Θρησκευτικός και πολιτικός Οικουμενισμός

(Η ανομία και το έγκλημα επιτελούνται σήμερα πολιτικώς και θρησκευτικώς! Μακεδονία, Βόρεια Ήπειρος, Κύπρος, Κόσσοβο, Σκόπια, Ουκρανία και όπου αλλού ανά την Οικουμένη…)

Γράφει ο Σάββας Ηλιάδης Δάσκαλος Κιλκίς

     Τα πάντα, πανταχού, πάσχουν πολυτρόπως και παντοιοτρόπως την ασθένεια του Οικουμενισμού. Πάσχουν τα βαριά συμπτώματα και τις πληγές στο σώμα της Εκκλησίας και της Πατρίδας. Ναι, διότι εκτός από τον γνωστό θρησκευτικό Οικουμενισμό, έχουμε εν δράσει και τον πολιτικό Οικουμενισμό.

     Σαρωτικός ό θρησκευτικός Οικουμενισμός, συνεπικουρούμενος από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποιήσεως, κατόρθωσε μέσα σε λίγο χρόνο να παρέμβει με βία και υποκρισία μαζί στα πράγματα της Εκκλησίας, με την επίσημη σφραγίδα του Κολυμπαρίου και να αλλοιώσει αλήθειες και δόγματα, ήθη και παραδόσεις, για τα οποία οι άγιοι πρόγονοί μας  έχυσαν αίμα, ιδρώτα και δάκρυ. Να ανακινήσει θέματα διαμόρφωσης νέων διοικητικών εκκλησιαστικών καταστάσεων, με κίνδυνο να υποκινήσει έχθρες μεταξύ των λαών, ενδίδοντας σε θελήματα εξωεκκλησιαστικών δυνάμεων.

     Για να περιοριστεί η ελευθερία των πιστών και να  γίνουν ευέλικτοι οι μηχανισμοί χειραγώγησης των χριστιανικών λαών, έβαλε στόχο  να μετατραπεί η Ορθοδοξία σε νέο, δεύτερο παπικό σύστημα. Έτσι, θα γίνουν δυο  οι  ασφαλιστικές δικλείδες για τον έλεγχο των χριστιανικών λαών. Μια ο παραδοσιακός παπισμός και μια ο νέος, ο φαναριώτικος, ο κυοφορούμενος στο νου και στις καρδιές των  οικουμενιστών. Για την αγάπη και την ειρήνη, λένε. Αλλά στο όνομα του ανθρώπου και όχι του Θεού!

     Έτσι άνοιξε ο δρόμος για κάθε μορφή ανομίας. Όταν η Αλήθεια σχετικοποιείται, οι επιλογές για τις λύσεις των προβλημάτων μεταξύ των ανθρώπων αποκτούν χαρακτήρα ανθρωποκεντρικό. Η Εκκλησία υποβιβάζεται σε παραταξιακό σύστημα. Η Αλήθεια συνθλίβεται μέσα σ` αυτό και, εν πάση περιπτώσει, αναμένει τον καιρό της «δικαίωσής» της. Και ο καθένας, ανάλογα με την κοσμική δύναμη και επιρροή που διαθέτει, ανάλογα με τα συμφέροντά του, τα πάθη που έχει και τις επιθυμίες, ανάλογα με τις «κόκκινες γραμμές» που θέτει στον εαυτό του, αποφασίζει και ορίζει νόμους και «ηθικούς» κανόνες, για τους σκοπούς που θέλει να πετύχει.

     Ποιος όμως εγγυάται για την αξιοπιστία όλων αυτών; Προφανώς κανένας και για κανέναν. «Κάνε όπως νομίζεις εσύ», είναι η απάντηση σε κάθε ερώτηση κρίσεως, σύμφωνα και με την προτεσταντική ηθική. Όχι ό,τι θέλει ο Θεός, αλλά ό,τι θέλει ο άνθρωπος. Τοιουτοτρόπως, εξαγοράζονται συνειδήσεις με ευκολία, διότι η αμαρτία ορίζεται με το «ως εδώ και μη παρέκει» και η προδοσία ακολουθεί  πλέον ως φυσικό επόμενο. Σύγχυση και αδιέξοδο.

     Σαρωτικός όμως και ο πολιτικός Οικουμενισμός. Όλες αυτές τις μεθόδους επιβολής του τις δανείστηκε ο θρησκευτικός Οικουμενισμός από την πολιτική και εξυπηρέτησε τις επιδιώξεις του ως ένα βαθμό, καθότι έπρεπε να κρατηθούν και τα προσχήματα. Είναι ευαίσθητος ο χώρος της θρησκείας και απαιτεί λεπτότητα στους χειρισμούς. Όμως δεν άργησε από την πλευρά της η πολιτική να  επιστρέψει και να τις εφαρμόσει με  πληθωρικό και ασυγκράτητα ανήθικο τρόπο.

     Η πολιτική δεν είναι Εκκλησία. Ως ταυτόσημη του ψεύδους και της απάτης, είχε ανέκαθεν την άνεση να εκτείνεται στην απεραντοσύνη αυτών των «αρετών» της, πέρα ακόμη και από τον διάβολο. Έτσι, επιδόθηκαν και οι πολιτικοί μας σε πρωτόγνωρες οικουμενιστικές ατραξιόν. Κάνοντας υπακοή στους εχθρούς της Ελλάδας, επιδίδονται σε έργα προδοσίας. Με εκβιασμούς, με ψέματα, με δελεαστικές υποσχέσεις, με πλήρη άνεση και απενοχοποίηση των πάντων, ανταλλάσσουν μεταξύ τους «πολιτικούς ερωμένους και ερωμένες μιάς νυκτός», ξεπουλώντας  «ιδεολογίες» και «αρχές».  «Κάθε «χρόνος και άλλο κόμμα, κάθε λεπτό και άλλη δήλωση», όπως ξέσπασε αγανακτισμένος και πολύ εκφραστικά ένας από αυτούς.

     Παραμερίζονται ηθικοί φραγμοί, για τον «σκοπό», ο οποίος κατά το λαϊκό απόφθεγμα «αγιάζει τα μέσα»! Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια ποδοπατείται, δίχως αιδώ και οι πολιτευτές μετακινούνται από τη μια παράταξη στην άλλη σαν πιόνια επιτραπέζιου παιχνιδιού, για το ανίερο. Η εμπιστοσύνη, την οποία τους επέδειξαν οι ψηφοφόροι τους, απαξιώνεται. Η λέξη «κωλοτούμπα», που προσδίδεται και χαρακτηρίζει τις ενέργειές τους, περιγράφει με απλό και έμμεσο τρόπο την άλωση, αλλοίωση και αλλοτρίωση των συνειδήσεών τους.

     Πολιτικός Οικουμενισμός! Όλοι με όλους! Η εξαγορά «συνειδήσεων»! Ο παραμερισμός και η ισοπέδωση των ανθρώπινων αξιών! Η καταπάτηση των ιερών και οσίων! Μακεδονία, Κύπρος, Βόρεια Ήπειρος, Σκόπια, Κόσσοβο, Ουκρανία, Ελλάδα! Μεθοδεύσεις! Θέατρο παρωδία, ενώπιον των οφθαλμών όλου του κόσμου, ορατού και αοράτου! Σκοπιμότητα σε όλα! Έξω η Αλήθεια! Μακριά η Αλήθεια του Χριστού, η οποία είναι ο «λίθος προσκόμματος και η πέτρα σκανδάλου(Α΄Πέτρου 2, 7) στα έργα τους.

      Δεν είναι ψέμα ούτε σχήμα λόγου λοιπόν, το κατ` επανάληψη λεχθέν από πολλούς πολιτικούς γνωστό πλέον απόφθεγμα: «εγώ θα συνεργαστώ και με τον διάβολο» ή «με τον διάβολο θα συμμαχήσω» ή «θα πήγαινα με τον διάβολο», για τον δικό του λόγο ο καθένας. Γίνεται πράξη με χαρακτηριστική αναίδεια αυτόν καιρό, ιδιαίτερα στην πατρίδα μας, για το θάψιμο της Μακεδονίας. Δεν είναι συμμαχία με τον διάβολο η ανταλλαγή συγχαρητηρίων και ευχαριστηρίων ευχών για ευόδωση της προδοσίας της Μακεδονίας μεταξύ των κυβερνώντων της πατρίδας μας και των επίβουλων εχθρών της; «Θέλω να ευχαριστήσω προσωπικά τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα για το θάρρος που επέδειξε», είπε ο ένας. «Ευχαριστώ κύριε Τσίπρα. Ευχαριστώ Ελλάδα», είπε ο άλλος. Ο δε Έλληνας πρώην υπουργός –αυτουργός στο έγκλημα: «Βόρεια Μακεδονία, καλώς ήρθες στη ζωή μας» και πάει λέγοντας. Μαγειρεύουν οι πολιτικοί μας, προς τέρψη των εχθρών της πατρίδας μας και το έγκλημα το βαφτίζουν επιτυχία.

     Ο ελληνικός λαός αντιδρά, σεβόμενος την ειρήνη και τις αρχές του πολιτεύματος. Αλλά η φωνή του δεν εισακούεται.  Λέγεται, πως αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα είναι πρωτοφανές στην ιστορία της. Δηλαδή, η εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση να θέλει να επιβάλει και επί πλέον να καυχιέται για αυτό, για το οποίο ο λαός είναι τελείως αντίθετος. Και γι` αυτό συνεργάζεται ακόμη και με τους κουτοπόνηρους και επίβουλους γείτονές μας  στο θέμα της ονομασίας του κράτους των Σκοπίων. Ξεκάθαρα και εδώ υπερτερεί το οικουμενιστικό ρεύμα, θυγατρικό της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων, υπερκερώντας  το μουσουλμανικό λεγόμενο τόξο, το οποίο ήδη στήνεται με τις γνωστές μετακινήσεις πληθυσμών, για τον ίδιο σκοπό.

     Συνεργάτες επί το πονηρόν οι εκκλησιαστικοί και πολιτικοί οικουμενιστές. Με αλληλοϋποστήριξη και με αντιδανεισμό των διατιθεμένων μεθόδων και δυνάμεών τους, επιβάλλουν τα σχέδιά τους, για τον οικονομικό, πολιτικό  και θρησκευτικό έλεγχο της ανθρωπότητας. Αδιάψευστος μάρτυρας αυτή η ίδια η ανθρωπότητα, η οποία παρακολουθεί ως άπρακτος θεατής, με ελάχιστες εξαιρέσεις,  τον θάνατο και την σκύλευση των ιερών της.

     Μέσα σ` αυτόν τον κυκεώνα αναδεύεται δεινώς και η πατρίδα μας. Η ευλογημένη αγιοτόκος γη, παραδομένη μόνη στην Πρόνοια του Θεού. Εκεί ελπίζει και αναμένει την λύτρωσή της.

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς, 15-1-2019