Στείλε Χριστέ μ’ Αρχάγγελους...

 

Ο παππούς σκεφτικός κάθεται στο αγκωνάρι δίπλα στη βαριά ξώπορτα της αυλής του. Η σκέψη του πετά σα το καπνό απ' το σέρτικο που άναψε πριν λίγο.

 

Αναστατωμένος; Θλιμμένος;.. Κάτι τέτοιο… Ποιος ξέρει;

- Γεια και χαρά σου παππού..

- Γεια και σε σένα…

Ούτε που γυρνά να δει ποιος μιλεί…

Παίρνω ένα ξύλο πάγκο και κάθομαι κοντά του…

Η ματιά του χάνεται κάπου στο βάθος… στο ηλιοβασίλεμα…

Λες και κατάλαβε τι θα ρωτούσα.. άρχισε μονολογώντας:

- Δηλαδή τώρα πρέπει να πιστέψουμε ότι όλα αυτά που γίνονται γύρω μας είναι «τυχηρά»;…

- Τι θα πεί «τυχηρά»…παππού;

- Να… που λέει ο λόγος..δηλαδή… και τράβηξε μια ρουφηξιά απ’ το σέρτικο… που λέει ο λόγος… δηλαδή δεν τα «κανόνισε» κανείς!!!

- Για τι πράμα μιλάς παππού…

- Βρε παιδί μ… Δε νιώθ’ς το σεισμό που γίνεται στα δυο μεγάλα αγκωνάρια του Ρωμαίικου; Στη Πατρίδα… και στη Θρησκεία…

Εγώ πάλι… έκανα πως δεν κατάλαβα…

Τί θες να πείς παππού;…

-Να… στη Θρησκεία ο καταραμένος Λατίνος πάπας… Και να αγκαλιές και να φιλιά… και να βεγγέρες.. Φτου ξεφτίλα…. Αμάρτησα πάλι… σχώραμε  Χριστέ μ’….

-Να και ο Οβριός… και να φιλιά… και να αγάπες… Φτού ξεφτίλα…

-Να και Οθωμάνος… και να φιλιά.. και να αγάπες… Φτού και πάλι φτού…

Σιωπή… Βαριά ανάσα..

-Στη Πατρίδα πάλι… αναμπουμπούλα…  Εκλογές λέει… Γιατί ρε γιε μ’; Δεν είχανε αυτούνοι οι Μπεζεβένηδες ακόμα τρείς μήνες για πρόεδρο;…. Ποιος διάολος… τους έβανε να κάνουν  εκλογές… οι καταραμέν;… σχώραμε Χριστέ μ’…

-Και τώρα ποιος θα γλυτώσ’ τη χώρα… απ’ το κακό πούρχεται;…..

Ωχ Θέ μ’… ωχ Χριστέ μ’.. βόηθα…

Έμεινα δίπλα ακούνητος.. δεν ήθελα να του χαλάσω… τη Προσευχή..

-Στείλε Χριστέ μ’  Αρχάγγελους… Στείλε τους Στρατηγούς Αγίους… Στείλε τον Εδικό Σου Στρατό…. Μόνο εκεί έχουμε πια ελπίδα… Στείλε να γλυτώσει το τόπο.. από ανάξιους «μαντροφύλακες»… και από άχρηστους πολιτικάντηδες…

Το σέρτικο έσβησε ανάμεσα στα δάκτυλα.. το πέταξε… με κίνηση αποστροφής…

Τα χέρια υψωθήκανε στα ουράνια… κι ένα δάκρυ… κι ένα δεύτερο… κι ένα τρίτο… κυλήσανε στα σκασμένα απ’ τη θάλασσα μάγουλα….

Ρούφηξε τη μύτη και συνέχισε…

Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησε το γένος μας… ΑΜΗΝ.

Σηκώθηκε… Το βλέμμα χαμένο στο ηλιοβασίλεμα…

Κρίμα… είπε… και χάθηκε κάτω από τη χαμηλή πόρτα της αυλής….

Έμεινα μόνος.. Πήρα τον δρόμο…

Ποιος νάταν άραγε;…….  

ΠΗΓΗ: http://www.akouontwn.blogspot.gr/