Δημήτρης Ιατρόπουλος

Σπονδή στο 2014

Εδώ που λες, ήτανε κάποτε μια χώρα,
με όνειρα χίλια, ζωντανά και μυροφόρα.
Με αληθινούς ιππότες και άγιους στρατηλάτες, 
και ξακουσμένους Διγενήδες Απελάτες! 

Κλείνω το βιβλίο, πέφτω στο κρεβάτι, 
ήταν η ζωή μου, παραλίγο Κάτι…. 

Εδώ που λες, άνθιζαν κάποτε κουβέντες, 
που τις τυλίγανε ο μαΐστρος κι ο πουνέντες, 
και τις ξαπόστελναν ψηλά στα πέρα ουράνια, 
λογοδοσμένες με μαγιάτικα στεφάνια.. 

Κλείνω το βιβλίο, πέφτω στο κρεβάτι, 
όλα εδώ μέσα, μαρτυράνε Κάτι.. 

Εδώ που λες, φώτιζε κάποτε ένας λύχνος, 
μια περιπέτεια που άφησε άγιο ίχνος, 
που ζωγραφίστηκε σε μύρια παλικάρια, 
και που δε χώρεσε ποτέ της στα συρτάρια.. 

Κλείνω το βιβλίο, πέφτω στο κρεβάτι, 
δεν τελειώνουν όλα, αν υπάρχει Κάτι.. 

Εδώ που λες, κάποτε θάρθει ένας κόσμος, 
δυο λόγια έρωτας κι ένα κλαδάκι δυόσμος, 
και σαν προβάλει απ' την αρχή, όλη την ταινία, 
όλες οι τύψεις θα καθίσουν στα θρανία.. 

Κλείνω το βιβλίο, πέφτω στο κρεβάτι, 
όλα, μέρα-νύχτα, περιμένουν Κάτι.. 

Εδώ που λες, θ’ ανοίξει κάποτε η πόρτα, 
πελεκημένη από μαστόρια σαν και πρώτα, 
αυτή που βγάζει στο δωμάτιο το μεγάλο, 
εδώ που λες, θα γίνει ΑΥΤΟ, και τίποτ’ άλλο! 

Κλείνω το βιβλίο, φεύγω απ' το κρεβάτι, 
για να ξημερώσει, το Μεγάλο Κάτι! 
πηγή: http://kostasxan.blogspot.gr/2014/01/2014_6.html