ΕΛΛΗΝΕΣ ΨΗΛΑ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ

 

Γράφει ο Αριστείδης Δασκαλάκης

 

Ο χωρίς σκέψη σεβασμός προς την εξουσία

είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της αλήθειας.

(Αλβέρτος Αϊνστάιν)

27 Απριλίου του 1941. η Αθήνα ξυπνούσε απελπισμένη. Κλεισμένοι στα σπίτια τους οι Έλληνες  περίμεναν με αγωνία   την επέλαση  των κατακτητών. Μια φωνή ακούγεται από  το ελεύθερο για λίγο ακόμη ραδιόφωνο, επιχειρώντας να δώσει κουράγιο στους  Έλληνες. Ο  εκφωνητής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών, Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος, μετέδιδε με τη χαρακτηριστική του φωνή , στεντόρεια , ανδρεία , σταθερή , εμψυχωτική.

ΕΛΛΗΝΕΣ , ΨΗΛΑ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ!

Μια φωνή που ρίζωνε στο «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ»  του Λεωνίδα , στο «ΟΧΙ»  του 1940, στο «υπέρ πίστεως και πατρίδος» του γέρου του Μοριά.

Λίγα μόλις δευτερόλεπτα μιας ανακοίνωσης , ενός χαιρετισμού, μιας προτροπής ,του αέναου Χρέους  των Ελλήνων. Αυτή η φωνή που περίκλειε μέσα της ιστορία αιώνων ,το αίμα πεσόντων, τη χαρά του στρατού που αναχωρούσε στο Αλβανικό μέτωπο, τη  χαρμολύπη  της χαροκαμένης μάνας που μόλις πληροφορήθηκε  τη θυσία  του σπλάχνου της.

Αυτή η φωνή βουίζει συνεχώς μέσα στο μυαλό μου , στην καρδιά μου. Διατρέχει τις φλέβες μου , αναδεύει το αίμα μου, ταλαντώνει τα σωθικά μου. Κατακαίει την ψυχή μου.

ΕΛΛΗΝΕΣ, ΨΗΛΑ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ!

Ποιο επίκαιρο ίσως από τότε. Τότε μια πολεμική μηχανή, ένας πειθαρχημένος και οργανωμένος στρατός , λυμεώνας της ανθρωπότητας. Όμως όλη η ανθρωπότητα αντιτάχτηκε και αντέδρασε.

Σημαιοφόρος η Ελλάδα. Η μικρή,  μα τεράστια Ελλάδα , που όπως τότε πριν από 200 χρόνια ανέτρεψε προβλέψεις και στατιστικές.

Σήμερα βιώνουμε μια νέα άλωση, ένα καινοφανή διωγμό  στον οποίο συνηγορούν  σχεδόν όλες οι ηγεσίες των αναπτυγμένων κρατών. Φαίνεται πως δεν υπάρχει ελπίδα.

Όμως η ιαχή αυτή , αυτό το παράγγελμα , αυτό το χρέος συνεχώς παρακινεί τη συνείδηση.

Δεν την αφήνει να ησυχάσει.

ΕΛΛΗΝΕΣ, ΨΗΛΑ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ!

Το είχε πει   ο Παπαδιαμάντης «η ηχώ της συνείδησης όσο και αν πιεσθεί όσο και αν συμπηγεί μιλάει πάντοτε και σπάνια επιστομίζεται».

Παρατηρούμε  μουδιασμένοι εδώ και χρόνια ένα πογκρόμ εξελίξεων που στόχο έχουν τον βιασμό του ανθρώπου. Ψυχικό, πνευματικό, σωματικό.

 Με τον Έλληνα υπνωμένο  και παρασυρμένο απ’ την ευζωία, υφαινόταν τις προηγούμενες δεκαετίες   ένας ιστός , μιας αράχνης που λέγεται νέα τάξη πραγμάτων. Παγκοσμιοποίηση . Κι έχει πολλά πλοκάμια. Πολλά μέσα και όπλα. (οικονομική ύφεση, ανάμειξη πληθυσμών ,  πανθρησκεία, παγόσμιο χρήμα & κυβέρνηση).

Κι αφού δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις (μας καλόμαθαν,  μας έμαθαν ένα τρόπο ζωής που μας απομάκρυνε απ’τις ρίζες μας) , οδηγηθήκαμε  πλέον στο  κεφάλαιο , του  αφελληνισμού του έθνους και του αποχριστιανισμού του.

Κρίση. Οικονομική και πολιτική. Κοινωνική και πολιτιστική. Κρίση ιδεών και ηθών. Μια κρίση που την προκάλεσαν τα σύγχρονα οικονομικοπολιτικά καθεστώτα, η κοσμοκρατορία του χρήματος, η αμάθεια και η αδιαφορία. Όλα τα παραπάνω έχουν προκαλέσει παγκόσμια φτώχεια, τρομολαγνεία, χειραγώγηση, δυστυχία. Καθημερινά, κεκτημένες ελευθερίες μειώνονται. Ζούμε σε ένα σκοτεινό παρόν και ένα ακόμα πιο δυσοίωνο μέλλον μας περιμένει. Τα παραπάνω, μοιάζουν λίγο με τις καταστάσεις που περιγράφονται στο συγγραφικό έργο «1984 – Ο Μεγάλος Αδελφός» (Οργουελ) . Η κοινωνία που περιγράφεται στο βιβλίο κυβερνάται από το "Κόμμα". Κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας είναι ο Γουίνστον Σμιθ, ο οποίος είναι μέλος του «Κόμματος» όντας δημόσιος υπάλληλος. Ζει στην απόλυτη μοναξιά, γεμάτος φόβο και μίσος για τον "Μεγάλο Αδελφό". Όπως τώρα. Ο  Γουίνστον Σμιθ μέσα μας δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε.

Είμαστε όλοι «ζώα» στη φάρμα των ζώων του  Οργουελ. Αυτά εξεδίωξαν  βίαια τους ανθρώπους νομίζοντας πως γλύτωσαν απ’ την ανθρώπινη καταπίεση.

Επιχειρώντας την αυτοδιαχείριση της φάρμας καταλαβαίνουν πως αυτό που άρχιζε σαν εκπλήρωση ενός ονείρου , μια κοινωνία ισότητας, ισονομίας, δικαιοσύνης, ελευθερίας , καταλήγει σε μια κόλαση αυταρχισμού και της απόλυτης  εξουσίας μιας ολιγαρχίας  γουρουνιών, που ανέλαβαν τα ηνία. Με την ανενδοίαστη προπαγάνδα και τρομοκρατία , οδηγούν τα ζώα της φάρμας στην πείνα και την εξαθλίωση.

Μιας προπαγάνδας καλοπληρωμένης.

Με τα μέσα ενημέρωσης που κατάντησαν υπηρέτες της νέας τάξης πραγμάτων.

Ο Νόαμ Τσόμσκι στο βιβλίο του «Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΥΠΗΚΟΩΝ»    καταρρίπτει τον μύθο των ανεξάρτητων ΜΜΕ, τα οποία η προπαγάνδα θέλει θεματοφύλακες της ελευθερίας του λόγου και της δημοκρατίας, ενώ δεν είναι παρά ένας μηχανισμός ελέγχου της σκέψεως , στην υπηρεσία των συμφερόντων του κράτους και των μεγάλων εταιρειών. Πίσω από το θέαμα του ανεξάρτητου δημοσιογράφου, η εταιρική ελίτ είναι εκείνη η οποία αποφασίζει, τελικά, τι θα δούμε, θα ακούσουμε ή θα διαβάσουμε. Έτσι, ο ιμπεριαλισμός των “αγορών”  μπορεί να συνεχίζει ακάθεκτος το «θεάρεστο» έργο του, οικοδομώντας ένα, πρωτοφανές στην ιστορία, σύστημα παγκοσμίου ελέγχου το οποίο κατ' ευφημισμό ονομάζεται «Νέα Παγκόσμια Τάξη».

Τα γουρούνια – δυνάστες σύντομα δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις απ’ τους ανθρώπους κυβερνήτες -  αφεντικά . Από εντεταλμένους υπαλλήλους-  επισκόπους φερέφωνα της εξουσίας και ακολουθήματα  των ισχυρών του κόσμου.

Ο άνθρωπος φτωχοποιείται . Κάτω απ’ την πλανεμένη ρητορική της αγάπης και  της ευθύνης του κοινού καλού,  καταργείται το ύψιστο αγαθό της  δημοκρατίας και της αυτοδιάθεσης εκάστου.

Βιώνουμε στο πετσί μας την εκπλήρωση όλων των παραπάνω.

Διχάζεται ο Έλληνας κατά το μακιαβελικό «διαίρει και βασίλευε» με τους μεν να αποδίδουν τις ευθύνες στους δε για κάθε κακό που τους συμβαίνει , για κάθε περιορισμό της ελευθερίας τους, για τον κίνδυνο  της ζωής τους.

Απαντά ο ποιητής.

Το Μάη του 1823 στη Ζάκυνθο κάποιος φωτισμένος γράφει 

Απ’ εσάς απομακραίνει

Κάθε δύναμη εχθρική

Αλλά ανίκητη μια μένει

Που τες δάφνες σας μαδεί.

Η Διχόνοια που βαστάει

Ένα σκήπτρο η δολερή

Καθενός χαμογελάει,

Πάρ’ το, λέγοντας, και συ.

Κειό το σκήπτρο που σας δείχνει

Έχει αλήθεια ωραία θωριά

Μην το πιάστε, γιατί ρίχνει

Εισέ δάκρυα θλιβερά.

Από στόμα οπού φθονάει,

Παλληκάρια, ας μην ‘πωθή,

Πως το χέρι σας κτυπάει

Του αδελφού την κεφαλή.

Δεν είναι άλλος απ’τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό και το απόσπασμα απ’ τον « Ύμνο εις την Ελευθερίαν» .

Ο εχθρός είναι κοινός . Μας προϊδέασε ο Οδυσσέας Ελύτης

«Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.»

Νιώθεις Έλληνα εξευτελισμένος; Εσύ που ξεπουλάς το σώμα σου για εκατό πενήντα ευρώ  ή παροχές σε συμβόλαια κινητής ή λίγο παραπάνω χρόνο ομιλίας ή λαχνούς που κληρώνουν gadgets,  εσύ δεν νιώθεις πως εκμαυλίζεσαι; Εσύ που θεωρείς πως η ελευθερία σου έχει αντίτιμο –πες το όπως θες , επίδομα, φοροελάφρυνση , μισθός – σε κάθε σου υποχώρηση μπήγεις μαχαιριές στα σπλάχνα όλων των υπέρ ελευθερίας πεσόντων.

Πριν λίγο καιρό αντιδρούσες.  Με λόγια . Κι όταν άρχισε να σφίγγει η θηλιά, βάφτισες το κρέας ψάρι και ανακάλυψες ερείσματα στην ριψάσπιδη  καθημερινότητά σου.

Υιοθέτησες την άρρωστη ρητορική των «επαϊόντων»  και των εξουσιαζόντων.

Ποια η λύση;   Απεργία; Μετανάστευση; Πορείες και διαδηλώσεις; Κάτι βαρύτερο και χωρίς επιστροφή;

Πριν καταλήξεις πρέπει πρώτα μα αποφασίσεις με ώριμη σκέψη  νηφάλιος , ειρηνικός και σίγουρος . Κλείνε γόνυ και πιασ’  το κομποσκοίνι.

Να αποφασίσεις εάν υπάρχει για εσένα μια κόκκινη γραμμή. Μια γραμμή που πέρα απ’ την οποία δεν έχει νόημα να ζεις . Να αναπνέεις . Να υπάρχεις  ως ζώσα οντότητα σ’ αυτόν τον έρμο κόσμο. Να είσαι έτοιμος να αφήσεις πίσω σου οικογένεια, ζωή , τα πάντα. Να πέσεις μαχόμενος στο πεδίο.

Πριν απ’ αυτό  θα πρέπει αν ελεγχθείς  αν θυσίασες πρώτα ανέσεις , ευκολίες και τα περιττά, χάριν της ελευθερίας.

Τότε θα είσαι έτοιμος.

Να συντροφεύσεις κάτω απ’ τη γη , στο χώμα των γενναίων , τους ήρωες.

Είσαι έτοιμος; Πόσο αγαπάς πατρίδα;  Ελευθερία; Μην  φοβάσαι .

Ψηλά την καρδιά. Εκεί που κυματίζει η γαλανόλευκη. Οι πρόγονοι σε καλούν.

Αφουγκράζονται οι γενναίοι την ψυχή σου.

Άκου του στίχους του ποιητή

 

Δεν είναι διαβατάρικο πουλί, που για μια μέρα

σχίζει τα νέφη και περνά γοργό σαν τον αγέρα,

ούτε κισσός, π’ αναίσθητος την πέτρα περιπλέκει

ούτ’ αστραπή, που σβήνεται χωρίς αστροπελέκι,

δεν είναι νεκροθάλασσα, βοή χωρίς σεισμό,

νιώθω για σε, πατρίδα μου, στα σπλάχνα χαλασμό.

(Αριστοτέλης Βαλαωρίτης- Η προς την πατρίδα αγάπη μου)