Απόστολου Σαραντίδη
Η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία όπως την ίδρυσε την ημέρα της Πεντηκοστής ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός περνά τις δυσκολίες της εδώ και δύο χιλιετίες, γεννάται και αναγεννάται «Σήμερον», ποτέ δεν εξαντλείται, πορεύεται μέσα από το αίμα μυριάδων μαρτύρων σηκώνοντας το βαρύ φορτίο του Σταυρού το οποίο κατανέμει στα μέλη του με όση ο καθένας δύναμη μπορεί να σηκώσει. Γραμμάριο παραπάνω! Και ο Σταυρός οδηγεί στην προπτωτική κατάσταση αφθαρσίας και κοινωνίας με τον Πλάστη των πάντων, ορατών τε αοράτων καταλύοντας το κράτος του Διαβόλου. Οι Θρησκείες σε αυτή τη φάση, καθόλου δεν απασχολούν. Οι αρχηγοί τους όμως και οι πιστοί τους, κατά πάντα σεβαστοί κατά το «όστις θέλει». Το αυτεξούσιο και η ελευθερία σε πλήρη εφαρμογή με την αγάπη που ανέχεται «κατ’ οικονομίαν» πολλά πλην της παράδοσης της ψυχής στον Εωσφόρο. Εκεί, δεν υπάρχουν περιθώρια συνδιαλλαγής.
Η Εκκλησία ως Μία και μοναδική καθαγιάζει και οδηγεί τα μέλη της με την πλήρη επίγνωση του ιδρυτή της ότι έχουμε να κάνουμε με αμαρτωλά υποκείμενα του φθαρτού κόσμου δηλαδή άστοχους συνανθρώπους που αναζητούν τη διέξοδο του τάφου. Συνεπώς δεν είχε ποτέ και δεν έχει κανένα νόημα η συζήτηση περί της ύπαρξης πολλών «εκκλησιών», υποβιβάζοντάς την στο επίπεδο μίας ακόμη Θρησκείας ή Ομολογίας, οι οποίες θα πρέπει να δρουν δήθεν συμπληρωματικά μεταξύ τους με αγάπη, μιας και τάχα η καθεμιά κατέχει ψήγματα ή μέρη αληθείας που θα πρέπει κάποτε να συνενωθούν συμπληρώνοντας το οικουμενιστικό παζλ μιας «Νέας Εποχής». Ο «Οικουμενισμός» σήμερα είναι η αίρεση των αιρέσεων. Το νέο «φρούτο» της νεωτερικότητας. Η Εκκλησία του Χριστού όμως βρίσκεται και θα βρίσκεται στον χώρο του Οικουμενικού, όπως προσδιόρισε τις βάσεις της ο Απόστολος των Εθνών Παύλος θέτοντας το επιστέγασμα στο εκκλησιαστικό οικοδόμημα. Γι’ αυτό και είναι λάθος να λέμε π.χ. η Εκκλησία της Ελλάδος, της Κύπρου, της Ρωσίας, της Ουκρανίας, της Αμερικής, της Αυστραλίας κ.ο.κ. αλλά είναι η Εκκλησία στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στη Ρωσία, στην Ουκρανία, στην Αμερική, στην Αυστραλία κ.ο.κ. Αν υπήρχαν πολλές εκκλησίες, τότε θα υπήρχαν και πολλοί Χριστοί, πράγμα όχι απλά αιρετικό αλλά και ανόητο.
Εξυπακούεται ότι σε αιρετικό πλαίσιο δεν νοείται καν υποψία Εκκλησίας. Ούτε η Εκκλησία χωρίζεται, διαχωρίζεται, διασπάται, σχίζεται, αποχωρεί κλπ. Πληγώνεται όπως ο ιδρυτής της επάνω στον Σταυρό και κατόπιν θριαμβεύει. Δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά άλλωστε. Οι πιστοί μεταξύ τους κατά καιρούς χωρίζονται, διαχωρίζονται, διασπώνται, σχίζονται, αποχωρούν. Αλλά αυτό αποτελεί πρόβλημα των ιδίων. Πρόβλημα πρώτιστα στη σχέση τους με τον Θεό, κατόπιν στη σχέση τους με τον πνευματικό τους και τελικά στη σχέση τους με τον εαυτό τους. Σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί εκκλησιαστικό πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί κοινωνικά. Ούτε είναι θέμα αριθμητικό και δεν μετράται το επίπεδο της αλήθειας με τον πλήθος των πιστών. Όσοι κι αν εγκαταλείψουν την Εκκλησία, «τρεις κι ο κούκος» να παραμείνουν, παραμένει Μία και Οικουμενική διότι ο ιδρυτής της είχε και έχει τον χαρακτήρα αυτόν. Τούτο φαίνεται πολύ καθαρά μέσα στα μάτια των ανθρώπων. Λευκοί, μαύροι, κίτρινοι και κόκκινοι, αλλοεθνείς και αλλόθρησκοι, όλοι ψηφίδες με κοινή καταγωγή. Ανοίγει η καρδιά σου όταν συναντάς συνανθρώπους όπου κι αν είναι ό,τι κι αν είναι. Εικόνες Χριστού, αδέλφια οικουμενικά σε μιαν ανθρωπότητα που επιθυμεί με πάθος την αστείρευτη Ζωή. Κι αυτό μόνο εις το όνομα Ιησού Χριστού του Εσταυρωμένου συντελείται, εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ο Α.Κ.Σαραντίδης είναι δάσκαλος στην Καβάλα και πολιτικός επιστήμων
