Οι «εκτός»….και οι «εντός»….

 

Γράφει ο π. Φώτιος Βεζύνιας

 

     Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται. Για κάθε ιδιότητα όμως, την οποία προσδίδει κάποιος στον εαυτόν του, υπάρχει και η αντίστοιχη δοκιμασία, μέσω της οποίας αποδεικνύεται… αν ο αυτοπροσδιοριζόμενος… έχει όντως τα χαρακτηριστικά του προσδιορισμού διά του οποίου, ο  ίδιος προσδιορίζει το πρόσωπό του. Με άλλα λόγια ο «αυτοπροσδιοριζόμενος»… «εν δοκιμασία» θα πρέπει να αποδείξει αν είναι «άξιος» του προσδιορισμού που δίδει στον εαυτόν του.

    Αυτός ο μικρός πρόλογος για όλους εκείνους που ο Κύριος είπε: «..ἐπὶ τῆς Μωσέως καθέδρας ἐκάθισαν…Ματθ. 23,2».
Δυστυχώς όμως, πέραν των άλλων που ο Κύριος αναφέρει και εμείς δεν θα κρίνουμε σε Εκείνον ανήκει η «Κρίση», «οι καθήμενοι επί της καθέδρας Μωσέως…» ήρξαντο διαχωρισμού των πιστών σε «εντός» και «εκτός» της Εκκλησίας. Οι ίδιοι και οι οικουμενιστές φίλοι τους, με τα όσα αντιπατερικά και αντιορθόδοξα συνέβησαν στην «κολυμπάρια σύνοδο», με την καταρράκωση και καταπάτηση των Ιερών Κανόνων, χαρακτηρίζουν εαυτούς «εντός» της Εκκλησίας. Ελαφρά τη καρδία όμως, υποστηρίζουν ότι οι «οι αντιδρώντες» στην «κολυμπάρια σύνοδο»,  οι πιστεύοντες και πράττοντες Ορθόδοξα είναι «εκτός» Εκκλησίας. Κύριε ελέησον. Έρχεται ο άγιος Μιλήτου και βάζει πρώτη φορά ένα δίλημμα. Ή με την Εκκλησία ή Ορθόδοξοι εκτός Εκκλησίας.!!!! Κύριε ελέησον. Για να δούμε λοιπόν με λίγα λόγια, ποίοι εξ’ αυτών θα αντέξουν στην «δοκιμασία». Ποίοι είναι «οι εντός» και ποίοι είναι «οι εκτός» της Εκκλησίας.

    Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, αυτός ο σύγχρονος Άγιος της Εκκλησίας μας, μας παρέδωσε για την Σύνοδο του Κολυμπαρίου. Συμβούλευσε φωτισμένα την Ιεραρχία της Σερβίας: «Τό ὀρθοδοξότερον εἶναι νά μή συγκληθεῖ καθόλου ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος ἤ νά μή συμμετάσχει κάποιος σ’ αὐ­τήν». Διότι «τί δύναται νά περιμένει κανείς ἀπό μίαν τοιαύτην Οἰκουμενικήν Σύνοδον; Ἕν μόνον: σχίσματα καί αἱρέσεις καί διαφόρους ἄλλας συμφοράς. Αὐτό εἶναι ἡ βαθεῖα μου αἴσθησις καί ἡ πλήρης ὀδύνης ἐ­πί­γνωσις. Δι’ αὐτό παρακαλῶ καί ἱκετεύω τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας νά ἀπόσχει ἀπό τήν συμμετοχήν εἰς τήν προετοιμα­σίαν τῆς Συνόδου καί ἀπό τήν συμμετοχήν εἰς τήν Σύνοδον¹».

    Η κολυμπάρια σύνοδος δυστυχώς έγινε. Κραυγάζουν όλοι… και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους μιλώντας για την ιδική μας ανυπακοή στην «αφεντιά» τους.  Όμως ας μας πουν:
 

Κατά πρώτον ποίοι εξ αυτών φάνηκαν υπάκουοι  και ακόλουθοι εις τους Άγιους Πατέρες;.
 

Κατά δεύτερον, ποίοι εξ’ αυτών έλαβαν υπόψη τις επτά και Άγιες Οικουμενικές Συνόδους;.

Κατά τρίτον, ποίοι εξ αυτών εφάρμοσαν και εφαρμόζουν τους Ιερούς Κανόνες;.

Κατά τέταρτον, ποίοι εκφράζουν έστω την αντιλογία τους σε φίλους τους οικουμενιστές θεολόγους καθηγητές, οι οποίοι αχαλίνωτοι και ανεξέλεγκτοι, έφτασαν να βλασφημούν, θεωρώντας τους Ιερούς Κανόνες, ως το περιβάλλον το νομοθετικό το οποίο χρίζει ανανέωσης;. 

Κατά πέμπτον, ποίοι εξ αυτών για τους οποίους ο Κύριος «εκραύγασε» εκείνα τα φοβερά «ΟΥΑΙ» έλαβαν έστω για λίγο υπόψη τους σύγχρονους Αγίους;.

Όπως τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, τον Άγιο Παΐσιο;… Ο τελευταίος τόνιζε για την σύνοδο της Κρήτης, με το ιδιαίτερό του ύφος «Καταλαβαίνετε τί πάει νὰ γίνη; ἔλεγε. Θὰ φύγη ἡ παράδοση καὶ θὰ μείνει ἡ παράβαση!»

    Έγινε λοιπόν η σύνοδος στην Κρήτη μετά φανών και λαμπάδων. Και οι Άγιοι απέδειξαν για πολλοστή φορά την προορατικότητά τους.

    Τα κείμενα της «κολυμπάριας συνόδου» και ως προς την διαδικασία της  ψήφισής τους και ως προς το περιεχόμενό τους αποδεικνύονται ΑΙΡΕΤΙΚΑ. Δεν είναι σκοπός αυτού του μικρού κειμένου να αποδείξει την αιρετικότητα των κειμένων της Κρήτης. Είναι όμως γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι η «κολυμπάρια σύνοδος» εισήγαγε στην Εκκλησία αιρέσεις, και «θεσμοθέτησε» με αριστοτεχνικό τρόπο την παναίρεση του οικουμενισμού, ενώ εμείς ασχολούμασταν αγαπητικά, με το να πετάμε χαρτοπόλεμο στους οικουμενιστές.

    Μα με την «κολυμπάρια σύνοδο» ξεκίνησε ήδη μέσα από τις οργανωτικές διαδικασίες και ….κάτι… το οποίο οι οικουμενιστές  το αποδίδουν εύκολα και αυτό σε μας τους «ανυπάκουους».... Και αυτό το «κάτι» είναι η δημιουργία σχισμάτων. Μα ο λαός λέγει μία παροιμία: «αλλού τα κακαρίσματα και αλλού γεννούν οι κότες». Δεν δημιουργήσαμε, ούτε και θα δημιουργήσουμε εμείς σχίσμα. Έγινε όμως φανερό ότι υπάρχουν «χάσματα» ανάμεσα στις αυτοκέφαλες Εκκλησίες… τα οποία είναι πολύ εύκολο να οδηγήσουν σε «σχίσματα». Αλλά και μεταξύ Ιεραρχών υπάρχουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις θεολογικής θεώρησης του «δόγματος», απόψεις που πολύ εύκολα μπορούν επίσης να οδηγήσουν σε «σχίσματα». Μα και στο Άγιο Όρος υπάρχει εμφανώς η διαφορετική προσέγγιση στα της «κολυμπαρίας συνόδου». Και το Άγιο Όρος εγκυμονεί «σχίσμα». Πάλι δεν είναι της παρούσης να ασχοληθούμε, ούτε με το τι είναι σχίσμα, ούτε και με το ποίος το προκαλεί.   

    Όταν λοιπόν εμείς, «οι ακραίοι», εξαντλώντας κάθε έννοια «υπακοής» και «ανοχής» στην πλάνη των οικουμενιστών, οι οποίοι,  «κρίμασιν οις οίδε Κύριος» οδηγούν την Εκκλησία, όταν λοιπόν εμείς «οι ανυπάκουοι», «οι ακραίοι», «οι φονταμενταλιστές», «οι εκδικητικοί», «οι ου κατ’ επίγνωσιν ζηλωτές», «οι ιερείς της αισχύνης», «οι… οι… οι..» αποφασίσαμε «το μέχρι εδώ και όχι παραπέρα»… Όταν καθαρά τους είπαμε ότι «δεν είναι αμπέλι του μπαμπά τους η Εκκλησία»… και δεν έχουν δικαίωμα με μεθόδους «παπικής νοοτροπίας», με μεθοδεύσεις «Ιησουϊτικού» τύπου, με παιχνίδι κάτω από το τραπέζι…. δεν έχουν λοιπόν δικαίωμα να εγκλωβίζουν την Εκκλησία του Χριστού και τα μέλη της σε μία πορεία «αυτό-αναίρεσης», μας έδωσαν και έναν ακόμα χαρακτηρισμό. Μας είπαν ότι είμαστε «οι εκτός». Κύριε ελέησον. Ο Άγιος Απόστολος των εθνών Παύλος, δεν λέγει για τον «ελέγχοντα την αίρεσιν», αλλά για τον «αιρετικόν» ότι θέτει τον εαυτόν του εκτός Εκκλησίας. «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος.» Τίτο (10,11) 

     Βέβαια πολλοί… πολύ θα το ήθελαν να μας θέσουν «εκτός Εκκλησίας». Μα ονειρεύονται καθεύδοντες τον βαθύ ύπνο της πλάνης τους.

Δεν πειράχθηκαν από τους αγαπητικούς εναγκαλισμούς και τις συμπροσευχές του Οικουμενικού Πατριάρχου με τον κ. Φραγκίσκο. (Καταπάτηση Ιερών Κανόνων).

Δεν θίχθηκαν, όταν άκουσαν ότι και οι άλλες θρησκείες είναι οδοί σωτηρίας. (Δογματική διαστροφή).

Δεν ανησύχησαν, όταν οι ίδιοι εμφανίζονται σε φωτογραφίες στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι, σε υποδεέστερη θέση από τον καρδινάλιο της Κωνσταντινουπόλεως. (Συμπροσευχή).

Δεν θύμωσαν, όταν «τον βλασφημούντα» το Άγιο Πνεύμα δια του filioque τον αποκαλεί εν Εκκλησίαις ο Πατριάρχης μας «Αγιώτατο». (Καταπάτηση Ιερών Κανόνων).

Δεν θορυβήθησαν, όταν απεκλήθη  η συναγωγή των Εβραίων από χείλη Πατριαρχικά … άπαγε της βλασφημίας… «ευλογημένη». (Καταρράκωση Αποστολικών Κανόνων). Ναι «ευλογημένη» η «καταρασθείσα συκή» του Αγίου Ευαγγελίου. Κύριε ελέησον.

Δεν επαναστάτησαν, όταν ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας αποκάλεσε  «άξιο» των αιρετικό «κόπτη» πατριάρχη της Αλεξάνδρειας, και του χάρισε και μίτρα. (Καταπάτηση Ιερών κανόνων)

Δεν ανησύχησαν για το πού πάμε όταν παλαιότερα στη Γενεύη αναγνώρισαν οι ορθόδοξοι τους μονοφυσίτες ως ορθοδόξους.. (Αναίρεση Συνοδικού Συστήματος) Δεν… Δεν.. Δεν…

Τους πείραξε τα μέγιστα, όταν αμφισβητήσαμε την Ορθοδοξότητα των πράξεών τους. Μα ποίο είναι πιο σημαντικό μέσα στην Αγία μας Εκκλησία; Η παρουσία του Κυρίου; Η ομολογία στο Άγιό Του Όνομα; Ή η παρουσία του επισκόπου; Από πότε στην Ορθοδοξία λατρεύουμε ανθρώπους; Έχουμε λάθος; Είμαστε πλανεμένοι; Ας έλθουν λοιπόν εκείνοι που είναι έτοιμοι να ανοίξουν συζήτηση και διάλογο με τον κάθε «τυχάρπαστο αιρετικό», ας έλθουν να μιλήσουν πατρικά και μαζί μας. Εμείς αγαπάμε τον επίσκοπό μας. Την πλάνη του μισούμε. Την αίρεση που κήρυξε «γυμνή τη κεφαλή» αποκηρύττουμε. Γιατί αυτό έγινε με την διακοπή μνημοσύνου. Με την διακοπή μνημοσύνου κατά τον 15^ο κανόνα της ΑΒ συνόδου αμφισβητούμε, και ελέγχουμε την «ορθόδοξη γραμμή» του «προέδρου» μας. Και δυστυχώς τα πράγματα έχουν προχωρήσει. Άλλο θέμα, αν η αδιαφορία του κόσμου και των υπολοίπων στελεχών της Εκκλησίας, δεν αφήνει να φανεί η βαθιά σαπίλα. Αμφισβητεί κανείς ότι στην «κολυμπάρια σύνοδο» θεσμοθετήθηκαν «αιρετικά θέσμια»; Μα και οι ίδιοι οι «φωστήρες» της «οικουμενιστικής λαίλαπας», τα φερέφωνα του Φαναρίου, οι θεολόγοι του σκοτασμού εξηγούν τα κείμενα της Κρήτης κατά τρόπο απαράδεκτο για Ορθόδοξες συνειδήσεις. Αν ζούσαμε στην εποχή του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, το ποίμνιο της «Πόλης» θα τους έριχνε και πάλι τους σημερινούς «φιλενωτικούς» στη θάλασσα.

   Ποίος λοιπόν δημιουργεί την ταραχή; Ο Άνεμος ή θάλασσα; Είδαμε ποτέ θάλασσα να έχει τρικυμία, χωρίς να πνέει σφοδρός άνεμος; Και ο άνεμος ο σφοδρός φύσηξε στην «κολυμπάρια σύνοδο». Οι δικές μας επιλογές, οι δικές μας φωνές, είναι το κύμα της θάλασσας. Ας πάψει ο άνεμος. Ας αρθούν οι κακοδοξίες από τα κείμενα, έστω ας αποσύρουν τις υπογραφές τους οι Ιεράρχες μας και όλα θα γίνουν όπως πριν.

    Μας κατηγορούν λοιπόν ότι με τις ενέργειές μας θέτουμε τον εαυτό μας «εκτός» Εκκλησίας. Μάλιστα, ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές ο επίσκοπος Μιλήτου αποκαλώντας μας και «ιερείς της αισχύνης», χρησιμοποιεί και μία άλλη διαστρεβλωμένη έκφραση. Είναι φαίνεται χαρακτηριστικό των οικουμενιστικών κύκλων η «διαστρέβλωση». Ομιλεί αντιπαραθέτοντας την  «Εκκλησία» από την μία μεριά και από την άλλη ομιλεί για «Ορθοδοξία εκτός Εκκλησίας». Μα υπάρχει Εκκλησία χωρίς Ορθοδοξία; Και αν κάποιοι είναι Ορθόδοξοι είναι δυνατόν να μην ανήκουν στην Εκκλησία;. Τι απόψεις είναι αυτές; Εκτός από την αποδόμηση των εμφύλων ταυτοτήτων θα βιώσουμε και την αποδόμηση της Αγιοπατερικής Θεολογίας; Ποίος σας έδωσε το δικαίωμα άγιε Μιλήτου; Ποίος σας έκανε επισκόπους για να υβρίζετε και να ρίχνετε λάσπη στις καρδιές των απλών ανθρώπων που έρχονται στους ναούς να τιμήσουν τον Άγιον Προφήτην και ζηλωτήν Ηλία;. Ποίος σας έμαθε αυτήν την διεστραμμένη θεολογία;

    Και για να επανέλθουμε στο περιεχόμενο της εισαγωγής αυτού του κειμένου, ερωτάμε; Ποίο είναι το κριτήριο για να χαρακτηρίσουμε ότι κάποιοι είναι «εκτός» ή κάποιοι είναι «εντός» της Εκκλησίας;.

   Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχει η «ΓΝΩΜΗ» μου. Δεν υπάρχει το «ΕΓΩ» νομίζω. Υπάρχει η γνώμη των Αγίων Πατέρων. Υπάρχουν τα Αγιοπατερικά Θέσμια, τα οποία οδηγούν το πλοίο της Εκκλησίας αταλάντευτα δύο χιλιάδες χρόνια τώρα.

   Ρωτάμε λοιπόν τους «Αγγέλους των Εκκλησιών» κατά την Ιερά Αποκάλυψη, αλλά ρωτάμε και τους «χειροκροτητές» τους, που τείνουν να αποδειχθούν «βασιλικότεροι του βασιλέως».

-          Όταν ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος έγινε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, και όλοι οι ναοί ήταν των αιρετικών, ποίος ήταν «εντός» της Εκκλησίας, οι αιρετικοί, ή ο Άγιος Γρηγόριος και οι λίγοι ακόλουθοί του; Είχε λάθος ο Άγιος όταν αναφώνησε «αυτοί έχουν τους οίκους, μα εμείς έχουμε τον Ένοικο»;. Με ποίους ήταν παρών ο «Ένοικος» με τους Ορθοδόξους ή με τους αιρετικούς;

-          Όταν ο Μέγας Βασίλειος μέσα στην θύελλα που ξεσήκωσαν οι αιρετικοί γράφει στην επιστολή του προς την Δύση: «…φυγαὶ πρεσβυτέρων, φυγαὶ διακόνων, παντὸς τοῦ κλήρου λεηλασία. Ἀνάγκη γὰρ ἢ προσκυνῆσαι τῇ εἰκόνι ἢ τῇ πονηρᾷ φλογὶ τῶν μαστίγων παραδοθῆναι.», Ποίοι είναι η «Εκκλησία» οι του Μεγάλου Βασιλείου ακόλουθοι ή οι διώκτες τους; ποίοι είναι «οι εντός» της Εκκλησίας, οι του Ιουλιανού και οι συν αυτοίς ή οι διωκόμενοι;

-          Όταν στον Άγιο Πέτρο Αλεξανδρείας εμφανίζεται ο ίδιος ο Κύριος και ομιλεί προ συνοδικής καταδίκης του Αρείου, για τον σχισμένο χιτώνα Του, ποίον ο Κύριος θεωρεί «εντός» της Εκκλησίας;, Τον αιρετικό Άρειο και τους οπαδούς του, ή τον Άγιο Πέτρο και όσους ήταν μαζί του;

-          Όταν ο Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας σχολιάζει την Θεϊκή παρέμβαση με τον θάνατο του Αρείου, πρό της συλλειτουργίας του με τον Άγιο Αλέξανδρο, και λέγει: «Διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ἀφοῦ ἐδίκασε μὲ βάσι τόσο τὶς ἀπειλὲς τῶν περὶ τὸν Εὐσέβιον, ὅσο καὶ τὴν προσευχὴ τοῦ Ἀλεξάνδρου, κατέκρινε τὴν ἀρειανικὴν αἵρεσι, δείχνοντας αὐτὴν ἀναξίαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καὶ φανερώνοντας σὲ ὅλους, ὅτι ἀκόμη κι ἂν ἔχῃ προστασίαν ἀπὸ τὸν Βασιλέα καὶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλ' ὅμως ἀπὸ τὴν ἰδίαν τὴν Ἐκκλησία κατεκρίθη ... Διότι ὄχι ἄλλος, ἀλλ' ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ βλασφημούμενος ἀπὸ αὐτοὺς (τοὺς αἱρετικοὺς) κατέκρινε τὴν αἵρεσι ποὺ συνεστήθη ἐναντίον Του· καὶ ἀκόμη ἔδειξεν, ὅτι κι ἂν τώρα ὁ βασιλεὺς Κωνστάντιος ἐκβιάζῃ τοὺς ἐπισκόπους γιὰ χάρι της, ἀλλ' ὅμως (ἡ αἵρεσις αὐτὴ) εἶναι ἀκοινώνητος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ξένη πρὸς τοὺς Οὐρανούς²». Ποίοι είναι οι «εντός» της Εκκλησίας, οι αιρετικοί ή οι έχοντες την Αλήθεια;

-          Όταν στον βίο του Αγίου Σάββα του Βατοπεδινού του κατά Χριστόν σαλού, διαβάζουμε, να περιγράφεται η ουράνια καταδίκη των αιρετικών. Όταν ακούγεται η φωνή του φοβερού Αγγέλου να λέγει: «Ὁ Ἀκίνδυνος, ὁ ὁποῖος ἐλάλησε βλάσφημα κατὰ τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας, ὁ δεύτερος Ἰούδας, ὁ προδότης τῆς εὐσεβείας, ὁ δεύτερος Ἄρειος, ποὺ ἔσχισε ὅπως ἐκεῖνος τὴν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ὁ ἀποστάτης, ὁ προφανὴς τῆς ἀληθείας ἐχθρὸς καὶ πολέμιος, ἂς εἶναι ἀνάθεμα». Ποίος αποδεικνύεται περίτρανα ότι είναι «εντός της Εκκλησίας»; Ο Πατριάρχης Καλέκας, μετά του  Ακινδύνου ή ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και οι συν αυτώ; 

-          Όταν ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει αναφερόμενος στην «μοιχειανική αίρεση»: «…Διότι αὐτοὶ (οι αιρετικοί) δὲν εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου ... Ἐπειδὴ ὅμως αὐτοὶ δὲν εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, οἱ ἴδιοι ἀληθῶς ἀποσχίζονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ³». Ποίοι λοιπόν κατά τον Άγιο είναι οι της Εκκλησίας του Κυρίου; Οι της «αιρέσεως» ή οι της «Αληθείας»; Και για να τα δούμε τα πράγματα στην σημερινή τους διάσταση, ποίοι είναι «εντός»; Οι οργανώσαντες και υπογράψαντες τα αντίθετα προς την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία κείμενα της «κολυμπάριας συνόδου» ή όλοι εμείς οι υπόλοιποι οι οποίοι υπεραμυνόμεθα του προφανούς και αυταποδείκτου, δηλαδή της αυθεντικότητας και της μοναδικότητας της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας;   

-          Όταν ο Άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης, μιλώντας πάνω στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, (Α΄ Ἰω. 2, 19),  «ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ' οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν· εἰ γάρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν μεμενήκεισαν ἂν μεθ' ἡμῶν· ἀλλ΄ ἵνα φανερωθῶσιν ὅτι οὐκ εἰσὶ πάντες ἐξ ἡμῶν», μιλώντας λοιπόν πάνω σ’ αυτόν τον στίχο της Α΄ καθολικής επιστολής Ιωάννου, λέγει:  «Διὰ τοῦτο λοιπὸν ὁ  Ἰωάννης εἶπεν ὅτι ἐξ ἡμῶν εὐγῆκαν, ἀλλὰ δὲν ἦτον ἀπὸ ἡμᾶς, ἤτοι εὐγῆκαν ναὶ ἀπὸ λόγου μας, ἀλλὰ δὲν ἦτον καὶ ἀπὸ λόγου μας, διατὶ ἐμάκρυναν ἀπὸ τὴν ἐδικήν μας διδασκαλίαν καὶ ζωὴν καὶ ἐφεύρηκαν ἐδικάς των βλασφημίας καὶ αἱρέσεις. καὶ δὲν ἦτον ἀπὸ τὸ μέρος τῶν σωζομένων, ἐπειδὴ ἂν αὐτοὶ ἦτον τῶν σωζομένων, ἤθελον μένουν πάντοτε μὲ ἡμᾶς τοὺς διδάσκοντας αὐτοὺς τὴν ἀλήθειαν καὶ τὴν τῶν ψυχῶν αὐτῶν σωτηρίαν.⁴». Ποίους τελικά ο Άγιος Νικόδημος λέγει ότι είναι «εντός» της Εκκλησίας και άρα μετέχοντας στο μέγα μυστήριο της σωτηρίας; Τους «αιρετικούς» των τελευταίων χρόνων πριν τον Αντίχριστο, που είναι οι οικουμενιστές ή τους «άλλους»  που θα τελούν εν διωγμώ, διότι υπεραμύνονται της Αληθείας;

-          Όταν ο Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής, απαντώντας στον αιρετικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Πέτρο, (Πολλοί Πατριάρχες υπήρξαν Άγιοι αλλά και πολλοί ήταν αιρετικοί), του λέγει: «Ὁ τῶν ὅλων Θεὸς ἀπεφάνθη ὅτι Καθολικὴ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ὀρθὴ καὶ σωτήριος ὁμολογία τῆς Πίστεως σὲ Αὐτόν, μακαρίζοντας τὸν Πέτρο (τον Απόστολο και μαθητή) γιὰ ὅσα εἶπε, ὁμολoγώντας Αὐτὸν καλῶς⁵». Ποίους τελικά θεωρεί ο Άγιος Μάξιμος ότι είναι «εντός» της Εκκλησίας; Τους αναγνωρίζοντας Εκκλησιαστική Ιδιότητα σε αιρετικούς ή τους «άλλους» τους με τόσα κοσμητικά επίθετα στολισμένους από τους αιρετικούς οικουμενιστές;

-          Όταν ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει: «Διότι ἔχομε παραγγελίαν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἀπόστολον, ἐὰν κάποιος δογματίζῃ ἢ μᾶς προστάσσῃ νὰ κάνωμε κάτι ἀντιθέτως ἀπ΄ ὅ,τι παρελάβομεν, ἀντιθέτως ἀπ' ὅ,τι ὁρίζουν οἱ Κανόνες τῶν κατὰ καιροὺς Συνόδων, Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν, νὰ μὴ τὸν δεχώμεθα καὶ οὔτε νὰ τὸν ὑπολογίζωμε μεταξὺ τοῦ κλήρου τῶν ἁγίων⁶»  ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης ποίους μας προτρέπει να μην υπολογίζουμε μεταξύ του «κλήρου των αγίων»; Ασφαλώς τους δογματίζοντας, και προστάσσοντας αντίθετα από τους ιερούς κανόνας.  Ποίοι λοιπόν αποδεικνύονται «εντός» και ποίοι «εκτός»;

-          Όταν τέλος ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει επακριβώς τα ακόλουθα: «….Τὴν Ἐκκλησία ποὺ κατὰ τὸν Παῦλον, εἶναι "στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας", ἡ ὁποία καὶ μένει, μὲ τὴ χάρι τοῦ Χριστοῦ, διαρκῶς ἀσφαλὴς καὶ ἀκράδαντη, παγίως ἐστηριγμένη σὲ ἐκεῖνα, ἐπάνω στὰ ὁποῖα ἔχει στηριχθῆ ἡ ἀλήθεια ; Διότι πράγματι, ὅσοι εἶναι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τῆς ἀληθείας·  καὶ ὅσοι δὲν εἶναι τῆς ἀληθείας, δὲν εἶναι οὔτε τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καὶ τόσο περισσότερον, ὅσον αὐτοὶ ψεύδονται στὸν ἴδιον τὸν ἑαυτό τους, ἀποκαλώντας τοὺς ἑαυτούς τους καὶ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ποιμένες καὶ ἀρχιποίμενες ἱερούς · ἔχομε διδαχθῆ ὅμως ὅτι ὁ χριστιανισμὸς δὲν χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὰ πρόσωπα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἀκρίβεια τῆς Πίστεως⁷».Αφήνει περιθώριο αμφιβολίας, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, σχετικά με το ποίος είναι της Εκκλησίας «εντός», και ποίος είναι της Εκκλησίας «εκτός»;

Και αν οι «ησυχαστές» και οι «εφησυχαστές» μας πουν «Ναι. Καλά τα λέτε αλλά δεν έχετε εμπιστοσύνη στον Κύριο; Χρειάζεται δικηγόρους ο Κύριος;» Τους απαντούμε με τους φοβερούς λόγους του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου⁸.

«…Βλέπετε μὴ πλανηθῆτε· Βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ· πανταχοῦ βλέπετε.

Ἐμοὶ δὲ δακρύειν ἐπέρχεται, ὅταν ἀκούσω ἀπὸ τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας τινὰς λέγοντας, μὴ εἰρῆσθαι ταῦτα ἐν ταῖς θείαις Γραφαῖς· καὶ τοῦτο οὐ μόνον παρὰ λαϊκῶν, ἀλλὰ καὶ παρὰ τῶν δοκούντων εἶναι ποιμένων, καὶ τόπους ἐπεχόντων ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ἀλλ' οὐ τρόπους·

Προσέχετε ἑαυτοῖς ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες· ἀλλ' ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς, ἀπὸ τῶν λόγων, ἐκ τῆς ψευδοπροφητείας, ἐκ τῆς ὑποκρίσεως αὐτῶν, ἐκ τῆς κακοδοξίας αὐτῶν, ἐκ τῆς βλασφημίας αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς. προσέχετε ἀπὸ τῆς ζύμης αὐτῶν, ἤγουν τῆς αἱρέσεως αὐτῶν.

Δεῦρο τοίνυν παραγάγωμεν εἰς μέσον τοὺς θεολόγους, καὶ ἀκούσωμεν ἐξ αὐτῶν τι περὶ αἱρετικῶν παραγγελοῦσιν ἡμῖν.

Ἰωάννης λέγει· Εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς, καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει μεθ' ἑαυτοῦ, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ Χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε. Ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν, κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς.

Ἰάκωβος εἶπεν· Ὃς ἐὰν δοκῇ φίλος αὐτῶν εἶναι, ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καθίσταται.

Ἀκούσατε, πάντες οἱ τοῖς αἱρετικοῖς συνεσθίοντες, ὀδυνηρὰν ἀπόφασιν· ὅτι τοῦ Χριστοῦ ἐχθροί ἐστε. Οὐδὲ γὰρ ὁ τοῖς ἐχθροῖς τοῦ βασιλέως συμφιλιάζων, δύναται τοῦ βασιλέως φίλος εἶναι...

Παῦλος εἶπεν· Οἶδα ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς, μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου.

Ὁρᾷς πανταχοῦ τοὺς θεολόγους συμφωνοῦντας τῷ Διδασκάλῳ περὶ τῶν ἀθέων αἱρετικῶν, κύνας αὐτοὺς καὶ λύκους προσαγορεύοντας; Τίς ἕξει ἀπολογίαν ἀμελείας, ἀκούων τὰς τοσαύτας παραγγελίας; Καὶ ἀλλαχοῦ πάλιν·

Μὴ παραδέχεσθε αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν· καὶ πάλιν, Διδαχαῖς ποικίλαις καὶ ξέναις μὴ παραφέρεσθε· καὶ πάλιν, Αἱρετικοὶ ἄνθρωποι προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι· καὶ ἀλλαχοῦ, Τοῖς μεμιασμένοις καὶ ἀπίστοις οὐδὲν καθαρόν. Ἀκούσατε πάλιν, οἱ τὰς ἀγάπας μετ' αὐτῶν ποιοῦντες· πῶς φύγητε ἀπὸ τῆς ὀργῆς τῆς ἐπερχομένης ἐφ' ὑμᾶς, οἱτούτοις συμμιαινόμενοι ἐν βρώσει, ἐν πόμασι; πῶς τολμᾶτε προσελθεῖν τοῖς θείοις μυστηρίοις καὶ φρικτοῖς τοῦ Χριστοῦ; ἢ οὐκ ἠκούσατε τοῦ μακαρίου Παύλου βοῶντος, ὅτι Οὐ δύνασθε ποτήριον Κυρίου πιεῖν, καὶ ποτήριον δαιμόνων· οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν, καὶ τραπέζης δαιμονίων. Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε.

Ποῦ εἰσιν οἱ θρασύστομοι, οἱ λέγοντες, μὴ εἰρῆσθαι ταῦτα ἐν ταῖς θείαις Γραφαῖς·

Συμπέρασμα.

Αν λοιπόν οι «αιρετίζοντες οικουμενιστές», «εν τη παραφροσύνη της χαράς», και εν τη «χαρά της παραφροσύνης», για τα όσα «πέτυχαν» στην Κρήτη, ξέχασαν τους θυμίζουμε. Μα την ίδια υπενθύμιση κάνουμε και στους «χειροκροτητές» τους, και απλά διαμηνύουμε σε όλους να μην παίξουν άλλο το επικίνδυνο παιχνιδάκι της «εξουσίας» τους. Ας διαβάσουν λίγο, ποία είναι η πορεία των «αιρετικών» ανά τους αιώνας.

 

1. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ὑπόμνημα Περί τήν μελετωμένην «Μεγάλην Συνοδον» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Πρός τήν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, 1977.
2. Μεγάλου Ἀθανασίου, Πρὸς Σεραπίωνα 2, PG 25, 689Α (τὸ ὅλο κείμενο: PG 25, 685-689).
3. Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, Ἐπιστολὴ (43)  Ἰωσὴφ ἀδελφῷ καὶ ἀρχιεπισκόπῳ,  PG 99, 1065C.D.
4. Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου,  Ἑρμηνεία εἰς τάς ἑπτὰ Καθολικάς Ἐπιστολάς, ἐκδ. «Ὀρθοδόξου Κυψέλης», Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 498.   
5. Ἁγίου Μαξίμου Ὁμολογητοῦ, Πρὸς Ἀναστάσιον μονάζοντα,  PG 90, 132A.
6. Ἐπιστολὴ (24) Θεοκτίστῳ Μαγίστρῳ, PG 99, 988A-Β
7. Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ἀναίρεσις γράμματος Ἰγνατίου 3
8. Λόγος περὶ ψευδοπροφητῶν, καὶ ψευδοδιδασκάλων, καὶ ἀθέων αἱρετικῶν,  καὶ περὶ σημείων τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος τούτου. Ἐρρήθη δὲ μέλλοντος αὐτοῦ ἐκδημεῖν ἀπὸ τοῦ σώματος.

 

22-7-2017