Το μετέωρο βήμα της Ιεραρχίας
Η Εκκλησία της Ελλάδος μπροστά στην ιστορία της
Στις 22 του μηνός Νοεμβρίου, όπως έχει ανακοινωθεί, θα συνεδριάσει εκτάκτως η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος για να συζητήσει και αποφασίσει περί της λεγομένης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που πραγματοποιήθηκε το περασμένο καλοκαίρι στο Κολυμπάρι της Κρήτης.
Είναι αλήθεια ότι πολλά έχουν γραφεί και με κάθε τρόπο διατυπωθεί για την εν λόγω «Σύνοδο». Από την πλευρά των εμπνευστών, των διοργανωτών και της πλειοψηφίας των συμμετεχόντων, η «Σύνοδος» της Κρήτης παρουσιάζεται ως απαρχή μιας νέας εποχής για την Ορθόδοξη Εκκλησία, εφάμιλλη των Οικουμενικών Συνόδων του παρελθόντος, καθώς σ’ αυτήν διατρανώθηκε η ενότητα των Ορθοδόξων (παρά τις κραυγαλέες απουσίες) και πιστοποιήθηκε «συνοδικά» η δέσμευση της Ορθοδόξου Εκκλησίας για τη συνέχιση της οικουμενικής κίνησης για την «ενότητα» των χριστιανών. Μεταξύ αυτών, βέβαια, δεν λείπουν και Αρχιερείς της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, κυρίως τα προβεβλημένα – κατά την κοσμική έννοια – μέλη της.
Είναι αλήθεια ότι πολλά έχουν γραφεί και με κάθε τρόπο διατυπωθεί για την εν λόγω «Σύνοδο». Από την πλευρά των εμπνευστών, των διοργανωτών και της πλειοψηφίας των συμμετεχόντων, η «Σύνοδος» της Κρήτης παρουσιάζεται ως απαρχή μιας νέας εποχής για την Ορθόδοξη Εκκλησία, εφάμιλλη των Οικουμενικών Συνόδων του παρελθόντος, καθώς σ’ αυτήν διατρανώθηκε η ενότητα των Ορθοδόξων (παρά τις κραυγαλέες απουσίες) και πιστοποιήθηκε «συνοδικά» η δέσμευση της Ορθοδόξου Εκκλησίας για τη συνέχιση της οικουμενικής κίνησης για την «ενότητα» των χριστιανών. Μεταξύ αυτών, βέβαια, δεν λείπουν και Αρχιερείς της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, κυρίως τα προβεβλημένα – κατά την κοσμική έννοια – μέλη της.
Από την πλευρά των επικριτών της, η «Σύνοδος» της Κρήτης αποτελεί – λίγο ή πολύ –όνειδος για την εκκλησιαστική μας ιστορία, εφόσον με τις διφορούμενες αποφάσεις της, τον τρόπο με τον οποίο αυτές ελήφθησαν, τις μεθοδεύσεις κατά την προετοιμασία της, τον αποκλεισμό – εντέχνως και δολίως – του συνόλου των ορθοδόξων Αρχιερέων και πρωτίστως με την αναγνώριση εκκλησιαστικότητας στους κατεγνωσμένους και συνοδικά καταδικασμένους αιρετικούς (παπικούς, προτεστάντες και μονοφυσίτες) όπως και τις θέσεις της για την επανεισδοχή των ετεροδόξων στην Ορθοδοξία (μια θεωρία που ενισχύει τον παπικό και αντορθόδοξο ισχυρισμό περί «δύο πνευμόνων») και τους μεικτούς γάμους απεδείχθη κατώτερη των περιστάσεων, μια φθηνή απομίμηση της περίφημης Β’ Βατικανής Συνόδου, την οποία και σε πολλά σημεία αντιγράφει. Κοντολογίς, αυτή η ιδιότυπη σύναξη απέχει παρασάγγας από το να χαρακτηρισθεί ως «επόμενη» των αγίων και οικουμενικών Συνόδων.
Στην προσεχή, λοιπόν, συνεδρία της η Εκκλησία της Ελλάδος καλείται να αποφανθεί και να αξιολογήσει την «Σύνοδο» της Κρήτης. Καλείται πρώτα απ’ όλα να αντιμετωπίσει τους δαίμονες που η ίδια δημιούργησε, όταν χωρίς καμία εξουσιοδότηση ανέτρεψε και παρέκαμψε την δική της ομόφωνη απόφαση στην προ της «Συνόδου» σύγκλησή της. Καλείται να φανεί αντάξια των προσδοκιών του ευσεβούς ποιμνίου της. Καλείται να μην επιτρέψει, με τη στάση της, την επέλαση μιας θεολογικής παγκοσμιοποίησης που αποβλέπει στην αλλοίωση του ορθοδόξου δόγματος και την εξίσωσή του με αιρετικές και καινοφανείς δοξασίες. Άλλωστε, αυτή η ίδια Ιεραρχία αντέδρασε και αντιδρά έντονα στην επιχειρούμενη αλλαγή του περιεχομένου του μαθήματος των Θρησκευτικών χαρακτηρίζοντας απαράδεκτο το γεγονός της εξομοίωσης της Ορθοδόξου πίστεως με κάθε λογής αλλόδοξη θεωρία (δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το νέο πρόγραμμα σπουδών απεκλήθη «θρησκειολογικός αχταρμάς», από πλειάδα Αρχιερέων). Πως μπορεί τώρα να παραβλέπει τον αντιπαραδοσιακό και αντορθόδοξο αντίκτυπο της «Συνόδου»; Πως νομιμοποιείται τόσο ξεδιάντροπα να αντιφάσκει; Πως γίνεται να μην αναγνωρίζει τη δική της συμβολή στην «συνοδική» επιβολή αυτού του αχταρμά, που οψίμως καταδικάζει;
Και είναι, πλέον, η ώρα που οι Αρχιερείς μας, οι ποιμένες στους οποίους ενεπιστεύθη ο Θεός την πνευματική καθοδήγηση του λαού Του,έχουν την υποχρέωση να αρθούν στο ύψος που οι περιστάσεις απαιτούν. Είναι η ώρα να επικυρώσουν ταις πράξεσι όσα λόγοις ορκίστηκαν κατά τη φρικτή ώρα της εις επίσκοπον χειροτονίας τους. Έφτασε η στιγμή να φανούν επόμενοι τοις αγίοις πατράσι, συνεχιστές και μιμητές των οσίων και των ομολογητών της ευλογημένης μας πίστης. Έφτασε η στιγμή που οι Αρχιερείς μας πρέπει να αποκηρύξουν την αίρεση, να καταδικάσουν τους αιρετίζοντες και να ορθοτομήσουν τον λόγο της Αληθείας. Έφτασε και για αυτούς η ώρα της κρίσεως.
Ελπίζουμε ότι εντός της Ιεραρχίας υπάρχουν ακόμη φωνές γνήσιες, ορθόδοξες, φωνές ομολογίας. Και ελπίζουμε ότι αυτές οι φωνές τελικά θα εισακουστούν. Σε αντίθετη περίπτωση, η Ιεραρχία μας θα βάλλει κατά του εαυτού της. Θα είναι ανακόλουθη με την ιστορία της,αναντίστοιχη με τις δικές της παλαιότερες αποφάσεις. Και βέβαια,υπόλογη έναντι του φοβερού και δικαίου Κριτού.
