Εις την σύγχρονον εποχή είμεθα θεαταί ενός ατελειώτου παραλογισμού εις τα θεολογικά ζητήματα. Εν ονόματι της προόδου ένα Τμήμα Θεολογίας κινδυνεύει να διαλύση μίαν ολόκληρον Θεολογικήν Σχολήν ένεκα της εμμονής να λειτουργήση Πρόγραμμα Ισλαμικών Σπουδών, δια το οποίον δεν συμφωνούν: οι φοιτηταί, το αδελφόν Τμήμα Ποιμαντικής, ο επιχώριος Μητροπολίτης, η συντριπτική πλειονότης της Ιεραρχίας, πλήθος λαού αλλά και κομμάτων, δια θρησκευτικούς και εθνικούς λόγους (παραλείποντες να αναφέρωμεν άλλους λόγους, όπως ότι απουσιάζει η κατάλληλος κτηριακή δομή κ.α.). Το ίδιο αυτό Τμήμα πολλά έτη τώρα έχει κάνει μίαν οικουμενιστικήν στροφήν. Το γεγονός είναι συγκλονιστικόν, εάν αναλογισθή κανείς ότι το 1865 η πρώτη Θεολογική Σχολή των Αθηνών, μόλις 30 περίπου έτη από την δημιουργίαν της, είχε προκηρύξει διαγωνισμόν -με σεβαστόν χρηματικόν έπαθλον- συγγραφής καταλόγου με θέμα «πόσοι έγραψαν κατά των Παπών και των καινοτομιών της Ρωμαϊκής Εκκλησίας» (να σημειώσωμεν ότι η νικητήρια συγγραφή απετελείτο από 1.000 σελίδας!).
Την ιδίαν περίοδον οι Λατίνοι θα προχωρήσουν εις σύγκλησιν της Α´ Βατικανής και εκατό έτη μετά (1965) θα ολοκληρώσουν αυτήν με την Β Βατικανήν, ενώ σταδιακώς η Ορθόδοξος Εκκλησία θα ωδηγείτο εις παράλληλον πορείαν δια την σύγκλησιν Μεγάλης Συνόδου. Ήτο πράγματι απρόσμενον πως μετά το 1865 θα εκκινούσε μία πορεία εις Ανατολήν και Δύσιν, η οποία θα κατέληγε εις τα σημερινά αποτελέσματα της αμβλύνσεως των συνειδήσεων, έτσι ώστε προ πολλού να προπαγανδίζεται η δήθεν θεωρία περί των «αβρααμικών θρησκειών», που αποσκοπεί εις την σύγκλισιν με το Ισλάμ, αλλά κυρίως εις το κατατεθέν περί των διαχριστιανικών σχέσεων κείμενον δια την Μ. Σύνοδον να γίνεται αποδοχή ότι οι Παπικοί είναι «Εκκλησία».
Όπως οι ομοφυλόφιλοι έχουν αναπτύξει την ψευδή θεωρίαν της «ομοφοβίας», ώστε να αποφεύγουν κατά την αντιπαράθεσιν να απαντούν εις τα επιχειρήματα, διαβάλλοντες το κύρος του αντιτιθεμένου, κατά παρόμοιον τρόπον υπάρχει μία γενική θεωρία, την οποίαν έχουν αναπτύξει οι πάσης φύσεως οικουμενισταί προκειμένου να περιθωριοποιούν όσους δεν συμφωνούν μαζί τους. Η θεωρία αυτή ισχυρίζεται ότι αι πολιτικαί και κοινωνικαί συνθήκαι του παρελθόντος από το Σχίσμα έως προσφάτως επέβαλαν την ανάπτυξιν μιας αντιπαπικής ρητορικής. Αυτή προϊόντος του χρόνου παρείχε συγκεκριμένην ταυτότητα -αλλά και συνοχήν- εις τους Ορθοδόξους, οι οποίοι λόγω του ότι περιήλθαν εις τας χείρας του Ισλάμ η των αθέων κομμουνιστικών καθεστώτων, είχαν ανάγκην να αποκτήσουν ταυτότητα από ιδεολογήματα. Τελικώς, η οριστική παγίωσις αυτής της καταστάσεως οδήγησε σήμερα εις τον φονταμενταλισμόν, δηλ. εις την εμμονήν εις ένα αντιπαπικόν ιδεολόγημα.
Το άλυτον παράδοξον του συλλογισμού είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς που καλλιεργούν αυτήν την θεωρίαν είναι οι ίδιοι οπαδοί της λεγομένης θεολογίας του ’60, η οποία μεταξύ άλλων ήτο αντιδυτική! Δια να υπερβούν τον σκόπελον αυτής της αντιφάσεως άλλοι εξ αυτών προσπαθούν να πείσουν ότι οι θεολόγοι του ’60 ήσαν φιλοδυτικοί, πράγμα το οποίον διαψεύδεται από το πρόσφατον βιβλίον του κ. Χρήστου Γιανναρά, κατ’ εξοχήν εκπροσώπου αυτής της γενεάς, με τίτλον «Η Ευρώπη γεννήθηκε από το Σχίσμα», και άλλοι δρουν «α λα καρτ», ως λέγεται σήμερα δηλ. επιλεκτικώς, απορρίπτοντες μόνον τον αντιδυτικισμόν. Λησμονούν πάντως όλοι ότι η αντιπαπική ρητορική δεν επαγιώθη ως «ιδεολόγημα» λόγω του μεγάλου χρονικού διαστήματος, αλλά πρώτη η θεολογία του ’60 εχαρακτήρισεν ως «ιδεολόγημα», σχεδόν ο,τιδήποτε συστηματικόν από την ηθικήν έως την απολογητικήν γραμματείαν. Με άλλα λόγια: όσοι ισχυρίζονται ότι η αντιρρητική γραμματεία έναντι των καινοτομιών της Δύσεως τόσων αιώνων είναι η κατέληξε να είναι ένα ιδεολόγημα είναι απλώς θύματα του ενθουσιασμού τους να υιοθετήσουν ακρίτως την θεολογίαν του ’60, η οποία εστρέβλωσε την πραγματικήν εικόνα χαρακτηρίζουσα την παραδοθείσα έως τότε παράδοσιν ως ιδεολόγημα, επειδή εξωτερικά είχε το κέλυφος ενός «προτεσταντισμού». Η νεόκοπος θεολογία του ’60, η ιδία εν πολλοίς ένα ιδεολόγημα, προσέδωσε την «ρετσινιά» του ιδεολογήματος η καλύτερα οικοδόμησε την εντύπωσιν ότι πρόκειται δια ιδεολόγημα μία παράδοσις αιώνων.
Χαρακτηριστική απόδειξις του συλλογισμού αυτού είναι το γεγονός ότι τα επίθετα φονταμενταλισταί η παραδοσιαρχικοί η ζηλωταί αποδίδονται εις την «μίαν πλευράν» ενώ είναι ηλίου φαεινότερον ότι αυτοί υπάρχουν οπουδήποτε, ιδιαιτέρως εις τας τάξεις εκείνων που εξαπολύουν αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Δεν είναι φονταμενταλιστής ο Σεβ. Περγάμου και οι ακόλουθοί του (η άλλοι Γιανναρικοί), όταν αρνούνται να δεχθουν οποιαδήποτε κριτικήν είτε αυτή προέρχεται από τον Σεβ. Ναυπάκτου είτε από τον μαθητήν του π. Νικόλαον Λουδοβίκον; Δεν είναι φονταμενταλισταί, όταν «αναθεματίζουν» με αφορισμούς λ.χ. «είναι αδιάβαστοι», «δεν έχουν κατανοήσει το έργο του», «έχουν προσωπική εμπάθεια», «είναι φονταμενταλιστές», «έχουν θεολογική ανωριμότητα» «είναι υπερθρησκευόμενοι» κ.α. και δεν αντιμετωπίζουν με λογικά και θεολογικά επιχειρήματα τις όποιες ενστάσεις; Δεν υπάρχουν φονταμενταλισταί εις το Φανάρι αλλά και εις την Θεολογικήν Σχολήν της Θεσσαλονίκης (να σημειώσωμεν ότι ο Αναπληρωτής Καθηγητής Σεβ. Προύσης κ. Ελπιδοφόρος Λαμπρυνιάδης διδάσκει τους φοιτητάς δια το πως ο φονταμενταλισμός κωλύει την ένωσιν και δια ποίον λόγον αι συμπροσευχαί δεν αντίκεινται εις την Ιεράν Παράδοσιν!) όταν μοναδικόν μέλημά τους είναι η ένωσις με τους Παπικούς και αδιαφορούν η εχθρεύονται τους Παλαιοημερολογίτας, όταν θα έπρεπε η μέριμνά τους να ξεκινά από τους εγγύς, ακριβώς επειδή οι πρώτοι είναι αιρετικοί ενώ οι δεύτεροι σχισματικοί; Κανείς δεν απαντά εις τα επιχειρήματα αλλά απλώς υπεκφεύγουν λέγοντες «πρόκειται δια μία μειονότητα συντηρητικών».
Δυστυχώς έχει εκλείψει όχι μόνον η διαύγεια εις θεολογικά ζητήματα αλλά και αυτή η κοινή λογική. Δια την προετοιμαζομένην Μ. Σύνοδον, εις την οποίαν –εάν βεβαίως δεν τεθή αιφνιδίως κάποιο- δεν υπάρχει κανένα ουσιώδες ζήτημα (εφ᾽ όσον και δια το ζήτημα της Διασποράς θα παραμείνη αυτή η ισχύουσα αντικανονική κατάστασις), το μόνον επιχείρημα που ηκούσθη δια την σύγκλησίν της είναι να φανή η ενότης της Ορθοδοξίας (δηλ. απουσίαζε έως τώρα;) η όπως το διετύπωσεν εις την ομιλίαν του κατά την Σύναξιν εις το Φανάρι (29η Αυγούστου 2015) ο Σεβ. Περγάμου «η τάσις εσωστρέφειας… κινδυνεύει να εμφανίση την Ορθόδοξον Εκκλησίαν αδιάφορον έναντι των σύγχρονων ρευμάτων… επί των οποίων ο κόσμος αναμένει να ακούση τον λόγον της Ορθοδοξίας» (δηλ. ένα κείμενον που θα υπογραφή θα είναι ο ουσιώδης λόγος της Εκκλησίας; Δεν εγνωρίζαμεν ότι ο κόσμος το περιμένει εναγωνίως!!). Τελικώς φαίνεται πως αυτή η Σύνοδος επιθυμούν να γίνη, δια να προωθηθή άμεσα η μελλοντικώς η ενότης με τους Παπικούς, διότι: α) τα δύο επιχειρήματα (κατ’ ουσίαν προφάσεις) καταρρίπτονται ως εδείξαμεν, β) τα ίδια τα κείμενα επικροτούν την πορείαν εις το Π.Σ.Ε. και γ) ακόμη και το ζήτημα του ημερολογίου, το οποίον φημολογείται ότι θα τεθή δεν σχετίζεται με το πως θα θεραπευθή π.χ. η πληγή του Ιουλιανού και Γρηγοριανού ημερολογίου, αλλά με την επιδίωξιν κοινού εορτασμού με τη Δύσιν!
Το μη σοβαρόν με όλας αυτάς τας θεωρίας και τα ιδεολογήματα (τέτοια είναι και τα επιχειρήματα δια την σύγκλησιν Μ. Συνόδου) με τα οποία παραπλανούν τον κόσμον, ο οποίος δεν γνωρίζει θεολογίαν και αρέσκεται εις την εύπεπτον συνθηματολογίαν (π.χ. η αγάπη είναι η ουσία της πίστεως, χρειαζόμεθα ήθος και όχι ηθικήν, όλοι μαζί οι χριστιανοί να βοηθήσωμεν το προσφυγικόν, χρειαζόμεθα θρησκειολογίαν και όχι ομολογιακόν μάθημα των θρησκευτικών, διότι το ομολογιακόν αποτελεί ταυτότητα οχυρώσεως που δεν συνάδει με την μοντέρναν πολυπολιτισμικήν κοινωνίαν κ.α.), η οποία κατέκλυσε τα θεολογικά δρώμενα μετά το ’60, είναι ότι δι᾽ αυτών εξυφαίνουν οι ίδιοι το σχέδιον αποκαθηλώσεως και ανατροπής των. Δια να επανέλθωμεν εις το αρχικόν ζήτημα: Ποίος θα στηρίξη ένα Τμήμα Θεολογίας, το οποίον θα προβή εις «αλλαγήν φύλου» (το λέγομεν συμβολικώς, δια να υπονοήσωμεν και το ότι οι Καθηγηταί του δεν διεφώνησαν με το σύμφωνον συμβιώσεως); Ποίος Πατριάρχης δεν έπεσεν εις τα δίκτυα της αιρέσεως η ετάραξε την ενότητα της Εκκλησίας και δεν απώλεσε μετ’ ολίγον τον θρόνον του;
ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟ: http://aktines.blogspot.gr/2016/06/blog-post_907.html#more
