Γράφει ο π. Φώτιος Βεζύνιας
Αρχικά ας δούμε τον ορισμό της λέξεως
είδωλο. Είδωλο λοιπόν είναι η εικόνα αντικειμένου η οποία σχηματίζεται ως
αποτέλεσμα ενός οπτικού φαινομένου (ανάκλασης σε κάτοπτρο, διάθλασης διά μέσου φακού
κτλ.)
(Ο
Ορισμός από
http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/search.html?lq=%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CF%89%CE%BB%CE%BF)
Ο παραπάνω ορισμός ο ισχύων για τον υλικό κόσμο,
κατ’ επέκταση ισχύει και για τον
πνευματικό.
Ο άνθρωπος ο πτωτικός, ο άνθρωπος ο μετά την
παρακοήν, ο εκτός του Παραδείσου άνθρωπος, δεν μπορούσε να υποφέρει την έλλειψη
του πραγματικού Θεού. Δεν μπορούσε να υπομένει την κατάσταση της ακοινωνησίας
με την Θεία Χάρη στην οποία περιέπεσε.
Έτσι πολύ σύντομα, αστραπιαία, είναι ίσως η καταλληλότερη λέξη, εφηύρε τα αντί του Θεού κείμενα και αντικείμενα, τα οποία και ανήγαγε εις επίπεδο Θεού. Έτσι έφθασε ο άνθρωπος να λατρεύει όχι τον Αληθινό έναν Θεό, αλλά όσα είδωλα του Θεού δημιουργούσε ο ίδιος ή δημιουργούνταν γύρω του, δια των φαινομένων της «πνευματικής» «ανακλάσεως», του «αντικατοπτρισμού», της «διαθλάσεως», της «παραθλάσεως»… και όλων των άλλων.
Να πούμε εξ’ αρχής ότι ουδεμία «Χριστιανική παραφυάδα», εξ όσων
ονομάζουμε ανενδοίαστα «Χριστιανούς»,
λατρεύει τον Έναν Αληθινό Τριαδικό Θεό. Δεν είναι της στιγμής, αλλά καλό είναι
να το επισημάνουμε. Ούτε οι παπικοί, ούτε οι προτεστάντες, ούτε οι μονοφυσίτες,
ούτε κάποιο άλλο υπότμημα του Παγκοσμίου
Συμβουλίου των Εκκλησιών, αναφέρεται στον Ένα Τριαδικό Θεό, αφού παραχαράσσουν
είτε αυτά καθαυτά τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, είτε διαστρέφουν τα περί των
ενεργειών των προσώπων και των υποστάσεών Τους. Ούτως εχόντων των πραγμάτων
γεννάται το ερώτημα. Τι λοιπόν λατρεύουν όλες αυτές οι «Χριστιανικές
παραφυάδες»; Βέβαια λατρεύουν «πνευματικά
είδωλα» του Αληθινού Θεού. Πως λοιπόν πρέπει να χαρακτηρίζονται; Βέβαια
ειδωλολάτρες. Μα η «Χριστιανική Ευρώπη» ειδωλολατρική; Ναι… η «Χριστιανική
Ευρώπη» είναι ειδωλολατρική. Και όλοι οι άλλοι επίσης, αιρετικοί και
ετερόδοξοι, που καμώνονται περί της «Χριστιανικής» υποστάσεώς τους είναι κατ’
ουσίαν ειδωλολάτρες.
Ο οικουμενισμός ουσιαστικά έχει δημιουργήσει είδωλο του σώματος και του
αίματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, είδωλο της Μίας, Αγίας, Καθολικής και
Αποστολικής Εκκλησίας και θεωρεί αυτό το είδωλο ως την αληθινή Εκκλησία. Ας δούμε
τι γράφει ο π. Σεραφείμ Ζήσης στο κείμενό του με τίτλο «Γιατί είναι αιρετική η Σύνοδος του
Κολυμπαρίου.» «Λέγεται στό κείμενο τοῦ Κολυμπαρίου (παρ.
§19) ὅτι: «Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες-μέλη
[...] ἔχουν βαθειά τήν πεποίθηση ὅτι οἱ ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις τῆς
Δηλώσεως τοῦ Toronto […] εἶναι κεφαλαιώδους σημασίας γιά τήν Ὀρθόδοξη συμμετοχή
στό Συμβούλιο», δηλ. στό ΠΣΕ. Στή «Δήλωση τοῦ Τορόντο»,
μολονότι γίνονται καί κάποιες ὀρθές ἐκκλησιολογικές διευκρινίσεις, ὡστόσο
λέγεται μεταξύ ἄλλων πλανῶν, ὅτι: «Οἱ Ἐκκλησίες-μέλη ἀναγνωρίζουν ὅτι τό νά
ἀποτελεῖ κάποιος μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι πιό περιεκτικό ἀπό τό νά
ἀποτελεῖ μέλος τῆς δικῆς του Ἐκκλησίας» (κεφ. 4,
§3). Συνεπῶς, ἡ «Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ» δῆθεν δέν περιορίζεται ἐντός τῆς
Ὀρθοδοξίας, ἀλλά ὑπάρχει Ἐκκλησία (δηλ. σωτηρία) καί ἐκτός Ὀρθοδοξίας, στόν
χῶρο τῆς αἱρέσεως, σύμφωνα μέ τή «Δήλωση τοῦ Τορόντο». Άρα και σύμφωνα με την
συμφωνούσα σύνοδο του Κολυμπαρίου. Και δεν μας ενδιαφέρει για τους πλανεμένους του
συνονθυλεύματος του Π.Σ.Ε., αλλά μας
ενδιαφέρει και μας κόφτει για την Αγία μας Εκκλησία. Την Ορθόδοξη Εκκλησία. Την
δική μας Εκκλησία.
Έτσι πολύ σύντομα, αστραπιαία, είναι ίσως η καταλληλότερη λέξη, εφηύρε τα αντί του Θεού κείμενα και αντικείμενα, τα οποία και ανήγαγε εις επίπεδο Θεού. Έτσι έφθασε ο άνθρωπος να λατρεύει όχι τον Αληθινό έναν Θεό, αλλά όσα είδωλα του Θεού δημιουργούσε ο ίδιος ή δημιουργούνταν γύρω του, δια των φαινομένων της «πνευματικής» «ανακλάσεως», του «αντικατοπτρισμού», της «διαθλάσεως», της «παραθλάσεως»… και όλων των άλλων.
Με τον τρόπο αυτό η ειδωλολατρία έγινε θρησκεία. Το μεγαλύτερο ψέμα που
λένε οι άνθρωποι είναι το «ότι είναι άθεοι».
Δεν υπάρχει άθεος άνθρωπος. Υπάρχει όμως ο ειδωλολάτρης. Δηλαδή ο άνθρωπος που
«Δεν θέλει» να λατρεύει τον Αληθινό Θεό… αλλά τα «φανταστικά» ή «πραγματικά»
υποκατάστατα, «είδωλα», του Αληθινού
Θεού.
Όμως ας έλθουμε στην ουσία. Εάν
κάνουμε μία παγκόσμια έρευνα για να δούμε πόσοι εκ του παγκοσμίου πληθυσμού
λατρεύουν τον Αληθινό Θεό, τα αποτελέσματα είναι άκρως απογοητευτικά. Τούτο
γιατί είναι ελάχιστο το ποσοστό των Ορθοδόξων Χριστιανών σε σχέση με τον
παγκόσμιο πληθυσμό, ίσως περίπου 0,06% μπορεί και λιγότερο, αλλά και εκ των
Ορθοδόξων Χριστιανών ελάχιστοι λατρεύουν τον Αληθινό Θεό. Ακούγεται αυστηρό και
απόλυτο. Μα δεν είναι.
Να πούμε εξ’ αρχής ότι ουδεμία «Χριστιανική παραφυάδα», εξ όσων
ονομάζουμε ανενδοίαστα «Χριστιανούς»,
λατρεύει τον Έναν Αληθινό Τριαδικό Θεό. Δεν είναι της στιγμής, αλλά καλό είναι
να το επισημάνουμε. Ούτε οι παπικοί, ούτε οι προτεστάντες, ούτε οι μονοφυσίτες,
ούτε κάποιο άλλο υπότμημα του Παγκοσμίου
Συμβουλίου των Εκκλησιών, αναφέρεται στον Ένα Τριαδικό Θεό, αφού παραχαράσσουν
είτε αυτά καθαυτά τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, είτε διαστρέφουν τα περί των
ενεργειών των προσώπων και των υποστάσεών Τους. Ούτως εχόντων των πραγμάτων
γεννάται το ερώτημα. Τι λοιπόν λατρεύουν όλες αυτές οι «Χριστιανικές
παραφυάδες»; Βέβαια λατρεύουν «πνευματικά
είδωλα» του Αληθινού Θεού. Πως λοιπόν πρέπει να χαρακτηρίζονται; Βέβαια
ειδωλολάτρες. Μα η «Χριστιανική Ευρώπη» ειδωλολατρική; Ναι… η «Χριστιανική
Ευρώπη» είναι ειδωλολατρική. Και όλοι οι άλλοι επίσης, αιρετικοί και
ετερόδοξοι, που καμώνονται περί της «Χριστιανικής» υποστάσεώς τους είναι κατ’
ουσίαν ειδωλολάτρες.
Δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε με τις περιβόητες μονοθεϊστικές θρησκείες,
(που μας λένε κάποιοι ότι είναι και οδοί σωτηρίας)… Σ’ αυτές έχουμε περισσότερο καθαρή την εικόνα
της ειδωλολατρίας. Μα και μέσα στο Ορθόδοξο πλήρωμα, θα μπορούσαμε να
αναφέρουμε πολλά παραδείγματα συνειδητής ή ασυνειδήτου ειδωλολατρίας. Ίσως σε
κάποιο άλλο κείμενό μας αναφερθούμε περισσότερο αναλυτικά.
Η αίρεση του οικουμενισμού, είτε πρόκειται
για τον διαχριστιανικό οικουμενισμό, είτε για τον διαθρησκειακό οικουμενισμό, σαν
θέση και στάση μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχει απλώσει στέρεα τις ρίζες της. Η
σύνοδος δε της Κρήτης, την εγκατέστησε νομίμως και κανονικώς. Τέτοια είναι η
επικράτηση της αιρέσεως που το αρμόδιο γραφείο της Αρχιεπισκοπής Αλβανίας να αναρωτιέται:
«(άραγε
ποιος τάχα θα τη συγκαλέσει και από ποιους θα συγκροτηθεί αυτή η «Πανορθόδοξος
Σύνοδος», που θά καταδικάσει τήν
παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης»;
(https://orthodoxalbania.org/alb/index.php/el/lajme-2/blog/6852-2019-02-07-18-18-44)
Η παναίρεση λοιπόν του
οικουμενισμού, έρχεται με τις θέσεις των οικουμενιστών θεολόγων, των
οικουμενιστών Επισκόπων, Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών, να υπηρετήσει, ως δούλος
τον Δεσπότη. Και ο Δεσπότης στην προκειμένη περίπτωση έχει δυστυχώς το όνομα
«ειδωλολατρία». Γιατί; Διότι ο οικουμενισμός δέχεται όλες τις «ειδωλικές»
καταστάσεις που εφηύραν και λατρεύουν,
όλες οι «Χριστιανικές παραφυάδες», που είπαμε πιο πάνω. Και όχι μόνο τις
δέχεται, αλλά «κοινωνεί» με αυτές και τις αναγάγει μάλιστα στο επίπεδο της
Εκκλησίας. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα σπουδαιότερα κείμενα της
Κρήτης αναβάθμισε τις αιρετικές παραφυάδες Δύσης και Ανατολής και τις ανέδειξε
σε Εκκλησίες.
Ο οικουμενισμός ουσιαστικά έχει δημιουργήσει είδωλο του σώματος και του
αίματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, είδωλο της Μίας, Αγίας, Καθολικής και
Αποστολικής Εκκλησίας και θεωρεί αυτό το είδωλο ως την αληθινή Εκκλησία. Ας δούμε
τι γράφει ο π. Σεραφείμ Ζήσης στο κείμενό του με τίτλο «Γιατί είναι αιρετική η Σύνοδος του
Κολυμπαρίου.» «Λέγεται στό κείμενο τοῦ Κολυμπαρίου (παρ.
§19) ὅτι: «Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες-μέλη
[...] ἔχουν βαθειά τήν πεποίθηση ὅτι οἱ ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις τῆς
Δηλώσεως τοῦ Toronto […] εἶναι κεφαλαιώδους σημασίας γιά τήν Ὀρθόδοξη συμμετοχή
στό Συμβούλιο», δηλ. στό ΠΣΕ. Στή «Δήλωση τοῦ Τορόντο»,
μολονότι γίνονται καί κάποιες ὀρθές ἐκκλησιολογικές διευκρινίσεις, ὡστόσο
λέγεται μεταξύ ἄλλων πλανῶν, ὅτι: «Οἱ Ἐκκλησίες-μέλη ἀναγνωρίζουν ὅτι τό νά
ἀποτελεῖ κάποιος μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι πιό περιεκτικό ἀπό τό νά
ἀποτελεῖ μέλος τῆς δικῆς του Ἐκκλησίας» (κεφ. 4,
§3). Συνεπῶς, ἡ «Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ» δῆθεν δέν περιορίζεται ἐντός τῆς
Ὀρθοδοξίας, ἀλλά ὑπάρχει Ἐκκλησία (δηλ. σωτηρία) καί ἐκτός Ὀρθοδοξίας, στόν
χῶρο τῆς αἱρέσεως, σύμφωνα μέ τή «Δήλωση τοῦ Τορόντο». Άρα και σύμφωνα με την
συμφωνούσα σύνοδο του Κολυμπαρίου. Και δεν μας ενδιαφέρει για τους πλανεμένους του
συνονθυλεύματος του Π.Σ.Ε., αλλά μας
ενδιαφέρει και μας κόφτει για την Αγία μας Εκκλησία. Την Ορθόδοξη Εκκλησία. Την
δική μας Εκκλησία.
Να λοιπόν που μέσα στου κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας ξαναγεννιέται η
«ειδωλολατρία». Στη σκέψη μας έρχονται τα λόγια από την Ιερά Αποκάλυψη «…. καὶ θαυμάσονται οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς
γῆς, ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐπὶ τὸ βιβλίον τῆς ζωῆς ἀπὸ καταβολῆς κόσμου,
βλεπόντων τὸ θηρίον ὅτι ἦν, καὶ οὐκ ἔστι
καὶ παρέσται.»
[Και οι κάτοικοι της γης, των οποίων το
όνομα δεν είναι γραμμένον στο βιβλίον της ζωής από τότε που εκτίζετο ο κόσμος,
θα θαυμάσουν, όταν ίδουν ότι το θηρίον υπήρχε μεν κάποτε και δεν
υπάρχει, και όμως πάλιν θα παρουσιασθή.] –Ιερά
Αποκάλυψις. 17,8β-
Να
λοιπόν ποιο είναι το θηρίο που κάποτε υπήρχε, κάποια εποχή δεν υπάρχει, αλλά
πάλι παρουσιάζεται. Πρόκειται για την ειδωλολατρία. Πρόκειται για τον
οικουμενισμό. Πρόκειται για τον ειδωλολατρικό οικουμενισμό.
Λοιπόν καιρός να ανανήψουμε. Καιρός να ελέγξουμε και να ελεγχθούμε.
Καιρός να εξετάσουμε εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών περί του αν
και κατά πόσο είμαστε ακόλουθοι των Αγίων Πατέρων και των Αγίων Συνόδων, ή μεταβήκαμε
από την Ορθοδοξία στην ειδωλολατρία του οικουμενισμού, στην προσωπική μας αλλά
και στην εν γένει Εκκλησιαστική Ζωή μας. Και αν διαπιστώσουμε το δεύτερο, καιρός
να μετανοήσουμε και να επανέλθουμε στα όσια και τα ιερά που μας παρέδωσαν οι
Άγιοι Απόστολοι και οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Αμήν. Γένοιτο.
1η Μαΐου 2019
