Κρύο.. Πολύ κρύο.. Τα βήματά του ακούγονται πάνω στο παγωμένο χορτάρι.. Οι θόρυβοι του χωριού… κι αυτοί παγωμένοι, λες και προσπαθούν μυστικά να ξεπαγώσουν για ν’ ακουστούν. Όρθρος βαθύς. Σκοτάδι παντού. Ναι, σα το σκοτάδι που ζούσε ο κόσμος πριν να γεννηθεί Εκείνος ο Αναμενόμενος Βασιλιάς… Τα λαμπιόνια και τα φωτεινά στολίδια στα σπίτια κάποιων, που αναζητούν το φώς με λάθος τρόπο, δεν είναι ικανά να αναστρέψουν την αίσθηση σκότους…
Δεν έχει καιρό να δει άλλο γύρω… Μπροστά του η βαριά πόρτα του Ναού.. Βαριά όσο και η αμαρτία της ανθρωπότητας… τότε ή τώρα δεν έχει σημασία.. Το ίδιο είναι.. καμία διαφορά.. Η αμαρτία πάντα ίδια ήταν… Μα η «βαριά πόρτα» είναι και το μόνο «πέρασμα» προς την Απολυτρωτική Θεϊκή Αγκαλιά… Ένας γάτος κουλουριασμένος δίπλα στη βαριά πόρτα του Ναού αρνείται τον ρόλο του φύλακα… Ούτε που δίνει σημασία βυθισμένος στα «όνειρά του».. Μάλλον αδιάφορος… «Χαρακτήρ και αυτός της σύγχρονης αδιάφορης και άθεης κοινωνίας».
Το κλειδί οδηγείται από μια αλάνθαστη αόρατη παρουσία… Είναι το κατάλληλο κλειδί για την κατάλληλη κλειδαριά της «βαριάς πόρτας»… Η πόρτα ανοίγει και η ρασοφορεμένη σκιά χάνεται στο εσωτερικό του Ναού..
Είναι μόνος… Τόσο…. Υπέροχα μόνος!!!… Οι διακόπτες αλλάζουν θέση και ενεργοποιούνται… Η Εκκλησιά της Παναγιάς αρχίζει να φωτίζεται.. Το φώς είναι λιγοστό ακόμα… Αχ και να χυνόταν λίγο από το Ουράνιο Φώς Σου και ‘δώ μέσα Κύριε…
Η ώρα περνά… Βλέπεις είμαστε στη Γη.. Ακόμα ο χρόνος κυλάει.. Μας κυνηγάει και τον κυνηγάμε… Αλήθεια.. τι παιχνίδι κι’ αυτό!!!
Είναι «καιρός» για «καιρό»..
Είναι «καιρός» για «προσευχή» πριν την «προσευχή»..
Είναι «καιρός» Κύριε των Δυνάμεων.. για μετάβαση από το «μου» στο «Σου»..
Ελέησον ημάς Κύριε, ελέησον ημάς, πάσης γαρ απολογίας απορούντες, ταύτην σοι την ικεσίαν, ως Δεσπότῃ, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν, ελέησον ημάς….
Εν ταις λαμπρότησι των Αγίων Σου πως εισελεύσομαι ο ανάξιος…
Το «σώμα» της Εκκλησιάς παίρνει και ζεσταίνεται… Η καρδιά ζεσταίνεται… Δόξα σοι Κύριε… και έλα να γίνεις το «Είναι μου». Έλα πάρε τα χέρια μου και κάνε τα δικά Σου, πάρε τα μάτια μου και κάνε τα δικά Σου…. Πάρε με και κάνε με «Εσένα».. Κύριε των Δυνάμεων μεθ’ ημών γενού..
Και να ζει.. ουκέτι αυτός.. ζεί δε εν αυτώ Χριστός.. Ος και λειτουργεί τα «Άχραντα Μυστήρια»..
Οι Άγγελοι… ψάλλουν «Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός..», Αλήθεια που; Και πως; Τι μυστήριο κι αυτό!!
Ο Θεός άνθρωπος δι’ ημάς…
Και ο άνθρωπος Θεούμενος δι’ Αυτού…
Κύριε δός μοι ίνα νοήσω την πηγήν της «Αγάπης Σου»…
Και η φωνή Κυρίου… Δούλε Κυρίου είσαι μέσα σ’ αυτήν την «Πηγήν».. Κοίτα γύρω σου… Σύ ιερεύς εν τω Ναώ της «Αγάπης Μου»..
Μυστήριο… Ένα μυστήριο και μέσα και έξω από την ύπαρξή του…
Κύριε Ιησού Χριστέ , φώτισον μου το σκότος …
Ώ του Θαύματος!!!
Ανέτειλας Χριστέ εκ Παρθένου, Νοητέ Ήλιε της δικαιοσύνης και Αστήρ σε υπέδειξεν, εν Σπηλαίῳ χωρούμενον τον αχώρητον….
Αυγή Θαυμάτων…
Ανατολή Θαυμάτων…
Ημέρα Θαυμάτων..
Θαύματος υπερφυούς η δροσοβόλος, εξεικόνισε κάμινος τύπον· ου γαρ ους εδέξατο φλέγει Νέους, ως ουδέ πυρ της Θεότητος Παρθένου ην υπέδυ νηδύν….
Αυτή η «κάμινος» που δεν φλέγει αλλά δροσίζει είναι απέναντί του… και ψηλά…
Μεγάλυνε ψυχή του την Τιμιωτέραν και Ενδοξοτέραν των Άνω Στρατευμάτων…
Μυστήριον ξένον ορώ και παρόδοξον…
Ο Ναός Σπήλαιον…
Η Αγία Τράπεζα Φάτνη.. και.. και το Τεχθέν βρέφος.. έτοιμο προς σφαγήν… Ώ Θαύμα θαυμάτων..
Και να το Φως… και όχι το «Πώς».. και να το Φώς εκ Του Φωτός.. Ό έλαμψεν τω κόσμω…. Θεέ των όλων..
Πώς διαλύθηκε εκείνο το σκότος;…
Πού το βάρος της αμαρτίας;...
Πού η «βαριά πόρτα» η κλείουσα ημάς έξω της Βασιλείας;..
Πώς εν Βρέφος εν τοιαύτη δυνάμει;…
Κύριε σώσον τους εις Σε πιστεύοντας;...
Η Γέννησή Σου Χριστέ ο Θεός ημών, Ανέτειλε τω κόσμω το Φώς το της Γνώσεως…
Φώς… Φως… τα πάντα Φώς.. και μελωδία…
Αγγελική μελωδία…
Θεϊκή Μελωδία..
Ώ Θεέ των όλων.. ..ω Θεέ μου..
Ο εν τω Ναώ τούτω ως εν τω Σπηλαίω γεννηθείς, και εν τη Αγία Τραπέζη ταύτη, ως εν τη φάτνη ανακληθείς… ελέησον ημάς.. Αμήν.
π. Φώτιος Βεζύνιας
π. Φώτιος Βεζύνιας
