Περί της εκκωφαντικής σιωπής κάποιων, ενώ κλιμακώνεται η
επέλαση του Οικουμενισμού
του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος
Βυζαντινής Ιστορίας
Την ώρα που η
Ορθοδοξία βάλλεται τόσο απροκάλυπτα από τα φερέφωνα και τα χαλκεία του
Οικουμενισμού και την ώρα που συκοφαντούνται και διώκονται οι ελάχιστοι
κληρικοί που τολμούν να αντιδράσουν, είναι καιρός όσοι έχουν απομείνει ζωντανοί
σ’ αυτόν τον τόπο να αρθούν επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων.
Δεν περιμένουμε
δυστυχώς σχεδόν τίποτε πλέον από τους πλείστους των συνήθως λαλίστατων ηχηρών
ονομάτων του εκκλησιαστικού και φιλοεκκλησιαστικού χώρου, αυτών που μέχρι χτες
τα θεωρούσαν κάποιοι αφελείς προπύργια γενναιότητας, ορθόδοξου φρονήματος και
λεβέντικης φιλοπατρίας. Γνωστή η τακτική όλων των λογάδων να τρέχουν να
κρυφτούν πίσω από τα βράχια την ώρα που φουντώνει η μάχη, μήπως και τους πάρει
καμιά σφαίρα. Άλλη μια περήφανη λοιπόν αποκαθήλωση των περισσοτέρων από τους
«μεγάλους» και «γενναίους» μας σημερινούς «αγωνιστές» (ακριβώς το ίδιο θλιβερό
συμπέρασμα ισχύει και για πλήθος από τα αυτοφερόμενα ως πατριωτικά και ορθόδοξα
ιστολόγια), που περί άλλα τυρβάζονται, την ώρα που μια τόσο καθοριστική μάχη
βρίσκεται εν εξελίξει. Τυρβάζονται για τη θεματική εβδομάδα στα γυμνάσια, για
το μάθημα των Θρησκευτικών, για την απονεύρωση του μαθήματος της Ιστορίας,
ευρύτερα για το αφελληνισμένο σημερινό σχολείο, για τον Βατάτζη και τις
υπόλοιπες προφητείες περί της…Πόλης και ακόμη για τόσα άλλα, περί των οποίων
ωστόσο έχουν ήδη ειπωθεί χιλιάδες πράγματα και άλλα τόσα θα ειπωθούν και στο
μέλλον. Όμως τώρα, πολύ απλά, δεν είναι τόσο της στιγμής.
Και ας μην
φτάσουμε βέβαια στην υπερβολή λέγοντας ότι «τυρβάζονται περί πολλά, ενός δε
έστι χρεία». Κάποιοι εξ ημών άλλωστε έχουμε συστηματικά στο άμεσο και στο
απώτερο παρελθόν ασχοληθεί, αρθρογραφήσει, πονέσει, αγωνιστεί για τέτοιους
είδους ζητήματα, που ακόμη και τώρα ασφαλώς συνεχίζουν έντονα να μας
απασχολούν. Ας μείνουμε επομένως στο ότι «τούτο έδει ποιήσαι κακείνα μη
αφιέναι». Με έμφαση στο «τούτο ποιήσαι»
όμως. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να προκρίνεται συστηματικά όλη η παραπάνω γνωστή
και τετριμμένη πλέον θεματολογία και να αποσιωπάται τόσο ανερυθρίαστα το μείζον
και το πλέον επίκαιρο. Δεν είναι δυνατόν ιστολόγια και περιώνυμοι αρθρογράφοι
που χρόνια…διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τα ορθόδοξα αγωνιστικά τους
φρονήματα, να συνεχίζουν να προκαλούν τη νοημοσύνη μας, ασχολούμενοι
αποκλειστικά με θέματα δευτερεύοντα, τριτεύοντα ή και παντελώς ασήμαντα, αλλά
στο μείζον θέμα της έξαρσης της οικουμενιστικής γάγγραινας (και της δίωξης των
αγωνιστών κληρικών μας) να κρατούν μια τόσο αιδήμονα σιωπή. Δεν είναι
δυνατόν διάσημοι έως τα χτες «πολεμιστές» επίσκοποι και κατώτεροι κληρικοί,
«μαχητικά» ιστολόγια, «ορθόδοξα» έντυπα και σωματεία, σύλλογοι και οργανωμένες
ομάδες θεολόγων να μην τολμούν να ψελλίσουν δυο απλές λέξεις ελέγχου προς όσους
διολισθαίνουν αναφανδόν στην Παναίρεση ή στήριξης προς τους ελάχιστους που
αγωνίζονται, μήπως και θιχτεί κανένας οικουμενιστής μητροπολίτης (μ’αυτούς που
προφανώς κάποιοι θέλουν να τα έχουν αιωνίως καλά), μήπως και…ξεβολευτούν από τις
σχέσεις τους με το εκκλησιαστικό (και πολιτικό) κατεστημένο. Αλλά για ποιες
απλές έστω λέξεις να συζητάμε, την ώρα που όλοι αυτοί οι «αγωνιζόμενοι
χριστιανοί» συνεχίζουν τον επαίσχυντο εναγκαλισμό τους με τα πλέον αμφιλεγόμενα
μέλη του καθεστώτος, σαν να μην τρέχει απολύτως τίποτε, συμμετέχοντας μέχρι και
σε μεγαλόσχημες και πολυδιαφημισμένες εκδηλώσεις μαζί τους (όπως λ.χ. η
πρόσφατη στο Βελλίδειο); Και έτσι ασφαλώς, όχι μόνο αρνούνται να προβάλλουν
στοιχειώδη μαρτυρία και ομολογία (που θα μπορούσε ίσως και να παίξει κάποιο
ρόλο ανάσχεσης στον κατήφορο των εν πλάνη ποιμένων), αλλά και τους παρέχουν
ακόμη ισχυρότερο αέρα αναγνώρισης και «νομιμοποίησης», ώστε να συνεχίσουν
ανενόχλητοι «έτι χείρονα πράττοντες» και «πλέονα διεστραμμένα λαλούντες».
Ποιος αλήθεια
τολμάει να βγει και να πάρει ευθέως λεβέντικη και καθαρή ορθόδοξη θέση απέναντι
στο μείζον θέμα των τελευταίων μηνών (ένα θέμα που από την εποχή της
ψευδοσυνόδου της Κρήτης λαμβάνει πλέον απίστευτες διαστάσεις); Ποιος τολμάει να
πάψει να υποτιμά τόσο προκλητικά μία συνεχή και συνεχώς διογκούμενη θύελλα
εξελίξεων που απειλούν ευθέως την ορθόδοξη πατρίδα μας και αποτελούν πολύ
μεγαλύτερο κίνδυνο από την κάθε πρόκληση της εκάστοτε ανελλήνιστης και
εκκλησιομαχικής ελλαδικής κυβέρνησης; Ποιος τολμάει να πει ότι απλοί ιερείς
έχουν πιάσει μετερίζια και ορθοτομούν «τον λόγον της αληθείας» απέναντι σε «ων
ουκ έστιν αριθμός» μεγαλώνυμους κακοδόξους θιασώτες της παναίρεσης του
Οικουμενισμού; Ποιος τολμάει να βγει και να πει ευθέως ότι ο βασιλιάς είναι
γυμνός; Άλλη μια φορά επομένως κατά την οποία εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί.
Εμωράνθησαν και εσιώπησαν.
Την ώρα λοιπόν που
όλα τά ’σκιαζε η φοβία (και τα…πλάκωνε η υστεροβουλία και το βόλεμα), ήρθε η
ώρα όσοι δεν φοβούνται, να πάρουν τη θέση τους στον σκληρό αγώνα. Ο
αγώνας θα συνεχίζεται και θα κλιμακώνεται, όσο οι θιασώτες της οικουμενιστικής
παναίρεσης θα αφηνιάζουν και αυτοί τόσο απροκάλυπτα, παίζοντας εν ου παικτοίς
και χρησιμοποιώντας και την εκκλησιαστική εξουσία τους για διώξεις και ανηλεή
φίμωση εκείνων που λένε απλώς τα αυτονόητα, αντιστεκόμενοι στην βλάσφημή τους
ψευδοθεολογία. Από την πλευρά μας, το να αντιδράσουμε είναι φυσικά όχι μόνο
πλήρως επιτρεπόμενο, αλλά και επιβαλλόμενο από τους Ιερούς Κανόνες και τους
Πατέρες της Εκκλησίας, όπως έχουμε ήδη πολλές φορές προαναφέρει. Αυτονόητο καθήκον
απέναντι σ’ εκείνους τους ποιμένες που παύουν να είναι πια ποιμένες και
μεταλλάσσονται σε «οδηγούς τυφλούς» και σε «λύκους βαρείς μη φειδομένους του
ποιμνίου», υπηρετώντας άλλα δόγματα πλέον και αλλότρια συμφέροντα.
Και οφείλουμε
επίσης να ελέγχουμε και όλους αυτούς τους περιώνυμους επαγγελματίες «αγωνιστές»
που επιλέγουν για πολλοστή φορά, όποτε ζορίζουν τα πράγματα, να κρύβονται στο
σκοτάδι, περιμένοντας να τελειώσει η μάχη, για να εμφανιστούν μετά πάλι εκ του
ασφαλούς με νέα παχιά λόγια περί…πίστεως και πατρίδος. Είναι πλέον
καιρός που άπαντες θα κληθούμε και άπαντες οφείλουμε να πάρουμε θέση, τέλος με
τα μισόλογα στις σκιές. Καιρός ίσως και να χωρίσει η ήρα από το στάρι. Εδώ
υπάρχει ένα τεράστιο απόστημα που κατατρώει τις σάρκες μας και λέγεται
Οικουμενισμός. Για το εν λόγω απόστημα και για τις εφιαλτικές πνευματικές, αλλά
και κοινωνικές και εθνικές συνέπειες που μπορεί (λόγω του διχασμού και του
δυνητικού σχίσματος) να επιφέρει μέσα στους κόλπους του λαού μας, κανείς δεν
έχει πια το δικαίωμα να σιωπά. Και μεγαλόσχημοι κληρικοί και απλοί παπάδες και
συγγραφείς και διαχειριστές ιστοσελίδων και αρθρογράφοι και οι έσχατοι ακόμη
των λαϊκών. Αυτά όμως ισχύουν βεβαίως για όσους μπορούν στοιχειωδώς να
αντιληφθούν το μέγεθος του προβλήματος. Για τους υπόλοιπους, τους εθισμένους
πλέον στο να εθελοτυφλούν, δεν έχουμε παρά να υπενθυμίσουμε την περίφημη φράση
του Κυρίου μας: «Υποκριταί, το μεν πρόσωπον του ουρανού γινώσκετε διακρίνειν,
τα δε σημεία των καιρών ου δύνασθε γνώναι»; Τίποτε περισσότερο…
