Σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας κάθε κεκοιμημένος, δίκαιος ἢ ἄδικος, παραδίδεται στὴ φιλάνθρωπη κρίση καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου μας. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας κηδεύει ὅλους καὶ μετὰ θάνατον δὲν ἀναφέρεται πλέον στὰ ἁμαρτωλὰ πεπραγμένα καὶ φυσικὰ δὲν καταδικάζει κανένα μετὰ θάνατον. Ἡ πάγια αὐτὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχει μόνο μία ἐξαίρεση: τοὺς αἱρετικούς! Καὶ αὐτό, διότι, ἐνῶ κάθε ἄνθρωπος μὲ τὸ θάνατό του σταματᾶ νὰ βλάπτει τοὺς ἄλλους, δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο μὲ τὸν αἱρετικό. Ὁ αἱρετικὸς συνεχίζει νὰ βλάπτει ψυχὲς ἀνθρώπων, διότι τὸ αἱρετικὸ καὶ πλανεμένο φρόνημά του ἐπιζεῖ καὶ μετὰ τὸ θάνατό του.
Ἔτσι, ὡς Χριστιανοὶ ὀφείλουμε νὰ σιωποῦμε καὶ νὰ μὴν ἀσχολούμαστε μὲ τὰ ἁμαρτήματα τῶν κεκοιμημένων, ἀλλὰ ὅταν ὅμως πρόκειται γιὰ ζητήματα πλανεμένου ἤθους καὶ αἱρέσεως, ἀναλόγως τῆς θέσεως ποὺ ἔχουμε στὴν Ἐκκλησία καὶ τῶν ψυχικῶν καὶ πνευματικῶν μας χαρισμάτων ὑποχρεούμαστε νὰ ἐνεργοῦμε, ὥστε τὸ αἱρετικὸ καὶ πλανεμένο φρόνημα νὰ μὴ συνεχίζει τὸ ψυχοφθόρο ἔργο του στὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἀφορμὴ γιὰ τὸ φυλλάδιο αὐτὸ μας ἔδωσε ἡ διοργάνωση διεθνοῦς συνεδρίου ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μὲ θέμα:...
«Ἀθηναγόρας καὶ Οἰκουμένη: 70 Χρόνια ἀπὸ τὴν ἐκλογὴ τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο καὶ ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ Π.Σ.Ε.», Θεσσαλονίκη 19-20.4.2018.
Θὰ περιμέναμε ἀπὸ τοὺς διοργανωτὲς τοῦ συνεδρίου ἀλλὰ καὶ τοὺς πνευματικοὺς ἐπιγόνους τοῦ Ἀθηναγόρα νὰ πάρουν σαφῆ καὶ κατηγορηματικὴ θέση σὲ κρίσιμα θέματα τὰ ὁποῖα, δεκαετίες τώρα, σκανδαλίζουν τὶς ψυχὲς τῶν Χριστιανῶν καὶ νὰ προστατεύσουν ἔτσι τὴ μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα. Δυστυχῶς ὅμως ἀπὸ τὸ δημοσιευθὲν πρόγραμμα δὲν φαίνεται νὰ ὑπάρχει τέτοια πρόθεση τῶν διοργανωτῶν τοῦ συνεδρίου.
Στὸ σύντομο αὐτὸ φυλλάδιο, μὲ ἀφορμὴ τὸ διεθνὲς συνέδριο, θέτουμε πολὺ ἐπιγραμματικὰ καίρια ἐρωτήματα στὰ ὁποῖα, δυστυχῶς, οἱ ὑπεύθυνοι ποιμένες σιωποῦν προκλητικὰ ἐπιτείνοντας ἔτι πλέον τὸν σκανδαλισμὸ τοῦ λαοῦ.
Παρακαλοῦμε τὸ φυλλάδιο νὰ ἐκληφθεῖ ὡς πρόσκληση - πρόκληση στοὺς ἁρμοδίους νὰ κάνουν τὸ χρέος τους ἀπέναντι στὸν κεκοιμημένο πνευματικό τους Πατέρα, ἀλλὰ καὶ στὸ ἐκκλησιαστικὸ Σῶμα, τὸ ὁποῖο ἀπεχθάνεται τὴν ἀνθρωπαρέσκεια καὶ ἀναμένει εἰλικρίνεια καὶ εὐθύτητα ἀπὸ τοὺς ὑπευθύνους της Ἐκκλησίας καὶ τῆς θεολογίας.
Θεσσαλονίκη 19-20 Ἀπριλίου 2018
ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ καὶ ΜΟΝΑΧΩΝ
Πρὸς τοὺς διοργανωτὲς τοῦ Διεθνοῦς Συνεδρίου: «Ἀθηναγόρας καὶ Οἰκουμένη: 70 χρόνια ἀπὸ τὴν ἐκλογὴ τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο καὶ ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ Π.Σ.Ε.», Θεσσαλονίκη 19-20.4.2018.
Σεβασμιώτατοι, ἀξιότιμοι Κύριοι,
εἶναι γνωστὸ ὅτι ἕνα ἀπὸ τὰ σοβαρότερα ζητήματα ποὺ ἀφοροῦν στὸ πρόσωπο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα καὶ παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχουν παρέλθει περισσότερα ἀπὸ 45 χρόνια ἀπὸ τὸ θάνατό του, ἀπασχολεῖ ἰδιαίτερα ἔντονα τὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση εἶναι τὸ ἐρώτημα ἂν ὁ Ἀθηναγόρας ἦταν τέκτονας καὶ μάλιστα τοῦ ἀνώτατου 33ου βαθμοῦ καὶ κατὰ συνέπεια κατὰ πόσο ὑπηρέτησε τοὺς μασονικοὺς σχεδιασμούς.
Καὶ ἐνῶ οἱ μασόνοι καὶ τὰ μασονικὰ καὶ θεοσοφικὰ ἔντυπα εἶναι ἀπολύτως κατηγορηματικοὶ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τοῦ θανάτου του (7.7.1972), ὅτι Ο ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ΗΤΑΝ ΜΑΣΩΝΟΣ 33ου ΒΑΘΜΟY, ἐν τούτοις οἱ κατὰ τὰ ἄλλα λαλίστατοι συνεργάτες καὶ πνευματικοὶ ἐπίγονοι τοῦ κεκοιμημένου πατριάρχη τηροῦν ἐπ’ αὐτοῦ ἀπόλυτη σιγή... Περιορίζονται μόνο σὲ ἀνοίκειους χαρακτηρισμοὺς ποὺ συχνὰ ἐξελίσσονται σὲ βίαιους λεκτικοὺς προπηλακισμοὺς σὲ ὅσους Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τολμοῦν καὶ θέτουν τὸ ζήτημα αὐτό. Ἀντίθετα ποτὲ δὲν ἔχουν στραφεῖ ἐναντίον τοῦ τεκτονισμοῦ καὶ τῶν ἐντύπων του.
Ὅπως γνωρίζετε ἡ τεκτονικὴ ἰδιότητα εἶναι ἐντελῶς ἀσυμβίβαστη μὲ αὐτὴ τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ, πολλῶ μᾶλλον τοῦ Ὀρθοδόξου Κληρικοῦ καὶ ἰδιατέρως τοῦ Πατριάρχου. Ἐπίσης, εἶναι γνωστὸς ὁ ρόλος τῆς μασονίας καὶ τῆς θεοσοφίας στὴν προώθηση τοῦ συγκρητιστικοῦ - διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ - Οἰκουμενισμοῦ.
Συνεπῶς, τὸ ζήτημα τῆς μασονικῆς ἢ μὴ ἰδιότητος τοῦ Ἀθηναγόρα ὡς Πρώτου τῇ τάξει τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν καὶ πρωτεργάτου τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως δὲν εἶναι οὔτε παρονυχίδα οὔτε θέμα προσωπικῆς ἐπιλογῆς του ἀλλὰ καίριο ζήτημα ποὺ ἅπτεται σοβαρῶν ἐκκλησιαστικῶν, διορθοδόξων ζητημάτων καὶ ἐπιλογῶν.
Κατὰ συνέπεια, ἐλπίζουμε καὶ εὐχόμαστε πὼς τὸ Συνέδριό σας, στὸ ὁποῖο συμμετέχουν ὡς ὁμιλητὲς πρόσωπα ποὺ γνώρισαν ἀπὸ κοντὰ τὸν Ἀθηναγόρα καθὼς καὶ πνευματικοί του ἐπίγονοι δὲν θὰ παραβλέψει αὐτὴ τὴ διάσταση τοῦ προβληματισμοῦ κάποιων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔστω «μικρῶν» καὶ «ἀσθενῶν τῇ πίστει», θὰ πάρει σαφῆ θέση καὶ θὰ ἀποτελέσει τὴν ἀπαρχὴ ξεκαθαρισμοῦ τοῦ τόσο ὀμιχλώδους πεδίου γύρω ἀπὸ τὸ τόσο εὐαίσθητο ζήτημα τῆς τεκτονικῆς ἰδιότητας τοῦ Ἀθηναγόρα. Καὶ τὸ πεδίο θὰ ξεκαθαριστεῖ ὄχι μὲ “ἄσφαιρες” καὶ ἀτελέσφορες προφορικὲς δηλώσεις κάποιων ὑπευθύνων ἢ ἀνευθύνων, ἀλλὰ μόνο ὅταν ἀναγκασθοῦν μὲ κάθε νόμιμο τρόπο – ἀκόμα καὶ μὲ προσφυγὴ στὴν Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη – οἱ μασόνοι νὰ ἀποκαταστήσουν τὴ συκοφαντικὴ προσβολὴ ποὺ ἔχουν, δεκαετίες τώρα, προσάψει στὸν Ἀθηναγόρα ὅτι ἦταν μασόνος τοῦ 33ου βαθμοῦ.
Ἄν, παρ’ ὅλα αὐτά, κρίνετε ὡς ἀνάξιο σοβαρότητας τὸ ζήτημα αὐτὸ καὶ τὸ παρακάμψετε τελείως, θὰ μᾶς ἐπιτρέψετε νὰ ὑποθέσουμε δύο τινά:
Ἂν ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας δὲν ἦταν μασόνος, καὶ ὅσα γράφουν οἱ μασόνοι εἶναι ψευδῆ καὶ συκοφαντικά, ἀλλὰ δὲν ἀναγκαστοῦν οἱ ἴδιοι νὰ ἀποκαταστήσουν τὴ συκοφαντία καὶ ἔτσι συνεχίζει νὰ παραμένει τὸ ὀμιχλῶδες τοπίο, τότε… ὅσα συνέδρια καὶ ἂν κάνετε, ὅσα λόγια ἐπαινετικὰ καὶ ἂν πεῖτε, ὅσους διθυράμβους καὶ ἂν ἐκφωνήσετε γιὰ τὸν Ἀθηναγόρα, δὲν ἔχουν ἀπολύτως καμία ἀξία. Ἀντίθετα, δίνουν τὴν αἴσθηση ὅτι λειτουργοῦν ὡς προπέτασμα καπνοῦ γιὰ νὰ κρύψετε τὴν ἀτολμία σας νὰ τὰ βάλετε μὲ τὴ μασονία καὶ νὰ ἀποκαταστήσετε τὴν τρωθεῖσα ἀπὸ τοὺς τέκτονες μνήμη του. Σὲ τελικὴ ἀνάλυση δὲν σέβεστε τὴ μνήμη τοῦ Ἀθηναγόρα, παρὰ τὰ ὅσα λέτε γι’ αὐτόν…
Ἂν ὅμως… Ἂν ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἦταν πράγματι μασόνος 33ου βαθμοῦ;
τότε… Ὤ! Θεέ μου… Πῶς τολμᾶτε νὰ διοργανώνετε τιμητικὰ συνέδρια γιὰ ἕνα τέτοιο ἀξιολύπητο πρόσωπο; Πῶς τολμᾶτε νὰ ἐξυφαίνετε ὕμνους καὶ ἐπαίνους γιὰ ἕνα μασόνο;
Τί καὶ ἂν ἔκανε “πολλὰ” καὶ “σπουδαία” ἔργα; Ἐφόσον πέθανε ὡς μέλος τῆς ἀντίχριστης μασονίας χωρὶς νὰ τὴν ἀρνηθεῖ μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, πῶς ἀνέχεται ἡ ψυχή σας νὰ τὸν ἐξυμνεῖτε καὶ νὰ τὸν ἐξυψώνετε; Τελικά, οὔτε τὸ Θεὸ φοβάστε, οὔτε ἀνθρώπους ντρέπεστε, οὔτε τὴν Ἐκκλησία σέβεστε; Καὶ ἀσφαλῶς, τὸν ταλαίπωρο Ἀθηναγόρα δὲν τὸν ἀγαπᾶτε, ἀλλὰ τὸν χρησιμοποιεῖτε γιὰ νὰ πετύχετε τὴ δική σας προβολή! Γιατί, ἂν τὸν ἀγαπούσατε, μόνο «Κύριε ἐλέησον τὴν ψυχή του» θὰ λέγατε καὶ δὲν θὰ διοργανώνατε συνέδρια δῆθεν τιμῆς, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ προσβολῆς τῆς μνήμης του.
Τάδε ἔφη… Πατριάρχης Ἀθηναγόρας!
Μικρὸ ἀπάνθισμα ἀπίστευτης ἀθηναγόρειας “θεολογίας”…
ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΑΓIA ΑΝΑΦΟΡΑ!:
«Ἐν τῇ κοινωνία ταύτη ἱερουργοῦντες μετὰ τῆς χορείας τῶν περὶ ἠμᾶς ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν καὶ ὑπερτίμων, μνησθησόμεθα ἀπὸ τῶν διπτύχων τῆς καρδίας ἠμῶν τοῦ τιμίου ὀνόματός Σου, ἀδελφὲ, Ἁγιώτατε τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης Ἐπίσκοπε, ἐνώπιον τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς αὐτοῦ τούτου τοῦ τιμίου Σώματος καὶ αὐτοῦ τούτου τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἐν τῇ θεία τοῦ ἁγιωτάτου προκατόχου ἠμῶν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου λειτουργία. Καὶ ἐροῦμεν τῇ ἁγία ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων ἐνώπιον τοῦ ἁγίου θυσιαστηρίου καὶ λέγομέν σοι: τῆς Ἀρχιερωσύνης σου μνησθείη Κύριος ὁ Θεός, πάντοτε νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων» (σημ. 1).
ΠΡΟΤΙΘΕΤΑΙ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙ ΣΕ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΗ!:
Σὲ δήλωσή του πρὸς τὸν προτεστάντην πάστορα τῆς «Μεταρρυθμιστικῆς ἐκκλησίας» (Ρεφορμισταὶ) τῆς Ἐλβετίας Ρότζε Σοὺλτζ εἶπε: «Ἐπιθυμῶ νὰ σᾶς κάμω μίαν ὁμολογίαν: εἶσθε ἱερεύς, θὰ ἠδυνάμην νὰ λάβω ἐκ τῶν χειρῶν σας τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ». Καὶ τὴν ἑπομένην προσέθεσε πρὸς τὸν ἴδιον πάστορα, λέγων: «Θὰ ἠδυνάμην νὰ ἐξομολογηθῶ εἰς ὑμᾶς» (σαμ. 2).
ΚΑΙ INTERCOΜΜUNION;!
«Ἤδη εἰς τὴν Ἀμερικὴν μεταλαμβάνετε πολλοὺς ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ποτήριον καὶ καλὰ κάνετε! Καὶ ἐγὼ ἐδῶ, ὅταν ἔρχονται Καθολικοὶ ἢ Προτεστάνται καὶ ζητοῦν νὰ μεταλάβουν, τοὺς προσφέρω τὸ Ἅγιον Ποτήριον! Καὶ εἰς τὴν Ρώμην τὸ ἴδιο γίνεται καὶ εἰς τὴν Ἀγγλίαν καὶ εἰς τὴν Γαλλίαν» (σημ. 3).
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΟΥΤΕ ΥΓΙΗΣ ΟΥΤΕ ΚΑΘΟΛΙΚΗ!:
«Ὅ,τι καὶ νὰ λέγωμεν, τὸ γεγονὸς παραμένει ὅτι ὡς διηρημένη ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι ὑγιής, ἀλλὰ πληγωμένη, καὶ τὸ μέρος οὐδέποτε εἶναι δυνατὸν νὰ διεκδικήση ἐν ἀληθεία τὸ ὅλον» (σημ. 4).
ΘΑ ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!:
«Εἰς τὴν κίνησιν πρὸς τὴν ἕνωσιν, δὲν πρόκειται ἡ μία Ἐκκλησία νὰ βαδίση πρὸς τὴν ἄλλην, ἀλλ' ὄλαι ὁμοῦ νὰ ἐπανιδρύσωμεν τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, ἐν συνυπάρξει εἰς τὴν Ἀνατολὴν καὶ τὴν Δύσιν, ὅπως ἐζῶμεν μέχρι τοῦ 1054, παρὰ καὶ τὰς τότε ὑφιστάμενας Θεολογικᾶς διαφορᾶς» (σημ. 5, σ. 87).
Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ = «ΒΟΥΛΑΙ καὶ ΕΠΙΝΟΙΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ»!:
«Γνωρίζω τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καὶ τὰς θέσεις τῶν νεωτέρων θεολόγων τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλὰ ταῦτα εἶναι βουλαὶ καὶ ἐπινοιαι ἀνθρώπων» (σημ. 4).
ΑΘΗΝΑΓΟΡΕΙΟΣ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ!:
α) «Τὰ δόγματα εἶναι ἡ δύναμις τῆς Ἐκκλησίας, ὁ πλοῦτος της, διὰ τοῦτο τὸν κρατοῦμεν εἰς τὸ θησαυροφυλάκιον. Τοῦτο, ὅμως, οὐδόλως μᾶς ἐμποδίζει νὰ κόψωμεν ἕνα κοινὸν νόμισμα μετὰ τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν» (σημ. 6),
β) «Μὰ ἔχουμε καὶ πολλὲς διαφορές, μᾶς λένε. Ποιές; Τὸ Φιλιόκβε; Ἀπὸ τὸν 7ο αἰώνα ὑπῆρχε καὶ οἱ Ἐκκλησίες δὲν εἶχαν χωρισθῆ. Τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο; Τί μᾶς ἐνδιαφέρει; Κάθε Ἐκκλησία θὰ κρατήση τὰ δικά της ἔθιμα. Ἂν τὸ θέλη ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία, ἂς τὸ κρατήση. Ἀλλὰ σᾶς ἐρωτῶ: Ποῦ εἶναι τὸ ἀλάθητο σήμερα, ὅταν ὁ πάπας ἔχη στὴν Ρώμη μόνιμο 15μελή Σύνοδο, ἡ ὁποία ἀποφασίζει; Ἄλλωστε, ὅλοι θεωροῦμε τὸν ἑαυτὸ μας ἀλάνθαστο. Στὴ δουλειά μας, στὶς σκέψεις μας, σὲ ὅλα. Σὲ ρωτᾶ ἡ γυναίκα σου πόσο ἁλάτι θὰ βάλη στὸ φαγητό; Ὄχι ἀσφαλῶς. Ἔχει τὸ ἀλάθητό της. Ἂς τὸ ἔχη καὶ ὁ πάπας, ἅμα τὸ θέλη. Ἐμεῖς δὲν ζητᾶμε νὰ τὸ ἔχουμε» (σημ. 7),
γ) «Ἅγιε Ἀδελφέ, τὸ Σχίσμα δὲν ἔγινε ἀπὸ τὰ ἔνζυμα καὶ τὰ ἄζυμα. Ἂν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα πνεῖ στὰ ἔνζυμα, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο πνεῖ καὶ στὰ ἄζυμα. Ἡ ἀντίθεσις δὲν ἦταν θεολογική, ἀλλὰ μόνο πολιτική. Ἦταν ἡ ἀντίθεσις τῆς Ρώμης μὲ τὴν Ἀθήνα. Σεῖς ἐκπροσωπούσατε τὴν Ρώμη κι ἐμεῖς τότε τὴν Ἀθήνα» (σημ. 8, σ. 93),
δ) «Εἰς καὶ ὁ ἴδιος Ἰησοῦς Χριστός, ἡ ἴδια Παναγία Παρθένος, τὸ ἴδιον Εὐαγγέλιον, τὸ ἴδιον Βάπτισμα, ἡ ἴδια Πίστις ἐν Χριστῷ, τὸ ἴδιον Ἅγιον Ποτήριον, ἡ ἴδια Ἐκκλησία, ἡ αὐτὴ ζωή, ἐνταύθα καὶ ἐν τῇ αἰωνιότητι. Ἰδοῦ ὁ ὕμνος τῶν Ἀγγέλων τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ψαλλόμενος σήμερον ἀπὸ κοινοῦ, ἐν τῇ Δύση καὶ τῇ Ἀνατολῇ. Ἰδοῦ ἡ ὑψίστη Θεολογία. Ἐὰν ὑφίστανται εἰσέτι καὶ τινὲς τινὲς θεολογικαὶ διαφοραί, ὁ ἥλιος τῆς ἀγάπης ἀποχρωματίζει αὐτᾶς καὶ πλησιστίους φέρει ἠμᾶς εἰς τὴν ἀρχαίαν πίστιν ὅτι ἀνήκομεν εἰς τὴν αὐτὴν θρησκείαν καὶ Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ» (σημ. 5, σ. 87),
ε) «Ἠμεῖς οὐδὲν βλέπομεν πρόσκομμα εἰς τὴν ὁδὸν τῆς ἑνώσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης μὲ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἀνατολῆς… Δὲν βλέπομεν πρόσκομμα διὰ τὸν ἁπλούστατον λόγον ὅτι τοιαῦτα προσκόμματα δὲν ὑφίστανται» (σημ. 10).
ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ἢ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ;
α) «Ὁ Θεολογικὸς διάλογος δὲν θὰ ἀποδώση. Δὲν εἴμεθα ἕτοιμοι καὶ θὰ χρειασθοῦν αἰῶνες. Μόνον ἕνας διάλογος εἶναι ἐφικτός: Ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης. Αὐτὸς θὰ διευκολύνη τὸν διάλογον τῶν διαφορῶν» (σημ. 7). β) «Ἐπειδὴ δὲν ἔχω πολλὲς ἐλπίδες ἀπὸ τὸν θεολογικὸν διάλογον... δι' αὐτὸ ἐγὼ προτιμῶ τὸν διάλογο τῆς ἀγάπης. Νὰ ἀγαπηθοῦμε! Καὶ τί γίνεται σήμερα; Πνεῦμα μέγα ἀγάπης ἐξαπλώνεται ὑπὲρ τοὺς Χριστιανοὺς Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως. Ἤδη ἀγαπώμεθα. Ὁ Πάπας τὸ εἶπε: ἀπέκτησα ἕναν ἀδελφὸν καὶ τοῦ λέγω σ' ἀγαπῶ! Τὸ εἶπα καὶ ἐγὼ: Ἀπέκτησα ἕναν ἀδελφὸ καὶ τοῦ εἶπα σ' ἀγαπῶ! (σημ. 3). γ) «Κατὰ τὰ 900 χρόνια, πού ἐπέρασαν ἀπὸ τὸ 1054, φθάσαμε οἱ δύο κόσμοι Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως νὰ νομίζωμε ὅτι ἀνήκομε σὲ διαφορετικὲς Ἐκκλησίες καὶ σὲ διαφορετικὲς θρησκεῖες. Καὶ ἑπομένως γίνεται πρόδηλος ὁ σκοπὸς τῶν Διαλόγων. Νὰ προπαρασκευάσουν ψυχολογικῶς τοὺς λαούς μας ὅτι πρόκειται γιὰ μία Ἐκκλησία καὶ μία Θρησκεία, ὅτι πιστεύομε ὅλοι τὸν ἴδιον Θεόν, τὸν Σωτήρα Χριστὸν» (σημ. 5, σ. 53).
Ο ΠΑΠΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ… ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ:
α) «Ὑμεῖς εἶσθε ὁ δεύτερος Πρόδρομος, ὁ ἐπιφορτισμένος παρὰ τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἐντολὴν εὐθείας νὰ ποιήσητε τὰς τρίβους Αὐτοῦ» (σημ. 8, σ. 94), β) Εἶσθε «φορεὺς ἀποστολικῆς χάριτος καὶ διάδοχος πλειάδος ἁγίων ἀνδρῶν… Πάπας ἐξαιρέτου πνευματικῆς περιωπῆς καὶ χρστιανικὴς πνοῆς, κτησάμενος ἐν τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλὰ» (σημ. 11, σ. 225, 227).
Η ΠΑΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗ Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΗ εἶναι «ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ Θ. ΠΡΟΝΟΙΑΣ»!:
«Θεωροῦμεν ὡς ἐκδήλωσιν τῆς Θείας Προνοίας τὴν Σύνοδον τοῦ Βατικανοῦ τῆς Σεβαστῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, πρὸς τὴν ὁποίαν ἐξεφράσαμεν ὅλην μας τὴν ἐκτίμησιν» (σημ. 11, σ. 108).
ΑΙΣΘΗΜΑ ΜΕΙΟΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΔΥΣΗ:
Ἀθηναγόρας πρὸς Ἀμερικῆς Ἰάκωβο: «Ἀπὸ αὐτὴ τὴν κατάθλιψη, στὴν ὁποία ζοῦμε ἐδῶ ἐπὶ αἰῶνες, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μᾶς βγάλει κανείς. Πρέπει νὰ βγάλουμε ἐμεῖς τὸν ἑαυτό μας, κοιτάζοντας πρὸς τὴν Δύση, πρὸς τὴν Εὐρώπη γενικὰ καὶ τὶς Ἐκκλησίες τῆς Δύσεως» (σημ. 9).
ΕΞΙΣΩΣΗ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ:
«Ἀπατώμεθα καὶ ἁμαρτάνομεν, ἐὰν νομίζωμεν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος πίστις κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ καὶ ὅτι τὰ ἄλλα δόγματα εἶναι ἀνάξια. Τριακόσια ἑκατομμύρια ἀνθρώπων ἐξέλεξαν τὸν Μουσουλμανισμὸν διὰ νὰ φθάσουν εἰς τὸν Θεὸν τῶν καὶ ἄλλαι ἑκατοντάδες ἑκατομμυρίων εἶναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπὸς κάθε θρησκείας εἶναι νὰ βελτιώση τὸν ἄνθρωπον» (σημ. 12).
ΓΑΜΟΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ!:
«Εἶμαι σαφῶς κεκηρυγμένος ὑπὲρ τοῦ γάμου τῶν κληρικῶν καὶ ἀφοῦ χειροτονηθοῦν. Δὲν εἶναι κώλυμα γάμου ἡ χειροτονία. Θὰ εἴχαμε πολλοὺς ἀποφοίτους Θεολογικῶν Σχολῶν ἱερεῖς, ἐὰν ἤξεραν ὅτι μποροῦν νὰ νυμφευθοῦν, ὅταν εὕρουν τὴν σύντροφο τῆς ζωῆς των καὶ ὄχι βιαστικά, ἐπειδὴ τὸ ἐπιβάλλει ὁ τύπος. Εἰς μίαν κληρικολαϊκὴν συνεδρίασιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς τὸ εἴχαμε ἀποφασίσει καὶ θὰ τὸ εἶχα λύσει τὸ θέμα αὐτό, ἀλλὰ δὲν πρόφθασα. Ἐκλήθην ἐδῶ» (σημ. 7).
ΚΟΙΝΟ ΠΑΣΧΑ!:
«Καὶ αὔθις ἐπαναλαμβάνομεν εἰς ὅλον τὸν χριστιανικὸν κόσμον ὡς ἡμέραν κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, τὴν δευτέραν Κυριακήν τοῦ Ἀπριλίου, ἐλπίζοντες ὅτι ὁ κοινὸς οὗτος ἑορτασμός, ὁ σταθερός, θὰ ἀποτελέση ὄχι μόνον ἓν σύμβολον, ἀλλὰ καὶ μίαν θετικὴν συμβολὴν εἰς τὴν τελείωσιν τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας» (σημ. 12).
«ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΚΛΑΔΩΝ»!:
«Ἤδη ἀπεκτήσαμεν τὴν ἑνότητα μὲ τὸν Προτεσταντισμόν, διὰ τῆς ὁποίας πραγματοποιοῦμεν ὁμοσπονδιακὴν δύναμιν 350 ἑκατομμυρίων ἀτόμων ἐπὶ καθαρῶς ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων. Ὅσον ἀφορᾶ τὴν Καθολικὴν Ἐκκλησίαν ἔγιναν πολλαὶ ἐπαφαί, αὖται δὲ συνεχίζονται διὰ νὰ ἐπιτύχωμεν τὴν ὁμοσπονδίαν τῶν χριστιανικῶν κλάδων, ἡ ὁποία θὰ συμπεριλάβη πληθυσμὸν 1.000.000.000 ἀτόμων. Μὲ τοὺς Παλαιοκαθολικοὺς οὐδεμίαν ἔχομεν διαφοράν. Μὲ τοὺς Νεοκαθολικούς, καὶ ἴδια μετὰ τὸ 1870, ἔχομεν μικρᾶς διαφορᾶς, αἳ ὁποῖαι ἠμπορεῖ καὶ πρέπει νὰ ἐξομαλυνθοῦν» (σημ. 13).
καί… ΡΑΒΒΙΝΟΣ!:
Ἔτσι, ὡς Χριστιανοὶ ὀφείλουμε νὰ σιωποῦμε καὶ νὰ μὴν ἀσχολούμαστε μὲ τὰ ἁμαρτήματα τῶν κεκοιμημένων, ἀλλὰ ὅταν ὅμως πρόκειται γιὰ ζητήματα πλανεμένου ἤθους καὶ αἱρέσεως, ἀναλόγως τῆς θέσεως ποὺ ἔχουμε στὴν Ἐκκλησία καὶ τῶν ψυχικῶν καὶ πνευματικῶν μας χαρισμάτων ὑποχρεούμαστε νὰ ἐνεργοῦμε, ὥστε τὸ αἱρετικὸ καὶ πλανεμένο φρόνημα νὰ μὴ συνεχίζει τὸ ψυχοφθόρο ἔργο του στὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἀφορμὴ γιὰ τὸ φυλλάδιο αὐτὸ μας ἔδωσε ἡ διοργάνωση διεθνοῦς συνεδρίου ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μὲ θέμα:...
«Ἀθηναγόρας καὶ Οἰκουμένη: 70 Χρόνια ἀπὸ τὴν ἐκλογὴ τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο καὶ ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ Π.Σ.Ε.», Θεσσαλονίκη 19-20.4.2018.
Θὰ περιμέναμε ἀπὸ τοὺς διοργανωτὲς τοῦ συνεδρίου ἀλλὰ καὶ τοὺς πνευματικοὺς ἐπιγόνους τοῦ Ἀθηναγόρα νὰ πάρουν σαφῆ καὶ κατηγορηματικὴ θέση σὲ κρίσιμα θέματα τὰ ὁποῖα, δεκαετίες τώρα, σκανδαλίζουν τὶς ψυχὲς τῶν Χριστιανῶν καὶ νὰ προστατεύσουν ἔτσι τὴ μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα. Δυστυχῶς ὅμως ἀπὸ τὸ δημοσιευθὲν πρόγραμμα δὲν φαίνεται νὰ ὑπάρχει τέτοια πρόθεση τῶν διοργανωτῶν τοῦ συνεδρίου.
Στὸ σύντομο αὐτὸ φυλλάδιο, μὲ ἀφορμὴ τὸ διεθνὲς συνέδριο, θέτουμε πολὺ ἐπιγραμματικὰ καίρια ἐρωτήματα στὰ ὁποῖα, δυστυχῶς, οἱ ὑπεύθυνοι ποιμένες σιωποῦν προκλητικὰ ἐπιτείνοντας ἔτι πλέον τὸν σκανδαλισμὸ τοῦ λαοῦ.
Παρακαλοῦμε τὸ φυλλάδιο νὰ ἐκληφθεῖ ὡς πρόσκληση - πρόκληση στοὺς ἁρμοδίους νὰ κάνουν τὸ χρέος τους ἀπέναντι στὸν κεκοιμημένο πνευματικό τους Πατέρα, ἀλλὰ καὶ στὸ ἐκκλησιαστικὸ Σῶμα, τὸ ὁποῖο ἀπεχθάνεται τὴν ἀνθρωπαρέσκεια καὶ ἀναμένει εἰλικρίνεια καὶ εὐθύτητα ἀπὸ τοὺς ὑπευθύνους της Ἐκκλησίας καὶ τῆς θεολογίας.
Θεσσαλονίκη 19-20 Ἀπριλίου 2018
ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ καὶ ΜΟΝΑΧΩΝ
Πρὸς τοὺς διοργανωτὲς τοῦ Διεθνοῦς Συνεδρίου: «Ἀθηναγόρας καὶ Οἰκουμένη: 70 χρόνια ἀπὸ τὴν ἐκλογὴ τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο καὶ ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ Π.Σ.Ε.», Θεσσαλονίκη 19-20.4.2018.
Σεβασμιώτατοι, ἀξιότιμοι Κύριοι,
εἶναι γνωστὸ ὅτι ἕνα ἀπὸ τὰ σοβαρότερα ζητήματα ποὺ ἀφοροῦν στὸ πρόσωπο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα καὶ παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχουν παρέλθει περισσότερα ἀπὸ 45 χρόνια ἀπὸ τὸ θάνατό του, ἀπασχολεῖ ἰδιαίτερα ἔντονα τὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση εἶναι τὸ ἐρώτημα ἂν ὁ Ἀθηναγόρας ἦταν τέκτονας καὶ μάλιστα τοῦ ἀνώτατου 33ου βαθμοῦ καὶ κατὰ συνέπεια κατὰ πόσο ὑπηρέτησε τοὺς μασονικοὺς σχεδιασμούς.
Καὶ ἐνῶ οἱ μασόνοι καὶ τὰ μασονικὰ καὶ θεοσοφικὰ ἔντυπα εἶναι ἀπολύτως κατηγορηματικοὶ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τοῦ θανάτου του (7.7.1972), ὅτι Ο ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ΗΤΑΝ ΜΑΣΩΝΟΣ 33ου ΒΑΘΜΟY, ἐν τούτοις οἱ κατὰ τὰ ἄλλα λαλίστατοι συνεργάτες καὶ πνευματικοὶ ἐπίγονοι τοῦ κεκοιμημένου πατριάρχη τηροῦν ἐπ’ αὐτοῦ ἀπόλυτη σιγή... Περιορίζονται μόνο σὲ ἀνοίκειους χαρακτηρισμοὺς ποὺ συχνὰ ἐξελίσσονται σὲ βίαιους λεκτικοὺς προπηλακισμοὺς σὲ ὅσους Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τολμοῦν καὶ θέτουν τὸ ζήτημα αὐτό. Ἀντίθετα ποτὲ δὲν ἔχουν στραφεῖ ἐναντίον τοῦ τεκτονισμοῦ καὶ τῶν ἐντύπων του.
Ὅπως γνωρίζετε ἡ τεκτονικὴ ἰδιότητα εἶναι ἐντελῶς ἀσυμβίβαστη μὲ αὐτὴ τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ, πολλῶ μᾶλλον τοῦ Ὀρθοδόξου Κληρικοῦ καὶ ἰδιατέρως τοῦ Πατριάρχου. Ἐπίσης, εἶναι γνωστὸς ὁ ρόλος τῆς μασονίας καὶ τῆς θεοσοφίας στὴν προώθηση τοῦ συγκρητιστικοῦ - διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ - Οἰκουμενισμοῦ.
Συνεπῶς, τὸ ζήτημα τῆς μασονικῆς ἢ μὴ ἰδιότητος τοῦ Ἀθηναγόρα ὡς Πρώτου τῇ τάξει τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν καὶ πρωτεργάτου τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως δὲν εἶναι οὔτε παρονυχίδα οὔτε θέμα προσωπικῆς ἐπιλογῆς του ἀλλὰ καίριο ζήτημα ποὺ ἅπτεται σοβαρῶν ἐκκλησιαστικῶν, διορθοδόξων ζητημάτων καὶ ἐπιλογῶν.
Κατὰ συνέπεια, ἐλπίζουμε καὶ εὐχόμαστε πὼς τὸ Συνέδριό σας, στὸ ὁποῖο συμμετέχουν ὡς ὁμιλητὲς πρόσωπα ποὺ γνώρισαν ἀπὸ κοντὰ τὸν Ἀθηναγόρα καθὼς καὶ πνευματικοί του ἐπίγονοι δὲν θὰ παραβλέψει αὐτὴ τὴ διάσταση τοῦ προβληματισμοῦ κάποιων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔστω «μικρῶν» καὶ «ἀσθενῶν τῇ πίστει», θὰ πάρει σαφῆ θέση καὶ θὰ ἀποτελέσει τὴν ἀπαρχὴ ξεκαθαρισμοῦ τοῦ τόσο ὀμιχλώδους πεδίου γύρω ἀπὸ τὸ τόσο εὐαίσθητο ζήτημα τῆς τεκτονικῆς ἰδιότητας τοῦ Ἀθηναγόρα. Καὶ τὸ πεδίο θὰ ξεκαθαριστεῖ ὄχι μὲ “ἄσφαιρες” καὶ ἀτελέσφορες προφορικὲς δηλώσεις κάποιων ὑπευθύνων ἢ ἀνευθύνων, ἀλλὰ μόνο ὅταν ἀναγκασθοῦν μὲ κάθε νόμιμο τρόπο – ἀκόμα καὶ μὲ προσφυγὴ στὴν Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη – οἱ μασόνοι νὰ ἀποκαταστήσουν τὴ συκοφαντικὴ προσβολὴ ποὺ ἔχουν, δεκαετίες τώρα, προσάψει στὸν Ἀθηναγόρα ὅτι ἦταν μασόνος τοῦ 33ου βαθμοῦ.
Ἄν, παρ’ ὅλα αὐτά, κρίνετε ὡς ἀνάξιο σοβαρότητας τὸ ζήτημα αὐτὸ καὶ τὸ παρακάμψετε τελείως, θὰ μᾶς ἐπιτρέψετε νὰ ὑποθέσουμε δύο τινά:
Ἂν ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας δὲν ἦταν μασόνος, καὶ ὅσα γράφουν οἱ μασόνοι εἶναι ψευδῆ καὶ συκοφαντικά, ἀλλὰ δὲν ἀναγκαστοῦν οἱ ἴδιοι νὰ ἀποκαταστήσουν τὴ συκοφαντία καὶ ἔτσι συνεχίζει νὰ παραμένει τὸ ὀμιχλῶδες τοπίο, τότε… ὅσα συνέδρια καὶ ἂν κάνετε, ὅσα λόγια ἐπαινετικὰ καὶ ἂν πεῖτε, ὅσους διθυράμβους καὶ ἂν ἐκφωνήσετε γιὰ τὸν Ἀθηναγόρα, δὲν ἔχουν ἀπολύτως καμία ἀξία. Ἀντίθετα, δίνουν τὴν αἴσθηση ὅτι λειτουργοῦν ὡς προπέτασμα καπνοῦ γιὰ νὰ κρύψετε τὴν ἀτολμία σας νὰ τὰ βάλετε μὲ τὴ μασονία καὶ νὰ ἀποκαταστήσετε τὴν τρωθεῖσα ἀπὸ τοὺς τέκτονες μνήμη του. Σὲ τελικὴ ἀνάλυση δὲν σέβεστε τὴ μνήμη τοῦ Ἀθηναγόρα, παρὰ τὰ ὅσα λέτε γι’ αὐτόν…
Ἂν ὅμως… Ἂν ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἦταν πράγματι μασόνος 33ου βαθμοῦ;
τότε… Ὤ! Θεέ μου… Πῶς τολμᾶτε νὰ διοργανώνετε τιμητικὰ συνέδρια γιὰ ἕνα τέτοιο ἀξιολύπητο πρόσωπο; Πῶς τολμᾶτε νὰ ἐξυφαίνετε ὕμνους καὶ ἐπαίνους γιὰ ἕνα μασόνο;
Τί καὶ ἂν ἔκανε “πολλὰ” καὶ “σπουδαία” ἔργα; Ἐφόσον πέθανε ὡς μέλος τῆς ἀντίχριστης μασονίας χωρὶς νὰ τὴν ἀρνηθεῖ μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, πῶς ἀνέχεται ἡ ψυχή σας νὰ τὸν ἐξυμνεῖτε καὶ νὰ τὸν ἐξυψώνετε; Τελικά, οὔτε τὸ Θεὸ φοβάστε, οὔτε ἀνθρώπους ντρέπεστε, οὔτε τὴν Ἐκκλησία σέβεστε; Καὶ ἀσφαλῶς, τὸν ταλαίπωρο Ἀθηναγόρα δὲν τὸν ἀγαπᾶτε, ἀλλὰ τὸν χρησιμοποιεῖτε γιὰ νὰ πετύχετε τὴ δική σας προβολή! Γιατί, ἂν τὸν ἀγαπούσατε, μόνο «Κύριε ἐλέησον τὴν ψυχή του» θὰ λέγατε καὶ δὲν θὰ διοργανώνατε συνέδρια δῆθεν τιμῆς, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ προσβολῆς τῆς μνήμης του.
Τάδε ἔφη… Πατριάρχης Ἀθηναγόρας!
Μικρὸ ἀπάνθισμα ἀπίστευτης ἀθηναγόρειας “θεολογίας”…
ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΑΓIA ΑΝΑΦΟΡΑ!:
«Ἐν τῇ κοινωνία ταύτη ἱερουργοῦντες μετὰ τῆς χορείας τῶν περὶ ἠμᾶς ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν καὶ ὑπερτίμων, μνησθησόμεθα ἀπὸ τῶν διπτύχων τῆς καρδίας ἠμῶν τοῦ τιμίου ὀνόματός Σου, ἀδελφὲ, Ἁγιώτατε τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης Ἐπίσκοπε, ἐνώπιον τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς αὐτοῦ τούτου τοῦ τιμίου Σώματος καὶ αὐτοῦ τούτου τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἐν τῇ θεία τοῦ ἁγιωτάτου προκατόχου ἠμῶν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου λειτουργία. Καὶ ἐροῦμεν τῇ ἁγία ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων ἐνώπιον τοῦ ἁγίου θυσιαστηρίου καὶ λέγομέν σοι: τῆς Ἀρχιερωσύνης σου μνησθείη Κύριος ὁ Θεός, πάντοτε νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων» (σημ. 1).
ΠΡΟΤΙΘΕΤΑΙ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙ ΣΕ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΗ!:
Σὲ δήλωσή του πρὸς τὸν προτεστάντην πάστορα τῆς «Μεταρρυθμιστικῆς ἐκκλησίας» (Ρεφορμισταὶ) τῆς Ἐλβετίας Ρότζε Σοὺλτζ εἶπε: «Ἐπιθυμῶ νὰ σᾶς κάμω μίαν ὁμολογίαν: εἶσθε ἱερεύς, θὰ ἠδυνάμην νὰ λάβω ἐκ τῶν χειρῶν σας τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ». Καὶ τὴν ἑπομένην προσέθεσε πρὸς τὸν ἴδιον πάστορα, λέγων: «Θὰ ἠδυνάμην νὰ ἐξομολογηθῶ εἰς ὑμᾶς» (σαμ. 2).
ΚΑΙ INTERCOΜΜUNION;!
«Ἤδη εἰς τὴν Ἀμερικὴν μεταλαμβάνετε πολλοὺς ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ποτήριον καὶ καλὰ κάνετε! Καὶ ἐγὼ ἐδῶ, ὅταν ἔρχονται Καθολικοὶ ἢ Προτεστάνται καὶ ζητοῦν νὰ μεταλάβουν, τοὺς προσφέρω τὸ Ἅγιον Ποτήριον! Καὶ εἰς τὴν Ρώμην τὸ ἴδιο γίνεται καὶ εἰς τὴν Ἀγγλίαν καὶ εἰς τὴν Γαλλίαν» (σημ. 3).
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΟΥΤΕ ΥΓΙΗΣ ΟΥΤΕ ΚΑΘΟΛΙΚΗ!:
«Ὅ,τι καὶ νὰ λέγωμεν, τὸ γεγονὸς παραμένει ὅτι ὡς διηρημένη ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι ὑγιής, ἀλλὰ πληγωμένη, καὶ τὸ μέρος οὐδέποτε εἶναι δυνατὸν νὰ διεκδικήση ἐν ἀληθεία τὸ ὅλον» (σημ. 4).
ΘΑ ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!:
«Εἰς τὴν κίνησιν πρὸς τὴν ἕνωσιν, δὲν πρόκειται ἡ μία Ἐκκλησία νὰ βαδίση πρὸς τὴν ἄλλην, ἀλλ' ὄλαι ὁμοῦ νὰ ἐπανιδρύσωμεν τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, ἐν συνυπάρξει εἰς τὴν Ἀνατολὴν καὶ τὴν Δύσιν, ὅπως ἐζῶμεν μέχρι τοῦ 1054, παρὰ καὶ τὰς τότε ὑφιστάμενας Θεολογικᾶς διαφορᾶς» (σημ. 5, σ. 87).
Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ = «ΒΟΥΛΑΙ καὶ ΕΠΙΝΟΙΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ»!:
«Γνωρίζω τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καὶ τὰς θέσεις τῶν νεωτέρων θεολόγων τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλὰ ταῦτα εἶναι βουλαὶ καὶ ἐπινοιαι ἀνθρώπων» (σημ. 4).
ΑΘΗΝΑΓΟΡΕΙΟΣ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ!:
α) «Τὰ δόγματα εἶναι ἡ δύναμις τῆς Ἐκκλησίας, ὁ πλοῦτος της, διὰ τοῦτο τὸν κρατοῦμεν εἰς τὸ θησαυροφυλάκιον. Τοῦτο, ὅμως, οὐδόλως μᾶς ἐμποδίζει νὰ κόψωμεν ἕνα κοινὸν νόμισμα μετὰ τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν» (σημ. 6),
β) «Μὰ ἔχουμε καὶ πολλὲς διαφορές, μᾶς λένε. Ποιές; Τὸ Φιλιόκβε; Ἀπὸ τὸν 7ο αἰώνα ὑπῆρχε καὶ οἱ Ἐκκλησίες δὲν εἶχαν χωρισθῆ. Τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο; Τί μᾶς ἐνδιαφέρει; Κάθε Ἐκκλησία θὰ κρατήση τὰ δικά της ἔθιμα. Ἂν τὸ θέλη ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία, ἂς τὸ κρατήση. Ἀλλὰ σᾶς ἐρωτῶ: Ποῦ εἶναι τὸ ἀλάθητο σήμερα, ὅταν ὁ πάπας ἔχη στὴν Ρώμη μόνιμο 15μελή Σύνοδο, ἡ ὁποία ἀποφασίζει; Ἄλλωστε, ὅλοι θεωροῦμε τὸν ἑαυτὸ μας ἀλάνθαστο. Στὴ δουλειά μας, στὶς σκέψεις μας, σὲ ὅλα. Σὲ ρωτᾶ ἡ γυναίκα σου πόσο ἁλάτι θὰ βάλη στὸ φαγητό; Ὄχι ἀσφαλῶς. Ἔχει τὸ ἀλάθητό της. Ἂς τὸ ἔχη καὶ ὁ πάπας, ἅμα τὸ θέλη. Ἐμεῖς δὲν ζητᾶμε νὰ τὸ ἔχουμε» (σημ. 7),
γ) «Ἅγιε Ἀδελφέ, τὸ Σχίσμα δὲν ἔγινε ἀπὸ τὰ ἔνζυμα καὶ τὰ ἄζυμα. Ἂν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα πνεῖ στὰ ἔνζυμα, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο πνεῖ καὶ στὰ ἄζυμα. Ἡ ἀντίθεσις δὲν ἦταν θεολογική, ἀλλὰ μόνο πολιτική. Ἦταν ἡ ἀντίθεσις τῆς Ρώμης μὲ τὴν Ἀθήνα. Σεῖς ἐκπροσωπούσατε τὴν Ρώμη κι ἐμεῖς τότε τὴν Ἀθήνα» (σημ. 8, σ. 93),
δ) «Εἰς καὶ ὁ ἴδιος Ἰησοῦς Χριστός, ἡ ἴδια Παναγία Παρθένος, τὸ ἴδιον Εὐαγγέλιον, τὸ ἴδιον Βάπτισμα, ἡ ἴδια Πίστις ἐν Χριστῷ, τὸ ἴδιον Ἅγιον Ποτήριον, ἡ ἴδια Ἐκκλησία, ἡ αὐτὴ ζωή, ἐνταύθα καὶ ἐν τῇ αἰωνιότητι. Ἰδοῦ ὁ ὕμνος τῶν Ἀγγέλων τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ψαλλόμενος σήμερον ἀπὸ κοινοῦ, ἐν τῇ Δύση καὶ τῇ Ἀνατολῇ. Ἰδοῦ ἡ ὑψίστη Θεολογία. Ἐὰν ὑφίστανται εἰσέτι καὶ τινὲς τινὲς θεολογικαὶ διαφοραί, ὁ ἥλιος τῆς ἀγάπης ἀποχρωματίζει αὐτᾶς καὶ πλησιστίους φέρει ἠμᾶς εἰς τὴν ἀρχαίαν πίστιν ὅτι ἀνήκομεν εἰς τὴν αὐτὴν θρησκείαν καὶ Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ» (σημ. 5, σ. 87),
ε) «Ἠμεῖς οὐδὲν βλέπομεν πρόσκομμα εἰς τὴν ὁδὸν τῆς ἑνώσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης μὲ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἀνατολῆς… Δὲν βλέπομεν πρόσκομμα διὰ τὸν ἁπλούστατον λόγον ὅτι τοιαῦτα προσκόμματα δὲν ὑφίστανται» (σημ. 10).
ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ἢ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ;
α) «Ὁ Θεολογικὸς διάλογος δὲν θὰ ἀποδώση. Δὲν εἴμεθα ἕτοιμοι καὶ θὰ χρειασθοῦν αἰῶνες. Μόνον ἕνας διάλογος εἶναι ἐφικτός: Ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης. Αὐτὸς θὰ διευκολύνη τὸν διάλογον τῶν διαφορῶν» (σημ. 7). β) «Ἐπειδὴ δὲν ἔχω πολλὲς ἐλπίδες ἀπὸ τὸν θεολογικὸν διάλογον... δι' αὐτὸ ἐγὼ προτιμῶ τὸν διάλογο τῆς ἀγάπης. Νὰ ἀγαπηθοῦμε! Καὶ τί γίνεται σήμερα; Πνεῦμα μέγα ἀγάπης ἐξαπλώνεται ὑπὲρ τοὺς Χριστιανοὺς Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως. Ἤδη ἀγαπώμεθα. Ὁ Πάπας τὸ εἶπε: ἀπέκτησα ἕναν ἀδελφὸν καὶ τοῦ λέγω σ' ἀγαπῶ! Τὸ εἶπα καὶ ἐγὼ: Ἀπέκτησα ἕναν ἀδελφὸ καὶ τοῦ εἶπα σ' ἀγαπῶ! (σημ. 3). γ) «Κατὰ τὰ 900 χρόνια, πού ἐπέρασαν ἀπὸ τὸ 1054, φθάσαμε οἱ δύο κόσμοι Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως νὰ νομίζωμε ὅτι ἀνήκομε σὲ διαφορετικὲς Ἐκκλησίες καὶ σὲ διαφορετικὲς θρησκεῖες. Καὶ ἑπομένως γίνεται πρόδηλος ὁ σκοπὸς τῶν Διαλόγων. Νὰ προπαρασκευάσουν ψυχολογικῶς τοὺς λαούς μας ὅτι πρόκειται γιὰ μία Ἐκκλησία καὶ μία Θρησκεία, ὅτι πιστεύομε ὅλοι τὸν ἴδιον Θεόν, τὸν Σωτήρα Χριστὸν» (σημ. 5, σ. 53).
Ο ΠΑΠΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ… ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ:
α) «Ὑμεῖς εἶσθε ὁ δεύτερος Πρόδρομος, ὁ ἐπιφορτισμένος παρὰ τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἐντολὴν εὐθείας νὰ ποιήσητε τὰς τρίβους Αὐτοῦ» (σημ. 8, σ. 94), β) Εἶσθε «φορεὺς ἀποστολικῆς χάριτος καὶ διάδοχος πλειάδος ἁγίων ἀνδρῶν… Πάπας ἐξαιρέτου πνευματικῆς περιωπῆς καὶ χρστιανικὴς πνοῆς, κτησάμενος ἐν τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλὰ» (σημ. 11, σ. 225, 227).
Η ΠΑΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗ Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΗ εἶναι «ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ Θ. ΠΡΟΝΟΙΑΣ»!:
«Θεωροῦμεν ὡς ἐκδήλωσιν τῆς Θείας Προνοίας τὴν Σύνοδον τοῦ Βατικανοῦ τῆς Σεβαστῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, πρὸς τὴν ὁποίαν ἐξεφράσαμεν ὅλην μας τὴν ἐκτίμησιν» (σημ. 11, σ. 108).
ΑΙΣΘΗΜΑ ΜΕΙΟΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΔΥΣΗ:
Ἀθηναγόρας πρὸς Ἀμερικῆς Ἰάκωβο: «Ἀπὸ αὐτὴ τὴν κατάθλιψη, στὴν ὁποία ζοῦμε ἐδῶ ἐπὶ αἰῶνες, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μᾶς βγάλει κανείς. Πρέπει νὰ βγάλουμε ἐμεῖς τὸν ἑαυτό μας, κοιτάζοντας πρὸς τὴν Δύση, πρὸς τὴν Εὐρώπη γενικὰ καὶ τὶς Ἐκκλησίες τῆς Δύσεως» (σημ. 9).
ΕΞΙΣΩΣΗ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ:
«Ἀπατώμεθα καὶ ἁμαρτάνομεν, ἐὰν νομίζωμεν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος πίστις κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ καὶ ὅτι τὰ ἄλλα δόγματα εἶναι ἀνάξια. Τριακόσια ἑκατομμύρια ἀνθρώπων ἐξέλεξαν τὸν Μουσουλμανισμὸν διὰ νὰ φθάσουν εἰς τὸν Θεὸν τῶν καὶ ἄλλαι ἑκατοντάδες ἑκατομμυρίων εἶναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπὸς κάθε θρησκείας εἶναι νὰ βελτιώση τὸν ἄνθρωπον» (σημ. 12).
ΓΑΜΟΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ!:
«Εἶμαι σαφῶς κεκηρυγμένος ὑπὲρ τοῦ γάμου τῶν κληρικῶν καὶ ἀφοῦ χειροτονηθοῦν. Δὲν εἶναι κώλυμα γάμου ἡ χειροτονία. Θὰ εἴχαμε πολλοὺς ἀποφοίτους Θεολογικῶν Σχολῶν ἱερεῖς, ἐὰν ἤξεραν ὅτι μποροῦν νὰ νυμφευθοῦν, ὅταν εὕρουν τὴν σύντροφο τῆς ζωῆς των καὶ ὄχι βιαστικά, ἐπειδὴ τὸ ἐπιβάλλει ὁ τύπος. Εἰς μίαν κληρικολαϊκὴν συνεδρίασιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς τὸ εἴχαμε ἀποφασίσει καὶ θὰ τὸ εἶχα λύσει τὸ θέμα αὐτό, ἀλλὰ δὲν πρόφθασα. Ἐκλήθην ἐδῶ» (σημ. 7).
ΚΟΙΝΟ ΠΑΣΧΑ!:
«Καὶ αὔθις ἐπαναλαμβάνομεν εἰς ὅλον τὸν χριστιανικὸν κόσμον ὡς ἡμέραν κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, τὴν δευτέραν Κυριακήν τοῦ Ἀπριλίου, ἐλπίζοντες ὅτι ὁ κοινὸς οὗτος ἑορτασμός, ὁ σταθερός, θὰ ἀποτελέση ὄχι μόνον ἓν σύμβολον, ἀλλὰ καὶ μίαν θετικὴν συμβολὴν εἰς τὴν τελείωσιν τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας» (σημ. 12).
«ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΚΛΑΔΩΝ»!:
«Ἤδη ἀπεκτήσαμεν τὴν ἑνότητα μὲ τὸν Προτεσταντισμόν, διὰ τῆς ὁποίας πραγματοποιοῦμεν ὁμοσπονδιακὴν δύναμιν 350 ἑκατομμυρίων ἀτόμων ἐπὶ καθαρῶς ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων. Ὅσον ἀφορᾶ τὴν Καθολικὴν Ἐκκλησίαν ἔγιναν πολλαὶ ἐπαφαί, αὖται δὲ συνεχίζονται διὰ νὰ ἐπιτύχωμεν τὴν ὁμοσπονδίαν τῶν χριστιανικῶν κλάδων, ἡ ὁποία θὰ συμπεριλάβη πληθυσμὸν 1.000.000.000 ἀτόμων. Μὲ τοὺς Παλαιοκαθολικοὺς οὐδεμίαν ἔχομεν διαφοράν. Μὲ τοὺς Νεοκαθολικούς, καὶ ἴδια μετὰ τὸ 1870, ἔχομεν μικρᾶς διαφορᾶς, αἳ ὁποῖαι ἠμπορεῖ καὶ πρέπει νὰ ἐξομαλυνθοῦν» (σημ. 13).
καί… ΡΑΒΒΙΝΟΣ!:
«Στὴν Κέρκυρα, ὅπου ἔζησα κάποτε, λειτούργησα ἀρκετὲς φορὲς ὡς Ραββίνος γιὰ τοὺς Ἑβραίους φίλους μου» (Δήλωση Ἀθηναγόρα στὴν Ἑβραϊκὴ Συναγωγὴ Ν. Ὑόρκης, 24.11.1940) (σημ. 14).
Σημειώσεις - παραπομπές:
1. Ἀθηναγόρας πρὸς πάπα Παῦλο ΣΤ΄, Δεκέμβριος 1968, Τόμος Ἀγάπης, σ. 525-530, 2. Le Monde 21.3.1970, 3. πρωτ. Γ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, «Ἡ προσλαλιὰ τοῦ Ἀθηναγόρου», Οἱ διάλογοι χωρὶς προσωπεῖον, Ἀνάτυπο Παρακαταθήκη, σ. 5, 4. πρωτ. Θ. ΖΗΣΗΣ, «Γένεση καὶ ἐξέλιξη τῆς πατρομαχικῆς μεταπατερικότητας», Θεοδρομία 14 (2012), τ.1, σ. 43-44, 5. Ἀρχιμ. Ἀθαν. Βασιλοπουλος, μετέπ. Μητρ. Ἠλείας, Ἀπὸ τὴν πορεία τῆς ἀγάπης, Ἀθῆναι 1968, 6. Ἔθνος, 18-1-1964, 7. Ἔθνος, 20-3-1970, 8. Δ. ΤΣΑΚΩΝΑΣ, Ἀθηναγόρας ὁ Οἰκουμενικὸς τῶν Νέων Ἰδεῶν, Ἀθῆναι 1976, 9. Γ. Π. ΜΑΛΟΥΧΟΣ, Ἐγὼ ὁ Ἰάκωβος, ἔκδ. ΣΚΑΪ, Ἀθήνα 2002, σ. 189-190, 10. Ἀρχιμ. Σπ. Μπιλάλης, Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός, τ. Β΄, Ἀθῆναι 1969, σ. 470, 510, 11. Ἄρ. Πανώτη, Εἰρηνοποιοί, Παῦλος ΣΤ' – Ἀθηναγόρας Ἅ' , Ἵδρυμα Εὐρώπης ΔΡΑΓΑΝ, Ἀθῆναι 1971, 12. «Καθολικὴ» 1635/18.6.1969, σ. 3, 13. «Καθολικὴ» 1289/ 18.4.1962, 14. Ἐφημερίδα NEW YORK TIMES 25.11.1940, μεταφρ. ΧΡΟΝΙΚΑ 29(2006), 4, στὸ https://kis.gr/files/chronika-205.pdf.
Οἱ Ἅγιοι καὶ χαριτωμένα μέλη τῆς Ἐκκλησίας καταγγέλλουν τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα…
1. ΑΓ. ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ:
Στὴν ἀπὸ 23.1.1969 ἐπιστολὴ του γράφει γιὰ «τὴν κοσμικὴν ἀγάπην δυστυχῶς τοῦ πατέρα μας κ. Ἀθηναγόρα. Ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, πού λέγεται Παπικὴ Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δὲν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδὴ εἶναι πολὺ σεμνή… Μὲ μία τέτοια περίπου κοσμικὴ ἀγάπη καὶ ὁ Πατριάρχης μας φθάνει στὴ Ρώμη... Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ ἀναπαύση μὲν ὅλα τὰ κοσμικὰ παιδιά, πού ἀγαποῦν τὸν κόσμον καὶ ἔχουν τὴν κοσμικὴν αὐτὴν ἀγάπην, νὰ κατασκανδαλίση, ὅμως, ὅλους ἐμᾶς, τὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρὰ καὶ μεγάλα, πού ἔχουν φόβο Θεοῦ. Μετὰ λύπης μου, ἀπὸ ὅσους φιλενωτικοὺς ἔχω γνωρίσει, δὲν εἶδα νὰ ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματικὴ οὔτε φλοιό. Ξέρουν, ὅμως, νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεόν, διότι δὲν Τὸν ἔχουν ἀγαπήσει… οἱ φιλενωτικοὶ δίνουν τὸ πρῶτο πλῆγμα στὴν Ἐκκλησία» (σημ. 1).
2. ΑΓ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ (Καθηγητὴς Δογματικῆς):
«Μὲ τὴ νεοπαπιστικὴν συμπεριφορὰν του εἰς τοὺς λόγους καὶ εἰς τὰς πράξεις, σκανδαλίζει ἐπὶ μίαν ἤδη δεκαετίαν τὰς ὀρθοδόξους συνειδήσεις, ἀρνούμενος τὴν μοναδικὴν καὶ πανσωστικὴν ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ Πίστεως, ἀναγνωρίζων τὰς ρωμαϊκᾶς καὶ ἄλλας αἱρέσεις ὡς ἰσοτίμους μὲ τὴν ἀλήθειαν, ἀναγνωρίζων τὸν Ρωμαῖον ἄκρον Ποντίφηκα μὲ ὅλην τὴν δαιμονικὴν ἀντιεκκλησιαστικὴν ὑπερηφάνειάν του… Τὸν τελευταῖον καιρὸν αὐτὸς ἔχει γίνει πηγὴ ἀναρχισμοῦ καὶ μηδενισμοῦ εἰς τὸν Ὀρθόδοξον κόσμον. Οἱ Ἁγιορεῖται δικαίως τὸν ὀνομάζουν αἱρετικὸν καὶ ἀποστάτην» (σημ. 2).
3. ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ:
Σύσσωμος ὁ ἁγιορειτικὸς μοναχισμὸς (Μονές, Σκῆτες καὶ Κελιὰ) ἀκολουθώντας τὴ μακραίωνη ἐκκλησιαστικὴ καὶ κανονικὴ παράδοση (σημ. 3) ἔπαψαν νὰ ἀναγνωρίζουν τὸν Ἀθηναγόρα ὡς Ὀρθόδοξο καὶ διέκοψαν τὴ μνημόνευση τοῦ ὀνόματός του (ἀπὸ τὸ 1970 μέχρι τὸ θάνατό του (7.7.1972) σὲ ἔνδειξη διαμαρτυρίας γιὰ τὴν οἰκουμενιστικὴ του πολιτική. «Ἡ διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου ἀποτελεῖ ἄρνησιν καὶ πράξιν ἀντιστάσεως, ἐν ὄψει διαγραφομένου κινδύνου», τόνιζε προφητικὰ ἡ Ι. Κοινότητα σὲ ἔγγραφό της (σημ. 4). Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ λατινόφρονα Πατριάρχου Βέκκου (+1297) τὸ Ἅγ. Ὅρος εἶχε νὰ διακόψει τὴ μνημόνευση τοῦ πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ἐξισώνοντας οὐσιαστικὰ τὸν Ἀθηναγόρα μὲ τὸν Βέκκο! Ἀκολουθώντας τὸ Ἅγ. Ὅρος τρεῖς Μητροπολίτες τῆς Β. Ἑλλάδος (Φλωρίνης Αὐγουστίνος, Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος καὶ Παραμυθίας Παῦλος) διέκοψαν καὶ αὐτοὶ τὸ μνημόσυνο καταγγέλλοντας τὸν Ἀθηναγόρα ὡς αἱρετικό!
4. Στὴν ἀπὸ 21.11.1968 κοινὴ ἐπιστολὴ τους ὁ Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα, ἀρχιμ. Βασίλειος (Γοντικάκης), ὁ Ἅγ. Παΐσιος καὶ ὁ ἱερομ. Γρηγόριος χαρακτήρισαν τὰ λεχθέντα καὶ πραχθέντα ὑπὸ τοῦ Ἀθηναγόρα ὡς «ἀκατανόητα καὶ δυστυχῶς βλάσφημα διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν» καὶ σημείωσαν: «ἡ ἄρνησι πρὸς τὸν Πατριάρχη δὲν εἶναι ἄρνησι πρὸς τὴν ἀγάπην οὔτε πρὸς τὴν ἑνότητα. Εἶναι “ὄχι” πρὸς τὸ ψεῦδος καὶ “ναὶ” πρὸς τὴν Ἀλήθεια» (σημ. 5)!
5. ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Β΄:
«Ὁ Ἀθηναγόρας Α΄ οὐδὲν πρεσβεύει, εἰς οὐδὲν πιστεύει, εἰ μὴ μόνω ἐαυτῶ δουλεύει καὶ τὴν ἀπαθανάτισιν τοῦ ὀνόματός του ἐπιδιώκει, ἔστω, κατὰ Ἠρόστρατον, διὰ τῆς καταστροφῆς τῆς Ἐκκλησίας» (σημ. 6, σ. 197). «Τὰ τελεσθέντα εἶναι κανονικῶς κολάσιμα, ὡς γενόμενα ἐπὶ καταφρονήσει τῶν ἁγίων καὶ Ἱερῶν Κανόνων καὶ ἐπὶ ἀνατροπὴ τῆς ἐν Ὀρθοδόξω Ἐκκλησία αἰωνοβίου τάξεως, καὶ πρὸς σοβαρὸν σκανδαλισμὸν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δὸς δ΄ εἰπεῖν, καὶ διαιρέσεως αὐτῶν, καὶ πρὸς προφανῆ ἐξευτελισμὸν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ... Τὰ περὶ τούτου λαβόντα χώραν γεγονότα, ἄκρως δυσάρεστα καὶ διασύροντα αὐτὸ τοῦτο τὸ κύρος τῆς Ὀρθοδοξίας» (σημ. 6, σ. 40-41).
6. ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ:
«Πόθεν ὁ Πατριάρχης ἐκπέπτωκεν εἰς τοιοῦτον ὄλισθον ὥστε ἑκουσίως νὰ ἀγωνίζεται νὰ παραδώση τὸ ποίμνιό του εἰς τοὺς λύκους νὰ τὸ κατασπαράξουν; Ἡ αἰτία εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια…. Μίαν πατρικὴν συμβουλὴν δίδω τῷ Οἰκουμενικῶ Πατριάρχη...: Νὰ ταπεινωθῆ, νὰ μετανοήση καὶ νὰ ζητήση συγχώρησιν ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ἀπὸ τὸ ποίμνιό του, τὸ ὁποῖον ἐσκανδάλισεν» (σημ. 7, τ. Β΄ σ. 109, 112).
«Καὶ εἰς τί συνετελέσατε μὲ τοὺς θεαματικοὺς καὶ ἐξηζητημένους ἀσπασμοὺς καὶ γλοιώδεις ἐναγκαλισμοὺς καὶ τὴν παρὰ τοὺς ἱεροὺς κανόνας ἀνταλλαγὴν τῶν δώρων; Ἀκριβῶς εἰς τὸ νὰ... ἀμβλυνθῆ εἰς τὴν ψυχὴν τῶν πιστῶν ἡ συνείδησις ὅτι οἱ Παπικοὶ εἶναι αἱρετικοί… Μὴ κολακεύετε αὐτοὺς [τοὺς Παπικούς], διότι τοὺς βλάπτετε… Μηδὲ στηρίζεσθε εἰς τὴν πονηρᾶν ἀλώπεκα, τὸ Βατικανόν, καὶ ἐλπίζετέ τι παρὰ τῆς Δυτικῆς ὀφρύος… Ὁμολογουμένως φοβοῦμαι πώς διὰ τὸ ἀτυχὲς Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον… ἐπαναλαμβάνεται τὸ Γραφικὸν “οἱ ἱερεῖς ἠθέτησαν νόμον μου καὶ ἐβεβήλωσαν τὰ ἅγιά μου. Ἀναμέσον ἁγίου καὶ βεβήλου, οὐ διέστειλαν”… “Μνημόνευε πόθεν πέπτωκας, καὶ μετανόησον”… Ὁποία ἔκπτωσις! Ὁποία συμφορά! … Θερμῶς παρακαλοῦμεν Ὑμᾶς. θέσατε τέρμα εἰς τὸν σκανδαλισμὸν» (σημ. 7, τ. Α΄σελ. 295, 298).
7. ΑΡΧΙΜ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ:
«Μυριάκις προτιμότερον νὰ ἐκριζωθῆ ὁ ἱστορικός τῆς Κων/λεως Θρόνος… ἀκόμη δὲ καὶ νὰ καταποντισθῆ εἰς τὰ βάθη τοῦ Βοσπόρου, ἢ νὰ ἐπιχειρηθῆ ἔστω καὶ ἡ ἐλαχίστη παρέκκλισις ἀπὸ τῆς χρυσῆς τῶν Πατέρων γραμμῆς… Ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος ἔχει ἀξίαν καὶ χρησιμότητα μόνον καὶ μόνον, ὅταν ἐκπέμπη ἁπανταχοῦ τῆς γῆς τὸ γλυκὺ καὶ ἀνέσπερον τῆς Ὀρθοδοξίας Φῶς. …Προυχωρήσατε ἤδη πολύ. Οἱ πόδες Ὑμῶν ψαύουσι πλέον τὰ ρεῖθρα τοῦ Ρουβίκωνος. Ἡ ὑπομονὴ χιλιάδων εὐσεβῶν ψυχῶν, Κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, συνεχῶς ἐξαντλεῖται. Διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Κυρίου, ὀπισθοχωρήσατε! Μὴ θέλετε νὰ δημιουργήσητε ἐν τῇ Ἐκκλησία σχίσματα καὶ διαιρέσεις» (σημ. 8).
Παραπομπὲς - σημειώσεις:
1. Ἀναλυτικότερα, π. Ἀναστ. Γκοτσοπούλου, Ἅγ. Παΐσιος Ἁγιορείτης, Σύγχρονος ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, Πάτρα 2015, στὸ https://www.impantokratoros.gr/dat/storage/dat/8176E8F8/agios_paisios_kai_oikoumnismos.pdf, 2. Θεοδρομία, 18(2016), τ.1-2, σ. 16, 3. Ἐξαιρετικὰ στοιχεῖα γιὰ τὴ στάση τοῦ Ἁγ. Ὅρους ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ βλ. «Ἅγιον Ὅρος, Διαχρονικὴ μαρτυρία στοὺς ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς Πίστεως», Ἁγ. Ὅρος 20142, 4. Ὀρθόδοξος Τύπος 127/10.10.1970, 5. Ὀρθόδοξος Τύπος, 98/1.3.1969 καὶ 1680/9.3.2007, 6. Ἀρχιεπίσκοπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Β΄, Πεπραγμένα, τ. Β΄, Ἀθῆναι 1964, 7. Ὁ Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, ἔκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1988, 8. Ἀρχιμ. Ἐπ. Θεοδωρόπουλος, Ἄρθρα – Μελέται - Ἐπιστολαί, τ. Α΄, Ἀθῆναι 1981, σ. 152-153.
Οἱ μασόνοι, οἱ θεοσοφιστὲς καὶ οἱ πνευματιστὲς ἐπαινοῦν τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα…<!--[if !supportFootnotes]-->[1]<!--[endif]-->
ΤΕΚΤΟΝΕΣ:
Ἡ ἡγεσία τῆς μασονίας εἶναι κατηγορηματικὴ γιὰ τὴ τεκτονικὴ ἰδιότητα τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, στὸν ὕπατο 33ο βαθμό! Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε:
1. Ἐπίσημη ἰστοσελίδα τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος: στὴν ἑνότητα «Διακεκριμένοι Ἕλληνες Τέκτονες» ὑπάρχει ἐκτενὲς βιογραφικό τοῦ Ἀθηναγόρα καὶ ἰδιαίτερα ἐπαινετικὴ ἀναφορὰ στὴν οἰκουμενιστικὴ του δραστηριότητα (http://www.grandlodge.gr/athinagoras-w-57864.html)
2. Ἐπίσημη ἰστοσελίδα τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος τοῦ Ἀρχαίου καὶ Ἀποδεδεγμένου Σκωτικοῦ Τύπου (http://www.aasr.gr/index.php/tektones/ellines-tektones)
3. Τὰ ἐπίσημα μασονικὰ περιοδικὰ κατ' ἐπανάληψη ἔχουν δημοσιεύσει ὅτι ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἦταν Μασόνος [τὸν χαρακτηρίζουν: «μέγα» (Πυθαγόρας 1977, τ. 5, σ. 5), «ἐνσυνείδητο μασόνο» (Πυθαγόρας, 1997, τ. 58-59, σ. 49), «τοῦ Ὑπάτου 33ου βαθμοῦ… μεγάλο ὀραματιστὴ πού προώθησε τὴν ἰδέα τῆς ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν» (Ἰλισός, 1973, τ. 97, σ. 41)].
4. Στὴ Στοὰ «Ἁρμονία», στὶς 12.10.1972 τελέστηκε μασονικὸ «μνημόσυνο». Μίλησε τέκτονας ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, συνεργάτης τοῦ Ἀθηναγόρα καὶ ἔπλεξε τὸ ἐγκώμιό του ἐπαινώντας ἰδιαίτερα τὴ πρωτοπορία του στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση. Μετὰ τὴν ὁμίλια «οἱ ἀδελφοί, καλούμενοι, ἐγείρονται καὶ εἰς σιγὴν κατανύξεως, ἀποδίδουν τὸν φόρον τιμῆς εἰς μνήμην τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἐνῶ χορὸς ἐξ ἀδελφῶν τῆς Στοᾶς ψάλλει τὸν ἐξόδιον ὕμνον» (Τεκτονικὸ Δελτίο, 1972, τ. 104, σ. 232-236).
ΘΕΟΣΟΦΙΣΤΕΣ:
Ὁ Ἀθηναγόρας εἶναι ὁ πλέον ἀγαπημένος Πατριάρχης τῶν ἐν Ἑλλάδι Θεοσοφιστῶν! Δεκάδες εἶναι τὰ ἄρθρα ποὺ τὸν ἐξυμνοῦν στὸ θεοσοφικὸ περιοδικὸ «Ἰλισός».
Ἐνδεικτικά:
1. Ἰλισός, 1968, τ. 55-56, σ. 68: Μήνυμα Χριστουγέννων, 2. 1969, τ. 69-70, σ. 137: Σχόλιο στὴν 20ετία στὸν Πατριαρχικὸ Θρόνο, 3. 1969, τ. 73-74, σ. 250: Πρόταση τοῦ Ἀθηναγόρα γιὰ Κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα, 4. 1972, τ. 91, σ. 5-9: Ἀφιέρωμα μὲ τίτλο: «Ἐπέτειος ἀναρρήσεως στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο, Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καὶ ἡ ἀνακαίνισις τοῦ Χριστιανισμοῦ», 5. 1972, τ. 92, σ. 125-126: Ἄρθρο τοῦ Ἀθηναγόρα, 6. 1972, τ. 94, σ. 243-245: Ἄρθρο μὲ τίτλο: «Πένθος τῆς Χριστιανοσύνης, Τὸ Κληροδότημα τοῦ Ἀθηναγόρα», 7. 1972, τ. 96, σ. 484: «Εἰς μνήμην τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα», 8. 1973, τ. 97, σ. 41: Ὁ Ἀθηναγόρας «μετέστη εἰς τὴν Αἰωνίαν Ἀνατολήν». Σύντομο βιογραφικὸ ἀναφέρει ὅτι ἦταν τέκτων 33ου βαθμοῦ, μυηθεῖς στὴν Ἀμερική.
Ἀλλὰ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐκτίμηση τῶν θεοσοφιστῶν πρὸς τὸν Ἀθηναγόρα ἦταν ἀμοιβαία! Καὶ ὁ Ἀθηναγόρας τοὺς ἐκτιμοῦσε πολύ, ὅπως προκύπτει ἀπὸ ἐπιστολή του πρὸς τὸν δεδηλωμένο μασόνο, θεοσοφιστὴ καὶ ἐωσφοριστὴ Κ. Μελισσαρόπουλο (Ἀναλυτικότερα γιὰ τὴν ἀπαράδεκτη αὐτὴ ἐπιστολὴ καὶ γιὰ τὸ ποιὸς ἦταν ὁ Κ. Μελισσαρόπουλος βλ. Ἄν. Γκοτσοπούλου, Ἀθηναγόρας - Μελισσαρόπουλος Α΄, Β΄, Γ΄, στὸ http://anastasiosk.blogspot.gr/2015/10/blog-post74.html καὶ https://www.impantokratoros.gr/ 9B1FCB4.el.aspx):
Γράφει ὁ Ἀθηναγόρας τὰ ἑξῆς ἀδιανόητα σὲ ἐωσφοριστή: «πολλὴν ἐδοκιμάσαμεν ψυχικὴν χαρὰν κομισάμενοι τὸ σύγγραμμα τῆς ἡμετέρας λίαν ἠμὶν ἀγαπητῆς Ἐντιμότητας… μελετοῦμεν αὐτὸ ἐν μυστικῇ μὲθ ὑμῶν ψυχικῇ ἐπικοινωνία καὶ ἀγαλλιάσει, ὅτι πλουτιζομεθα ἐκ τῶν ὑψηλῶν σκέψεων τῆς ἡμετέρας Ἐντιμότητας. Ταῦτα δὲ πάντα συγκροτούσι καὶ τὴν προσωπικὴν Βιβλιοθήκην τὴν ὁποίαν καταρτίζομεν ἐν τῇ ψυχῇ ἠμῶν καὶ διατηροῦμεν ἀνεξάντλητον.... ἔχουσι τοποθετήσει τὴν ὑμετέραν Ἐντιμότητα εἰς τὴν γενναίαν καὶ τετιμημενην παρεμβολὴν τῶν συμμετόχων καὶ συνεργατῶν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας ἐν τῇ προσπάθεια αὐτῆς εἰς προώθησιν τῆς ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν».
ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΤΕΣ (ΜΕΝΤΙΟΥΜ):
Καὶ μὲ τοὺς πνευματιστὲς τὰ πήγαινε καλὰ ὁ Ἀθηναγόρας;!
1. Ν. Α. Ἀντωνακέας: «Δύναμαι νὰ σᾶς διαβεβαιώσω ὅτι… ὁ ἐκ τῶν πλέον διανοουμένων καὶ φιλοσοφημένων ἀνδρῶν τῆς ἐποχῆς μας, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, τοῦ ὁποίου αἱ συντεταγμέναι ἀρχίζουν ἐκ τῆς γῆς, ἐπεκτείνονται ἐντός τοῦ δονητικοῦ βάθους καὶ φθάνουν εἰς τὸν Οὐρανόν, ἐκεῖ ὅπου εἶναι κεχαραγμένον τὸ ὄνομά του, οὐ μόνο παραδέχεται τὴν ὀρθότητα καὶ ἀναγκαιότητα τοῦ Πνευματισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐνυπογράγως διακηρύσσει τὰς περὶ πνευματισμοῦ ἰδέας του» (στὸ Κ. Ν. Ἀντωνακέας, Κοσμικοὶ Κύκλοι, Θέματα Μεταψυχικῆς, Ἀθῆναι 1967, σ. 23).
2. Κ. Ν. Ἀντωνακέας: «Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρας,… ὑπῆρξε κατὰ τοὺς νεωτέρους χρόνους πρωτοπόρος τοῦ Πνευματισμοῦ» (Κ. Ν. Ἀντωνακέας, αὐτόθι).
3. Ἤλ. Σκριβάνου - Βασιλειάδου: «Κεφαλὲς τῆς Ἐκκλησίας ἤλλαξαν “στάσιν” καὶ ἔγιναν ἔνθερμοι ὑποστηρικτὲς Πνευματοφρόνων [Πνευματιστικῶν] Σωματείων… Ὑπεράνω ὅλων αὐτῶν ἡ κορυφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ μεταστᾶς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ὁ ὁποῖος δι' ἐπιστολῶν του συγχαίρει Πνευματοφρόνους πνευματιστὲς συγγραφεῖς» (Ἤλ. Σκριβάνου - Βασιλειάδου, Πνευματόφρονα Νάματα Ἑνώσεως Ἐρευνητῶν Μεταψυχικῶν Φαινομένων “O Ἁγ. Νεκτάριος”, ἔκδ. δ΄, Ἀθῆναι ).
Συγχαρητήριες ἐπιστολὲς στὶς ὁποῖες «ἀπονέμει ὁλοθερμὸν τὴν πατρικὴν καὶ πατριαρχικὴν εὐλογίαν… ὅπως ὁ Ὕψιστος ἐνισχύη ὑμᾶς πρὸς συνέχισιν τῆς τόσο γονίμου πνευματικῆς ὑμῶν ἐργασίας» ἔχει ἀποστείλει ὁ Ἀθηναγόρας μεταξὺ ἄλλων στοὺς πνευματιστὲς - μέντιουμ Νικόλαο Ἀντωνάκεα, Ἠλέκτρα Σκριβάνου - Βασιλειάδου καὶ Βασίλειο Τσινούκα, οἱ ὁποῖοι στὰ συγγράμματά τους ὑβρίζουν σκαιότατα τὰ Χριστιανικὰ δόγματα!
Οἰκουμενισμός: Ἡ “παναίρεση” τῆς ἐποχῆς μας,στὴν ὑπηρεσία τοῦ τεκτονισμοῦ καὶ τῆς θεοσοφίας
Οἱ οἰκουμενιστὲς ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἐμπνέεται ἀπὸ τὸ αἴτημα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἐπιθυμία τοῦ Κυρίου γιὰ ἑνότητα ὅλων τῶν πιστῶν Του καὶ γεννήθηκε μὲ τὶς Πατριαρχικὲς Ἐγκυκλίους 1902, 1904 καὶ 1920. Δυστυχῶς, ὅμως ἡ ἀλήθεια εἶναι διαφορετικὴ καὶ πολὺ τραγική: ὅπως ἀποκαλύπτει ἡ μελέτη ἀπορρήτων μασoνικῶν κειμένων, ἡ ἑνότητα τῶν χριστιανῶν, ὅπως σχεδιάστηκε καὶ προωθεῖται ἀπὸ τὸ διαχριστιανικὸ Οἰκουμενισμὸ (μὲ παπικοὺς καὶ προτεστάντες), ἐντάσσεται στὰ εὐρύτερα πλαίσια τοῦ διαθρησκευτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού ἀποβλέπει στὴν ἐνοποίηση ὅλων τῶν θρησκειών!
Οἱ μασόνοι εἶναι ἀπολύτως σαφεῖς : «Ὁ Τεκτονισμὸς… προώρισται αὐτὸς νὰ ὑποδείξη βραδύτερον τὴν βάσιν, ἐπὶ τῆς ὁποίας θὰ ἐδρασθῆ ἡ παγκόσμιος θρησκεία τοῦ μέλλοντος, ἤτις θὰ περισυναγάγη τὴν Οἰκουμένην ἅπασαν εἰς μίαν ποίμνην ὑπὸ ἕνα ποιμένα». Τὸ ἔργο αὐτὸ τὸ ἔχουν ἀναλάβει τὰ ἀνώτατα κλιμάκια τῆς μασονίας :«Ἡ ἕκτη τάξις [30oς-33ος μασονικοὶ βαθμοὶ] καθιερώθη διὰ τὴν ἵδρυσιν θρησκείας παγκοσμίου». Ἀσφαλῶς στὸ ἔργο τοῦ τέκτονα ἐντάσσεται ἡ κατάργηση τῶν θρησκειῶν μὲ τὴ σημερινή τους μορφή: «Ὁ τέκτων ὄτε μὲν εἶναι δημοτικὸς [δημοκρατικός], ὄτε μὲν ἀριστοκρατικός, καὶ ἄλλοτε καταρρίπτει τοὺς βωμοὺς τῶν ναῶν, ἄλλοτε κατακρημνίζει τοὺς θρόνους τῶν βασιλέων».
Μέσω τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὰ χριστιανικὰ δόγματα, ἀρχικά, καὶ στὴ συνέχεια ὅλες οἱ θρησκεῖες θὰ παραμερίσουν καὶ θὰ διαγράψουν τὶς διδασκαλίες πού τὶς διαφοροποιοῦν καὶ θὰ κρατήσουν μόνο τὰ στοιχεῖα ποῦ τὶς ἐνώνουν! Αὐτὸ εἶναι τὸ «Βασιλικὸ Μυστικό» τοῦ Τεκτονισμοῦ, ὅπως ἐκτίθεται στὴν τελετὴ μυήσεως τοῦ «Ὑπερτάτου Πρίγκηπος τοῦ Βασιλικοῦ Μυστικοῦ» (32ος μασονικὸς βαθμός): «Νὰ ἐλευθερωθοῦν οἱ θρησκεῖες τοῦ κόσμου, παραμερίζοντας πολλὰ πράγματα ἐξ ἐκείνων τὰ ὁποία τιμοῦν ἢ κηρύσσουν εἰς τὰς ἰνδικᾶς παγόδας, τοὺς βουδιστικοὺς ναούς, τὰ μωαμεθανικὰ τεμένη καὶ τὰς χριστιανικᾶς ἐκκλησίας, νὰ ἀναζητήσουν κάτι τὸ ἁγνότερον, καὶ νὰ προχωρήσουν πρὸς μίαν αἰωνίαν ἀλήθειαν, ἔτσι ὥστε νὰ προκύψη ἡ Ἐκκλησία τοῦ μέλλοντος, ὁ νέος ναὸς τὸν ὁποῖον θέλομεν νὰ οἰκοδομήσωμεν μίας πράγματι καθολικῆς θρησκείας, τότε θὰ ἀρχίση νὰ ἀναφαίνεται τὸ ἀληθὲς Βασίλειον τῆς Ἐλευθερίας, δεδομένου ὅτι οἱ διδασκαλίες τῶν διαφόρων θρησκειῶν ἔχουν ἀξιοσημείωτον σύμπτωσιν καὶ συμφωνίαν … αὐτοὶ εἶναι οἱ Ἅγιοι Τόποι τοὺς ὁποίους θέλομεν νὰ κατακτήσωμεν, αὐτὸς εἶναι ὁ Ναὸς τὸν ὁποῖον θέλομεν νὰ οἰκοδομήσωμεν, εἰς αὐτὸ συνίσταται τὸ Βασιλικὸν Μυστικόν».
Ἡ σοβαρότητα τοῦ «Βασιλικοῦ Μυστικοῦ» καταδεικνύεται ἀπὸ τὸ ὅτι σὲ αὐτὸ μυοῦνται μόνο οἱ «Ὑπέρτατοι Πρίγκηπες», οἱ ἡγέτες τῆς μασονίας (32ος βαθμὸς) καὶ δίνουν ὅρκο νὰ μὴν ἀποκαλύψουν σὲ κανένα τὸ «ἀπόρρητο ἔργο» γιὰ τὴν πραγμάτωσή του: «ὁρκίζομαι ὅτι δὲν θὰ ἀποκαλύψω εἰς οἱονδήποτε, μὴ δικαιούμενον νὰ μάθη τοῦτο, οἱονδήποτε τμῆμα τοῦ ἀπορρήτου ἔργου τοῦ βαθμοῦ τούτου (τοῦ 32ου μασονικοῦ βαθμοῦ)». Ἐπιπλέον δέ, οἱ ἴδιοι οἱ μασόνοι ὁμολογοῦν κυνικά: «Τὸ εἰρηνοπολιτικὸν σωτήριον κήρυγμα τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ὑπέκρυπτε τὴν καθαίρεσιν τῆς Ὀρθοδοξίας» («Πυθαγόρας», ἔτος 1930, τ. 1, σ. 17)!
Εἶναι λοιπὸν σαφὲς ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Κίνηση, ὅπως τὴν ζοῦμε, εἶναι πνευματικὸς καρπὸς τοῦ τεκτονισμοῦ καὶ τῆς θεοσοφίας καὶ αὐτῶν τὰ ἄνομα καὶ ἀνήθικα σχέδια καλεῖται νὰ ὑλοποιήσει. Ἄρχισε νὰ ἐφαρμόζεται, τὸν 19ο αἰ, ἀρχικὰ στὸν προτεσταντικὸ χῶρο μὲ καθαρὰ προτεσταντικὲς ἐκκλησιολογικὲς προϋποθέσεις (θεωρία κλάδων - ἀναδενδράδων) καὶ στοχεύσεις (ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας τοῦ κατακέρματισμένου προτεσταντισμοῦ) καὶ μὲ πρωτοπόρους Προτεστάντες. Ἀργότερα, στὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰ., στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση προσχώρησε τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως (δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι, σύμφωνα μὲ μασονικὰ περιοδικά, οἱ Πατριάρχες ΚΠόλεως Ἰωακεὶμ Γ΄, Μελέτιος Μεταξάκης καὶ Ἀθηναγόρας - πρωτεργάτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ - ἤσαν μασόνοι!).
Ὁ παπισμός, ἀρχικὰ ἦταν ἀντίθετος στὸν Οἰκουμενισμό, καὶ στὴ συνέχεια, ὅταν ‘‘συμφιλιώθηκε’’ μὲ τὴν μασονία μὲ τὴ Β΄ Βατικανὴ Σύνοδο (1962-65), παρέσχε στὸν Οἰκουμενισμὸ τὴ “θεολογικὴ” κάλυψη (βαπτισματικὴ θεολογία, ὅρια Ἐκκλησίας) καὶ πρότεινε συγκεκριμένες πρακτικὲς γιὰ τὴν ὑλοποίησή του, τὶς ὁποῖες ἔκτοτε ἀκολουθεῖ κατὰ γράμμα ἡ Οἰκουμενικὴ Κίνηση. Ὡς Ὀρθόδοξοι θλιβόμαστε ὅταν διαπιστώνουμε ὅτι οἱ Ἐκκλησιαστικοί μας Ταγοὶ πορεύονται καὶ ἐνεργοῦν στὰ πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ βάσει τῆς θεολογίας καὶ τῶν ἀποφάσεων καὶ πρακτικῶν ἐπιταγῶν τῆς παπικῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου μὲ τελικὴ στόχευση τοὺς σκοποὺς τῆς μασονίας γιὰ ἐνοποίηση καὶ συγχώνευση ὅλων τῶν θρησκειῶν!
Εἶναι προφανὲς ὅτι μία τέτοια προσπάθεια μὲ τὶς προϋποθέσεις τῆς προτεσταντικῆς καὶ παπικῆς ἐκκλησιολογίας καὶ κατὰ βάθος τῆς θεοσοφίας καὶ τοῦ τεκτονισμοῦ, εἶναι ἐντελῶς ξένη στὴν ἐκκλησιαστικὴ καὶ πατερικὴ παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Καθηγητὴς τῆς Δογματικῆς καὶ σύγχρονος Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς, χαρακτήρισε τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς «Παναίρεση» καὶ συνακόλουθα,
ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ
ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ.
Σημειώσεις - παραπομπές:
1. Ἀθηναγόρας πρὸς πάπα Παῦλο ΣΤ΄, Δεκέμβριος 1968, Τόμος Ἀγάπης, σ. 525-530, 2. Le Monde 21.3.1970, 3. πρωτ. Γ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, «Ἡ προσλαλιὰ τοῦ Ἀθηναγόρου», Οἱ διάλογοι χωρὶς προσωπεῖον, Ἀνάτυπο Παρακαταθήκη, σ. 5, 4. πρωτ. Θ. ΖΗΣΗΣ, «Γένεση καὶ ἐξέλιξη τῆς πατρομαχικῆς μεταπατερικότητας», Θεοδρομία 14 (2012), τ.1, σ. 43-44, 5. Ἀρχιμ. Ἀθαν. Βασιλοπουλος, μετέπ. Μητρ. Ἠλείας, Ἀπὸ τὴν πορεία τῆς ἀγάπης, Ἀθῆναι 1968, 6. Ἔθνος, 18-1-1964, 7. Ἔθνος, 20-3-1970, 8. Δ. ΤΣΑΚΩΝΑΣ, Ἀθηναγόρας ὁ Οἰκουμενικὸς τῶν Νέων Ἰδεῶν, Ἀθῆναι 1976, 9. Γ. Π. ΜΑΛΟΥΧΟΣ, Ἐγὼ ὁ Ἰάκωβος, ἔκδ. ΣΚΑΪ, Ἀθήνα 2002, σ. 189-190, 10. Ἀρχιμ. Σπ. Μπιλάλης, Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός, τ. Β΄, Ἀθῆναι 1969, σ. 470, 510, 11. Ἄρ. Πανώτη, Εἰρηνοποιοί, Παῦλος ΣΤ' – Ἀθηναγόρας Ἅ' , Ἵδρυμα Εὐρώπης ΔΡΑΓΑΝ, Ἀθῆναι 1971, 12. «Καθολικὴ» 1635/18.6.1969, σ. 3, 13. «Καθολικὴ» 1289/ 18.4.1962, 14. Ἐφημερίδα NEW YORK TIMES 25.11.1940, μεταφρ. ΧΡΟΝΙΚΑ 29(2006), 4, στὸ https://kis.gr/files/chronika-205.pdf.
Οἱ Ἅγιοι καὶ χαριτωμένα μέλη τῆς Ἐκκλησίας καταγγέλλουν τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα…
1. ΑΓ. ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ:
Στὴν ἀπὸ 23.1.1969 ἐπιστολὴ του γράφει γιὰ «τὴν κοσμικὴν ἀγάπην δυστυχῶς τοῦ πατέρα μας κ. Ἀθηναγόρα. Ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, πού λέγεται Παπικὴ Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δὲν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδὴ εἶναι πολὺ σεμνή… Μὲ μία τέτοια περίπου κοσμικὴ ἀγάπη καὶ ὁ Πατριάρχης μας φθάνει στὴ Ρώμη... Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ ἀναπαύση μὲν ὅλα τὰ κοσμικὰ παιδιά, πού ἀγαποῦν τὸν κόσμον καὶ ἔχουν τὴν κοσμικὴν αὐτὴν ἀγάπην, νὰ κατασκανδαλίση, ὅμως, ὅλους ἐμᾶς, τὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρὰ καὶ μεγάλα, πού ἔχουν φόβο Θεοῦ. Μετὰ λύπης μου, ἀπὸ ὅσους φιλενωτικοὺς ἔχω γνωρίσει, δὲν εἶδα νὰ ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματικὴ οὔτε φλοιό. Ξέρουν, ὅμως, νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεόν, διότι δὲν Τὸν ἔχουν ἀγαπήσει… οἱ φιλενωτικοὶ δίνουν τὸ πρῶτο πλῆγμα στὴν Ἐκκλησία» (σημ. 1).
2. ΑΓ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ (Καθηγητὴς Δογματικῆς):
«Μὲ τὴ νεοπαπιστικὴν συμπεριφορὰν του εἰς τοὺς λόγους καὶ εἰς τὰς πράξεις, σκανδαλίζει ἐπὶ μίαν ἤδη δεκαετίαν τὰς ὀρθοδόξους συνειδήσεις, ἀρνούμενος τὴν μοναδικὴν καὶ πανσωστικὴν ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ Πίστεως, ἀναγνωρίζων τὰς ρωμαϊκᾶς καὶ ἄλλας αἱρέσεις ὡς ἰσοτίμους μὲ τὴν ἀλήθειαν, ἀναγνωρίζων τὸν Ρωμαῖον ἄκρον Ποντίφηκα μὲ ὅλην τὴν δαιμονικὴν ἀντιεκκλησιαστικὴν ὑπερηφάνειάν του… Τὸν τελευταῖον καιρὸν αὐτὸς ἔχει γίνει πηγὴ ἀναρχισμοῦ καὶ μηδενισμοῦ εἰς τὸν Ὀρθόδοξον κόσμον. Οἱ Ἁγιορεῖται δικαίως τὸν ὀνομάζουν αἱρετικὸν καὶ ἀποστάτην» (σημ. 2).
3. ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ:
Σύσσωμος ὁ ἁγιορειτικὸς μοναχισμὸς (Μονές, Σκῆτες καὶ Κελιὰ) ἀκολουθώντας τὴ μακραίωνη ἐκκλησιαστικὴ καὶ κανονικὴ παράδοση (σημ. 3) ἔπαψαν νὰ ἀναγνωρίζουν τὸν Ἀθηναγόρα ὡς Ὀρθόδοξο καὶ διέκοψαν τὴ μνημόνευση τοῦ ὀνόματός του (ἀπὸ τὸ 1970 μέχρι τὸ θάνατό του (7.7.1972) σὲ ἔνδειξη διαμαρτυρίας γιὰ τὴν οἰκουμενιστικὴ του πολιτική. «Ἡ διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου ἀποτελεῖ ἄρνησιν καὶ πράξιν ἀντιστάσεως, ἐν ὄψει διαγραφομένου κινδύνου», τόνιζε προφητικὰ ἡ Ι. Κοινότητα σὲ ἔγγραφό της (σημ. 4). Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ λατινόφρονα Πατριάρχου Βέκκου (+1297) τὸ Ἅγ. Ὅρος εἶχε νὰ διακόψει τὴ μνημόνευση τοῦ πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ἐξισώνοντας οὐσιαστικὰ τὸν Ἀθηναγόρα μὲ τὸν Βέκκο! Ἀκολουθώντας τὸ Ἅγ. Ὅρος τρεῖς Μητροπολίτες τῆς Β. Ἑλλάδος (Φλωρίνης Αὐγουστίνος, Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος καὶ Παραμυθίας Παῦλος) διέκοψαν καὶ αὐτοὶ τὸ μνημόσυνο καταγγέλλοντας τὸν Ἀθηναγόρα ὡς αἱρετικό!
4. Στὴν ἀπὸ 21.11.1968 κοινὴ ἐπιστολὴ τους ὁ Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα, ἀρχιμ. Βασίλειος (Γοντικάκης), ὁ Ἅγ. Παΐσιος καὶ ὁ ἱερομ. Γρηγόριος χαρακτήρισαν τὰ λεχθέντα καὶ πραχθέντα ὑπὸ τοῦ Ἀθηναγόρα ὡς «ἀκατανόητα καὶ δυστυχῶς βλάσφημα διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν» καὶ σημείωσαν: «ἡ ἄρνησι πρὸς τὸν Πατριάρχη δὲν εἶναι ἄρνησι πρὸς τὴν ἀγάπην οὔτε πρὸς τὴν ἑνότητα. Εἶναι “ὄχι” πρὸς τὸ ψεῦδος καὶ “ναὶ” πρὸς τὴν Ἀλήθεια» (σημ. 5)!
5. ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Β΄:
«Ὁ Ἀθηναγόρας Α΄ οὐδὲν πρεσβεύει, εἰς οὐδὲν πιστεύει, εἰ μὴ μόνω ἐαυτῶ δουλεύει καὶ τὴν ἀπαθανάτισιν τοῦ ὀνόματός του ἐπιδιώκει, ἔστω, κατὰ Ἠρόστρατον, διὰ τῆς καταστροφῆς τῆς Ἐκκλησίας» (σημ. 6, σ. 197). «Τὰ τελεσθέντα εἶναι κανονικῶς κολάσιμα, ὡς γενόμενα ἐπὶ καταφρονήσει τῶν ἁγίων καὶ Ἱερῶν Κανόνων καὶ ἐπὶ ἀνατροπὴ τῆς ἐν Ὀρθοδόξω Ἐκκλησία αἰωνοβίου τάξεως, καὶ πρὸς σοβαρὸν σκανδαλισμὸν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δὸς δ΄ εἰπεῖν, καὶ διαιρέσεως αὐτῶν, καὶ πρὸς προφανῆ ἐξευτελισμὸν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ... Τὰ περὶ τούτου λαβόντα χώραν γεγονότα, ἄκρως δυσάρεστα καὶ διασύροντα αὐτὸ τοῦτο τὸ κύρος τῆς Ὀρθοδοξίας» (σημ. 6, σ. 40-41).
6. ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ:
«Πόθεν ὁ Πατριάρχης ἐκπέπτωκεν εἰς τοιοῦτον ὄλισθον ὥστε ἑκουσίως νὰ ἀγωνίζεται νὰ παραδώση τὸ ποίμνιό του εἰς τοὺς λύκους νὰ τὸ κατασπαράξουν; Ἡ αἰτία εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια…. Μίαν πατρικὴν συμβουλὴν δίδω τῷ Οἰκουμενικῶ Πατριάρχη...: Νὰ ταπεινωθῆ, νὰ μετανοήση καὶ νὰ ζητήση συγχώρησιν ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ἀπὸ τὸ ποίμνιό του, τὸ ὁποῖον ἐσκανδάλισεν» (σημ. 7, τ. Β΄ σ. 109, 112).
«Καὶ εἰς τί συνετελέσατε μὲ τοὺς θεαματικοὺς καὶ ἐξηζητημένους ἀσπασμοὺς καὶ γλοιώδεις ἐναγκαλισμοὺς καὶ τὴν παρὰ τοὺς ἱεροὺς κανόνας ἀνταλλαγὴν τῶν δώρων; Ἀκριβῶς εἰς τὸ νὰ... ἀμβλυνθῆ εἰς τὴν ψυχὴν τῶν πιστῶν ἡ συνείδησις ὅτι οἱ Παπικοὶ εἶναι αἱρετικοί… Μὴ κολακεύετε αὐτοὺς [τοὺς Παπικούς], διότι τοὺς βλάπτετε… Μηδὲ στηρίζεσθε εἰς τὴν πονηρᾶν ἀλώπεκα, τὸ Βατικανόν, καὶ ἐλπίζετέ τι παρὰ τῆς Δυτικῆς ὀφρύος… Ὁμολογουμένως φοβοῦμαι πώς διὰ τὸ ἀτυχὲς Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον… ἐπαναλαμβάνεται τὸ Γραφικὸν “οἱ ἱερεῖς ἠθέτησαν νόμον μου καὶ ἐβεβήλωσαν τὰ ἅγιά μου. Ἀναμέσον ἁγίου καὶ βεβήλου, οὐ διέστειλαν”… “Μνημόνευε πόθεν πέπτωκας, καὶ μετανόησον”… Ὁποία ἔκπτωσις! Ὁποία συμφορά! … Θερμῶς παρακαλοῦμεν Ὑμᾶς. θέσατε τέρμα εἰς τὸν σκανδαλισμὸν» (σημ. 7, τ. Α΄σελ. 295, 298).
7. ΑΡΧΙΜ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ:
«Μυριάκις προτιμότερον νὰ ἐκριζωθῆ ὁ ἱστορικός τῆς Κων/λεως Θρόνος… ἀκόμη δὲ καὶ νὰ καταποντισθῆ εἰς τὰ βάθη τοῦ Βοσπόρου, ἢ νὰ ἐπιχειρηθῆ ἔστω καὶ ἡ ἐλαχίστη παρέκκλισις ἀπὸ τῆς χρυσῆς τῶν Πατέρων γραμμῆς… Ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος ἔχει ἀξίαν καὶ χρησιμότητα μόνον καὶ μόνον, ὅταν ἐκπέμπη ἁπανταχοῦ τῆς γῆς τὸ γλυκὺ καὶ ἀνέσπερον τῆς Ὀρθοδοξίας Φῶς. …Προυχωρήσατε ἤδη πολύ. Οἱ πόδες Ὑμῶν ψαύουσι πλέον τὰ ρεῖθρα τοῦ Ρουβίκωνος. Ἡ ὑπομονὴ χιλιάδων εὐσεβῶν ψυχῶν, Κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, συνεχῶς ἐξαντλεῖται. Διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Κυρίου, ὀπισθοχωρήσατε! Μὴ θέλετε νὰ δημιουργήσητε ἐν τῇ Ἐκκλησία σχίσματα καὶ διαιρέσεις» (σημ. 8).
Παραπομπὲς - σημειώσεις:
1. Ἀναλυτικότερα, π. Ἀναστ. Γκοτσοπούλου, Ἅγ. Παΐσιος Ἁγιορείτης, Σύγχρονος ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, Πάτρα 2015, στὸ https://www.impantokratoros.gr/dat/storage/dat/8176E8F8/agios_paisios_kai_oikoumnismos.pdf, 2. Θεοδρομία, 18(2016), τ.1-2, σ. 16, 3. Ἐξαιρετικὰ στοιχεῖα γιὰ τὴ στάση τοῦ Ἁγ. Ὅρους ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ βλ. «Ἅγιον Ὅρος, Διαχρονικὴ μαρτυρία στοὺς ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς Πίστεως», Ἁγ. Ὅρος 20142, 4. Ὀρθόδοξος Τύπος 127/10.10.1970, 5. Ὀρθόδοξος Τύπος, 98/1.3.1969 καὶ 1680/9.3.2007, 6. Ἀρχιεπίσκοπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Β΄, Πεπραγμένα, τ. Β΄, Ἀθῆναι 1964, 7. Ὁ Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, ἔκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1988, 8. Ἀρχιμ. Ἐπ. Θεοδωρόπουλος, Ἄρθρα – Μελέται - Ἐπιστολαί, τ. Α΄, Ἀθῆναι 1981, σ. 152-153.
Οἱ μασόνοι, οἱ θεοσοφιστὲς καὶ οἱ πνευματιστὲς ἐπαινοῦν τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα…<!--[if !supportFootnotes]-->[1]<!--[endif]-->
ΤΕΚΤΟΝΕΣ:
Ἡ ἡγεσία τῆς μασονίας εἶναι κατηγορηματικὴ γιὰ τὴ τεκτονικὴ ἰδιότητα τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, στὸν ὕπατο 33ο βαθμό! Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε:
1. Ἐπίσημη ἰστοσελίδα τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος: στὴν ἑνότητα «Διακεκριμένοι Ἕλληνες Τέκτονες» ὑπάρχει ἐκτενὲς βιογραφικό τοῦ Ἀθηναγόρα καὶ ἰδιαίτερα ἐπαινετικὴ ἀναφορὰ στὴν οἰκουμενιστικὴ του δραστηριότητα (http://www.grandlodge.gr/athinagoras-w-57864.html)
2. Ἐπίσημη ἰστοσελίδα τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος τοῦ Ἀρχαίου καὶ Ἀποδεδεγμένου Σκωτικοῦ Τύπου (http://www.aasr.gr/index.php/tektones/ellines-tektones)
3. Τὰ ἐπίσημα μασονικὰ περιοδικὰ κατ' ἐπανάληψη ἔχουν δημοσιεύσει ὅτι ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἦταν Μασόνος [τὸν χαρακτηρίζουν: «μέγα» (Πυθαγόρας 1977, τ. 5, σ. 5), «ἐνσυνείδητο μασόνο» (Πυθαγόρας, 1997, τ. 58-59, σ. 49), «τοῦ Ὑπάτου 33ου βαθμοῦ… μεγάλο ὀραματιστὴ πού προώθησε τὴν ἰδέα τῆς ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν» (Ἰλισός, 1973, τ. 97, σ. 41)].
4. Στὴ Στοὰ «Ἁρμονία», στὶς 12.10.1972 τελέστηκε μασονικὸ «μνημόσυνο». Μίλησε τέκτονας ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, συνεργάτης τοῦ Ἀθηναγόρα καὶ ἔπλεξε τὸ ἐγκώμιό του ἐπαινώντας ἰδιαίτερα τὴ πρωτοπορία του στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση. Μετὰ τὴν ὁμίλια «οἱ ἀδελφοί, καλούμενοι, ἐγείρονται καὶ εἰς σιγὴν κατανύξεως, ἀποδίδουν τὸν φόρον τιμῆς εἰς μνήμην τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἐνῶ χορὸς ἐξ ἀδελφῶν τῆς Στοᾶς ψάλλει τὸν ἐξόδιον ὕμνον» (Τεκτονικὸ Δελτίο, 1972, τ. 104, σ. 232-236).
ΘΕΟΣΟΦΙΣΤΕΣ:
Ὁ Ἀθηναγόρας εἶναι ὁ πλέον ἀγαπημένος Πατριάρχης τῶν ἐν Ἑλλάδι Θεοσοφιστῶν! Δεκάδες εἶναι τὰ ἄρθρα ποὺ τὸν ἐξυμνοῦν στὸ θεοσοφικὸ περιοδικὸ «Ἰλισός».
Ἐνδεικτικά:
1. Ἰλισός, 1968, τ. 55-56, σ. 68: Μήνυμα Χριστουγέννων, 2. 1969, τ. 69-70, σ. 137: Σχόλιο στὴν 20ετία στὸν Πατριαρχικὸ Θρόνο, 3. 1969, τ. 73-74, σ. 250: Πρόταση τοῦ Ἀθηναγόρα γιὰ Κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα, 4. 1972, τ. 91, σ. 5-9: Ἀφιέρωμα μὲ τίτλο: «Ἐπέτειος ἀναρρήσεως στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο, Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καὶ ἡ ἀνακαίνισις τοῦ Χριστιανισμοῦ», 5. 1972, τ. 92, σ. 125-126: Ἄρθρο τοῦ Ἀθηναγόρα, 6. 1972, τ. 94, σ. 243-245: Ἄρθρο μὲ τίτλο: «Πένθος τῆς Χριστιανοσύνης, Τὸ Κληροδότημα τοῦ Ἀθηναγόρα», 7. 1972, τ. 96, σ. 484: «Εἰς μνήμην τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα», 8. 1973, τ. 97, σ. 41: Ὁ Ἀθηναγόρας «μετέστη εἰς τὴν Αἰωνίαν Ἀνατολήν». Σύντομο βιογραφικὸ ἀναφέρει ὅτι ἦταν τέκτων 33ου βαθμοῦ, μυηθεῖς στὴν Ἀμερική.
Ἀλλὰ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐκτίμηση τῶν θεοσοφιστῶν πρὸς τὸν Ἀθηναγόρα ἦταν ἀμοιβαία! Καὶ ὁ Ἀθηναγόρας τοὺς ἐκτιμοῦσε πολύ, ὅπως προκύπτει ἀπὸ ἐπιστολή του πρὸς τὸν δεδηλωμένο μασόνο, θεοσοφιστὴ καὶ ἐωσφοριστὴ Κ. Μελισσαρόπουλο (Ἀναλυτικότερα γιὰ τὴν ἀπαράδεκτη αὐτὴ ἐπιστολὴ καὶ γιὰ τὸ ποιὸς ἦταν ὁ Κ. Μελισσαρόπουλος βλ. Ἄν. Γκοτσοπούλου, Ἀθηναγόρας - Μελισσαρόπουλος Α΄, Β΄, Γ΄, στὸ http://anastasiosk.blogspot.gr/2015/10/blog-post74.html καὶ https://www.impantokratoros.gr/ 9B1FCB4.el.aspx):
Γράφει ὁ Ἀθηναγόρας τὰ ἑξῆς ἀδιανόητα σὲ ἐωσφοριστή: «πολλὴν ἐδοκιμάσαμεν ψυχικὴν χαρὰν κομισάμενοι τὸ σύγγραμμα τῆς ἡμετέρας λίαν ἠμὶν ἀγαπητῆς Ἐντιμότητας… μελετοῦμεν αὐτὸ ἐν μυστικῇ μὲθ ὑμῶν ψυχικῇ ἐπικοινωνία καὶ ἀγαλλιάσει, ὅτι πλουτιζομεθα ἐκ τῶν ὑψηλῶν σκέψεων τῆς ἡμετέρας Ἐντιμότητας. Ταῦτα δὲ πάντα συγκροτούσι καὶ τὴν προσωπικὴν Βιβλιοθήκην τὴν ὁποίαν καταρτίζομεν ἐν τῇ ψυχῇ ἠμῶν καὶ διατηροῦμεν ἀνεξάντλητον.... ἔχουσι τοποθετήσει τὴν ὑμετέραν Ἐντιμότητα εἰς τὴν γενναίαν καὶ τετιμημενην παρεμβολὴν τῶν συμμετόχων καὶ συνεργατῶν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας ἐν τῇ προσπάθεια αὐτῆς εἰς προώθησιν τῆς ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν».
ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΤΕΣ (ΜΕΝΤΙΟΥΜ):
Καὶ μὲ τοὺς πνευματιστὲς τὰ πήγαινε καλὰ ὁ Ἀθηναγόρας;!
1. Ν. Α. Ἀντωνακέας: «Δύναμαι νὰ σᾶς διαβεβαιώσω ὅτι… ὁ ἐκ τῶν πλέον διανοουμένων καὶ φιλοσοφημένων ἀνδρῶν τῆς ἐποχῆς μας, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, τοῦ ὁποίου αἱ συντεταγμέναι ἀρχίζουν ἐκ τῆς γῆς, ἐπεκτείνονται ἐντός τοῦ δονητικοῦ βάθους καὶ φθάνουν εἰς τὸν Οὐρανόν, ἐκεῖ ὅπου εἶναι κεχαραγμένον τὸ ὄνομά του, οὐ μόνο παραδέχεται τὴν ὀρθότητα καὶ ἀναγκαιότητα τοῦ Πνευματισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐνυπογράγως διακηρύσσει τὰς περὶ πνευματισμοῦ ἰδέας του» (στὸ Κ. Ν. Ἀντωνακέας, Κοσμικοὶ Κύκλοι, Θέματα Μεταψυχικῆς, Ἀθῆναι 1967, σ. 23).
2. Κ. Ν. Ἀντωνακέας: «Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρας,… ὑπῆρξε κατὰ τοὺς νεωτέρους χρόνους πρωτοπόρος τοῦ Πνευματισμοῦ» (Κ. Ν. Ἀντωνακέας, αὐτόθι).
3. Ἤλ. Σκριβάνου - Βασιλειάδου: «Κεφαλὲς τῆς Ἐκκλησίας ἤλλαξαν “στάσιν” καὶ ἔγιναν ἔνθερμοι ὑποστηρικτὲς Πνευματοφρόνων [Πνευματιστικῶν] Σωματείων… Ὑπεράνω ὅλων αὐτῶν ἡ κορυφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ μεταστᾶς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ὁ ὁποῖος δι' ἐπιστολῶν του συγχαίρει Πνευματοφρόνους πνευματιστὲς συγγραφεῖς» (Ἤλ. Σκριβάνου - Βασιλειάδου, Πνευματόφρονα Νάματα Ἑνώσεως Ἐρευνητῶν Μεταψυχικῶν Φαινομένων “O Ἁγ. Νεκτάριος”, ἔκδ. δ΄, Ἀθῆναι ).
Συγχαρητήριες ἐπιστολὲς στὶς ὁποῖες «ἀπονέμει ὁλοθερμὸν τὴν πατρικὴν καὶ πατριαρχικὴν εὐλογίαν… ὅπως ὁ Ὕψιστος ἐνισχύη ὑμᾶς πρὸς συνέχισιν τῆς τόσο γονίμου πνευματικῆς ὑμῶν ἐργασίας» ἔχει ἀποστείλει ὁ Ἀθηναγόρας μεταξὺ ἄλλων στοὺς πνευματιστὲς - μέντιουμ Νικόλαο Ἀντωνάκεα, Ἠλέκτρα Σκριβάνου - Βασιλειάδου καὶ Βασίλειο Τσινούκα, οἱ ὁποῖοι στὰ συγγράμματά τους ὑβρίζουν σκαιότατα τὰ Χριστιανικὰ δόγματα!
Οἰκουμενισμός: Ἡ “παναίρεση” τῆς ἐποχῆς μας,στὴν ὑπηρεσία τοῦ τεκτονισμοῦ καὶ τῆς θεοσοφίας
Οἱ οἰκουμενιστὲς ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἐμπνέεται ἀπὸ τὸ αἴτημα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἐπιθυμία τοῦ Κυρίου γιὰ ἑνότητα ὅλων τῶν πιστῶν Του καὶ γεννήθηκε μὲ τὶς Πατριαρχικὲς Ἐγκυκλίους 1902, 1904 καὶ 1920. Δυστυχῶς, ὅμως ἡ ἀλήθεια εἶναι διαφορετικὴ καὶ πολὺ τραγική: ὅπως ἀποκαλύπτει ἡ μελέτη ἀπορρήτων μασoνικῶν κειμένων, ἡ ἑνότητα τῶν χριστιανῶν, ὅπως σχεδιάστηκε καὶ προωθεῖται ἀπὸ τὸ διαχριστιανικὸ Οἰκουμενισμὸ (μὲ παπικοὺς καὶ προτεστάντες), ἐντάσσεται στὰ εὐρύτερα πλαίσια τοῦ διαθρησκευτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού ἀποβλέπει στὴν ἐνοποίηση ὅλων τῶν θρησκειών!
Οἱ μασόνοι εἶναι ἀπολύτως σαφεῖς : «Ὁ Τεκτονισμὸς… προώρισται αὐτὸς νὰ ὑποδείξη βραδύτερον τὴν βάσιν, ἐπὶ τῆς ὁποίας θὰ ἐδρασθῆ ἡ παγκόσμιος θρησκεία τοῦ μέλλοντος, ἤτις θὰ περισυναγάγη τὴν Οἰκουμένην ἅπασαν εἰς μίαν ποίμνην ὑπὸ ἕνα ποιμένα». Τὸ ἔργο αὐτὸ τὸ ἔχουν ἀναλάβει τὰ ἀνώτατα κλιμάκια τῆς μασονίας :«Ἡ ἕκτη τάξις [30oς-33ος μασονικοὶ βαθμοὶ] καθιερώθη διὰ τὴν ἵδρυσιν θρησκείας παγκοσμίου». Ἀσφαλῶς στὸ ἔργο τοῦ τέκτονα ἐντάσσεται ἡ κατάργηση τῶν θρησκειῶν μὲ τὴ σημερινή τους μορφή: «Ὁ τέκτων ὄτε μὲν εἶναι δημοτικὸς [δημοκρατικός], ὄτε μὲν ἀριστοκρατικός, καὶ ἄλλοτε καταρρίπτει τοὺς βωμοὺς τῶν ναῶν, ἄλλοτε κατακρημνίζει τοὺς θρόνους τῶν βασιλέων».
Μέσω τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὰ χριστιανικὰ δόγματα, ἀρχικά, καὶ στὴ συνέχεια ὅλες οἱ θρησκεῖες θὰ παραμερίσουν καὶ θὰ διαγράψουν τὶς διδασκαλίες πού τὶς διαφοροποιοῦν καὶ θὰ κρατήσουν μόνο τὰ στοιχεῖα ποῦ τὶς ἐνώνουν! Αὐτὸ εἶναι τὸ «Βασιλικὸ Μυστικό» τοῦ Τεκτονισμοῦ, ὅπως ἐκτίθεται στὴν τελετὴ μυήσεως τοῦ «Ὑπερτάτου Πρίγκηπος τοῦ Βασιλικοῦ Μυστικοῦ» (32ος μασονικὸς βαθμός): «Νὰ ἐλευθερωθοῦν οἱ θρησκεῖες τοῦ κόσμου, παραμερίζοντας πολλὰ πράγματα ἐξ ἐκείνων τὰ ὁποία τιμοῦν ἢ κηρύσσουν εἰς τὰς ἰνδικᾶς παγόδας, τοὺς βουδιστικοὺς ναούς, τὰ μωαμεθανικὰ τεμένη καὶ τὰς χριστιανικᾶς ἐκκλησίας, νὰ ἀναζητήσουν κάτι τὸ ἁγνότερον, καὶ νὰ προχωρήσουν πρὸς μίαν αἰωνίαν ἀλήθειαν, ἔτσι ὥστε νὰ προκύψη ἡ Ἐκκλησία τοῦ μέλλοντος, ὁ νέος ναὸς τὸν ὁποῖον θέλομεν νὰ οἰκοδομήσωμεν μίας πράγματι καθολικῆς θρησκείας, τότε θὰ ἀρχίση νὰ ἀναφαίνεται τὸ ἀληθὲς Βασίλειον τῆς Ἐλευθερίας, δεδομένου ὅτι οἱ διδασκαλίες τῶν διαφόρων θρησκειῶν ἔχουν ἀξιοσημείωτον σύμπτωσιν καὶ συμφωνίαν … αὐτοὶ εἶναι οἱ Ἅγιοι Τόποι τοὺς ὁποίους θέλομεν νὰ κατακτήσωμεν, αὐτὸς εἶναι ὁ Ναὸς τὸν ὁποῖον θέλομεν νὰ οἰκοδομήσωμεν, εἰς αὐτὸ συνίσταται τὸ Βασιλικὸν Μυστικόν».
Ἡ σοβαρότητα τοῦ «Βασιλικοῦ Μυστικοῦ» καταδεικνύεται ἀπὸ τὸ ὅτι σὲ αὐτὸ μυοῦνται μόνο οἱ «Ὑπέρτατοι Πρίγκηπες», οἱ ἡγέτες τῆς μασονίας (32ος βαθμὸς) καὶ δίνουν ὅρκο νὰ μὴν ἀποκαλύψουν σὲ κανένα τὸ «ἀπόρρητο ἔργο» γιὰ τὴν πραγμάτωσή του: «ὁρκίζομαι ὅτι δὲν θὰ ἀποκαλύψω εἰς οἱονδήποτε, μὴ δικαιούμενον νὰ μάθη τοῦτο, οἱονδήποτε τμῆμα τοῦ ἀπορρήτου ἔργου τοῦ βαθμοῦ τούτου (τοῦ 32ου μασονικοῦ βαθμοῦ)». Ἐπιπλέον δέ, οἱ ἴδιοι οἱ μασόνοι ὁμολογοῦν κυνικά: «Τὸ εἰρηνοπολιτικὸν σωτήριον κήρυγμα τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ὑπέκρυπτε τὴν καθαίρεσιν τῆς Ὀρθοδοξίας» («Πυθαγόρας», ἔτος 1930, τ. 1, σ. 17)!
Εἶναι λοιπὸν σαφὲς ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Κίνηση, ὅπως τὴν ζοῦμε, εἶναι πνευματικὸς καρπὸς τοῦ τεκτονισμοῦ καὶ τῆς θεοσοφίας καὶ αὐτῶν τὰ ἄνομα καὶ ἀνήθικα σχέδια καλεῖται νὰ ὑλοποιήσει. Ἄρχισε νὰ ἐφαρμόζεται, τὸν 19ο αἰ, ἀρχικὰ στὸν προτεσταντικὸ χῶρο μὲ καθαρὰ προτεσταντικὲς ἐκκλησιολογικὲς προϋποθέσεις (θεωρία κλάδων - ἀναδενδράδων) καὶ στοχεύσεις (ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας τοῦ κατακέρματισμένου προτεσταντισμοῦ) καὶ μὲ πρωτοπόρους Προτεστάντες. Ἀργότερα, στὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰ., στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση προσχώρησε τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως (δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι, σύμφωνα μὲ μασονικὰ περιοδικά, οἱ Πατριάρχες ΚΠόλεως Ἰωακεὶμ Γ΄, Μελέτιος Μεταξάκης καὶ Ἀθηναγόρας - πρωτεργάτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ - ἤσαν μασόνοι!).
Ὁ παπισμός, ἀρχικὰ ἦταν ἀντίθετος στὸν Οἰκουμενισμό, καὶ στὴ συνέχεια, ὅταν ‘‘συμφιλιώθηκε’’ μὲ τὴν μασονία μὲ τὴ Β΄ Βατικανὴ Σύνοδο (1962-65), παρέσχε στὸν Οἰκουμενισμὸ τὴ “θεολογικὴ” κάλυψη (βαπτισματικὴ θεολογία, ὅρια Ἐκκλησίας) καὶ πρότεινε συγκεκριμένες πρακτικὲς γιὰ τὴν ὑλοποίησή του, τὶς ὁποῖες ἔκτοτε ἀκολουθεῖ κατὰ γράμμα ἡ Οἰκουμενικὴ Κίνηση. Ὡς Ὀρθόδοξοι θλιβόμαστε ὅταν διαπιστώνουμε ὅτι οἱ Ἐκκλησιαστικοί μας Ταγοὶ πορεύονται καὶ ἐνεργοῦν στὰ πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ βάσει τῆς θεολογίας καὶ τῶν ἀποφάσεων καὶ πρακτικῶν ἐπιταγῶν τῆς παπικῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου μὲ τελικὴ στόχευση τοὺς σκοποὺς τῆς μασονίας γιὰ ἐνοποίηση καὶ συγχώνευση ὅλων τῶν θρησκειῶν!
Εἶναι προφανὲς ὅτι μία τέτοια προσπάθεια μὲ τὶς προϋποθέσεις τῆς προτεσταντικῆς καὶ παπικῆς ἐκκλησιολογίας καὶ κατὰ βάθος τῆς θεοσοφίας καὶ τοῦ τεκτονισμοῦ, εἶναι ἐντελῶς ξένη στὴν ἐκκλησιαστικὴ καὶ πατερικὴ παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Καθηγητὴς τῆς Δογματικῆς καὶ σύγχρονος Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς, χαρακτήρισε τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς «Παναίρεση» καὶ συνακόλουθα,
ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ
ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ.
ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2018/04/70.html
