Μπαμπὰ θυμᾶμαι, ὅταν ἤμουν μικρὸς μὲ ἔπαιρνες ἀπὸ τὸ χεράκι καὶ μὲ πήγαινες στὴν παρέλαση νὰ κουνήσω τὸ μικρό μου σημαιάκι ὑπερήφανος γιὰ τοὺς προγόνους μου, ποὺ εἶπαν τὸ μεγάλο ΟΧΙ καὶ ἀντιστάθηκαν στοὺς κατακτητές.
Σήμερα φοβᾶσαι καὶ μοῦ λὲς νὰ ψηφίσω κόμματα μνημονιακά, δηλαδὴ νὰ πῶ ΝΑΙ στοὺς Γερμανοὺς κατακτητὲς ποὺ θέλουν νὰ κάνουν τὴν Ἑλλάδα μᾶς προτεκτοράτο καὶ νὰ παραδώσω μία χώρα σκλαβωμένη στὰ δικά μου παιδιά. Τί ἄλλαξε μπαμπὰ ἀπὸ τότε;
Τότε περάσατε κατοχὴ πείνα καὶ δυστυχία, ἀλλὰ δώσατε μάχη καὶ τὴν κερδίσατε παραδίδοντάς μας μία Ἑλλάδα ἐλεύθερη καὶ Ἐθνικὰ Κυρίαρχη! Τώρα γιατί φοβᾶσαι μπαμπὰ, τί ἄλλαξε;
Ας απαντήσουμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας αλλά με το χέρι στην καρδιά.
Τί να απαντήσουμε; "Για το καλό σου παιδί μου πρέπει να ζήσεις σκλαβωμένο";
Χαίρετε εν Κυρίω
π. Φώτιος Βεζύνιας
