«ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΝ
ΦΥΛΑΤΤΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΕΚΔΙΚΕΙΣΘΑΙ»
(Αρχιεπ. Ρώμης Λέων,
προς Φλαβιανόν, Αρχιεπ. Κωνσταντινουπόλεως. Δ΄ Οικ. Σύνοδος)
Γράφει ο Σάββας Ηλιάδης Δάσκαλος Κιλκίς
Ένας απλός,
λογικός, καλοπροαίρετος και αμερόληπτος άνθρωπος δεν μπορεί να μην απορεί και
να μην προβληματίζεται, παρακολουθώντας όλην αυτήν την κακόγουστη παράσταση των
οικουμενιστών, η οποία βρίθει από γελοίες και θλιβερές μεταπτώσεις. Από τη μια
θαυμάζουν και επικαλούνται τον βίο και την πολιτεία των αγίων και από την άλλη
τους αγνοούν απαξιωτικά και παντελώς, πάντοτε σύμφωνα με τις ανάγκες
εξυπηρέτησης των περιστάσεων που προκύπτουν στο δόλιο έργο τους. Από τη μια οι
αλλεπάλληλες αγιοκατατάξεις και από την άλλη η ασύστολη άρνηση εφαρμογής των
λόγων και των έργων αυτών, τους οποίους αγιοκατάσσουν! Μόνο ένας κακόβουλος και
ανόητος άνθρωπος θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος μπροστά σ` αυτήν την άθλια
και προδοτική πορεία τους!
Με αυτήν πέφτουν σε ατελείωτες αντιφάσεις, επινοώντας
και εκφράζοντας θεολογικώς ακατανόητα πράγματα, ανάμεσα στα οποία εξέχουσα θέση κατέχει η απόρριψη
της πίστεως και της διδασκαλίας των Πατέρων και η θεοποίηση της «αγάπης» και
των συναφών αυτής «αρετών»! Είναι η αρχή και το τέλος της θεολογίας τους αυτή,
αφού πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων ή τουλάχιστον κλείστηκε στο
επτασφράγιστο ντουλάπι της λήθης, η αλήθεια!
Ποια αγάπη όμως και ποια ειρήνη και ποια
αδελφοσύνη; Στο όνομα τίνος; Με ποιον κοινό παρονομαστή; όπως μας έλεγαν οι
μαθηματικοί μας στο σχολείο. Μέσα στη σύγχυση που προκαλούν τα καταιγιστικώς ενσκήπτοντα
«ήξεις, αφήξεις»,
από στόματα, τα οποία η Εκκλησία όρισε να λένε το ναι, ναι και το ου, ου, δεν
προλαβαίνουμε να εμπεδώσουμε το ιστορικό γίγνεσθαι! Και καθημερινά βρισκόμαστε
μπροστά σε νέες εκπλήξεις.
Πατριάρχες και λοιποί «ποιμένες» κάθε
βαθμού, τιτλούχοι και μη, ορμώμενοι εκ των καταγεγραμμένων και κυρίως αγράφων
νόμων του Κολυμπαρίου διεσπάρησαν ανά
την οικουμένη σε θέσεις κλειδιά και με ένα πρωτοφανές και καλά συγκροτημένο
κίνημα, εργάζονται πυρετωδώς να εγκαταστήσουν με το έτσι θέλω και με κάθε
τίμημα την νέα τάξη πραγμάτων, σ` ό,τι αφορά την υπόσταση της Ορθόδοξης
Εκκλησίας, αλλά και τις σχέσεις της με τον υπόλοιπο κόσμο. Παντού και από όλα
τα κέντρα ειδήσεων, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, προβάλλεται η αντιπαραδοσιακή,
μεταπατερική, νεοπατερική και αντιπατερική δράση τους και επαινείται, ως
επιβεβλημένη τάχα και αναγκαία για τους
καιρούς μας.
«Ωρίμασαν οι καιροί, μας προειδοποιούν,
για την ένωση με τους παπικούς», διά στόματος πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. «Μην
κωλύετε κανέναν να προσέρχεται στη θεία Κοινωνία», επίσης, διά στόματος κάποιου
επισκόπου από την Αμερική. “Η αυτοκεφαλία της Ουκρανίας αποβλέπει μόνον στο πνευματικό συμφέρον των Ορθοδόξων αυτής της χώρας", διά του Γαλλίας. «Οι
Μονοφυσίται είναι αδελφοί χριστιανοί», διά του Αλεξανδρείας και πάει λέγοντας.
Αμέτρητοι οι επίστρατοι για το χτίσιμο της «εκκλησίας» της νέας Εποχής! Και όλα
αυτά, διότι έπαψαν να πιστεύουν στην μοναδικότητα της Αλήθειας, της οποίας
φορέας και φύλακας είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία!
Και για να επιστρέψουμε στην αρχή και να γίνουμε
πιο συγκεκριμένοι, θα αναφερθούμε σε ένα παράδειγμα μέσα από την λατρευτική ζωή
της Εκκλησίας. Στα αναλόγια των ναών της Ορθοδόξου Εκκλησίας, κάθε πρώτη
Κυριακή από την 13η μέχρι την 19η Ιουλίου ψάλλουμε μια ακολουθία, που
αναφέρεται σε αιρεσιάρχες με τα ονόματα Σέργιος, Σεβήρος, Ονώριος, Ευτυχής,
Διόσκορος, Νεστόριος. Αυτούς, οι σημερινοί Μονοφυσίτες τους τιμούν ως αγίους
τους. Αυτούς, λέει η ακολουθία με τα τροπάριά της, τους καταδίκασαν οι 630
θεοφόροι Πατέρες στην Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας: «Εν Χαλκηδόνι Σύνοδος η Τετάρτη Διόσκορον, Ευτυχή, Σεβήρον τους δεινούς
κατέβαλεν, εις τέλος εξώσασα την ακανθώδη πλάνην αυτών, την συγχυτικήν των
ουσιών του Σωτήρος της θείας Εκκλησίας,
του Χριστού και Δεσπότου΄ μεθ` ής
ορθοδοξούντες, μισήσωμεν δη τούτους». (τροπάριο
Η΄Ωδής του β΄κανόνος).
Είναι φοβερό το κλείσιμο του τροπαρίου,
παρόμοια του οποίου υπάρχουν και σε άλλες ακολουθίες! Ο άγιος Ιωάννης ο
Ευαγγελιστής είναι άκρως επιεικής στις επιστολές του, όπου μας λέει απλώς το: «εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν
οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε· ὁ γὰρ
λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς». (Β΄Ιωάν. 10-11). Το τροπάριο όμως, αφού μας ενημερώνει μέσα σε δυο
αράδες για την πλάνη των ως άνω
αιρεσιαρχών και την νίκη της αλήθειας, στο
τέλος μας δίνει ρητή εντολή να τους
μισήσουμε!
Εντέλλεται κάτι που οι οικουμενιστές
σοκάρονται, το απεχθάνονται, το απαξιώνουν,
το θεωρούν αφιλάνθρωπο και μη χριστιανικό. Αγνοούν το αγιοπνευματικό του περιεχόμενο,
διότι δεν «γνωρίζουν», δεν έχουν την πείρα των αγίων! Και αντί να κάνουν υπακοή
στους αγίους, μοιράζουν με περισσή αυταρέσκεια αγάπες, αμφοτέρωθεν
καταστροφικές. Διότι άλλη είναι η επιρροή του αρχηγού - αιρεσιάρχη και
διδασκάλου σε μια αίρεση και άλλη ενός απλού μέλους της αίρεσης, όπως και η
αντίστοιχη ευθύνη που απορρέει. Στον απλό αιρετικό υπάρχει ελπίδα μετανοίας.
Στον αιρεσιάρχη είναι ανθρωπίνως αδύνατον. Εκτός του ότι δεν μετανοεί, εξαιτίας
αυτού οδηγούνται στην απώλεια αμέτρητες ψυχές. Μ` αυτούς έρχονται σε διάλογο οι
οικουμενιστές και αντί να «διεκδικήσουν» την Αλήθεια, συναγωνίζονται σε
επιδόσεις αγαπολογίας, παραπλανώντας τους πιστούς και εκπληρώνοντας τον ευαγγελικό λόγο: «κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε,
οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν». (Ματ. 23,14)
Η κατάσταση «βύρσης σαπράς κάκιστον όζει», βρομάει χειρότερα από το σάπιο τομάρι του ζώου! Αφού λοιπόν τους συμπεριλαμβάνουν όλους άνευ όρων και ορίων στην Εκκλησία και εξισώνουν την αλήθεια με το ψέμα, τους προτείνουμε να αλλάξουν τώρα, σήμερα, όλες τις ακολουθίες στα λειτουργικά βιβλία, για να μην πέφτουμε εμείς οι τιποτένιοι σε αντιφάσεις. Να μην έχουμε τύψεις συνειδήσεως! Αλλά, ποιος αμφιβάλλει πως αυτή θα είναι μια από τις επόμενες προγραμματισμένες κινήσεις τους; Μη χειρότερα! Και … «Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου»!!!
Σάββας
Ηλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 28-12-2019
