μήνυμα

μήνυμα

Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2018

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ.

Αποτέλεσμα εικόνας για ιερά μητρόπολη πειραιώς
 
Εν Πειραιεί τη 18η Ιανουαρίου 2018

 

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ «ΔΙΟΡΘΩΣΕΩΣ» ΤΗΣ «ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ» ΑΠΟ ΤΟΝ κ. ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ;

 

         Το Βατικανό δεν είναι εκκλησία, αλλά κρατική οντότητα, οργανωμένο κράτος, με σαφή φεουδαρχική δομή και με απόλυτο μονάρχη του τον «πάπα», ο οποίος δεν διαφέρει σε τίποτε από τους φεουδάρχες Φράγκους του μεσαίωνα. Το κρατίδιο αυτό αποτελεί πιστή αντιγραφή, ή μάλλον επιβίωση, των φεουδαρχικών μεσαιωνικών ηγεμονιών, όπου ο φεουδάρχης, ως απόλυτος ηγεμόνας, ενσάρκωνε και συγκέντρωνε όλες τις εξουσίες στο πρόσωπό του, ήτοι: την πολιτική, την νομοθετική, τη θρησκευτική, την εκτελεστική, κλπ. Ο «πάπας» αποτελεί μια θλιβερή επιβίωση του μεσαιωνικού φεουδαρχισμού, ο οποίος κυβερνά το «κράτος του Θεού», «ελέω Θεού», ισόβια, χωρίς αντιπολίτευση, χωρίς κριτική στις επιλογές του, ενσαρκώνοντας ταυτόχρονα και την ύπατη εκκλησιαστική εξουσία, την οποία ανήγαγε σε απόλυτη παγκόσμια κυριαρχία!  Από το 1012, δυστυχώς, το σεβάσμιο Πατριαρχείο της Δύσεως καταλήφθηκε από τον φραγκικό φεουδαρχισμό και υποτάχθηκε στον φράγκο υπερηγεμόνα, ο οποίος σφετερίζεται και την ιερατική εξουσία μέχρι τις μέρες μας.

     Για να στηριχθεί η νέα φραγκική ηγεμονία, η οποία με την κατάληψη του πατριαρχικού θρόνου της Ρώμης εξέλαβε τεράστια δύναμη, επινοήθηκαν τερατώδη δόγματα, τα οποία δεν ήταν απλά πρωτόγνωρα για την παράδοση της Εκκλησίας, αλλά σαφώς αντιχριστιανικά, όπως το ψευδέστατο «πέτρειο δόγμα». Κατ’ ακολουθία, ως συνέπεια του «πετρείου δόγματος», διακηρύχτηκε το «πρωτείο» πάσης εξουσίας και κατά συμπάσης της Εκκλησίας. Η φραγκικής επινοήσεως απόλυτη εξουσία έπρεπε να εφαρμοστεί με ακρίβεια από τον νέο παγκόσμιο ηγεμόνα, ο οποίος ενθρονίστηκε στο θρόνο της «αιώνιας πόλεως», της παλιάς πρωτεύουσας του κόσμου, μέχρι την μεταφορά της πρωτευούσης του Ρωμαϊκού Κράτους στη Νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, από τον Μ. Κωνσταντίνο το 330. Είναι γνωστός από την ιστορία ο περιβόητος «Περί Περιβολής Αγώνας» (1075-1122), για να εδραιωθεί η παπική υπερεξουσία, έως ότου ο «πάπας», «καθιερώθηκε» το 1123 από την A΄ «Σύνοδο» του Λατερανού, ως ο «αντιπρόσωπος του Θεού στη γη», στον οποίο «θείω δικαίω, ανήκουν όλες οι εξουσίες του κόσμου». Απαίτησε και κατόρθωσε να λαμβάνουν από τα χέρια του την εξουσία τους οι ηγεμόνες της Δύσεως. Όποιος αντιδρούσε σε αυτή την πρακτική, «αφορίζονταν» και οι υπήκοοί του διατάσσονταν να μην υπακούουν στην εξουσία του. Για να ανακτήσει την εύνοιά του Φράγκου υπερηγεμόνα της Ρώμης, έπρεπε να ταπεινωθεί οικτρά ενώπιον  του και να δηλώσει την απόλυτη υποταγή του σ’ αυτόν! Είναι γνωστή η περίπτωση του «πάπα» Γρηγορίου Ζ΄ (1073-1085), ο οποίος το 1077, ανάγκασε τον πανίσχυρο γερμανό αυτοκράτορα Eρρίκο Δ΄ (1056-1106), να παρουσιαστεί γονατιστός μπροστά του, ρακένδυτος και ξυπόλητος, για να του ζητήσει συγγνώμη, επειδή είχε αμφισβητήσει την εξουσία του! Δεν μας χωρίζουν παρά μερικές δεκαετίες από τότε που ο «πάπας» πάτησε στη γη, αφού για χίλια χρόνια τον κουβαλούσαν μονίμως οι καρδινάλιοί του στην πλάτη τους! Προφανώς η ιστορία δε γνωρίζει παρόμοια περίπτωση υπερηγεμόνα!   

      Το δεύτερο ήταν το «αλάθητο». Οι Φράγκοι, «ελέω Θεού» ηγεμόνες, νομοθετούσαν σύμφωνα με τη δική τους θέληση, χωρίς να ζητούν τη γνώμη κανενός, την οποία θεωρούσαν αλάθητη και δεν δέχονταν καμιά κριτική στις αποφάσεις τους. Τώρα ο υπερηγεμόνας της Ρώμης, όχι απλά θεωρούσε τον εαυτό του «αλάθητο», αλλά το ανήγαγε σε εκκλησιαστικό δόγμα, με την Α΄ Βατικανή «Σύνοδο» (1870). Σύμφωνα με τη δογματική διατύπωση, ο «πάπας» τίθεται υπεράνω, όχι μόνον των επισκόπων, αλλά και των Οικουμενικών Συνόδων. Την αλήθεια πλέον δεν την εκφράζει η Οικουμενική Σύνοδος, η Εκκλησία, αλλά ο «αλάθητος πάπας»! Οι Σύνοδοι καθίστανται συμβουλευτικά όργανα του «πάπα» και όχι εκφραστές της αλήθειας! Φρίκη προκαλεί η ανάγνωση των αποφάσεών της εν λόγω «Συνόδου» και οι «αναθεματισμοί» της εναντίον όλων όσων δεν δεχόμαστε το δαιμονικό αυτό δόγμα!

       Τόσο το «πρωτείο», όσο και το «αλάθητο» του «πάπα», αποτελούν τους δύο βασικούς πυλώνες του παπισμού, τους οποίους υπερασπίζεται αμετακίνητα. Όλες τις κακοδοξίες του ο παπισμός, μπορεί να απορρίψει, αυτές τις δύο όχι, διότι αποτελούν την πεμπτουσία του. Γι’ αυτό και στους θεολογικούς διαλόγους, το μεν «αλάθητο» παραμένει απόλυτα ανέγγιχτο, το δε «πρωτείο» επιχειρείται να «κατανοηθεί» από τους ορθοδόξους (;)!

      Ένα παράδοξο γεγονός των τελευταίων ημερών και μάλιστα του Αγίου Δωδεκαημέρου, ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πλέον σαφή τρόπο τις προθέσεις του «πάπα» Φραγκίσκου για την άσκηση του «πρωτείου» και του «αλάθητου». Να δηλώσει για πολλοστή φορά ότι αυτός βρίσκεται υπεράνω της Εκκλησίας, και ακόμη χειρότερα: υπεράνω του Χριστού! Ότι μπορεί να αμφισβητεί, να κριτικάρει και να διορθώνει ακόμα και τα Αγιογραφικά Κείμενα της Εκκλησίας! Καταφέρθηκε κατά της «Κυριακής Προσευχής», του γνωστού «Πάτερ ημών», στο οποίο διαπίστωσε «λάθος διατύπωση»!  Ιδού η απίστευτη είδηση: «Τώρα ο Πάπας Φραγκίσκος θεωρεί ότι η προσευχή που έδωσε ο Θεάνθρωπος στους ανθρώπους χρήζει… επιμέλειας! Διαφωνεί με το “μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν”, τουλάχιστον όπως λέγεται αγγλικά -“lead us not into temptation”- ή παρομοίως και σε άλλες γλώσσες. “Δεν είναι μια καλή μετάφραση”, δήλωσε ο Πάπας, σύμφωνα με το Reuters. Η φράση “Μην μας αφήνετε να πέσουμε στον πειρασμό”, την οποία η Καθολική Εκκλησία στη Γαλλία έχει αποφασίσει να χρησιμοποιήσει προηγουμένως, θα ήταν μια πιο κατάλληλη εναλλακτική λύση, δήλωσε. “Δεν είναι καλή μετάφραση, γιατί μιλά για ένα Θεό που προκαλεί τον πειρασμό. Ένας πατέρας δεν το κάνει αυτό, ένας πατέρας σε βοηθά να σηκωθείς όρθιος άμεσα. Είναι το έργο του Σατανά να μας οδηγεί στον πειρασμό, αυτή είναι η ειδικότητά του” είπε ο Πάπας Φραγκίσκος» (Ιστ. http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2017/12/blog-post_ 817. html# ixzz 53Zil0ecP).  

      Ο κ. Φραγκίσκος, «δογματικά» κατοχυρωμένος, ως «αλάθητος» και «υπέρτατος διδάσκαλος της καθολικής εκκλησίας», δεν έκαμε τίποτε περισσότερο από το να ασκήσει το «καθήκον» του, που του ανέθεσε η «καθολική εκκλησία», δια της Α΄ Βατικανείου «Συνόδου». Να προσθαφαιρεί δόγματα της Εκκλησίας, σύμφωνα με τη δική του θέληση. Τώρα να αμφισβητεί και την Αγία Γραφή! Αλλά, είναι γνωστό τοις πάσι, πως ο ίδιος «πάσχει» θεολογικά, αφού ως τώρα δεν έχει αρθρώσει ούτε έναν σοβαρό θεολογικό λόγο, παρά μόνο αποσπασματικές φράσεις, οι οποίες συχνά είναι δυσνόητες και ακαταλαβίστικες. Δεν έχει δημοσιεύσει ούτε ένα θεολογικό δοκίμιο, παρ’ όλο που κατέχει τον τίτλο του «διδασκάλου της καθολικής εκκλησίας».

      Τον «σκανδάλισε» η φράση «μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν», θεωρώντας, μέσα στην θεολογική του πενία και ασχετοσύνη του, ότι με την Κυριακή Προσευχή παρακαλούμε το Θεό να μην μας οδηγεί Εκείνος στον πειρασμό! Δεν είναι προφανώς σε θέση να μελετήσει τις Άγιες Γραφές από το πρωτότυπο κείμενο, για να δει το πραγματικό τους νόημα! Ο ταγμένος από την «εκκλησία» του να είναι ο «αλάθητος διδάσκαλός» της, δεν έχει σχέση με τη γλώσσα των Αγίων Γραφών και καταφεύγει στις μεταφράσεις, οι οποίες, μοιραίως και αναπόφευκτα, εμπεριέχουν λάθη! Σήμερα σε όλες τις θεολογικές σχολές του κόσμου οι φοιτητές διδάσκονται αρχαία ελληνικά, (όπως και εβραϊκά), για να μπορούν να μελετούν τα Ιερά Κείμενα στο πρωτότυπο, ο κ. Φραγκίσκος, ο «διδάσκαλος της καθολικής εκκλησίας» είναι άσχετος με τα πρωτότυπα Αγιογραφικά Κείμενα και κάνει κριτική στις μεταφράσεις τους!

       Θα μπορούσε όμως, εφ’ όσον ο ίδιος δεν είναι σε θέση να μελετήσει τα Ιερά Κείμενα στο πρωτότυπο, να συμβουλευτεί τους Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι μας άφησαν σπουδαία ερμηνευτικά σχόλια στις Άγιες Γραφές και μας έλυσαν όλες τις απορίες μας σε δύσκολα χωρία. Εν προκειμένω θα μπορούσε να μελετήσει τους Πατέρες της Δύσεως και ιδιαιτέρως τον άγιο Αμβρόσιο Μεδιολάνων (339-397), ο οποίος υπομνημάτισε την Κυριακή Προσευχή και δεν άφησε «σκοτεινά» σημεία παρανοήσεων. Αλλά, απ’ ότι φαίνεται, ο κ. Φραγκίσκος δεν είναι σε θέση να μελετήσει ούτε τους Πατέρες της Δύσεως, διότι ίσως δεν κατέχει προφανώς ούτε την λατινική γλώσσα.  

      Αν είχε όμως τη διάθεση να συμβουλευτεί τους Πατέρες της Εκκλησίας, θα μπορούσε να βοηθηθεί από τους πολυπληθείς συμβούλους του, οι οποίοι γνωρίζουν άριστα αρχαία ελληνικά και λατινικά. Όμως, απ’ ότι φαίνεται, δεν το έκανε. Ο λόγος είναι προφανής: η άσκηση του «αλαθήτου» του δεν του επιτρέπει να κάμει κάτι τέτοιο, διότι αυτό θα αναιρούσε πανηγυρικά αυτή την ιδιότητά του!

        Η Κυριακή Προσευχή κατέστη, από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια, η κυριότερη προσευχή στην Εκκλησία μας, διότι είναι θεοδίδακτη, μας την δίδαξε ο Ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, παροτρύνοντάς μας να τη χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας προσευχή και να την έχουμε ως πρότυπο για κάθε άλλη προσευχή μας (Ματθ.6,9). Κι’ αυτό διότι, παρ’ όλο σύντομη και περιεκτική, συμπεριλαμβάνει τη δέουσα δοξολογία προς το Θεό και τα απαραίτητα αιτήματά μας προς Αυτόν. Για τούτο πάμπολλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας την ερμήνευσαν και την υπομνημάτισαν κατά πλάτος, αναδεικνύοντας τον πλούτο των νοημάτων της και την χρησιμότητά της για τους πιστούς.  Παρ’ όλα αυτά ο άνθρωπος αυτός, με την πενιχρή έως ανύπαρκτη θεολογική του κατάρτιση, «διαπίστωσε» λάθος σε αυτή και βάλθηκε να τη διορθώσει!

      Η παράκληση στην Κυριακή Προσευχή «μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν», δεν έχει τη σημασία που της έδωσε ο κ. Φραγκίσκος. Ο Θεός είναι το απόλυτο αγαθό και ως εκ τούτου δεν έχει την παραμικρή σχέση με το τραγικό πρόσωπο και το έργο του Σατανά, ο οποίος, μόνος αυτός, πειράζει τους ανθρώπους για να τους αποσπάσει από το Θεό και να τους οδηγήσει στην αμαρτία, στη φθορά και το θάνατο. Είναι μεγάλη ύβρη να σκεφτούμε πως ο Θεός θα μπορούσε να μας παραδώσει στον μεγάλο αντίδικό μας, τον απ’ αρχής ανθρωποκτόνο διάβολο, για να μας καταστρέψει. Η σημασία της φράσεως είναι να μας προφυλάξει με την άκτιστη ενέργειά Του και τη χάρη Του να μην πέσουμε στα δίχτυα του διαβόλου. Αυτό μαρτυρεί η επόμενη φράση: «αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού». Ο άγιος Αμβρόσιος ερμήνευσε ως εξής την «επίμαχη» φράση: «Ας το προσέξουμε αυτό: “Μη εισενέγκεις”, μη μας αφήνεις να πέσουμε σε πειρασμό, στον οποίο δεν μπορούμε να αντισταθούμε. Δεν λέγει: “Μη μας οδηγείς στον πειρασμό”. Αλλά σαν αθλητές, πού θέλουμε να αγωνιστούμε, ζητάμε να έχουμε την δύναμη ν᾿ αντισταθούμε στον εχθρό, δηλαδή στην αμαρτία. Ο Κύριος, που σήκωσε στους ώμους Του τις αμαρτίες μας και συγχώρησε τα λάθη μας, είναι ικανός να μας προστατεύσει και να μας φυλάξει από τα τεχνάσματα του διαβόλου…» (Ερμηνεία του Πάτερ ημών, από τις Κατηχήσεις του Αγίου Αμβροσίου, επισκόπου Μεδιολάνων). Αλλά ο κ. Φραγκίσκος, μέσα στον υπέρμετρο εγωισμό του, δεν έλαβε υπόψη του τον αγιασμένο και θεοφώτιστο Επίσκοπο της αρχαίας Εκκλησίας, ανάγοντας τον εαυτό του υπεράνω όλων, ακόμα και των Αγίων!

       Θεωρούμε την πρωτοφανή αυτή πρόθεσή του αξιοπρόσεκτη, διότι ως τώρα ο «πάπας» της Ρώμης διόρθωνε τις Οικουμενικές Συνόδους, καθιέρωνε δόγματα, άγνωστα και εν πολλοίς αντίθετα με την πίστη της Εκκλησίας, πλαστογραφούσε τους Πατέρες και χάλκευε ψευδεπίγραφα κείμενα (Ψευδοκωνσταντίνειος Δωρεά, Ψευδοκλημέντια, Ψευδοπιπίνειος Δωρεά, Ψευδοϊσιδώριες Διατάξεις, κλπ.), για να «θεμελιώσει» τις κακοδοξίες του και να επιβάλλει την κυριαρχία του. Τώρα «βάζει χέρι» και στην Αγία Γραφή! Άρχισε την διόρθωση των θεόπνευστων Ιερών Κειμένων. Είναι ίσως η αρχή μιας νέας εποχής καθιερώσεως κακοδοξιών, οι οποίες θα θεμελιώνονται στα παραποιημένα από τον παπισμό Αγιογραφικά Κείμενα! Θεωρούμε επίσης ανησυχητικό το γεγονός, πως ουδεμία αντίδραση εγέρθηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, για να «φρενάρει» την ξέφρενη πορεία του «αλαθήτου» της Ρώμης! Οι θιασώτες της «οικουμενικής κινήσεως» καταπίνουν αμάσητα τα κακόδοξα τερτίπια της Ρώμης! Να μη «χαλάσουν το καλό κλίμα» με την «αδελφή δυτική εκκλησία»! Αλλά ποια «εκκλησία»;  

      Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας, θα θέλαμε για πολλοστή φορά να επισημάνουμε την τραγικότητα του δυτικού χριστιανισμού, ο οποίος έχει εκπέσει από την αυθεντικότητά του και παραπαίει στον πιο σαθρό ορθολογισμό. Κύριος εκφραστής του, ο επίσης τραγικός άνθρωπος, ο οποίος κατέχει τον σεβάσμιο θρόνο του Πατριαρχείου της Δύσεως, ο «πάπας» της Ρώμης. Ο άνθρωπος, ο οποίος υπέκυψε στον δεύτερο πειρασμό του Χριστού, να καταλάβει τις εξουσίες του κόσμου (Λουκ.4,5), με ορατά εξουσιαστικά μέσα και ιδιώματα το «αλάθητο» και το «πρωτείο», τα οποία, όπως προαναφέραμε, δεν διανοείται να τα αποβάλλει. Διότι όταν και αν τα αποβάλλει, θα επέλθει και το τέλος του παπισμού! Όθεν η αναφορά του στη «λαθεμένη» Κυριακή Προσευχή δεν είναι τίποτε άλλο από μια ακόμη ηχηρή του κλαγγή να υπενθυμίσει στον κόσμο ότι είναι ο «Vicarius Christi», ο «αντιπρόσωπος του Χριστού στη γη», ότι σε «αυτόν ανήκουν όλες οι εξουσίες του κόσμου», οι οποίες του «παραχωρήθηκαν από το Θεό», με το ανύπαρκτο και ψευδέστατο «πέτρειο δόγμα». Ότι μπορεί να κάνει ό, τι θέλει  και οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να πειθαρχούν στη «θέοθεν» εξουσία του! Ότι ο λόγος του είναι «αλάνθαστος» και ως εκ τούτου υποχρεούνται οι άνθρωποι να τον ασπάζονται αδιαμαρτύρητα και να τον τηρούν. Με άλλα λόγια ο κ. Φραγκίσκος συντηρεί ουσιαστικά το φρικιαστικό εξουσιαστικό και κοσμοκρατορικό μοντέλο του μεσαιωνικού φραγκικού φεουδαρχισμού και υποδαυλίζει τα σχέδιά του για παγκόσμια εξουσία, με όποιον τρόπο μπορεί, ακόμα και με τη διόρθωση, δηλαδή την παραποίηση, των Αγίων Γραφών!    

  

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών