Πηγή :www.amen.gr
Διαβάστε το κείμενο και κάντε λίγο υπομονή για τον σχολιασμό..... (Χριστός Ανέστη. Μόνο αυτό είναι δικό μου και δεν το θέτω ως θέμα σε κανένα "Διάλογο" . π. Φώτιος Βεζύνιας).
Η ανοχή στην ιδιαιτερότητα του άλλου, που έχει σχέση με τον τόπο καταγωγής, ή την ζωή του, είναι το χαρακτηριστικό της πορείας του Χριστού και που άφησε ως παρακαταθήκη στην Εκκλησία Του. Για τον λόγο Εκείνη απευθύνεται στον πλέον αμαρτωλό και τον καλεί σε αλλαγή, αναπτύσσει ιεραποστολή για να Τον συστήσει σε έθνη και λαούς που δεν άκουσαν ποτέ το μήνυμα του Ευαγγελίου, δέχεται άνδρες και γυναίκες με το ίδιο ακριβώς πνεύμα, ως παιδιά όλοι του Αυτού Θεού. Αυτό είναι το κήρυγμα της Καινής Διαθήκης σε αντίθεση με αυτό της Παλαιάς, την οποία ο Ιησούς δεν καταργεί, αλλά συμπληρώνει ή και διορθώνει. Το παράδειγμα το προσφέρει.
Αφού ο Κύριος έκανε διάλογο - αν και δέχθηκε τα σχόλια και των μαθητών Του ακόμα - δεν πρέπει η Εκκλησία, που είναι «Εκείνος παρατεινόμενος στους αιώνες», να ασκεί διάλογο με τους κάθε λογής «άλλους»; Μολύνθηκε ή μειώθηκε ο Χριστός; Όχι, ούτε και η Εκκλησία Του. Αντίθετα, άλλαξε ένα πρόσωπο στην συνάντηση στο φρέαρ του Ιακώβ, αμέτρητα στην συνέχεια. Ήξερε ότι δεν έδινε νερό μολυσμένο, αλλά ζωντανό. Την ίδια ζωντάνια έχει και η Ορθόδοξη Εκκλησία, γι΄ αυτό και δεν διστάζει να την προσφέρει σε αλλόδοξους και αλλόθρησκους , χωρίς βέβαια να διαπραγματεύεται το δόγμα Της, την παράδοση Της ή τους κανόνες Της. Τίποτα δεν έχει να κρύψει, γι΄ αυτό δεν μπορεί να αρνηθεί ή να παραιτηθεί από διαλόγους. Ιδιαίτερα συζητά με τους άλλους για θέματα της εποχής που ταλαιπωρούν τους ανθρώπους και που δεν κοιτούν εθνότητα, φύλλο ή θρήσκευμα (πείνα, πτώχεια, περιβάλλον, ειρήνη).
Τις αγιοπατερικές επιφυλάξεις, αρνήσεις και ενστάσεις πρέπει να τις δούμε και να τις εξετάσουμε υπό το πρίσμα συγκεκριμένων ιστορικών συγκυριών και καταστάσεων. Τότε η πίστη των χριστιανών δεν ήταν ξεκαθαρισμένη και το πέρασμα από «Εκκλησία» σε «Εκκλησία» και από αίρεση σε αίρεση ήταν εύκολη. Έτσι, η ενότητα της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας ήταν εύθραυστη. Τώρα πλέον η συνείδηση των χριστιανών εδραιώθηκε και ο κίνδυνος από επιπόλαιες κινήσεις αφανίστηκε ή περιορίστηκε. Πληγή είναι πια οι νεοφανείς αιρέσεις που τις αντιμετωπίζουν όλες οι χριστιανικές ομολογίες και που είναι άλλο ένα πεδίο συνεργασίας μ΄ αυτές, είναι κοινό το πρόβλημα. Μ΄ αυτές βέβαια τις αιρετικές ομάδες καμία συζήτηση δεν γίνεται.
Η άκρη ανήκει σ΄ αυτούς που μόνο εκεί βρίσκουν καταφύγιο, γιατί δεν έχουν επιχειρήματα, γιατί έτσι μπορούν να κρύψουν προβλήματα προσωπικά ή με την ηχηρή άρνησή τους να δημιουργήσουν τείχη και εκεί να περιχαρακώσουν ατέλειες και αδυναμίες. Με την οικειοποίηση της Εκκλησίας ως προσωπική τους περιουσία, την υποβιβάζουν από Σώμα σε σωματείο δεδηλωμένων «καλών χριστιανών». Μ΄ αυτό τον τρόπο βλασφημούν και υποτιμούν το όνομα του Χριστού για χάρη της δικής τους χριστιανικής τιμής, αξίας και θέσης, αφού η πνευματική μόλυνση είναι υπαρκτή – κατά την γνώμη τους - ακόμα και με την συζήτηση. Ο Ιησούς ευτυχώς δεν είχε προκαταλήψεις, γι΄ αυτό και συζητούσε, ακόμα, και με γυναίκα, ξένη, αμαρτωλή. Εκείνη από την άκρη, λόγω άστατης ζωής, έγινε η ισαπόστολος Φωτεινή. Ο διάλογος έγινε αφορμή για μεταστροφή.
Θείο χάρισμα στον άνθρωπο είναι η λογική, αυτή που θα βρει τον αντίλογο στα ψεύτικα και απατηλά λόγια των άλλων. Αντίθετα, τα λεκτικά πυροτεχνήματα μπορεί να δείχνουν θέρμη αλλά και μισαλλοδοξία, μπορεί να θέλουν να προφυ- λάξουν τους χριστιανούς αλλά και μπορεί και να τους εκθέτουν. Ευτυχώς, ο Χριστός έζησε πριν 2000 χρόνια, γιατί αν έκανε σήμερα η συζήτηση με την Σαμαρείτιδα θα είχε δεχθεί κριτική από όψιμους ζηλωτές και όχι μόνο.
Διαβάστε το κείμενο και κάντε λίγο υπομονή για τον σχολιασμό..... (Χριστός Ανέστη. Μόνο αυτό είναι δικό μου και δεν το θέτω ως θέμα σε κανένα "Διάλογο" . π. Φώτιος Βεζύνιας).
Αποκαλυπτικός ο διάλογος, πρωτότυπη η σύνθεση των διαλεγομένων. Χριστός και Σαμαρείτιδα, ο αναμάρτητος με αμαρτωλή. Άλλα όμως τα μάτια των πολλών και άλλη η θέλησή Του. Οι διαιρέσεις είναι στο παρελθόν, το μέλλον που εγκαινιάζει έμπρακτα ο Ιησούς απαιτεί μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις φύλλων, θρησκευμάτων και εθνοτήτων, χωρίς σε χωρίζουμε σε αγίους και αμαρτωλούς, που άλλωστε για εκείνους ήρθε Εκείνος, να σώσει ήθελε ο Σωτήρας. Ετερόκλητος φαινομενικά ο διάλογος, θεόκλητος όμως, αφού τον προκάλεσε Εκείνος.
Η ανοχή στην ιδιαιτερότητα του άλλου, που έχει σχέση με τον τόπο καταγωγής, ή την ζωή του, είναι το χαρακτηριστικό της πορείας του Χριστού και που άφησε ως παρακαταθήκη στην Εκκλησία Του. Για τον λόγο Εκείνη απευθύνεται στον πλέον αμαρτωλό και τον καλεί σε αλλαγή, αναπτύσσει ιεραποστολή για να Τον συστήσει σε έθνη και λαούς που δεν άκουσαν ποτέ το μήνυμα του Ευαγγελίου, δέχεται άνδρες και γυναίκες με το ίδιο ακριβώς πνεύμα, ως παιδιά όλοι του Αυτού Θεού. Αυτό είναι το κήρυγμα της Καινής Διαθήκης σε αντίθεση με αυτό της Παλαιάς, την οποία ο Ιησούς δεν καταργεί, αλλά συμπληρώνει ή και διορθώνει. Το παράδειγμα το προσφέρει.
Αφού ο Κύριος έκανε διάλογο - αν και δέχθηκε τα σχόλια και των μαθητών Του ακόμα - δεν πρέπει η Εκκλησία, που είναι «Εκείνος παρατεινόμενος στους αιώνες», να ασκεί διάλογο με τους κάθε λογής «άλλους»; Μολύνθηκε ή μειώθηκε ο Χριστός; Όχι, ούτε και η Εκκλησία Του. Αντίθετα, άλλαξε ένα πρόσωπο στην συνάντηση στο φρέαρ του Ιακώβ, αμέτρητα στην συνέχεια. Ήξερε ότι δεν έδινε νερό μολυσμένο, αλλά ζωντανό. Την ίδια ζωντάνια έχει και η Ορθόδοξη Εκκλησία, γι΄ αυτό και δεν διστάζει να την προσφέρει σε αλλόδοξους και αλλόθρησκους , χωρίς βέβαια να διαπραγματεύεται το δόγμα Της, την παράδοση Της ή τους κανόνες Της. Τίποτα δεν έχει να κρύψει, γι΄ αυτό δεν μπορεί να αρνηθεί ή να παραιτηθεί από διαλόγους. Ιδιαίτερα συζητά με τους άλλους για θέματα της εποχής που ταλαιπωρούν τους ανθρώπους και που δεν κοιτούν εθνότητα, φύλλο ή θρήσκευμα (πείνα, πτώχεια, περιβάλλον, ειρήνη).
Τις αγιοπατερικές επιφυλάξεις, αρνήσεις και ενστάσεις πρέπει να τις δούμε και να τις εξετάσουμε υπό το πρίσμα συγκεκριμένων ιστορικών συγκυριών και καταστάσεων. Τότε η πίστη των χριστιανών δεν ήταν ξεκαθαρισμένη και το πέρασμα από «Εκκλησία» σε «Εκκλησία» και από αίρεση σε αίρεση ήταν εύκολη. Έτσι, η ενότητα της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας ήταν εύθραυστη. Τώρα πλέον η συνείδηση των χριστιανών εδραιώθηκε και ο κίνδυνος από επιπόλαιες κινήσεις αφανίστηκε ή περιορίστηκε. Πληγή είναι πια οι νεοφανείς αιρέσεις που τις αντιμετωπίζουν όλες οι χριστιανικές ομολογίες και που είναι άλλο ένα πεδίο συνεργασίας μ΄ αυτές, είναι κοινό το πρόβλημα. Μ΄ αυτές βέβαια τις αιρετικές ομάδες καμία συζήτηση δεν γίνεται.
Η άκρη ανήκει σ΄ αυτούς που μόνο εκεί βρίσκουν καταφύγιο, γιατί δεν έχουν επιχειρήματα, γιατί έτσι μπορούν να κρύψουν προβλήματα προσωπικά ή με την ηχηρή άρνησή τους να δημιουργήσουν τείχη και εκεί να περιχαρακώσουν ατέλειες και αδυναμίες. Με την οικειοποίηση της Εκκλησίας ως προσωπική τους περιουσία, την υποβιβάζουν από Σώμα σε σωματείο δεδηλωμένων «καλών χριστιανών». Μ΄ αυτό τον τρόπο βλασφημούν και υποτιμούν το όνομα του Χριστού για χάρη της δικής τους χριστιανικής τιμής, αξίας και θέσης, αφού η πνευματική μόλυνση είναι υπαρκτή – κατά την γνώμη τους - ακόμα και με την συζήτηση. Ο Ιησούς ευτυχώς δεν είχε προκαταλήψεις, γι΄ αυτό και συζητούσε, ακόμα, και με γυναίκα, ξένη, αμαρτωλή. Εκείνη από την άκρη, λόγω άστατης ζωής, έγινε η ισαπόστολος Φωτεινή. Ο διάλογος έγινε αφορμή για μεταστροφή. Θείο χάρισμα στον άνθρωπο είναι η λογική, αυτή που θα βρει τον αντίλογο στα ψεύτικα και απατηλά λόγια των άλλων. Αντίθετα, τα λεκτικά πυροτεχνήματα μπορεί να δείχνουν θέρμη αλλά και μισαλλοδοξία, μπορεί να θέλουν να προφυ- λάξουν τους χριστιανούς αλλά και μπορεί και να τους εκθέτουν. Ευτυχώς, ο Χριστός έζησε πριν 2000 χρόνια, γιατί αν έκανε σήμερα η συζήτηση με την Σαμαρείτιδα θα είχε δεχθεί κριτική από όψιμους ζηλωτές και όχι μόνο.
Υ.Γ. "ε ... και λίγο ντροπή δεν κάνει κακό"...
Θα επανέλθουμε με την χάρη του Θεού"
π. Φώτιος Βεζύνιας.
