Όπως ό αέρας είναι απαραίτητος για τη ζωή του σώματος, έτσι καί το Άγιο Πνεύμα είναι απαραίτητο για τη ζωή της ψυχής. Ο αέρας καί το Πνεύμα μοιάζουν μεταξύ τους. Πνεύμα σημαίνει ακριβώς πνοή.Όταν το δέντρο είναι καλά ριζωμένο στη γη μεγαλώνει καί καρποφορεί. Έτσι κι ή ψυχή μας. Όταν είναι καλά ριζωμένη στο Χριστό με πίστη κι αγάπη, μεγαλώνει κι αυτή πνευματικά καί καρποφορεί αρετές, χάρη στις όποιες ζει κι εδώ στη γη καί θα ζει καί στον ουρανό αιώνια. Όταν το δέντρο ξεριζωθεί από το χώμα παύει να ζει, γιατί οι ρίζες δεν του παρέχουν πια ζωή. Έτσι γίνεται καί με την ψυχή μας. Όταν χάνει την πίστη καί την αγάπη στο Θεό καί παύει να ενεργεί κατά Θεόν, πού είναι ο ζωοδότης της, πεθαίνει πνευματικά. Ό,τι είναι το χώμα για τα φυτά, είναι κι ό Θεός για την ψυχή.
Όταν το σώμα κοιμάται, παύει να έχει συναίσθηση. Το ίδιο γίνεται καί με την ψυχή. Όταν κοιμάται τον ύπνο της αμαρτίας είναι αναίσθητη για κάθε τί πού άφορα την πίστη, την ελπίδα καί την αγάπη.
Ολα τα πράγματα αυτού του κόσμου δεν είναι παρά σκιά των μελλόντων. Το φως αυτής της ζωής είναι ή σκιά του μέλλοντος φωτός. Η φωτιά είναι σκιά της μέλλουσας φωτιάς, της γέεννας, όπου θα ριχτούν οι αμαρτωλοί πού δε μετανόησαν. Ή αγνή γήινη χαρά είναι σκιά της ανείπωτης χαράς καί μακαριότητας του παραδείσου. Τα μεγαλοπρεπή βασιλικά ανάκτορα δεν είναι παρά σκιά των υπερπολυτελών «μονών», πού προετοιμάστηκαν στην άνω Ιερουσαλήμ για όσους αγαπούν το Θεό κι εφαρμόζουν τις εντολές Του.
Πόσο μεγάλη κι απροσμέτρητη είναι ή τιμή μας για να μπορούμε ν' ανοίγουμε τα χείλη μας μπροστά στο Θεό! Να μπορούμε να του μιλάμε καί να του αναφέρουμε τις ανάγκες μας! Να Τον ευχαριστούμε για τις ευεργεσίες Του, να δοξάζουμε τη μεγαλοσύνη Του καί να είμαστε βέβαιοι πώς δέχεται τις ευχαριστίες μας καί τους αίνους μας! Ακόμα καί το υψηλότερο πνευματικό μας αίτημα, ή σωτηρία της ψυχής μας, δε μένει αναπάντητο. Σε ποιο άλλο ον της κτίσης δόθηκε τόσο μεγάλο προνόμιο;
Οι άγιοι άνθρωποι είναι δεξαμενές, από τις οποίες μεταδίδεται στους άλλους πιστούς το «ύδωρ το ζών».Όπως είπε και το αδιάψευστο στόμα του Χρίστου, «Ο πιστεύων εις εμέ, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος» (Ίωάν. ζ' 38).
Τι είμαι; Από το ένα μέρος μια άβυσσος αμαρτίας,μια ολοκληρωτική αντίθεση προς το Θεό μου, τον Ποιητή του παντός. Από το άλλο μέρος είμαι φτωχός από κάθε αρετή, ανίκανος να επιδιώξω το αγαθό. Χωρίς το σωτήρα μου δεν μπορώ να κάνω τίποτα πού να συμφωνεί με το ευαγγέλιο και τη συνείδηση μου. Εκείνος είναι ή άκρα αγαθότης, ενώ εγώ είμαι ή άκρα αμαρτία.
Η καρδιά μας συχνά καθεύδει, ληθαργεί κατά τη διάρκεια της προσευχής. Προσεύχεται μόνο ό έξω άνθρωπος, όχι ο έσω. Συχνά γινόμαστε κόλακες του Θεού, όχι ειλικρινείς υμνητές Του.
Όταν ή σάρκα ανθεί, ή ψυχή φθείρεται. Όταν ή σάρκα έχει πλήρη ελευθερία, ή ψυχή είναι δέσμια. Όταν ή σάρκα χορταίνει, ή ψυχή πείνα. Όταν ή σάρκα καλλωπίζεται, ή ψυχή ασχημίζει. Όταν ή σάρκα λάμπει, ή ψυχή βρίσκεται σε σκοτάδι, στο σκοτάδι του Άδη.
Η άθεη παιδεία απομακρύνει από το αληθινό φως. Χωρίς Χριστό, κάθε παιδεία είναι ματαιοπονία.
Όταν αγαπώ το Θεό και τον πλησίον μου ανήκω στους ουρανούς, είμαι άνθρωπος ουράνιος. Όταν είμαι δοσμένος στις γήινες φροντίδες καί μέριμνες ανήκω στη γη, είμαι χοϊκός άνθρωπος.
Είμαι όλος ασθένεια, όλος αθλιότητα. Ό Θεός είναι ή δύναμη μου. Η πεποίθηση μου αυτή είναι ή υψίστη σοφία πού κάνει τη ζωή μου ευλογημένη.
Αγάπα τον εχθρό σου. Αυτή είναι ή υψίστη σοφία. "Αν καταλαβαίναμε τί θρίαμβος, τί δωρεά είναι ν' αγαπάμε τους εχθρούς μας, να τους ανταποδίδουμε καλό αντί κακού! Αυτό ακριβώς έκαμε κι ό Υιός του Θεού. Ή αγάπη Του θριάμβευσε πάνω στο αχάριστο καί αχρειωμένο από την αμαρτία ανθρώπινο γένος.
Όταν προσευχόμαστε για τους άλλους κάτι καλό ποθούμε γι' αυτούς, κάτι καλό ζητούμε. Ποιο είναι αυτό; Πρώτ' απ' όλα είναι το ύψιστο, το μέγιστο αγαθό δηλαδή ή θεία αγάπη, διότι αυτή είναι ή μακαριότητα καί ή αιώνια ζωή καί τελικά ό ίδιος ό Θεός.
Ο Θεός είναι σε κάθε στιγμή πιο κοντά μου από οποιονδήποτε άνθρωπο. Είναι πιο κοντά μου κι από τα ενδύματα μου, από τον αέρα, το φως. Εν Αυτώ ζω ψυχικά καί σωματικά, μ' Αυτόν αναπνέω, σκέφτομαι, αισθάνομαι, κρίνω, στοχάζομαι, ομιλώ, επιχειρώ, ενεργώ. Πρέπει να τοποθετώ έτσι τον εαυτό μου ώστε τίποτα να μην Τον αναγκάσει να βγει από το νου καί την καρδιά μου. Τίποτα να μην Τον εμποδίζει στο έργο Του. Όταν όμως αμαρτάνω κι έχω εμπάθεια για κάτι, τότε βρίσκομαι μακριά απ' Αυτόν, Όχι τοπικά, αλλά πνευματικά, ανάλογα με την πνευματική μου απομάκρυνση απ' Αυτόν, με την εγκατάλειψη της χάριτος Του από μένα.
Στο ναό, ειδικά στο ναό, επιτυγχάνεται ή σύζευξη των ψυχών πού αναζητούν το Θεό με το πρότυπο τους, τον πρωταρχικό δημιουργό τους. Μέσα στην εκκλησία νιώθω πώς βρίσκομαι στον επίγειο ουρανό. Ατενίζω τις μορφές του Κυρίου, της Υπεραγίας Θεοτόκου, των αγίων και των αγγέλων. Εδώ είναι ή τράπεζα του Θεού. Εδώ είναι το αιώνιο Ευαγγέλιο, ό Λόγος του Θεού, με τον όποιο τα πάντα έστερεώθησαν.
Μερικοί από τους προοδευτικούς θεωρούν την Εκκλησία σαν εχθρό. Άλλα αν κάπου υπάρχει αγάπη, αγάπη τέλεια και ουσιαστική, εκεί είναι ή Εκκλησία.
Η Εκκλησία είναι ή αιώνια αλήθεια, γιατί είναι συνδεδεμένη με την Αλήθεια, το Χριστό, καί έμπνέε-ται από το Πνεύμα της Αλήθειας.
Η αγάπη του Θεού τότε αρχίζει να εμφανίζεται και να ενεργεί μέσα μας, όταν εμείς αρχίζουμε ν' αγαπάμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας και να θυσιάζουμε τον εαυτό μας για χάρη του πλησίον, πού είναι εικόνα του Θεού.
Η χριστιανική ζωή δεν καθορίζεται σαν κώδικας εξωτερικών κανόνων, αλλά μάλλον σαν ελεύθερη αποδοχή θείων εμπνεύσεων.
Η αμαρτία είναι παρανομία. Αποτελεί παράβαση του θείου νόμου και προπαντός της εντολής της αγάπης προς το Θεό καί τον πλησίον. Αποτελεί επανάσταση εναντίον του Θεού καί εναντίον του ίδιου του αμαρτωλού. Αποτελεί παραμόρφωση καί βεβήλωση της εικόνας του Θεού μέσα μας. Αποτελεί μολυσμό της ψυχής, σκοτάδι του θανάτου, ηθικό χάος.
Από ''Πνευματικό πορτραίτο του Αγ. Ιωάννου της Κρονστάνδης'', Πέτρου Μπότση
πηγή: http://ieraeleysis.blogspot.gr/
