Η στάση μας έναντι της προδοσίας και της Σταύρωσης του Κυρίου.

 

Γράφει ο π. Φώτιος Βεζύνιας

«Κύριε ἐπὶ τὸ πάθος τὸ ἑκούσιον παραγενόμενος, ἐβόας τοῖς Μαθηταῖς σου, κἂν μίαν ὥραν οὐκ ἰσχύσατε, ἀγρυπνῆσαι μετ’ ἐμοῦ, πῶς ἐπηγγείλατε ἀποθνήσκειν δι’ ἐμὲ; Κἂν τὸν Ἰούδαν θεάσασθε, πῶς οὐ καθεύδει, ἀλλὰ σπουδάζει προδοῦναί με τοῖς παρανόμοις; ἐγείρεσθε, προσεύξασθε, μή τις με ἀρνήσηται, βλέπων με ἐν τῷ σταυρῷ. Μακρόθυμε δόξα σοι.»

Ελεύθερη μετάφραση:

«Κύριε βαδίζοντας με την θέλησή σου προς το πάθος, έλεγες στους μαθητές σου. Αν ούτε μία ώρα δεν αντέξατε να αγρυπνήστε μαζί μου, πως λέγατε ότι θα φθάστε μέχρι τον θάνατο για χάρη μου; Και ακόμα πως το κάνατε αυτό ενώ βλέπετε τον Ιούδα, ότι δεν κοιμάται, αλλά βιάζεται  με μελετημένες κινήσεις, να με προδώσει στους παράνομους; Ξεσηκωθείτε, και προσεύχεστε μη τυχόν κάποιος από σας με αρνηθεί βλέποντάς με στον Σταυρό. Μακρόθυμε δόξα σε σένα.»

   Αυτό το τροπάριο είναι το τρίτο σε σειρά, από το έκτο Αντίφωνο της ακολουθίας των Αχράντων Παθών του Κυρίου, που τελείται το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης. Και ίσως εξ αιτίας της φόρτισης της ημέρας, ίσως λόγω της  δυναμικής των στιγμών που ζούμε εκείνες τις ώρες μέσα στους Ναούς, ίσως.. δεν εμβαθύνουμε όσο πρέπει στο νόημα των τροπαρίων.

   Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι όλοι εμείς, τα μέλη της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας διεκδικούμε τον τίτλο του «Μαθητού του Χριστού». Σε μια εποχή όμως σαν τη δική μας, σε μια εποχή που όπως έλεγε ο Άγιος Παΐσιος, «έγινε η ανομία νόμος, και η αμαρτία μόδα», σε μια τέτοια εποχή πρέπει όλοι μας να αγρυπνούμε… ακολουθώντας τις παρατηρήσεις του Κυρίου προς τους μαθητές του, που περιλαμβάνονται στο τροπάριο που σας παραθέτω στην αρχή.

  Λοιπόν μαθητές του Χριστού όλοι; Όλοι. Μαθητές ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης οι υιοί του Ζεβεδαίου, μαθητής ο Πέτρος, μαθητής και ο Ιούδας. Η διαφορά μεταξύ τους είναι σαφής. Οι δύο πρώτοι μέσα από την «μαθητεία», ζητούν ανταλλάγματα εξουσίας. Ζητούν ρουσφέτι. «Δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου.» 

Ο Πέτρος από την άλλη, ενώ υπόσχεται ότι θα δώσει τη ζωή του για τον Κύριο, κατά παράδοξο τρόπο «κιοτεύει», φοβάται εμπρός στον αδυσώπητο έλεγχο των λόγων της θυρωρού: «μὴ καὶ σὺ ἐκ τῶν μαθητῶν εἶ τοῦ ἀνθρώπου τούτου; λέγει ἐκεῖνος· οὐκ εἰμί.» Και η άρνηση του, του στερεί την ιδιότητα του μαθητή. Του την στερεί σε σημείο που ο Κύριος να παραγγέλλει δια των μαθητριών:  «είπατε τοις μαθηταίς και τω Πέτρω». Και ακολουθεί η τριπλή περί αγάπης του Πέτρου προς τον Κύριο, ερώτηση του Κυρίου, για να αποκατασταθεί  ο Πέτρος εις το Αποστολικό αξίωμα.    Μαθητής και ο Ιούδας. Μα αυτός είναι αλλού. Αυτός, πριν  προδώσει,  έχει ανταλλάξει τον Αληθινό Θεό με «άλλον» Θεό. Εξ ου και μεταμελείται.. δεν μετανοεί. Γιατί η μετάνοια συνδέεται άμεσα με τον Αληθινό Θεό. Αυτός που έχει «άλλο θεό» δεν μπορεί να μετανοήσει. Είναι αδύνατο να γίνει «Φως» το σκότος της «λατρείας» ενός άλλου θεού.

   Η αντιμετώπιση των αιρέσεων από τις πρώτες μέρες της ζωής της Εκκλησίας ήταν βασικό μέλημα των Μαθητών. Και ο Κύριος ζήτησε καθαρά την ομολογία της Αληθείας. «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς.» Η «κορυφαία απόδειξη» λοιπόν του ότι είμαστε μαθητές Εκείνου, είναι η ομολογία της Αληθείας απέναντι σ’ αυτούς που υποστηρίζουν το ψεύδος και την πλάνη. Απέναντι στις αιρέσεις και τους αιρετικούς. Και βέβαια για την δική μας εποχή η ομολογία έναντι της παναιρέσεως του οικουμενισμού. Αλλά ας δούμε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.

   Υπάρχουν πολλοί εξ ημών των «μαθητών» που βασισμένοι στην ιδιότητα του «μαθητή του Κυρίου», ίσως όχι συνειδητά, ζητούμε, επιζητούμε ή αναζητούμε, αν όχι επιδιώκουμε «ανταλλάγματα». Λέμε… «εν ταις καρδίαις ημών»… «Εγώ κάνω τόσα.. τόσες θυσίες για την Εκκλησία… τόσους κόπους… Δεν θάπρεπε  να μου αποδοθεί ο τάδε «τίτλος»; Δεν αξίζω να απολαύσω τις τάδε τιμές; Γιατί δηλαδή… τι κακό θα είναι.. να έχω «αυτό»… να είμαι εκείνο». Και ακριβώς επειδή δεν είμαστε ακόμα φωτισμένοι, χάνουμε τον στόχο να γίνουμε όντως και να μείνουμε μαθητές. Στοχεύουμε λοιπόν στα ανταλλάγματα, τα οποία και αρχίζουμε να υπηρετούμε, εις βάρος της μεγίστης των τιμών, να είμαστε Μαθητές του Κυρίου.  Τότε, βασισμένοι στην στόχευση των ανταλλαγμάτων, δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε τον κίνδυνο της αιρέσεως, και βέβαια πάλι για την εποχή μας, τον κίνδυνο της αιρέσεως του οικουμενισμού, και να αντιδράσουμε σωστά. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ουδείς, πλην ελαχίστων εκ του κλήρου, αντέδρασε για την σύνοδο της Κρήτης. Αντίθετα σηκώθηκε τρικυμία όταν φάνηκε να θίγονται τα «ανταλλάγματα». Ο μισθός του κλήρου στην προκειμένη περίπτωση. Δίκαια αντέδρασε ο κλήρος, αλλά η επισήμανση έχει να κάνει με τη «νεκρική σιγή» έναντι του ατοπήματος της Κρήτης. Και να ήταν μόνο ο κλήρος; Ελάχιστοι εκ του ποιμνίου «μαθητές» έδειξαν την δυσαρέσκειά  τους έναντι των όσων θεσμοθέτησε η Κρήτη. Οι δε οργανωμένοι «μαθητές» των Χριστιανικών Οργανώσεων, απλά απόντες. Ετήρησαν και τηρούν στο σύνολο τους, πλην απειροελαχίστων εξαιρέσεων σιγήν ιχθύος. Λυπηρό, αλλά αληθές. Τι σχέση έχει αυτή η τακτική με τα «ανταλλάγματα» που λέμε παραπάνω;  Ηλίου φαεινότερον. Κράτα με να σε κρατώ… να ανεβούμε στο βουνό. Αντάλλαγμα η εξουσία. Είτε από πάνω προς τα κάτω… είτε από κάτω… προς τα πάνω. Και ο νοών, νοείτω.

   Η δεύτερη κατηγορία των «μαθητών» φαίνεται εξ αρχής μεν να έχει «ζήλο». Αναφωνούν τους ίδιους λόγους του Πέτρου, «Την ψυχήν μου υπερ σου θύσω».   Τούτο αναφωνούν και το κάνουν σημαία. Τα κείμενά τους είναι φωτιά. Κληρικοί όλων των βαθμίδων, θεολόγοι καθηγητές ανωτέρου και ανωτάτου επιπέδου, έγραψαν και γράφουν κείμενα αξιόλογα, και ακόλουθα των Αγίων Πατέρων. Έγραψαν για την Κρήτη και πριν και μετά. Έγραψαν για τον οικουμενισμό και πριν και μετά. Μα όταν ακουσθεί η «φωνή της παιδίσκης», «Και σύ ήσθα μετά Ιησού του Ναζωραίου».. Τρέμοντες απολογούνται, ως ο Πέτρος στη αυλή του Αρχιερέως. «Ουκ οίδα τον άνθρωπον». Λυπηρόν. Αλλά αληθές. Αληθές σε σημείον που οι προδότες της Αληθούς Πίστεώς μας οικουμενιστές, να αναφωνούν, «Νενίκηκά σε Σολωμών». Και δικαίως καγχάζουν και λοιδορούν, αφού φαινομενικά η αντίδραση έχει περιοριστεί… σε μερικούς τρελούς… «..ιερείς της αισχύνης» κατά τον επίσκοπο Μιλήτου, που αγωνίζονται να κρατήσουν τις γραμμές των «οχυρών Ρούπελ» της Ορθοδόξου Πίστεως.

  Κι όλα αυτά όταν ο οικουμενισμός, μιμούμενος τον αρχηγό του, τον  αρχέκακο δράκοντα, παραμένει άγρυπνος και αεικίνητος, στη προσπάθειά του να ολοκληρώσει το έργο. Το έργο της προδοσίας αυτού τούτο του Σώματος του Κυρίου. Αυτής ταύτης της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

  Ήδη με την τελευταία προσέγγιση ακουμπήσαμε στον Ιούδα. Στον δόλιο Ιούδα των ημερών μας. Τον μαθητή και διάβολο, κατά την υμνογραφία της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος.  Αυτόν που εδώ και εκατό περίπου χρόνια διαπραγματεύεται, ενσυνειδήτως ή ασυνειδήτως, δεν έχει σημασία, την προδοσία της Εκκλησίας στους «άρχοντας» του κόσμου τούτου. Και κατά παράδοξο τρόπο μιμούμενος τον Ιούδα, φιλήματι δολίω προδίδει τον Διδάσκαλο. Είναι το φίλημα της «αγάπης» είναι ο «αγαπητικός ασπασμός» που ανταλλάσσουν οι «Ορθόδοξοι» οικουμενιστές, με τους αιρετικούς. Είναι το φίλημα του προδότη «μαθητή». Γιατί αυτό σε τελική ανάλυση είναι ο οικουμενισμός. Ίσως κάποιοι πουν ότι δεν είναι έτσι. Ρωτάμε. Είναι η Εκκλησία Αυτό Τούτο το σώμα του Κυρίου; Είναι τα Μυστήρια της Εκκλησίας, Αυτή ταύτη η παρουσία των ενεργειών του Αγίου Πνεύματος; Πως λοιπόν δεν είναι προδοσία με κεφαλαίο το Π, η αναγνώριση αλήθειας στις αιρέσεις; Αυτό συνέβη, πλαγίως, ευθέως και σαφώς στην σύνοδο της Κρήτης.

  Να λοιπόν που τα λόγια του τροπαρίου γίνονται ελεγκτικά κριτήρια για την στάση  όλων μας. Την στάση μας έναντι της αιρέσεως του οικουμενισμού, έναντι της συνόδου της Κρήτης και τώρα έναντι του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου.  Στώμεν καλώς. «Μη τις ημών αρνήσηται, βλέπων τον Κύριο εν τω Σταυρώ, της αιρέσεως και του σχίσματος».

6-5-2019