ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ ΠΛΑΙΣΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ ΑΛΑΘΗΤΟΙ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ

 

 

Γράφει ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  ΣΑΡΑΝΤΙΔΗΣ

 

Καβάλα, Νοέμβριος 2018

Νεκταρίου επισκόπου Πενταπόλεως

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ίσως να είναι το μοναδικό δοκιμιακό κείμενο, έκθεση θα λέγαμε στα παλαιά μαθητικά μας χρόνια, στο οποίο ο πρόλογος είναι δυσανάλογα  εκτενέστερος του κυρίου θέματος. Ποιητική αδεία σε λογοτεχνικά κείμενα μάλλον συγχωρείται. Ο επίλογος θα έρθει πιθανότατα λυτρωτικά καθάπερ πνεύματος δικαίου ώσπερ ώσις ιδιάζουσα, ωσαύτως ψιμύθιον αργυρόν και ωσάν να μην ψηφά τους σύγχρονους ψηφοσυνάχτες ψιμυθιολόγους αβδηρίτες και κανθάρους της δεκάρας.

          Γίνεται φανερό παλαιόθεν έως τα σήμερα για όσους έχουν τη στοιχειώδη αυτοσυνειδησιακή επάρκεια και δεν εμφορούνται από άμετρη κρήδεμνη ναρκισσιστική ερυγή ως άωρα μειράκια, ότι λόγω νοημοσύνης αλλά και πνεύματος, αν δεν υπάρχει κοινός κώδικας επικοινωνίας, αυτή καθίσταται αδύνατη. Τούτο δεν συμβαίνει μόνο σε γλωσσικό αλλά σε κάθε επίπεδο ανθρωπίνης δραστηριότητος, καίτοι οι αποβολιμαίοι ανερμάτιστοι θα ισχυριστούν με περίεργα συμπιλήματα οσονούπω τη μεθοδική αποδόμηση αβρότων αγαυών αξιών.

            Ο κώδικας όμως δεν αρκεί εάν το πλαίσιο είναι διάφορο. Η περιχάραξη των κινήσεων για τον ατελή, φθαρτό και πτωτικό αλλά προικισμένο με καρπούς υπερβατικούς άνθρωπο, απαραίτητη για την επεξεργασία των προσλαμβανομένων στον εγκέφαλο, λόγω νοημοσύνης. Για να γίνει περισσότερο κατανοητό δίνουμε το ακόλουθο παράδειγμα. Έστω μία θεατρική σκηνή μεγάλου θεάτρου με σταθερό και υποψιασμένο κοινό σε γνωστό κοσμικό δρόμο των Αθηνών. Ο θεατής κάθε που θα αλλάζει το έργο βλέπει διαφορετικά πράγματα και δρώμενα επί σκηνής. Οι ηθοποιοί όμως και οι συντελεστές και παράγοντες της επιχείρησης, εκ των έσω έχουν διαφορετική και πάντοτε σταθερή εικόνα όταν πέσουν οι προβολείς και αδειάζει η αίθουσα. Τα δομικά στοιχεία της σκηνής είναι ακλόνητα, πάντα στη θέση τους, καρφωμένα ή ενσωματωμένα στον όλο σκελετό του κτηρίου και αυτό που αλλάζει κάθε φορά είναι το ντεκόρ, τα σκηνικά, η εικονογράφηση, τα κινούμενα αντικείμενα, ο φωτισμός, η μουσική, ο λόγος και που δίνουν την εντύπωση του εντελώς διαφορετικού κάθε φορά, δημιουργώντας ευχάριστες και καθαρτικές ψευδαισθήσεις προς όφελος του πολιτισμικού μοντέλου που υπηρετούν. Δίχως αυτή την περιφραγμένη πραγματικότητα και αληθές σύστημα αναφοράς, είναι αδύνατον ο πεπερασμένος νους να ψηλαφεί και να εμβαθύνει στα περεταίρω.

            Τα πλαίσια ως νοητικά μοντέλα δεν είναι αυθαίρετα. Όλα εξυπηρετούν στόχους που με τη σειρά τους οδηγούν εντός των ορίων σε διαδρόμους και μονοπάτια προς μια ορισμένη και καθορισμένη πορεία προς τη λύση δεδομένου προβλήματος. Μόνο ο άνθρωπος λύνει προβλήματα. Όλο το έμβιο ή άβιο περιβάλλον του, υπηρετεί αυτόν, τον μόνο που έχει συνείδηση της ύπαρξής του μέσα στο υλικό σύμπαν. Νοιάστηκε π.χ. η αγελάδα για την ύπαρξη του σύμπαντος κόσμου και τη δική της ή ο βράχος για την ύπαρξη του διπλανού του δέντρου! Το ένα για το άλλο είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα.

Ομοίως και στον χώρο της Φυσικής. Πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, κρύο, ζεστό, είναι έννοιες άγνωστες στο σύμπαν καθώς και ο χρόνος σχετικός. Το μόνο που υπάρχει και είναι ανιχνεύσιμο, μιάς και το 95% της ύλης και ενέργειας του σύμπαντος, μας είναι ακόμη άγνωστα, είναι η κβαντική κυματική μετατόπιση και αυτά όσο είναι γνωστά. Το αν κάτι θερμαίνει ή όχι, φωτίζει λιγότερο ή περισσότερο, έχει χρώμα διαφορετικό, πλησιάζει ή απομακρύνεται, είναι αυτό που ο εγκέφαλός μας είναι φτιαγμένος έτσι, ώστε με τις αισθήσεις να προσλαμβάνει μέσω των μυϊκών ινών ηλεκτρομαγνητικά τις αλλαγές και να τα επεξεργάζεται. Ψευδαισθήσεις ατελείωτες. Έχουμε αντίληψη λοιπόν αποκλειστικά και μόνο όσων για τα οποία είμαστε φτιαγμένοι να αντιλαμβανόμαστε. Ένα ελάχιστο πολλοστημόριο των όντων και τίποτα παραπάνω. Είναι δε, γνωστό ότι όλα τα ζώα δεν βλέπουν ούτε ακούν τα ίδια, είτε μεταξύ τους είτε ως προς τον άνθρωπο. Άλλον κόσμο βλέπει η μύγα, άλλον ακούει η νυχτερίδα, άλλον αισθάνεται ο μεταξοσκώληκας. Γίνεται λοιπόν απαραίτητη από τον έλλογο άνθρωπο η αναζήτηση ενός σταθερού πλαισίου. Δίχως αυτό τα πάντα είναι σχετικά, ανά πάσα στιγμή αντιστρέψιμα ή και φαντασιακά.

            Αυτά τα απλά είναι για όποιον έχει μάθει να σκέφτεται απλά, έχουν τόσο βασικό υπόβαθρο, απαραίτητο για να κατανοεί ο άνθρωπος πως δεν είναι σχεδόν τίποτα αλλά για αυτό που ξεχωρίζει, γίνεται υποψήφιος να κατέχει το παν. Συνήθως γίνεται κατανοητό σε απλοϊκά και όχι διανοητικά πληθυσμιακά στρώματα. Ο αγράμματος που αισθάνεται γιατί ανάβει το καντήλι στο εικονοστάσι βρίσκεται σε χάσμα με τον πανεπιστημιακό φιλόσοφο που καταναλίσκεται να κατανοήσει τα άρρητα. Μέσα σε τι πλαίσιο όμως; Αν είναι αληθές, προχωρά επιτυχώς προς τη λύση. Εάν είναι ψευδές και θεωρεί π.χ. σαν πλαίσιο το ντεκόρ ή τον προβολέα που τον τυφλώνει, λύση δεν θα δοθεί ποτέ.

Από τη στιγμή που έχει τη μοναδικότητα να μην είναι ζώο αλλά άνθρωπος με συνείδηση ύπαρξης του εαυτού του και του περιβάλλοντός του, τόσο ώστε να το μελετά και να το τιθασεύει, τα προβλήματα και τα εμπόδια βρίσκει τρόπο να τα επιλύει και να τα ξεπερνά μέχρι να έρθουν τα επόμενα και πάλι από την αρχή. Αυτός που βλέπει όμως και δεν κοιτάζει, που δεν τον τυφλώνει δηλαδή κανένας προβολέας, γρήγορα καταλαβαίνει ότι όλα τα προβλήματά του στην πραγματικότητα είναι ψευδοπροβλήματα και η προβληματάρα στην ουσία η μοναδική, η τεράστια, η άλυτη, ο γρίφος, είναι ο τάφος. Δεν υπάρχει λαός όσο πολιτιστικά χαμηλά και να βρίσκεται, που ιστορικά να έζησε επί της γης και να συμβιβάστηκε με τον τάφο και να μην έχει στην παράδοσή του ανάμνηση από μια άλλη κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι μακρινοί του πρόγονοι και να μην έχει κάνει προσπάθειες για να την επαναφέρει και να μην αναζητά την πραγματική αιτία της ύπαρξής του και των όντων. Από διαφορετικούς δρόμους. Όλοι όμως στον ίδιο στόχο. Μόνο που παραμένουν σε λανθασμένο πλαίσιο και κατέληγαν πάντα στα ίδια. Εκεί απ’ που ξεκίνησαν: Στον τάφο.

            Πολιτισμοί μεγάλοι και μικροί. Εξαφανισμένοι ή υφιστάμενοι. Ανώτεροι και κατώτεροι. Όλοι με έναν κοινό ειδοποιό ορισμό που τώρα με παρρησία θα πούμε,  κόντρα στο ρεύμα, ότι κάθε πολιτισμός της ανθρωπότητας είναι η οργανωμένη και συλλογικά αποτυχημένη προσπάθεια του ανθρώπου να ξεπεράσει τον τάφο. Ουδείς τα κατάφερε ποτέ. Όλοι μέχρι ένα σημείο και μετά τείχος απροσπέλαστο.  Κάπου κάπως κάποτε κάτι πήγε στραβά και κληρονομήθηκε στους απογόνους το λάθος και μεγεθύνθηκε και έγινε ασυμμάζευτο. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια και πρέπει κάποτε να κοινοποιηθεί εις όλους τους εριτίμους αμπελοσοφιστάς της ανθρωπότητας οι οποίοι μέσα εις την αχλή των διαπορημάτων τους ετυμηγορούν οι αλάθητοι κατακερματισμένοι γυρολόγοι της πεντάρας ακροποδητί, πως οι πολιτισμοί εξασφαλίζουν τη συνέχειά της και ανήκουν σε αυτήν και τη θεοποιημένη σκέψη της.

Η νοημοσύνη και η διανόηση, η φιλοσοφία και ο υλισμός, η σκέψη και οι πνευματικές κινήσεις, η μουσική και η τεχνολογία έλυσαν και λύνουν εκατοντάδες προβλήματα, έφθασαν την επιστήμη σε δυσθεώρητα ύψη αλλά ο Κωστής Παλαμάς με έξι μόνο συγκλονιστικούς στίχους στον Δωδεκάλογο του Γύφτου βάζει τα πράγματα στη θέση τους:

«Όσα βουνά κι αν ανεβείτε,

απ’ τις κορφές τους θ’ αγναντεύτε άλλες κορφές,

ψηλότερες, μιαν άλλη πλάση ξελογιάστρα
και στην κορφή σα φτάστε την κατάψηλη
πάλε θα καταλάβετε πως βρίσκεστε
σαν πρώτα κάτου απ’ όλα τ’ άστρα». 

Και η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, «η γριά», με το τσιγάρο στο ένα το χέρι και με την τράπουλα στο άλλο, μέσα σε πέντε στίχους διατυπώνει αυτό που άλλοι δυτικά, δυσκολεύονται ακόμη και με πέντε φούγκες και δέκα φιλοσοφικά  συγγράμματα να αποδώσουν:

«Δυο πόρτες έχει η ζωή
άνοιξα μια και μπήκα
σεργιάνισα ένα πρωινό
κι ώσπου να `ρθει το δειλινό
από την άλλη βγήκα».

Υπάρχει όμως μια καταλυτική διαφορά με τους άλλους: Είναι καί οι δύο με τα περισσότερα ή λιγότερα πάθη, βουτηγμένοι σε έναν πολιτισμό που λέγεται ελληνικός και μια παράδοση αδιατάρακτη επί αιώνες. Μέχρι τον 21^ο. Αλλά ο τάφος, τάφος.

Όχι, λύση δεν εδόθη ακόμη. Είναι όμως εκπληκτικό πώς αυτός ο λαός σπερματικά και μέσα από τη μυθολογία του κατάφερε να φθάσει και να συλλάβει τεράστια οντολογικά θέματα και να ζήσει τόσες χιλιετίες και σε τι κατάσταση ύπνωσης τον παρέδωσαν οι προδοτικοί Εφιάλτες να βρίσκεται έως τώρα που γράφονται αυτές οι σειρές.

 Ο Αχιλλέας γεννήθηκε  άνθρωπος αλλά δεν είναι θνητός. Ήταν από γεννησιμιού του λόγω του πατέρα του,  του Πηλέα. Η μάνα του η θεά Θέτιδα τον εμβαπτίζει στο ιερό νερό της Στύγας και του αλλάζει άρδην την οντολογική του σύσταση. Νηπιοβαπτισμός ολόσωμος σε νερό, και αθανασία. Μόνο που κουβαλά ένα θανάσιμο επίκτητο κουσούρι. Η γυναίκα δεν είναι προσεκτική και αφήνει αδιάβροχη τη φτέρνα απ’ όπου τον κρατά. Είναι σε όλα του αθάνατος, εν δυνάμει θεός αλλά υπάρχει ένα ελάχιστο τρωτό σημείο από το οποίο αν δεν έχει την πρόνοια να το προστατεύσει περνά ο θάνατος και τον σκοτώνει. Στον τάφο λοιπόν κι αυτός.

Ο Προμηθέας από την μεγάλη του αγάπη προς τον άνθρωπο, του δίνει το Φως και το πληρώνει με θυσία το μαρτύριό του. Η φωτιά γεννά πολιτισμό για να μη σκέφτεται ο άνθρωπος τον αναπόφευκτό θάνατό του, αλλά που ο ίδιος ο Αισχύλος στον Προμηθέα του ομολογεί ελληνικότατα ότι όλα τα των θνητών δημιουργήματα δι’ αυτού, είναι «τυφλές ελπίδες» (τυφλάς εν αυτοίς ελπίδας κατώκισα) για να μη βλέπουν τον επικείμενο θάνατό τους και έτσι να γίνονται ευκολότερα οι ποντοπόροι, που θα διαπερνούν τους πόρους και τις συμπληγάδες προς την αναζήτηση της πολυπόθητης σωτηρίας.

Μόνον αυτά αρκούν αν και υπάρχει τεράστιος πλούτος που θεριεύει κατόπιν με τα ομηρικά έπη, τις τραγωδίες, και τη φιλοσοφία, για να πλημμυρίσει ύστερα τον κοσμοβριθή ανατολικό χώρο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και να μένει ενεός ο μελετητής από το πώς ο ελληνικός λόγος έπιασε παραχρήμα στον αέρα, υπαρξιακά και εσχατολογικά δυσνόητα σχήματα. Πολιτισμοί πολλοί. Πολιτισμός ένας και δη ελληνικός Η αλήθεια να λέγεται προς πάσαν οικουμενιστική κατεύθυνση που όζει απηνούς μαλακίανσης του νοός.  Ο τάφος όμως κι εδώ, τάφος.

Τι του έλειπε του μεγαλειωδέστατου πολιτισμού; Του έλειπαν θεμελιώδη τμήματα από το αληθές πλαίσιο για να κινηθεί σωστά και να μην πελαγοδρομεί επειδή ο αποπροσανατολισμός ετών πάμπολλων έφτιαχνε πλαίσια αντικατοπτρικά, ψευδή και παραποιημένα. Είδωλα δηλαδή και αλλοιώσεις που μόνο πλαίσια δεν ήσαν αλλά διαστροφικά τραγικά θανατηφόρα μοντέλα πλασαρισμένα τεχνηέντως από αοράτους προωθητές του θανάτου που μισούν τον άνθρωπο. Τόση διαστροφική κακοδαιμονία εντελώς από μόνος του δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει ο άνθρωπος δίχως παραπλανητές.

Η διαστροφή ενέχει και το στοιχείο της γελοιότητος αφού ο σκοτισμένος από την αστοχία, τη χρήση την αναγάγει σε κατάχρηση και είναι υπερήφανος για το κατόρθωμά του. Πώς θα μας φαίνονταν αν για παράδειγμα το χωριάτικο κοτόπουλο στο ταψί με τα μπαχαρικά και το παρθένο ελαιόλαδο αντί να το βάλουμε στον φούρνο για να ψηθεί και να το απολαύσουμε γαστριμαργικά με καλή παρέα και ποτό, το κρεμούσαμε στον τοίχο για κάδρο; Είναι γελοίο αλλά αυτό είναι η διαστροφή: Αυθαίρετη αλλαγή του φυσικού ρόλου του αντικειμένου για τον οποίο ο κατασκευαστής το έχει δημιουργήσει. Σκοτισμός του νου. Τρέλα. Φυσικά η πορεία θα είναι η πτώση, η κατάρρευση, η βρώμα και δυσωδία επάνω στον τοίχο, που τα βράδια θα κάνουνε πάρτι οι κατσαρίδες, οι αρουραίοι και τα πάσης φύσεως νυκτόβια αποδομητικά.

Στο αδιέξοδο που έφθασε το ανθρώπινο γένος εξαιτίας των λανθασμένων επιλογών του, των αστοχιών που η κυριολεκτική σημασία είναι των αμαρτιών του, προς την πορεία της επιστροφής κάτι έπρεπε να αποκαλυφθεί: Το αληθές πλαίσιο δογματικά προς τη σωτηριολογική διαδρομή, σε έναν κόσμο αληθινό, αθάνατο, άφθαρτο, ευδαιμονικό, τέλειας ευτυχίας και δικαιοσύνης, άπειρο, αυτόν για τον οποίον πλαστήκαμε, το μέγιστο δώρο που μας εδόθη μέσα στην ανυπαρξία. Ο  χαμένος  Παράδεισος με πλήρες υποστατικό ανακαινισμένο σώμα και ψυχή. Ανώτεροι των αγγέλων. Σε γλώσσα απλή, το κάτι άλλο.

Πορεία επίπονη αλλά με ασφαλές μέσον και ακολουθώντας προσεκτικά τα σήματα και τους δείκτες που άφησαν για τους επόμενους οι προηγούμενοι που έφθασαν. Και το μέσον θα πρέπει να είναι τόσο ασφαλές, αξιόπιστο και πολυτελές  ώστε να μην υπάρχει καμία αμφιβολία επιλογής ανάμεσα π.χ. σε μια βασιλική Ρολς Ρόϋς και το ξεχαρβαλωμένο Ντάτσουν του κατά τ’ άλλα συμπαθέστατου γύφτου, όσα γυαλιστερά μπιχλιμπίδια κι αν κουβαλά.

ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ

Το αληθές πλαίσιο, για το οποίο θα καγχάσουν τα σύγχρονα νεοεποχίτικα αφασικά μαλάκι-α που στα ανώτατα κλιμάκιά τους γνωρίζουν άριστα την ακρίβεια του πράγματος αλλά υπηρετούν και λατρεύουν αντιποδικά οντολογικά σχήματα, εξ αποκαλύψεως είναι:

α. Υπήρχε ανέκαθεν, υπάρχει και θα υπάρχει άκτιστος «κόσμος» αθάνατος, άυλος, άχρονος, άπειρος, άναρχος,  ελεύθερος, παντοδύναμος, το όντως όν.

β. Υπάρχει κτιστός κόσμος που δημιουργήθηκε από τον άκτιστο Λόγο, λόγω άπειρης αγάπης.

γ. Ο κτιστός κόσμος αποτελείται από σύμπαν ορατών ή αισθητών οντοτήτων, έμβιων  ή άβιων και αοράτων.

δ. Μεταξύ κτιστού και ακτίστου ουδεμία ομοιότης και συνάφεια υπάρχει.

ε. Ο αόρατος κόσμος δημιουργήθηκε πριν από τον χρόνο.

ς. Ο ορατός κόσμος δημιουργήθηκε μέσα στον χρόνο ο οποίος είναι και αυτός κτίσμα.

ζ. Στον αόρατο κόσμο, πριν από τον χρόνο συνέβη από μια μερίδα του,  λόγω αλαζονείας πτώση και έκτοτε η κατάσταση είναι παγιωμένη, με τα πονηρά όντα να επιζητούν διακαώς την καταστροφή του ανθρώπου.

η. Η κορωνίδα της κτίσεως είναι ο άνθρωπος, κατά Χάριν αθάνατος,  ψυχοσωματικό αδιαίρετα όν, πλασμένος από τον άκτιστο κτίστη του κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή Του.

θ. Ο πρώτος άνθρωπος λόγω εγωισμού και αλαζονείας με δική του ευθύνη πέφτει από τη φυσική του κατάσταση σπάζοντας την πνευματική συνέχεια με την πηγή της ζωής πάντων και εισάγει στο ανθρώπινο γένος την αμαρτία.

ι. Άμεση συνέπεια της αμαρτίας είναι η φθορά και ο θάνατος.

ια. Μονόδρομος σωτηρίας από την παρούσα αφύσικη κατάσταση, η επιστροφή του ανθρώπου στην προτεραία κατάσταση, ελεύθερα διά ριζικής αλλαγής πορείας με ταπείνωση, δηλαδή μετανοίας.

ιβ. Θάνατος δεν σημαίνει ανυπαρξία αλλά αιώνια μη αναστρέψιμη ψυχοσωματική οδύνη λόγω της εκούσιας αποκοπής κοινωνίας του ανθρώπου με τη Ζωοδόχο Πηγή.

ιγ. Ο πρωτόπλαστος άνθρωπος ζούσε ελεύθερος δίχως προβλήματα σε πλήρη αρμονία με το φυσικό περιβάλλον από το οποίο απουσίαζε ο θάνατος, επικοινωνώντας ελεύθερα με τον πλάστη του.

            Αυτό είναι εντελώς συνοπτικά το αληθές πλαίσιο είτε το θέλουν είτε όχι όλες οι δυνάμεις του σκότους, μέσα στο οποίο το πλαίσιο του Θείου, μας είναι και θα μας είναι παντελώς άγνωστο. Θα μπορούσαν βέβαια να προστεθούν και άλλα, τα δομικά στοιχεία πάντως θεωρούμε ότι είναι αυτά. Από κει και πέρα, η τέλεια άκτιστη αγαπητική οντότητα είναι απροσπέλαστη για τα κτιστά και γνωρίζουμε δι’ αποκαλύψεως ότι είναι αυτό που λέμε Θεός. Η Τριαδική Υποστατική Μονάς. Η ανεξήγητη κατάσταση ακοινώνητων Προσώπων ομοούσιων με αρχή των πάντων ονομαζόμενη Πατήρ, ο οποίος γεννά αχρόνως, είναι η αιτία της ύπαρξης δηλαδή του δευτέρου Προσώπου που ονομάζεται Υιός και εκπορεύει την τρίτη υποστατική ιδιότητα που ονομάζεται Άγιο Πνεύμα. Τριάδα Ομοούσιος και Αχώριστος από την οποία το δεύτερο Πρόσωπο ως αληθινός Μεσσίας Χριστός, ενανθρωπίζεται ως τέλειος Θεός  και τέλειος άνθρωπος. Θεάνθρωπος. Το ακατάρριπτο πρότυπο. Μέχρι εκεί. Παραπάνω διερεύνηση της Θείας Ουσίας όχι μόνο είναι αδύνατη αλλά και ανόητο να επιχειρηθεί. Μετοχή μόνο κατά Χάρη εις τις ανεξερεύνητες άκτιστες Θείες Ενέργειες.

Η ανθρωπότητα πάσχει. Αιτιώδης συνάφεια αυτού, το μεγαλύτερο ανθρώπινο δράμα, η πτώση. Ζητούμενο μέγα όχι μόνο η συνέχεια αλλά η σωτηρία του ανθρώπου, με κατά Χάριν στάδια την κάθαρση της καρδιάς, τον φωτισμό του νού και τη θέωση  σώματος και ψυχής, ασυγχύτως και αδιαιρέτως ενωμένα,  μεταμορφούμενα από το κατ΄εικόνα εις το καθ' ομοίωση της Τριαδικής Υποστάσεως του άχρονου ενσαρκωμένου εν συγκαταβάσει Χριστού, δι' ασκήσεως Σταυρικής, νοεράς προσευχής, αποκαλύψεως και μετανοίας, οικεία ελευθέρα βουλήσει, μετέχοντας του ακτίστου Φωτός και με πρότυπα εμπειρικούς θεόπτες Αγίους και κορυφαίας μεσιτείας της Υπεραγίας Θεοτόκου. Δυστυχώς «μετά θάνατον ουκ έστι μετάνοια», απουσία σώματος λόγω πτώσεως. 

Η Εκκλησία στον κόσμο τούτο ως Σώμα Χριστού είναι το απέραντο θεραπευτήριο της πτωτικής αλλοτριωμένης μας φύσεως προς αποκατάστασή της. Με κομπογιαννίτες όμως «ιατρούς» (αιρετικούς), ατομοκεντρισμό και λανθασμένη θεραπευτική αγωγή δίχως εμπειρία και μέθοδο εν γνώσει του, ή μόνος, δεν σώζεται ο άνθρωπος, τόσο κατά σάρκα όσο και κατά πνεύμα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κυρίαρχος ανθρωπολογικός τύπος της ύστερης νεωτερικότητας είναι αυτός του αλάθητου ενσαρκωτή της απόλυτης αυθεντίας, του κωμικά επηρμένου που τάχα μεταγγίζει αράγιστες δογματικές βεβαιότητες.

            Όταν το αλάθητο επιμερίζεται και κατακερματίζεται σε  διανοηστικά γεφυρώματα, πελιδνής αποχρώσεως πολιτικά νανικά προδοτικά αναστήματα,  μέχρι και επισκοπικά σπιθαμιαία ανθρωπομετρήματα που επισείουν της καθολικής κατακραυγής του μικρού αλλά εσχάτως και του μεγάλου ποιμνίου, καλό θα ήτο αυτό που λέγεται γενικά λαός, να ξεκολλήσει από τον χρόνο που πάντα του μετρά αντίστροφα και του μαζεύει το κουβάρι χωρίς να ξέρει πότε θα τελειώσει, και να δει αν το πλαίσιο στο οποίο κινείται είναι το αληθινό. Για τους παραπάνω όσοι είναι, ούτε που τους νοιάζει. Αυτοί, είναι πλέον από χέρι όχι απλά χαμένοι αλλά κάτι παραπάνω: Δαιμονικά αρπαγμένοι και δόλιοι σιωνιστικοί συνεργάτες του Εωσφόρου. Εάν το πλαίσιο δεν είναι κοινό, ουδεμία πιθανότητα συνυπάρξεως υπάρχει. Αν αυτό δεν γίνει κατανοητό, θα τρεκλίζουμε από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη και το αποτέλεσμα θα είναι μηδενικό. Οι μάσκες έπεσαν. Τι άλλο περιμένουμε να δούμε; Τον όλεθρο;

Τελειώνοντας, θα ταίριαζε η επωδός του μονόλογου της Ντάλιας στο τελευταίο «Παρά πέντε», στην επιτυχημένη σκηνή απευθυνόμενη  στον κακουργηματικό πρωθυπουργό. Το έξυπνο σήριαλ έχει σκηνές και περνά μηνύματα κάποιες φορές εντελώς της «Νέας Εποχής». Επειδή όμως είμαστε στον Ελληνισμό και επειδή το συναμφότερον – δεν το ανακάλυψε ο Ζουράρις, απλά το κατέδειξε – είναι πάντοτε παρόν, η Παράδοσις ενεργεί έστω και με λανθάνουσα μορφή και γράφει πίσω από την ασχήμια και την αλήθεια. Εμάς μας ενδιαφέρει η αλήθεια. Το αληθές πλαίσιο. Ό,τι ελληνικό ορθόδοξο και ό,τι ορθόδοξο οικουμενικό. Το ορθόν απ’ όπου κι αν προέρχεται, το κρατάμε. Συνεπώς, τα λέει καλά ο Καπουτζίδης και κάθε Καπουτζίδης; Πάνω! Ύστερα, δεν τα λέει καλά; Κάτω! Όσο χτυπάει η καρδιά και μετρά τον χρόνο, υπάρχει περιθώριο για μετάνοια. Μετά, τάφος. Επειδή δεν γίνεται διαφορετικά, για το δικό μας το συμφέρον. Αν γίνονταν, να είμαστε σίγουροι ότι «ο Δυνατός» θα μας το έκανε το χατίρι. Ο Επίλογος λοιπόν ας κλείσει τηλεοπτικά χαλαρά:

«Α, και κάτι ακόμα. Το ξέρω ότι είμαι ισχυρή επειδή έχω χρήματα. Όπως κι εσείς είστε ισχυρός επειδή έχετε εξουσία. Όμως εγώ ποτέ δεν πίστεψα ότι θα κερδίσω αυτή την ιστορία επειδή έχω το χρήμα με το μέρος μου. Αυτό είναι το λάθος σας, κύριε Παυρινέ. Ποντάρατε στη δύναμη που σας δίνει η εξουσία. Όμως τα λεφτά κι η εξουσία είναι ανθρώπινα δημιουργήματα, κύριε Παυρινέ … Θρησκευτικά κάνατε στο σχολείο; Ο Θεός έδιωξε τον Διάβολο από τον Παράδεισο κι όχι ο Διάβολος τον Θεό. Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν μπορούσε να τον διώξει. Το κάνατε αυτό το μάθημα, κύριε Παυρινέ ή ήσασταν άρρωστος εκείνη τη μέρα και δεν πήγατε; Εσάς τους πέντε σας ένωσε ο Διάβολος. Εμάς τους πέντε νομίζω μας ένωσε ο Θεός. Μάντεψε ποιός θα κερδίσει».

Ο Α.Σαραντίδης είναι δάσκαλος στην Καβάλα και πολιτικός επιστήμων.