Ζούσε ολόκληρη η οικογένεια,κάπου 30 ψυχές από τον 80χρονο παππού μέχρι και τα δισέγγονα στον περιφγραγμένο με ψηλή μάντρα χώρο όπου κατέβαινε για τον χειμώνα. Παππού ρώτησε ένα βράδυ ο δεκαοχτάχρονος εγγονός , γιατί ο Θεός μας τιμωρεί αν ξεφύγουμε από τον νόμο του; Πήγαινε παιδί μου φέρε ξύλα για την φωτιά και θα τα πούμε μετά.Ξαφνικά άκουσε πάλι το γρύλισμα,όμως άκουσε και άλλα και κατάλαβε.Το ζώο τον είχε παρασύρει και τώρα ολόκληρη η αγέλη τον είχε κυκλώσει.Το άλογο αφηνίασε και τον έριξε κάτω και αρπάζοντας το όπλο του εκπυρσοκρότησε μέσα στη νύχτα,όμως τα θηρία παρόλο που για λίγο σάστισαν όρμησαν πάλι πάνω του.
Τότε άρπαξε ένα κλαδί και ανέβηκε σε ένα δέντρο. Η νύχτα προχωρούσε παγερή και αυτός σκεφτόταν πια τον σίγουρο θάνατο ξυλιασμένος πάνω στο δέντρο.
Κι όμως ξαφνικά μακριά στην κοιλάδα άκουσε τον ήχο κυνηγετικού βούκινου. Τον έψαχναν!Όμως δεν μπορούσε να απαντήσει γιατί δεν είχε πάρει μαζί του το δικό του βούκινο. Τελικά μετά από πολλή ώρα τον βρήκαν και τον μετέφεραν στο σπίτι. Όταν πια συνήλθε ρώτησε τον παππού: Ποια θα είναι η τιμωρία μου που παρέβηκα τους νόμους της οικογένειας; Ο παππούς χαμογέλασε και είπε: Τιμωρία είναι όλη αυτή η ταλαιπωρία που πέρασες. Το ίδιο κάνει και ο Θεός. Ρίχνει τις ακτίνες της αγάπης Του σε όλη την γη αδιάκοπα. Δεν είναι κρίμα να καταδικάσουμε τον εαυτό μας διαλέγοντας εμείς με πείσμα την σκιά;
(Διασκευή από το περιοδικό:’’ο κόσμος της ελληνίδος’’)
Ευχαριστίες στον Σπύρο Γκ.
Πηγή: http://istologio.org
