http://aktines.blogspot.gr/2016/07/blog‐post_69.html#more ) , ὁ Σεβ. Εἰρηναῖος, δικαιολογώντας τό γιατί δεν ὑπέγραψε το ἐπίμαχο κείμενο τῆς ἐν Κολυμπαρίω συνόδου, μεταξύ ἄλλων ἀναφέρει:
«Προσωπικῶς φρονῶ, ὅτι τό ἐνδεδειγμένον ἐν προκειμένῳ ἦτο νά μείνει ὁ ὅρος Ἐκκλησία μόνον διά τόν ρωμαιοκαθολικισμόν (ὁ ὁποῖος περιέργως, οὔτε μνημονεύεται μεμονωμένως εἰς τό κείμενον, ἐνῶ γίνεται κατά κόρον ἡ πρός τό Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν ἀναφορά), διότι ἡ ὑπερχιλιετής δογματική διαμάχη μεταξύ αὐτοῦ καί ἡμῶν δέν ἐκρίθη εἰσέτι ἐπί τοῦ ἐπιπέδου Οἰκουμενικῆς Συνόδου, εἰ μή μόνον εἰς τάς ψευδοοικουμενικάς συνόδους Λυῶνος καί Φερράρας‐Φλωρεντίας. Κατ᾿ ἀρχήν λοιπόν ‐ ἤ θεωρητικῶς ἔστω‐ἐπιτρέπεται τό νά τρέφωμεν τήν ἐλπίδα, ὅτι ποία τις μέλλουσα Οἰκουμενική σύνοδος θά ἀσχοληθεῖ πρός τό θέμα τῆς διχοστασίας ταύτης καί θά ἐπιτύχῃ τήν ἄρσιν τῶν «πετρῶν τοῦ σκανδάλου», τοῦτ᾿ ἔστι τοῦ Filioque καί τοῦ μεταγενεστέρου, ὑπερτροφικοῦ πρωτείου ἅμα τῷ περιβοήτῳ «ἀλαθήτῳ» τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης. Ὑπό τήν προπτικήν ταύτην καί μόνον θά ἦτο δυνατόν νά γίνηται λόγος περί τῆς ἐκκλησίας τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης, τῶν δογματικῶν διαφορῶν ἤτοι τῶν τριαδολογικῶν παρεκτροπῶν καί ἐκκλησιολογικῶν καινοτομιῶν αὐτῆς οὐδόλως σχετικοποιουμένων ἤ παραμέλουμένων, πολλοῦ γε δεῖ ἀγνοουμένων ἤ μνηστευομένων. Σημειωτέον δέ, ὅτι αἱ ἐκ Ρώμης δι᾿ ἀποσκιρτήσεως προελθοῦσαι κατά τήν Μεταρρύθμισιν ἐκκλησιαστικαί κοινότητες ἀπεμακρύνθησαν ἔτι μᾶλλον – καί ἀπομακρύνονται φεῦ, ὁσημέραι ὁλοέν καί περισσότερον – τόσον τῆς ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, ὅσον καί τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας.»
Τί μᾶς λέει ἐδῶ μέ ἁπλά ἑλληνικά ὁ Σεβ. Εἰρηναῖος; Μᾶς λέει ὅτι ἕνας λόγος πού δέν ὑπέγραψε τό κείμενον, εἶναι ὅτι ὁ ἴδιος φρονεῖ ὅτι δέν μποροῦμε ‐παρ᾿ ὅλες τίς σοβαρές διαφορές πού, ὅπως ὁμολογεῖ, μᾶς χωρίζουν ἀπό τόν παπισμό καί χρήζουν θεραπείας‐ δέν μποροῦμε νά μήν ἀποδίδουμε τον ὅρο «ἐκκλησία» στόν παπισμό, κατατάσσοντας –ὑποβιβάζοντάς τόν στό ἐπίπεδο τῶν λοιπῶν αἱρέσεων... Ὁ Σεβ. Εἰρηναῖος λοιπόν ἐδῶ γίνεται «βασιλικότερος τοῦ βασιλέως» καί μέ ἀφοπλιστική εἰλικρίνεια (πού ἀπορίας ἄξιον εἶναι πώς διέφυγε τῆς προσοχῆς τῶν συνταξάντων τό κείμενο: «Η «ΣΥΝΟΔΟΣ» ΤΟΥ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΣΥΜΠΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ», οἱ ὁποῖοι καί τόν ἐπικαλοῦνται ὡς παράδειγμα Ὀρθοδόξου Ἱεράρχου), δηλώνει ὅτι δέν ὑπέγραψε …γιά νά μήν προσβληθεῖ ὁ παπισμός. Μάλιστα ἀναφέρει ὅτι ὁ παπισμός καί οἱ πλάνες του δέν ἔχουν κριθεῖ νόμιμα σέ Οἰκουμενικό ἐπίπεδο (συνεπῶς ὑπονοεῖ ὅτι δέν μποροῦμε ἐπίσημα νά ὀνομάζουμε τόν παπισμό αἵρεση, ἀφοῦ δέν ἔχει ὀνομαστικά καταγνωσθεῖ ὡς τέτοια), ἄν καί γνωρίζουμε πώς στίς Συνόδους Γ΄& Δ΄Οἰκουμενικές γενικῶς (431, 451 ἀντίστοιχα), καί εἰδικῶς στήν ἐν Ρώμῃ ὑπό τοῦ Ὀρθοδόξου ἀκόμη Πάπα Λέοντος 810 (ἀπόρριψις Filioque),
στήν ἐν Κων/πόλει Η΄Οἰκουμενική ἐπί Μ. Φωτίου 879‐880 (καταδίκη Filioque, ἀπόκρουση διαστροφῆς πρωτείου Πάπα Ρώμης),
στήν ἐνδημοῦσα Σύνοδο τοῦ 1054(ἀναθεματισμός παπικοῦ λιβέλλου‐διαγραφή Πάπα ἀπό τά δίπτυχα),
στήν ἐν Βλαχέρναις Κων/πόλεως τό 1285 (ἀποκήρυξις Filioque & ψευδοῦς ἑνώσεως Λυῶνος‐ καταδίκη λατινόφρονα Πατριάρχη Βέκκου),
ἐν Κων/πόλει Θ΄ Οἰκουμενική ἐπί Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ (1341,1349,1351 ‐ καταδίκη «κτιστῆς χάριτος»),
1439‐1440 Φερράρα‐Φλωρεντία (ἄρνηση ὑπογραφῆς Ἁγ. Μάρκου Εὐγενικοῦ),
ἐν Ἱεροσολύμοις 1443 (ἀποκήρυξη Φερράρας‐Φλωρεντίας),
ἐν Ναῷ Ἁγ. Σοφίας 1450 (καταδίκη συνόδου Φερράρας‐Φλωρεντίας),
ἐν Κων/πόλει 1482 (καταδίκη συνόδου Φερράρας‐Φλωρεντίας‐ὅρος γιά ἀποδοχή ἐπιστρεφόντων ἐκ τῆς λατινικῆς πλάνης),
ἐν Κων/πόλει 1593 (ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἱδρύσεως τοῦ Ρωσσικοῦ Πατριαρχείου ‐καταδίκη καινοτομιῶν Ρώμης‐Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου)
στίς ἐν Κων/πόλει 1722, 1727, 1755(καταδίκη βαπτίσματος αἱρετικῶν ‐στηλίτευσις ραντίσματος λατίνων‐ ὅρος γιά βάπτισμα δυτικῶν),
1838 (καταδίκη λατινικῶν καινοτομιῶν), 1848, 1895, καταδικάσθηκαν οἱ πλάνες τοῦ παπισμοῦ,
γιά νά μή μιλήσουμε γιά τήν πλειάδα τῶν Ἁγίων Πατέρων πού καταδικάζουν μεμονωμένα τήν αἵρεση τοῦ παπισμοῦ. Ἀκόμη, ἄς θυμηθοῦμε ἐνταῦθα λίγα ἀπό τήν πρόσφατη ἱστορία, ἀναδιφῶντες σέ φωτογραφικό ὑλικό διαθέσιμο στό διαδίκτυο, ὅσον ἀφορᾶ τήν δραστηριότητα τοῦ ἰδίου τοῦ Μπάτσκας Εἰρηναίου, ὡς καί τῶν ὁμοφρόνων του, Μαυροβουνίου Ἀμφιλοχίου Ράντοβιτς καί πρ. Ἐρζεγοβίνης Ἀθανασίου Γιέφτις, πάντων ἐπικαλουμένων πρός ἐπίρρωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας των τήν μαθητεία των πλησίον τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ἀλλά μακράν ἀπεχόντων ἀπό αὐτῆς. Μόνον εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς παρέμεινε καί παραμένει πιστός στήν Ὀρθόδοξη Παρακαταθήκη τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου· αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν ἅγιο Μητροπολίτη Ράσκας‐Πριζρένης καί Κοσσυφοπεδίου–Μετοχίων (εἰς τήν ἐξορία πλέον) Σεβασμιώτατο π.Ἀρτέμιο.
Ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου
Ὁσίου Νικοδήμου Πεντάλοφος Παιονίας Κιλκίς .
