Της Μάρω Σιδέρη, Θεολόγου, Ιστορικού
Ας ακουστεί η ΑΛΗΘΕΙΑ....
Σχετικά με το γεγονός του Ναυπλίου και την εικόνα του Κυρίου
Καλέ μου, (άγνωστε) φίλε,
Μιλώ σε σένα που αισθάνθηκες την ανάγκη να διακωμωδήσεις ένα – αντικειμενικά- έργο ιστορικής αξίας, - υποκειμενικά - την απεικόνιση της πηγής ελπίδας και δύναμης για χιλιάδες ανθρώπους παγκοσμίως. Ακόμα και τώρα που γράφω, δεν είμαι σίγουρη αν πρέπει να μιλήσω, γιατί δεν είμαι σίγουρη ποιον στ’ αλήθεια έβλαψες, οπότε ίσως και όλο αυτό να μη με αφορά, γι’ αυτό ζητώ συγγνώμη από την αρχή. Θέλω να πω, αν η ανάγκη σου να μουτζουρώσεις την εικόνα Του, δηλώνει πως κάτι σου έκανε, ή αν απλώς ότι Του έδωσες αυτό που έχεις μέσα σου, και δεν έχω δικαίωμα να ανακατευτώ:
Στην πρώτη περίπτωση, γιατί η σχέση της κάθε ψυχής με τον πνευματικό κόσμο, είναι σχέση εξαιρετικά προσωπική, ίσως η πιο προσωπική σχέση που έχει ο άνθρωπος. Στη δεύτερη περίπτωση, επειδή οι πράξεις μας καθρεφτίζουν αυτό που έχουμε μέσα μας και είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσε να σε κρίνει. Για όλους μας και για όλα ισχύει το ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος...
Ο λόγος για τον οποίον παίρνω θέση, είναι το ενδεχόμενο όλο αυτό το – άκομψο κατά τη γνώμη μου πάντα- σκηνικό, να στήθηκε για να πληγώσεις ανθρώπους σαν εμένα, ανθρώπους που όσο κι αν σου φαίνεται ηλίθιο, στενόμυαλο, ή οπισθοδρομικό, σε αυτό το πρόσωπο που εσύ μουτζούρωσες αναγνωρίζουν τον Θεό τους. Δε θα απολογηθώ για όσα πιστεύω, πρώτον γιατί και η δική μου σχέση με τον πνευματικό κόσμο είναι εξίσου προσωπική με τη δική σου, και δεύτερον γιατί απολογείται μόνο όποιος ντρέπεται για τις επιλογές του: ε, λοιπόν σου το λέω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου: η επιλογή μου να Τον ομολογώ για Θεό και Πατέρα και πηγή δύναμης, είναι ίσως η μοναδική για την οποία δεν ντρέπομαι, ούτε μετανοιώνω. Είναι αυτή η επιλογή που με κάνει να σηκώνομαι από το κρεβάτι όταν ο πόνος με διατάζει να κουκουλωθώ, είναι αυτή που με κάνει να χαμογελάω όταν η καρδιά μου είναι ματωμένη. Κι είναι αυτή η επιλογή που με κάνει να μην αισθάνομαι θυμωμένη μαζί σου. Θέλω όμως να σου πω, ότι αν ο στόχος σου ήταν να με πληγώσεις, να με τσαντίσεις, να με προκαλέσεις, τσάμπα κόπο έκανες: δε με πλήγωσες, αδερφέ, ούτε με τσάντισες, ούτε αισθάνομαι ότι έχω προκληθεί ... αν η πράξη σου σε έκανε να νιώσεις δυνατός και ολοκληρωμένος χαίρομαι που ήταν ο Θεός μου στην ταπείνωσή Του που σου έκανε αυτό το δώρο: έτσι είναι: την ώρα που Τον ταπεινώνουν αποκαλύπτεται, με την ταπείνωσή Του γιατρεύει τις πληγές μας... άρα φίλε μου, αυτό που εσύ ονόμασες βλασφημία το έχουν κάνει πολλοί πριν από σένα, για να γνωρίσουν οι αιώνες την έννοια της Θεόθεν αγάπης...
Να είσαι σίγουρος πως όλοι εμείς που δακρύζουμε ειλικρινά και πονεμένα μπροστά στην εικόνα που εσύ σημάδεψες με το περίσσευμα της καρδιάς σου, σαν Τον είδαμε ταπεινωμένο, Τον αγαπήσαμε πιο πολύ... Τον αγκαλιάσαμε πιο σφιχτά, με τα δάκρυά μας μουσκέψαμε το πρόσωπό Του γιατί Τον είδαμε όχι στη φάτνη αλλά στο Σταυρό... σε αυτό το Σταυρό από όπου παίρνουμε δύναμη για να συνεχίσουμε... και ετσι ματωμένο, Του μιλήσαμε για όσα φοβόμαστε, για ό,τι μας πονάει, για ό,τι κάνει τα μάτια μας να δακρύζουν.
Η δική σου κατάθεση ψυχής, έκανε εμάς να Τον αγαπήσουμε περισσότερο... Τον κατέβασες από το θρόνο κι εμείς που είμαστε πεσμένοι στο χώμα, Τον είδαμε στα μάτια και πήραμε δύναμη... οπότε, όχι δε σου θυμώνω... μα πρέπει να ξέρεις αδερφέ, όχι για να μην το ξανακάνεις (δικαίωμά σου να διαμορφώσεις τη σχέση της ψυχής σου με τον πνευματικό κόσμο, όπως εσύ θέλεις), μα για να μάθεις τη διάσταση της πράξης σου: αν όλη η ιστορία Του έχει ανθρώπους που Τον έφτυσαν, Τον χλεύασαν και επιθύμησαν μάταια να Τον ακυρώσουν, η δική σου μικρή πινελιά δεν είναι και τόσο ανατρεπτική όσο ισχυρίζεσαι: εδώ ο άλλος Του φόρεσε κόκκινη χλαμύδα και στεφάνι από αγκάθια και χάθηκε στα βάθη των αιώνων, ως ασήμαντος... πόσο μάλλον η δική σου απλοϊκή πινελιά... όσο για τη βλασφημία; Μην κολακεύεις τον εαυτό σου! Είτε έχεις εσύ δίκιο ή εγώ, η διαφωνία μας κάπου συναντιέται: στο ότι όσο κι αν θέλεις, δε μπορείς να Τον βλασφημήσεις: αν αυτός ο Άνθρωπος δεν υπήρξε ποτέ, το να διακωμωδείς κάποιον ανύπαρκτο δε σε καθιστά σοβαρό βλάσφημο... σε καθιστά απλώς ανόητο (μην ανησυχείς: όλοι έχουμε δικαίωμα στην παγκόσμια ανοησία). Αν αυτός ο Άνθρωπος είναι ο Θεός όπως εγώ πιστεύω, η δική σου μικρή βλασφημία δεν είναι ικανή να Του αφαιρεί τη Θεότητα... η βλασφημία σου θα αντικατασταθεί από μια άλλη αλλά Εκείνος απλώς θα είναι... Άρα αυτό που φιλοδόξησες να είναι βλασφημία, αποτελεί απλώς τα δικά σου διαπιστευτήρια, ή απλώς την κραυγή της αγωνιώδους σου ανάγκης για προσοχή... κι αν έχω δίκιο, αδελφέ, εύχομαι ολόψυχα να ακούσει την κραυγή σου κάτω από την εικόνα... η αλήθεια και για σένα και για μένα θα φανεί στη νεκροψία: αν έχεις εσύ δίκιο, και η δική σου ανοησία και η δική μου φλυαρία θα χαθούν μαζί μας και ούτε εμείς θα τις θυμόμαστε... μα αν έχω εγώ δίκιο, εύχομαι ολόψυχα να ισχύσει και για σένα και για μένα το «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι», ως υπερασπιστικό επιχείρημα...
Μέχρι τότε, εύχομαι το επόμενο πάρτυ που θα κάνεις να μην έχει για αφορμή ένα αντί-, γιατί κάθετι «αντί» υπάρχει μόνο παρασιτικά... εύχομαι κάποτε τα πιστεύω σου να είναι τόσο σταθερά και η προσωπικότητά σου τόσο ισχυρή που να μη χρειάζεται να ασχοληθείς με τα πιστεύω άλλων ανθρώπων για να υπάρξεις...
Καλή και όμορφη χρονιά...
Υ.Γ. Στην πίστη μου λέμε πως από την ταπείνωσή Του πηγάζει αγιότητα και το επιβεβαίωσες με εντυπωσιακό τρόπο: χλευάζοντάς Τον, μου ξαναθύμισες γιατί ο Μέγας Κωνσταντίνος, αν και φονιάς είναι Άγιος: ο λόγος είναι απλός αλλά τελικά πολύ δύσκολος: αυτός αν και φονιάς μπόρεσε να συλλάβει την έννοια της ανεξιθρησκείας (η οποία τον ζημίωνε προσωπικά, αφού μέχρι τότε οι Αυτοκράτορες λατρεύονταν σαν θεοί). Κατάλαβε την ανεξιθρησκεία περισσότερο από εσένα και μένα που ζούμε στην αυταπάτη ότι είμαστε πολιτισμένοι... αυτός μπόρεσε να αντιληφθεί ότι ανεξιθρησκεία δε σημαίνει μόνο το δικαίωμά μου να πιστεύω ή να μην πιστεύω, αλλά και την υποχρέωσή μου να σέβομαι τη θρησκευτική ανάγκη και πίστη των άλλων ανθρώπων... αδερφέ, δεν ξέρω αν σέβεσαι τον Μέγα Κωνσταντίνο, αλλά όσο παίρνεις δύναμη από το χλευασμό της θρησκευτικής πίστης άλλων ανθρώπων, είσαι πολύ μικρός, πολύ λίγος για να τον σχολιάζεις... έτη φωτός μπροστά σου ο Ρωμαίος «φονιάς» ...
Υ.Γ.2 Πολλοί αναρωτιούνται γιατί δεν τολμάς να κοροϊδέψεις τον Μωάμεθ (τον προφήτη των μουσουλμάνων) και ασχολείσαι με το Θεό των χριστιανών: μπορεί να είναι δειλία... αυτοί βλέπεις δε σηκώνουν αστεία... πολεμούν για να επιβάλλουν το Θεό τους και θα κινδύνευες σοβαρά... προσωπικά δε συμφωνώ με τις απειλές και την εκδίκηση, γι’ αυτό σου το λέω: αν μου δινόταν η ευκαιρία, θα σε υπερασπιζόμουν απέναντι σε αυτούς τους «χριστιανούς» που σε απείλησαν: αν κοτζάμ Πέτρος δεν μπόρεσε να επιβάλλει την πράξη βίας σε βάρος του Μάλχου, κανένας χριστιανός δεν έχει ελαφρυντικό... όσο για την επιλογή σου να ειρωνευτείς το δικό μου Θεό, με τιμάει: θα πει ότι συνεχίζει να ταράζει νερά, όπως και πριν από 2020 παρά κάτι χρόνια. Σημείον αντιλεγόμενον ονομάστηκε από την πρώτη στιγμή, οπότε εσύ απλώς επιβεβαίωσες τις Γραφές. Το ότι σε ενοχλεί ακόμα και στην απεικόνισή Του, θα πει ότι Αυτός είναι... ακόμα κι αν δε με αφορά ούτε με αγγίζει ο τρόπος που εξέφρασες την ομολογία της Οντότητάς Του, θα συμφωνήσω μαζί σου: Όντως, αδελφέ, Αυτός είναι!
Της Μάρω Σιδέρη, Θεολόγου, Ιστορικού
ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟ: https://ixthis3.blogspot.com/2019/12/blog-post_530.html
