Να γιατί θρηνούμε καθημερινά θύματα της φτώχειας,
της πείνας και της απόγνωσης. Γιατί εμμένουμε
στην διαστροφή μας και δεν λέμε να αλλάξουμε μυαλά.
Χάσαμε από μπροστά μας το αληθινό νόημα της ζωής
και του θανάτου και ακολουθήσαμε τυφλά
το ''ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε''..
Του
Φώτη Μιχαήλ*
Όταν ο νους του ανθρώπου θολώνει
και νομίζει την υποδούλωση για ελευθερία
Στο ερώτημα των ημερών, πόσο ακόμα θα διαρκέσει η κρίση που περνάμε, έρχεται αμείλικτη, αλλά πάντοτε αδιάψευστη, να δώσει την δική της απάντηση η ιστορία:
Η κρίση θα πάρει τέλος όταν έρθει η ώρα να πετάξουνε οι άνθρωποι από πάνω τους την ρυπαρή χλαίνη της ύβρεως και να ενδυθούν την πολυτίμητη πορφύρα της αρετής. Όταν δούνε ότι ''πήρανε την ζωή τους λάθος'' και αποφασίσουν να ''αλλάξουνε ζωή''.
Μπορεί να ακούγεται σαν χρησμός το παραπάνω αλλά, είτε το θέλουμε είτε όχι, έτσι γίνεται πάντοτε στην μακρόσυρτη ιστορία όλων των εθνών. Χωρίς καμιά εξαίρεση την ύβρι διαδέχεται πάντοτε η Νέμεσις:
Φερθήκαμε υβριστικά και τώρα ήρθε η ώρα να το πληρώσουμε. Να πληρώσουμε τα λάθη και τις παραλήψεις τις δικές μας και όχι βεβαίως την δίκαιη οργή του Θεού, όπως μερικοί συνηθίζουνε να λένε.