ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ π. ΙΕΡΟΘΕΟΥ
"Για να είμαστε ορθόδοξοι και να έχουμε την βεβαιότητα της σωτηρίας μας δεν μας χρειάζεται καμμιά νεοπατερική, μεταπατερική και συναφειακή θεολογία." Μας χρειάζονται δύο πράγματα: Το πρώτο, ναμείνουμε σταθεροί, όπως έχουμε καθήκον, στην ορολογία των Πατέρων τωνΟικουμενικών Συνόδων, γιατί αυτή η ορολογία αποτελεί σημαντικό μέρος τηςΟρθοδόξου Παραδόσεως, το αληθινό και αυθεντικό consensus patrum, αλλά να μείνουμεεδραίοι και στην αποκεκαλυμμένη αλήθεια που δόθηκε στους Πατέρες. Και τοδεύτερο, να αναζητήσουμε «ζωντανούς οργανισμούς», οι οποίοι ζουν μέσα στο«πνεύμα» του Ευαγγελίου και των Οικουμενικών Συνόδων,
δηλαδή βιώνουν τιςορθόδοξες προϋποθέσεις των δογμάτων για να μας καθοδηγήσουν σωστά στην βίωσητου δόγματος.
Δυστυχώς, μερικοί που ομιλούν γιανεοπατερική, μεταπατερική και συναφειακή θεολογία έχουν πρόβλημα και με τις δύοαυτές προϋποθέσεις, δηλαδή και με τους όρους των Οικουμενικών Συνόδων και μετους «ζωντανούς οργανισμούς» της εκκλησιαστικής ζωής.
Ανη θεολογία δεν εκφρασθή εμπειρικώς, γίνεται στοχασμός και κουράζει τουςανθρώπους, και αν η εμπειρία δεν στηριχθή στην θεολογία των ΟικουμενικώνΣυνόδων είναι μια ατομική ευσέβεια, η οποία μπορεί να έχη «συναφειακά» στοιχείαμε όλες τις άλλες ανατολικές παραδόσεις. Οπ. Ιωάννης Ρωμανίδης φαίνεται ενοχλητικός για τους στοχαστικούς, φιλοσοφούντεςθεολόγους που διακατέχονται από την «στοχαστική αναλογία», κατά την έκφραση τουαγίου Γρηγορίου του Παλαμά.
Ακόμη,αυτός είναι ο λόγος, κατά την γνώμη μου, που αμφισβητούνται από μερικούςσύγχρονες, σημαντικές αγιορειτικές μορφές, όπως ο π. Πορφύριος, ο π. Παΐσιος, οΓέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, ο Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ κλπ. Ενοχλεί την σύγχρονη συγκρητιστική θεολογίαο βίος και η διδασκαλία των συγχρόνων «ζωντανών οργανισμών» της εκκλησιαστικήςζωής.
Σεμια εισήγησή μου που έγινε στο παρελθόν προκειμένου να τεκμηριώσω την θεωρητικήδιδασκαλία της Εκκλησίας χρησιμοποίησα κείμενα του π. Πορφυρίου, ενόςεξαγιασμένου Ιερομονάχου της εποχής μας. Αισθάνθηκα βαθύτατη έκπληξη ότανορθόδοξοι θεολόγοι και Κληρικοί, που ήταν παρόντες, διαφώνησαν με την αναφοράμου σε λόγους του π. Πορφυρίου, διότι σύμφωνα με την άποψή τους, με τον τρόποαυτό «ιδεολογοποιείται» η ορθόδοξη πίστη.
Ηέκπληξή μου ήταν βαθύτατη διότι ακόμη και στην επιστήμη η αναφορά σε ανθρώπους,που παράγουν ένα καλλιτεχνικό η φιλοσοφικό έργο είναι τεκμήριο γνησιότητος, ενώγια μερικούς συγχρόνους θεολόγους η αναφορά σε ανθρώπους που ζουν τηνπραγματική ορθόδοξη θεολογία θεωρείται ιδεολογοποίηση. Έχω απομαγνητοφωνήσειόλη αυτήν την συζήτηση και εάν κάποτε δημοσιευθή, τότε θα αποκαλυφθούν «εκπολλών καρδιών διαλογισμοί».
Αυτόςείναι ο λόγος, κατά την γνώμη μου, για τον οποίο επιδιώκεται η μετάφραση της θείας Λειτουργίας και άλλων λειτουργικώνκειμένων και στην πραγματικότητα επιχειρείται «η απομυθοποίηση» τηςλειτουργικής και βιβλικοπατερικής γλώσσας.
Δενεξηγείται διαφορετικά η προσωπική επίθεση μερικών εναντίον εκείνων που μεθεολογικό λόγο εκφράζουν τον σεβασμό τους στο γλωσσικό ιδίωμα της θείαςΛειτουργίας. Αν η λειτουργική γλώσσααπωλέση τον πατερικό και θεολογικό λόγο, τότε γίνεται μια «συναφειακή»,«μεταπατερική» λειτουργική γλώσσα, που μπορεί να χωρέση σε όλους τουςσύγχρονους συγκρητισμούς.
Άλλωστεοι περισσότεροι από αυτούς, που υπεραμύνονται της μεταφράσεως των λειτουργικώνκειμένων και επιτίθενται με εμπάθεια και απρέπεια εναντίον εκείνων πουεκφράζουν μια άλλη σκέψη, ανήκουν σε αυτό το κλίμα της «μεταπατερικής» και«συναφειακής» θεολογίας. Το ίδιο συμβαίνει και με αυτούς που αρνούνται την ισχύτων πατερικών λόγων για την εποχή μας. Θέλουν να αφήσουν ελεύθερο τον χώρο γιακάθε στοχασμό και συγκρητισμό.
Συμπερασματικά, θεωρώ ότι η μοντέρναθεολογία που αποδεσμεύεται από τους Πατέρες και εκφράζεται με βαρύγδουπουςόρους, δήθεν από αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, είναι επικίνδυνη για τηνΕκκλησία και την θεολογία της. Είναι πραγματικά ένας στοχαστικός τρόποςθεολογίας, ένας λαϊκισμός που εξασκείται από «χειροτονητούς θεολόγους», λόγωμιας κακής ερμηνείας του «βασιλείου ιερατεύματος».–.
Δεν νομίζω ότι χρειάζονται
άλλα λόγια.
Χαίρετε εν Κυρίω
π. Φώτιος Βεζύνιας
"Για να είμαστε ορθόδοξοι και να έχουμε την βεβαιότητα της σωτηρίας μας δεν μας χρειάζεται καμμιά νεοπατερική, μεταπατερική και συναφειακή θεολογία." Μας χρειάζονται δύο πράγματα: Το πρώτο, ναμείνουμε σταθεροί, όπως έχουμε καθήκον, στην ορολογία των Πατέρων τωνΟικουμενικών Συνόδων, γιατί αυτή η ορολογία αποτελεί σημαντικό μέρος τηςΟρθοδόξου Παραδόσεως, το αληθινό και αυθεντικό consensus patrum, αλλά να μείνουμεεδραίοι και στην αποκεκαλυμμένη αλήθεια που δόθηκε στους Πατέρες. Και τοδεύτερο, να αναζητήσουμε «ζωντανούς οργανισμούς», οι οποίοι ζουν μέσα στο«πνεύμα» του Ευαγγελίου και των Οικουμενικών Συνόδων,
δηλαδή βιώνουν τιςορθόδοξες προϋποθέσεις των δογμάτων για να μας καθοδηγήσουν σωστά στην βίωσητου δόγματος.
Δυστυχώς, μερικοί που ομιλούν γιανεοπατερική, μεταπατερική και συναφειακή θεολογία έχουν πρόβλημα και με τις δύοαυτές προϋποθέσεις, δηλαδή και με τους όρους των Οικουμενικών Συνόδων και μετους «ζωντανούς οργανισμούς» της εκκλησιαστικής ζωής.
Ανη θεολογία δεν εκφρασθή εμπειρικώς, γίνεται στοχασμός και κουράζει τουςανθρώπους, και αν η εμπειρία δεν στηριχθή στην θεολογία των ΟικουμενικώνΣυνόδων είναι μια ατομική ευσέβεια, η οποία μπορεί να έχη «συναφειακά» στοιχείαμε όλες τις άλλες ανατολικές παραδόσεις. Οπ. Ιωάννης Ρωμανίδης φαίνεται ενοχλητικός για τους στοχαστικούς, φιλοσοφούντεςθεολόγους που διακατέχονται από την «στοχαστική αναλογία», κατά την έκφραση τουαγίου Γρηγορίου του Παλαμά.
Ακόμη,αυτός είναι ο λόγος, κατά την γνώμη μου, που αμφισβητούνται από μερικούςσύγχρονες, σημαντικές αγιορειτικές μορφές, όπως ο π. Πορφύριος, ο π. Παΐσιος, οΓέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, ο Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ κλπ. Ενοχλεί την σύγχρονη συγκρητιστική θεολογίαο βίος και η διδασκαλία των συγχρόνων «ζωντανών οργανισμών» της εκκλησιαστικήςζωής.
Σεμια εισήγησή μου που έγινε στο παρελθόν προκειμένου να τεκμηριώσω την θεωρητικήδιδασκαλία της Εκκλησίας χρησιμοποίησα κείμενα του π. Πορφυρίου, ενόςεξαγιασμένου Ιερομονάχου της εποχής μας. Αισθάνθηκα βαθύτατη έκπληξη ότανορθόδοξοι θεολόγοι και Κληρικοί, που ήταν παρόντες, διαφώνησαν με την αναφοράμου σε λόγους του π. Πορφυρίου, διότι σύμφωνα με την άποψή τους, με τον τρόποαυτό «ιδεολογοποιείται» η ορθόδοξη πίστη.
Ηέκπληξή μου ήταν βαθύτατη διότι ακόμη και στην επιστήμη η αναφορά σε ανθρώπους,που παράγουν ένα καλλιτεχνικό η φιλοσοφικό έργο είναι τεκμήριο γνησιότητος, ενώγια μερικούς συγχρόνους θεολόγους η αναφορά σε ανθρώπους που ζουν τηνπραγματική ορθόδοξη θεολογία θεωρείται ιδεολογοποίηση. Έχω απομαγνητοφωνήσειόλη αυτήν την συζήτηση και εάν κάποτε δημοσιευθή, τότε θα αποκαλυφθούν «εκπολλών καρδιών διαλογισμοί».
Αυτόςείναι ο λόγος, κατά την γνώμη μου, για τον οποίο επιδιώκεται η μετάφραση της θείας Λειτουργίας και άλλων λειτουργικώνκειμένων και στην πραγματικότητα επιχειρείται «η απομυθοποίηση» τηςλειτουργικής και βιβλικοπατερικής γλώσσας.
Δενεξηγείται διαφορετικά η προσωπική επίθεση μερικών εναντίον εκείνων που μεθεολογικό λόγο εκφράζουν τον σεβασμό τους στο γλωσσικό ιδίωμα της θείαςΛειτουργίας. Αν η λειτουργική γλώσσααπωλέση τον πατερικό και θεολογικό λόγο, τότε γίνεται μια «συναφειακή»,«μεταπατερική» λειτουργική γλώσσα, που μπορεί να χωρέση σε όλους τουςσύγχρονους συγκρητισμούς.
Άλλωστεοι περισσότεροι από αυτούς, που υπεραμύνονται της μεταφράσεως των λειτουργικώνκειμένων και επιτίθενται με εμπάθεια και απρέπεια εναντίον εκείνων πουεκφράζουν μια άλλη σκέψη, ανήκουν σε αυτό το κλίμα της «μεταπατερικής» και«συναφειακής» θεολογίας. Το ίδιο συμβαίνει και με αυτούς που αρνούνται την ισχύτων πατερικών λόγων για την εποχή μας. Θέλουν να αφήσουν ελεύθερο τον χώρο γιακάθε στοχασμό και συγκρητισμό.
Συμπερασματικά, θεωρώ ότι η μοντέρναθεολογία που αποδεσμεύεται από τους Πατέρες και εκφράζεται με βαρύγδουπουςόρους, δήθεν από αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, είναι επικίνδυνη για τηνΕκκλησία και την θεολογία της. Είναι πραγματικά ένας στοχαστικός τρόποςθεολογίας, ένας λαϊκισμός που εξασκείται από «χειροτονητούς θεολόγους», λόγωμιας κακής ερμηνείας του «βασιλείου ιερατεύματος».–.
Δεν νομίζω ότι χρειάζονται
άλλα λόγια.
Χαίρετε εν Κυρίω
π. Φώτιος Βεζύνιας
