Ποιμαντορική Εγκύκλιος

Σεβ. Μητροπολίτου Λαγκαδά κ.κ. Ιωάννου

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2011

Μὴ φοβεῖσθε· ἰδού γάρ εὐαγγελίζομαι
ὑμῖν χαράν μεγάλην,
ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ,
ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ
(Λουκ. 2, 10-12)
Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων ἀποτελεῖ γιά ὁλόκληρον τόν κόσμον τήν ἀφορμήν προσεγγίσεως εἰς τό μεγάλον γεγονός τῆς φανερουμένης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον. Εἰς ὅλον τόν κόσμον τάς ἡμέρας αὐτάς οἱ ἄνθρωποι προσπαθοῦν μέ ποικίλους τρόπους νά πλησιάσουν καί νά βιώσουν τό νόημα αὐτῆς τῆς ἑορτῆς. Εἰς ὅλον τόν κόσμον ὅμως, σήμερον, ὑπάρχουν τά τραγικά βιώματα τοῦ πόνου, τῆς δυστυχίας καί τῆς ἐγκαταλείψεως. Ἀνάμεσα εἰς τούς ἀνθρώπους, πού ζοῦν τήν ἀγωνίαν τῆς ἐπικαιρότητος, εἴμεθα καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου.

Τήν περίοδον αὐτήν τῶν Χριστουγέννων ἡ πατρίς καί ὁ λαός μας βιώνουν στιγμάς πού παραπέμπουν εἰς ἕν ἱστορικόν παρελθόν ζοφερότητος. Αἱ συγκυρίαι πού ὑπάρχουν φαίνεται νά ὁδηγοῦν τήν πατρίδα μας, σήμερον, εἰς μίαν μορφήν οἰκονομικῆς κατοχῆς καί κοινωνικῆς ἐξαθλιώσεως. Ἡ φτώχεια καί αἱ ποικίλαι δοκιμασίαι, πού ἀπορρέουν ἀπό τήν ἀνεργίαν καί ἀπό ὅλα ἐκεῖνα τά δεινά πού ἐπιφέρει εἰς τόν τόπον μας ἡ ἐν πορείᾳ εὑρισκομένη χρεοκοπία, ἀποτελοῦν μίαν ἐφιαλτικήν ἀπειλήν διά τό παρόν καί τό μέλλον τοῦ τόπου μας. Ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς εὑρίσκεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ τοῦ κυκεῶνος τῶν τοπικῶν καί παγκοσμίων ἐξελίξεων. Ἡ ἀνασφάλεια καί ὁ φόβος ἔρχονται νά σκιάσουν τόν ὁρίζοντα τῆς πνευματικῆς καί ὑπαρξιακῆς μας πορείας.

 Εἰς τάς δυσμενεῖς αὐτάς συνθήκας ἔρχεται τό μήνυμα τοῦ Οὐρανοῦ, ἡ φωνή τοῦ Ἀγγέλου, τό μήνυμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, διά νά διαλύσῃ ὅλα αὐτά μέ μίαν λέξιν, μέ ἕνα μήνυμα: «Μή φοβεῖσθε!». Τό Μή φοβεῖσθε τοῦ Ἀγγέλου εἶναι ἕνας λόγος πολύ δυνατός. Τόν εἶπε ὁ Ἄγγελος τότε, τό βράδυ ἐκεῖνο πού ἐγεννήθη ὁ Χριστός, εἰς τούς ταπεινούς ποιμένας, οἱ ὁποῖοι ἐφοβήθησαν καθώς ἡ Δόξα Κυρίου τούς περιέλαμψε. Τόν εἶπε τότε εἰς ἐκείνους πού ἔζησαν τόν μέγα φόβον μέσα ἀπό ἀυτό τό μυστήριον τῆς Θείας Ἐπιφανείας τοῦ σαρκωθέντος Θείου Λυτρωτοῦ.

Ἀλλά τό μήνυμα Μή φοβεῖσθε εἶναι ἕνα μήνυμα πού ἀπευθύνεται καί σήμερον σ’ ἐμᾶς, πού δέν μᾶς ἔχει τρομάξει ἡ Δόξα τοῦ Οὐρανοῦ ἀλλά ἡ ζοφερότητα τοῦ κόσμου τούτου. Τοῦ κόσμου, δηλαδή, τῆς ἐκμεταλλεύσεως, τῆς κακίας, τῆς ἐλλείψεως σεβασμοῦ πρός τήν ἀξίαν τοῦ προσώπου, τῆς σύγχρονης ἐκφράσεως τῆς εἰδωλολατρίας, τῆς πλεονεξίας πού ἔχει ὁδηγήσει τόν σύγχρονον ἄνθρωπον εἰς τήν κατάπτωσιν καί τόν εὐτελισμόν.

  Μή φοβεῖσθε, μᾶς λέγει, σήμερον, τό μήνυμα τοῦ Οὐρανοῦ, διά νά μᾶς δώσῃ τήν ἐλπίδα. Διότι ὁ Θεός, ἀδελφοί μου, δέν μᾶς ἔπλασε διά νά ζῶμεν εἰς τόν φόβον, δέν μᾶς δημιούργησε διά νά ζῶμεν μέσα εἰς τήν δυστυχίαν τῆς καθημερινότητος, τήν ὁποίαν γεννᾶ ἡ πλεονεξία καί ἡ κακότροπος κυριαρχική διάθεσις τῶν ἰσχυρῶν ἐπί τῶν ἀδυνάτων. Τό μήνυμα τοῦ Οὐρανοῦ εἶναι εὐαγγέλιον, εὐχάριστος ἀγγελία. Καί τό εὐαγγέλιον Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς μεταφέρει τό μήνυμα τῆς μεγάλης χαρᾶς, πού ἀποτελεῖ κληρονομιά γιά ὁλόκληρον τόν λαόν, γιά πλουσίους καί πτωχούς, γιά δυνατούς καί ἀδυνάτους, γιά ἄνδρες
καί γυναῖκες, γιά γέροντες καί παιδιά. Εἶναι μήνυμα πού ἀγκαλιάζει τόν κάθε ἄνθρωπον καί τό μήνυμα αὐτό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό ἐκεῖνο πού ἀποκαλύπτει τό ἀληθινόν νόημα τῆς σημερινῆς ἑορτῆς.

Ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ.

Ναι! Ἐγεννήθη, σήμερον, γιά ἐμᾶς ὁ Σωτήρ. Γεννᾶται, σήμερον, ὁ Χριστός πού μπορεῖ νά σώσῃ τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς ἀπό ὅ,τι τόν ἀπασχολεῖ. Ἐγεννήθη, σήμερον, ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος μπορεῖ ὄχι μόνον νά μᾶς ἀναγεννήσῃ, ὄχι μόνον νά μᾶς ἀναπτερώσῃ τό ἠθικόν ἀλλά νά μᾶς σώσῃ ἀπό ἐκεῖ πού κινδυνεύομεν νά καταστραφῶμεν.
Ἦλθε ὁ Χριστός νά μᾶς σώσῃ ἀπό τήν ἀμαρτίαν, τήν φθοράν καί τόν θάνατον καί νά μάς χαρίσῃ ζωήν τήν αἰώνιον. Ναί, άδελφοί μου! Ὁ Ἰησοῦς Χριστός γεννᾶται. Αὐτήν τήν στιγμήν ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς καλεῖται νά τοποθετηθῇ ἀπένατι εἰς τό γεγονός τῆς γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος, νά δεχθῇ τόν Κύριον ὡς Σωτῆρα καί Λυτρωτήν. Ἄν Τόν δεχθοῦμεν ὡς Σωτῆρα μας, τότε πραγματικῶς θά ἐξέλθωμεν ἐκ τῶν ποικίλων ἀδιεξόδων, ὅποια καί ἄν εἶναι αὐτά, εἴτε ἠθικά, εἴτε οἰκονομικά, εἴτε ὑπαρξιακά. Διότι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι Ἐκεῖνος πού μᾶς χάρισε ὅλα τά ἐπί γῆς ἀγαθά, πού μᾶς δίδει τήν δυνατότητα νά ξεπεράσωμεν τά προβλήματα, νά ἐξέλθωμεν ἀπό αὐτό πού ὀνομάζεται κρίσις καί πού δέν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπό τήν κρίσιν τοῦ κόσμου τούτου, δηλαδή τήν κρίσιν τῆς ἁμαρτίας. Διότι ἐκεῖνο πού ὁδήγησε, σήμερον, τήν κοινωνίαν μας εἰς αὐτήν τήν ποικίλην ἐξαθλίωσιν εἶναι ἡ παραβατική μας συμπεριφορά ἔναντι τοῦ Θείου Θελήματος. Παραβατική συμπεριφορά πλεονεξίας, καταχρήσεως τῆς ἀξίας καί τῆς προσωπικότητος τοῦ ἄλλου, καταχρηστική συμπεριφορά ἀπέναντι εἰς τήν διαχείρισιν τοῦ κοινοῦ πλούτου, πού εἶναι δῶρον τοῦ Θεοῦ γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους καί ὄχι γιά ἐκείνους πού τόν συγκεντρώνουν μέ κριτήρια ὠφελιμιστικῆς προσωπικῆς ἀντιλήψεως, γεγονός πού ἀποτελεῖ τήν τραγικοτέραν καί πλέον λανθασμένη ἐπιλογήν των. Ἄν δεχθῶμεν τόν Ἰησοῦν Χριστόν εἰς τήν ζωήν μας, ὡς Σωτῆρα, μποροῦμε νά ζήσωμεν τήν ὑπέρβασιν καί νά ξεπεράσωμεν ἐκεῖνα τά ἐμπόδια πού οἰκοδομεῖ ἡ ποικιλόμορφη ἐν τῷ κόσμῳ ἁμαρτία.

Σήμερον, τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζομεν εἰς τήν πατρίδα μας εἶναι συγκεκριμένα καί ἐξ αὐτῶν τῶν προβλημάτων μπορεῖ νά μᾶς σώσῃ ὁ Κύριος, διότι μέσα εἰς τήν ζωήν τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας ὑπάρχει ἡ ἀγάπη καί ἡ προσφορά ἐκ τοῦ ὑστερήματος, διότι κοντά εἰς τόν Χριστόν εἴμεθα ὅλοι ἀδελφοί καί μαζί μέ τόν Χριστόν ἀποτελοῦμεν ἕνα σῶμα, εἰς τό ὁποῖον τά μέλη κοινωνοῦν ἐν ἀγάπῃ καί βιώνουν τό κοινόν βίωμα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά καί ὅταν ὑφίσταται ἡ δοκιμασία ἐπί ἑνός μέλους δοκιμαζομένου, ὅλον τό σῶμα μετέχει καί ἡ μετοχή εἶναι τό πιό σημαντικόν γεγονός κατά τήν κοινωνικήν βίωσιν τῆς ὅποιας δοκιμασίας. Εἶναι πολύ σημαντικόν τήν ὥραν τοῦ πόνου νά ἔχῃς πλησίον σου ἄνθρωπον πού θά σοῦ συμπαρίσταται. Εἶναι πολύ σημαντικόν τήν ὥραν τῆς μοναξιᾶς καί τῆς ἐγκαταλείψεως νά ὑπάρχῃ ἕνα χέρι πού νά σε κρατήσῃ. Καί αὐτό τό χέρι δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό χέρι τοῦ τελείου Θεοῦ, τοῦ τελείου Ἀνθρώπου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ.

Ἄς φροντίσωμεν τήν μεγάλην ἑορτήν τῶν Χριστουγέννων νά τήν βιώσωμεν μέ τό ἀντίκρυσμα τοῦ ἀληθινοῦ βιώματός της. Ἄς φροντίσωμεν νά ἐξέλθωμεν ἀπό ἐκεῖ πού εὑρισκόμεθα κεκλεισμένοι καί παγιδευμένοι. Ἄς ἀκούσωμεν τό μήνυμα τοῦ Ἀγγέλου: «Μή φοβεῖσθε» καί ἄς ἐγκαταλείψωμεν τόν φόβον. Ἄς βάλωμεν μέσα εἰς τήν καρδίαν μας τήν ἀγάπην πού γεννᾶται ἐκ τοῦ σπηλαίου τῆς Βηθλεέμ. Εἶναι ἡ αγάπη πού μπορεῖ νά λάμψῃ εἰς τήν δικήν μας ζωήν τό φῶς ἐκεῖνο τοῦ ἀστέρος, πού εἶναι τό φῶς τῆς ἀγάπης καί τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ ἐπίσκεψις τοῦ οὐρανοῦ ἐδῶ εἰς τήν γῆν. Αὐτήν τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, αὐτό τό γεγονός τῆς προσωπικῆς μας σωτηρίας ἄς τό ἀγαπήσωμεν καί ἄς ζήσωμεν τήν μεγάλην αὐτήν ἑορτήν. Ὄχι μέ φόβον, ἀλλά μέ ἀγάπην, διότι ἡ ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον. Ὄχι μέ ἀνασφάλειαν, ἀλλά μέ βεβαιότητα, διότι αὐτό πού ἑορτάζομεν σήμερον εἶναι τό γεγονός τῆς Γεννήσεως τοῦ προσωπικοῦ μας Σωτῆρος, τοῦ Σωτῆρος τοῦ κόσμου ὅλου. Εἶναι τό γεγονός τῆς ἀνατολῆς, τῆς βεβαίας καί μακαρίας ἐλπίδος πού ἔρχεται νά ἀγκαλιάσῃ ὅλον τόν λαόν, ὅλην τήν κοινωνίαν, ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς, ὅλους τούς ἀνθρώπους: μὴ φοβεῖσθε· ἰδού γάρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ!

Διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης
† ὁ Μητροπολίτης Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης