Μοναχού Αββακούμ Αγιορείτου
Ας αφήσουμε τις θρησκείες να διαγωνίζονται και να διαγκωνίζονται μεταξύ τους για το ποια είναι η καλύτερη και η «αληθινότερη»... Ιδρυτές θρησκειών υπήρξαν πολλοί και θα υπάρξουν πολλοί, ιδρυτής Εκκλησίας όμως κανένας άλλος παρά μόνον ο Χριστός. Γι’ αυτό και όσοι «ιδρύουν» κάθε λογής «εκκλησίες» ο,τιδήποτε άλλο είναι αυτές εκτός από εκκλησία. Είναι επινοημένες θρησκείες στις οποίες προσαρτάται η επωνυμία εκκλησία. Ο Χριστός ίδρυσε Εκκλησία, δεν ίδρυσε θρησκεία. Κύρια διαφορά μεταξύ της Εκκλησίας και της θρησκείας (θρησκειών) είναι ότι η Εκκλησία έχει υπόσταση και οντολογικό περιεχόμενο, ενώ η θρησκεία στερούμενη τούτου βρίσκει την έκφασή της μόνο σε ιδεατό ή φανταστικό -και πάντως αοριστολογικό κατ’ έννοιαν επίπεδο. Γι’ αυτό και δεν είναι δυνατή η σωτηρία σε θρησκεία. Ούτε κατ’ έννοιαν δεν είναι δυνατή η σωτηρία σε θρησκεία, διότι πως να συντελεστεί η σωτηρία των όντων εκεί που δεν υπάρχει οντολογικό περιεχόμενο...
Ακόμη και στη Π. Διαθήκη, όπου μόνον εκεί είχαμε αποκεκαλυμμένη τη μόνη αληθινή πίστη στον μόνο αληθινό Θεό, δεν μπορούσε να συντελεστεί η σωτηρία του κόσμου, γι’ αυτό χρειάστηκε η σάρκωση και ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού και η οικοδόμηση της Εκκλησίας Του. (Ματθ. ιστ'. 16-18)
Βεβαίως, οι διάφορες θρησκείες και παραθρησκείες επινοούν και «κατασκευάζουν» ποικίλες «σωτηριολογικές» αντιλήψεις και θεωρίες για να μπορέσουν να «σταθούν». Και επειδή η πλάνη, ως ψυχονοητική κατάσταση (δέλεαρ-προσβολή -αποδοχή -παγίδευση), εγγράφηκε, μετά την πτώση, ως «εν δυνάμει» ροπή στον άνθρωπο (εκτεθειμένη στις προσβολές του διαβόλου), γίνεται τελικώς αυτή ισχυρό «εργαλείο» στα χέρια των «κατασκευαστών» θρησκειών και παραθρησκειών. Και μη μας ξενίζει που τόσο πολύ επιδιώκουν το «διάλογο» οι ποικίλες θρησκείες και παραθρησκείες. Αυτό που εμείς θεωρούμε «διάλογο» για εκείνους είναι πεδίο «μάρκετινγκ», γι’ αυτό και με μια προσεκτικώτερη ματιά βλέπουμε πως οι θρησκείες και παραθρησκείες τείνουν να γίνουν όλο και περισσότερο «εμπορευματοποιημένες» στις μέρες μας.
Στερούμενες οι θρησκείες, όπως προαναφέρθηκε, υπόστασης και οντολογικού περιεχομένου (συνακολούθως και αυτονοήτως στερούμενες και σωτηριολογικού περιεχομένου), έχουν την ανάγκη στηρίγματος. Τούτο το στήριγμα είναι ή ο «διάλογος» ή η λεπίδα. Στις μέρες μας ο μεν «διάλογος».... αναβαθμίστηκε και εξελίχθηκε σε Οικουμενικό (Οικουμενιστικό) διάλογο, η δε λεπίδα εξελίχθηκε σε κατεδαφίσεις ουρανοξυστών με «βόμβες» που φέρνουν «γόμωση» από εκατοντάδες ανθρώπους...
Το αντίστοιχο συμβαίνει και με εκείνους που... «θρησκευτικοποίησαν» την Εκκλησία- υπό την έννοια της δικής τους αποεκκλησιοποίησης: Έτσι, από τη μια τα προτεσταντικά χέρια της συναδέλφωσης προωθούν τον «ευαγγελισμό» και σκορπούν αγάπη και συμφιλίωση και απ’ την άλλη κάποια άλλα χέρια πίσω από «έξυπνα» όπλα σκορπούν «μαζικό» θάνατο σε ολόκληρους πληθυσμούς. Στις μέρες μας ο φονταμενταλισμός βρίσκει την «τέλεια» έκφρασή του... στη συνάντηση στα πεδία των μαχών Ισλαμισμού και Προτεσταντισμού (ακριβέστερα, αγγλοαμερικανικού Προτεσταντισμού).
Από το βιβλίο:
«ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ»
Η νέο-«σταυροφορική» προέλαση του προτεσταντισμού και του παπισμού στο χώρο της Ορθοδοξίας και η εκ των έσω ενδοτικότητα ή συνεργασία. Το παράδειγμα του Συνεδρίου του Π.Σ.Ε στην Αθήνα - 2005
