Γράφει ο π. Φώτιος Βεζύνιας
Πέρασαν πια τέσσερις μήνες από την
Κυριακή της Ορθοδοξίας. Από την «κορυφαία»
εκείνη ημέρα κατά την οποία πήρε σάρκα και οστά το περιεχόμενο των κηρυγμάτων
μας. Εκείνη την ημέρα πήρε ουσιαστική μορφή ο αγώνας μας εναντίον της
παναίρεσης του Οικουμενισμού. Γιατί ουσιαστικά εκείνη την μέρα κάναμε «το σωστό». Εκείνη την ημέρα γίναμε
ακόλουθοι της Αποστολικής και Αγιοπατερικής παράδοσης, όπως την παραλάβαμε μέσα
από τους Ιερούς κανόνες και τα Ιερά κείμενα. Εκείνη την μέρα ακολουθήσαμε την «ακραία», κατά τους «δικαστές» μας, μορφή αγώνα που είναι η «διακοπή μνημοσύνου» του οικείου επισκόπου.
Λοιπόν σ’ αυτό το διάστημα έχουμε
αποκομίσει πλέον κάποια «εμπειρία».
Βιώνουμε την ομολογία. Έτσι «αποκομμένοι»,
από τον «κόσμο», μα με παρέα όλο το
πλήθος των ομολογητών και μαρτύρων της Εκκλησίας. Μας χαρακτηρίζουν ως «αποσυναγώγους»
όλοι οι ονομαζόμενοι «καθώς πρέπει»,
είτε προέρχονται από τις τάξεις των οικουμενιστών είτε από τις τάξεις «αγωνιστών». Δεν μας είπαν όμως από πού
αντλούν την «καθώς πρέπει» στάση
τους. Από που παίρνουν τα «καθώς πρέπει» κριτήρια. Εμείς ακολουθήσαμε
την επιταγή του Ιερών κανόνων, εκείνοι, ένθεν κακείθεν, με τι κριτήρια αυτήν
την επιταγή την ονομάζουν «ακραία
στάση»; Ποίος κανόνας, μας λέγει ότι
απέναντι σε αίρεση υπάρχει και «λάϊτ»
αντίδραση;. Λέμε λοιπόν προς κάθε κατεύθυνση, ότι εμείς είμαστε ακόλουθοι «κατά γράμμα» των Αγίων Πατέρων. Εκείνοι
ας ελέγξουν την ιδική τους «τακτική» και «πρακτική».
Όμως
οι Άγιοι Πατέρες, δεν μας παρέδωσαν μόνο το «κατά γράμμα». Έχουν αφήσει τα χνάρια τους ανεξίτηλα, ποτισμένα από
τον ιδρώτα της αγωνίας τους για την εν «αληθεία»
πορεία της Εκκλησίας και των ιδίων. Αυτά τα χνάρια είναι βαμμένα με το αίμα του προσωπικού τους μαρτυρίου. Και με αυτό το
πορφυρούν του αίματος των μαρτύρων και ομολογητών της, η Εκκλησία είναι
στολισμένη. Δεν είναι στολισμένη με την καλοπέραση και την κοσμική δόξα των
μελών της. Δεν είναι στολισμένη με τον υλικό πλούτο των μοναστηριών. Αντίθετα
την στολίζει ο πνευματικός πλούτος τους. Δεν είναι στολισμένη με την «προσωπική κοσμική προοπτική και δόξα»
των μελών της. Αντίθετα την στολίζει η αποταγή της κοσμικής προοπτικής τους. Η
Εκκλησία πορεύεται με την «ευωδία»
των αγώνων των ομολογητών και μαρτύρων. Δεν πορεύεται με την «δυσοσμία» των διπλωματικών λόγων και
τακτικών. Εμείς λοιπόν διαλέξαμε να ακολουθήσουμε τους Άγιους Πατέρες «κατά πόδας». Ανάξιοι και άθλιοι με
όσες δυνάμεις μας δίνει Εκείνος, «πατάμε»
στα χνάρια που έχουν αφήσει. Και δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι τα
χνάρια τους αυτά φαίνονται ανεξίτηλα διά μέσου των αιώνων.
Λοιπόν φαίνεται ήρθε ο καιρός να πούμε να πράγματα
με το όνομά τους.
Δοσμένο πρώτο: Όλοι μας δεχόμαστε ότι ο οικουμενισμός είναι αίρεση.
Δεν το δέχονται οι αιρετικοί οικουμενιστές. Μα μέσα στους αιώνες, πότε
αιρετικοί δέχονται το ότι είναι αιρετικοί;
Δοσμένο δεύτερο: Όλοι μας δεχόμαστε ότι η «κολυμπάρια σύνοδος»
είναι αιρετική. Δεν το δέχονται οι αιρετικοί οικουμενιστές, που την οργάνωσαν.
Δοσμένο τρίτο: Όλοι μας δεχόμαστε ότι πρέπει να αντιδράσουμε. Την
αντίδραση δεν την θέλουν μόνο οι οικουμενιστές. Αυτοί κελεύουν ίνα μείνωμεν
«ατάραχοι».
Μα ποία είναι η καλύτερη
αντίδραση;. Βέβαια αυτή που αναστατώνει περισσότερο τους αιρετικούς
οικουμενιστές. Είναι δε λάθος να
ταυτίζουμε την αναστάτωση που συμβαίνει στους οικουμενιστικούς κύκλους, με την
αναστάτωση της Εκκλησίας. Ας πάρουν πίσω οι αιρετικοί οικουμενιστές τις
αιρετικές τους θέσεις και πρακτικές, ας αναιρέσουν τις αιρετικές μεθοδεύσεις
της «κολυμπάριας συνόδου» και τότε
θα βασιλεύσει γαλήνη και ειρήνη στην Εκκλησία. Ποιος δημιουργεί φασαρίες και
σχίσματα;. Εμείς που εφαρμόζουμε τους Ιερούς κανόνες ή οι αιρετικοί με τις
επιλογές τους και τις κινήσεις τους;. Τι λέγει η ερμηνεία των κανόνων;. Τι
λέγουν οι Άγιοι Πατέρες; Χωρίς φόβο και πάθος ομολογούμε ότι δεν μας
απασχολεί καθόλου η ερμηνεία των κανόνων υπό των «νέων πατέρων» και «λογίων
καθηγητών» των θεολογικών σχολών. Ψάχνουν να βρουν την ειρήνη, μα η
ειρήνη δεν μπορεί να συνυπάρχει με το αίσχος του οικουμενισμού, γιατί ο οικουμενισμός είναι
δαιμονοκρατούμενος.
Λοιπόν επί δέκα και τρία
έτη ιεροσύνης κάναμε χιλιάδες κηρύγματα
και ομιλίες με αντιοικουμενιστικό περιεχόμενο. Ουδείς αντέδρασε. Συμμετείχαμε σε αντιαιρετικά
πανορθόδοξα συνέδρια. Συμμετείχαμε σε πάμπολλα συνέδρια και ημερίδες ως
παρατηρητές. Οργανώσαμε στην ενορία μας πολλές ομιλίες με θέμα
αντιοικουμενιστικό. Ουδείς μίλησε με ελεγκτική διάθεση εναντίον μας. Ουδείς
ενοχλήθηκε από την στάση μας.
Αντίθετα ενώ εμείς νομίζαμε ότι κάτι κάναμε, όλα
αυτά τα χρόνια γίναμε θεατές της φρενήρους πορείας του οικουμενισμού. Τίποτα
δεν τον σταματά. Αν νομίζουν οι «καθώς
πρέπει» εκ των αγωνιστών, ότι θα φρενάρουν την πορεία του οικουμενισμού
προς την πανθρησκεία με ομιλίες, ημερίδες και φυλλάδια, πλανώνται πλάνην
οικτράν. Και το χειρότερο ξεγελούν τον εαυτό τους, πράγμα που δεν θα ήταν
τραγικό, αν δεν είχε σαν συνέπεια και
την διοχέτευση της δυναμικότητας του ποιμνίου σε λάθος προβληματισμό και λάθος
αντίδραση.
Είδαμε λοιπόν με πόνο ότι η τακτική τόσων
χρόνων έναντι της παναιρέσεως του οικουμενισμού, δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Μήπως
είναι λάθος η διαπίστωση αυτή; Όχι δεν είναι λάθος. Τι έμεινε άλλο; Ποίο είναι
το τελευταίο όπλο αντίδρασης, που μας δίνει η ίδια η μητέρα μας. Η ίδια η
Εκκλησία. Είναι η διακοπή μνημοσύνου του αιρετίζοντος επισκόπου. Είναι αυτό
ακραίο;. Μα είναι δυνατόν να θεωρηθεί και να χαρακτηρισθεί «ακραία» η
Αγιοπατερική γραμμή;. Δηλαδή τα κείμενα και οι προτροπές των Αγίων Αποστόλων,
των αγίων ομολογητών πατέρων και μαρτύρων είναι «ακραίες θέσεις»; Κύριε ελέησον. Δηλαδή ο Άγιος Θεόδωρος ο
Στουδίτης, ο Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής, ό Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός,
κινδυνεύουν να χαρακτηρισθούν «ακραίοι»;.
Τα κείμενά τους «σχισματικά»; Κύριε
ελέησον. Τους Αγίους Μέγα Βασίλειο, Μέγα Αθανάσιο και τόσους άλλους Αγίους που
αποτυπώνουν στα κείμενά τους, την αγωνία για την πορεία της Εκκλησίας, να τους
χαρακτηρίσουμε «ολιγόπιστους», και «ακραίους», που επιφέρουν στο σώμα της
Εκκλησίας σχίσματα; Κύριε ελέησον.
Τι εννοεί ο Άγιος Απόστολος των εθνών Παύλος
όταν λέγει: «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίας και δευτέρας νουθεσίας παραιτού»; Λέγει
προϋπόθεση;. Λέγει πότε πρέπει και πότε
δεν πρέπει; Όταν οι Άγιοι Απόστολοι λένε στον ΜΕ´ Αποστολικό κανόνα, «Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος,
αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ
δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω.», λένε
προϋποθέσεις; Τι μας παραδίδει με τα κείμενά του και τις επιστολές του ο Μέγας
Βασίλειος; Όταν με τόση αγωνία εκφράζεται απέναντι στην αίρεση του Αρειανισμού,
που στο κάτω της γραφής, ήταν και καταδικασμένη, τι θα μας έλεγε σήμερα όταν
φθάσαμε να ανεχόμαστε και να κοιμόμαστε ήσυχοι, με την αίρεση του οικουμενισμού
να «κυβερνά» το πλοίο της Εκκλησίας; Τι μας προτρέπουν όλοι οι Άγιοι να
κάνουμε; Και εν πάση περιπτώσει, να
επαναλάβουμε το ερώτημα που θέσαμε κάποτε σε «γέροντα αγωνιστή». Υπάρχει
έστω και ένας Άγιος ο οποίος σε αιρετική καταιγίδα όπως η τωρινή, συμβουλεύει να
μην ταραζόμαστε; Δεν φτάνει ο «χαρτοπόλεμος» μίας εκατονταετίας; Υπάρχει Άγιος
που χαρακτηρίζει την εφαρμογή των κανόνων «ακραία
τακτική»; Κύριε ελέησον.
Μας λέγουν ότι το «τελευταίο όπλο», η διακοπή μνημοσύνου, πρέπει να χρησιμοποιηθεί
μόνο στην περίπτωση κοινού ποτηρίου, μα όταν συμβεί αυτό, θα βρεθούμε αυτόματα
όλοι εκτός Εκκλησίας. Τότε θα πρέπει να μας μυρώσουν για να επανέλθουμε στην
Εκκλησία. Αδελφοί η «τελειωτική πράξη»
των οικουμενιστών, με την έννοια της «ολοκλήρωσης»
των σχεδίων τους, ήταν η «κολυμπάρια
σύνοδος». Είμαστε στο τελευταίο σκαλοπάτι.
Από την «κολυμπάρια σύνοδο» και
μετά, την Εκκλησία την ελέγχει η αίρεση του οικουμενισμού.
Μας λέγουν: Μα τι θα
κάνουμε αν μας πάρουν τις ενορίες μας και τα μοναστήρια; Θα διαλυθεί το
ποίμνιο. Τους απαντάμε: Όχι. Αντίθετα, καταθέτουμε πλέον την εμπειρία αυτού του
διαστήματος, ούτε ένα πνευματικό μας παιδί δεν απομακρύνθηκε. Μάλλον
περιφέρουμε μέσα στην Εκκλησία την ΟΜΟΛΟΓΙΑ μας. Μάλλον η «βόλεψη» της ενορίας
ή του μοναστηριού, κοίμιζε τόσα χρόνια την «αντίδραση»
Τι λοιπόν πρέπει να κάνουμε; Τι λέει η
Καινή Διαθήκη; Τι λένε οι Άγιοι Απόστολοι; Τι λένε οι Άγιοι Πατέρες; Όλα
φωνάζουν και συμφωνούν στην μία γραμμή που ίσως «ταράξει τα νερά». Και η γραμμή αυτή και η στάση είναι να «αποκόψουμε» εαυτούς εκ των
αιρετικών. Δεν έχει δε, κανένας το δικαίωμα, να «βαπτίζει» αυτήν την «αποκοπή»,
ως «αποκοπή» από την Εκκλησία, όπως έκανε μεγάλος
και πολύς γέρων πριν λίγες ημέρες.
Εδώ που φθάσαμε δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Μάλιστα καταθέτουμε με θλίψη
ότι μέσα μας φωνάζει η φωνή της συνειδήσεως. Αν είχαμε προβεί νωρίτερα στην «ακραία κίνηση», ίσως να μην είχε
πραγματοποιηθεί η «κολυμπάρια σύνοδος». Μα και τώρα δεν είναι αργά. Αν όλοι οι
ορθόδοξοι επίσκοποι σηκωθούν από τους θρόνους τους, και υψώσουν το Αρχιερατικό
τους ανάστημα έναντι των οικουμενιστών, οι τελευταίοι ως φοβισμένοι λαγοί θα
τραπούν εις φυγή. Αν οι επίσκοποι, χρησιμοποιήσουν την «ακραία στάση» της
διακοπής μνημοσύνου, αμέσως θα ανατείλει και πάλι στην Εκκλησία ο «Ήλιος της
χαράς και της ειρήνης»
Υπάρχει όμως και ένα ατυχές
γεγονός. Η κατάσταση έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Μετά και την επίσημη θέση του
Αγίου Όρους το ποίμνιο είναι σαν καζάνι που βράζει. Δεν μπορεί αυτός που
πετάγεται και φωνάζει «εγώ θα οδηγήσω τον αγώνα», να λειτουργεί ως «βαλβίδα εκτόνωσης». Δεν μπορεί να λέγει «Δεν συμφωνούμε με ακραίες πρακτικές».. Ποίες είναι ακραίες
πρακτικές; Τα λόγια, οι νουθεσίες και οι προτροπές των Αγίων ομολογητών, μαρτύρων και Πατέρων; Αδελφοί
αυτό είναι η νέα πλάνη που τείνει να
επικρατήσει. Είναι η πλάνη των «εκτονωτών».
Ο Κύριος λέγει «ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν ». Θα πουν λοιπόν
και στον Κύριο ότι είναι «ακραίος»
!!!!
Κύριε μην αφήνεις μόνη τη Εκκλησία Σου. Έρχου Κύριε.
7-7-2017
