Ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἅλωση τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Ἑλλάδος.

Γράφει ο Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Μετὰ τὴν θλιβερὴ ἀλλὰ δυστυχῶς ἀναμενόμενη ἀναγνώριση τῆς συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν ἦρθε ἡ ὥρα νὰ συμπεράνουμε καὶ νὰ ὁμολογήσουμε τὶς τραγικὲς ἀλήθειες ποὺ ὁδήγησαν σὲ αὐτὴ τὴν ἐπαίσχυντη ἐξέλιξη. Καὶ γράφω ἀναμενόμενη ἀναγνώριση καὶ τραγικὲς ἀλήθειες, γιατί: 
Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς νὰ εἰσακούσει ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς, ποὺ ὑποτίθεται ἀγωνίζονται ὑπὲρ τῆς Μακεδονίας, ὅταν αὐτοὶ τὸ ἴδιο τους τὸ σπίτι, τὴν Ἐκκλησία, ἄφησαν ὁλάνοικτο στοὺς ἄλλους εἰσβολεῖς, τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές, νὰ ἁλωνίζουν καὶ νὰ κατακτήσουν, καὶ δὲν ἀπεδίωξαν τοὺς αἱρετικοὺς «ἀγαπολόγους καὶ εἰρηνιστὲς» Οἰκουμενιστές, δὲν κατεδίκασαν τὸν οἰκουμενιστικὸ «Σύριζα» (Βαρθολομαῖο, Ζηζιούλα, Ἱερώνυμο καὶ Σία) ποὺ ἀναγνώρισε κι ἄλλες «Ἐκκλησίες» ὅπως τώρα οἱ πολιτικοὶ ἀναγνωρίζουν ἄλλες «Μακεδονίες»; Ὅταν αὐτοὶ σιώπησαν καὶ δὲν ἀντέδρασαν σὲ τόσα ἀπάνθρωπα καὶ ἀδιάντροπα ψηφίσματα ποὺ φέρνουν τὰ πάνω κάτω καὶ καταργοῦν κάθε ἠθικὸ φραγμὸ καὶ νόμο; Ὅταν αὐτοὶ ἐνῶ διώκουν ἱερεῖς καὶ μοναχοὺς ποὺ ἀντιδροῦν στὴν Παναίρεση καὶ κόβουν μισθοὺς ἀπὸ ἀσθενεῖς μὲ παιδιά (βλ. π. Φώτιο Τζούρα), βραβεύουν καὶ τιμοῦν τοὺς πρωταίτιους τοῦ ἐγκλήματος μὲ παράσημα καὶ ἐκδηλώσεις; Ὅταν αὐτοὶ δὲν ἔκλεισαν ποτέ, ὡς ἄλλοι Χρυσόστομοι καὶ Ἀμβρόσιοι, τὶς πόρτες τῶν ναῶν στοὺς ὅποιους ἡγέτες, ὁποιασδήποτε παράταξης, γιὰ τὰ ἐγκλήματα ποὺ διαπράττουν; Ὅταν αὐτοὶ δὲν ὑπεράσπισαν τὸν ἀγρὸ τῆς χήρας, ποὺ τώρα ἔχει πολλαπλασιαστεῖ κατὰ χιλιάδες καὶ ἀφήνουν ἀνθρώπους στοὺς δρόμους καὶ παιδιὰ νὰ πεινοῦν, ἀπολαμβάνοντας παράλληλα οἱ ἴδιοι βίλες, λιμουζίνες καὶ μισθούς;

Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς νὰ εἰσακούσει μοναχοὺς καὶ ἡγουμένους, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ποὺ ὑποτίθεται ἀγωνίζονται ὑπὲρ τῆς Μακεδονίας, ὅταν αὐτοὶ ὑποδεχόντουσαν μὲ τιμὲς τὸν κάθε Τσίπρα, Καμμένο καὶ ὅποιον ἄλλο πολιτικὸ καριέρας καὶ προδοσίας, ἐνῶ γνώριζαν τί ἐστι ὁ καθένας ἀπὸ αὐτούς; Ὅταν αὐτοὶ δὲν ἔχουν ἀφήσει ΕΣΠΑ για ΕΣΠΑ καὶ κάθε οἰκονομικὴ βοήθεια ἀκριβῶς ἀπὸ ἐκείνους ποὺ σχεδίασαν τὴν μέγιστη αὐτὴ προδοσία; Ὅταν ἀκόμα ἀνέχονται ἕναν ἄνθρωπο σὰν τὸν Μπουτάρη ὡς πρόεδρο τῶν φίλων τοῦ Ἁγίου Ὄρους; Ὅταν ὑποδέχονται ὡς ἐκλεκτοὺς καὶ δὲν διαμαρτύρονται γιὰ τὶς παράνομες ἐργασίες τους τὸν στενὸ φίλο τοῦ μητροπ. Πειραιῶς Μαρινάκη, τὸν Λούβαρη, τὸν Σαββίδη καὶ ἄλλους παρόμοιους ἀντιπροσώπους τῆς γραικυλικῆς κατάπτωσης; Καὶ φυσικὰ ὅταν κι αὐτοί, ὅπως οἱ ἱεράρχες, ὑπακούουν ἀδιάκριτα στὸν κάθε Οἰκουμενιστή καὶ τὸν συγκαλύπτουν καλλωπίζοντας μοναστήρια καὶ παραπλανώντας τὸ ποίμνιο; Ὅταν αὐτοὶ ἐκδίδουν ὁδηγοὺς μαγειρικῆς, πουλοῦν κρασιὰ βιολογικῆς προελεύσεως, συμμετέχουν σὲ διεθνεῖς διαγωνισμοὺς μαγειρικῆς καὶ Μάρκετινγκ, μοιράζουν κοτόπουλα, ἀλλὰ δὲν μοιράζουν ἕνα φυλλάδιο ἐναντίον τῆς Παναιρέσεως, οὔτε συγκαλοῦν μία, ἔστω μία, σύναξη γιὰ τὴν αἵρεση, ἐνῶπαράλληλα διώκουν ὅσους ἀντιδροῦν;

Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς νὰ εἰσακούσει ἐμᾶς τοὺς λαϊκούς, ποὺ ἀγωνίζόμαστε ὑπὲρ τῆς Μακεδονίας, ὅταν ἐμεῖς κλείνουμε τὰ αὐτιά μας σὲ τόσες διδασκαλίες Ἁγίων γιὰ τὸν τρόπο ἀντιμετώπισης τῆς Παναιρέσεως, ὑπακούουμε στοὺς πρωταίτιους τῆς βεβήλωσης τῆς Ἐκκλησίας Του, παρασυρόμαστε γιὰ λόγους εὐκολίας ἀπὸ τὸν κάθε ἀσυνεπῆ πνευματικό, φωνάζουμε ἐναντίον αὐτῶν, ποὺ ὅμως, γιὰ προσωπικὰ ὀφέλη καὶ πολλὲς φορὲς γιὰ ἰδεολογικὴ συμφωνία, ἐμεῖς ψηφίσαμε καὶ φέραμε στὴν ἐξουσία, ἐνῶ γνωρίζαμε τὰ σχέδιά τους, χωρὶς ποτὲ νὰ ζητήσουμε συγγνώμη καὶ νὰ ἀναλάβουμε τὶς εὐθῦνες μας; [Βλ.γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς π.χ. δηλώσεις ἑνὸς σημερινοῦ «Μακεδομάχου» ἄνευ συγγνώμης καὶ αὐτοκριτικῆς «Ως συνδικαλιστής, τα προηγούμενα χρόνια κατέβαινα συνέχεια στις εκλογές με αριστερές παρατάξεις. Μάλιστα, το 2014 έκανα αγώνα για να έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και όταν πηγαίναμε για ενημέρωση στα σχολεία είχα δίπλα μου ένα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ που τώρα κατέχει πολύ υψηλή διοικητική θέση στο χώρο της Εκπαίδευσης» http://aktines.blogspot.com/2018/11/alfavita.html]. Ὅταν παρουσιάζουμε λόγῳ τοῦ Μακεδονικοῦ τοὺς παραπάνω ὑπόλογους ἀπέναντι στὸν Θεὸ καὶ παραχαράκτες τοῦ νόμου Του ὡς ἀγωνιστές, ἐπειδὴ αὐτοὶ γιὰ τὸ θεαθῆναι καὶ ἄνευ κόστους μίλησαν γιὰ τὴν Μακεδονία καὶ παρουσιάστηκαν στὰ συλλαλητήρια, ἐνῶ μετὰ στοὺς ναοὺς θὰ συλλειτουργήσουν, θὰ χαριεντίζονται καὶ θὰ ἀλληλολιβανίζονται μὲ τοὺς προδότες; Ὅταν ὀνομάζουμε πατριωτικὲς δυνάμεις ἀκροδεξιοὺς λάτρεις τοῦ Δωδεκάθεου καὶ τοῦ Σατανᾶ ἢ καλλιτέχνες ποὺ πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία; Ὅταν λόγῳ τῶν προσωπικῶν μας παθῶν ἀντὶ νὰ ὁμονοήσουμε ἐνάντια στὴν αἵρεση, μὴ κοιτώντας πρόσωπα ἀλλὰ πράξεις καὶ μὲ γνώμονα τὴν Ἀλήθεια, εἴμαστε διαιρεμένοι καὶ ἐχθρευόμενοι, καταδικάζοντας π.χ. κείμενα μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ τὸ ὄνομα τοῦ συγγραφέα δὲν μᾶς ἀρέσει;

Τὰ παραπάνω συμπεράσματα δὲν εἶναι αὐθαίρετα ἀλλὰ παρμένα μετὰ ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση τοῦ βιβλίου τοῦ ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς «Περὶ νόμου τοῦ Θεοῦ» ἐκδόσεις «Χρόες», Β΄ ἔκδοση, 2009. Εἰδικὰ στὸ ἐρώτημα, πῶς φθάσαμε σὲ αὐτὴν τὴν ἐκκλησιαστική, πνευματική, ἠθική, ἐθνική, κοινωνική, προσωπική πτώση:

«Ἰδοὺ ἡ ἀπάντηση: ἡ ἠθικὴ ταιριάζει στὴν Δογματική. Οἱ πλάνες στὸ δόγμα τῆς ἀλήθειας ἁρμόζουν στὶς πλάνες τῆς ἠθικῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Σκοτεινὴ ἡ ὅραση, σκοτεινὸς καὶ ὁ δρόμος. Ὅταν συσκοτίστηκε τὸ ὅραμα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἠθικοῦ του νόμου, τότε τὸ σκοτάδι κάλυψε τὸ δρόμο τῆς ἀνθρωπότητας... Τί κάνει τότε ὁ Δημιουργός; Αὐτὸ ποὺ κάθε μυαλωμένος νοικοκύρης θὰ ἔκανε, ὅταν ψώριαζε τὸ κοπάδι του. Ὅταν θὰ ἔβλεπε, μετὰ ἀπὸ μακρὰ θεραπεία, ὅτι ὅλο τὸ κοπάδι του θὰ καταστραφεῖ ἀπὸ τὴ ψώρα, θὰ κατέστρεφε τὰ ἄρρωστα πρόβατα, καὶ θὰ κρατοῦσε μόνον ἐκεῖνα ποὺ θὰ ἦταν ὑγιῆ, ὥστε ἀπὸ αὐτὰ νὰ αὐξηθεῖ νέο κοπάδι. Ἔτσι καὶ ὁ Θεός» (σελ. 41).

Ἔτσι ὁ Θεὸς κάθε φορὰ ποὺ ἡ ἀνθρωπότητα ξέφευγε κατέστρεφε τὰ ἄρρωστα καὶ ἄφηνε τὰ δίκαια γιὰ μία νέα ἀρχὴ ὑπὸ τοῦ νόμου Του. Ὁ κατακλυσμὸς ἐξαφάνισε τὰ πάντα ἐκτὸς τοῦ Νῶε, τῆς οἰκογένειάς του καὶ τῶν πλασμάτων ποὺ ἦταν στὴν κιβωτό. Ὁ Νῶε ἔζησε ἐνθυμούμενος τὸ γεγονὸς πιστὸς στὸν νόμο τοῦ Θεοῦ. Μετὰ ἀπὸ καιρὸ ὅμως τὸ γεγονὸς ξεχάστηκε καὶ ὁ ἄνθρωπος ξαναξέφυγε ἀπὸ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. «Πρῶτα ὁ Χὰμ ἀνήγγειλε τὴν γύμνια τοῦ πατέρα του Νῶε καὶ γι’ αὐτὸ ἔλαβε τὴν κατάρα στοὺς ἀπογόνους του, στοὺς Χαναναίους καὶ σὲ ὅλες τὶς φυλές. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅλες οἱ φυλὲς τῶν Χαναναίων ἔζησαν καὶ ἀφανίστηκαν στὸ βαθὺ σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας» (σελ 45-46). Τότε ἐπακολούθησαν ἡ Βαβέλ «ἐξαιτίας τῆς ἀνθρώπινης ἀλαζονείας, κενοδοξίας καὶ τοῦ αὐτοβούλου ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε τὴν σύγχυση»(σελ. 48), τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα. Καὶ πάλι ὁ μοναδικὸς δίκαιος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὁ Λώτ, σώθηκε, ἐνῶ οἱ ἄλλοι καταστράφηκαν.

Ὁ Θεὸς ἐπέλεξε μετὰ τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραὴλ ὡς ἐκλεκτόν Του. Τὸν ἔσωσε ἀπὸ τὴν ἐξορία καὶ τὴν σκλαβιά, τοῦ ἔδωσε τὸν νόμο Του,  τὸν Δεκάλογο καὶ τοῦ εἶπε τὰ ἑξῆς ποὺ ἰσχύουν γιὰ ὅλους τοὺς λαούς σὲ ὅλες τὶς ἐποχὲς καὶ σίγουρα γιὰ τὴν σημερινὴ κατάντια τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸ Μακεδονικό:

«Ἐὰν τοῖς προστάγμασί μου πορεύησθε καὶ τὰ ἐντολάς μου φυλάσσησθε καὶ ποιήσητε αὐτάς... κατοικήσετε μετὰ ἀσφαλείας ἐπὶ τῆς γῆς ὑμῶν, καὶ πόλεμος οὐ διελεύσεται διὰ τῆς γῆς ὑμῶν. Καὶ δώσω εἰρήνην ἐν τῇ γῇ ὑμῶν, καὶ κοιμησθήσεσθε καὶ οὐκ ἔσται ὑμᾶς ὁ ἐκφοβῶν... καὶ διώξεσθε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» (Λτ. κστ΄, 3-7). «Ἐὰν δὲ μὴ ὑπακούσητέ μου, μὴ δὲ ποιήσητε τὰ προστάγματά μου ταῦτα... ἐγὼ ποιήσω οὕτως ὑμῖν:ἐπικτήσω ἐφ ὑμᾶς τὴν ἀπορίαν, τὴν τε ψώραν καὶ τὸν ἴκτερα σφακελίζοντα τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑμῶν. Καὶ ἐπιστήσω τὸ πρόσωπό μου ἐφ’ ὑμᾶς καὶ πεσεῖσθε ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν ὑμῶν καὶ διώξονται ὑμᾶς οἱ μισοῦντες ὑμᾶς καὶ φεύξεσθε οὐδενὸς διώκοντος ὑμᾶς» (Λτ. κστ΄, 16-18).

Ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ κατευθύνει τὶς μοῖρες τῶν λαῶν, ὅ,τι κι ἂν λένε οἱ ἄθεοι, ὅσο καὶ ἂν προσπαθοῦν νὰ τὸ ἀναιρέσουν. Εἶναι γνωστὴ ἡ μοῖρα τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἀποστάτησε. Εἶναι γνωστὴ ἡ μοίρα τόσων λαῶν ποὺ ἀποστάτησαν. Εἶναι γνωστὴ ἡ μοῖρα τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορία καὶ τῆς Κων/πολης ποὺ γιὰ νὰ σώσει ἑαυτόν, προσκύνησε τὸν Πάπα, ὑποτάχθηκε στὴν Δύση καὶ κατήργησε τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ ποὺ μὲ λίγους Ἱσραηλῖτες νικοῦσε μυριάδες Ἀσσύριους. Εἶναι γνωστὴ ἡ μοῖρα τῆς Δύσεως ποὺ ἀποστάτησε τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ ἀνακήρυξε δικό της νόμο, τὸ νόμο τῆς ἀπωλείας. Ὅλα τὰ ξεχάσαμε ὅμως, ὅλα τὰ ἀνακηρύξαμε παλιόχαρτα στὸ χρονοντούλαπο τῆς Ἱστορίας καὶ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ τὸν ὀνομάσαμε κατάλοιπο τοῦ παρελθόντος. Ἐπαναλαμβάνουμε ἀμετανόητοι τὰ λάθη τοῦ παρελθόντος. Δικαίως λοιπόν, λαμβάνουμε τὸ ἐπιτίμιο.

Μόνο ἡ Μετάνοια καὶ ἡ  ἐπιστροφὴ στὸν νόμο τοῦ Θεοῦ θὰ μᾶς σώσει. Μετάνοια ὅμως μὲ πράξεις καὶ ὄχι μὲ λόγια: «Μετάνοια είναι η αρχή της θεραπείας από το εγωιστικό θέλημα, η αρχή της υποταγής στο θέλημα του Θεού. Όταν ο άνθρωπος ζει με το δικό του θέλημα, γρήγορα χάνει τη βασιλική αξία του μέσα σ’ ένα σταύλο ζώων και σε φωλιά αγριμιών. Κανένας άνθρωπος στη γη δεν μπόρεσε να ζήσει με το δικό του θέλημα και να παραμείνει σωστός άνθρωπος. Ο «άνθρωπος» δεν μπορεί να γίνει συνώνυμος με το «εγωιστικό θέλημα». Άνθρωπος, αληθινός άνθρωπος, σημαίνει ολοκληρωτική υποταγή σ’ ένα ανώτερο και υψηλότερο θέλημα, στο διακριτικό κι αλάθητο θέλημα του Θεού. Οι θεληματάρηδες ζουν σε άσυλα φρενοβλαβών, σε σπίτια ολοσκότεινα. Τα σώματά τους είναι σκοτεινά, όπως κι οι ψυχές τους... Η θεία πρόνοια όμως θέλησε να καταγραφούν στο ευαγγέλιο λίγα παραδείγματα μετανοίας, εκείνα που είναι χαρακτηριστικά και διδακτικά για όλες τις γενιές των ανθρώπων. Το παράδειγμα του αποστόλου Πέτρου δείχνει μια επανειλημμένη πτώση για το φόβο των ανθρώπων, αλλά και μετάνοια από αγάπη για το Θεό. Το παράδειγμα της αμαρτωλής γυναίκας φανερώνει τη λέπρα της ανηθικότητας και τη θεραπεία της. Το παράδειγμα του Ζακχαίου δείχνει τη λέπρα της πλεονεξίας και τη θεραπεία της. Το παράδειγμα του μετανιωμένου ληστή στο σταυρό δείχνει τη δυνατότητα και τη σωστική δύναμη της μετάνοιας ακόμα και στο μεγαλύτερο αμαρτωλό, ως και την ύστατη στιγμή της ζωής, μόλις πριν από το θάνατο. Όλα τα παραδείγματα αυτά είναι ανθρώπων που μετανόησαν αλλά είχαν ελπίδα, που οδηγεί στη ζωή. Είναι εικόνες μετάνοιας που μπαίνουν μπροστά μας, ώστε ανάλογα με την αμαρτωλή μας κατάσταση, να διαλέξουμε το δρόμο ή τον τρόπο της σωτηρίας μας. Υπάρχει όμως και μετάνοια που είναι νεκρική, απελπισμένη και αυτοκτονική. Τέτοια ήταν η μετάνοια του προδότη Ιούδα: “Ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον…και απελθών απήγξατο“ (Ματθ. κζ’ 4,5). Τέτοια μετάνοια, που οδηγεί στην απόγνωση και την αυτοκτονία, δεν έχει σχέση με την ευλογημένη χριστιανική μετάνοια. Είναι σατανική και αυτοκαταστροφική οργή που στρέφεται κατά του κόσμου, αλλά και κατά της ίδιας της ζωής. Τέτοια μετάνοια είναι σατανική αποστροφή και περιφρόνηση προς τον άνθρωπο, προς τον κόσμο και τη ζωή» (Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ Γ’ – ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤ’ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς», Επιμέλεια – Μετάφραση: Πέτρος Μπότσης, Αθήνα 2014).

Ὅλοι μας φταῖμε ποὺ ἡ Μακεδονία ἑάλω, ἀφοῦ ἡ πραγματικὴ ἅλωση δὲν ἔγινε ἐκεῖ ἀλλὰ στὴν πίστη μας. Γιατί γίναμε ἐγωϊστές, καὶ κάναμε ἐπιλογὲς μὲ κριτήριο τὸ προσωπικό μας συμφέρον, κι ὄχι τὸ κοινὸ συμφέρον τῆς Πατρίδος καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ἀδιαφορήσαμε ἢ ἀρνηθήκαμε νὰ ἀντισταθοῦμε στὸ κάθε κακό, γιὰ νὰ μὴν θιγοῦν τὰ προσωπικά μας συμφέροντά μας, σὰν νὰ μὴν ἀκούσαμε ποτέ, ἢ νὰ μὴ καταλάβαμε ποτέ, ὅτι μόνο ὅταν ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τὸ κοινὸ συμφέρον, προάγεται ἀργὰ ἢ γρήγορα καὶ τὸ δικό μας ἢ τῶν παιδιῶν μας.

Καὶ φτάσαμε σὲ ἀδιέξοδο. Κι ὅμως ἡ ἱστορία μᾶς ἔχει διδάξει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἐδῶ, καὶ μπορεῖ νὰ δώσει λύσεις ἐκεῖ ποὺ ὁ ἄνθρωπος ναυάγησε. Μόνο ἂν μετανοήσουμε, ὅπως οἱ Νινευῖτες, καὶ ὑποταχθοῦμε στὸν νόμο τοῦ Θεοῦ θὰ μπορέσουμε νὰ σωθοῦμε ὡς ἄτομα καὶ ὡς ἔθνος. Ἀλλιῶς θὰ καταντήσουμε ἕνα ἀπέραντο «ἄσυλο αὐτοχείρων καὶ φρενοβλαβῶν».

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου