Πώς θα γιορτάσετε φέτος τα Χριστούγεννα;
Είναι μία ερώτηση, στην οποία δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι αυτού του ταραγμένου και φοβισμένου κόσμου, όπου ζούμε, θα έδιναν τη σωστή απάντηση. Πόσοι από μας γνωρίζουμε, πράγματι, κι έχουμε καταλάβει ότι γιορτάζω δεν σημαίνει θυμάμαι και τιμώ, έστω πανηγυρικά, κάποιο γεγονός, αλλά σημαίνει ξαναζώ το γεγονός σαν να γίνεται εκείνη την ώρα που το γιορτάζω; Θα γιορτάσω, λοιπόν, αληθινά τα Χριστούγεννα, αν ζήσω τη γέννηση του Χριστού στην ιστορία μου, στη ζωή μου, όπως την έζησαν οι ποιμένες, οι μάγοι, ο Ιωσήφ, όπως την έζησε η Παρθένος Μαρία, όπως την έζησαν τα πρόσωπα της εποχής εκείνης, που είδαν με τα μάτια τους κι άγγιξαν με την καρδιά τους το θαύμα της ενανθρωπήσεως του Θεού.
Αυτό, βέβαια, είναι δύσκολο και να το κατανοήσεις και να το πραγματοποιήσεις. Πώς να διασχίσει ο πεπερασμένος άνθρωπος τους αιώνες και το διάστημα και να βρεθεί γονατιστός μπροστά στη φάτνη, να δει το θείο βρέφος και να πάρει χαρά από τα μειδιάματά του, αλήθεια από το φως του, ζωή από την παρουσία του; Η φαντασία, με όλη της τη δύναμη, ελάχιστα μπορεί να ξαναζωντανέψει την ιστορία – τόσο αχνά και για τόσο λίγο μέσα στη σκέψη μας! Έπειτα, δεν δίνει αυτό που θέλει η γιορτή. Ούτε συναίσθημα ούτε ονειροπόλημα είναι τα Χριστούγεννα αλλά ένα έργο και μία ενέργεια της χάριτος του Θεού, που κατακλύζει το νου και την ψυχή του πιστού και τον μεταφέρει μπροστά στην άγια Γέννηση. Είναι μία εμπειρία κι ένα βίωμα θεϊκό να φέρω στη ζωή μου τον Ιησού Χριστό, στο σπίτι μου τη Βηθλεέμ, μέσ’ την καρδιά μου τη φάτνη. Δύσκολο όντως, αλλά όχι αδύνατο,
Ο Χριστός που γεννιέται έχει να μας προσφέρει δύο δυνάμεις, με τις οποίες μπορούμε να γιορτάσουμε αληθινά τη γιορτή του. Η μία είναι η πίστη, που ο Θεός φυτεύει μέσα μας, όταν το θέλουμε, κι η άλλη είναι η Εκκλησία, που αποτελεί το μυστικό σώμα του Χριστού. Με τη βοήθεια της μετανοίας και της πίστεως συνδέεται ο άνθρωπος με την Εκκλησία, γίνεται ζωντανό μέλος της και αποκτά τα κατάλληλα πνευματικά αισθητήρια, με τα οποία είναι σε θέση να αντιληφθεί την υπερκόσμια πραγματικότητα. Με την ευλογία της Εκκλησίας επιτυγχάνει ο πιστός την επικοινωνία και την επαφή με τον κόσμο του πνεύματος, αποσπάται από την ανθρώπινη τροχιά και εκτοξεύεται στην ατμόσφαιρα της θείας χάριτος, χωρίς όμως να εγκαταλείψει τη γη και το σώμα του. Υπέρλογα και μυσταγωγικά η Εκκλησία, κρατώντας στο ένα χέρι το ευαγγέλιο και στο άλλο τα μυστήρια, μας οδηγεί έξω από το γήινο χωροχρόνο στο χώρο της αιωνιότητας, όπου η ζωή μας συγχρονίζεται με τα γεγονότα του Θεού. Όπως ο Χριστός, χωρίς να παύσει να είναι Θεός και να ζει έξω από χρόνο και χώρο, αγκάλιασε το ανθρώπινο φύραμα και περπάτησε με τη σάρκα μας μέσα στο χώρο και στο χρόνο, παρόμοια κι εγώ ως μέλος του σώματός του, χωρίς να καταργώ, νικώ το χρόνο της ζωής μου, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον και βρίσκομαι στο αιώνιο παρόν του Θεού, τη στιγμή που ο Χριστός γεννιέται, και ψάλλω μαζί με την Εκκλησία σήμερον ο Χριστός γεννάται.
Είναι, λοιπόν, τα Χριστούγεννα για την Εκκλησία και τα μέλη της ένα γεγονός της εποχής μας. Και σήμερα ο Χριστός γεννιέται. Γεννιέται στη Βηθλεέμ, γεννιέται στην κοινωνία μας, γεννιέται στην καρδιά μας. Γεννιέται στα φτωχόσπιτα και στα αρχοντικά, στα χωριά και στις πολιτείες μας, όπου υπάρχουν άνθρωποι που με απλότητα, αλλά και με σοφία, με προσμονή και πόθο στηρίζουν εναγώνιο το βλέμμα τους πάνω στο αστέρι της Εκκλησίας. Γεννιέται ο Χριστός στην πατρίδα μας και σ’ όλες τις πατρίδες του κόσμου, όπου η ανασφάλεια κι ο φόβος βρίσκουν μόνη παρηγοριά την προστασία του Θεού. Γεννιέται, ανάμεσα στα αδέλφια μας που δεν έχουν το δικαίωμα να κάνουν το σταυρό τους, αλλά ξέρουν να προσεύχονται με τη σιωπή. Γεννιέται στην Αφρική και στην Ασία, όπου οι νεοφώτιστοι αδελφοί μας γιορτάζουν την αναγέννησή τους με το βάπτισμα και τον ευαγγελισμό. Γεννιέται ο Χριστός στις χώρες , όπου οι πιστοί ζουν την ελπίδα του στον αγώνα τους και στο μαρτύριο της ομολογίας τους. Ναι, σήμερα, στις μέρες μας γεννιέται ο Χριστός, πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη με τους καπνούς των πολέμων και τις οιμωγές των αδικημένων, μέσα στις πολύβουες πάλεις με το μολυσμένο αέρα και τις φωτισμένες βιτρίνες, σ’ αυτόν τον κόσμο με την ύβρη και τον ευδαιμονισμό του, με τη σύγχυση και το άγχος του γεννιέται ο Χριστός. Κι είναι αυτός ο Χριστός η ειρήνη μας, η ζωή μας, η λύτρωση μας.
Εν τούτοις, πολλοί θα θελήσουν και φέτος να αμαυρωθούν τα Χριστούγεννα λέγοντας πως είναι παραμύθι και να τα πολεμήσουν κρυφά ή ανοιχτά με μανία. Αλλά αυτό δεν μας ξαφνιάζει1 αντίθετα το περιμένουμε, διότι πιστοποιεί την ιστορία και ολοκληρώνει το γεγονός. Με τη γέννηση του Χριστού δεν συνδέονται μόνον οι βοσκοί και οι μάγοι. Συνδέονται κι ο Ηρώδης κι ένας ολόκληρος αφιλόξενος κόσμος, που κατέτρεξε τον Ιησού με κακία. Αυτός ο κόσμος ζωντανεύει επίσης σήμερα. Ο Ηρώδης, που δεν θέλει ειρήνη, που μισεί την αγάπη, που φοβάται την ελευθερία, τροχίζει τα μαχαίρια του. Θέλει να κρατήσει το λαό μακριά από την αλήθεια και να σφάξει τον Χριστό μέσα στην καρδιά μας. Γι’ αυτό επιστρατεύει ιδεολογίες, συστήματα αλλά και τεχνικά μέσα, χρησιμοποιεί το σοβαρό και το γελοίο, απευθύνεται στο παιδί και στο μεγάλο, πλαστογραφεί και διαστρεβλώνει τα δεδομένα. Εκείνοι, όμως, που γιορτάζουν αληθινά τα Χριστούγεννα δεν ξεγελιούνται. Η πολεμική αυτή είναι ακόμη μία απόδειξη ότι η γέννηση του Χριστού ξετυλίγεται σαν ένα αιώνιο γεγονός μέσα στο χρόνο και θα δραματουργείται απαράλλακτα όσο υπάρχει Εκκλησία και κόσμος.
Η μυστηριακή βίωση της Εκκλησίας από τη μία μεριά και ο αντίχριστος διωγμός του κόσμου από την άλλη δίνουν μία μοναδική ιστορική διάσταση στο γεγονός των Χριστουγέννων, που δεν έχει κανένα άλλο γεγονός της ιστορίας. Όλα τα πεπραγμένα έγιναν κάποτε και τέλειωσαν η γέννηση του Χριστού όμως έγινε τότε και γίνεται κάθε ημέρα. Μέσα απ’ αυτή τη δυναμική της ξεπηδά μία απαραχάρακτη μαρτυρία ιστορικότητας, αλλά και ένα κάλεσμα μετανοίας. Κάλεσμα προς όλους εκείνους που έχουν αδιάφορα κλειστή και αδιάντροπα βρώμικη τη φάτνη τους, να δεχθούν την επίσκεψη του Χριστού, που έρχεται και καταδέχεται να γεννηθεί σήμερα μέσα τους και να γεμίσει το κενό τους με τη ζεστασιά της αγάπης του, να φωτίσει το σκοτάδι τους με τη λάμψη της αλήθειας του. Κάλεσμα όμως και προς όλους όσους ήδη δέχτηκαν τον Χριστό στη ζωή τους, αλλά η συνήθεια έθαψε το θαυμασμό για τη μεγάλη επίσκεψη, να ξαναζήσουν σήμερα την άγια νύχτα με την πρώτη πίστη και την πρώτη αγάπη
Χριστός γεννάται σήμερον θα τραγουδήσουν τα παιδιά στα κάλαντα, στα χείλη όμως των χριστιανών που ζουν το μήνυμα των Χριστουγέννων δεν ηχεί σαν απλό τραγούδι. Είναι η πιο δυνατή ομολογία και η πιο θερμή ευχαριστία στον Χριστό που γεννιέται σήμερα για χάρη μας.
(Στέργιου Ν. Σάκκου, Καθηγ. Παν/μίου Θεσ/νίκης, «Ο Θεός στη γη μας», εκδ. Ο.Χ.Α. Απολύτρωσις, σ. 31-35)
πηγή: http://fdathanasiou.wordpress.com
Ο Χριστός που γεννιέται έχει να μας προσφέρει δύο δυνάμεις, με τις οποίες μπορούμε να γιορτάσουμε αληθινά τη γιορτή του. Η μία είναι η πίστη, που ο Θεός φυτεύει μέσα μας, όταν το θέλουμε, κι η άλλη είναι η Εκκλησία, που αποτελεί το μυστικό σώμα του Χριστού. Με τη βοήθεια της μετανοίας και της πίστεως συνδέεται ο άνθρωπος με την Εκκλησία, γίνεται ζωντανό μέλος της και αποκτά τα κατάλληλα πνευματικά αισθητήρια, με τα οποία είναι σε θέση να αντιληφθεί την υπερκόσμια πραγματικότητα. Με την ευλογία της Εκκλησίας επιτυγχάνει ο πιστός την επικοινωνία και την επαφή με τον κόσμο του πνεύματος, αποσπάται από την ανθρώπινη τροχιά και εκτοξεύεται στην ατμόσφαιρα της θείας χάριτος, χωρίς όμως να εγκαταλείψει τη γη και το σώμα του. Υπέρλογα και μυσταγωγικά η Εκκλησία, κρατώντας στο ένα χέρι το ευαγγέλιο και στο άλλο τα μυστήρια, μας οδηγεί έξω από το γήινο χωροχρόνο στο χώρο της αιωνιότητας, όπου η ζωή μας συγχρονίζεται με τα γεγονότα του Θεού. Όπως ο Χριστός, χωρίς να παύσει να είναι Θεός και να ζει έξω από χρόνο και χώρο, αγκάλιασε το ανθρώπινο φύραμα και περπάτησε με τη σάρκα μας μέσα στο χώρο και στο χρόνο, παρόμοια κι εγώ ως μέλος του σώματός του, χωρίς να καταργώ, νικώ το χρόνο της ζωής μου, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον και βρίσκομαι στο αιώνιο παρόν του Θεού, τη στιγμή που ο Χριστός γεννιέται, και ψάλλω μαζί με την Εκκλησία σήμερον ο Χριστός γεννάται.
Είναι, λοιπόν, τα Χριστούγεννα για την Εκκλησία και τα μέλη της ένα γεγονός της εποχής μας. Και σήμερα ο Χριστός γεννιέται. Γεννιέται στη Βηθλεέμ, γεννιέται στην κοινωνία μας, γεννιέται στην καρδιά μας. Γεννιέται στα φτωχόσπιτα και στα αρχοντικά, στα χωριά και στις πολιτείες μας, όπου υπάρχουν άνθρωποι που με απλότητα, αλλά και με σοφία, με προσμονή και πόθο στηρίζουν εναγώνιο το βλέμμα τους πάνω στο αστέρι της Εκκλησίας. Γεννιέται ο Χριστός στην πατρίδα μας και σ’ όλες τις πατρίδες του κόσμου, όπου η ανασφάλεια κι ο φόβος βρίσκουν μόνη παρηγοριά την προστασία του Θεού. Γεννιέται, ανάμεσα στα αδέλφια μας που δεν έχουν το δικαίωμα να κάνουν το σταυρό τους, αλλά ξέρουν να προσεύχονται με τη σιωπή. Γεννιέται στην Αφρική και στην Ασία, όπου οι νεοφώτιστοι αδελφοί μας γιορτάζουν την αναγέννησή τους με το βάπτισμα και τον ευαγγελισμό. Γεννιέται ο Χριστός στις χώρες , όπου οι πιστοί ζουν την ελπίδα του στον αγώνα τους και στο μαρτύριο της ομολογίας τους. Ναι, σήμερα, στις μέρες μας γεννιέται ο Χριστός, πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη με τους καπνούς των πολέμων και τις οιμωγές των αδικημένων, μέσα στις πολύβουες πάλεις με το μολυσμένο αέρα και τις φωτισμένες βιτρίνες, σ’ αυτόν τον κόσμο με την ύβρη και τον ευδαιμονισμό του, με τη σύγχυση και το άγχος του γεννιέται ο Χριστός. Κι είναι αυτός ο Χριστός η ειρήνη μας, η ζωή μας, η λύτρωση μας.
Εν τούτοις, πολλοί θα θελήσουν και φέτος να αμαυρωθούν τα Χριστούγεννα λέγοντας πως είναι παραμύθι και να τα πολεμήσουν κρυφά ή ανοιχτά με μανία. Αλλά αυτό δεν μας ξαφνιάζει1 αντίθετα το περιμένουμε, διότι πιστοποιεί την ιστορία και ολοκληρώνει το γεγονός. Με τη γέννηση του Χριστού δεν συνδέονται μόνον οι βοσκοί και οι μάγοι. Συνδέονται κι ο Ηρώδης κι ένας ολόκληρος αφιλόξενος κόσμος, που κατέτρεξε τον Ιησού με κακία. Αυτός ο κόσμος ζωντανεύει επίσης σήμερα. Ο Ηρώδης, που δεν θέλει ειρήνη, που μισεί την αγάπη, που φοβάται την ελευθερία, τροχίζει τα μαχαίρια του. Θέλει να κρατήσει το λαό μακριά από την αλήθεια και να σφάξει τον Χριστό μέσα στην καρδιά μας. Γι’ αυτό επιστρατεύει ιδεολογίες, συστήματα αλλά και τεχνικά μέσα, χρησιμοποιεί το σοβαρό και το γελοίο, απευθύνεται στο παιδί και στο μεγάλο, πλαστογραφεί και διαστρεβλώνει τα δεδομένα. Εκείνοι, όμως, που γιορτάζουν αληθινά τα Χριστούγεννα δεν ξεγελιούνται. Η πολεμική αυτή είναι ακόμη μία απόδειξη ότι η γέννηση του Χριστού ξετυλίγεται σαν ένα αιώνιο γεγονός μέσα στο χρόνο και θα δραματουργείται απαράλλακτα όσο υπάρχει Εκκλησία και κόσμος.
Η μυστηριακή βίωση της Εκκλησίας από τη μία μεριά και ο αντίχριστος διωγμός του κόσμου από την άλλη δίνουν μία μοναδική ιστορική διάσταση στο γεγονός των Χριστουγέννων, που δεν έχει κανένα άλλο γεγονός της ιστορίας. Όλα τα πεπραγμένα έγιναν κάποτε και τέλειωσαν η γέννηση του Χριστού όμως έγινε τότε και γίνεται κάθε ημέρα. Μέσα απ’ αυτή τη δυναμική της ξεπηδά μία απαραχάρακτη μαρτυρία ιστορικότητας, αλλά και ένα κάλεσμα μετανοίας. Κάλεσμα προς όλους εκείνους που έχουν αδιάφορα κλειστή και αδιάντροπα βρώμικη τη φάτνη τους, να δεχθούν την επίσκεψη του Χριστού, που έρχεται και καταδέχεται να γεννηθεί σήμερα μέσα τους και να γεμίσει το κενό τους με τη ζεστασιά της αγάπης του, να φωτίσει το σκοτάδι τους με τη λάμψη της αλήθειας του. Κάλεσμα όμως και προς όλους όσους ήδη δέχτηκαν τον Χριστό στη ζωή τους, αλλά η συνήθεια έθαψε το θαυμασμό για τη μεγάλη επίσκεψη, να ξαναζήσουν σήμερα την άγια νύχτα με την πρώτη πίστη και την πρώτη αγάπη
Χριστός γεννάται σήμερον θα τραγουδήσουν τα παιδιά στα κάλαντα, στα χείλη όμως των χριστιανών που ζουν το μήνυμα των Χριστουγέννων δεν ηχεί σαν απλό τραγούδι. Είναι η πιο δυνατή ομολογία και η πιο θερμή ευχαριστία στον Χριστό που γεννιέται σήμερα για χάρη μας.
(Στέργιου Ν. Σάκκου, Καθηγ. Παν/μίου Θεσ/νίκης, «Ο Θεός στη γη μας», εκδ. Ο.Χ.Α. Απολύτρωσις, σ. 31-35)
πηγή: http://fdathanasiou.wordpress.com
