του
Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
Εδώ και πολλά χρόνια η πατρίδα βουλιάζει στην παρακμή και την παράνοια. Μία βαθιά πνευματική κρίση δεκαετιών, μέσα από την οποία ο λαός μας επιδέξια χειρουργημένος με το νυστέρι της αθεΐας, του ευδαιμονισμού και της ψευτοπροοδευτικής υστερίας όχι μόνο έχει φτάσει σε μία ουσιαστική απονέκρωση της ζώσας σχέσης του με τον ίδιο τον εαυτό του (την πίστη και τη γλώσσα του, το ιστορικό του παρελθόν, την παράδοση, ένα ολόκληρο αξιακό σύστημα που τον κράτησε ζωντανό σε καιρούς χαλεπούς), αλλά έχει χάσει σε μεγάλο βαθμό την επαφή του και με την ίδια τη λογική.
Ένας λαός από δεκαετίες
εκμαυλισμένος, που έχει βολευτεί μέσα στον βούρκο της αποστασίας από τον Θεό
και αρνείται πεισματικά να ελευθερωθεί από τα δεσμά και να ξαναζητήσει το έλεός
Του. Λαός που δεν αντιδρά σχεδόν για τίποτε, αλλά παρακολουθεί απαθής την
καθημερινή και συστηματική εθνική, δημογραφική, οικονομική, εκπαιδευτική και
πρωτίστως πνευματική διάλυση του τόπου του και του μέλλοντος των ίδιων των
παιδιών του. Που συνεχίζει να αποχαυνώνεται μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες, να
αναλίσκεται σε ανοησίες, να καταπίνει αμάσητα τόσα και τόσα νεοταξίτικα
σκουπίδια. Που έχει ξεχάσει την αυθεντική ορθόδοξη πίστη των πατέρων του, που
χαίρεται για τις ψευτοπροοδευτικές φωνές των νεοεποχιτών πολιτικών κι
εκκλησιαστικών ταγών του και που εξεμεί ύβρεις εναντίον όσων του λένε
πραγματικό λόγο αληθείας. Που πόρρω απέχει από το να πέσει στα γόνατα για να
κλάψει για τις αμαρτίες του, από τη στιγμή που ακόμη δεν έχει καν στοιχειώδη
επίγνωση περί αυτών. Που όχι μόνο αγνοεί παντελώς τι σημαίνουν πνευματικοί
νόμοι και πώς λειτουργούν, αλλά και χλευάζει από πάνω, εξουθενώνοντας όσους το
επισημαίνουν ως σκοταδιστές και φρενοβλαβείς.
Και φυσικά τα παραπάνω δεν σημαίνουν
ότι γενικεύουμε ισοπεδωτικά: σίγουρα υπάρχουν πολλοί σ’ αυτόν τον τόπο που ζουν
εν μετανοία. Και αυτό είναι καταλυτικής σημασίας, κυρίως μαζί με τις μεσιτείες
της Παναγίας και των Αγίων μας (πάνω απ’ όλα, αυτή είναι η σκέπη και η ασπίδα
που κρατάει ακόμη άφθορη την πατρίδα), καθώς και με τις αδιάλειπτες προσευχές
των εν ζωή πνευματικών αγωνιστών της πίστης μας (στα μοναστήρια και στον
κόσμο), που μας κρατούν ακόμη όρθιους, κόντρα στη γενική κατάρρευση, την
ανομία, τη σαρκολατρεία, την εκτεταμένη διαστροφή, τον δαιμονισμό, το ατέλειωτο
αίμα των εκτρώσεων, το ψυχοδιανοητικό παιδομάζωμα και την πνευματική γενοκτονία
των παιδιών μας. Δεν ξέρουμε όμως έως πότε θα αρκεί αυτό, από τη στιγμή που το
μείζον μέρος του λαού συνεχίζει να ζει εσκεμμένα μέσα στη λάσπη, πετώντας στα
σκουπίδια κάθε προειδοποίηση και κάθε ευκαιρία που νυχθημερόν του δίνει ο Θεός.
Και από τη στιγμή που αυτό που βλέπουμε γύρω μας δεν είναι εικόνα ενός λαού που
μαθαίνει από τα παθήματά του και που δείχνει σημάδια ανάνηψης, αλλά αντίθετα
είναι εικόνα μάλλον ολοένα και πιο ζοφερή, όλο και πιο σπιλωμένη από τη λάσπη
της κενότητας, της αμετανοησίας και της βλασφημίας.
Όσα
βλέπουμε και ζούμε γύρω μας κατά τους τελευταίους μήνες της λεγόμενης επιδημίας
του κορωνοϊού, εντείνουν δυστυχώς αυτή την εκτίμηση. Κυρίως ως προς τον τρόπο
και την απίστευτη ευκολία με την οποία αφέθηκε μέγα μέρος του λαού μας να
καταπιεί όλο αυτό το ανεκδιήγητο πλέγμα ανακριβειών, ψεμάτων και παλινωδιών,
την ευκολία με την οποία κύλησε στον κατήφορο του τρόμου και μαζί της
μισανθρωπίας και του κοινωνικού κανιβαλισμού, την ευκολία με την οποία
αποδέχθηκε ως περίπου προφανή και φυσιολογικό όλον αυτόν τον κυκεώνα όχι μόνο
ξεκάθαρα φασιστικών αλλά και αμφιφανώς παρανοϊκών μέτρων, που το δυστοπικό καθεστώς
πήρε (και καθημερινά συνεχίζει να παίρνει) δήθεν για την προστασία μας. Την
ευκολία πάνω απ' όλα με την οποία αποδέχθηκε τις κλειδωμένες και μετά
αποστειρωμένες εκκλησιές, τις βέβηλες μάσκες και τις κατηργημένες λιτανείες,
υποτροπιάζοντας εδώ και τόσους μήνες από την ολιγοπιστία στη βεβήλωση κι από
εκεί στη βλασφημία και τον εμπαιγμό. Ένα εμπαιγμό που περιλαμβάνει φυσικά και
τη νέα εξουθένωση όσων συνεχίζουν να μιλούν για τα αυτονόητα και τη σπίλωσή
τους ως σκοταδιστών, ταλιμπάν και φρενοβλαβών συνωμοσιολόγων. Αλλά βέβαια, όταν
εμπαίζεται και βλασφημείται ο ίδιος ο Θεός, αυτό το τελευταίο είναι το
λιγότερο.
Αν είναι όμως θλιβερά όλα αυτά, δεν είναι
ωστόσο και ανεξήγητα. Όλα όσα προαναφέρθηκαν για τον εκμαυλισμό και τον
αφελληνισμό αυτού του τόπου (ιστορικές διαδικασίες που ξεκίνησαν πριν από δύο
και πλέον αιώνες και απλώς επιταχύνθηκαν δραματικά κατά την αποκληθείσα
Μεταπολίτευση), ερμηνεύουν απολύτως και τη ρηχή πίστη και την απιστία και τον
φόβο και την κενότητα και τη μισανθρωπία. Ερμηνεύουν απολύτως και την παράνοια.
Είμαστε στη φάση που δρέπονται οι καρποί από τη μιαρή σπορά που κάποιοι έκαμαν
συστηματικά σε αυτή την πατρίδα εδώ και πολλές δεκαετίες. Στη φάση που είχε
προείδει ο Μέγας Αντώνιος, λέγοντας ότι θα έρθει εποχή που θα κυριαρχεί η τρέλα
παντού και όποιον λέει την αλήθεια, θα τον καταδιώκουν ως τρελό. Σε αυτούς τους
χρόνους πλέον είμαστε.
Αλλά αν αυτό ισχύει όντως για μεγάλο
μέρος του λαού μας, που στενάζει μπερδεμένο, ζαλισμένο και ουσιαστικά
ακατήχητο, τι να ειπωθεί και για εκείνους που φέρουν τη μείζονα πνευματική
ευθύνη; Εκείνους που έχουν το βάρος των ψυχών και που ευθύνονται όχι μόνο για
το ότι άφησαν εδώ και τόσες δεκαετίες την κατάσταση να οδηγηθεί σε τούτο το
πηχτό σκοτάδι, αλλά και για το ότι δεν κάνουν απολύτως τίποτε ούτε και τώρα για
να επανευαγγελίσουν τον λαό , να τον κατηχήσουν, να τον τραβήξουν από το
χέρι και πάλι προς το φως; Αλλά και πώς να γίνει ασφαλώς αυτό, όταν από
θεματοφύλακες της ορθής πίστης, διδάχοι της προσευχής και ζώντες ως καθημερινό
ολοκαύτωμα υπέρ του ποιμνίου τους έχουν καταντήσει (κατά το μείζον μέρος - και
πάλι φυσικά δεν θα γενικεύσουμε ισοπεδωτικά) θεματοφύλακες καριερών, δάσκαλοι
πλάνης και διασπορείς κακοδοξιών, κακόηχα και εκκωφαντικά αντηχεία
εκκοσμίκευσης και απιστίας; Όταν αντί να αντιταχθούν στα αντίχριστα μέτρα του
καθεστώτος, αυτοί σπεύδουν να τα προαναγγείλουν από μόνοι τους; Όταν κηρύσσουν
μόνο υπακοή και ευπείθεια, όχι στους αγίους, αλλά στους εκκλησιομάχους
πολιτικούς, στους κοσμικούς δήθεν ειδικούς και φυσικά στις δικές τους μεταπατερικές
αθλιότητες; Όταν αντί να επιχειρήσουν να τονώσουν και να οικοδομήσουν στη σωστή
πίστη τους ολιγόπιστους και κλονισμένους χριστιανούς (πράγμα όχι ακατανόητο,
μετά από τόση πολυετή πνευματική κρίση και τόση χυδαία καθεστωτική προπαγάνδα),
έρχονται να τους μπερδέψουν ακόμη χειρότερα, με το να κηρύσσουν οι ίδιοι τη
βλασφημία της εντός των ναών απολύμανσης και μασκοφορίας, της μη προσκύνησης
των εικόνων, της απόστασης από το αντίδωρο και από το χέρι του ιερέα; Όταν
πατριάρχες κι επίσκοποι κυκλοφορούν μασκαρεμένοι εν μέσω της φοβεράς και
αναιμάκτου θυσίας, όταν άλλοι επίσκοποι κηρύσσουν διωγμό κληρικών και λαϊκών
των μητροπόλεών τους που αρνούνται να συμμετάσχουν στο άγος, όταν έτερος
επίσκοπος φτάνει να πει ότι αν χρειαστεί, ας πάψουν να γίνονται και γάμοι, όσο
διαρκεί η επιδημία; Και ουδείς ξέρει και ποια ακόμη μυστήρια έχουν μετά σειρά,
ποια δόγματα, ποιες διδασκαλίες των αγίων, ποια αυτονόητα αιώνων που κάποιοι
αθεολόγητοι και πλανεμένοι ρασοφόροι και εγκάθετοι θολολόγοι θα πλήξουν και θα
προσπαθήσουν να καταργήσουν μέσα στον ζόφο της μεταπατερικής τους έπαρσης. Η
παράνοια και η μαζική παράκρουση κλιμακώνονται και εντείνονται συνεχώς μέρα με
τη μέρα. Γιατί αυτές κυριαρχούν ολόγυρα.
Και επειδή τώρα κάποιοι θα αναρωτηθούν ίσως περί του δέοντος γενέσθαι, για το ποια μπορεί να είναι η λύση σε όλα αυτά, για το τι μπορεί να γίνει ώστε να φύγουμε από τον χώρο των διαπιστώσεων προς τον χώρο των δράσεων, θα ξεκαθαρίσω για μία ακόμη φορά το εξής: ο χώρος των διαπιστώσεων ήταν και παραμένει μείζονος σημασίας ειδικά από τη στιγμή που το βασικό πρόβλημα που μας ταλανίζει (δηλαδή η πνευματική κρίση και η απομάκρυνση από τον Θεό) δεν έχει ακόμη διαγνωστεί ως η πραγματική αιτία της αρρώστιας μας. Ο χώρος των διαπιστώσεων παραμένει λοιπόν μείζονος σημασίας ως αναγκαία συνθήκη για να περάσουμε στην αυτοκριτική και στο αυτεπίγνωτον, που είναι επίσης η αναγκαία συνθήκη για την ειλικρινή μετάνοια. Καθότι αυτή είναι η λύση. Η ειλικρινής μετάνοια, που θα φέρει πιο κοντά το θαύμα και το έλεος του Θεού. Ποιος ανόητος βλέποντας όλη αυτή την απόλυτη παράνοια γύρω μας, όλη τη λύσσα του πανίσχυρου, αντίχριστου και κρυπτοφασιστικού καθεστώτος, όλη την πνιγηρή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει κλήρος και λαός, όλη τη γενική και καθολική παρακμή και αποχαύνωση, ποιος άραγε μπορεί να τολμήσει έστω να ελπίσει σε οτιδήποτε άλλο, σε κοσμικές δράσεις και σε ανθρώπινες κινήσεις και επιλογές;
Και για όσους αποδέχονται (και ορθώς) το «συν Αθηνά και χείρα κίνει», λέγοντας πως πλην του Θεού, πρέπει κι εμείς να κάνουμε κάτι, ιδού και η ανθρώπινη δράση που πρέπει πρωτίστως να πραγματοποιήσουμε, προσπαθώντας να «εκβιάσουμε το θαύμα». Πνευματικός αγώνας, άσκηση, μυστηριακή ζωή, αλλά και συνάμα προσπάθεια αδιάκοπη να φυλάξουμε αμώμητη την ορθή πίστη μας, συνεχής διαμαρτυρία και απείθεια στους βεβηλωτές, ανένδοτη ανυπακοή κι αντίδραση σε όσους έχουν ταχθεί στο να τη μολύνουν και να τη μαγαρίσουν. Αυτός θα είναι ο αγώνας μας, με τις πρεσβείες της Παναγιάς και των Αγίων μας. Όσο δεν το κατανοούμε αυτό και όσο αρνούμαστε πεισματικά να το πράξουμε, απομακρυνόμενοι όλο και περισσότερο από τον Θεό, τόσο και θα φουντώνει γύρω μας η τρέλα και το σκοτάδι. Και θα αγριεύουν ολοένα και πιο πολύ οι καιροί της μαζικής παράκρουσης...
