Αναβολή συζήτησης: Έξυπνο «κόλπο» αλλ` ουκ εκ του αγαθού.
Μετά από όσα διαδραματίστηκαν στην Κρήτη, και συγκεκριμένα με την ανυπακοή της αντιπροσωπείας της Ελλαδικής Εκκλησίας, στην εντολή που πήρε από την Ιεραρχία και την αλλοίωσή της, ήρθε στη συνέχεια η δεύτερη ανυπακοή, με μια πολύ ύποπτη κίνηση, με ένα περίπαιγμα, θα λέγαμε. Η μετάθεση – ουσιαστικά η αποφυγή- της συζήτησης του θέματος στην πρόσφατη σύνοδο της Ιεραρχίας. Αποφυγή ήταν και μάλιστα προγραμματισμένη και σκόπιμη μετάθεση. Τουτέστιν απόρριψη (απόρριμμα= σκουπίδι, πλεονάζον, άχρηστο). Θα γίνει τέλος Νοεμβρίου, λέει, «όταν το Πάσχα θα πέσει Δευτέρα», όπως έλεγε παλιά και ένας γέρος στο χωριό μου.
Διά της μεθόδου της αναβολής, εργάζονται τα κοσμικά όργανα, όταν θέλουν να εκτονωθεί μια κατάσταση και να «περάσουν» κάποιο θέμα διά της προσφυγής στη λήθη. Όταν φοβούνται το λαό, θέλουν να κρατήσουν το «καλό όνομά τους» και να αποφύγουν απώλειες στα στρατόπεδά τους, στις ιδεολογικές τους τάξεις, επινοούν διάφορα τέτοια μηχανεύματα, για να βρουν πλήθος δικαιολογιών και αιτιάσεων, μέχρι να το σκεπάσει «ο πανδαμάτωρ χρόνος». Αναβολές στο Κυπριακό, στο Μακεδονικό και τα παρόμοια και είναι φανερό πού οδηγείται η κατάσταση.
Η αλήθεια ζητάει την πλήρη διαφάνεια στον καιρό της. Δεν σβήνει και ζει στις καρδιές, που ανυπομονούν και περιμένουν να την ακούσουν. Και υπάρχουν σήμερα μύριες όσες καρδιές, που καίγονται και περιμένουν από τους ποιμένες να ακούσουν, τέλος πάντων, κάτι ξεκάθαρο, σχετικά με όλα τα επίκαιρα οικουμενιστικά παιχνίδια. Ελπίζουμε πως δε θα αφήσει ο ίδιος ο Χριστός.
«Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη», λέει η λαϊκή παροιμία. Ποιος φοβάται ποιον; Και από τι; Και γιατί σιωπούν οι υπεύθυνοι; Φοβούνται οι επίσκοποι; Όχι όλοι, βέβαια. Διότι πολλοί έχουν ανέβει οικειοθελώς στο άρμα του οικουμενισμού και το κάνανε προπύργιό τους. Άλλοι, ελάχιστοι, ομολογούν και κηρύττουν την αλήθεια. Οι υπόλοιποι, όσοι θέλουν να μιλήσουν, ποιον φοβούνται; Τι έχουν να χάσουν; Την πατερίτσα, τη μίτρα και το παλιόρασό τους; Μιλάνε οι απλοί λαϊκοί, οι οικογενειάρχες, οι υπάλληλοι, οι στρατιωτικοί, οι πολύτεκνοι και δε μιλάει ο καλόγερος ο δεσπότης; Μιλάει το πρόβατο και δε μιλάει ο τσομπάνης; Δηλαδή, το πρόβατο βλέπει τον λύκο και τον αναγνωρίζει και ο προστάτης του τον θεωρεί πρόβατο; Και δεν τρέχει να πάρει μέτρα για την προστασία της στάνης;
Ως μόνη αιτιολόγηση της σιωπής θα μπορούσε να σταθεί η απόλυτη ομοφωνία της Ιεραρχίας στο θέμα του οικουμενισμού. Αυτό όμως δε συμβαίνει, διότι υπάρχουν ιεράρχες, οι οποίοι μιλάνε και ομολογούν πως κάτι σοβαρό συμβαίνει.
Ένας σεβαστός κληρικός μας εξήγησε τι σημαίνει: «Ο επίσκοπος κείται εις τόπον και τύπον Χριστού»: Εις τόπον σημαίνει το Γολγοθά και εις τύπον σημαίνει το Σταυρό του Κυρίου. Άρα ο επίσκοπος ζει, για να ανεβαίνει το Γολγοθά και να σταυρώνεται στο Σταυρό. Και η Αλήθεια είναι Σταυρός. Θα μιλήσετε, Σεβασμιότατοι και θα πονέσετε.
Ένας δεσπότης, για να αιτιολογήσει τη σιωπή του, αναφέρθηκε στα αντίγραφα Καινής Διαθήκης, που μοίρασε στους πιστούς της επισκοπής του και στις μερίδες φαγητού. Καλό αυτό, αλλά καλύτερο η γνώση, ο καταρτισμός, για την προστασία από τον οικουμενισμό και τις αιρέσεις. Υποτιμάει και το ποίμνιο, λέγοντας: «Τι ξέρει ο χωρικός επάνω στα βουνοχώρια περί οικουμενισμού;». Κρίμα, για τέτοιο λόγο από πατέρα προς τα παιδιά του! Ο Χριστός έτρεχε στα «βουνοχώρια» για το χαμένο πρόβατο. Κρίμα… Λίγη «εντροπή»!
Είναι πολύ παράξενα αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Είναι πολύ περίεργη η κατάσταση που βιώνουμε. Αφήνουν οι ποιμένες το δέντρο της πίστης να σαπίζει από τη ρίζα του και πετροβολάνε τους σάπιους καρπούς. Ο οικουμενισμός, σαν οδοστρωτήρας ισοπεδώνει τα πάντα και αυτοί ασχολούνται «αποκλειστικά» με το Φίλη.
Το θέμα των «θρησκευτικών» δεν είναι κάτι καινούριο. Ανακινήθηκε πριν από χρόνια κι από τους «άλλους» και τώρα, μ` αυτόν τον άνθρωπο, που «έτυχε» να είναι υπουργός και μ` αυτήν την πνευματική κατάστασή μας, ξαναβγήκε πιο ζεστό στην επικαιρότητα. Μας βάζει όμως σε υποψίες η σύμπτωση του χρόνου της συνεδρίασης της Ιεραρχίας με την ανάφλεξη «της ισχυρής σύγκρουσης» του αρχιεπισκόπου με την κυβέρνηση. Και λέμε απλά: «Τέτοια σύμπτωση! Και επίδειξη σπάνιου αγωνιστικού φρονήματος! Και να μην προλάβουν να συζητήσουν το πιο καυτό εκκλησιαστικό θέμα, τη «Σύνοδο της Κρήτης»; Τους έφυγε όλος ο χρόνος στο «τίποτα», όπως ομολόγησε και ο Μεσογαίας Νικόλαος. Τυχαίο;…
Δυστυχώς, αυτούς τους καιρούς, εδώ που καταντήσαμε, αυτή η ερώτηση πρέπει να προηγείται σε κάθε διάλογο με κάθε χριστιανό και κυρίως με ποιμένα: «Είναι ο Παπισμός, ο Προτεσταντισμός και οι λοιποί παρόμοιοι Εκκλησία;». Για να ξέρουμε με ποιον μιλάμε. Διότι, όλα τα άλλα τακτοποιούνται, στο όνομα της κοινής πίστης. Στην πλάνη και την αίρεση όχι.
Ο Θεός να μας χαρίζει αγωνιστικότητα στα θέματα της πίστεως, μαζί και την αγάπη.
