ΟΣΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ή ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ...ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΙ ΝΕΩΤΕΡΟΙ..... ΕΥΤΥΧΩΣ

 Χαίρετε εν Κυρίω
Χωρίς περιστροφές και εισαγωγές καταθέτω στην αγάπη σας έναν θησαυρό. " Πριν περίπου ένα χρόνο, έδωσε ο Θεός και γνώρισα μια παρέα νέων παιδιών. Είναι νέοι που έχουν μέσα τους ζωντανή και καίουσα την φλόγα της πίστεως. Είναι νέοι που προβληματίζονται - ευτυχώς - ακόμα. Είναι νέοι που στα πρόσωπά τους, βλέπω την παρουσία του Χριστού στην ζωή μου. Απόδειξη των όσων λέγω είναι η επιστολή που έλαβα σήμερα από ένα από αυτά τα παιδιά. Σας κάνω κοινωνούς του περιεχομένου της. Τα συμπεράσματα τα αφήνω σε σας. Εγώ το μόνο που θα προσθέσω είναι  Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν  "
Χαίρων εν Κυρίω
π. Φώτιος Βεζύνιας
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ.

Ανήκω στη γενιά του ’90. Μια γενιά ,που οι ισχυροί της παγκόσμιας διακυβέρνησης, φρόντισαν να μετατρέψουν σε «πειραματόζωο» των φαντασιώσεων τους προς την ανεύρεση πλούτου.

 Μια γενιά που παρόλα αυτά θα κληθεί να αγωνιστεί όσο καμιά άλλη να ζήσει με αξιοπρέπεια ,μέσα σε ένα ατελείωτο συνειδησιακό πόλεμο. Μια γενιά που ακόμη και τα κατηχητικά σχολεία της επιμελώς προσπάθησαν να την αποκοιμίσουν  ώστε να επαναπαυτεί στους τύπους της πίστης της. Για να μην έχει ψυχή, να μην έχει ελπίδα ,να μην έχει αύριο.

Στη σκέψη των περισσότερων νέων ,η λέξη «κατήχηση», φαντάζει οπισθοδρομική, ξεπερασμένη και το χειρότερο απ’ όλα ,καθοδηγούμενη! Πολλοί από εμάς έχουμε την εμπειρία των λεγόμενων «κατηχητικών σχολείων» και αναμοχλεύοντας τη σκέψη μας ,δημιουργείται η εξής εικόνα: μια αίθουσα που δεν είναι η εκκλησία, μια γυναίκα ή άντρας με αυστηρό παρουσιαστικό που δεν έχουν ιεροσύνη αλλά κατά τα άλλα μπορούν να παίρνουν τη θέση του πνευματικού πατέρα αυθαίρετα, αυτοσχέδιες προσευχές για να πλησιάζουν κατά τα λεγόμενα κάποιων το περιορισμένο αντιληπτικό επίπεδο των παιδιών ,αποσπάσματα της Αγίας Γραφής ερμηνευμένα και πλαισιωμένα με εμπειρίες και απόψεις ανθρώπων που επέλεξαν ένα δρόμο, ο οποίος απέχει τόσο από το μοναχικό όσο και από τον έγγαμο βίο, μπόλικο παιχνίδι, νερόβραστα τραγουδάκια  και πολλά μυθιστορηματικά βιβλία με «κάλους» και «κακούς» πρωταγωνιστές ανακατεμένα με βίους Αγίων.  

 Βέβαια δε ξεχνώ τα «συνθήματά» μας! Όλη μου η πίστη σ’ ένα σύνθημα του τύπου : «Αυτή τη βδομάδα δε θα πω ψέματα στους γονείς μου». Και ίσως την επόμενη βδομάδα μας ρωτούσαν πως τα πήγαμε. Στηριζόμενοι όμως στη δική μας δύναμη μόνο ,τις περισσότερες φορές μας σημάδευε η αποτυχία. Ακολουθούσαν οι θλίψεις και  οι ενοχές που δυστυχώς δεν έχουν καμία σχέση με τη εσωτερική βίωση της ορθόδοξης πίστης.

Κάπως έτσι γεμίζουν οι παιδικές ψυχές με ατελείωτα πρέπει κα μη ,που επισκιάζουν το όνομα του Θεού. Φυσικά , μη μπορώντας να αντέξεις το φορτίο κάποια στιγμή ,αποφασίζεις να συμβιβαστείς με το ότι κάτι μπορεί να πήγε στραβά με εσένα… Ίσως το πρόβλημα να είσαι εσύ!

Αν γινόταν ένα γκάλοπ, αυτή περίπου θα είναι η εικόνα που θα περιέγραφαν οι περισσότεροι. Ομολογώ πως το σκηνικό μπορεί να ποικίλει αλλά η ουσία πάντα ίδια και δυστυχώς …ανύπαρκτη!

Το αποτέλεσμα γνωστό! Τα παιδιά μεγαλώνουν και ξεκόβουν από αυτή τη «παρέα».

Πολλά χρόνια με ταλαιπωρούσε αυτή η σκέψη… Με πολύ επίπονα βήματα αλλά λυτρωτικά στη πορεία για τη ψυχή μου τα πράγματα με τη βοήθεια του Θεού ξεκαθαρίζουν. Γιατί τώρα; Γιατί οι πνευματικοί πατέρες με τη σημασία της λέξεως, που φωτίζονται δηλαδή από το Άγιο Πνεύμα, μπορούν να εμπνεύσουν …χωρίς να το επιδιώξουν! Γιατί η χλιαρότητα μιας τέτοιας κατήχησης δεν εμπνέει κανένα ή τουλάχιστον μόνο αυτούς που αποφασίζουν να ακολουθήσουν ένα «οργανωσιακό» ρεύμα!

Θέλω να πιστεύω όμως ότι οι παιδικές ψυχές κάποιων θα έχουν αποτυπώσει κάτι πιο βαθύ ,σαν βίωμα! Το σκηνικό αυτή τη φορά θα άλλαζε! Αυτή τη φορά , ο ιερέας θα περίμενε τα παιδιά έξω από την εκκλησία και αυτά έχοντας καθαρές ψυχές θα τον οδηγούσαν τα ίδια μέσα στην εκκλησία. Τα αγόρια θα παρακολουθούσαν τις κινήσεις του μέσα στο ιερό. Ενώ τα κορίτσια με ευλάβεια θα άναβαν τα καντήλια. Όλοι μαζί…Οι Άγιοι εκεί …Κύριε ελέησον … Μια φωνή που ανεβαίνει στον ουρανό…Κοινωνία…Εκκλησία! Ύστερα, δυο λόγια του ιερέα μέσα από τα πατερικά κείμενα θα διοχέτευαν τα παιδιά με μεγάλες δόσεις αγάπης που τόσο παρερμηνεύεται στην εποχή μας! Είναι τόσο σημαντικό να ξέρεις πως κάθε μέρα η εκκλησία της ενορίας σου θα λειτουργεί , πως εκεί μπορείς να βρεις τον ιερέα με το πετραχήλι που θα πέσει βαρύ στους όμως σου για να έρθει η λύτρωση… 

Κατήχηση ,για μένα, σημαίνει να ΚΑΤΕΧΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΟΥ… ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ… Όχι απλά να ακούω παθητικά γι’ αυτή. Θέλω να τη νιώσω μέσα μου μέχρι το τελευταίο κύτταρο της ύπαρξης μου. Αυτή η εμπειρία δίνει νόημα στη ζωή μου…

Εμείς μάθαμε και κάποιοι φρόντισαν γι’ αυτό ,ότι όλα αυτά είναι απλησίαστα, ενταγμένα μόνο στο μοναχικό βίο και φυσικά δεν ταιριάζουν στα παιδιά και στους νέους!

Και εγώ απαντώ αγανακτισμένη αλλά ελπίζοντας στο Θεό : Τί ταιριάζει; Τα κατηχητικά που κατεβάζουν το Θεό στα μέτρα μας προκαλώντας την εκοσμίκευση της εκκλησίας; Μήπως αυτά που δημιουργήθηκαν για να αποτελέσουν τις «σωτήριες οργανώσεις»; Αυτά που διοικούν και διοικούνται; Αυτά που απομακρύνουν με τους απίστευτους πουριτανισμούς τους νέους από τα πατερικά κείμενα και την ορθόδοξη πίστη; Αυτά που διδάσκουν δημιουργικότητα, εργατικότητα, καλοσύνη, ελεημοσύνη, πραότητα, αδελφοσύνη;

Τί νόημα έχουν όλα αυτά χωρίς να έχουν Θεό; Όχι σαν απλή αναφορά! Αλλά ως τη μια και μοναδική πηγή τους! Τί διαφορά έχουν όλες αυτές οι  μορφές διδασκαλίας από τις προτεσταντικές; Τί διαφορά έχουν από τη φιλοσοφία των καθολικών που καταργούν την ιεροσύνη; Τί διαφορά έχουν από την αίρεση;

Επιτρέψτε μου να πιστεύω πως οι ομοιότητες είναι πολλές και ανησυχητικά οδεύουν προς την ομογενοποίηση …ή αλλιώς Παγκοσμιοποίηση!

Καρτερώντας τους φύλακες της ορθοδοξίας, 

Όλγα Στάθη