Μόλις πέρασε η πιο παράξενη, η πιο
θλιμμένη, η πιο σκοτεινή 25η Μαρτίου της Νεότερης Ιστορίας μας. Το
πρωί πάλι χτύπησαν οι καμπάνες, αλλά ήταν κούφιος ο ήχος τους. Γιατί οι
καμπάνες είναι για να καλούν στη λατρεία - και η λατρεία δεν έγινε, γιατί έχει
απαγορευθεί.
Δεν την ψάλλαμε την Παναγιά μας στη
μεγάλη της γιορτή με το χαρμόσυνο μήνυμα της σωτηρίας μας, παρά μόνο μες στα
σπίτια μας (ή ίσως κάποιοι, όσοι μπόρεσαν, σε κατοχικά υπόγεια,
κρυπτοχριστιανικά).
Αλλά ούτε και την άλλη μεγάλη γιορτή της
πατρίδας δεν την τιμήσαμε, σχεδόν άπαντες σε κατ’ οίκον περιορισμό, χωρίς
παρελάσεις κι άλλες εκδηλώσεις, με μόνο τον φόβο να κυκλοφοράει πανσθενής στους
έρημους δρόμους.
Κι αν ήταν όμως σκοτεινή και παράξενη,
αυτή η μέρα παραμένει μεγάλη. Και βέβαια αυτήν ειδικά τη φετινή δεν ήταν δυνατό
να την τιμήσουμε με τις συνήθεις ευχές για «χρόνια πολλά». Γι’αυτό και δεν
είπαμε «χρόνια πολλά». Δεν έπρεπε να πούμε.
Γιατί ήμασταν αντίθετα υποχρεωμένοι -
περισσότερο υποχρεωμένοι από κάθε άλλη φορά - να τη βιώσουμε με περισυλλογή και
περίσκεψη. Με πόνο κι αίσθημα ντροπής. Με σκληρή αυτοκριτική κι επιτέλους γενναίες
αποφάσεις για μεταστροφή και εξανάσταση. Κι αν για κάτι οφείλαμε να ευχηθούμε,
αυτό είναι μόνο για να μας φωτίσει ο Θεός. Και μετά να μας αξιώσει να κάνουμε
κι εμείς στη ζωή μας για την πατρίδα κάτι μικρό έστω, αλλά πάντως αντάξιο όλων
εκείνων των ηρώων.
Τι να τα κάνεις άλλωστε τα πολλά τα
χρόνια, αν είναι να συνεχίσεις να ζεις μέσα σ’ αυτό το απερίγραπτο τέλμα της
παρακμής, της προδοσίας, της κατάρρευσης του παντός;
Κλεισμένοι εδώ και χρόνια σε νοητές
φυλακές ιδεοληπτικών ψυχώσεων και νεοεποχίτικης λοβοτομής, αλλά πλέον
κλεισμένοι και μες στα σπίτια μας - σκλάβοι δυο φορές πια.
Με κλειδωμένες εκκλησιές, φιμωμένα
στόματα κι αλλοιωμένες συνειδήσεις.
Πετώντας μόνοι μας άκριτα κι αβασάνιστα
στη χωματερή κεκτημένα κι αυτονόητα ως χτες δικαιώματα. Θυσιάζοντας ελαφρά τη
καρδία στον βωμό του φόβου πάτρια, θέσμια, ιερά και όσια αιώνων.
Δεσμώτες της υστερίας και του πανικού.
Παίρνοντας μέρος σαν τα ποντίκια (αλλά
εκουσίως κι αυτοπροαιρέτως εμείς) σε νεοταξικά πειράματα ελέγχου και πρόβες
παγκόσμιας επιβολής.
Και έχοντας απομείνει άπνοοι κι ημιθανείς
στους καναπέδες μας, να βλέπουμε αφιερώματα σε μακρινές κι ολοένα και πιο
ξεθωριασμένες μέρες αγώνων και ηρώων της πίστης και της πατρίδας, που όμως
αδυνατούν πια επί της ουσίας να μας αγγίξουν πραγματικά.
Μακροημέρευση μέσα σ’ αυτόν τον δυσώδη
βούρκο που βαθαίνει και βρωμίζει όλο και περισσότερο, μόνο ευνουχισμένοι και
τρομοκρατημένοι σκλάβοι της Νέας Τάξης και της Νέας Εποχής μπορούν να εύχονται.
Καλή μετάνοια λοιπόν να λέμε, πάνω απ’ όλα. Καλή μετάνοια!
Και σαν μετανοήσουμε και κλάψουμε πικρά
και ξαναβρούμε τους εαυτούς μας, που μόνοι μας τους κάναμε παρανάλωμα στη δίνη
των Καιρών, τότε πια να ευχηθούμε και το άλλο: «καλή λευτεριά»! Ή μπορεί και
«καλό βόλι»!
Για να μπορέσουμε να επιχειρήσουμε
επιτέλους κι εμείς τη μεγάλη Έξοδο από τον βόρβορο.
Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου!
