Χριστούγεννα κι εφέτος αδέλφια!
Κοντεύουν Χριστούγεννα του 2018 και η μέρα πάει να ξημερώσει. Η παρέα των νέων, μετά την ολονύχτια διασκέδαση, φθάνει στην Πλατεία Συντάγματος και καταλήγει σε ένα από τα γνωστά στέκια τής κάτω πλευράς για να χορτάσει την πείνα με μερικά burger.
Ο κόσμος δεν είναι πολύς. Σε μια γωνιά του καταστήματος μια γριούλα πίνει κάποιο ζεστό ρόφημα. Η εμφάνισή της μαρτυρά ότι προφανώς είναι άστεγη και έχει βρεί καταφύγιο εκεί για λίγη ζεστασιά.
Ένας από τους νέους της παρέας, βλέποντας πως περισσεύει φαγητό, πλησιάζει και προτείνει στη δύστυχη γυναίκα να δεχθεί λίγο από το περίσσευμα, μα η απάντηση που λαμβάνει είναι αφοπλιστική! Ευχαριστώ αλλά νηστεύω!
Ποιός να το πίστευε! Μα είναι δυνατόν, νηστεύουν και οι άστεγοι; Αυτοί καλά - καλά δεν βρίσκουν να φάνε και νηστεύουν; Εδώ μιλάμε για επιβίωση.
Εκείνη η άγνωστη γριούλα στα πρόσωπα των νέων του περιστατικού έλεγξε τον πολιτισμό μας. Μπορεί να μένει στο δρόμο αλλά έχει συνείδηση πίστης. Πιθανόν να μην ήξερε πολλά γράμματα, αλλά η καρδιά της φαίνεται ότι ξέρει να διαβάζει καλά.
Μα θα μου πείτε, στην εποχή μας, η θρησκευτική πίστη και συνεπώς η νηστεία ταιριάζουν πιο πολύ στους λιγότερο μορφωμένους. Αυτά τα πράγματα δεν είναι σήμερα και πολύ της μόδας. Ίσως να χρειάζονταν τότε που ο λαός ήταν πάνω - κάτω αγράμματος.
Κι όμως στην εποχή μας, στην μοντέρνα κοινωνία μας, μπορεί να μην νηστεύουν οι χορτασμένοι αλλά νηστεύουν οι φτωχούληδες του Θεού.
Η γιαγιούλα της περιγραφής, παρότι ζούσε στο περιθώριο, ξεχασμένη, έδειχνε να περιμένει Χριστούγεννα, ήθελε κι αυτή να συμμετέχει στη μεγάλη χαρά και φαίνονταν ότι θα το έκανε με τρόπο απλό, αφτιασίδωτο κι η περήφανη απάντησή της δεν μαρτυρούσε πως είχε παράπονο, παρόλη τη δυστυχία της.
Έχουμε άραγε, εμείς οι βολεμένοι της εποχής, λίγη από τη συνείδηση της πονεμένης αυτής γυναίκας; Μπορούμε να καταλάβουμε τι πρόκειται να συμβεί; Περιμένουμε κάτι;
Κατακλύζουμε τις ψησταριές και τα γυροπωλεία όπως κάναμε και τον άλλο καιρό. Ξεχάσαμε πώς περίμεναν οι παλιότερες γενιές τα Χριστούγεννα. Και ξέρετε δεν πάει καιρός, τέσσερις γενιές πριν από εμάς οι Μακεδόνες, οι Ηπειρώτες κι οι Θράκες ζούσαν σκλάβοι, και δυο φορές τόσες όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες, μα ήξεραν να περιμένουν Χριστούγεννα. Ίσως μου πείτε ότι έτσι εξηγείται.Επειδή ζούσαν σκλάβοι. Τώρα είμαστε ελεύθεροι, γίναμε και Ευρωπαίοι. Άλλωστε τα Χριστούγεννα είναι χαρά.
Αλήθεια αδέλφια, πώς θα καταλάβουμε ότι ήλθαν Χριστούγεννα; Επειδή στολίσαμε; Επειδή θα έχουμε διακοπές; Επειδή θα κάνουμε ψώνια ή θα ανταλλάξουμε δώρα; Μήπως επειδή θα τρέξουμε στα ρεβεγιόν; Φτάνουν άραγε τα λαμπιόνια, οι γιρλάντες κι οι στολισμοί να φωτίσουν τις καρδιές μας;
Πόσοι από εμάς θα πάμε στην εκκλησιά; Πόσοι προετοιμαστήκαμε όπως παραγγέλει η παράδοσή μας; Δεν χρειαζόμαστε άραγε κάτι να αλλάξει στη ζωή μας; Δεν ψάχνουμε ευκαιρία για επανεκκίνηση, για ανάταση ψυχική;
Φοβάμαι αδέλφια πως ξεγελαστήκαμε για καλά. Δεν φοβόμαστε μήπως μας νηστέψει ο Θεός; Δεν μας δίδαξαν τίποτε τα χρόνια της κρίσης; Μήπως νομίζουμε ότι πέρασαν τα δύσκολα;
Δεν είναι αδέλφια όλες οι μέρες ίδιες. Όλα μπορούν να γίνουν στον καιρό τους. Και το φαγητό και οι διασκεδάσεις. Άς βάλουμε τη ζωή μας σε τάξη, ας μην τη ζούμε μόνιμα σε ευθεία γραμμή.
Χριστός γεννάται αδέλφια, δοξάσατε!
ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟ: http://aktines.blogspot.com/2018/12/blog-post_615.html
