Χαίρετε εν Κυρίω.
Οι ειδήσεις το τελευταίο διάστημα είναι καταιγιστικές. Και βέβαια είναι τέτοιες γιατί τα γεγονότα είναι καταιγιστικά. Όσον αφορά στα κοινωνικά τεκταινόμενα αν και…. μας αφορά.. το όλο θέμα εν τούτοις, δεν θα κάνουμε λόγο σήμερα. Κάποια άλλη φορά.
Εκείνο που θα ήθελα να καταθέσω στην αγάπη σας είναι ο μέγιστος προβληματισμός μου για τα λαμβάνοντα χώρα, μέσα στον χώρο της Εκκλησίας μας. Γεγονότα που δεν γίνονται ευρέως γνωστά από τα ΜΜΕ, ίσως και σκοπίμως, που αλλάζουν όμως, το γίγνεσθαι της Εκκλησίας, αλλάζουν την συνείδηση του ποιμνίου. Βέβαια μιλώ για τις πάσης φύσεως και χροιάς προσεγγίσεις των διαφόρων «Ομολογιών», «Δοξασιών», «Θρησκειών». Βλέπετε δεν θέλω να χρησιμοποιήσω την λέξη «Εκκλησιών», γιατί απλούστατα και μόνο η χρήση του πληθυντικού αριθμού, είναι πλάνη, είναι αίρεση. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ. Μία είναι η Εκκλησία, ένα το ποίμνιο, ένας ο Αρχηγός Της, Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.
Επειδή το να σας λέγω λοιπόν δικές μου σκέψεις είναι εγωιστικό, έψαξα και βρήκα αποσπάσματα κειμένων Αγίων Πατέρων, και Αγίων Συνόδων, και άλλων λογίων και πατέρων τα οποία αντιμετωπίζουν με πληρότητα τα προβλήματα που αναφύονται, και τα οποία κείμενα σας παραθέτω.
1. «Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι Σύνοδοι, πάσαι αι θείαι γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διϊστασθαι» (P.G. 160, 105C ).
2. Η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος αποφαίνεται: «Τοις κοινωνούσιν εν γνώσει (τοις αιρετικοίς) ανάθεμα» ( P.G. .13, 128)
3. Ο Μέγας Αθανάσιος συμβουλεύει: «Βαδίζοντες την απλανή και ζωηφόρον οδόν , οφθαλμόν μεν εκκόψωμεν σκανδαλίζοντα, μη τον αισθητόν…αλλά τον νοητόν. Οίον εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφωνται, και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρη αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γαρ εστιν άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, ή μετ’ αυτούς εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα, εις την γέεναν του πυρός…ίνα η Εκκλησία ασκανδαλίστως συναγομένη διαφυλαχθήσεται»( ΒΕΠΕΣ 31, 311)
4. Ο Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης ορίζει: «Εχθρούς γαρ Θεού ο Χρυσόστομος ου μόνον τους αιρετικούς, αλλά και τους τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη τη φωνή απεφήνατο» (P.G. 99, 1049A)!
5. Ο Άγιος Γερμανός, Πατριάρχης ΚΠόλεως, σημειώνει : «Όσοι της Καθολικής Εκκλησίας εστέ τέκνα γνήσια φεύγειν όλω ποδί τη Λατινική υποταγή και μηδέ ευλογίαν εκ των χειρών αυτών λαμβάνειν την τυχούσαν. Κρείσσον γαρ εστίν εν τοις οίκοις υμών τω Θεώ προσεύχεσθαι κατά μόνας, ή επ’ εκκλησίαις συνάγεσθαι μετά λατινοφρόνων».
6. Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς λέει ότι οι αιρετικοί δεν είναι της Εκκλησίας του Χριστού «Ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί, ως μη της αληθείας όντες» (Γρηγόριος Παλαμάς, Άπαντα β΄ 627. Αναίρεσις Γράμματος Ιγνατίου 2-4).
7. Ο Άγιος Ειρηναίος λέει: «Οι αιρετικοί ως «παραχαράκται της αληθείας, πέμπονται εις πυρ αιώνιον» (Ειρηναίου κατά αιρέσεων 3,4,2.)!
8. Ο Μέγας Αθανάσιος λέγει: «αγάπα πάντα άνθρωπον. Και ειρήνευε μετά πάντων, χωρίς αιρετικών. Ο γαρ αιρετικός λύκος εστί της του Χριστού ποίμνης, και του Αντιχρίστου Πρόδρομος» (Μεγ. Αθανασίου, Πίστις των αγίων 318 Πατέρων, P.G. 28, 1641 BC).
6. Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς λέει ότι οι αιρετικοί δεν είναι της Εκκλησίας του Χριστού «Ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί, ως μη της αληθείας όντες» (Γρηγόριος Παλαμάς, Άπαντα β΄ 627. Αναίρεσις Γράμματος Ιγνατίου 2-4).
7. Ο Άγιος Ειρηναίος λέει: «Οι αιρετικοί ως «παραχαράκται της αληθείας, πέμπονται εις πυρ αιώνιον» (Ειρηναίου κατά αιρέσεων 3,4,2.)!
8. Ο Μέγας Αθανάσιος λέγει: «αγάπα πάντα άνθρωπον. Και ειρήνευε μετά πάντων, χωρίς αιρετικών. Ο γαρ αιρετικός λύκος εστί της του Χριστού ποίμνης, και του Αντιχρίστου Πρόδρομος» (Μεγ. Αθανασίου, Πίστις των αγίων 318 Πατέρων, P.G. 28, 1641 BC).
9. Ο Μέγας Φώτιος λέει: «Εν τοις περί πίστεως και το παρεκκλίναι μικρόν, αμαρτείν εστιν αμαρτίαν την προς θάνατον» (Φώτιος P.G. 102, 604C )
10. Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς θεωρεί ότι η αποσιώπηση των δογματικών διαφορών μας από τους αιρετικούς αποτελεί «τρίτον είδος αθεΐας» (Γρηγ. Παλαμά, Συγγράμματα, εκδ. Π. Χρήστου, Θεσ/κη 1966, σελ. 483, στ. 23.)!
11. Η Σύνοδος Κων/πόλεως του έτους 1724 διακήρυξε: «Αιρετικοί είναι εκείνοι οπού αποσκιρτήσουσιν από την ευσέβειαν και αφήσουσι μεν τα πάτρια και ορθά της πίστεως ημών δόγματα και τας κοινάς παραδόσεις της Εκκλησίας, περιπέσωσι δε και εξολισθήσωσιν εις νεωτερισμούς και αλλοκότους υπολήψεις και έθη ετερόδοξα και παραχαράξωσι και νοθεύσωσι την της ευσεβείας αλήθειαν, οι τοιούτοι ούτε πλέον είναι, ούτε ονομάζονται τη αληθεία Χριστιανοί, αλλ’ ως ετερόδοξοι και νεωτεριστάς εκκόπτοντας και χωρίζοντας της εκκλησιαστικής και χριστιανικής ολομελείας και της ιεράς μάνδρας εκβάλλονται ως πρόβατα ψωριώντα και μέλη σεσηπότα» (Mansi, 37, 209)!
12. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών μακαριστός Χριστόδουλος είπε: «Ο Οικουμενισμός, πραγματικά έτσι όπως έχει επικρατήσει να σηματοδοτείται ο όρος αυτός, βεβαίως είναι αίρεσις, διότι σημαίνει απάρνηση βασικών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της Ορθοδόξου Πίστεως, όπως είναι, φέρ’ ειπείν, η αποδοχή της θεωρίας των κλάδων...
Εμείς πιστεύουμε ότι η Ορθοδοξία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Τέρμα! Σ’ αυτό, δεν γίνεται συζήτηση. Επομένως, πας όστις πρεσβεύει τα αντίθετα μπορεί να λέγεται οικουμενιστής και επομένως να είναι αιρετικός (περιοδ. Παρακαταθήκη Θεσ/κης Ιούλιος – Αύγουστος 1998) 13. Ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς λέει: «Ο Οικουμενισμός είναι κοινό όνομα δια τους ψευδοχριστιανούς, διά τας Ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων των Ευρωπαϊκών Ουμανισμών με επικεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μία αίρεσις παραπλεύρως, εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν Ευαγγελικόν όνομά τους είναι η παναίρεσις» (Ιουστίνος Πόποβιτς, Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός, Θεσ/κη 1974, σ.224)
14. Ο καθηγητής Ανδρέας Θεοδώρου, γράφει: «Ο Οικουμενισμός δεν είναι αίρεσις και παναίρεσις, ως συνήθως χαρακτηρίζεται. Είναι κάτι πολύ χειρότερον της παναιρέσεως.... Ο Οικουμενισμός είναι υπέρβασις, αμνήστευσις, παραθεώρησις, δια να μη είπωμεν νομιμοποίησις και δικαίωσις των αιρέσεων. Είναι η ετεροδοξία παρηλλαγμένη και μεταμεμορφωμένη, ήτις επιζητεί αρμονικώς να συνυπάρχη μετά της καθολικότητος... Ο Οικουμενισμός είναι νόσος προς θάνατον» (Α. Θεοδώρου, Η Ορθοδοξία χθες και σήμερον, Αθήναι 1973, σ. 21.
15. Ο μακαριστός Φώτης Κόντογλου, είπε: «... Ο φιλοπαπισμός (στον οποίο οδηγεί ο Οικουμενισμός) κατάντησε πιο σιχαμερός κι’ απ’ αυτόν τον παπισμό, αν είναι δυνατόν ένα τέτοιο πράγμα. Σαν μαγνήτης τραβά όλο το πνευματικό πύον της Ελλάδος.
Στον Αθηναγόρα και στους περί αυτόν και μετ’ αυτού βρίσκουν προστασία όλοι οι ανήθικοι, για να πυκνώσουν τις τάξεις των προδοτών της Ορθοδοξίας. Θράσος και κολακεία, υποκρισία και δωροδοκία, ιδού τα όπλα του θεατρίνου του Φαναρίου....» (εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», Φεβρουάριος 1966)!
Ναι. Και άλλα πολλά που θα βρίσκω και θα σας τα παραδίδω. Σκοπός μου να ξυπνήσω συνειδήσεις. Στώμεν καλώς αδελφοί, στώμεν μετά φόβου Θεού. Αυτά τα οποία είδαμε την τελευταία εβδομάδα στην παγκόσμια κοινότηταμε τις συμπροσευχές, είναι επιεικώς απαράδεκτα. Είναι η προδοσία της Ορθοδοξίας. Κανέναν διδακτικό σκοπό δεν υπηρετούν αυτά που βλέπουμε στις εικόνες προηγούμενης ανάρτησης. Καμία ωφέλεια δεν έχουν οι αιρετικοί από αυτές τις προσεγγίσεις. Μάλλον οι Ορθόδοξοι οδηγούνται στην αίρεση. Ας πάψουν να ψεύδονται οι οικουμενιστές, και οι οικουμενίζοντες. Δεν έχουν δικαίωμα να περιφέρουν το τίμιο ράσο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ως σκηνικό σε τελετές αιρετικών. Είναι προδότες. Και για τους προδότες μία αντιμετώπιση υπάρχει. Η εκδίωξη. Το ανάθεμα.
10. Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς θεωρεί ότι η αποσιώπηση των δογματικών διαφορών μας από τους αιρετικούς αποτελεί «τρίτον είδος αθεΐας» (Γρηγ. Παλαμά, Συγγράμματα, εκδ. Π. Χρήστου, Θεσ/κη 1966, σελ. 483, στ. 23.)!
11. Η Σύνοδος Κων/πόλεως του έτους 1724 διακήρυξε: «Αιρετικοί είναι εκείνοι οπού αποσκιρτήσουσιν από την ευσέβειαν και αφήσουσι μεν τα πάτρια και ορθά της πίστεως ημών δόγματα και τας κοινάς παραδόσεις της Εκκλησίας, περιπέσωσι δε και εξολισθήσωσιν εις νεωτερισμούς και αλλοκότους υπολήψεις και έθη ετερόδοξα και παραχαράξωσι και νοθεύσωσι την της ευσεβείας αλήθειαν, οι τοιούτοι ούτε πλέον είναι, ούτε ονομάζονται τη αληθεία Χριστιανοί, αλλ’ ως ετερόδοξοι και νεωτεριστάς εκκόπτοντας και χωρίζοντας της εκκλησιαστικής και χριστιανικής ολομελείας και της ιεράς μάνδρας εκβάλλονται ως πρόβατα ψωριώντα και μέλη σεσηπότα» (Mansi, 37, 209)!
12. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών μακαριστός Χριστόδουλος είπε: «Ο Οικουμενισμός, πραγματικά έτσι όπως έχει επικρατήσει να σηματοδοτείται ο όρος αυτός, βεβαίως είναι αίρεσις, διότι σημαίνει απάρνηση βασικών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της Ορθοδόξου Πίστεως, όπως είναι, φέρ’ ειπείν, η αποδοχή της θεωρίας των κλάδων...
Εμείς πιστεύουμε ότι η Ορθοδοξία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Τέρμα! Σ’ αυτό, δεν γίνεται συζήτηση. Επομένως, πας όστις πρεσβεύει τα αντίθετα μπορεί να λέγεται οικουμενιστής και επομένως να είναι αιρετικός (περιοδ. Παρακαταθήκη Θεσ/κης Ιούλιος – Αύγουστος 1998) 13. Ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς λέει: «Ο Οικουμενισμός είναι κοινό όνομα δια τους ψευδοχριστιανούς, διά τας Ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων των Ευρωπαϊκών Ουμανισμών με επικεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μία αίρεσις παραπλεύρως, εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν Ευαγγελικόν όνομά τους είναι η παναίρεσις» (Ιουστίνος Πόποβιτς, Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός, Θεσ/κη 1974, σ.224)
14. Ο καθηγητής Ανδρέας Θεοδώρου, γράφει: «Ο Οικουμενισμός δεν είναι αίρεσις και παναίρεσις, ως συνήθως χαρακτηρίζεται. Είναι κάτι πολύ χειρότερον της παναιρέσεως.... Ο Οικουμενισμός είναι υπέρβασις, αμνήστευσις, παραθεώρησις, δια να μη είπωμεν νομιμοποίησις και δικαίωσις των αιρέσεων. Είναι η ετεροδοξία παρηλλαγμένη και μεταμεμορφωμένη, ήτις επιζητεί αρμονικώς να συνυπάρχη μετά της καθολικότητος... Ο Οικουμενισμός είναι νόσος προς θάνατον» (Α. Θεοδώρου, Η Ορθοδοξία χθες και σήμερον, Αθήναι 1973, σ. 21.
15. Ο μακαριστός Φώτης Κόντογλου, είπε: «... Ο φιλοπαπισμός (στον οποίο οδηγεί ο Οικουμενισμός) κατάντησε πιο σιχαμερός κι’ απ’ αυτόν τον παπισμό, αν είναι δυνατόν ένα τέτοιο πράγμα. Σαν μαγνήτης τραβά όλο το πνευματικό πύον της Ελλάδος.
Στον Αθηναγόρα και στους περί αυτόν και μετ’ αυτού βρίσκουν προστασία όλοι οι ανήθικοι, για να πυκνώσουν τις τάξεις των προδοτών της Ορθοδοξίας. Θράσος και κολακεία, υποκρισία και δωροδοκία, ιδού τα όπλα του θεατρίνου του Φαναρίου....» (εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», Φεβρουάριος 1966)!
Ναι. Και άλλα πολλά που θα βρίσκω και θα σας τα παραδίδω. Σκοπός μου να ξυπνήσω συνειδήσεις. Στώμεν καλώς αδελφοί, στώμεν μετά φόβου Θεού. Αυτά τα οποία είδαμε την τελευταία εβδομάδα στην παγκόσμια κοινότηταμε τις συμπροσευχές, είναι επιεικώς απαράδεκτα. Είναι η προδοσία της Ορθοδοξίας. Κανέναν διδακτικό σκοπό δεν υπηρετούν αυτά που βλέπουμε στις εικόνες προηγούμενης ανάρτησης. Καμία ωφέλεια δεν έχουν οι αιρετικοί από αυτές τις προσεγγίσεις. Μάλλον οι Ορθόδοξοι οδηγούνται στην αίρεση. Ας πάψουν να ψεύδονται οι οικουμενιστές, και οι οικουμενίζοντες. Δεν έχουν δικαίωμα να περιφέρουν το τίμιο ράσο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ως σκηνικό σε τελετές αιρετικών. Είναι προδότες. Και για τους προδότες μία αντιμετώπιση υπάρχει. Η εκδίωξη. Το ανάθεμα.
Με αγάπη Χριστού
π. Φώτιος Βεζύνιας
