Φώτης Κόντογλου - Τὸ βλογημένο μαντρί

 

Κάθε χρόνο ὁ Ἅγιος Βασίλης τὶς παραμονὲς τῆς Πρωτοχρονιᾶς γυρίζει ἀπὸ χώρα σὲ χώρα κι ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό, καὶ χτυπᾶ τὶς πόρτες γιὰ νὰ δεῖ ποιὸς θὰ τὸν δεχτεῖ μὲ καθαρὴ καρδιά. Μία χρονιὰ λοιπόν, πῆρε τὸ ραβδί του καὶ τράβηξε. Ἤτανε σὰν καλόγερος ἀσκητής, ντυμένος μὲ κάτι μπαλωμένα παλιοράσα, μὲ χοντροπάπουτσα στὰ ποδάρια του καὶ μ᾿ ἕνα ταγάρι περασμένο στὸν ὦμο του. Γι᾿ αὐτὸ τὸν παίρνανε γιὰ διακονιάρη καὶ δὲν τ᾿ ἀνοίγανε τὴν πόρτα. Ὁ Ἅγιος Βασίλης ἔφευγε λυπημένος, γιατὶ ἔβλεπε τὴν ἀπονιὰ τῶν ἀνθρώπων καὶ συλλογιζότανε τοὺς φτωχοὺς ποὺ διακονεύουνε, ἐπειδὴς ἔχουνε ἀνάγκη, μ᾿ ὅλο ποὺ αὐτὸς ὁ ἴδιος δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ κανέναν, κι οὔτε πεινοῦσε, οὔτε κρύωνε.
Ἀφοῦ βολόδειρε

Φώτης Κόντογλου - Ὁ Χρόνος καὶ ὁ κόσμος τῆς φθορᾶς

ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ: Μία ουσιαστική προσέγγιση σ' αυτό που εκατομμύρια ανθρώπων... δυστυχώς και Ορθοδόξων Χριστιανών.... λατρεύουν. Και δυστυχώς η λατρεία αυτή του θεού "χρόνου".. έχει αναχθεί από κάποιους σε επιστήμη. Δείγμα και αυτό της αποστασίας της σημερινής κοινωνίας. Άραγε μπορούμε να μετρήσουμε πόσα εκατομμύρια ανθρώπων, θα περιμένουν σε φωταγωγημένες πλατείες πόλεων... σε πλούσια ρεβεγιόν... σε κέντρα διασκεδάσεως... να υποδεχθούν το "θεό χρόνο";

π. Φώτιος Βεζύνιας

 

 

(Μικρὸ ἑορταστικό, Ἀκρίτας, 2006)

Ἡ πιὸ φοβερὴ κ᾿ ἡ πιὸ ἀνεξιχνίαστη δύναμη στὸν κόσμο εἶναι ὁ Χρόνος, ὁ Καιρός. Καλὰ-καλὰ τί εἶναι αὐτὴ ἡ δύναμη δὲν τὸ ξέρει κανένας, κι ὅσοι θελήσανε νὰ τὴν προσδιορίσουνε, μάταια πασκίσανε. Τὸ μυστήριο τοῦ Χρόνου ἀπόμεινε ἀκατανόητο, κι ἂς μᾶς φαίνεται τόσο φυσικὸς αὐτὸς ὁ Χρόνος. Τὸν ἴδιο τὸν Χρόνο δὲ μποροῦμε νὰ τὸν καταλάβουμε τί εἶναι, ἀλλὰ τὸν νοιώθουμε μοναχὰ ἀπὸ τὴν ἐνέργεια ποὺ κάνει, ἀπὸ τὰ σημάδια ποὺ ἀφήνει πάνω στὴν πλάση. Ἡ μυστηριώδης πνοή του ὅλα τ᾿ ἀλλάζει. Δὲν ἀπομένει τίποτα σταθερό, ἀκόμα κι ὅσα φαίνονται σταθερὰ κι αἰώνια. Μιὰ ἀδιάκοπη κίνηση στριφογυρίζει ὅλα τὰ πάντα, μέρα-νύχτα, κι αὐτὴ τὴν ἄπιαστη καὶ κρυφὴ κίνηση δὲ μπορεῖ νὰ τὴ σταματήσει καμμιὰ δύναμη. Τοῦτο τὸ πρᾶγμα ποὺ τὸ λέμε Χρόνο, τὸ ἔχουμε συνηθίσει, εἴμαστε ἔξοικειωμενοι μαζί του, ἀλλιῶς θὰ μᾶς ἔπιανε τρόμος, ἂν εἴμαστε σὲ θέση νὰ νοιώσουμε καλὰ τί εἶναι καὶ τί κάνει. Ὅπως εἴπαμε, δουλεύει μέρα-νύχτα, αἰῶνες αἰώνων, ἀδιάκοπα, βουβά, κρυφά, κι ὅλα τ᾿ ἀλλάζει μὲ μία καταχθόνια δύναμη, ἄπιαστος, ἀόρατος, ἀνυπάκουος, τόσο, ποὺ νὰ τὸν ξεχνᾷ κανένας καὶ νὰ θαρρεῖ πὼς δὲν ὑπάρχει, αὐτὸς ποὺ εἶναι τὸ μόνο πρᾶγμα ποὺ ὑπάρχει καὶ ποὺ δὲ μπορεῖ ἡ διάνοιά μας, μὲ κανέναν τρόπο, νὰ καταλάβει πὼς κάποτε δὲν θὰ ὑπάρχει, πὼς θὰ καταστραφεῖ, πὼς θὰ λείψει. Πῶς, ἀφοῦ αὐτὸ τὸ «κάποτε» εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χρόνος; Πῶς μπορεῖ νὰ φανταστεῖ κανένας πῶς κάποτε θὰ πάψει νὰ ὑπάρχει αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ «κάποτε»;

Κυριακό Κήρυγμα Σεβ. Μητροπολίτου κ.κ. ΑΝΘΙΜΟΥ της Κυριακής μετά τα Χριστούγεννα 29 Δεκεμβρίου 2019.

ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ:
Εάν το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται;»  (Ματθ. 5.13)

Μας λυπήσατε Σεβασμιώτατε. Κρίμα.
π. Φώτιος Βεζύνιας.

 

ΤΟ ΚΥΡΙΑΚΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Μᾶς ἀξίωσε ὁ Θεὸς καὶ πρὶν τέσσερεις ἡμέρες γιορτάσαμε τὰ Χριστούγεννα, γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ στὴ ζωή μας. Λέω «μᾶς ἀξίωσε», ἐπειδὴ εἶναι τιμὴ καὶ ἀξία γιὰ τὸν ἄνθρωπο νὰ γιορτάζει τὴν ἐκ παρθένου γέννηση τοῦ Θεοῦ, ὡς ἀνθρώπου. 

Εἶναι βεβαίως, ἐξίσου τιμητικὸ γιὰ μᾶς, τοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες, «ἡ προσφορὰ τῆς γιορτῆς σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα», ἀφοῦ στὴν γλῶσσα μας περιγράφτηκαν τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ καὶ συντάχθηκαν σὲ θεολογικὰ κείμενα καὶ ὕμνους, καὶ ἀπὸ τὴν γλῶσσα μας μεταφράστηκαν καὶ μεταφράζονται ἀκόμα, σὲ ὅλους τοὺς ἄλλους χριστιανικοὺς λαούς.

Η δική σου κατάθεση ψυχής, έκανε εμάς να Τον αγαπήσουμε περισσότερο...

 

Της Μάρω Σιδέρη, Θεολόγου, Ιστορικού

 

 

Ας ακουστεί η ΑΛΗΘΕΙΑ....

Σχετικά με το γεγονός του Ναυπλίου και την εικόνα του Κυρίου

Καλέ μου, (άγνωστε) φίλε,

Μιλώ σε σένα που αισθάνθηκες την ανάγκη να διακωμωδήσεις ένα – αντικειμενικά- έργο ιστορικής αξίας, - υποκειμενικά - την απεικόνιση της πηγής ελπίδας και δύναμης για χιλιάδες ανθρώπους παγκοσμίως. Ακόμα και τώρα που γράφω, δεν είμαι σίγουρη αν πρέπει να μιλήσω, γιατί δεν είμαι σίγουρη ποιον στ’ αλήθεια έβλαψες, οπότε ίσως και όλο αυτό να μη με αφορά, γι’ αυτό ζητώ συγγνώμη από την αρχή. Θέλω να πω, αν η ανάγκη σου να μουτζουρώσεις την εικόνα Του, δηλώνει πως κάτι σου έκανε, ή αν απλώς ότι Του έδωσες αυτό που έχεις μέσα σου, και δεν έχω δικαίωμα να ανακατευτώ:

Στην πρώτη περίπτωση, γιατί η σχέση της κάθε ψυχής με τον πνευματικό κόσμο, είναι σχέση εξαιρετικά προσωπική, ίσως η πιο προσωπική σχέση που έχει ο άνθρωπος.

Η «αγάπη» των οικουμενιστών και το «μίσος» των αγίων

 

«ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΝ ΦΥΛΑΤΤΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΕΚΔΙΚΕΙΣΘΑΙ»

(Αρχιεπ. Ρώμης Λέων, προς Φλαβιανόν, Αρχιεπ. Κωνσταντινουπόλεως. Δ΄ Οικ. Σύνοδος)

 

Γράφει ο Σάββας Ηλιάδης Δάσκαλος Κιλκίς

   Ένας απλός, λογικός, καλοπροαίρετος και αμερόληπτος άνθρωπος δεν μπορεί να μην απορεί και να μην προβληματίζεται, παρακολουθώντας όλην αυτήν την κακόγουστη παράσταση των οικουμενιστών, η οποία βρίθει από γελοίες και θλιβερές μεταπτώσεις. Από τη μια θαυμάζουν και επικαλούνται τον βίο και την πολιτεία των αγίων και από την άλλη τους αγνοούν απαξιωτικά και παντελώς, πάντοτε σύμφωνα με τις ανάγκες εξυπηρέτησης των περιστάσεων που προκύπτουν στο δόλιο έργο τους. Από τη μια οι αλλεπάλληλες αγιοκατατάξεις και από την άλλη η ασύστολη άρνηση εφαρμογής των λόγων και των έργων αυτών, τους οποίους αγιοκατάσσουν! Μόνο ένας κακόβουλος και ανόητος άνθρωπος θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος μπροστά σ` αυτήν την άθλια και προδοτική πορεία τους!  

Τα χρόνια περνούσαν και ο αετός έμαθε να ζει σαν κότα ! - ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ -

Βρες ξανά τον εαυτό σου… Έλληνα !

Μάριο Αλόνσο Πουτζ

Ενας βοσκός ζούσε σε μια καλύβα κοντά σε κάποιο δάσος και λίγο πιο μακρυά από το βουνό είχε το κοτέτσι του και το κοπάδι με τις κατσίκες.

Τη χρονιά εκεί η ξηρασία ήταν μεγάλη και δεν υπήρχε χορτάρι.

Έτσι, ο βοσκός αποφάσισε να πάει τις κατσίκες του στην κορυφή του βουνού, όπου η υγρασία πιθανόν να ήταν μεγαλύτερη και όπου ήλπιζε να βρει δροσερό χορτάρι για τα ζώα του.

Όταν έφτασε εκεί ψηλά, άφησε τα ζώα του να βοσκήσουν ώρες πολλές, ώσπου νύχτωσε και αποφάσισε να κατέβει στην καλύβα του.

Κατηφορίζοντας με το κοπάδι του είδε μπροστά του μια μεγάλη αετοφωλιά.

Πλησιάζοντας, αντίκρισε δυο αετόπουλα, το ένα σκοτωμένο αφού είχε πέσει έξω από την φωλιά, και το άλλο, αν και σάλευε, έδειχνε σοβαρά τραυματισμένο.

Ο βοσκός δεν συμπαθούσε καθόλου τους αετούς διότι τους θεωρούσε εχθρικά πουλιά.

Η αποχριστιανοποίηση των Ελλήνων

ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ: Μπορούν να είναι περήφανοι όσοι εργάστηκαν χρόνια τώρα, να αποχριστιανοποιήσουν την Ελλάδα. Τα κατάφεραν.

Η πίκρα της αλήθειας... και η αλήθεια της πίκρας...

π. Φώτιος Βεζύνιας.

 

ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟ: https://www.youtube.com/watch?v=inR_rHt5KGc

Την αφαίρεση από τα δίπτυχα του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεοδώρου Β΄ αποφάσισε το Πατριαρχείο Μόσχας.

Το Πατρ. Μόσχας διακόπτει την κοινωνία με το Πατρ. Αλεξανδρείας

Την απόφαση της διακοπής κοινωνίας και την αφαίρεση από τα δίπτυχα του Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου Β΄ έλαβε πριν από λίγο το Πατριαρχείο Μόσχας.

Αναλυτικότερα, υπό την ηγεσία του Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ.κ. Κυρίλλου συνεχίσθηκαν σήμερα δεύτερη ημέρα οι εργασίες της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ρωσίας στην Πατριαρχική έδρα στην ιερά Μονή του Αγίου Δανιήλ Μόσχας όπου η Εκκλησία της Ρωσίας έλαβε την εν λόγω (σ.σ. αναμενόμενη) απόφαση με βάση και την προηγούμενη απόφασή της για την Εκκλησία της Ελλάδος.

Οι Ρώσοι Ιεράρχες εξέτασαν σχολαστικά την απόφαση του Πατριάρχη Θεοδώρου Αλεξανδρείας να αναγνωρίσει τη νέα Εκκλησία της Ουκρανίας και εξέφρασαν τη βαθειά λύπη τους για την απόφασή του που καθιστά αδύνατη τη διατήρηση της ευχαριστιακής κοινωνίας μαζί του όπως τόνισαν χαρακτηριστικά.

Ευλογημένα Χριστούγεννα

 

Μεγάλυνον ψυχή μου, τὴν τιμιωτέραν,
καὶ ἐνδοξοτέραν τῶν ἄνω στρατευμάτων.

 

Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον!
οὐρανὸν τὸ σπήλαιον·
θρόνον Χερουβικὸν τὴν Παρθένον·
τὴν φάτνην χωρίον ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρητος,
Χριστὸς ὁ Θεὸς· ὃν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν.

 

Μάγοι καὶ Ποιμένες, ἦλθον προσκυνῆσαι,
Χριστὸν τὸν γεννηθέντα, ἐν Βηθλεὲμ τῇ πόλει.

 

Στέργειν μὲν ἡμᾶς, ὡς ἀκίνδυνον φόβῳ,
Ῥᾷον σιωπήν, τῷ πόθῳ δὲ Παρθένε,
Ὕμνους ὑφαίνειν, συντόνως τεθηγμένους,
Ἐργῶδές ἐστιν, ἀλλὰ καὶ Μήτηρ σθένος,
Ὅση πέφυκεν ἡ προαίρεσις δίδου.

Τα Χριστούγεννα ως αφορμή για πνευματικό προβληματισμό

 

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ 

Καὶ ἔτεκεν τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτόν, καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸνἐν τῇ φάτνῃ, 

διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι. (Λουκ. β,7)

Κανένα πανδοχείο και κανένας συγγενής δεν φιλοτιμήθηκε  να προσφέρει στον Νεογέννητο Χριστό τόπο για φιλοξενία.

Στην μικρή Βηθλεέμ, για όλους τους ανθρώπους υπήρχε χώρος. Για τον Πλάστη όμως και Σωτήρα, ούτε μια μικρή γωνιά δεν βρέθηκε, παρεκτός από το σπήλαιο και την φάτνη!

Σήμερα, στο δικό μας κατάλυμα, δηλαδή, στην Πατρίδα μας, στο χωριό μας, στις οικογένειές μας, στις καρδιές μας, υπάρχει άραγε διαθέσιμος τόπος για τον Ενανθρωπήσαντα Χριστό;
(1). Και πρώτα-πρώτα ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας.

Εμείς, οι βαφτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, έχουμε άραγε τόπο για τον Κύριό μας στο κατάλυμα της καρδιάς μας;

Καθαριζόμαστε από τα πάθη, ώστε να γίνει η καρδιά μας φάτνη άνετη και ζεστή για τον Χριστό, που γεννιέται;

(2) Ευρίσκει ο Χριστός τόπο στο κατάλυμα του δικού μας σπιτιού; 

Έχει θέση ο Χριστός στην οικογενειακή μας ζωή; 

Η πασών των εορτών επεδήμησεν εορτή

 

Η πασών των εορτών επεδήμησεν εορτή

 

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς

 

Πλησίασε κάποτε ένας Ευρωπαίος, ένας Φράγκος, τον τροπαιούχο νομπελίστα μας ποιητή, Γιώργο Σεφέρη, πειράζων αυτόν και λέγων: «Μα, πιστεύετε σοβαρά ότι είστε απόγονοι του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή ; Απάντησε ο ποιητής: Όχι, είμαστε απόγονοι μονάχα της μάνας μας, που μας μίλησε ελληνικά, που προσευχήθηκε ελληνικά, που μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον μαρμαρωμένο βασιλιά και τον Παπαφλέσσα, που ζύμωνε κάθε Πρωτοχρονιά την βασιλόπιτα και ένιωθε την ψυχή της να βουρκώνει την Μεγάλη Παρασκευή, μπροστά το ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου». Βαθιά θεολογική η απάντηση του ποιητή. Το ερώτημα είναι πόσοι από μας μπορούν να δώσουν σήμερα την ίδια απόκριση.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΟΥ ΣΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΣΧΙΣΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ «ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»

Τί δέoν γενέσθαι;

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Εἰσαγωγικὸ Σημείωμα

 

Ἐπειδὴ ἡ Διακήρυξη ξεπέρασε τὴν ἔκταση ποὺ ὑπολογίζαμε, γιὰ νὰ μὴ δειλιάσει κανεὶς καὶ ἀποφύγει νὰ τὴν διαβάσει παρουσιάζουμε ὡς κίνητρο καὶ καθρέπτη τὰ περιεχόμενά της:

1. Ἡ νέα παπίζουσα ἐκκλησιολογία τοῦ Φαναρίου ἐγέννησε τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης καὶ τὸ ψευδοαυτοκέφαλο τῆς Οὐκρανίας.

2. Ἡ ἐν τῇ πράξει (de facto) ἐφαρμογὴ τοῦ νέου "πρωτείου" στὸ Κολυμπάρι.

3. Οἱ δύο βασικοὶ στόχοι τῆς "συνόδου" στὸ Κολυμπάρι.

4. Καὶ τὸ Οὐκρανικὸ συνδέεται μὲ τὸ Κολυμπάρι καὶ μὲ τὸ νέο "πρωτεῖο" τῆς Κωνσταντινούπολης

5. Τελικὸς στόχος ἡ ὁλοκλήρωση τῆς ἤδη ὑφιστάμενης ἕνωσης μὲ τὸν πάπα καὶ τοὺς ἄλλους αἱρετικοὺς

6. Ἀνάγκη ἐπείγουσας ἀφύπνισης καὶ Ὀρθόδοξης ἀντίστασης. Τὶ δέον γενέσθαι;

 

1. ῾Η νέα παπίζουσα ἐκκλησιολογία τοῦ Φαναρίου ἐγέννησε τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης καὶ τὸ ψευδοαυτοκέφαλο τῆς Ουκρανίας.

Δὲν ἔχουν ἀκόμη κοπάσει οἱ ἀντιδράσεις, οἱ διαιρέσεις καὶ οἱ ἀμφισβητήσεις ποὺ προκάλεσε ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016), καὶ προστέθηκε τώρα ἄλλη ἐμφανέστερη καὶ προκλητικότερη αἰτία ἐνδοορθόδοξης ἀναστάτωσης. Πρόκειται γιὰ τὴν ἀντικανονικὴ ἀπόδοση αὐτοκεφαλίας στοὺς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μὲ ἀπαράδεκτη καὶ ἄθεσμη εἰσπήδηση στὴν κανονικὴ δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἀλλὰ καὶ χωρὶς νὰ τηρηθεῖ καμμία κανονικὴ προϋπόθεση γιὰ τὴν ἀναγνώριση τῆς ἱερωσύνης αὐτοχειροτόνητων, ἀχειροτόνητων, καθηρημένων καὶ ἀναθεματισμένων κληρικῶν. Τὸ χειρότερο δὲ ποὺ τινάζει στὸν ἀέρα τὴν κανονικὴ τάξη καὶ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ τὴν διαβόητη εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία, εἶναι ὅτι στὸν ἴδιο τόπο, στὴν μητρόπολη Κιέβου, στὴν πρωτεύουσα τῆς Οὐκρανίας, ἐκλέγεται καὶ τοποθετεῖται δεύτερος μητροπολίτης ἐκ τῶν σχισματικῶν, ὁ Ἐπιφάνιος, ἐνῶ ὑπάρχει ὁ κανονικὸς καὶ ἀναγνωριζόμενος ἀπὸ ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους μητροπολίτης Κιέβου Ὀνούφριος, μέλος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας.

Περί «κατευνασμού» και ετέρων αστειοτήτων…

 

 

του Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Ιστορίας

 

      Ενώ η ένταση από τις τουρκικές προκλήσεις συνεχίζει να κλιμακώνεται, ταυτόχρονα συνεχίζεται απαράλλακτη και η επίδειξη της γνωστής ψοφοδεούς ελληνικής στάσης. Μιας στάσης «εμπλουτισμένης» απλώς πλέον με τους κωμικοτραγικούς πανηγυρισμούς κάποιων για τη δήθεν στήριξη που απολαμβάνουμε από τους εταίρους μας και για τη…διεθνή απομόνωση της Τουρκίας. Αλλά και «εμπλουτισμένης» από μία σειρά καθημερινών δηλώσεων, τοποθετήσεων και «αναλύσεων» εκ μέρους ενός ολόκληρου συνεπικουρούντος πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου, που προσπαθεί να μας πείσει για την άμεση αναγκαιότητα να κρατήσουμε ως χώρα στάση κατευνασμού, ειρηνικής διευθέτησης, κατανόησης, συνεργασίας ή όπως αλλιώς θέλουν όλοι αυτοί να βαφτίζουν τον επαίσχυντο ενδοτισμό.

Αφρικανοί ιερείς δημοσιεύουν ανοιχτή επιστολή για την αναγνώριση της σχισματικής OCU από τον Πατριάρχη.

17 Δεκεμβρίου 2019, Κένυα, Τανζανία, Ουγκάντα, Ζάμπια.

 

Αρκετοί Αφρικανοί ιερείς του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας δημοσίευσαν ανοιχτή επιστολή σχετικά με την πρόσφατη απόφαση του Πατριάρχη τους, Αλεξάνδρειας Θεοδώρου Β’, να αναγνωρίσει την σχισματική «Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας» και να μνημονεύει τον προκαθήμενό της Επιφάνιο Ντουμένκο στις Θείες Λειτουργίες.

Οι ιερείς σημειώνουν ότι ενώ η πλειονότητα των κληρικών και λαϊκών του Πατριαρχείου είναι Αφρικανοί, η δική τους γνώμη για το θέμα δεν ελήφθη υπόψη διότι δεν ζητήθηκε ποτέ.

Η επιστολή υπογράφεται από 27 ιερείς από την Κένυα, την Τανζανία, την Ουγκάντα και τη Ζάμπια, οι οποίοι θλίβονται από την απόφαση του Πατριάρχη τους και προσεύχονται να την αναθεωρήσει.

Το OrthoChristian έλαβε την ανοικτή επιστολή μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου με το μήνυμα, «Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και αδελφές, με σεβασμό και ταπείνωση είμαστε στην πολύ ευχάριστη θέση να σας γράψουμε για να εξηγήσουμε την άποψή μας και την απόφασή μας ως κανονική Εκκλησία και ιερείς στην Αφρική.»

Ολόκληρη η επιστολή:

Εγερτήριο σάλπισμα Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου.

    Η Εκκλησία του Θεού δεν έχει μείνει χωρίς ποιμένα, μολονότι την έχουν κατατοξεύσει.  Και «πύλαι άδου» δεν έχουν καταφέρει να την καθυποτάξουν. Ούτε ανέχεται να κάμνει κάτι και να λέγει αντίθετα προς τους καθιερωμένους («κειμένους») όρους και νόμους. Όμως πολλοί ποιμένες ποικιλοτρόπως έγιναν άφρονες. Διότι και συνόδους εσυγκρότησαν μεγάλες και πολυπληθείς, και θεώρησαν τους εαυτούς τους ότι είναι Εκκλησία Θεού, και φρόντισαν να φαίνονται ότι υπερασπίζονται τους «κανόνες». Στην πράξη όμως εστρέφονταν εναντίον των κανόνων. Λοιπόν, Σύνοδοι δεν είναι όταν μαζεύονται απλώς ιεράρχες και ιερείς, έστω και αν είναι πολλοί. Διότι είναι καλύτερο, λέγει ο λόγος του Θεού, να είναι ένας που κάνει το θέλημα του Κυρίου, παρά μυριάδες που το παραβαίνουν.

   Η Σύνοδος λοιπόν πρέπει να γίνεται εν ονόματι Κυρίου με ειρήνη και με τήρηση των «κανόνων» και οι καταδικαστικές και οι αθωωτικές αποφάσεις να μην λαμβάνονται όπως τύχει, αλλά όπως ορίζει η αλήθεια και οι κανόνες και οι γνωρίζοντες την ακρίβεια. Διότι ο τέλειος λόγος του Θεού δεν μπορεί από τη φύση του να δένεται και να ορίζεται όπως θέλει ο καθένας. Και στους και στους ιεράρχες σε καμία περίπτωση δεν έχει δοθεί εξουσία να παραβαίνουν τους «κανόνες», παρά μόνο να συμβαδίζουν με τα όσα έχουν γίνει αποδεκτά και έχουν αναγνωριστεί, και να ακολουθούν τους πριν από αυτούς  Πατέρες. Δεν επιτρέπεται λοιπόν ούτε η δική μας τοπική Εκκλησία ούτε καμία άλλη, να κάμνει κάτι παραβαίνοντας τους κείμενους νόμους και «κανόνες». Διότι, αν γινόταν αυτό το Ευαγγέλιο θα ήταν κενό και οι κανόνες άχρηστοι. Οπότε κάθε επίσκοπος κατά την διάρκεια της αρχιεροσύνης του, επειδή θα του ήταν επιτρεπτό να ενεργεί με τους ομόφρονές του όπως θα ήθελε, θα ήταν ένας νέος Ευαγγελιστής ένας άλλος Απόστολος και άλλος Νομοθέτης!!. Ευτυχώς δεν συμβαίνει αυτό, διότι έχουμε παραγγελία από τον ίδιο τον Απόστολο Παύλο, αν κάποιος διδάσκει η μας προστάζει να κάνουμε κάτι αντίθετο προς αυτό που παραλάβαμε, που να είναι δηλαδή αντίθετο προς τους «κανόνες» των κατά καιρούς οικουμενικών και τοπικών Συνόδων, αυτός να μην είναι αποδεκτός στην Εκκλησία και να μη λογαριάζεται μεταξύ των αγίων χριστιανών.

Εκτός αληθείας οι εκτός της Ορθοδοξίας

 

«ΜΗΔΕΝ ΝΟΘΟΝ ΔΟΓΜΑ ΤΩ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙ ΠΑΡΑΔΕΧΕΣΘΕ» (Ιω. Χρυσόστομος»)

(+)Στέργιου Σάκκου, Καθηγητού Θεολογικής Α.Π.Θ.

     Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, όχι μόνο ο προτεσταντισμός αλλά και ο παπισμός είναι αίρεση, παρ` όλα τα καλά χριστιανικά στοιχεία που μπορεί να διαθέτουν και οι δύο, όπως και κάθε άλλη αίρεση. Σαφής είναι η καταδικαστική απόφαση του αγίου Πνεύματος΄ «ὅστις γὰρ ὅλον τὸν νόμον τηρήσῃ, πταίσῃ δὲ ἐν ἑνί, γέγονε πάντων ἔνοχος» (Ιακ. 2,0). «Οι της του Χριστού Εκκλησίας», γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «της αληθείας εισί»΄ και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισίν» (α). Είναι εκτός αληθείας οι εκτός της Ορθοδοξίας. Γι` αυτό και το άγιο Ευαγγέλιο απαγορεύει κάθε πνευματική σχέση μαζί τους. Ο ίδιος ο Κύριος συνιστά να φυλαγόμαστε «ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν» (Μθ 7,15), ενώ ο απόστολος Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης, διδάσκει τον αιρετικό «μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε» (Β΄ Ιω. 10) . Ακολουθώντας την ευαγγελική γραμμή οι ιεροί Κανόνες με αυστηρότητα απαγορεύουν την συμπροσευχή και οποιαδήποτε άλλη λειτουργική κοινωνία με τους αιρετικούς.(β)

«… τὰ τοσαῦτα κακὰ εἰρήνην προσαγορεύουσιν»! (Σοφ. Σολ. 14,22)

Ζιγαβηνός: «δεί πρώτον αποκοπήναι το ανιάτως έχον, είτα το λοιπόν ειρηνεύσαι προς τε εαυτό και προς τον Θεόν».

 

Γράφει ο Σάββας Ηλιάδης Δάσκαλος Κιλκίς

      Τοιαύτα και τοσαύτα κακά ενεργούνται επί των ημερών μας από την αίρεση του οικουμενισμού στους κόλπους της ορθόδοξης Εκκλησίας, ων αριθμός ουκ έστιν. Τα πάντα δε ουχί κρυφίως και εν παραβύστω, αλλά έμπροσθεν των οφθαλμών της υφηλίου απάσης και γυμνή τη κεφαλή πλέον. Η εκκλησιαστική ιστορία σημαδεύεται από γεγονότα, τα οποία γράφονται ανεξίτηλα στις σκοτεινές σελίδες της. Παρ` όλα αυτά, φαίνεται πως επικρατεί παντού ησυχία! Φαίνεται! Ησυχία, μέχρι φοβερής ανησυχίας! Ως να μην συμβαίνει τίποτε το ιδιαίτερο, τίποτε το φοβερό και καταστροφικό. Κλήρος και λαός συνεχίζει την πορεία του, ως να μην διακυβεύεται τίποτε ζωτικό από την ιερή Ιστορία του, από την αγία Πίστη του.

«Ουκρανικό»· ενός κακού, μύρια έπονται.

Αρχιμανδρίτης Χριστόδουλος Αγγελόγλου

«Τις Σου τον χιτώνα, Σώτερ, διείλεν;…» (Άγιος Πέτρος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, 286-305 μ.Χ.)

Το θέμα της Ουκρανίας είναι κατ’αρχάς πολυπαραγοντικό· οφείλεται οπωσδήποτε σε γεωπολιτικές ανακατατάξεις που προωθούν οι ισχυροί της γης (όπως είναι γνωστό, την αυτοκεφαλία τη μεθόδευσε και τη ζήτησε προεκλογικά ο ουνίτης πρ. Πρόεδρος της Ουκρανίας, κ. Ποροσένκο, με τις ευλογίες των Η.Π.Α. και με μια μικρή ομάδα καθαιρεμένων και αυτοχειροτόνητων «Επισκόπων», οι οποίοι ζήτησαν τη συνεργασία των ουνιτών).

Ο Primus sine paribus της Κωνσταντινουπόλεως, μια επικαιροποιημένη ανάγνωση του Αγ. Νεκταρίου.

 

 

 

Γράφει ο Δήμος Οικονομίδης.

 

ΠΩΣ Ο ΠΑΠΑΣ ΕΞΕΘΕΜΕΛΙΩΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

«Θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστι Ἰησοῦς Χριστὸς» (Α΄ Κορ. γ΄11). «ἐποικοδομηθέντες τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν». «Τῷ θεμελίῳ», λέγει, “τῶν Ἀποστόλων” καὶ οὐχὶ τοῦ Πέτρου, (‘Πρὠτου’ Κωνσταντινουπόλεως) καθὼς παραφρονεῖ ἡ Παπικὴ Ἐκκλησία (σήμερα η φαναριώτικη νεοθεολογία). Ἐὰν ὁ Κλήμης Ρώμης εἶναι διάδοχος τοῦ Πέτρου, διότι ἐχειροτονήθη ἀπὸ τὸν Πέτρο, τότε ὅσοι ἐπίσκοποι χειροτονήθησαν ἀπὸ τὸν Πέτρο εἶναι διάδοχοί του, καὶ ὄχι μόνο ὁ Κλήμης. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἐχειροτόνησε τὸν Πάπα Κλήμεντα ἐπίσκοπο Ρώμης μόνο, καὶ ὄχι τῆς οἰκουμένης ὅλης. Ἐὰν ὁ θάνατος τοῦ Πέτρου ἔδωσε τέτοιο προνόμιο στὸν Πάπα νὰ εἶναι κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ μονάρχης ἐπάνω σὲ ὅλους τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ εἰς τὰς Συνόδους, πολὺ περισσότερον πρέπει νὰ ἔχει αὐτὰ τὰ προνόμια ὁ Ἱεροσολύμων διὰ τὸν θάνατον τοῦ Χριστοῦ.

«Ο μη πιστεύων κατά την παράδοσιν της Εκκλησίας άπιστος έστιν»

 

Εκοιμήθη ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας.

Την ευχή του να έχουμε.

 

 

 

 

(Αποσπάσματα από τον ένθρονιστήριον λόγον του Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου, 1974)*****

Εκείνοι που ομιλούν πληθωρικά περί αγάπης νο­θεύουν το περιεχόμενο της για να περιπτυχθούν όλους τους αιρετικούς όλων των αποχρώσεων. Είναι τόσο ψεύ­τικη αυτή η αγάπη όσο και τα ψεύτικα λουλούδια....
*****

 

*  Η Εκκλησία του Χριστού είναι Καθολική με την έννοιαν, ότι κατέχει όλο το πλήρωμα της αληθείας και της χάριτος διά τον φωτισμόν και την απολύτρωσιν του κό­σμου και επί πλέον είναι Καθολική με την έννοιαν ότι «δυνάμει» τείνει, όχι να κατακτήση, αλλά να αγιάση τον κόσμον. Κεφαλή της Εκκλησίας ο Χριστός και ημείς μέ­λη εκ μέρους συνδεόμενοι διά της κοινής πίστεως «εν τω συνδέσμω της αγάπης».

 

* Όσο περισσότερο αγιάζομε ο καθένας τον εαυτόν μας, τόσο περισσότερο αγιάζεται το σώμα της Εκκλη­σίας και κατά τον ανθρώπινο χαρακτήρα της, διότι κατά τον θείον της χαρακτήρα είναι τόσον αγία όσον και ο Θε­άνθρωπος Ιησούς. Η Ιστορία της Εκκλησίας είναι ι­στορία αγώνος εξαγιασμού των πιστών της.

Εκκλησία της Ουκρανίας:"Υπερασπιζόμαστε την καθαρότητα της κανονικής παραδόσεως της Εκκλησίας, προστατεύουμε την Εκκλησία από τη βλασφημία"

 

 

Συνήλθε σήμερα, 6 Δεκεμβρίου 2019 η Ιερά Σύνοδος της Ουκρανικής Ορθοδοξους Εκκλησίας, υπό

την προεδρία του Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας κ. Ονουφρίου.

 

Η Σύνοδος συζήτησε το φλέγον θέμα το οποίο απασχολεί την Παγκόσμια Ορθοδοξία και κατέληξε σε οκτώ σημεία τα οποία, πέραν των πανορθοδόξως διαπιστωμένων προβλημάτων που προκάλεσε η παραχώρηση «αυτοκεφαλίας» σε δομή, η οποία δεν έχει καμία εκκλησιαστική υπόσταση, αποτελούν και μνημείο Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας και Πνευματικότητας.

Το ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου έχει ως εξής:

Η Ιερά Σύνοδος της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, αφού συζήτησε τις τελευταίες εξελίξεις στον τομέα διορθοδόξων σχέσεων, δηλώνει:

 

1. Εξ ανάγκης διαπιστώνουμε ότι ως αποτέλεσμα των αντικανονικών ενεργειών του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην Ουκρανία, όπως επίσης και εξαιτίας της αποδοχής στην κοινωνία της σχισματικής «Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας» από τους Προκαθημένους των Ορθοδόξων Εκκλησιών Ελλάδος και Αλεξανδρείας, η κατάσταση στην παγκόσμια Ορθοδοξία επιδεινώθηκε σημαντικά και ο διχασμός μεταξύ των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών δεν εμβαθύνθηκε μόνον στο διοικητικό, αλλά και στο πνευματικό επίπεδο, δηλαδή στο επίπεδο κοινωνίας στα Μυστήρια.

ΤΑ ΠΑΡΕΠΟΜΕΝΑ ΤΗΣ «ΘΡΟΝΙΚΗΣ ΕΟΡΤΗΣ» ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 5^η Δεκεμβρίου 2019

 

ΤΑ ΠΑΡΕΠΟΜΕΝΑ ΤΗΣ «ΘΡΟΝΙΚΗΣ ΕΟΡΤΗΣ» ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

 

  Έχουμε ασχοληθεί και άλλοτε με τις καινοφανείς και παπικής εμπνεύσεως «θρονικές εορτές» του Βατικανού, οι οποίες έχουν δυστυχώς εισαχθεί και καθιερωθεί εδώ και μερικές δεκαετίες κατ’ απομίμηση των παπικών και στο Φανάρι. Εορτές που συν τω χρόνω έχουν καταστεί θεσμός και έχουν αναχθεί σε μεγάλα παγκόσμια γεγονότα. Ο παναιρετικός Παπισμός εφεύρε αυτή την εντελώς αμάρτυρη και άγνωστη στην ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας εορτή, για να διακηρύσσει κάθε χρόνο την δήθεν «πέτρειο διαδοχή» του Πάπα, το επάρατο «πρωτείο» και το βλάσφημο «αλάθητο» του αιρεσιάρχου Πάπα, ο οποίος προβάλλεται, εκτός από αρχηγός κράτους και ως ο «αντιπρόσωπος του Χριστού στη γη» (Vicarius Christi)!  Ωστόσο οι άγιοι απόστολοι, και εν προκειμένω ο άγιοι Ανδρέας και Πέτρος, δεν ίδρυαν στις ιεραποστολικές τους περιοδείες πατριαρχικούς θρόνους, αλλά τοπικές Εκκλησίες και μάλιστα εν μέσω πολλών διωγμών και θλίψεων, με πολλούς κόπους και δάκρυα. Ούτε διανοήθηκαν ποτέ να καθιερώσουν «θρονικές εορτές» στις τοπικές Εκκλησίες που ίδρυαν. Αντίθετα μάλιστα ολόκληρη η ζωή τους ήταν ένα συνεχές μαρτύριο, σύμφωνα με τον λόγο του αποστόλου: «ο Θεός ημάς τους αποστόλους εσχάτους απέδειξεν, ως επιθανατίους, ότι θέατρον εγενήθημεν τω κόσμω, και αγγέλοις και ανθρώποις…», (Α΄ Κορ.4,9). Θεωρούσαν εαυτούς «υπηρέτας Χριστού και οικονόμους μυστηρίων Θεού», (Α΄  Κορ.4,1), και όχι εκκλησιαστικούς άρχοντες, καθημένους επί υψηλών και επηρμένων θρόνων και δοξαζομένους υπό πάντων. Το πλέον τραγικό στην όλη αυτή ιστορία είναι το γεγονός ότι οι καινοφανείς αυτές «θρονικές εορτές» έχουν επί πλέον καταντήσει  καλοστημένες ευκαιρίες για την προβολή και προώθηση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Έχει γίνει πλέον καθεστώς να προσκαλούνται κάθε χρόνο οι αιρετικοί Παπικοί στο Φανάρι και οι Ορθόδοξοι στη Ρώμη αντίστοιχα, στις δύο «θρονικές εορτές» Ρώμης και Φαναρίου, προκειμένου να «λαμπρύνουν» με την παρουσία τους τις εορταστικές εκδηλώσεις, στην ουσία όμως για να προωθηθεί μέσω αυτών ο επάρατος Οικουμενισμός. 

Ο άγιος Σάββας και οι αγώνες του κατά της αιρέσεως του μονοφυσιτισμού

Γράφει ο Σάββας Ηλιάδης δάσκαλος Κιλκίς

Ο άγιος Σάββας γεννήθηκε το 439 στη Μουταλάσκη της Καππαδοκίας. Ήταν σύγχρονος της Δ΄Οικουμενικής Συνόδου (451 μ. Χ.) της συνελθούσης κατά του Μονοφυσιτισμού. Ήρθε στα Ιεροσόλυμα το 456.

Καθώς την εποχή εκείνη οι πολυάριθμοι μοναχοί της Παλαιστίνης ταράσσονταν από τις μηχανεύσεις των αιρετικών μονοφυσιτών, που αντιτίθεντο στην Σύνοδο της Χαλκηδόνος, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Σαλούστιος όρισε τον άγιο Θεοδόσιο και τον άγιο Σάββα αρχιμανδρίτες και εξάρχους (494) όλων των μονών, που εξαρτώντο από την Αγία Πόλη: τον Θεοδόσιο για τους κοινοβιάτες και τον Σάββα για τους αναχωρητές και τους κελλιώτες μοναχούς στις λαύρες. Φοβερός πολέμιος των δαιμόνων ο άγιος Σάββας, ήταν όλος πραότητα και διάκριση έναντι των ανθρώπων. Έτσι, όταν δυο φορές κάποιοι από τους μοναχούς του στράφηκαν  εναντίον του (490 και 503), ο όσιος γέροντας αποσύρθηκε οικειοθελώς δίχως να προσπαθήσει να δικαιολογηθεί ή να επιβάλει την εξουσία του και δέχτηκε να επανέλθει στη θέση και το αξίωμά του μόνο κατόπιν επιμονής παρακλήσεως του Πατριάρχη…

ΑΠΡΟΫΠΟΘΕΤΗ Η΄ ΕΜΠΡΟΫΠΟΘΕΤΗ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ;

Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος    

05-12-2019

Σέ ἱερατική σύναξη τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σικάγου, πού πραγματοποιήθηκε στίς 18-11-2019, ὁ οἰκείος Μητροπολίτης Ναθαναήλ, σύμφωνα μέ πληροφορίες, ἔδωσε ἐντολή στούς ἱερεῖς νά μήν ἐμποδίζουν κανέναν ἀπό τήν Θεία Κοινωνία, ἀλλά νά τήν προσφέρουν, χωρίς νά ἀνακοινώνουν κανένα περιορισμό, καί εἰδικά νά μήν ἀναφέρουν τίποτα περί «ἁμαρτιῶν» καί «ἁμαρτωλῶν»[1].

Η ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΔΙΑΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΛΑΪΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.

\

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 2^α Δεκεμβρίου  2019

 

   Η σύγχρονη λαίλαπα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού προχωρεί καλπάζοντας και ισοπεδώνοντας τα πάντα στο πέρασμά της. Ο παγκόσμιος Οικουμενισμός σε θρησκευτικό επίπεδο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και προχωρεί στην υλοποίηση των στόχων του, στη σύγκληση των θρησκειών και την πραγματοποίηση του οράματος της Πανθρησκείας. Δυστυχώς η παναίρεση αυτή, η φοβερότερη και πλέον επικίνδυνη από όσες εμφανίστηκαν μέχρι σήμερα στη ζωή της Εκκλησίας μας, την οποία πολύ σοφά χαρακτήρισε ο αείμνηστος αρχ. π. Αθανάσιος Μυτιληναίος ως τον τελευταίο πρόδρομο του Αντιχρίστου, βρήκε νέα ώθηση, αντί καταδίκης, στη «Σύνοδο» της Κρήτης, (Ιούνιος 2016). Οι πρωτεργάτες του Οικουμενισμού μετά την συνοδική νομιμοποίηση της ιστορικής ονομασίας των ετεροδόξων ως «Εκκλησιών», προχωρούν τώρα ακάθεκτοι, με περισσότερο ζήλο και ενθουσιασμό, επικαλούμενοι «εν παντί καιρώ και τόπω» τις κακόδοξες αποφάσεις της, για να δικαιολογήσουν συμπροσευχές και συλλείτουργα με αιρετικούς, μετάδοση της θείας κοινωνίας σε ετεροδόξους και άλλες παραβάσεις των Ιερών Κανόνων, γενόμενοι εκόντες, άκοντες όργανα της Νέας εποχής.