ΔΥΤΙΚΟΙ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

 

 

ΔΥΤΙΚΟΙ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Μὲ συμμάχους «Ὀρθοδόξους»

 

 

Δὲν ἡσύχασε ὁ Διάβολος οὔτε θὰ ἡσυχάσει ἀπὸ τὸ νὰ διώκει καὶ νὰ πολεμεῖ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πρώτης χιλιετίας ξεσήκωσε τοὺς Ἑβραίους κατ᾽ ἀρχὴν καὶ κατόπιν τοὺς εἰδωλολάτρες, ποὺ προκάλεσαν φοβεροὺς διωγμοὺς καὶ μαρτύρια ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, δὲν κατόρθωσαν ὅμως νὰ τὴν ἐκθεμελιώσουν, ὅπως ἐπεδίωκαν, γιατί ἀκρογωνιαῖος λίθος καὶ θεμέλιό της εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός. Μετὰ τὸν θρίαμβο ποὺ τῆς ἐξασφάλισε, θεόθεν παρακινηθείς, ὁ ἰσαπόστολος αὐτοκράτωρ Μ. Κωνσταντῖνος ἀντιμετώπισε χειρότερους ἐχθρούς, ἐσωτερικοὺς τώρα, ἀπὸ τὰ σπλάγχνα της, τὶς πάμπολλες αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα, τὰ ὁποῖα ἀπέκοψε μὲ τοὺς Ἁγίους καὶ Θεοφόρους Πατέρες ὡς σεσηπότα τμήματα καὶ διεφύλαξε τὴν ὑγεία καὶ τὴν πνευματική της δύναμη καὶ ἰκμάδα.

Ἡ μεγάλη ἀπειλὴ τοῦ ἀντιχρίστου Ἰσλὰμ ἀπὸ τὸν 7^ο αἰώνα ἀφήρεσε ζωτικὸ χῶρο τῆς κοσμοεξάκουστης χριστιανικῆς αὐτοκρατορίας σὲ ἐπαρχίες τῆς Ἀσίας καὶ τῆς Ἀφρικῆς καὶ προσέθεσε νέους μάρτυρες στὸ Ἁγιολόγιό της, ὡς ἀντιστάθμισμα ὅμως αὐτῆς τῆς ἐδαφικῆς ἀπωλείας προνόησε ὁ Θεὸς τὴν ἐξάπλωση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως στὸν Βορρᾶ, στοὺς σλαβικοὺς λαούς, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἡ Μεγάλη καὶ Ἁγία Ρωσία ἐδόξασε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ δοξάσθηκε ἀπὸ αὐτήν.

Ἀσφαλῶς δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν ἀπόσχιση τοῦ Παπισμοῦ ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία στὰ μέσα τοῦ 11^ου αἰῶνος, τὸ 1054, καὶ τὴν προσπάθεια τῶν Δυτικῶν νὰ καταστρέψουν τὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὶς σταυροφορίες καὶ τὴν Οὐνία, ἡ Κωνσταντινούπολη εἶχε ἀποκτήσει ἕναν ὁμόδοξο δυνατὸ σύμμαχο, τοὺς Ρώσους, εἰς τοὺς ὁποίους μετέδωσε βέβαια τὴν Ὀρθοδοξία, ἀπολαμβάνοντας ὅμως ἐπὶ αἰῶνες ἀφοσίωση, ὑποστήριξη, παρηγορία καὶ ἀπέναντι τῶν Φράγκων τοῦ πάπα, ἀλλὰ καὶ ἀπέναντι τοῦ νέου ἰσχυροῦ Ἰσλὰμ τῶν Ὀθωμανῶν στοὺς ὁποίους ὑπετάγη κατὰ τὴν τραγικὴ ἅλωση τοῦ 1453.

Κανένας δὲν θὰ περίμενε ὅτι στὶς ἀρχὲς τῆς τρίτης χιλιετίας, καὶ ἀφοῦ παρὰ τὶς προσπάθειές της ἡ Δύση καθ᾽ ὅλην τὴν διάρκεια τῆς δεύτερης χιλιετίας δὲν μπόρεσε νὰ διασπάσει καὶ νὰ διαιρέσει τοὺς Ὀρθοδόξους, κατορθώνει τώρα στὶς ἀρχὲς τῆς τρίτης χιλιετίας νὰ προκαλέσει ἀντιπαλότητα καὶ σύγκρουση, μεταξὺ τῶν δύο ἰσχυρῶν τους κέντρων, τὴν ἱστορικὴ Κωνσταντινούπολη, ἐξασθενημένη τώρα πολιτικὰ καὶ ἐκκλησιαστικά, καὶ τὴν ἰσχυρὴ κοσμοκράτειρα Μόσχα, τὴν ὁποία οἱ Δυτικοὶ ὑπολογίζουν, φθονοῦν, πολεμοῦν καὶ ἐπιδιώκουν μὲ κάθε τρόπο νὰ τὴν ταπεινώσουν.

Δὲν μπόρεσαν νὰ τὸ καταφέρουν με τὴν ὑπὸ ἀμερικανικὴ προστασία καὶ στέγη φιλοπαπικὴ καὶ φιλοπροτεσταντικὴ ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης τὸ 2016. Τὸ ἐπιχειροῦν τώρα μὲ μεγαλύτερο θράσος ὡς νέα σταυροφορία ἐναντίον τῆς Ρωσίας, μὲ ἀφορμὴ τὸ Οὐκρανικὸ Ζήτημα καὶ σταυροφόρους τοὺς Οὐνίτες καὶ τοὺς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας, στοὺς ὁποίους ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, συμμαχώντας μὲ τοὺς νέους σταυροφόρους τοῦ πάπα, ὁ ὁποῖος προσποιεῖται τὸν οὐδέτερο, προσέδωσε κῦρος καὶ ἰσχὺ μὲ τὴν ἀντικανονικὴ καὶ ἀντισυνοδικὴ παραχώρηση αὐτοκεφαλίας, ἀγνοώντας τὴν κανονικὴ καὶ νόμιμη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἰσχυρὴ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, στὴν ὁποία ἐκκλησιαστικὰ ἀνήκει ἡ Οὐκρανία.

Γιὰ πολλοὺς Ὀρθοδόξους εἶναι καὶ θὰ εἶναι ἀδύνατο καὶ ἀδιανόητο νὰ συστρατευθοῦμε μὲ τοὺς νέους Φράγκους σταυροφόρους τοῦ Βατικανοῦ καὶ τῆς Ἀμερικῆς. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὅπως ἀντιδράσαμε, ὄχι μόνο μὲ λόγια «πτεροέντα», ἀλλὰ καὶ μὲ ἔργα, μὲ τὴν εὐλογημένη ἀποτείχιση, ἐναντίον τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, ἀντιδροῦμε καὶ τώρα μὲ λόγια καὶ μὲ ἔργα ἐναντίον τῆς ψευδοαυτοκεφαλίας ποὺ παρεχώρησε ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος στοὺς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας ἐνισχύοντας τὴν ἄσκηση βιαιοτήτων ἐναντίον τῶν ἐκεῖ Ὀρθοδόξων καὶ διακινδυνεύοντας πανορθόδοξο σχίσμα. Τρίβουν τὰ χέρια τους, χαίρουν καὶ ἀγάλλονται οἱ αἱρετικοὶ Παπικοὶ καὶ Προτεστάντες, γιὰ τὴν διαφαινόμενη ὁριστικὴ ρήξη Κωνσταντινούπολης καὶ Μόσχας.

Ἡ «Θεοδρομία» τὸ ἐπιστημονικὸ θεολογικὸ περιοδικὸ τῆς «Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν» ἔκλεισε τὴν εἰκοσαετία τῆς ἔκδοσής του (1999-2018) δημοσιεύοντας τὰ «Πρακτικά» τῆς ἐπιτυχημένης Ἡμερίδας μὲ τίτλο: «Ὀρθοδοξία καὶ Κολυμπάρι. Δύο χρόνια μετά», ποὺ ἔλαβε χώρα στὴν Θεσσαλονίκη στὶς 16 Ἰουνίου τοῦ 2018. Ἀρχίζουμε σὺν Θεῷ τὴν νέα περίοδο μὲ τὴν δημοσίευση ἐντὸς τοῦ Ὀκτωβρίου, τῶν «Πρακτικῶν» τῆς ἐπίσης πολὺ ἐπιτυχημένης Ἡμερίδος μὲ τίτλο «Τὸ Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο καὶ ἡ νέα Ἐκκλησιολογία τοῦ Φαναρίου». Στὸ πρῶτο μέρος τοῦ διπλοῦ τεύχους παρατίθενται οἱ ἐνδιαφέρουσες ὀκτώ εἰσηγήσεις καὶ τὰ «Πορίσματα» τῆς Ἡμερίδας, ἐνῶ στὸ δεύτερο ἐπιλέξαμε καὶ δημοσιεύουμε σχετικὰ μὲ τὸ Οὐκρανικὸ Ζήτημα κείμενα, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν. Μὲ πολλὴ χαρὰ παραδίδουμε καὶ αὐτὸ τὸ ἐμβληματικὸ διπλὸ τεῦχος στοὺς συνδρομητὲς καὶ ἀναγνῶστες τῆς «Θεοδρομίας», ἐλπίζοντες καὶ εὐχόμενοι νὰ μὴν εὐοδωθοῦν τὰ σχέδια τῶν νέων σταυροφόρων καὶ τῶν συμμάχων τους ἐναντίον τῆς φίλης Ὀρθοδοξίας.