Χριστούγεννα

Χριστούγεννα.. Κρύο.. Πολύ κρύο.. Τα βήματα ακούγονται πάνω στο παγωμένο χορτάρι.. Οι θόρυβοι του χωριού… κι αυτοί παγωμένοι λες και προσπαθούν μυστικά να ξεπαγώσουν για ν’ ακουστούν. Όρθρος βαθύς. Σκοτάδι παντού. Ναι, σα το σκοτάδι που είχε ο κόσμος πριν να γεννηθεί ο Αναμενόμενος Βασιλιάς  και Κύριος των κυριευόντων… Τα λαμπιόνια στα μπαλκόνια κάποιων που αναζητούν το φώς με λάθος τρόπο, δεν είναι ικανά να αναστρέψουν την αίσθηση σκότους…

 

  Δεν έχει και περισσότερο καιρό να δει άλλο γύρω… Έφθασε μπροστά στη βαριά πόρτα του Ναού.. Βαριά όσο και η αμαρτία της ανθρωπότητας… τότε ή τώρα δεν έχει σημασία.. Το ίδιο είναι.. καμία διαφορά..Η αμαρτία πάντα ίδια ήταν… Μα η «βαριά πόρτα» είναι και η μόνη είσοδος στην Απολυτρωτική Θεϊκή Παρουσία… Ο γάτος που τον λέει από τότε που γεννήθηκε «Πουά» κουλουριασμένος δίπλα στη βαριά πόρτα του Ναού αρνείται τον ρόλο του φύλακα… Ούτε που δίνει σημασία βυθυσμένος στα «ονειρά του».. Μάλλον αδιάφορος… «Χαρακτήρ και αυτός της σύγχρονης αδιάφορης και άθεης κοινωνίας»

Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαγκαδᾶ, Λητῆς και Ρεντίνης κ.κ. Ἰωάννου ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων

 

 

 

Φώτης Κόντογλου

 

Παραμονὴ Χριστούγεννα

Κρύο τάντανο ἔκανε, παραμονὴ Χριστούγεννα. Ὁ ἀγέρας σὰ νά ῾τανε κρύα φωτιὰ κι ἔκαιγε. Μὰ ὁ κόσμος ἤτανε χαρούμενος, γεμάτος κέφι. Εἶχε βραδιάσει κι ἀνάψανε τὰ φανάρια μὲ τὸ πετρόλαδο. Τὰ μαγαζιὰ στὸ τσαρσὶ φεγγοβολούσανε, γεμάτα ἀπ᾿ ὅλα τὰ καλά. Ὁ κόσμος μπαινόβγαινε καὶ ψώνιζε· ἀπὸ τό ῾να τὸ μαγαζὶ ἔβγαινε, στ᾿ ἄλλο ἔμπαινε. Κι ὅλοι χαιρετιόντανε καὶ κουβεντιάζανε μὲ γέλια, μὲ χαρές.
Οἱ μεγάλοι καφενέδες ἤτανε γεμάτοι καπνὸ ἀπὸ τὸν κόσμο ποὺ φουμάριζε. Ὁ καφενὲς τ᾿ Ἀσημένιου εἶχε μεγάλη φασαρία, χαρούμενη φασαρία. Εἶχε μέσα δύο σόμπες, καὶ τὰ τζάμια ἤτανε θαμπά, ἀπ᾿ ὄξω ἔβλεπες σὰν ἤσκιους τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ μουστερῆδες εἴχανε βγαλμένες τὶς γοῦνες ἀπὸ τὴ ζέστη, κόσμος καλός, καλοπερασμένοι νοικοκυραῖοι.