ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ......

Αν μας επιτρέψουν θα μείνουμε με την ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ.

Ποιος ρε έχ’ Χριστό;

 

Εεε!!!... Βρε Γιώργη, πότη ρε θα βάλ’ς μυαλό…

 

Κάτι μου θύμισε αυτή η φωνή… Ενώ είχα προσπεράσει το καφενείο του χωριού… έκανα πίσω.. στάθηκα… μέχρι να την ξανακούσω…

Το συρτό κρααακ απ’ τα ζάρια ακούστηκε από ένα τάβλι…. Και να και πάλι η ίδια φωνή..

-Πότη ρε… θα νιώστη… ότι ούλ’ αυτούνοι μας κουρουϊδεύνε…..

Είχα εντοπίσει και πάλι τον υπέροχο παππού της προηγούμενης μέρας… Έπαιζε τάβλι με το φιλαράκι του, μ’ έναν  ασπρογένη.. παππουλάκο…

Στείλε Χριστέ μ’ Αρχάγγελους...

 

Ο παππούς σκεφτικός κάθεται στο αγκωνάρι δίπλα στη βαριά ξώπορτα της αυλής του. Η σκέψη του πετά σα το καπνό απ' το σέρτικο που άναψε πριν λίγο.

 

Αναστατωμένος; Θλιμμένος;.. Κάτι τέτοιο… Ποιος ξέρει;

- Γεια και χαρά σου παππού..

- Γεια και σε σένα…

Ούτε που γυρνά να δει ποιος μιλεί…

Παίρνω ένα ξύλο πάγκο και κάθομαι κοντά του…

Η ματιά του χάνεται κάπου στο βάθος… στο ηλιοβασίλεμα…

Λες και κατάλαβε τι θα ρωτούσα.. άρχισε μονολογώντας:

- Δηλαδή τώρα πρέπει να πιστέψουμε ότι όλα αυτά που γίνονται γύρω μας είναι «τυχηρά»;…

- Τι θα πεί «τυχηρά»…παππού;

- Να… που λέει ο λόγος..δηλαδή… και τράβηξε μια ρουφηξιά απ’ το σέρτικο… που λέει ο λόγος… δηλαδή δεν τα «κανόνισε» κανείς!!!

- Για τι πράμα μιλάς παππού…

- Βρε παιδί μ… Δε νιώθ’ς το σεισμό που γίνεται στα δυο μεγάλα αγκωνάρια του Ρωμαίικου; Στη Πατρίδα… και στη Θρησκεία…

Εγώ πάλι… έκανα πως δεν κατάλαβα…