Παγκοσμιοποίηση και οικουμενισμός

 

Μ.Ε. Λαγκουβάρδου

Στη συζήτηση που έγινε στην Αμερική μεταξύ του πρωθυπουργού της Ελλάδος αείμνηστου Γεωργίου Παπανδρέου και του τότε προέδρου των ΗΠΑ Λύντον Τζόνσον, για το Κυπριακό, ο Γεώργιος Παπανδρέου είπε, ότι το Σύνταγμα της Ελλάδος δεν επιτρέπει την παραχώρηση εδάφους της χώρας σε άλλη χώρα. Ο Τζόνσον απάντησε στον Έλληνα πρωθυπουργό με τη φράση « γ…. το Σύνταγμα»!
Η χαρακτηριστική αυτή στάση των δύο πολιτικών ηγετών δείχνει το είδος της εξουσίας στην οποία πίστευαν, ο μεν πρώτος στην εξουσία με ηθικά όρια κι ο δεύτερος στην εξουσία δίχως ηθικά όρια. Ανάλογη είναι και η στάση των θρησκευτικών ηγετών του Δυτικού Κόσμου και των επισκόπων της Ορθοδοξίας. Η πίστη στο είδος της εξουσίας χωρίς ηθικά όρια στον πολιτικό τομέα γέννησε την παγκοσμιοποίηση στο εμπόριο και στην πολιτική και στον θρησκευτικό τομέα γέννησε τον οικουμενισμό στη θρησκεία. Οικουμενισμός είναι η παγκοσμιοποίηση στη θρησκεία.

Η παγκοσμιοποίηση κι ο οικουμενισμός μοιάζουν γιατί κι οι δυο αυτές έννοιες έχουν κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα την απόλυτη εξουσία στην οποία καταλήγει η δύναμη των αρχόντων (πολιτικών ή θρησκευτικών) χωρίς ηθικά όρια. Η Ορθοδοξία παραμένει πιστή στη Διδασκαλία του Χριστού, ότι ο θέλων πρώτος είναι πρέπει να είναι πάντων έσχατος. Οι επίσκοποι δεν είναι «θρησκευτικοί ηγέτες» ούτε οι πατριάρχες είναι αρχηγοί εκκλησιών, όπως αρέσκονται να ονομάζονται όσοι από αυτούς παρασύρθηκαν απ΄ την παγκοσμιοποίηση στη θρησκεία, δηλαδή τον οικουμενισμό.
Στην Ορθοδοξία το γνώρισμα ανωτερότητας είναι η αγιότητα και όχι η κοσμική εξουσία. Για τους ορθοδόξους χριστιανούς οι τιμές και οι διακρίσεις των κληρικών σαν να είναι κοσμικοί άρχοντες ( π.χ. ο επίσκοπος φέρει τον βαθμό του στρατηγού, στον πατριάρχη αποδίδονται τιμές αρχηγού κράτους κ.α.) είναι ακατανόητες και εντελώς ξένες προς την Ορθόδοξη Διδασκαλία και την Παράδοση των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας.
‘Όπως η παγκοσμιοποίηση καταργεί την ουσία της Αλήθειας, που είναι η καθολικότητα αυτής, δηλαδή η ισχύς της σε όλους τους ανθρώπους και σε όλες τις εποχές και την αντικαθιστά με την δια των όπλων καταναγκαστική επιβολή , έτσι κι ο οικουμενισμός καταργεί την πίστη στην αληθινή θρησκεία και την αντικαθιστά με την δύναμη των θρησκευτικών αρχόντων να επιβάλλουν τη θέλησή τους ,ακόμα και contra στους κανόνες της Εκκλησίας. Παντού ισχύει η δύναμη χωρίς ηθικά όρια, τόσο στην παγκοσμιοποίηση όσο και στον οικουμενισμό, που είναι όπως είπαμε το ίδιο πράγμα, η μεν πρώτη στην πολιτική και στο εμπόριο ο δε δεύτερος στη θρησκεία.
Από φιλοσοφική άποψη τόσο η παγκοσμιοποίηση όσο και ο οικουμενισμός είναι μια άλλη μορφή του μηδενισμού στον οποίο κατέληξε στην πράξη ο ορθολογισμός των Δυτικών λαών, με την έμφυτη βουλησιαρχία τους, η οποία τους χαρακτηρίζει: «Αν δεν κάνετε εκουσίως αυτό που σας λέμε, κακό για λογαριασμό σας, γιατί θα το κάνετε ακουσίως». Με αυτά τα λόγια συνόψισε τη λατρεία των Αγγλοσαξώνων για τη δύναμη δίχως ηθικά όρια, ο διάσημος Γάλλος συγγραφέας Ρομαίν Ρολλάν , σε άρθρο του γραμμένο τη δεκαετία του 1920.
«Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη σωτηρία» πρεσβεύουν οι οικουμενιστές. « Όλες οι θρησκείες είναι αληθινές» δηλώνουν ακόμα και «ορθόδοξοι» επίσκοποι , όσοι από αυτούς μολύνθηκαν απ΄ την αίρεση που συγκεντρώνει όλες τις αιρέσεις , τον οικουμενισμό και μέμφονται την Ορθοδοξία, γιατί παραμένει «αγκυλωμένη» στην πίστη της, ότι ο μόνος αληθινός Θεός είναι ο Ιησούς Χριστός.
‘Όταν οι Έλληνες ζηλεύουμε τους Δυτικούς με τον ορθολογισμό τους, ( και με το μηδενισμό τους), δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Γιατί αν όπως λένε οι οικουμενιστές όλα είναι αληθινά, αρκεί να κατέχουν αυτοί την οποιαδήποτε εξουσία, τίποτα δεν είναι αληθινό π.χ. αν η απολυταρχία είναι το αληθινό πολίτευμα και η δημοκρατία το ίδιο, τότε κανένα από τα δυο αυτά πολιτεύματα δεν είναι αληθινό.
Αν οι απλοί άνθρωποι δεν πιστεύουν πια στην πολιτική και στους πολιτικούς αυτό οφείλεται στο ότι η πολιτική έπαψε να είναι αυτό που το ίδιο το όνομά της περιγράφει, η δραστηριότητα του πολιτισμένου με την έννοια του μορφωμένου ή όπως λέμε σήμερα καλλιεργημένου ανθρώπου. Σ’ αυτό το σημείο της έκπτωσης κατάντησε η πολιτική , ώστε κανείς πια δεν πιστεύει ότι οι πολιτικοί αγαπούν τους πολίτες και αγωνίζονται για την υλική και πνευματική τους ευημερία.
Με τον ορθολογισμό τους ντρέπονται ακόμα και να μιλήσουν για καλοσύνη, για αγάπη, για φιλανθρωπία και φιλοπατρία και γενικά για τις αρετές. Η μόνη σχέση που απομένει για να συνδέει την πολιτική και τους πολιτικούς με τον πολίτη είναι η οικονομική σχέση ως δικαίωμα προσδοκίας.
Η πνευματική απογύμνωση των αρχόντων δίνει το χειρότερο παράδειγμα στους νέους, οι οποίοι με αυτά τα πρότυπα δεν πιστεύουν πουθενά και οδηγούνται στην απελπισία. Πενταπλασιάστηκαν τα τελευταία χρόνια στη Δύση οι αυτοκτονίες των νέων.
Και ενώ περιμένουμε απ΄ την Εκκλησία τη φώτιση , δυστυχώς μια μερίδα επισκόπων, ασπάστηκε τις ιδέες του Οικουμενισμού αντί να επιβλέπει (φωτίζει) και να εμβαθύνει στην πίστη των πατέρων της Εκκλησίας ανταλλάσσει την αγάπη για τη φίλη Ορθοδοξία με τη μίμηση των Δυτικών, τους οποίους αντιγράφει με την πεποίθηση ότι με αυτόν τον τρόπο ακολουθεί την εξέλιξη και την πρόοδο. Όλο αυτόν τον καιρό που έχουν στη διάθεσή τους να μελετούν και να προσεύχονται , τον ξοδεύουν σε διοικητικά και κυρίως οικονομικά ενδιαφέροντα , όπως οι κοσμικοί εκείνοι άρχοντες, που όπως λέει το Ευαγγέλιο «καταδυναστεύουν τους λαούς».
Τι είναι λοιπόν η εξέλιξη και η πρόοδο στη σκέψη αυτών των ζηλωτών του οικουμενισμού επισκόπων, που τους κάνει να βλέπουν την πίστη των πατέρων τους, ως αγκύλωση απ΄ την οποία πρέπει η Ορθοδοξία να απελευθερωθεί, για να μην είναι εμπόδιο στην ενότητα με τους παπικούς και με τις άλλες θρησκείες του κόσμου; Πώς βλέπουν την ενότητα των εκκλησιών, όπως την ονομάζουν; Ενότητα είναι να συμφωνήσουν οι «αρχηγοί»; Κι η Ορθοδοξία που δεν έχει αρχηγό, αλλά έχει το συνοδικό σύστημα των επισκόπων; Λησμόνησαν ότι στην εκκλησία δεν έχουν ισχύ οι αρχηγοί, αλλά οι άγιοι; Υπάρχει αγιοσύνη κόντρα στη διδασκαλία του Χριστού και στους κανόνες της Εκκλησίας;.

 

ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟ: http://moschoblog.blogspot.com/2008/08/blog-post_996.html