μήνυμα

μήνυμα

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου, Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀπαντοῦν στοὺς ἐπικριτὲς ὅσων διακόπτουν την ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς ὀπαδοὺς/ἡγέτες τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ


Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀπαντοῦν στοὺς ἐπικριτὲς ὅσων διακόπτουν την ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς ὀπαδοὺς/ἡγέτες τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ Χριστιανοὶ τόλμησαν να ἀκολουθήσουν τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἐφαρμόσουν τοὺς Ἱερούς Κανόνες,ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς μεταδίδοντας τὸν μολυσματικὸ ἰὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἄρχισε κανονιοβολισμός  τους μὲ χαρακτηρισμοὺς ὅπως ʺεἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀκραῖοι, ταλιμπάν, ἐγωκεντρικοί, φανατικοί, ἀνυπάκοοι, κρίμαʺ κλπ.

Τὸ λυπηρὸ εἶναι, ὅτι αὐτοὶ οἱ χαρακτηρισμοὶ δὲν προέρχονται μόνο ἀπὸ ὀπαδοὺς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ λεγόμενους ʺἈντιοικουμενιστέςʺ. Ἐπειδὴ τὰ μέχρι τώρα ἐπιχειρήματα τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν Πίστη δὲν τυγχάνουν σοβαρῆς ἀντιμετώπισης, μιὰ καὶ τὴν ιδιότητα τῆς αὐθεντίας ἔχουν οἰκειοποιηθεῖ καὶ καταχρασθεῖ οἱ προαναφερθέντες, ἂς ἀφήσουμε λοιπὸν τοὺς Ἅγιους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας νὰ τοὺς ἀπαντήσουν, τί πρέπει νὰ κάνουμε ὅταν ὑπάρχει αἵρεση (καταδικασμένη ἀπὸ Σύνοδο ἢ μὴ καταδικασμένη·ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς ὀνόμασε τὸν Οἰκουμενισμὸ παναίρεση, χωρίς νὰ περιμένει κάποια Σύνοδο), καὶ ποιοί παραμένουν ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ μετὰ τοῦΧριστοῦ, ὅσοι κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετίζοντες ἢ ὅσοι ἀπομακρύνονται ἀπ’ αὐτούς:
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ὁρίζουν: «...Ὁμοίως καὶ οἱ λαϊκοί, τοῖς τῇ γνώμῃ τοῦ Θεοῦ ἐναντία δογματίσασι μὴ πλησιάζετε μηδὲ κοινωνοὶ τῆς ἀσεβείας αὐτῶν γίνεσθε, λέγει γὰρ καὶ Θεός... Ἀποσχίσθητε ἐκ μέσου αὐτῶν, ἵνα μὴ συναπολῆσθε αὐτοῖς...ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν, καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς» ( Διατ. Ἁγ. Ἀποστ. βιβλ. ΣΤ΄§Δ΄ καὶ Ε΄).
ὉἈπόστολος Παῦλος λέγει:  «Ἀλλά καί ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. ὡς προειρήκαμεν, καί ἄρτι πάλιν λέγω·εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω». ( προς Γαλ. 1 8-9).
Ἡ Τρίτη Οἰκουμενικὴ σύνοδος:  «Τοῖς δὲ ἀποστατήσασιν, ἡ ἀφισταμένοις Ἐπισκόποις, μηδόλως ὑποκεῖσθαι κατὰ μηδέν ατρόπον» (3οςΚανών).
Οἱ γὰρ δι᾿ αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾿ ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι.(15οςΚανὼντῆςΑΒ' Συνόδου).Ἐδῶ πρέπει ὡς πρὸς τὸ «αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην»νὰ τονισθεῖ, ὅτι Ἅγιοι καὶ ἀναγνωρισμένοι Γέροντες τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν ἤδη ἀποφανθεῖ καὶ καταδικάσει τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς αἵρεση καὶ μάλιστα παναίρεση.
ὉἍγιοςΘεόδωροςὁΣτουδίτης: «ἡ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεσιν μολυσμὸν ἔχει ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτούς, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων, (Ρ.G. 99, 1669).
«Φυλάξατε ἑαυτοὺς τῆς ψυχοφθόρου αἱρέσεως, τῆς ὁποίας ἡ κοινωνία εἶναι ἀλλοτρίωσις Χριστοῦ» (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὅ.π. σελ. 1216) καὶ  «οἶδεν ἡμῖν ὁ ἀγαθὸς Θεὸς καὶ διὰ τῶν ἐναντίων καὶ θλιπτικῶν οἰκονομεῖν τὰ συμφέροντα, μετὰδὲ πάντα ἔργον τὸ φυγεῖν τὴν κοινωνίαν τῆς χριστομάχου αἱρέσεως, ἧς ἡ μέθεξις μελαίνει τὴν ψυχὴν καὶ ἀπόλλυσιν». (Σεργίῳ ὑπάτῳ καὶ ἐξαδέλφῳ) καὶ πρὸς ἄλλον λαϊκόν: «Διὸ παρακαλῶ σου τὴν θεοφιλίαν φυλάττεσθαι τῆς ἀθέου κοινωνίας τῶν αἱρετιζόντων… ὅτι περὶ ψυχῆς ἀθανάτου τὸ κινδυνευόμενον» (Λέοντι ἀρωματοπράτῃ). Ὑπ’ ὄψιν, ὅτι ἐδῶ ὁ Ἅγιος ὁμιλεῖ περὶ τῆς μοιχειανῆς αἱρέσεως, ποὺ ὄχι μόνον δὲν εἶχε καταδικαστεῖ, ἀλλ’ οὔτε κἂν ἐθεωρεῖτο αἵρεση.
Γράφει ὁ ἍγιοςΚύριλλος Ἀλεξανδρίας γιὰ τὴν κατάσταση στην Κωνσταντινούπολη, ὅταν ἀπεδείχθη ὅτι ὁμὴ ἀκόμη καταδικασμένος Πατριάρχης Νεστόριος (ὅπως ἀκριβῶς ὁ Βαρθολομαῖος στὶς μέρες μας) ἦταν λύκος καὶ ψευδοποιμένας:«ὁ λαὸς τῆς Κωνσταντινούπολης δὲν πηγαίνει πιὰ στὶς ἐκκλησίες του ( τοῦ Νεστορίου),ἐκτὸς ἀπὸ λίγους ἀνόητους καὶ κόλακες...» και συμβουλεύει «μήτε μὴν ὡς διδασκάλῳ προσέχοντες(αὐτῷ), εἰ μένει λύκος ἀντὶ ποιμένος. Τοῖς δὲ ... διὰ τὴν ὀρθὴν πίστιν κεχωρισμένοις ἢ καθαιρεθεῖσι παρ᾿ αὐτοῦ, κοινωνοῦμεν ἡμεῖς...ἐπαινοῦντες δὲ μᾶλλον τοὺς πεπονθότας κἀκεῖνο λέγοντες αὐτοῖς· εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν Κυρίῳ, μακάριοι, ὅτι τὸ τῆς καὶ τὸ τοῦ Θεοῦ πνεῦμα ἐφ’ ἡμᾶς ἀναπέπαυται» (ἐπιστ. πρὸς τὸν κλῆρον καὶ τὸν λαὸν τῆς Κωνσταντινουπόλεως).
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀπαντᾶ στὴν ἐρώτηση·τί νὰ κάνουμε μὲ αὐτούς, ποὺ κηρύττουν θέσεις διαφορετικὲς ἀπὸ αὐτὲς τῶν Ἀποστόλων: «Ἐκκλίνατε ἀπὸ αὐτῶν καὶ ἀποπηδᾶτε... Διὸ παρακαλῶ φεύγειν καὶ ἀποπηδᾶν αὐτῶν τοὺς συλλόγους» ( ΕΠΕ 17, 718). «Κρεῖττον γὰρ ὑπὸ μηδενός ἄγεσθαι ἢ ὑπὸ κακοῦ ἄγεσθαι» ( Κατὰ Ἰουδαίων λόγος πρῶτος).
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος λέγει στὸν λόγο Δ΄: « Ὅσα ἐναντιοῦνται φανερὰ τοῖς θείοις προστάγμασι δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ τὰ ἐρωτῶμεν, μήτε νὰ λαμβὰνωμεν περὶ αὐτῶν συμβουλήν, ἀλλὰ νὰ ἀποφεύγωμεν ὅλαις ἡμῶν ταῖς δυνάμεις» ( Κλίμ. Λόγος Δ΄, περὶ ὑπακοῆς ρδ΄).
Ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Ευγενικός στὴν ἀπολογία του γράφει : «πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς ὅτι ὅσον ἀποδιΐσταμαι (ὅσο ἀπομακρύνομαι) τούτου καί τῶν τοιούτων (τοῦ ἑνωτικοῦ πατριάρχου Μητροφάνους καί τῶν λατινοφρόνων γενικῶς), ἐγγίζω τῷ Θεῷκαί πᾶσι τοῖς ἁγίοις, καί ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καί τοῖς ἁγίοις πατράσι τοῖς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας»(PG 160, 536BC-536CD), καὶ«Οὐδέποτε μὲ τὶς μέσες καταστάσεις ἄνθρωπε μου διορθώθηκαν τὰ ἐκκλησιαστικά. Δὲν ὑπάρχει μέση κατάσταση μεταξύ ἀληθείας καὶ ψεύδους…αὐτός ποὺ παρεκκλίνει λίγο ἀπό τὴν ἀλήθεια, στὸ ψεῦδος ἀνήκει»(ἐπιστολὴ πρὸς Γεώργιον Σχολάριον. P.G.160, 1082-1096).
Ὁ Μέγας Φώτιος μᾶς συμβουλεύει: « Αἱρετικός ἐστιν ὁ ποιμήν; Λύκος ἐστίˑ φυγεῖν ἐξ αὐτοῦ καὶ ἀποπηδᾶν δεήσει... φῦγε τὴν κοινωνία αὐτοῦ καὶ τὴν πρὸς αὐτὸν ὁμιλίαν ὡς ἰὸν ὄφεως..(ΕΠΕ 12, 400, 31).Καὶ πάλι παρατηρητέον, ὅτι δὲν ὁμιλεῖ γιὰ καταδικασμένη αἵρεση ὁ Ἅγιος Φώτιος, ἀλλὰ γενικὰ γιὰ κάθε ἕνα ποὺ διαπιστωμένα αἱρετίζει.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἐπίσης, κατ’ ἀπολύτως παρόμοιο τρόπον  καὶ χρησιμοποιῶν τὶς ἴδιες εἰκόνες μὲ τὸν μέγα Φώτιο, λέγει ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου τὰ ἑξῆς: «Φύγωμεν οὖν τοὺς τὰς πατρικὰς ἐξηγήσεις μὴ παραδεχομένους, ἀλλὰ παρ’ ἑαυτῶν πειρωμένους εἰσάγειν τὰ ἐναντία, καὶ τὰς μὲν ἐν τῷ γράμματι λέξεις περιέπειν ὑποκρινομένους, τὴν δὲ εὐσεβῆ διάνοιαν ἀπωθουμένους· καὶ φύγωμεν μᾶλλον ἢ φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως. Ὁ μὲν γὰρ ἐνδακών τὸ σῶμα θανατοῖ πρόσκαιρα, τῆς ἀθανάτου ψυχῆς χωρίσας· οἱ δὲ τῆς ψυχῆς αὐτῆς λαβόμενοι τοῖς ὀδοῦσιχωρίζουσιν αὐτὴν τοῦ Θεοῦ, ὅπερ ἐστί θάνατος αἰώνιος τῆς ἀθανάτου ψυχῆς. Φεύγωμεν οὖν τούς τοιούτους πάσῃ δυνάμει, καὶ προσφεύγωμεν τοῖς ὑποτιθεμένοις τὰ εὐσεβῆ καὶ σωτήρια, ὡς συνάδοντα ταῖς πατρικαῖς παραδόσεσι» (ΕΠΕ 10, 356)
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος: «Ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνταικαὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἢ μετ αὐτῶν ἐμβληθῆναι ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός»(P.G. 35, 33-ΒΕΠΕΣ 33, 199) καί «γιατὶ αὐτῶν ποὺ τὸ φρόνημα ἀρνούμαστε πρέπει καὶ τῆς κοινωνίας νὰ ἀπέχουμε»(P.G. 26, 1188BC).
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἐξηγώντας τὸ κατὰ Μάρκο η΄38 γράφει: « Ὅποιος ντρέπεται γιὰ τοὺς λόγους Μου, ὅποιος ἀμφιβάλλει γιὰ τὸ εὐαγγέλιο ἢ ἀρνιέται τὴν διδασκαλία Μου, ὅποιος διαστρέφει τοὺς λόγους Μου καὶ μὲ τὴν αἵρεση προκαλεῖ σύγχυση ἀνάμεσα στοὺς πιστούς, ὅποιος φέρεται ἀλαζονικά στὴν ἀποκάλυψη καὶ τὴν διδασκαλία Μου καὶ τὴν ἀντικαθιστᾶ μὲ ἄλλες, δικές του διδαχές ἢ ὅποιος κρύβεται σκόπιμα καὶ δὲν ὁμολογεῖ τὰ λόγια Μου μπροστὰ στοὺς ἰσχυρούς αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Αὐτός θὰ νιώσει καὶ τὴν δική Μου ντροπή, καὶ τὸν δικό του φόβο» («Καιρός Μετανοίας» Ὁμιλίες Β΄, Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς).
Θὰ χρειαζόμασταν ἕνα ὁλόκληρο βιβλίο γιὰ νὰ ἀναφέρουμε ὅλες τὶς πατερικὲς περικοπὲς ποὺ ὁρίζουν τὴν διακοπὴ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς κακόδοξους καὶ αἱρετίζοντες. Πόσο μᾶλλον ἂν ἀναφέρουμε καὶ τοὺς χαρακτηρισμοὺς τῶν Ἁγίων γιὰ τοὺς αἱρετικούς, ὅπως «ὄφεις, μιξοθῆρες (μισοὶ ἄνθρωποι μισοὶ θηρία), ἀλητήριοι, συμμορία, τέρατα, διάβολοι, μισάνθρωποι, ὄργανα τοῦ σατανᾶ, κῦνες, βδελλύγματα, υἱοὶ τῆς ἀπωλείας κλπ.». Ἂς φαντασθοῦμε, ἂν ζοῦσαν σήμερα οἱ Ἅγιοι καὶ ἔλεγαν αὐτοὺς τοὺς χαρακτηρισμούς, τί θα ἄκουγαν ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς σύγχρονους ἀνθρώπους, τοὺς ὑποστηρικτές τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας!
Ἂς ἀναλογισθοῦμε λοιπὸν ὁ καθένας μας, ποιοί ἔχουν δίκιο; Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἢ οἱ Μεταπατερικοί;

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...
Μπράβο στον κ. Τσακίρογλου.
Ανώνυμος είπε...
Η απόφαση για Αποτείχιση θυμίζει αυτόν που παίρνει φωτιά το σπίτι του και πηδάει από το παράθυρο για να σωθεί και σκοτώνεται στο πεζοδρόμιο !
Ανώνυμος είπε...
Γιατί επιστρέφει συνεχώς στο ίδιο θέμα ο κ. Τσακίρογλου;
Πήρε την αποφασή του σωστή ή λάθος δεν έχει καμμιά σημασία (ΑΝ ΚΑΙ ΛΑΘΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΕΒΑΣΤΗ).
Όλα αυτά τα χωρία της Αγίας Γραφής και τα αποσπάσματα των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας τώρα τα έμαθε δεν τα γνώριζε τόσα χρόνια;
Μήπως όμως ψυχολογικά τελικά δεν του βγαίνει αυτό που έκανε και προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι είναι σε σωστό δρόμο;
Μήπως συνειδητοποιεί το λάθος της μεμονωμένης αποτείχισής του βλέπωντας γύρω του μόνο φαιδρά πρόσωπα και διαταραγμένες προσωπικότητες που σήμερα τον στηρίζουν και αύριο (ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ) θα τον βρίζουν;
Σ.
Ανώνυμος είπε...
Αξίζουν συγχαρητήρια στον κ. Τσακίρογλου για τον κόπο του. Στον Ανώνυμο αδελφό, όμως, που μιλά για αυτοκτονία όποιου διακόψει τη σχέση του με τον αιρετικό, θα ήθελα να υποβάλλω το ερώτημα. Γιατί πετάει στα σκουπίδια τα πατερικά κείμενα; Τίποτα δεν του λένε; Αν είναι λανθασμένα, γιατί δεν κάνει κι αυτός κόπο, να βρεί τα αντίθετα, ώστε χριστιανικά και δεοντολογικά να αντικρούσει τον αδελφό του;
Δηλαδή, αδελφέ μου, η εφαρμοφή Κανόνα της Εκκλησίας είναι αυτοκτονία; Οι Ιεροί κανόνες μας σπρώχνουν να αυτοκτονήσουμε; Για το όνομα του Θεού.
Θα σε δικαιολογούσα αν έλεγες ότι δεν είναι υποχρεωτικοί, αλλά το περί αυτοκτονίας είναι πολύ βαρύ. Εκτός αν δέν έχεις ουδέν επιχείρημα, ή έστω αδελφική αγάπη;
Ν.
Ανώνυμος είπε...
Όλα τα παραθέματα του άρθρου έχουν εκκλησιολογικό και όχι ηθικολογικό περιεχόμενο, όπως συχνά παρουσιάζονται εσφαλμένα.
Αυτό σημαίνει ότι η προτροπή και η δυνατότητα για αποτείχιση αφορά στην ίδια την Εκκλησία και τα μέλη της, ότι δηλαδή η Εκκλησία είναι αυτή που οφείλει να αποτειχίζεται από τους αιρετικούς προστατεύοντας τα μέλη της και δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα να αποτειχίζονται τα μέλη της Εκκλησίας από την Εκκλησία. Το τελευταίο είναι πλάνη και θάνατος. Μόνο στην Εκκλησία υπάρχει σωτηρία. Αποτείχιση λοιπόν από τι;
Οι επιθυμούντες να καταγγείλουν κάποιον ως αιρετικό μπορούν να το κάνουν με τη διαδικασία που προβλέπεται. Αλλά και πάλι: αρμόδια να κρίνει τέτοιες καταγγελίες είναι αποκλειστικά και μόνο η Εκκλησία δια των οργάνων της! Εκτός εάν υποθέσουμε ότι άλλη είναι η ορατή δομή της Εκκλησίας (που αιρετίζει; Μη γένοιτο!) και άλλη η αληθινή Εκκλησία, το οποίο είναι άτοπο! Η Εκκλησία είναι μία, αγία, καθολική και αποστολική. Τώρα και πάντοτε!
Η άποψη ότι όποιος θέλει και όποτε θέλει, με απλή επίκληση της δικής του ορθοδοξίας, μπορεί να αποτειχίζεται από την Εκκλησία, δεν τεκμαίρεται ούτε στα κείμενα ούτε στην ιστορία της Εκκλησίας και των Πατέρων, αλλ' απεναντίας είναι ωμός ατομοκεντρικός προτεσταντισμός. Ο προτεσταντισμός αποσχίστηκε από τον παπισμό με επίκληση της βιβλικής (κατά τη γνώμη του) ορθοδοξίας! Παρόμοια έπραξαν όλοι οι μεγάλοι αιρετικοί που επικαλούνταν τη δική τους αυθεντία της αλήθειας. Παρόμοια πράττουν και σήμερα τόσο οι αιρετικοί της εποχής μας όσο και αρκετοί αφορισθέντες και αποκομμένοι από την Εκκλησία, οι οποίοι επικαλούνται πάντοτε την «ορθή» πίστη τους, αγνοώντας ή αδιαφορώντας «τι το Πνεύμα λέγει ταις Εκκλησίαις».
Ανώνυμος είπε...
Μια σκεψη προς τον ανωτερω σχολιαστη ο οποιος εγραψε το ακολουθο.

Οι επιθυμούντες να καταγγείλουν κάποιον ως αιρετικό μπορούν να το κάνουν με τη διαδικασία που προβλέπεται. Αλλά και πάλι: αρμόδια να κρίνει τέτοιες καταγγελίες είναι αποκλειστικά και μόνο η Εκκλησία δια των οργάνων της!

Και ο αειμνηστος Σωτηροπουλος το εκανε και το αποτελεσμα ηταν αυτο .Ο αφορισμος του.

http://kappa100.byethost14.com/viewtopic.php?f=35&t=855&start=40#p4420

Οταν προκειται για θεμα πιστεως αρμοδια να κρινει ειναι η συνειδηση της εκκλησιας. Κληρος και λαος. Οχι η διοικουσα εκκλησια η οποια καποιες φορες παρεξεκλινε αιρετικα.Παραδειγμα η εποχη του αγιου Μαξιμου του ομολογητου οπου αρκετα πατριαρχεια επεσαν σε αιρεση για δεκαετιες.

Νομιζω οτι δεν ειναι τοσο απλα τα πραγματα οσο φαινονται.
Ανώνυμος είπε...
Προς Ανώνυμο 4:15:
Φίλε, δεν μας τα λές καλά. Όλο το σχόλιό σου είναι εκκλησιολογικά διάτρητο. Ο αποτειχιζόμενος δεν αποτειχίζεται από την Εκκλησία, αλλά από τους αιρετικούς. Επειδή τα επιχειρήματά μου δεν θα σε πείσουν, αφού απέρριψες-διέγραψες αυτά του κ. Τσακίρογλου, σου προσφέρω τα λόγια από ομιλία του π. Θεοδώρου Ζήση, καθηγητή συνταξιούχου της Πατρολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, πρωτοπρεσβυτέρου, που μάλιστα διώχτηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο για την παρρησία του. (Ο λόγος αυτός πρόσφατα δημοσιεύτηκε σε ιστολόγιο αποτειχισμένων).
Μας λέει ο σεβαστός καθηγητής:
...Αφού οι Επίσκοποι μνημονεύουν τόν Πατριάρχη καί επομένως υπόκεινται καί αυτοί στόν κανόνα: “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”. Καί εγώ όμως κοινωνώ μέ τόν Επίσκοπό μου ο οποίος κοινωνεί. Καί εγώ μνημονεύω τόν Επίσκοπό μου, ο οποίος μνημονεύει τόν Πατριάρχη, ο οποίος κοινωνεί μέ τόν Πάπα. Καί εσείς οι λαϊκοί έρχεστε από μένα, ο οποίος μνημονεύω τόν Επίσκοπο καί κοινωνάτε καί μέ αποδέχεστε. Επομένως, μία σειρά –αυτή η σειρά τού παραπτώματος πού αρχίζει από τόν Πατριάρχη, αρχίζει σιγά-σιγά σάν συγκοινωνούν δοχείον, νά φθάνει σάν ευθύνη μέχρις εμάς! Γι΄ αυτό λένε οι Άγιοι: “Σέ θέματα πίστεως, δέν πρέπει νά πείς, εγώ τί είμαι; Τό λέει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης. Εγώ τί είμαι; Εγώ είμαι λαϊκός. Εγώ είμαι Επίσκοπος. Εγώ; Τί είμαι εγώ; Αυτοί έχουν τήν ευθύνη. Όχι. Οι λίθοι κεκράξονται καί σύ σιωπάς;”. Αλλά ποιός από τόν κόσμο τά ξέρει αυτά; Οι περισσότεροι από τούς λαϊκούς, θά πούν: “Μά, αφού τό κάνει ο Πατριάρχης, αφού τό κάνει ο Πάπας, τί φταίω εγώ;”. Φταίς κι εσύ! Δέν δικαιολογείται η άγνοια...
Αυτή λοιπόν είναι η “θεωρία τών συγκοινωνούντων δοχείων”. Ότι είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Επίσκοπος ο οποίος σιωπά καί η οποία σιωπή είναι τρίτο είδος αθεϊας. Είμαστε υπεύθυνοι καί εμείς οι Πρεσβύτεροι καί μαζί μέ εμάς, είστε καί σείς οι λαϊκοί, πού έρχεστε μαζί μέ μάς καί δέν μάς λέτε (σ.σ.: δεν μας δηλώνετε): “Φεύγουμε εμείς”.