«Καμμία έκπληξη πλέον για τα βέβηλα
τηλεσκευάσματα που κάθε χρόνο συκοφαντούν την πίστη μας λίγο πριν το Πάσχα»…
του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορα Βυζαντινής Ιστορίας
Πέρασε το Πάσχα
και βεβαίως για μια ακόμη χρονιά γίναμε αυτόπτες μάρτυρες της συνηθισμένης
πλέον προσπάθειας να συκοφαντηθεί ο Χριστός μας, να σπιλωθούν η Παναγία και οι
Απόστολοι, να αποδομηθεί το μέγα γεγονός της Αναστάσεως, να καθυβριστεί με κάθε
δυνατό τρόπο η πίστη μας. Ο λόγος για πλείστα τηλεοπτικά και κινηματογραφικά
σκευάσματα, που: α) είτε καταχωρούνται στο πεδίο της δήθεν καλλιτεχνικής
δημιουργίας (όπως διάφορες ταινίες που παίζονται τη Μεγάλη Εβδομάδα και πού
συνήθως περιέχουν μεγάλες πλάνες, αποδομητικές οπτικές γωνίες ή και απίστευτες
βλασφημίες για το πρόσωπο του Χριστού και της Παναγίας, ενώ θυμίζω ότι και
άλλες μαγαρισιές, σαν τον διαβόητο «Κώδικα ντα Βίντσι», πάλι λίγο πριν το Πάσχα
είχαν κάποτε πρωτοεμφανιστεί), β) είτε φέρουν τον μανδύα της επιστημονικής
ανακάλυψης (όπως η προ ετών αθλιότητα με την - βάσει δήθεν ευρεθέντος DNA -
αναπαράσταση ενός δύσμορφου προσώπου που τάχα ανήκε στον Χριστό ή όπως τα
απερίγραπτα ντοκιμαντέρ περί «κατασκευής ενός Μεσσία», περί του πώς...φτιάχτηκε
ο Χριστιανισμός, περί των…απογόνων του Ιησού κλπ. Ελεεινά δηλαδή και χυδαία
τηλεσκευάσματα που έχουν πάει τον όρο «βλασφημία» σε πρωτόγνωρα ύψη. Αυτά όλα
πλημμυρίζουν τις μικρές οθόνες μας καθ’ όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα ή και ακόμη
περισσότερο.
Και επειδή υπάρχουν
δυστυχώς ακόμη και σήμερα κάποιοι που δηλώνουν απορημένοι με όλα αυτά (πράγμα λογικό
για όποιον βλέπει μόνο κάποια δέντρα, αλλά αγνοεί το δάσος), ας θεωρήσουμε τα
πράγματα στη σωστή τους διάσταση: όχι δηλαδή ως τα νοσηρά αποκυήματα κάποιων
διαταραγμένων ή πλανεμένων «ερευνητών» και καλλιτεχνικών «δημιουργών», αλλά
απολύτως εντεταγμένα μέσα στον ευρύτερο χώρο που τα γεννά (ή για την ακρίβεια,
τα εξεμεί). Μόνον έτσι άλλωστε μπορούν και η υπερπροβολή και η μεγάλη τους
συχνότητα να ερμηνευθούν, αλλά και το ίδιο τους το περιεχόμενο να αξίζει τελικά
μιας αντιμετώπισης κατά τι πολυπλοκότερης από την απλή λύπη, την αγανάκτηση,
την οργή ή και τον σαρκασμό μας.
Εκείνο που
οφείλουμε κατ’ αρχάς άπαντες να κατανοήσουμε είναι πως εδώ και πολύ καιρό
διάγουμε πνευματικά (αλλά και πολιτικο-οικονομικά) τον σκοτεινότερο ίσως
Μεσαίωνα που γνώρισε ποτέ η ανθρώπινη Ιστορία. Όποιος ακόμη θέλει να πιστεύει
ότι ζει σε φωτεινή περίοδο ελευθερίας, δημοκρατίας και πνευματικής προόδου,
είναι απλούστατα - και λίαν επιεικώς - παντελώς ανόητος. Αιρέσεις επί αιρέσεων
και σέχτες επί σεχτών λυμαίνονται τον πλανήτη, ποδηγετώντας τη σκέψη των
ατέλειωτων ανθρώπινων κοπαδιών που τις ακολουθούν, ο αποκρυφισμός και η μαγεία
δεν κυριαρχούν απλώς σε δεύτερο πλάνο, αλλά διαφημίζονται πλέον συστηματικά και
απροκάλυπτα ακόμη και μέσα από ταινίες αυτοφερόμενες ως παιδικές, ενώ πάνω απ’
όλα αυτά (και σε εμφανή σχέση μαζί τους) υπάρχει το γνωστό πανίσχυρο
υπερκαπιταλιστικό-σιωνιστικό δίκτυο, που κατέχει απολύτως τον έλεγχο του
πλούτου, της επιστήμης και της τεχνολογίας και κινεί τα νήματα όλων των
παγκόσμιων πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων, επιδιώκοντας τη συγχώνευση των
λαών της γης μέσα στον παγκοσμιοποιημένο χυλό της Νέας Τάξης. Επιδιώκοντας έναν
Γενναίο, Νέο Κόσμο (για να θυμηθούμε και τον Άλντους Χάξλεϊ), ένα κόσμο ομογενοποιημένο
οικονομικά (υπό τη μπότα της Παγκόσμιας Τράπεζας και μιας διεθνούς οικονομικής
ολιγαρχίας), πολιτισμικά (υπό το προκάτ απόλυτο χάος της λεγόμενης
Πολυπολιτισμικότητας) και θρησκευτικά (μέσα από τον συγκρητισμό και την
προώθηση της Πανθρησκείας της Νέας Εποχής). Ένα κόσμο που δεν θα έχει ιστορική
μνήμη, δεν θα έχει εθνική, γλωσσική και θρησκευτική πολυμορφία, ούτε σύνορα. Έναν
κόσμο που θα ελέγχεται με δορυφόρους, διαδίκτυα, πλαστικό χρήμα και εμφυτεύματα
και θα διοικείται από μία μικρή παγκόσμια συμμορία και εντέλει από έναν Ηγέτη.
Έναν κόσμο δηλαδή, μπροστά στον οποίο ίσως ακόμη και η οργουελική φαντασία να
μοιάζει με παιδικό ανέκδοτο τελικά.
Ένα
βασικό λάθος που διαπράττουν πολλοί πολέμιοι της Νέας Τάξης, είναι ότι το
σκοτεινό σύστημα που προωθεί όλες αυτές τις εξελίξεις το εκλαμβάνουν κυρίως ως σύστημα
πολιτικοοικονομικό, υποτιμώντας ή και αγνοώντας εντελώς τη θρησκευτική του
διάσταση. Ας βάλουμε όμως τα πράγματα στη θέση τους. Η οικονομική και πολιτική
διάσταση αυτού του δικτύου, όσο κι αν μοιάζουν να κυριαρχούν, στην
πραγματικότητα δεν είναι παρά το εποικοδόμημα. Κατά βάθος και κατά κύριο λόγο, αυτό
το δαιμονικό παγκόσμιο υπερκαπιταλιστικό κατασκεύασμα είναι θρησκεία. Γι’ αυτό
και όλο το μεταφυσικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο στηρίζεται και με το οποίο
εμφανώς διαπλέκεται (μασονικές στοές, αποκρυφισμός, μαγεία, σατανισμός,
καμπαλισμός, κλπ.) δεν αποτελεί απλώς όπλο επιβολής, αλλά είναι οργανικό του
κομμάτι, σαρξ εκ της σαρκός αυτού. Πρόκειται για μία θρησκεία-διεστραμμένη
μετεξέλιξη του Ιουδαϊσμού, για μία θρησκεία που προσπαθεί να αποκτήσει τον
έλεγχο των πάντων, προλειαίνοντας έτσι το έδαφος, καθώς αναμένει ακόμη τον
Μεσσία της. Μόνο υπ’ αυτό το πρίσμα μπορεί να εξηγηθεί ο αδυσώπητος πόλεμος που
διεξάγεται κατά της χριστιανικής πίστης και που άλλως, καίπερ προφανής, θα
παρέμενε ανερμήνευτος. Είναι ο πόλεμος των αναμενόντων έναν νέο Μεσσία, που
ακριβώς γι’ αυτό επείγονται να καταστήσουν τα πάντα σκοτεινά και κενά από
ελπίδα, αναδεικνύοντας σε ψέμα την αποκεκαλυμμένη αλήθεια του ήδη Ενανθρωπήσαντος.
Και ο πόλεμος
αυτός, ως γνωστόν, μαίνεται το έκπαλαι. Πιο δυσδιάκριτος παλαιότερα, εντάθηκε
και έγινε πιο εμφανής με την βοήθεια και της τεχνολογικής έκρηξης κατά το β΄ μισό του 20ού αι. Κάποια στιγμή
είχε στραφεί και κατά της ιστορικότητας του προσώπου του Χριστού. Σήμερα πια
βεβαίως κανείς σοβαροφανής αρνησίας δεν θα τολμούσε να θέσει τέτοιο θέμα, γιατί
μάλλον θα γέλαγαν οι πάντες. Ο πόλεμος λοιπόν εδώ και μερικές δεκαετίες
διεξάγεται πλέον με νέα όπλα, προβάλλοντας τον Χριστό ως ένα μύστη, δάσκαλο,
επαναστάτη ή «καλό άνθρωπο». Δηλαδή, καλό μεν, αλλά άνθρωπο. Το αποτέλεσμα, αν
το μήνυμα περάσει, θα είναι απολύτως το ίδιο. Τι διαφορά έχει ένας εντελώς
ανύπαρκτος Χριστός από έναν ιστορικά υπαρκτό μεν, αλλά μόνο με ανθρώπινη
οντότητα; Και πάλι επί της ουσίας ανύπαρκτος είναι, υπό την έννοια πως δεν μας
αφορά. Παγερά αδιάφορος πράγματι μάς είναι ένας απλά…καλός άνθρωπος που
σταυρώθηκε κάποτε από τους Ρωμαίους, απέθανε, ετάφη και τέρμα. Αδιάφορος μάς
είναι, ει ουκ ανέστη τα του Άδου σκυλεύσας βασίλεια και θεώσας το πρόσλημμα της
σαρκός. Είναι αδήριτη αλήθεια το ότι, «εἰ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ
πίστις ἡμῶν». Ας γκρεμίσουμε τις εκκλησίες, ας πετάξουμε τα πατερικά κείμενα κι
ας το ρίξουμε στο φαγοπότι. Είναι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε. Φάγωμεν
και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν. Αποθνήσκομεν και (επίσης) τέρμα.
Δεν είναι
τυχαίο το ότι ο πόλεμος εκπορεύεται πάντοτε από τα ίδια κέντρα και έχει πάντα
τον ίδιο στόχο. Δεν εξετάζουμε εδώ, εννοείται, την περίπτωση της απλής αθεΐας.
Αν είσαι άθεος, απλώς δεν πιστεύεις και τέλος. Το αντιπαρέρχεσαι και δεν
ασχολείσαι πια. Όμως η συκοφαντία, η σπίλωση και η λάσπη είναι κάτι διαφορετικό,
κάτι εμφανώς στημένο και υπογείως ενορχηστρωμένο. Είναι τυχαίο δηλαδή το ότι
διάφοροι μυστήριοι, αυτοφερόμενοι ως επιστήμονες ή ως μελετητές, φέρνουν κάθε
χρόνο στο φως κι από κάτι καινούργιο (και μάλιστα επίσης κατά…θαυμαστή
σύμπτωση, όπως προαναφέραμε, συνήθως λίγο πριν από κάθε Πάσχα); Και εννοείται
ότι όλα αυτά φυσικά, ακόμη και τα πλέον βαρύγδουπης επιστημοφάνειας, ποτέ δεν κατορθώνουν
να τεκμηριώσουν απολύτως τίποτε (στην πραγματικότητα όσοι ξέρουμε πέντε
γράμματα και λίγη Ιστορία μάλλον καγχάζουμε απηνώς με την απροσχημάτιστη σπουδή
ορισμένων να «βγάλουν από τη μύγα ξύγκι»), αλλά πάντως υποσυνείδητα περνούν τα
μηνύματά τους στον μέσο εκπρόσωπο μίας θεωρητικά χριστεπώνυμης μάζας, που κατά
βάθος όμως ουδέν γιγνώσκει και ελάχιστα σκέπτεται, καθώς ο εγκέφαλός του έχει
σχεδόν γίνει πια κιμάς από τις υλικές ανέσεις και την αενάως κατά ριπάς
εκπεμπόμενη τηλεοπτική ανοησία. Ο εν λόγω εγκέφαλος είναι και ο μόνος
πραγματικός στόχος όλου αυτού του ενορχηστρωμένου οχετού, του οποίου οι φορείς
γνωρίζουν καλά ότι οι «ανακαλύψεις» τους δεν μπορούν να αποδείξουν το παραμικρό
(τι να αποδείξεις άλλωστε για ένα θέμα που εξαρχής και εσκεμμένα ετέθη
ουρανόθεν ως σημείον αντιλεγόμενον, εσφραγισμένον εις τους μη έχοντας οφθαλμούς
οράν και ώτα ακούειν, κείμενον όχι μόνο εις ανάστασιν πολλών, αλλά και εις
πτώσιν;). Με τη μεθοδευμένη λάσπη όμως και τη συστηματική επανάληψη της
αλητείας είναι προφανές πως όλο και κάτι (συνειδητά ή υποσυνείδητα) θα μείνει.
Καμμία έκπληξη
λοιπόν δεν μπορεί να υπάρχει πλέον για τα βέβηλα τηλεσκευάσματα που κάθε χρόνο
συκοφαντούν την πίστη μας, συνήθως την εποχή του Πάσχα (αλλά δευτερευόντως και
άλλων μεγάλων εορτών μας). Όλα όσα βλέπουμε στις οθόνες μας (και το
επαναλαμβάνω: όχι ως τα διεστραμμένα αποκυήματα ταραγμένων νοών, αλλά ως τα απολύτως
εσκεμμένα και επακριβώς στοχευμένα μυθοπλαστικά κατασκευάσματα στρατευμένων
νεοεποχιτών «ερευνητών» και «καλλιτεχνών») δεν είναι παρά απλές ψηφίδες σ’ όλο
αυτό το ευρύτερο ψηφιδωτό. Δεν είναι τα πρώτα, δεν θα είναι σίγουρα ούτε και τα
τελευταία. Είναι μάλιστα κάθε χρόνο όλο και πιο…εντυπωσιακά από τα προηγούμενα,
καθότι πιο θορυβώδη και απροκάλυπτα. Ολοφάνερα πια κάποιοι βιάζονται πολύ και
πάνω στη βιασύνη τους δεν τηρούν πλέον ούτε τα προσχήματα. Κι αν κάποιους
σοκάρουν ακόμη όλα αυτά τα τηλεσκουπίδια με το περιεχόμενό τους, στην
πραγματικότητα ουδέν το περίεργον. Έχετε ακούσει άραγε τι αναφορές γίνονται στο
πρόσωπο του Χριστού στη διάρκεια μασονικών ή σατανιστικών τελετών; Ζούμε απλώς
στην εποχή που όλα αυτά έχουν αρχίσει πλέον να βγαίνουν και προς τα έξω. Στο
εγγύς μέλλον είναι απολύτως βέβαιο πως θα ακολουθήσουν πολύ χειρότερα.
Και φυσικά το
πρόδηλο καθήκον μας απέναντι σ’ όλα αυτά είναι η προβολή κάθε δυνατής αντίστασης.
Αντίστασης όχι απλώς απέναντι στα εν λόγω τηλεσκουπίδια (που δεν είναι παρά κάποιες
σταγόνες στον ωκεανό), αλλά απέναντι στον ίδιο τον ωκεανό. Αντίδραση συνολική
απέναντι στη Νέα Τάξη και τη Νέα Εποχή και σ’ όλα όσα αυτές απεργάζονται, είτε
είναι διαθρησκειακοί χυλοί, είτε πολυπολιτισμικά ανεμομαζώματα, είτε επιβολή
της ομοφυλοφιλίας και κάθε άλλης διαστροφής, είτε σχέδια πολέμου, είτε
υποτιθέμενοι αντιτρομοκρατικοί νόμοι ελέγχου και παρακολούθησης, που στην
πραγματικότητα δεν έχουν ως στόχο κάποια (στημένη από τους ίδιους τους νεοταξικούς
μηχανισμούς) τρομοκρατική απειλή, αλλά μόνο εμάς τους ίδιους. Το σύστημα δεν
είναι άτρωτο, γιατί έχει πετάξει πια τα προσωπεία του και πάνω στη βιασύνη του
κάνει και λάθη. Πάνω απ’όλα οφείλουμε να θυμόμαστε ότι όποια κι αν είναι τα
σχέδια των ανθρώπων, την τελευταία λέξη θα την πει Θεός. Ας στηρίξουμε λοιπόν
τις ελπίδες μας σ’ Εκείνον, κάνοντας φυσικά ταυτόχρονα και αυτό που μας
αναλογεί με την προσωπική μας αντίδραση: πρωτίστως με τη μετάνοια και τον
πνευματικό μας αγώνα και δευτερευόντως με ό,τι άλλο είναι ανθρωπίνως δυνατόν.
Αντίδραση και
αντίσταση λοιπόν. Μία αντίσταση ωστόσο που μοιραία περνάει μόνο μέσα από τη
γνώση και την αυτοσυνειδησία. Μόνο τότε μπορεί να είναι και αποτελεσματική.
Κατ’ αρχάς όμως ας πάψουμε τουλάχιστον να νιώθουμε έκπληξη μ’ όσα συμβαίνουν,
ας πάψουμε να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε για λίγο απότομα, πριν ξαναλλάξουμε
πλευρό. Καιρός για οριστική αφύπνιση, καιρός για μόνιμη νήψη και περισυλλογή.
Έτσι ώστε, ακόμη και αν επιτρέψει ο Θεός να έρθουν ακόμη μεγαλύτερες
δοκιμασίες, ακόμη κι αν «οι Μήδοι τελικά διαβούνε», να είμαστε έστω έτοιμοι για
το τελευταίο προπύργιο - που αυτό τουλάχιστον θα μας έχει σίγουρα απομείνει και
δεν θα μπορέσει ποτέ κανείς να μας το πάρει, αν δεν το παραδώσουμε από μόνοι
μας. Την αντίσταση μέσα μας, ο καθένας ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό του. Σαν έτοιμοι
από καιρό, τότε που θα έρθουν οι ακόμη χειρότερες μέρες…
