Ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ἡ σύμπραξη τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας

 

Γράφει ο Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

  Μελετώντας κάποιος τὴν ἱστορία τῶν αἱρέσεων θὰ βγάλει τὸ συμπέρασμα, ὅτι ἡ ἐξάπλωση καὶ ἡ, γιὰ ἕνα χρονικὸ διάστημα, ἐπικράτηση μίας αἵρεσης ὑποκινούταν ἢ εἶχε πάντα τὴν ὑποστήριξη τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας. Οἱ αἱρέσεις εἶχαν πάντα στενὲς σχέσεις μὲ διάφορα κοινωνικὰ στρώματα, ἐθνικὰ συμφέροντα, πολιτιστικὰ χαρακτηριστικὰ καὶ ἱστορικὲς ἐξελίξεις. Ἡ κοσμικὴ ἐξουσία, εἴτε βιώνοντας καιροὺς κρίσεως εἴτε καιροὺς ἀνάπτυξης καὶ μεγάλης ἰσχύος, ἦταν αὐτὴ ποὺ ἔδινε τὰ μέσα στοὺς αἱρετικοὺς γιὰ νὰ πολεμήσουν τὴν Ἐκκλησία καὶ γιὰ νὰ ἐγκαθιδρυθοῦν στὴν θέση Της. Τὰ μέσα αὐτὰ εἶναι διαχρονικὰ καὶ ἐμφανίζονται μέχρι σήμερα: οἱ ἀπειλές, ὁ διωγμός, ἡ προπαγάνδα, ὁ δελεασμὸς μέσῳ ἀξιωμάτων πλούτου καὶ ἀναγνώρισης, τὸ ἐπιχείρημα τοῦ διακυβεύματος τῆς κρατικῆς, ἐθνικῆς, κοινωνικῆς συνοχῆς καὶ τῆς ἐθνικῆς σωτηρίας ἀπὸ τοὺς ἐξωτερικοὺς κινδύνους.

Ἂν πάρουμε γιὰ παράδειγμα τὶς πιὸ γνωστὲς αἱρέσεις ποὺ ἐμφανίστηκαν κυρίως ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μ. Κωνσταντίνου καὶ μετά, θὰ δοῦμε π.χ. ὅτι οἱ Ἀρειανοὶ εἶχαν τὴν ὑποστήριξη τῶν αὐτοκρατόρων Κωνστάντιου καὶ Οὐάλη· ὁ Νεστόριος καὶ Εὐτυχὴς τὴν ὑποστήριξη τοῦ Θεοδοσίου τοῦ Β΄· οἱ Μονοθελητές, οἱ Παυλικιανοὶ εἶχαν τὴν ὑποστήριξη τῶν αὐτοκρατόρων Ζήνωνος καὶ Ἡρακλείου· οἱ Μονοφυσίτες στηρίζονταν ἀπὸ τοὺς Ἀρμένιους βασιλεῖς· οἱ Μουσουλμάνοι ἐπικράτησαν εὔκολα στὴν Αἴγυπτο καὶ στὴν Μέση Ἀνατολὴ λόγῳ τῶν ἀποσχιστικῶν ἀπὸ τὴν Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία τάσεων τῶν ἐκεῖ ἐπαρχιῶν· οἱ Εἰκονομάχοι ὑποστηρίζονταν ἀπὸ τοὺς Ἀρμένιους αὐτοκράτορες καὶ τοὺς διαδόχους τους· οἱ Φράγκοι καὶ ὁ Παπισμὸς ἀπὸ τὸν Καρλομάγνο· οἱ Φιλενωτικοὶ ἀπὸ τοὺς Κομνηνούς καὶ τοὺς Παλαιολόγους κλπ.

Ὡς ἐκ τούτου γίνεται κατανοητό, ὅτι ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ σταθεῖ καὶ νὰ ἰσχυροποιηθεῖ ἄν δὲν εἶχε τὴν ὑποστήριξη κοσμικῶν κέντρων ἐξουσίας. Αὐτὸ ὅμως ποὺ ἄλλαξε, εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ στήριξη τῆς αἵρεσης αὐτῆς δὲν εἶναι πιὰ ἕνα ἐθνικό/κρατικὸ κέντρο, ἀλλὰ ἕνα παγκόσμιο. Δίπλα στὴν αἵρεση δὲν συμπορεύεται πιὰ ἕνας κρατικὸς ἐθνικὸς ὀργανισμός, ἀλλὰ παγκόσμιες ὀργανώσεις, διεθνεῖς οἰκονομικοὶ ὀργανισμοὶ καὶ μυστικὲς ἑταιρίες. Οἱ «ὀρθόδοξοι» οἰκουμενιστὲς δὲν ὁμιλοῦν πιά, ὡς ἄλλοι Νεστόριοι καὶ Σέργιοι μόνο σὲ ὀρθόδοξους ναούς, ἀλλὰ σὲ οἰκονομικὰ φόρουμ, στὸν Ο.Η.Ε., σὲ παγκόσμιες συνδιαλέξεις, ὑποστηρίζονται ἀπὸ πανίσχυρες κυβερνήσεις, φέρουν τὴν ἐπιστημονικὴ ἔγκριση ἀναγνωρισμένων παγκοσμίως πανεπιστημίων, χρηματίζονται ἀπὸ ἰσχυρὰ οἰκονομικὰ κέντρα καὶ ἀπολαμβάνουν μέχρι καὶ τὴν συνοδεία πανίσχυρων κέντρων ἀσφαλείας (CIA, κλπ. ὅπως συνέβη στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης). Κι ἀκόμα, οἱ κακοδοξίες τους δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα μόνο δικῶν τους λανθασμένων σκέψεων (ἢ ἀναζητήσεων), ἀλλὰ πλάθονται γιὰ νὰ ὑποστηρίξουν-προωθήσουν παγκοσμιοποιητικούς-σιωνιστικούς-νεοταξικοὺς σχεδιασμούς!).

Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ οἱ φωτισμένοι Χριστιανοὶ τῶν τελευταίων χρόνων πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς, εἶχαν καταλάβει τὸν παγκόσμιο παντοδύναμο ἐσχατολογικὸ χαρακτῆρα τῆς αἱρέσεως αὐτῆς καὶ γι’ αὐτὸν τὸν λόγο τὴν ὀνόμασαν Παναίρεση, ἐννοώντας φυσικὰ ὅτι θὰ εἶναι καὶ ἡ τελευταία ποὺ θὰ ἐμφανιστεῖ. Γι’ αὐτὸ καὶ ὕμνησαν αὐτοὺς ποὺ θὰ βροῦν τὸ σθένος νὰ τῆς ἀντισταθοῦν.

Οἱ κοσμικὲς δυνάμεις γιὰ νὰ βοηθήσουν τὴν ἐπικράτησή της κατέφυγαν στὰ γνωστὰ μέσα τῶν παλαιοτέρων χρόνων, δίνοντας τους ὅμως καὶ αὐτὲς διεθνὴ χαρακτῆρα. Ἔτσι μετὰ τὴν ἐπικράτηση τοῦ μηδενισμοῦ κατὰ τὸν Β΄ Π.Π. καὶ τὴν ὑλικὴ ἰσοπέδωση ποὺ αὐτὸς ἔφερε, ἀκολούθησε καὶ ἡ ψυχολογικὴ ἰσοπέδωση καὶ τὸ ξερίζωμα κάθε παραδοσιακοῦ στοιχείου. Κάθε τι, ποὺ ἦταν συνδεδεμένο μὲ τὴν Παράδοση, χαρακτηρίστηκε συντηρητικὸ καὶ ὀπισθοδρομικό. Ἡ συμφιλίωση μὲ τὸ παρελθὸν μετατράπηκε σὲ ἔχθρα καὶ ἀποστροφή. Ἡ ἀπολυτότητα τῆς Ἀλήθειας μετατράπηκε στὴν σχετικότητα τοῦ ἀτομικοῦ δικαιώματος. Ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεό μετατράπηκε σὲ ἔχθρα ἐναντίον τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Παλαιὰ Τάξη ἀπέθανε καὶ ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων ἐπικράτησε. Ἡ συμμετοχὴ στὰ ἐγκλήματα καὶ οἱ μεγάλες ἀπώλειες τῶν ἀνδρῶν στὸν καταστροφικὸ πόλεμο ἐπέφεραν τὸν φεμινισμό· ὁ φόβος ἑνὸς ἐπερχομένου χειροτέρου πολέμου ἐπέφερε τὴν πνευματικὴ πτώση, τὴν στροφὴ πρὸς τὴν κατανάλωση, τὴν ὑλικὴ εὐημερία, τὴν διασκέδαση καὶ τὴν ἡδονή· ὁ φθινόμενος καπιταλισμὸς ἐπέφερε τὸν νεοφιλελευθερισμό· ὁ ρόλος τῶν πολιτικῶν καὶ τῶν πλουσίων στὸν πόλεμο ἐπέφερε τὸν ρομαντισμὸ καὶ τὴν ἰδανικοποίηση τοῦ ἀριστερισμοῦ· οἱ διαμάχες τῶν κρατῶν ὁ φασισμὸς καὶ ὁ ἐθνικισμὸς ἄμβλυναν τὴν ὑγιὴ ἐθνικὴ συνείδηση καὶ ἐπέφεραν τὸν διεθνισμὸ καὶ τὴν παγκοσμιοποίηση.

Οἱ παγκόσμιοι ταγοὶ ἐκμεταλλεύτηκαν τὸ κενὸ ποὺ δημιουργήθηκε στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ ἄρχισαν τὸ νεοταξικὸ καταστροφικό τους ἔργο. Παράλληλα μὲ τὸν Ο.Η.Ε, ἱδρύθηκε τὸ Π.Σ.Ε., παράλληλα μὲ τὰ φόρουμ καὶ τὶς συνδιαλέξεις εἰρήνης ἄρχισαν οἱ συμπροσευχές· ἐπινοήθηκαν ὅροι καὶ κανόνες, ὅπως ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα, τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἡ ἰσότητα, ἡ ἀνεκτικότητα, οἱ πολεμικὲς ἐπεμβάσεις χάριν τῆς εἰρήνης καὶ οἱ πολιτικοοικονομικοὶ ὀργανισμοί (Ε.Ε., G8 κλπ.). Παράλληλα ἐπιστρατεύτηκε ὅλος ὁ «πνευματικός» κόσμος μὲ τὴν ἐξάπλωση τῆς ἰδεολογίας μίας παγκοσμίας νομενκλατούρας. Ἐμφανίστηκαν μελέτες μὲ θέμα τὸν πόλεμο τῶν πολιτισμῶν, τὴν πυρηνικὴ ἀπειλή, τὸν κίνδυνο παγκοσμίας ἀσιτίας, τὴν ἀλλαγὴ τοῦ περιβάλλοντος καὶ τὴν ἀνάγκη τῆς εἰρήνης καὶ τῆς διαλλακτικότητας.

Αὐτὸ τὸ γόνιμο ἔδαφος ποὺ ἐκπλουτίσθηκε μὲ τὴν κοπριὰ τῆς φοβίας καὶ ἀνασφάλειας τῶν ἀνθρώπων, ἔσπειραν οἱ αἱρετικοὶ μὲ τὸν καταστρεπτικὸ σπόρο τους καὶ τώρα θερίζουν ψυχές. Οἱ ἄνθρωποι καὶ κυρίως οἱ Ὀρθόδοξοι βομβαρδισμένοι ἀπὸ παντοῦ με μηνύματα κάθε εἴδους, μὲ ψέματα καὶ ἀπειλές, μὲ ἀγαπολογίες καὶ γλειώδεις ἐναγκαλισμούς, ἀπειλούμενοι καὶ κουρασμένοι ἀπὸ οἰκονομικὲς καὶ κοινωνικὲς κρίσεις, ἀπογοητευμένοι ἀπὸ τὸ πνεῦμα ἐκκοσμίκευσης, δεισιδαιμονίας, σαρκολατρείας, σιμωνίας, ἐξουσιολατρείας ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν Ἐκκλησία, χάνοντας τὴν κοινωνικὴ συνοχὴ, τὴν ὁποία μόνο ἡ κοινὴ πίστη ἐπιτυγχάνει, καθὼς ὁ κόσμος τῆς πίστεως εἶναι ὑπέρτατα συνεκτικός, διότι κάθε τι μέσα σὲ αὐτὸν προσανατολίζεται στὸ Θεό, ἐγλωβισμένοι σὲ μία «Ἐκκλησία» μουσειακοῦ χαρακτῆρα, θρησκευτικοῦ τουρισμοῦ καὶ τελετουργικοῦ μαγνητισμοῦ, κενοὶ ἀπὸ τὴν ὑπαρξιακὴ ἀνάγκη φωτισμοῦ καὶ θέωσης, ἔπεσαν εὔκολα θύματα καὶ γινόμενοι μάλιστα καὶ θῦτες ἀρνοῦνται τὸν θυσιακὸ ὁμολογιακὸ χαρακτῆρα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ διαλέγουν τὴν προσωπολατρεία καὶ τὴν εἰδωλολατρεία περιμένοντας ἔναν «σωτῆρα» ποὺ κατὰ τὶς γραφὲς δὲν θὰ εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο.

Δὲν χρειάζονται πηγὲς γι’ αὐτὰ ποὺ ἀνέφερα. Ἔχουν γραφτεῖ τόσα καὶ τόσα, ἔχουν εἰπωθεῖ τόσα καὶ τόσα, ποὺ μένει κάποιος πιὰ ἄναυδος μὲ τὴν διαπίστωση, ὅτι οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι ἐθελοτυφλοῦν. Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι τόσο διαδεδομένος καὶ διεσπαρμένος, ἔχει εἰσχωρήσει τόσο βαθειὰ καὶ ὁλοκληρωτικὰ στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, ποὺ δὲν φαντάζει πιὰ δυνατὸν νὰ ὑπάρχει μέσο σωτηρίας. Ἔτσι ἐπαληθεύεται γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ὁ διαχρονικός, λόγος τοῦ Δαβίδ: «Κύριος ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψεν ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἰδεῖν εἰ ἔστι συνιὼν ἢ ἐκζητῶν τὸν Θεόν. πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός, τάφος ἀνεῳγμένος ὁ λάρυγξ αὐτῶν, ταῖς γλώσσαις αὑτῶν ἐδολιοῦσαν· ἰὸς ἀσπίδων ὑπὸ τὰ χείλη αὐτῶν, ὧν τὸ στόμα ἀρᾶς καὶ πικρίας γέμει, ὀξεῖς οἱ πόδες αὐτῶν ἐκχέαι αἷμα, σύντριμμα καὶ ταλαιπωρία ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν, καὶ ὁδὸν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν· οὐκ ἔστι φόβος Θεοῦ ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν» (Ψαλμὸς ΙΓ΄ στῖχος 2-3).

Καὶ ὁ Κύριος ἀναρωτήθηκε· «Ἂν ξανάρθω στὴ γῆ, θὰ βρῶ ἆραγε τὴν πίστη;» (Λουκ. 18,8). Εἶπε ὅμως γιὰ νὰ στηρίξει τὸν λαό του: «Μὴ φοβοῦ, τὸ μικρὸν ποίμνιον» (Λουκ. 12,32).

Γιὰ νὰ στηρίξει τοὺς βασανισμένους καὶ ἴσως ἀπελπισμένους Χριστιανοὺς σημειώνει ἐπ’ αὐτοῦ ὁ Ἠλίας Μηνιάτης: «Βλέπω σὰν δώδεκα πρόβατα ἐκείνους τοὺς δώδεκα ἀποστόλους, τοὺς ὁποίους ἐξαπέστειλε ὁ Κύριος στὸ παγκόσμιο κήρυγμα, σὰν νὰ τοὺς ἔστειλε γιὰ πόλεμο στὸν κάμπο. Τοὺς προειδοποίησε ὁ ἴδιος: ”Ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων”. Δὲν εἶναι λύκοι μόνον οἱ χριστιανομάχοι Ἰουδαῖοι. Εἶναι καὶ οἱ δράκοντες, οἱ ἀποστάτες καὶ οἱ ἀντίθεοι δαίμονες. Ἀναρίθμητα θηρία ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, ποὺ βγῆκαν μὲ ἀκράτητη ὀργὴ καὶ θυμὸ νὰ πολεμήσουν τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, τὴ νεόλεκτο Ἐκκλησία.

Μὰ τί παράδοξο εἶναι τὸ θέαμα ποὺ βλέπω! Βλέπω πὼς ἐκεῖνα τὰ λίγα πρόβατα νίκησαν, ἔδιωξαν, διασκόρπισαν καὶ λύκους καὶ λιοντάρια, καὶ τυράννους καὶ δαίμονες καὶ ὅλους τοὺς ἐχθρούς. Βλέπω πὼς αὐτοὶ οἱ ταπεινοὶ κατανίκησαν τοὺς ὑπερήφανους, οἱ ἄοπλοι τοὺς δυνατούς, οἱ φτωχοὶ τοὺς βασιλεῖς, οἱ ἀγράμματοι τοὺς φιλοσόφους. Οἱ δώδεκα ἔγιναν ἀναρίθμητοι, αὐξήθηκαν, ἐπληθύνθησαν, γέμισαν ὅλη τὴ γῆ. ”Εἰς πάσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ρήματα αὐτῶν” (σημ. Ὁ κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου δὲν μιλάει ἐδῶ γιὰ δῆθεν ἀναλαμπὴ ἀλλὰ ἐννοεῖ τὰ πλήθη τῶν Χριστιανῶν καὶ Μαρτύρων ἀνὰ τοὺς αἰῶνες).

Βλέπω πὼς πάνω στὰ τρόπαια τοὺ Καπιτωλίου τῆς Ρώμης ὑψώθηκε ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Βλέπω πὼς στὴν Ἀθήνα ἔπεσε ὁ βωμὸς ὁ ἀφιερωμένος ”ἀγνώστῳ θεῷ” καὶ προσκυνεῖται ὁ Ἐσταυρωμένος. Βλέπω πὼς καθὼς λέγει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, ”ἐν χρόνῳ βραχεῖ ἁλιεῖς καὶ τελῶναι αὐτῆς τῶν πόλεων ἐπελάβοντο κορυφῆς” καὶ ”ὁ σκηνοποιὸς τὴν Ἑλλάδα, τὴν βάρβαρον πάσαν ἐπέστρεψε”. Βλέπω πὼς ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα. Βλέπω πᾶν ὄρος καὶ βουνὸν τεταπεινωμένον, τὰ σκολιὰ εἰς εὐθείας, τὰς τραχείας εἰς ὁδοὺς λείας. Πάσα σᾶρξ βλέπει τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Βλέπω ἔθνη βάρβαρα βαπτισμένα, πόλεις, ἐπαρχίες, βασίλεια ὀρθόδοξα. Βλέπω ἐρήμους γεμᾶτες ἀσκητές, μοναστήρια γεμάτα ἀπὸ ἁγίας παρθένους. Βλέπω πλήθη ἀναρίθμητα μαρτύρων, τὰ ὁποῖα γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ τρέχουν ὡς πρόβατα ἐπὶ σφαγήν, τρέχουν στὸ μαρτύριο. Βλέπω τὸν πρὶν ἄθεο ἢ πολύθεο κόσμο, τὸν πρότερον ἀσεβὴ καὶ ἀκάθαρτο νὰ γίνεται εὐσεβής, ἅγιος, χριστιανικός. Παντοῦ κηρύττεται τὸ Εὐαγγέλιο, παντοῦ νικᾶ ἡ πίστη «αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν». (Ἠλία Μηνιάτη, Λόγος περὶ Πίστεως).

Χριστὸς ἀνέστη!

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου