ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΣΑΡΑΝΤΙΔΗ
Η επόμενη ημέρα της λεγόμενης υπερψήφισης του «Προσυμφώνου των Πρεσπών», βρίσκει τους νεοέλληνες όλους, καί αυτούς που είναι υπέρ καί τη συντριπτική πλειοψηφία που κατεβαίνει επί έναν ολόκληρο χρόνο και όχι μόνο, στους δρόμους διαδηλώνοντας ειρηνικά κατά, σίγουρα μουδιασμένους. Τα αισθήματα πικρά, κατά κανόνα οργισμένα αλλά ανίκανα προς στιγμήν να το περάσουν προς τις ηγεσίες που δεν ακούνε τίποτα και να προσπεράσουν την αιδώ στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Υπάρχει η γενικευμένη αίσθηση μιας ήττας βαριάς, μη αναστρέψιμης, που πρόδωσε τον ελληνικό λαό. Αυτό, είναι αλήθεια. Υπάρχουν και τα ψεύδη που διοχετεύθησαν από εξαρτημένα κέντρα εξουσίας, θεωρώντας ότι θα ξεγελούσαν. Κατ’ αρχάς, δεν γνωρίζουμε κατά πόσον οι ιθύνοντες της πράξης τους εγνώριζαν ότι θα επιτύγχαναν να αποσπάσουν την προσοχή και να περάσουν με τον ευκολότερο τρόπο αυτό που έκαναν. Το βέβαιον είναι ότι το ετόλμησαν, για την ώρα επιτυχώς. Ίσως να ήρθαν και για αυτό. Έτσι δείχνει. Η πρώτη αποτυχία τους όμως έγκειται στο ότι την πλειοψηφία όχι μόνο δεν την έπεισαν αλλά την είχαν συνεχώς απέναντί τους. Και θα την έχουν ες αεί.
Δεν θα επιχειρήσουμε να ανατρέψουμε τα ψεύδη και τις μπούρδες που εκστομίστηκαν από λεγόμενους προοδευτικούς. Μιλάμε για το λεγόμενο Μακεδονικό Έθνος, την ιθαγένειά τους και τη γλώσσα τους. Όλα υποτίθεται, μακεδονικά. Ή το μύθευμα για τις τρεις δήθεν Μακεδονίες κατά τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου. Αλλά και για τη δήθεν παγκόσμια αναγνώριση «Μακεδόνων» από 140 χώρες ή 150 ή 120 και πάει λέγοντας. Αν ήταν τόσο απλό, γιατί τόση φασαρία να τους αναγνωρίσει και η Ελλάς; Ή πρόκειται λοιπόν περί ηλιθίων ή κάτι άλλο. Και δυστυχώς είναι κάτι άλλο. Για όλα τα παραπάνω ασχολήθησαν εμπεριστατωμένα και μας τα ανέλυσαν και απλά και σύνθετα και κατανοητά, πολλοί εκλεκτοί και διαβασμένοι ιστορικά συνάδελφοι. Διατηρώντας όσο γίνεται την ψυχραιμία που επιβάλλεται σε αυτές τις περιστάσεις, θα κάνουμε μια προσέγγιση σύντομη και κατά το δυνατόν κατανοητή, λαμβάνοντας υπόψη τα ιερά θέσμια του γένους των Ελλήνων, με όσες γνώσεις και εμπειρία διαθέτουμε, σε παραμέτρους που άλλες έχουν επισημανθεί όλο αυτό το διάστημα, άλλες όχι.
Είναι γνωστό ότι σε ιστορικά γεγονότα είναι πολύ δύσκολη η καταγραφή τους όταν είσαι μέρος τους και σε κοντινή χρονική απόσταση από αυτά. Πόσο μάλλον όταν συμμετέχεις άμεσα και προσπαθείς να καταγράψεις Ιστορία που τρέχει γρηγορότερα και από το υποκείμενο που θέλει να την καταγράψει. Ένας ασφαλής κανόνας για ιστορικό είναι η παρέλευση τουλάχιστον ενός αιώνα, μέχρι να κατακαθίσει ο ιστορικός κουρνιαχτός και να μην υπάρχουν εν ζωή τα εμπλεκόμενα ιστορικά πρόσωπα. Συνεπώς, φέτος, θα έπρεπε ένας «σοβαρός» μελετητής να ασχολείται ανατρέχοντας σε αξιόπιστες πηγές, με τα ιστορικά γεγονότα του 1918, του τέλους δηλαδή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Με αυτή την επιστημονική λογική δεν θα ήταν φρόνιμο να βγουν σωστά ιστορικά συμπεράσματα ακόμη και για τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.
Οι κανόνες ευτυχώς έχουν και εξαιρέσεις. Η εξαίρεση θα μπορούσε να έχει δύο διαστάσεις. Η πρώτη στην πολιτική ηγεσία, όποια κι αν είναι αυτή, που καλείται κάθε φορά να πάρει άμεσα στρατηγικές αποφάσεις για το μέλλον πατώντας σταθερά στο παρελθόν. Η δεύτερη, στους πολίτες όταν η εισβολή του εχθρού είναι ξεδιάντροπα ύπουλη μέσα στη γη των πατέρων τους, την πατρίδα, είτε πολεμικά είτε προετοιμάζοντας το έδαφος. Ως πατρίδα για έναν ορθόδοξο χριστιανό δεν είναι τίποτα άλλο από τον υλικό χώρο πραγμάτωσης από αυτόν τον κόσμο, της καινής πολιτείας, του εγχώριου Παραδείσου, της πρόγευσης της σωτηρίας από την πτωτική καταβαράθρωση. Συνεπώς, όποιος καπηλεύεται τον ιστορικό τόπο της εν Χριστώ δικαίωσης των κεκοιμημένων, των ζωντανών και των αγέννητων, και με εμποδίζει δι' αυτού να φθάσω στον Δημιουργό μου, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα μη αντίδρασης. Διαφορετικά, γιατί να αγωνιστώ; Ποιο το νόημα; Τι σημασία θα έχει αν βρίσκομαι σε Μακεδονία ή σε κάποιο Μακεδονιστάν; Παντελώς αδιάφορο. Μισθοί, συντάξεις και ευημερία να υπάρχει κι ας συγκατοικούμε με εκατομμύρια Μουσουλμάνων που φέρνουν και θέλουν να φέρνουν, προσεχώς και με δικαίωμα ψήφου λόγω πλαστής ιθαγένειας που ήδη δίδεται, αναμιγνύοντας με υπογεννητικούς απογόνους. Όλα για το καλό του λαού. Για την αγάπη των λαών. Πολιτισμένοι είμαστε, ανοικτά μυαλά. Τι έχουμε να χωρίσουμε; Ειρηνική συνύπαρξη. Διεθνή ειρήνη. Τα τυράκια στη φάκα. Και η φάκα τοποθετείται πρώτα σε κάποια μυαλά. Για την ακρίβεια κολλά.
Το κόλλημα είναι παλαιό. Πάνω από 250 χρόνια Διαφωτιστικής - Διασκοτιστικής προπαγάνδας από συγκεκριμένα ολιγαρχικά οικογενειακά κέντρα, έσπειρε τόσον ιστορικό υλισμό και κατάφερε τόσους "-ισμούς" αιματοκυλώντας τον κόσμο και πείθοντας λαούς για την προτεραιότητα της δεξιάς ή αριστερής πολιτικής. Άνθρακες ο θησαυρός! Αίμα, δυστυχία και γενοκτονίες. Τίποτα άλλο. Το τυράκι όμως καταναλώνεται. Το πολιτικό καρκίνωμα του διεθνισμού καλά κρατεί σε νεοέλληνες. Μόνο που ενστικτωδώς και ασυνείδητα οι πολλοί αντιλαμβάνονται πλέον ότι τώρα τους αφαιρείται από μια ισχνή μειοψηφία που κατακυριεύοντας τα τελευταία 40 χρόνια όλες σχεδόν τις επικοινωνιακές φόρμες για να φαίνονται σαν πλειοψηφία, κάθε τι που ελεύθερα τους ενώνει προς τον κοινό στόχο. Τον πέρα του τάφου. Το "Ελευθερία ή Θάνατος". Και αντιδρά βγαίνοντας ειρηνικά, για την ώρα, στον δρόμο. Γι' αυτό κανένα κομματικό σύνθημα και σημαία στα συλλαλητήρια! Τα κόμματα, ως εξ ορισμού κομμάτια, πάλι εξ ορισμού έχουνε ως στόχο διχασμό. Όσο αυτό δεν γίνεται κατανοητό, θα είναι δύσκολα. Μα, να μην υπάρχουν; Σαφώς να υπάρχουν και θα υπάρχουν. Πάντοτε υπήρχαν έστω κι αν δεν τα έλεγαν έτσι. Η ποικιλία στη σκέψη και σε ό,τι άλλο στη φύση είναι το αυτονόητο. Η επιλογή όμως του συγκεκριμένου σημαίνοντος, θεωρούμε πως είναι ατυχέστατη. Πάντοτε το κομμάτι αν δεν είναι σε θέση να πραγματοποιεί τη δυναμική σύνθεση προς τα άρρητα σημαινόμενα, θα παραμένει ένα εξόφθαλμο μπάλωμα, μια αταίριαστη καρικατούρα, μια τσόντα που θα κρέμεται από το σώμα του ενδύματος. Γι' αυτό βγήκαν οικογενειάρχες, νέοι, γέροι και παιδιά στον δρόμο ακομμάτιστα. Ακριβώς γι' αυτό.
Το ένδυμα που κληθήκαμε να φορέσουμε από μια ισχνή μειοψηφία ένας ολόκληρος λαός από τη Βουλή του στις 25/1/2019, δεν είναι μόνο εξόφθαλμα νηπιακό και αταίριαστο αλλά πνιγερά θανάσιμο. Δεν θα υπεισέλθουμε σε ρήσεις του τύπου υπάρχει δυσαρμονία σε σχέση με τη λαϊκή βούληση. Σαφώς και υπάρχει. Δεν είναι όμως πάντοτε η λαϊκή βούληση συνώνυμη με την αγαθή ιστορική πορεία. Οι πλειοψηφίες στο κάθε παρόν δεν είναι αλάθητες. Μόνο αν συνδέονται με τη μακρά ιστορική τους παράδοση συντονίζονται ορθά. Δεν μπορεί σε τόσες χιλιετίες ιστορικής ζωής που σημάδεψε ανεξίτηλα πολιτισμικά τον πλανήτη να έγιναν τόσα πολλά λαϊκά λάθη! Αν γίνονταν, δεν θα ήμασταν τώρα ακόμη εδώ. Άλλοι έρχονταν, έφευγαν, εμφανίζονταν, εξαφανίζονταν, κι εμείς ακόμη εδώ, στο φως. Το ξεραμένο ιδεολογικό απόβλητο σε 150 εθνομηδενιστικά βουλευτικά μυαλά τους εμπόδισε να το δουν. Δεν λέμε ακόμη 153. Κάποιοι ομιλούν για ιδιοτέλεια και χρηματισμό. Πολύ πιθανό. Δεν υπάρχουν στοιχεία για να το υιοθετήσουμε. Εάν και εφόσον. Δεδηλωμένοι αμετανόητοι ηλιθίως, προδοτικά απάτριδες, χρηματισμένοι ή μη. Αυτοί είναι και τίποτα παραπάνω. Θλιβερά ανθρωπάκια με ονοματεπώνυμο που θα τα καταγράψει με σαφήνεια ο ιστορικός στα επόμενα 100 χρόνια.
Η Συμφωνία των Πρεσπών θα δοκιμαστεί στην είσοδό της στα Ηνωμένα Έθνη. Το δικαίωμα της αρνησικυρίας από τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας υπάρχει. Εξαρτάται από τι ανταλλάγματα θα δοθούν. Αυτό βέβαια μας ξεπερνά πολιτικά. Ούτε πρέπει να λησμονείται ότι τα 153 κουκιά υπερψήφισαν μια διμερή συμφωνία νομικά νεκρή διότι: την συνήψαν οι υπουργοί εξωτερικών και όχι οι πρωθυπουργοί ή αρχηγοί κρατών, ουδέποτε πέρασε και επικυρώθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο, δεν την υπέγραψε ο Πρόεδρος του βουλγαρόφωνου μέρους παρά την έφεραν υπογεγραμμένη από τον Πρόεδρο της Βουλής τους, δεν εξέλειπαν οι αλυτρωτισμοί τους στη λεγόμενη αναθεώρηση του Συντάγματός τους ως απαραίτητη προϋπόθεση η οποία δεν καταγγέλθηκε από την ελληνική πλευρά ως όφειλε, δεν ολοκλήρωσαν τις διαδικασίες όπως προεβλέπετο μέχρι τις 31/12/2018 (και μόνο για αυτόν τον λόγο είναι ως μηδέποτε γενομένη) και έπρεπε να περάσει σύμφωνα με το Ελληνικό Σύνταγμα λόγω θέματος εθνικής κυριαρχίας με τουλάχιστον 180 ψήφους. Διεπράχθη δηλαδή κανονικότατο πολιτικό Πραξικόπημα και Εσχάτη Προδοσία με την ανοχή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Για υστεροφημία, ούτε λόγος! Δεν ενδιαφέρονται οι άνθρωποι! Αυτή είναι η ωμή αλήθεια και το πράμα αυτό (η συμφωνία), ουδόλως δεσμεύει την ελληνική πλευρά. Ας αναγνωριστεί με τη βούλα από όλους. Εμείς, δεν πρέπει να αναγνωρίσουμε!
Αλλά και τα υπόλοιπα 147 κουκάκια πλην εξαιρέσεων, μαζί με τα κομμάτια τους - διάβαζε κόμματα - χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για μια σύνθετη ονομασία την οποία αν ήταν πλειοψηφία θα την προσυπέγραφαν με χέρια και με πόδια. Οι λεγόμενοι εκσυγχρονιστές όλων των κομματιών (κομμάτων). Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης όχι μόνο τα μασάει αλλά είναι ομιχλώδης όσο ποτέ. Το κομμάτι του, παρντόν, κόμμα, ήδη από το 2008 στο Βουκουρέστι, σύνθετη ονομασία με Μακεδονία πρότεινε. Οι υπόλοιποι, απλά ακολούθησαν και ο νυν πρωθυπουργός το βρήκε έτοιμο. Καλύτερον σήμερα δεν θα έβρισκαν. Η πρόθεση βέτο τότε, ήταν για το πρόθεμα και όχι για το Μακεδονία. Αλλά και αυτό ήταν αρκετό μαζί με άλλες κινήσεις απατλαντικοποίησης, που έκανε, για να κατακαεί η Πελοπόννησος το 2007, να κινδυνεύσει να δολοφονηθεί και να δραπετεύσει τελικώς πολιτικά. Τόσο μπορούσε, τόσο έκανε! Μας υπολείπονται άλλοι τρεις (3). Κανένας μα κανένας πολιτικός δεν μιλάει για τις τρεις ψήφους των μουσουλμάνων βουλευτών της Θράκης και για τον πολιτικό βίο και την πολιτεία τους. Από κανέναν δεν ομολογείται η μεγάλη αλήθεια ότι το παρόν κυβερνητικό σχήμα είτε με Καμμένο είτε άνευ στηρίζεται σε τρία δεκανίκια τύποις εγχώρια, πραγματικώς εξ ανατολών καθοδηγούμενα.
Γιατί όμως τόση βιασύνη; Άρον άρον. Επείγει λέει η διακοπή επιρροής του ρωσικού παράγοντα στα Βαλκάνια και εμείς ανήκομεν εις την Δύσιν και στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Ok. Γιατί δεν πιέζονται αυτοί, που έχουν και τον νταλγκά και μόνο εμείς και μάλιστα για όνομα, γλώσσα και ιθαγένεια; Στο σημείο αυτό θεωρούμε ότι πρέπει να διαχωριστεί ο αμερικανικός από τον γερμανικό παράγοντα στα σημεία που δεν συμπλέουν. Ο Αμερικάνος θέλει φραγή στον Ρώσο. Ο Γερμανός όμως υλοποιεί κατά γράμμα επιπλέον το παλαιό χιτλερικό σχέδιο βουλγαρικής τότε Μακεδονίας και νυν σλαβομπερδεμένης προς συρρίκνωση και κατακερματισμό του ελληνικού χώρου για οικονομικά κυρίως συμφέροντα. Ο καθοριστικά προδοτικός ρόλος της σταλινικής αριστεράς απλά συμπίπτει για άλλους λόγους, και στα μνησίκακα ανθελληνικά επίγονα ανθρωπάκια βρήκαν τους καλύτερους ενσαρκωτές του εγχειρήματος. Το μνημόνιο και ο αχαλίνωτος υπερδανεισμός κράτους - μέλους που γνώριζαν πολύ καλά ότι δεν είναι σε θέση να ξεχρεώσει, βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος. Μόνο ένας βλαξ θα δάνειζε έναν κακομοίρη πτωχευμένο και βλάκες δεν είναι. Ο στόχος ήταν άλλος. Υπομονή, στα επόμενα 100 χρόνια ιστορικά θα ξεκαθαρίσει.
Ακριβώς την ίδια εποχή ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, έτρεξε και πρόλαβε κι αυτός να δώσει αυτοκεφαλία στην Ουκρανία στην κανονική δικαιοδοσία της Μόσχας από το 988 (στο Κίεβο εκχριστιανίστηκαν) χωρίς να το ζητήσει η εκκλησία της Ρωσίας ούτε οι Ουκρανοί, ανάβοντας εμφύλιες φωτιές κι εκεί και αποκατέστησε τον καθηρημένο από τη Μόσχα σχισματικό Φιλάρετο μαζί με το μόνιμο φλερτ του με τους παπικούς Ουνίτες. Οι λόγοι που επικαλείται το Φανάρι δεν πείθουν κανέναν που γνωρίζει και μελετά, μάλλον εξοργίζουν και το σχίσμα με τη Μόσχα είναι δεδομένο, προς τέρψιν του αμερικανικού παράγοντα, της πραγματικής δηλαδή αιτίας.
Τα πράγματα φαίνονταν ότι θα οδηγούνταν εκεί ήδη από τριετίας με την ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου το 2016, η οποία δεν νομιμοποίησε μόνο συνοδικά όλες τις αιρέσεις και προέβη σε άλλες αντορθόδοξες ατασθαλίες αντικανονικά, με υπογραφές 10 προκαθημένων, αγνοώντας και απαγορεύοντας τις υπόλοιπες 800 ισότιμες επισκοπικές ψήφους, αλλά οργανώθηκε και υποστηρίχθηκε και διαφυλάχθηκε από τον αμερικανικό παράγοντα και δη τις μυστικές του υπηρεσίες. Από κει και πέρα, τα σταλινικά απολειφάδια προφανώς καθ' υπόδειξιν αλλά και διεστραμμένη ιδεολογία, έτρεξαν να νομιμοποιήσουν έκφυλα σύμφωνα συμβίωσης, αλλαγή φύλλου στα 15, έμφυλες ταυτότητες στο Γυμνάσιο, διαθρησκιακό αντισυνταγματικό (2 Αποφάσεις του Στε το 2018) μάθημα των Θρησκευτικών σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, νέο Σύνταγμα κομμένο και ραμμένο στα νεοεποχίτικα status, εκκλησιαστική περιουσία και μισθολόγιο ιερέων. Οι λίγοι και σε αυτόν τον χώρο που αντιδρούμε, χαρακτηριζόμαστε φανατικοί, φονταμενταλιστές, γραφικοί, ακραίοι. Η ίδια συνταγή. Να γιατί η Ιεραρχία δεν βγάζει άχνα και όταν κάποια φορά ομιλεί ψελλίζει άχρωμα. Οι ελάχιστοι αρχιερείς που αντιδρούν, ή αγνοούνται ή ευτελίζεται ο λόγος τους από τους υπολοίπους και όσοι αποχωρούν εις τα ουράνια αντικαθίστανται από οικουμενιστές. Η συνταγή είναι δοκιμασμένη.
Όσοι δεν καταλαβαίνουν ακόμη ότι όσα παραπάνω αναφέρθησαν και περιγράφησαν σύντομα, αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία μιας υπερδεξαμενής η οποία φούσκωσε εδώ και τρεις εκατονταετίες με την ανοχή και τη συνενοχή, δύσκολα θα κατανοήσουν αλλά και θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις μεγάλες δυσκολίες οι οποίες έπονται. Το βέβαιον είναι ότι διαισθάνονται τον κίνδυνο. Σε κάθε περίπτωση, 15ο δεδηλωμένοι εκουσίως ή ακουσίως απάτριδες συν τρεις δηλωμένοι ανατολικά, δεν μπορεί παρά να βγάζει το ίδιο αποτέλεσμα που είναι ότι τώρα αρχίζει με ένταση ο αγώνας όχι για τη Μακεδονία ειδικά, αλλά για την ιστορική και φυσική μας επιβίωση.
Ο Α.Σαραντίδης είναι δάσκαλος στην Καβάλα και Πολιτικός Επιστήμων.
