ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Κ. ΣΑΡΑΝΤΙΔΗ
Νέα εκκλησιαστική γραφή
Με πολύ κόπο, προβληματισμό, και σκέψη γράφεται το παρόν κείμενο. Κυριολεκτικά σέρνεται στο χαρτί. Μάλλον πρόκειται για σκέψεις που θέλουν να μοιραστούν σε συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό. Σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν κατευθυντήριες οδηγίες. Όχι ότι δεν θα μπορούσαν. Κάθε πιστός έχει ελεύθερα το δικαίωμα της γνώμης του. Φρονούμε όμως ότι υπάρχουν ασύγκριτα ικανότεροι και αρμοδιότεροι για τα καυτά εκκλησιαστικά θέματα και για να καθοδηγούν, πάντοτε μέσα από την Ιερά Παράδοση. Στην πραγματικότητα, ο Χριστός διά μέσου φωτισμένων δασκάλων. Και ευτυχώς αυτοί σήμερα υπάρχουν. Λίγοι μα αποτελεσματικότατοι. Πάντα υπήρχαν, Θεία Προνοία. Οι υπόλοιποι, ας ακολουθούμε με τον προσωπικό μας λόγο αλλά με το κεφάλι χαμηλά.
Στατιστικά δεν είναι γνωστό πόσοι από όσους παρακολουθούν στενά και με αγωνία τα εκκλησιαστικά δρώμενα τουλάχιστον του τελευταίου έτους αντιλαμβάνονται τι γίνεται. Δεν θα είναι πολλοί. Αλλά και από τη μικρή αυτή μερίδα, λόγω της περιπλοκότητος των θεμάτων που το ένα υπερκαλύπτει το άλλο και αντίστροφα και συνεχώς προκύπτουνε νέα, οι απόψεις να διίστανται και να αποκλίνουν. Όχι πολύ. Αρκετά όμως για να μην είναι δυνατόν να καταγραφεί μια ξεκάθαρη θέση αντίδρασης. Σε αυτή την περίπτωση, η λύση είναι η αναβολή μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο, για να μην υπάρξουν εν θερμώ βεβιασμένες κινήσεις που θα αποβούνε προς ζημία του ποιμνίου.
Θα πει κανείς, «εδώ υπάρχουν μείζονα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά προβλήματα, προβλήματα εθνικής ασφαλείας και κυριαρχίας, κι εσείς ασχολείστε με Κολυμπάρι, με αυτοκέφαλη Ουκρανία, με ερμηνείες Κανόνων, με συνοδικές και επισκοπικές αποφάσεις;» Λογική η απορία για εκκοσμικευμένους ενεργούς πολίτες που η ακτίνα δράσης τους φθάνει μέχρι τα όρια του τάφου τους στο νεκροταφείο ή τώρα και στο αποτεφρωτήριο της περιοχής τους, και θέλουν να αφήσουν στο περιβάλλον τούς υδρογονάνθρακες της σήψης τους ή την τέφρα της έντονης οξείδωσής τους. Ας μας επιτρέψουν όμως να υπάρχουμε και όσοι θέλουμε να το απογειώσουμε στα όρια του μνήματος στο κοιμητήριο των πατέρων μας και να αφήσουμε στους επόμενους λείψανα αγίων. Το ένα από το άλλο τα διαχωρίζει χάσμα μέγα και ασύνδετο. Αλλά και να μην επιτρέψουν, η πορεία ημών και υμών, είναι μονόδρομος στην αθανασία. Το θέμα είναι από ποια μεριά.
Και επειδή το μέρος είναι ξεκάθαρο και η αποκάλυψη ξεκάθαρη δίχως ψεγάδι και αμφιβολία για όσους έμαθαν από νωρίς να βλέπουν, και όχι απλά να κοιτάζουν και να έχουν πεισθεί από τον κατάσκοπο Δαίμονα της γειτονιάς τους ότι δεν υπάρχει ούτε ο ίδιος ούτε ο αόρατος κόσμος – τι τεράστια επιτυχία στ’ αλήθεια, να είναι πεπεισμένοι από τον ανθρωποκτόνο Εωσφόρο ότι δεν υπάρχει εχθρός – είναι πολλοί που επέλεξαν τοποθεσία. Αυτοί λοιπόν, θα μιλάμε για όλα τα παραπάνω που οι πολλοί τα θεωρούν ασήμαντα διότι από τη δράση και την αντίδρασή μας εξαρτάται η σωτηρία.
Την κολυμπάρια σύναξη των 10 προκαθημένων που κουβαλήσανε μαζί τους και από 23 γλάστρες ο καθένας, είναι δύσκολο να την εκλάβει κάποιος ως πηγή δεινών. Και όμως είναι. Δεκαετίες ετοιμάζονταν και στανικά επιβλήθηκε. Σε όσους θέλησαν. Με Μυστήρια έγκυρα μεν προ συνοδικής καταδίκης, και ιερείς να ψεύδονται επί της Αγίας Τράπεζας ότι ο επίσκοπός τους ορθοτομεί – οι περισσότεροι για τους περισσότερους – και για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, δηλαδή για πάντα. Το είχαμε χαρακτηρίσει γελοιότητα και κατάντημα. Και ψεύδονται καί παραπλανούν καί είναι επικίνδυνο για την ψυχή των ιδίων. Μέχρι να έλθει η συνοδική καταδίκη δεν έχουμε καμία δουλειά με αυτούς. Ας τελούν τα έγκυρα μόνοι τους, που δεν γίνεται. Ίσως να αποτελέσει έναν τρόπο οι άδειοι ναοί να τους συνετίσουν. Ούτε αυτό όμως θα γίνει είτε από το τέλος είτε από την αρχή.
Από την άλλη, με δεδομένο πως πανελληνίως, Μυστηριακώς τρεις φωλιές αποτειχισμένες εντελώς από την αίρεση και τα σχίσματα υπάρχουν για την ώρα και αυτές στον βορειοελλαδικό χώρο, πού θα πάει όλος αυτός ο λαός; Το μικρό ποίμνιο. Τα νησιά; Με δεδομένο ότι προ συνοδικής καταδίκης που δεν φαίνεται και δεν θα φανεί Σύνοδος Ορθόδοξη, αφού τα Μυστήρια είναι έγκυρα, ο κάθε πιστός πρέπει να σηκώνει ο ίδιος το βάρος και να απομακρύνεται συνεχώς. Η θεωρία των συγκοινωνούντων ας εγκαταλειφθεί εντελώς. Αν π.χ. επίσκοπος συλλειτουργήσει με αφορισμένο και συνεπώς ακοινώνητο εκτός εκκλησιαστικού σώματος, ο παπάς που θα τελέσει βάπτιση ή γάμο ή κηδεία θα ακυρώνονται; Προσπάθεια για αύξηση του αριθμού των αποτειχισμένων ιερωμένων ας είναι ο ένας στρατηγικός στόχος και η ολοένα μεγαλύτερη απομάκρυνση των πιστών όχι μόνο από σχισματικούς και αιρετίζοντες αλλά και χλιαρούς και παραδοσιακούς που προσπαθούν παρά την ενημέρωση που τους γίνεται να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα, ο δεύτερος.
Πηγή της κακοδαιμονίας, η λεγόμενη Σύνοδος της Κρήτης. Η Ιερά Σύνοδος όμως της Ιεραρχίας της Ελλάδος τον Μάιο του 2016, έναν μήνα πριν από το Κολυμπάρι, πήρε την ιστορική απόφαση να μην υπάρχει η λέξη «εκκλησίες» στο κείμενο. Αυτό, το άλλαξε με δική του ευθύνη, ίσως και πρωτοβουλία, ο Αθηνών Ιερώνυμος ως primus sine paribus, είτε πιεζόμενος από τον Βαρθολομαίο με πιθανότερο μοχλό τις λεγόμενες Νέες Χώρες, ίσως και ποινικά παραπτώματα, είτε ήταν θεατρική προσυμφωνημένη και σκηνοθετικά καλοστημένη παράσταση την οποία υπέγραψαν 23 από τις 24 παρούσες γλάστρες. Συνεπώς και 23 από τους 82 της εξ Αθηνών Ολομέλειας. Ένας (1) που αντιστάθηκε σθεναρά, λίγο έλειψε να γράψει ιστορία. Τη διέγραψε όμως τρία χρόνια αργότερα, γινόμενος ο θεωρητικός του ουκρανικού σχίσματος και μέντορας των δελτίων τύπου, το οποίο μόνο διοικητικό θέμα δεν είναι.
Εδώ ακριβώς αρχίζει να διαφαίνεται η νέα εκκλησιαστική νομική γραφή. Ο Αλβανίας στο Κολυμπάρι την προσχημάτισε λέγοντας ότι έχουμε άλλον τύπου συνόδου. Συμφωνούμε. Ούτε αγία ούτε μεγάλη ούτε σύνοδος, για λόγους που έχουν επεξηγηθεί στο παρελθόν. Ο νυν Αυστραλίας Μακάριος εξήγγειλε τη νέα αρίθμηση ως 1η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος. Έπεται συνέχεια. Τίτλοι τέλους στις εννέα, έστω επτά γι’ αυτούς. Υπενθυμίζουμε ότι στο Κολυμπάρι δεν έγινε η αμνήστευση του Οικουμενισμού μόνο με την Ενότητα των σχέσεων Ορθοδοξίας με τον λοιπό χριστιανικό κόσμο, που μόνο χριστιανικός δεν είναι αφού χριστιανός είναι μόνον όποιος ομολογεί αληθινό Χριστό και όχι αιρετική καρικατούρα δηλαδή είδωλο. Σύγχρονοι ειδωλολάτρες είναι οι άνθρωποι και όσο καθαρότερα τους το πούμε τόσο γρηγορότερα θα σωθούνε κάποιοι. Υπάρχουν συμπεφωνημένες πλήθος άλλων κακοδοξιών και αιρέσεων: Πλήρης αποδοχή του ΠΣΕ, Κειμένου Τορόντο, μεικτοί γάμοι, θεωρία του προσώπου… Η νέα εκκλησιαστική γραφή ολοκληρώνεται – και δεν γνωρίζουμε ποια άλλη θα προστεθεί στον κατήφορο αυτό – με τις επίσημες ανακοινώσεις επιτροπών επί του τύπου μετά από συνοδικές εργασίες με Ημερήσια ή μη Διάταξη. Κατόπιν μπορεί να παραπέμπεται και σε επιτροπές προς αποφυγήν της Ολομέλειας.
Τον Οκτώβριο του ιδίου έτους (2016), η ίδια Σύνοδος ανέχθηκε το Κολυμπάρι αλλά το θέμα και μάλιστα ως σοβαρότατο στο οποίο θα έπρεπε να πάρει θέση με διευρυμένη πλειοψηφία δύο τρίτων, δεν μπήκε ποτέ σε ψηφοφορία κανονικώς. Αναγνώστηκε μια εισήγηση επισκόπου ενημερωτική και τίποτα παραπάνω. Το ίδιο επαναλήφθηκε προ ημερών (2019) για το ουκρανικό. Η νέα θεσμική μορφή θέλει τους εκπροσώπους τύπου να ανακοινώνουν ως απόφαση, την ενημέρωση. Το κυρίως θέμα το παίρνει επάνω του ο Αρχιεπίσκοπος με αναγνώριση δικαιώματος που δεν έχει, δίχως ψηφοφορία. Αλλά και με ψηφοφορία, το συγκεκριμένο είναι άκυρο. Σε συλλόγους διδασκόντων και άλλα συλλογικά όργανα, απόφαση αντίθετη με το Σύνταγμα και την κείμενη νομοθεσία έστω και ομόφωνη, είναι άκυρη. Το γνωρίζουμε όσοι περάσαμε από κει. Κατ΄ αναλογίαν, οποιοδήποτε εκκλησιαστικό σώμα αν αποφασίσει ο,τιδήποτε αντίθετο προς την Ιερά Παράδοση, δεν είναι απόφαση και δεν υφίσταται καν.
Η Ιεραρχία λοιπόν εγκαινιάζει μια νέα νομιμοφανή γραφή μη ψηφοφορίας και ως αποφάσεις πλασάρει τα ανακοινωθέντα δελτία τύπου τα οποία συντάσσονται εκ των υστέρων και εν αγνοία των πολλών οι οποίοι περιέργως όταν το μαθαίνουν δεν αντιδρούν. Πίσω από όλο αυτό το σκηνικό κρύβεται προσεκτικά ένα πρωτείο εξουσίας δεσποτικής και μάλιστα με προσπάθεια ψευδοδογματικής κατοχύρωσης σε δήθεν πρωτείο Πατρός, κατά τη ζησιούλεια αίρεση.
Με δεδομένο ότι η κανονική απόφαση είναι εκ των πραγμάτων και παραμένει αυτή του Μαΐου του 2016 αφού ούτε αναιρέθηκε με νέα ούτε ακυρώθηκε από Σύνοδο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Σύνοδος έστω και τυπικά ενήργησε ορθόδοξα άσχετα αν στην πραγματικότητα ξέρουμε τι γίνεται; Από κάπου θα πρέπει να το πιάσουμε σταθερά, ένα θέμα που συνεχώς γίνεται και πιο πολύπλοκο και δύσκολο. Για το αν Σύνοδος ορθοτομεί πώς θα αποφανθούμε σίγουρα θετικά ή αρνητικά όταν πλέον δεν ψηφίζουν; Απόφαση ουσιαστικά δεν υπάρχει όσο κι αν ισχυρίζονται το αντίθετο. Μεμονωμένα όμως κάθε επίσκοπος που αποδέχεται το Κολυμπάρι εμπίπτοντας στον 15ο, ανεπιφύλαχτα μπορεί να ελεγχθεί. Δεν είναι ανάγκη πλέον να τους πολεμάς με τα μέσα που αυτοί χρησιμοποιούν;
"- Αποφασίσατε Σεβασμιώτατοι ή όχι συνοδικά τον Μάιο του 2016 ότι στο Κολυμπάρι δεν θα αναγράφεται η λέξη «εκκλησία» για τους αιρετικούς;
- Ναι, αλλά μας υπερβαίνει η Απόφαση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, τι να κάνουμε;"
Εκεί να αρχίζει το ξήλωμα.
"Ούτε Αγία ούτε Μεγάλη ούτε Σύνοδος, για τους λόγους που έχουμε αναλύσει πολλοί.
Η τελευταία ορθόδοξη απόφαση που πήρατε για το θέμα ήταν τότε, τον Μάιο του 2016.
Έκτοτε, γιατί δεν ψηφίζετε;
Δείξτε μας τα συνοδικά Πρακτικά με τις υπογραφές σας.
Και το τελευταίο Σωματείο σε αρχαιρεσίες ή άλλα θέματα κρατά πρακτικά.
Τα δικά σας πού είναι;|
Πηγαίνοντάς το ένα βήμα πιο πέρα, θα λέγαμε ότι αυτοί οι διάλογοι ναι μεν να είναι δημόσιοι αλλά να περιβάλλονται και από νομική ισχύ. Δεν είναι δυνατόν να πολεμάς κάτι και να μη χρησιμοποιείς μερικά από τα όπλα του. Δεν γίνεται. Μια Σύνοδος πέρα από τον πνευματικό της χαρακτήρα έχει άμεση σχέση με την Πολιτεία. ΦΕΚ, έγγραφα, εγκύκλιοι, μισθοδοσία, καταστάσεις, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ορκωμοσία, διαπιστευτήρια κλπ. Αυτά, καλώς ή κακώς υπάρχουν και μάλιστα συνταγματικά κατοχυρωμένα. Όταν εκ των έσω επιχειρείται παραλλαγή και αλλαγή βασικών δομών, ο πολίτης ως το ελάχιστο και ο πιστός το μέγιστο, οφείλει να αντιδράσει είτε ατομικά είτε συλλογικά. Τα παραπάνω ενδεικτικά ερωτήματα και διάλογοι δεν θα ήταν καθόλου παράξενο να επιδοθούν εξωδίκως με παραγγελία δικαστικού επιμελητή «εις αυτόν εις τον οποίον απευθύνονται προς γνώσιν του και για τις νόμιμες συνέπειες». Και να ακολουθήσουν προσφυγές. Καλές οι ανοικτές επιστολές και η αρθρογραφία και οι νουθεσίες και οι παρακλήσεις. Ανήκουν όμως τα περισσότερα εις τον χώρον της λογοτεχνίας και από λογοτεχνία η αίρεση και το σχίσμα δεν καταλαβαίνει. Συνεπώς, κάποιοι δεν έχουν και πολύ άδικο όταν ομιλούν περί χαρτοπόλεμου και μάλιστα όταν γνωρίζουμε πολύ καλά ότι υπό αυτές τις συνθήκες και ανθρωπίνως, Σύνοδος Ορθόδοξη δεν πρόκειται με τέτοια σύνθεση να συνέλθει. Οι άνθρωποι πλέον δεν ψηφίζουν καν. Ούτε ως Σώμα λαμβάνουν οι περισσότεροι τον λόγο. Αυθαιρετούν, υποκρίνονται και αποκρύπτουν την αλήθεια. Όχι όλοι, βέβαια.
Από κει και πέρα, η αντίσταση με Ιερούς Κανόνες δεν μπορεί παρά να στρέφεται στην Κρήτη. Αλήθεια, υπάρχει επίσκοπος που αποδέχεται το ουκρανικό ψευδοαυτοκέφαλο και δεν αποδέχεται το Κολυμπάρι; Ουδείς. Διότι η σχέση τους είναι άμεση. Όποιος αποδέχεται το Κολυμπάρι, να εμπίπτει στον 15ο Κανόνα. Να πολλαπλασιαστούν οι αποτειχίσεις για το Κολυμπάρι. Η αντίδραση περνά μέσα από αυτό και αυτό ας γίνεται κατανοητό για τις περεταίρω αποφάσεις. Για την Ουκρανία πώς θα το δέσει κάποιος με Κανόνες για να αποτειχιστεί; Για να το φθάσει εκεί που πρέπει θα πρέπει να συντάξει διδακτορική διατριβή! Για να διαφανεί ότι είναι και δογματική αίρεση. Αλλά θέλει δουλειά, και το κυριότερο, όσοι καραδοκούν θα αρπάξουν την ευκαιρία για να συκοφαντήσουν την αποτείχιση. Ελάχιστοι θα μπορούσαν να το κάνουν. Για καθαρό σχίσμα δεν προβλέπεται αποτείχιση.
Το Κολυμπάρι είναι ο εύκολος στόχος για όποιον θέλει να αντιδράσει και να το χτυπήσει. Για ανειδίκευτους στα πνευματικά αλλά και διότι είναι η πηγή του κακού που θα φέρει κι άλλα. Ποιος κυνηγός θα άφηνε τέτοια ευκαιρία; Συνεπώς, γυρνάμε πάλι στον 15ο Κανόνα. Στα εύκολα δηλαδή, έτσι όπως έγινε. Τελικά, ας αρχίσει να γίνεται συνειδητό ότι τα περιθώρια θα στενεύουν και την πραγματική Εκκλησία θα τη βρίσκουμε πλέον σε βουνά, σε οροπέδια, και σε αίθουσες μέσα στην πολυκοσμία.
