«Η τακτική της ψευδοσυνέσεως έβλαψε την Εκκλησίαν»
(Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης – Χριστιανική Σπίθα – φύλλο 354)
Νίκος Σακαλάκης,Μαθηματικός
Η θέση αυτή αναλύθηκε στο περιοδικό «Χριστιανική Σπίθα» του Ιανουαρίου 1973 και έδωσε διαχρονικές απαντήσεις σε αρκετά κρίσιμα Εκκλησιαστικά – Εκκλησιολογικά γεγονότα της εποχής εκείνης, που παρ’ όλους τους εποχιακούς διαφορισμούς, ως θεώρηση και μεθοδολογία, προκαλούν δυναμική προσαύξη προβλημάτων στην Ορθοδοξία μέχρι και σήμερα.
Το άρθρο αυτό, με τίτλο «ΣΥΝΕΣΙΣ», περιλαμβάνεται και στο βιβλίο του «Εκκλησιαστικός Στρουθοκαμηλισμός» (ΑΘΗΝΑ 1973). Γράφει σχετικά ο π. Αυγουστίνος: «στο πρώτο μέρος του βιβλίου αναδημοσιεύομεν δύο άρθρα υπό τους τίτλους «Σύνεσις», «Ευγένεια», δια των οποίων ελέγχομεν την παραποίησιν, την διαστροφήν, την κιβδηλοποίησιν των υψηλών εννοιών, τας οποίας αι λέξεις αυταί περικλείουν».
Βαθειά και πάντα επίκαιρη η χαρισματική διείσδυση του επισκόπου Αυγουστίνου στον πυρήνα των Εκκλησιαστικών γεγονότων. Στο βιβλίο αυτό παραθέτει σειρά θεολογικών – Πατερικών επιχειρημάτων, Αγιογραφικών αναλύσεων και θέσεων διακεκριμένων Ορθοδόξων, που επιβεβαιώνουν την απομάκρυνση της θεσμικής Εκκλησίας από την γραμμή των Πατέρων ενώ, παράλληλα, δικαιώνουν την οπτική του ως Ορθοδόξου Επισκόπου.
Στην Εκκλησιαστική ζωή η συλλογική υποκειμενικότητα έχει τη βεβαιότητα ότι η πνευματική ζωή οριοθετείται μόνο στα όρια μιας εσωτερικής – προσωπικής καθάρσεως, ως εξατομίκευση της συνέσεως.
Αυτή τη συλλογική υποκειμενικότητα, την φιλοοικουμενιστική γραμμή, που παρουσιάζεται ως Ορθόδοξη δημιουργική έκφραση, ανέδειξε ο π. Αυγουστίνος ως κιβδηλοποίηση και διαστροφή της εννοίας της συνέσεως, όπως αυτή νοείται στο Ιερό Ευαγγέλιο. Η ψευδοσύνεση επιστράτευσε διαδικασίες ετεροδοξίας ενώ η σύνεση του Ευαγγελίου, όπως ορθά την αναλύει ο π. Αυγουστίνος, ποτέ δεν έβλαψε την Εκκλησία. Αναμφίβολα, οι θέσεις του περί αληθούς συνέσεως είναι συνέχεια της Πατερικής Θεολογίας.
Γράφει σχετικά: «είναι δια τούτο σατανικόν το ρήμα «δεν μ’ ενδιαφέρει τι κάνουν οι παπάδες και οι δεσποτάδες· εγώ κοιτάζω την ψυχή μου μόνον και εκτελώ τα θρησκευτικά μου καθήκοντα». Χριστιανός, ο οποίος κοιτάζει την ψυχήν του μόνο και αδιαφορεί για το λοιπόν της Εκκλησίας σώμα, δεν είναι Χριστιανός» (Εκκλησιαστικός στρουθοκαμηλισμός, Σελ. 9).
Όσοι αγνόησαν, τότε, το θεολογικό – αγωνιστικό μήνυμα του Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου περί αληθούς συνέσεως ή προσπάθησαν να το συκοφαντήσουν, σήμερα, με τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας (ιστορικά και θεολογικά), αντιλαμβάνονται το ξετύλιγμα ή το ξεδίπλωμα των αντιεκκλησιαστικών – αιρετικών γίγνεσθαι, ως δαιμονική διεύρυνση του Οικουμενισμού και δικαιώνουν τον ταπεινό επίσκοπο της Φλώρινας. Αβίαστα συμπεραίνουν, οι καλοπροαίρετοι, ότι η ψευδοσύνεση έβλαψε την Εκκλησία.
Από τότε μέχρι σήμερα, τα «αγαπητικά» συνθήματα εξακολουθούν την διαβρωτική λειτουργία τους, όπως: «Σύνεση να μη σχίσουμε την Εκκλησία» ή «να συνεργασθούμε με αγάπη για το καλό της Εκκλησίας» ή «χάριν της γαλήνης της Εκκλησίας». Εν ολίγοις: τα υψηλά αυτά νοήματα – θέσεις ενεργοποιούνται αρνητικά από τους Οικουμενιστές Πατριάρχες και επισκόπους, για να εξουδετερώσουν την όποια αντι-οικουμενιστική αντίδραση – στράτευση. Γράφει ο επίσκοπος Φλωρίνης:
«Οι πνευματικοί οδηγοί, είτε επίσκοποι λέγονται, είτε ιεροκήρυκες, είτε κατηχηταί, είτε εξομολόγοι, είτε εφημέριοι, είτε θεολόγοι, κατά κανόνα καλλιεργούν θρησκευτικήν και ηθικήνζωήν, όχι όμως και το Εκκλησιαστικόν φρόνημα… Ούτω με την διδασκαλίαν των δημιουργούν εν πλέγμα ενοχής εις τας ψυχάς των Χριστιανών δι’ ενεργείας των εν τω εκκλησιαστικώχώρω. Πως υπό τοιούτους διδασκάλους είναι δυνατόν να καλλιεργηθούν εκκλησιαστικόν φρόνημα και εκκλησιαστική συνείδησις; Δεν είναι λοιπόν παράδοξον, ότι οι συνειδητοί Χριστιανοί, οι ζηλωταί των ιερών παραδόσεων της Ορθοδοξίας με την αγωνιστικήνδιάθεσιν, είναι τόσον λίγοι» (Σελ. 9).
Ο π. Αυγουστίνος έδειχνε τι μας «περιμένει» και τι θα «συναντήσουμε». Είναι σύγχρονος Πατέρας της Εκκλησίας, που μας παρέδωσε όλο σχεδόν το Εκκλησιολογικό – Πατερικό πεδίο της διαχρονικής Εκκλησίας. Ίσως θα μπορούσε κανείς να τον παρεξηγήσει, αν δεν τον κατανοούσε. Μέσα από μία πνευματικά έντιμη αποτίμηση του έργου του βλέπουμε, ότι έχει καταγραφεί ένας πρακτικός και θεωρητικός άξονας πανοραμικών κατοπτεύσεων της Εκκλησιαστικής πραγματικότητας. Η Ερμηνευτική του στα Εκκλησιαστικά γεγονότα δικαιώθηκε σήμερα, ιστορικά και θεολογικά.
Η απομάκρυνση του Εκκλησιαστικού Σώματος από την Πατερική γραμμή (που ακολουθούσε ο π. Αυγουστίνος), ως έκφραση «σύνεσης» και «ευγένειας», άνοιξε το δρόμο, στις ποικιλόμορφες οικουμενιστικές διεισδύσεις που αδρανοποίησαν την εφαρμογή του 15ου Κανόνα της Α-Β Συνόδου και οδήγησαν στην «συνοδική» κατοχύρωση του οικουμενισμού.
Να θυμίσουμε κάποια σημεία που σημάδεψαν την νεώτερη συνοδική και εκκλησιολογική πορεία της Εκκλησίας της Ελλάδος.
- Μάρτιος 1969: η ιεραρχία αποδέχεται το νέο Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας, ο οποίος δεν αναγνωρίζει (σχεδόν) όλους τους Ι. Κανόνες.
- Τάσεις μοντερνισμού εμφανίζονται κυρίως στην Ι. Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
- Νοέμβριος 1972: η ιεραρχία συγκαταβαίνει (κατά πλειοψηφία) στον σκανδαλώδη τρόπο συγκροτήσεως της Διαρκούς Ι. Συνόδου. Επίσηςδεν ψηφίζει τον αφορισμό των Μασώνων (λόγω σύνεσης!). Μόνο 3 επίσκοποι δεν ήσαν… συνετοί.
- Το Θέρος του 1974 απομακρύνονται (χωρίς δίκη - απολογία) 12 αξιόλογοι Ιεράρχες, οι οποίοι είχανε έντονη αντι-μασωνική ποιμαντική.
- Μέχρι σήμερα η Εκκλησία παραμένει υποτελής στην Πολιτεία.
Είναι αδύνατο να αναφέρουμε όλες τις ουσιαστικές στρεβλώσεις – προδοσίες, όλες τις ποικιλόμορφες διαδρομές Επισκόπων – Γερόντων, που ενίσχυσαν την οικουμενιστική αποστασία.
Στον πνευματικό αυτό περίγυρο έγινε η ανάπτυξη της οικουμενιστικής θεολογίας, που δημιούργησε δυναμική απεδαφικοποιήσεως της Ορθοδοξίας. Μέγιστος συντελεστής απεδαφικοποίησης η «σύνοδος» της Κρήτης.
Όλες οι παρεμβάσεις του επισκόπου Αυγουστίνου ήταν πάντα επάνω στις αρραγείς βάσεις της Ορθοδοξίας. Αβίαστα συμπεραίνουμε, ότι ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης είναι μία σύγχρονη, Χριστοκεντρική, Πατερική σταθερά.
Ο άγιος Νεκτάριος, επίσκοπος Πενταπόλεως, στο βιβλίο του περί Ποιμαντικής γράφει: «Φρόνησις (σύνεσις) εστι το επιζητείν εν πάσι την αλήθειαν και εμμένειν εν αυτή. Αύτη οδηγεί προς τον Θεόν και την μακαριότητα· έπονται δε αυτή η ευβουλία, η ευλογιστία, η ευταξία, η κοσμιότης και η αιδημοσύνη. Ο Κύριος την αρετήνταύτην συνέστησε τοις εαυτούΑποστόλοις αποστέλλων αυτούς προς το κήρυγμα (Ματθ. 10, 16). Ο την αρετήνταύτην έχων εστι κατάλληλος προς το υψηλόν αξίωμα του επισκόπου». (Μάθημα Ποιμαντικής – Νεκταρίου Κεφαλά, Αθήναι 1898, σελ. 169).
