Καιροί ζοφῶδεις καί ταραγμένοι. Πιό μόνος ἀπό κάθε ἄλλη φορά ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, στενάζει μέσα στήν καταιγίδα καί τή θαλασσοταραχή. «Σῶσον με, ὁ Θεός, ὅτι εἰσήλθοσαν ὕδατα ἕως ψυχῆς μου. ἐνεπάγην εἰς ἰλὺν βυθοῦ, ἦλθον εἰς τὰ βάθη τῆς θαλάσσης καὶ καταιγὶς κατεπόντισέ με. Σῶσόν με ἀπὸ πηλοῦ, ἵνα μὴ ἐμπαγῶ. Μή με καταποντισάτω καταιγὶς ὕδατος, μηδὲ καταπιέτω με βυθός» (Ψαλμ. ξη΄).
Φάρος μέσα σ’ αὐτό τό σκοτάδι καί τόν κλυδωνισμό οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅσο ζοῦσαν ἐπί τῆς γῆς, μᾶς κρατοῦσαν μέ τήν ἄσκηση καί τίς προσευχές τους. Τώρα καί πάλι μᾶς κρατοῦν, μεσιτεύοντας γιά ἐμᾶς πρός τόν Δεσπότη Χριστό ἐν οὐρανοῖς. Χρειάζεται ὄμως καί ἡ δική μας πίστη, ἡ δική μας μετάνοια, ὁ δικός μας ἀγώνας. Τό θαῦμα εἶναι μπροστά μας. Ὄμως γιά νά τό κάνει ὁ Θεός, θέλει τή δική μας συναίνεση, τό δικό μας ἕνα βήμα, γιά νά κάνει μετά Ἐκείνος τά ὑπόλοιπα.
Τό ἴδιο ἱσχύει καί μέ τίς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων, πού εἶναι πάντοτε στή διάθεσή μας, εὐήκοοι προστάτες καί βοηθοί. Ἀρκεῖ ὄμως κι ἐμεῖς νά τούς ἐπικαλούμαστε, νά ζητοῦμε ἐπίμονα τή βοήθειά τους καί κυρίως νά τούς τιμοῦμε. Καί ἐπειδή ἀσφαλῶς «τιμή ἁγίου, μίμησις ἁγίου», τίποτε δέν εἶναι πιό πολύτιμο ἀπό τήν προσπάθεια νά μελετοῦμε τή ζωή τους καί νά ἐγκολπώνουμε στήν καρδιά μας τίς διδαχές τους. Νά ἀξιοποιοῦμε ὅλη τήν παρακαταθήκη πού μᾶς ἄφησαν.
Τό μικρό αὐτό βιβλίο περιέχει λαμπρά δείγματα μιᾶς τέτοιας παρακαταθήκης. Ἐκείνης πού μᾶς ἄφησε ὁ περίφημος Ἅγιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής, μία ἀπό τίς μεγαλύτερες ὁσιακές μορφές τοῦ περασμένου αἰώνα. Προορισμένος ἐκ κοιλίας μητρὸς του νὰ γίνει ἐκλεκτό σκεῦος τῆς θείας χάριτος, πῆγε σέ νεαρή ἡλικία στό Ἅγιο Ὄρος καί ἐπί πολλά ἔτη ἀγωνίσθηκε μὲ διάπυρο ζῆλο κατὰ τῶν παθῶν καὶ τῶν δαιμόνων. Πόνεσε, ὑπέφερε, «ἐν ἐρημίαις πλανώμενος καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς», καί μέσα ἀπό τόν ἀγώνα καί τή σκληρή ἄσκηση χαριτώθηκε, ἔφτασε σέ ἀπίστευτα ὕψη πνευματικά, κατέστη ἔμπλεος θείας θεολογίας, φωτοβόλος ὀδηγὸς πλήθους ψυχῶν καί πνευματικός πατέρας μεγάλων ἀσκητῶν, ἀνανεώνοντας ὅλη τή μακραίωνη ἡσυχαστική παράδοση τοῦ ἁγιορείτικου μοναχισμοῦ.
Ἕνα ἀπόσταγμα ὅλου αὐτοῦ τοῦ πνευματικοῦ πλούτου ἐμπεριέχεται σέ αὐτό τό βιβλίο ὑπό τόν εὔγλωττο τίτλο «Ἄκουσον τούς λόγους μου, ἀγαθέ μου υἱέ». Ἕνα βιβλίο μικρῶν διαστάσεων, εὔχρηστο καί ἱδανικό ἐγκόλπιο γιά σύντομη καθημερινή μελέτη, πού περιέχει χαρακτηριστικά χωρία ἀπό τίς ἐπιστολές τοῦ ἴδιου τοῦ Ἀγίου Ἰωσήφ (ὅπως περιέχονται στό ἔργο «Ἔκφρασις Μοναχικῆς Ἐμπειρίας»), συνοδευόμενα ἀπό ὑπέροχες εἰκόνες. Ἕνα μικρό, ἀλλά πολύτιμο ἀπόσταγμα. Γιατί πρόκειται γιά πανάκριβα διαμάντια σοφίας, βγαλμένα μέσα ἀπό τή βαθιά ἐμπειρία τοῦ Ἁγίου καί τή βαθιά ἀγάπη του πρός τόν πονεμένο ἄνθρωπο τοῦ ταραγμένου καιροῦ μας.
«Ὁ ἐμός πόθος, ἡ καῦσις τῆς ἐμῆς καρδίας, ὁ θεῖος μου ἔρως ὁ φλογίζων τά σπλάχνα μου διαρκῶς, εἶναι πῶς νά σωθοῦν ψυχαί. Πῶς νά προσφερθοῦν εἰς τόν γλυκύτατον Ἰησοῦν μας θυσίαι λογικαί».
Πρόκειται γιά τά ἴδια τά λόγια του. Ὅσα περιέχονται ἐδῶ εἶναι ἀπότοκα τῆς θείας χάριτος ἀλλά καί αὐτοῦ τοῦ πεπυρωμένου πόθου.
Ἐμεῖς καλούμαστε πλέον νά τά ἐκμεταλλευτοῦμε. Νά τά μελετήσουμε, νά τά κάνουμε κτῆμα μας καί φυσικά νά τά ἐφαρμόσουμε, γιά τήν ὠφέλεια τῆς ψυχῆς μας.
«Ἄκουσον τούς λόγους μου, ἀγαθέ μου υἱέ», λοιπόν. Καί κυρίως βέβαια τήρησον αὐτούς…
Νεκτάριος Δαπέργολας
