Καιρός ν’ ανακτήσουμε την χαμένη περηφάνια…
Αυτές τις μέρες κάτι με ενοχλεί εντονότερα από πριν. Μια φωνή μέσα μου, μου μιλά, άλλοτε δυνατά και με χειμαρρώδη ορμή, άλλοτε παρακαλεστά, άλλοτε λυπημένα… Τί φωνή νάναι αυτή δεν ξέρω. Μα ξέρω ότι όταν την ακούω…, μέσα μου ξεσηκώνεται κύμα, κύμα αφρισμένο και δυναμωμένο απ΄ του θυμού τον άνεμο, που να ’ταν δυνατόν θα ’πνιγε όλους αυτούς που ντροπιάζουν την Πατρίδα μου, που ντροπιάζουν την Πίστη μου. Όλους αυτούς που στο όνομα δήθεν του καλού του τόπου, σέρνουν το περήφανο Έθνος μας, ζήτουλα στης Ευρώπης τις πόρτες. Στα αυτιά μου αντηχούν οι στοίχοι του Σολωμού από τον «Ύμνο προς την Ελευθερία».
«-Με τα ρούχα αιματωμένα / Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά / Να γυρεύης εις τα ξένα / Αλλα χέρια δυνατά./
- Μοναχή το δρόμο επήρες, / Εξανάλθες μοναχή· / Δεν είν' εύκολες οι θύρες, / Εάν η χρεία τες κουρταλή. /
- Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, / Αλλ' ανάσασιν καμιά· / Αλλος σου έταξε βοήθεια / Και σε γέλασε φρικτά /
- Αλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου / Οπου εχαίροντο πολύ, / Σύρε νάβρης τα παιδιά σου, / Σύρε, έλεγαν οι σκληροί».
Όχι ωρέ, πολιτικάντηδες της κακιάς ώρας, όχι.. χίλιες φορές όχι. Ποιός σας έβαλε δραγουμάνους στο θέλημα του λαού μας. Με ποιανού το ΝΑΙ πάτε και ζητιανεύετε το έλεος όλων αυτών των άθλιων θεομπαιχτών, των τραπεζιτών και των τζιτζιφιόγκων της Φραγκιάς, που θέλουν να λέγονται και πολιτισμένοι. Δεν βλέπετε που πάμε. Ποιος σας είπε ότι είμαστε ευχαριστημένοι για δύο «ψωροευρώ», να έχουμε στο κεφάλι μας αυτούς τους γραβατωμένους δυνάστες. Πότε θα πάρτε χαμπάρι τον κίνδυνο που βάζετε το Έθνος μας….; Τα λέω αυτά γιατί δεν θέλω να πιστέψω πως όλα αυτά είναι ένα καλοστημένο από μεριάς σας παιχνίδι. Αν όμως συμβαίνει αυτό, να ξέρετε ο Θεός της Ελλάδας, όσο αν Τον ξεχάσαμε δεν θα μας αφήσει.. Και ποιος μπορεί να κρυφτεί απ’ τον Παντοδύναμο;
Όσο ακόμα είναι καιρός, αν ακόμα δεν έχουν όλα χαθεί, αλλάξτε πορεία. ο Ελύτης δείχνει τον μοναχικό δρόμο στην «Ιδιωτική Οδό»:«Ο μόνος δρόμος που μας απομένει τώρα είναι ο κίνδυνος. Είναι η μαυριδερή εκείνη γραμμή που σχηματίζεται δεξιά, στο βάθος, η γεμάτη βράχια κοφτά, ξέρες, ύφαλα, ρουφήχτρες, απονέρια. Μένουμε σταματημένοι μεσοπέλαγα. (...) Στροφή, λοιπόν, όλο δεξιά και πρόσω καταπάνω στον κίνδυνο. Δεν γίνεται αλλιώς. Ή θα συνθηκολογήσεις και θα μείνεις από τους εδώθε ή θα περάσεις πέρα. Προσοχή. Κανένας μη λιγοψυχήσει».
Κάντε μωρέ αυτό που ξέρουν να κάνουν μόνο οι Έλληνες.. Αποδείξτε ότι είστε απόγονοι Ελλήνων, ή παρατηθείτε.. Όσο είναι καιρός….
Καλή λευτεριά αδέλφια.
π. Φώτιος Βεζύνιας
