Μυρίπνοα άνθη. (Αγίου Ισαάκ του Σύρου)
Αν παρακαλέσεις το Θεό για κάποιο πράγμα, και δεν σ’ ακούσει γλήγορα, μη λυπάσαι· γιατί εσύ δεν είσαι πιο σοφός από τον Θεό. Κι’ αυτό γίνεται, είτε γιατί είσαι ανάξιος να πάρεις ό,τι ζητήξεις, είτε γιατί οι δρόμοι της καρδίας σου δεν είναι σαν αυτό που ζήτηξες, αλλά το ανάποδο ή γιατί δεν έφταξες ακόμα εκεί που πρέπει για να δεχθείς το χάρισμα που ζητάς· γιατί δεν πρέπει να επιχειρούμε να φτάξουμε σε μεγάλα μέτρα πριν να έρθει ο καιρός, για να μην ατιμαστεί το χάρισμα του Θεού, αν μας το δώσει χωρίς νάμαστε άξιοι· γιατί ό,τι αποχτιέται εύκολα, γλήγορα χάνεται· αλλά κάθε πράγμα που βρίσκεται με πόνο της καρδίας, φυλάγεται προσεχτικά.
*Δίψασε για τον Χριστό για να σε μεθύσει με την αγάπη του. Σφάλιξε τα μάτια σου από τα τερπνά της ζωής, για να καταξιωθείς από τον Θεό να βασιλέψει στην καρδιά σου η ειρήνη Του. Νάσαι εγκρατής από τα πράγματα που βλέπουνε τα μάτια σου, για να αξιωθείς την πνευματική χαρά. Αν δεν αρέσουν στο Θεό τα έργα σου, μη ζητήξεις απ’’ αυτόν να σου δώσει κάποια μεγάλα χαρίσματα, για να μην γίνεις σαν άνθρωπος που πειράζει τον Θεό. Κατά τη διαγωγή σου πρέπει νάνε και η προσευχή σου· γιατί είναι αδύνατο να ζητά τα επουράνια κάποιος που είναι δεμένος με τα της ζωής, κι’ όποιος καταγίνεται με τα κοσμικά να ζητά τα θεϊκά· γιατί κάθε ανθρώπου η επιθυμία, από τα έργα του δείχνεται, και σε κείνα τα πράγματα που δείχνει τη σπουδή του, γι’ αυτά αγωνίζεται στην προσευχή του. Λυτός που θέλει τα πολύ μεγάλα, δεν καταγίνεται με τα πιο τιποτένια.
* Γίνε ελεύθερος, ενώ ακόμα είσαι δεμένος με το σώμα, και δείξε την υπακοή σου στην ελευθερία για τον Χριστό· γίνε και σκεφτικός στην πραότητά σου, για να μη ξεγελαστείς. Αγάπησε την ταπείνωση σε όλα τα έργα σου, για να γλυτώσεις από τις ακατανόητες παγίδες που βρίσκουνται πάντα έξω από το δρόμο των ταπεινών. Μην αποφεύγεις τις θλίψεις, γιατί μ’ αυτές μπαίνεις στη γνώση της αλήθειας· και μην φοβηθείς τους πειρασμούς, γιατί μ’ αυτούς βρίσκεις τα τίμια. Κάνε προσευχές να μην πέσεις στους ψυχικούς πειρασμούς, κι’ όσο για τους σωματικούς πειρασμούς νάσαι έτοιμος να τους δεχτείς μ’ όλη τη δύναμή σου· γιατί δίχως αυτούς, δε μπορείς να πας κοντά στο Θεό, επειδή μέσα στους πειρασμούς βρίσκεται η θεϊκή ανάπαψη. Όποιος ξεφεύγει τους πειρασμούς, ξεφεύγει από την αρετή· και λέγω πειρασμός, όχι τον πειρασμό των επιθυμιών, αλλά των θλίψεων.
* Πριν να δοκιμάσει ο άνθρωπος τους πειρασμούς, σαν άνθρωπος ξένος προσεύχεται στον Θεό· και σαν μπει στους πειρασμούς για την αγάπη του και δεν αλλάξει φρόνημα, τότε είναι σαν νάχει υποχρέωση μόνο στον Θεό, και σαν αληθινός φίλος του Θεού λογαριάζεται· γιατί το θέλημά του πολέμησε τον εχθρό του και τον νίκησε.
* Άλλη είναι η καθαρότητα του νου, κι’ άλλη η καθαρότητα της καρδίας· γιατί ο νους είναι μια από τις αισθήσεις της ψυχής, ενώ η καρδιά είναι εκείνη που έχει μέσα της και που βαστά τις από μέσα αισθήσεις κι’ αυτή είναι η ρίζα. Κι’ αν η ρίζα είναι αγιασμένη και τα κλαδιά της είναι αγιασμένα, ήγουν αν καθαρισθεί η καρδιά, είναι φανερό πως κι’ όλες οι αισθήσεις καθαρίζουνται. Λοιπόν, αν με προσοχή διαβάζει τις άγιες Γραφές, ή αν κοπιάσει λίγο με νηστεία κι’ αγρύπνια κ’ ησυχία, θα ξεχάσει την πρωτερινή της διαγωγή και θα καθαρισθεί, σαν ξεμακρύνει από την κακή συναναστροφή. Αλλά δεν θα βαστάξει για πάντα την καθαρότητα, γιατί όπως γλήγορα καθαρίζεται, έτσι και γλήγορα μολύνεται. Ενώ η καρδιά με πολλές θλίψεις και στερήσεις και με μάκρεμα από όλα τα κοσμικά και με την απονέκρωση τους καθαρίζεται. Και σαν καθαριστεί, δεν μολύνεται η καθαρότητά της από τα μικρά πράγματα, ούτε φοβάται από τους μεγάλους και φανερούς πολέμους, που είναι φοβεροί· γιατί απόχτησε στομάχι δυνατό οπού μπορεί να χωνέψει γλήγορα κάθε θροφή που δε μπορούνε να τη χωνέψουνε οι αδύνατοι· γιατί λένε οι γιατροί πως τα κρέατα είναι δυσκολοχώνευτα, αλλά πως είναι πολύ δυναμωτικά στα γερά σώματα που έχουνε δυνατό στομάχι. Έτσι καθαρότητα που γίνεται γλήγορα και σε λίγον καιρό και με λίγον κόπο, γλήγορα χάνεται, ενώ η καθαρότητα που έγινε με πολλές θλίψεις και που αποχτήθηκε ύστερα από πολύν καιρό, δεν φοβάται από κάποιο μικρό χτύπημα που γίνεται σ’ ένα μέρος της ψυχής· γιατί ο Θεός τη δυναμώνει, που είναι δοξασμένος στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
* Εκείνος που αληθινά κατάλαβε πως η ζωή αυτή έχει τέλος, αυτός μπορεί να βάλει τέλος στις αμαρτίες του· γιατί ποιά γνώση είτε φρονιμάδα είναι πιο μεγάλη απ’ αυτή, το να φωτίζεται κανένας να βγει από τούτη τη ζωή και να πάγει στην αφθαρσία μην έχοντας κανένα μέρος της ψυχής του μολυσμένο από τη μυρουδιά της επιθυμίας, μήτε βρώσιμα στην ψυχή του από τη γλύκα της; γιατί αν ένας άνθρωπος κάνει λεπτά τα νοήματά του και μπει στα μυστήρια της φύσης, κι’ είναι μέγας στο να βρίσκει βαθυστόχαστα πράγματα και καταλαβαίνει κάθε γνώση, μα η ψυχή του ωστόσο είναι λερωμένη από την αμαρτία και δεν απόχτησε καμμιά μαρτυρία για την ελπίδα της ψυχής του (δηλ. δεν έχει δει κανένα σημάδι που να δίνει ελπίδα στην ψυχή του), αλλά έχει την ιδέα πως καλά έφταξε στο λιμάνι της πεποίθησης, δεν θα υπάρχει στον κόσμο πιο ανόητος απ’ αυτόν γιατί τα έργα του τον πήγανε μοναχά ως την ελπίδα ετούτου του κόσμου, μ’ όλον τον αδιάκοπο δρόμο που έκανε (δηλ. καμμία ελπίδα δεν απόχτησε για κάτι παραπέρα από τούτον τον κόσμο που πεθαίνει ).
* Ο φόβος του θανάτου λυγίζει τον άνθρωπο που τον κατακρίνει η συνείδησή του, ενώ αυτός που έχει καλή μαρτυρία μέσα του, ποθεί τον θάνατο σαν να είναι ζωή. Μην ψηφίσεις για σοφό άληθινόν, άνθρωπο που σκλαβώνει την διάνοιά του στη δειλία και στον φόβο για να κερδίσει τούτη τη ζωή. Όλα τα καλά και τα κακά που συμβαίνουνε στη σάρκα, λογάριαζέ τα όνειρα· γιατί δεν θα γλυτώσεις απ’ αυτά μοναχά με τον θάνατο αλλά πολλές φορές και πριν από τον θάνατο σ’ αφήνουνε και φεύγουνε. Κι’ αν κάποια απ’ αυτά είναι δεμένα με την ψυχή σου αυτά μοναχά να ξέρεις πως είναι κτήματά σου σε τούτο τον κόσμο και στον άλλον πηγαίνουνε μαζί σου· κι’ αν είναι καλά να χαίρεσαι και να φχαριστάς τον Θεό στη διάνοιά σου, κι αν είναι κακά, νάσαι λυπημένος, κι’ αναστέναξε, και ζήτηξε να γλυτώσεις απ’ αυτά εν όσο βρίσκεσαι μέσα στο σώμα.
* Σαν αγαπήσουμε να φύγουμε από τον κόσμο και να γίνουμε ξένοι από τα κοσμικά, τίποτα δεν μας χωρίζει τόσο από τον κόσμο, ούτε θανατώνει τα πάθη μέσα μας, και μας ξυπνά και μας ζωογόνα πνευματικά, όσο η λύπη κι’ ο καρδιακός ο πόνος με διάκριση· γιατί το πρόσωπο του ντροπαλού γίνεται όμοιο με την ταπείνωση του αγαπημένου. Και πάλι τίποτα δεν μας κάνει να συναναστραφούμε με τον κόσμο και μετά του κόσμου, και με τους μέθυσους, κι’ άσωτους που ζούνε στον κόσμο, και τίποτα δεν μας χωρίζει από τους θησαυρούς της σοφίας και τις γνώσεις των μυστηρίων του Θεού, όσο το γέλιο και το να μιλά κανένας με ελαφρομυαλιά’ κι’ αυτόν τον τρόπο μηχανεύεται ο δαίμονας της πρόνοιας. Κι’ επειδή γνωρίζω την ασκητική πολιτεία σου, αγαπητέ, σε παρακαλώ με αγάπη, να φυλάγεσαι από την παγίδα του εχθρού για να μην κρυώσεις με τα γελαστικά λόγια του την ψυχή σου από τη θέρμη της αγάπης του Χριστού, που ήπιε για σένα χολή πάνω στο ξύλο του σταυρού· και αντί εκείνη τη γλυκεία μελέτη και την οικειότητα που έχει στον Θεό, την γεμίσει με πολλές φαντασίες, και τον καιρό που κοιμάσαι την τραβήξει με άσχημα όνειρα, που δεν υπερβαίνουνε τη βαρειά μυρουδιά τους οι άγιοι Άγγελοι του Θεού, και γίνεις στους άλλους γλύστρημα και στον εαυτό σου αγκάθι. Βιάσε λοιπόν τον εαυτό σου να μιμηθείς την ταπείνωση του Χριστού για ν’ ανάψει μέσα σου περισσότερο η φωτιά που σου την έβαλε εκείνος και με την οποία ξερριζώνουνται όλα τα σπαρταρίσματα του κόσμου που σκοτώνουνε τον καινούργιον άνθρωπο και μολύνουνε τις αυλές του Κυρίου του αγίου και δυνατού· γιατί παίρνω το θάρρος να πω κατά τον άγιο Παύλο πως είμαστε ναός του Θεού. (Α’ Κοριν. γ, 16 ). Ας εξαγνίσουμε λοιπόν τον ναό του όπως είναι άγιος κι’ ο ίδιος για να επιθυμήσει να κατασκηνώσει μέσα σ’ αυτόν· ας τον αγιάσουμε όπως είναι άγιος ο ίδιος, κι’ ας τον στολίσουμε με κάθε έργο αγαθό και τίμιο. Ας τον θυμιάσουμε με το θύμιασμα που αναπαύεται το θέλημά του με καθαρή και καρδιακή προσευχή που είναι αδύνατο να την αποχτήσουμε αν έχουμε συνάφεια αδιάκοπη με τα του κόσμου. Κι’ έτσι να επισκιάσει την ψυχή μας η νεφέλη της δόξας του, και να την φεγγοβολίσει το φως της μεγαλοσύνης του μέσα στην καρδιά μας. Και θα γεμίσουνε χαρά κι’ ευφροσύνη όλοι όσοι κατοικούνε μέσα στο σκήνωμα του Θεού, κι’ οι αδιάντροποι θα χαθούνε με τη φλόγα του αγίου Πνεύματος.
Απόδοση: Φώτη Κόντογλου.
(«Χριστιανικό Συμπόσιο» τ. Α΄, εκδ. Βιβλιοπωλείον της “Εστίας” σ. 191-193)
πηγή: http://fdathanasiou.wordpress.com
Αν παρακαλέσεις το Θεό για κάποιο πράγμα, και δεν σ’ ακούσει γλήγορα, μη λυπάσαι· γιατί εσύ δεν είσαι πιο σοφός από τον Θεό. Κι’ αυτό γίνεται, είτε γιατί είσαι ανάξιος να πάρεις ό,τι ζητήξεις, είτε γιατί οι δρόμοι της καρδίας σου δεν είναι σαν αυτό που ζήτηξες, αλλά το ανάποδο ή γιατί δεν έφταξες ακόμα εκεί που πρέπει για να δεχθείς το χάρισμα που ζητάς· γιατί δεν πρέπει να επιχειρούμε να φτάξουμε σε μεγάλα μέτρα πριν να έρθει ο καιρός, για να μην ατιμαστεί το χάρισμα του Θεού, αν μας το δώσει χωρίς νάμαστε άξιοι· γιατί ό,τι αποχτιέται εύκολα, γλήγορα χάνεται· αλλά κάθε πράγμα που βρίσκεται με πόνο της καρδίας, φυλάγεται προσεχτικά.*Δίψασε για τον Χριστό για να σε μεθύσει με την αγάπη του. Σφάλιξε τα μάτια σου από τα τερπνά της ζωής, για να καταξιωθείς από τον Θεό να βασιλέψει στην καρδιά σου η ειρήνη Του. Νάσαι εγκρατής από τα πράγματα που βλέπουνε τα μάτια σου, για να αξιωθείς την πνευματική χαρά. Αν δεν αρέσουν στο Θεό τα έργα σου, μη ζητήξεις απ’’ αυτόν να σου δώσει κάποια μεγάλα χαρίσματα, για να μην γίνεις σαν άνθρωπος που πειράζει τον Θεό. Κατά τη διαγωγή σου πρέπει νάνε και η προσευχή σου· γιατί είναι αδύνατο να ζητά τα επουράνια κάποιος που είναι δεμένος με τα της ζωής, κι’ όποιος καταγίνεται με τα κοσμικά να ζητά τα θεϊκά· γιατί κάθε ανθρώπου η επιθυμία, από τα έργα του δείχνεται, και σε κείνα τα πράγματα που δείχνει τη σπουδή του, γι’ αυτά αγωνίζεται στην προσευχή του. Λυτός που θέλει τα πολύ μεγάλα, δεν καταγίνεται με τα πιο τιποτένια.
* Γίνε ελεύθερος, ενώ ακόμα είσαι δεμένος με το σώμα, και δείξε την υπακοή σου στην ελευθερία για τον Χριστό· γίνε και σκεφτικός στην πραότητά σου, για να μη ξεγελαστείς. Αγάπησε την ταπείνωση σε όλα τα έργα σου, για να γλυτώσεις από τις ακατανόητες παγίδες που βρίσκουνται πάντα έξω από το δρόμο των ταπεινών. Μην αποφεύγεις τις θλίψεις, γιατί μ’ αυτές μπαίνεις στη γνώση της αλήθειας· και μην φοβηθείς τους πειρασμούς, γιατί μ’ αυτούς βρίσκεις τα τίμια. Κάνε προσευχές να μην πέσεις στους ψυχικούς πειρασμούς, κι’ όσο για τους σωματικούς πειρασμούς νάσαι έτοιμος να τους δεχτείς μ’ όλη τη δύναμή σου· γιατί δίχως αυτούς, δε μπορείς να πας κοντά στο Θεό, επειδή μέσα στους πειρασμούς βρίσκεται η θεϊκή ανάπαψη. Όποιος ξεφεύγει τους πειρασμούς, ξεφεύγει από την αρετή· και λέγω πειρασμός, όχι τον πειρασμό των επιθυμιών, αλλά των θλίψεων.
* Πριν να δοκιμάσει ο άνθρωπος τους πειρασμούς, σαν άνθρωπος ξένος προσεύχεται στον Θεό· και σαν μπει στους πειρασμούς για την αγάπη του και δεν αλλάξει φρόνημα, τότε είναι σαν νάχει υποχρέωση μόνο στον Θεό, και σαν αληθινός φίλος του Θεού λογαριάζεται· γιατί το θέλημά του πολέμησε τον εχθρό του και τον νίκησε.
* Άλλη είναι η καθαρότητα του νου, κι’ άλλη η καθαρότητα της καρδίας· γιατί ο νους είναι μια από τις αισθήσεις της ψυχής, ενώ η καρδιά είναι εκείνη που έχει μέσα της και που βαστά τις από μέσα αισθήσεις κι’ αυτή είναι η ρίζα. Κι’ αν η ρίζα είναι αγιασμένη και τα κλαδιά της είναι αγιασμένα, ήγουν αν καθαρισθεί η καρδιά, είναι φανερό πως κι’ όλες οι αισθήσεις καθαρίζουνται. Λοιπόν, αν με προσοχή διαβάζει τις άγιες Γραφές, ή αν κοπιάσει λίγο με νηστεία κι’ αγρύπνια κ’ ησυχία, θα ξεχάσει την πρωτερινή της διαγωγή και θα καθαρισθεί, σαν ξεμακρύνει από την κακή συναναστροφή. Αλλά δεν θα βαστάξει για πάντα την καθαρότητα, γιατί όπως γλήγορα καθαρίζεται, έτσι και γλήγορα μολύνεται. Ενώ η καρδιά με πολλές θλίψεις και στερήσεις και με μάκρεμα από όλα τα κοσμικά και με την απονέκρωση τους καθαρίζεται. Και σαν καθαριστεί, δεν μολύνεται η καθαρότητά της από τα μικρά πράγματα, ούτε φοβάται από τους μεγάλους και φανερούς πολέμους, που είναι φοβεροί· γιατί απόχτησε στομάχι δυνατό οπού μπορεί να χωνέψει γλήγορα κάθε θροφή που δε μπορούνε να τη χωνέψουνε οι αδύνατοι· γιατί λένε οι γιατροί πως τα κρέατα είναι δυσκολοχώνευτα, αλλά πως είναι πολύ δυναμωτικά στα γερά σώματα που έχουνε δυνατό στομάχι. Έτσι καθαρότητα που γίνεται γλήγορα και σε λίγον καιρό και με λίγον κόπο, γλήγορα χάνεται, ενώ η καθαρότητα που έγινε με πολλές θλίψεις και που αποχτήθηκε ύστερα από πολύν καιρό, δεν φοβάται από κάποιο μικρό χτύπημα που γίνεται σ’ ένα μέρος της ψυχής· γιατί ο Θεός τη δυναμώνει, που είναι δοξασμένος στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
* Εκείνος που αληθινά κατάλαβε πως η ζωή αυτή έχει τέλος, αυτός μπορεί να βάλει τέλος στις αμαρτίες του· γιατί ποιά γνώση είτε φρονιμάδα είναι πιο μεγάλη απ’ αυτή, το να φωτίζεται κανένας να βγει από τούτη τη ζωή και να πάγει στην αφθαρσία μην έχοντας κανένα μέρος της ψυχής του μολυσμένο από τη μυρουδιά της επιθυμίας, μήτε βρώσιμα στην ψυχή του από τη γλύκα της; γιατί αν ένας άνθρωπος κάνει λεπτά τα νοήματά του και μπει στα μυστήρια της φύσης, κι’ είναι μέγας στο να βρίσκει βαθυστόχαστα πράγματα και καταλαβαίνει κάθε γνώση, μα η ψυχή του ωστόσο είναι λερωμένη από την αμαρτία και δεν απόχτησε καμμιά μαρτυρία για την ελπίδα της ψυχής του (δηλ. δεν έχει δει κανένα σημάδι που να δίνει ελπίδα στην ψυχή του), αλλά έχει την ιδέα πως καλά έφταξε στο λιμάνι της πεποίθησης, δεν θα υπάρχει στον κόσμο πιο ανόητος απ’ αυτόν γιατί τα έργα του τον πήγανε μοναχά ως την ελπίδα ετούτου του κόσμου, μ’ όλον τον αδιάκοπο δρόμο που έκανε (δηλ. καμμία ελπίδα δεν απόχτησε για κάτι παραπέρα από τούτον τον κόσμο που πεθαίνει ).
* Ο φόβος του θανάτου λυγίζει τον άνθρωπο που τον κατακρίνει η συνείδησή του, ενώ αυτός που έχει καλή μαρτυρία μέσα του, ποθεί τον θάνατο σαν να είναι ζωή. Μην ψηφίσεις για σοφό άληθινόν, άνθρωπο που σκλαβώνει την διάνοιά του στη δειλία και στον φόβο για να κερδίσει τούτη τη ζωή. Όλα τα καλά και τα κακά που συμβαίνουνε στη σάρκα, λογάριαζέ τα όνειρα· γιατί δεν θα γλυτώσεις απ’ αυτά μοναχά με τον θάνατο αλλά πολλές φορές και πριν από τον θάνατο σ’ αφήνουνε και φεύγουνε. Κι’ αν κάποια απ’ αυτά είναι δεμένα με την ψυχή σου αυτά μοναχά να ξέρεις πως είναι κτήματά σου σε τούτο τον κόσμο και στον άλλον πηγαίνουνε μαζί σου· κι’ αν είναι καλά να χαίρεσαι και να φχαριστάς τον Θεό στη διάνοιά σου, κι αν είναι κακά, νάσαι λυπημένος, κι’ αναστέναξε, και ζήτηξε να γλυτώσεις απ’ αυτά εν όσο βρίσκεσαι μέσα στο σώμα.
* Σαν αγαπήσουμε να φύγουμε από τον κόσμο και να γίνουμε ξένοι από τα κοσμικά, τίποτα δεν μας χωρίζει τόσο από τον κόσμο, ούτε θανατώνει τα πάθη μέσα μας, και μας ξυπνά και μας ζωογόνα πνευματικά, όσο η λύπη κι’ ο καρδιακός ο πόνος με διάκριση· γιατί το πρόσωπο του ντροπαλού γίνεται όμοιο με την ταπείνωση του αγαπημένου. Και πάλι τίποτα δεν μας κάνει να συναναστραφούμε με τον κόσμο και μετά του κόσμου, και με τους μέθυσους, κι’ άσωτους που ζούνε στον κόσμο, και τίποτα δεν μας χωρίζει από τους θησαυρούς της σοφίας και τις γνώσεις των μυστηρίων του Θεού, όσο το γέλιο και το να μιλά κανένας με ελαφρομυαλιά’ κι’ αυτόν τον τρόπο μηχανεύεται ο δαίμονας της πρόνοιας. Κι’ επειδή γνωρίζω την ασκητική πολιτεία σου, αγαπητέ, σε παρακαλώ με αγάπη, να φυλάγεσαι από την παγίδα του εχθρού για να μην κρυώσεις με τα γελαστικά λόγια του την ψυχή σου από τη θέρμη της αγάπης του Χριστού, που ήπιε για σένα χολή πάνω στο ξύλο του σταυρού· και αντί εκείνη τη γλυκεία μελέτη και την οικειότητα που έχει στον Θεό, την γεμίσει με πολλές φαντασίες, και τον καιρό που κοιμάσαι την τραβήξει με άσχημα όνειρα, που δεν υπερβαίνουνε τη βαρειά μυρουδιά τους οι άγιοι Άγγελοι του Θεού, και γίνεις στους άλλους γλύστρημα και στον εαυτό σου αγκάθι. Βιάσε λοιπόν τον εαυτό σου να μιμηθείς την ταπείνωση του Χριστού για ν’ ανάψει μέσα σου περισσότερο η φωτιά που σου την έβαλε εκείνος και με την οποία ξερριζώνουνται όλα τα σπαρταρίσματα του κόσμου που σκοτώνουνε τον καινούργιον άνθρωπο και μολύνουνε τις αυλές του Κυρίου του αγίου και δυνατού· γιατί παίρνω το θάρρος να πω κατά τον άγιο Παύλο πως είμαστε ναός του Θεού. (Α’ Κοριν. γ, 16 ). Ας εξαγνίσουμε λοιπόν τον ναό του όπως είναι άγιος κι’ ο ίδιος για να επιθυμήσει να κατασκηνώσει μέσα σ’ αυτόν· ας τον αγιάσουμε όπως είναι άγιος ο ίδιος, κι’ ας τον στολίσουμε με κάθε έργο αγαθό και τίμιο. Ας τον θυμιάσουμε με το θύμιασμα που αναπαύεται το θέλημά του με καθαρή και καρδιακή προσευχή που είναι αδύνατο να την αποχτήσουμε αν έχουμε συνάφεια αδιάκοπη με τα του κόσμου. Κι’ έτσι να επισκιάσει την ψυχή μας η νεφέλη της δόξας του, και να την φεγγοβολίσει το φως της μεγαλοσύνης του μέσα στην καρδιά μας. Και θα γεμίσουνε χαρά κι’ ευφροσύνη όλοι όσοι κατοικούνε μέσα στο σκήνωμα του Θεού, κι’ οι αδιάντροποι θα χαθούνε με τη φλόγα του αγίου Πνεύματος.
Απόδοση: Φώτη Κόντογλου.
(«Χριστιανικό Συμπόσιο» τ. Α΄, εκδ. Βιβλιοπωλείον της “Εστίας” σ. 191-193)
πηγή: http://fdathanasiou.wordpress.com
