μήνυμα

μήνυμα

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

ΝΕΑ ΤΑΞΗ - ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ - ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Η ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ»
του Πρωτοπρ. Κυριακού Τσουρού, Γραμματέως της Σ. Έ. επί των αιρέσεων

Η «Νέα Εποχή του Υδροχόου» είναι γέννημα και θρέμμα της Θεοσοφικής Σχο­λής της αποκρυφίστριας Έλενας Πέτροβνας Μπλαβάτσκυ. Τον όρο αυτό με την σημερινή του έννοια χρησιμοποιεί και η «σχισματική» θεοσοφίστρια-αποκρυφίστρια Άλικη Μπέιλυ (Beiley)1, ήδη από το 1920. Τα «μηνύματα», που όπως υποστη­ρίζει, ελάμβανε η Μπέιλυ δήθεν από ένα Δάσκαλο, ονομαζόμενο «ο Θιβετιανός» (μαθητής κατά την θεοσοφική διδασκα­λία του Dywal Khul), τα κατέγραψε σε μια σειρά βιβλίων της, μεταξύ των οποίων εί­ναι και το βιβλίο με τον τίτλο «Η επανεμφάνισις του Χριστού». Στα «μηνύματα» αυτά συμπεριλαμβάνεται και η εντολή για την ανάγκη εγκαθίδρυσης μιας «Νέας Παγκοσμίας Θρησκείας», που να συνάδει και να εναρμονίζεται με τις δοξασίες και τα «πιστεύματα» της «Νέας Εποχής του Υδροχόου». Αυτή η «Νέα Παγκόσμια Θρη­σκεία» θα συνοδεύει την «επανεμφάνιση τον Χριστού της Νέας Εποχής» και κατά συνέπεια θα ασκείται από τους "πιστούς" του, αντικαθιστώντας κάθε άλλη θρησκεία και λατρεία που ασκείται σήμερα. 

ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΒΥΘΙΖΕΤΑΙ

Χαίρετε εν Κυρίω
Κατάγομαι από νησί. Ο πατέρας μου ψαράς, και από μικροί ακούγαμε ότι όταν το πλοίο πάνω στο οποίο βρίσκεσαι βουλιάζει, πέσε στη θάλασσα και απομακρύνσου. Υπάρχει κίνδυνος  να σε τραβήξει μαζί του. Το πλοίο στην προκειμένη περίπτωση είναι η Ευρώπη, αλλά και η Παγκόσμια οικονομία. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να αντιληφθείς το αυτονόητο. Η Ευρωπαϊκή οικονομία, και η παγκόσμια , δέσμιες και οι δύο των δυνάμεων του σκότους και της συστηματικής  διαφθοράς, ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΝ. Το βούλιαγμα είναι οργανωμένο, και σίγουρο. Μόνο έτσι θα ελεγχθούν οι κοινωνίες. Αυτή θα είναι η θλίψη που προφητεύεται στην Ιερά Αποκάλυψη. Έτσι θα εγκατασταθούν δομές διακυβέρνησης όχι συμβατές μ’ αυτό που ΟΝΟΜΑΖΑΜΕ δημοκρατία.
   Ενώ λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά εμείς φοβούμενοι μην χάσουμε την καλοπέρασή μας,  --πόσο γελασμένοι είμαστε!! – συνεχίζουμε να μένουμε στο πλοίο της καταστροφής.  Δεν μπορώ να δώσω άλλον χαρακτηρισμό. ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΜΕ.
 Και το μεγαλύτερο κακό είναι ότι αυτοκτονούμε πνευματικά. Αυτή η «πολιτισμένη Δύση» δεν έχει να μας δώσει τίποτα το ΑΞΙΟΛΟΓΟ. 
Ας γυρίσουμε στις ρίζες μας. Ας γυρίσουμε στους Αγίους Πατέρες της Ορθοδοξίας. Είναι καιρός πια…. Αν δεν το κάνουμε…. λυπάμαι αλλά βουλιάζουμε και χανόμαστε μαζί μ’ όλους τους άλλους.  Μην χαίρεστε για την 6η, την 7η και δεν ξέρω ποιαν άλλη δόση… 
ΑΦΑΝΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΑΔΕΛΦΙΑ.
π. Φώτιος Βεζύνιας

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Αγίου Νικολάου Επίσκοπου Αχρίδος και Ζίτσης (1956)

Χριστός και Ευρώπη, Ένας δραματικός διάλογος.

Ο Χριστός ρωτά με λύπη.

-Πώς μπορείτε εσείς οι άνθρωποι να ζείτε μόνο με τα ιμπεριαλιστικά, υλικά συμφέροντα, δηλαδή με την ζωώδη μόνο επιθυμία για την σωματική τροφή; Εγώ ήθελα να σας κάμω Θεούς και υιούς Θεού και σεις φεύγετε και επιδιώκετε να εξισωθείτε με τα υποζύγια.

Σ’ αυτό απαντά η Ευρώπη:
-Εσύ είσαι καθυστερημένος. Στην θέση του Ευαγγελίου σου βρήκαμε την βιολογία και την ζωολογία. Τώρα γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε δικοί σου απόγονοι και του ουρανίου πατέρα σου, αλλά απόγονοι των ουραγκοτάγκων και των γοριλών, δηλαδή του πιθήκου. Εμείς τώρα τελειοποιούμαστε για να γίνουμε θεοί. Γιατί δεν παραδεχόμαστε άλλους θεούς εκτός από εμάς.

Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα.

"Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και τη θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα’ νεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάνουν"

ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ

Τότε, εκεί που καθόμουν εις το περιβόλι μου και έτρωγα ψωμί, πονώντας από τις πληγές, όπου έλαβα εις τον αγώνα και περισσότερο πονώντας δια τις μέσα πληγές όπου δέχομαι δια τα σημερινά δεινά της Πατρίδος, ήλθαν δύο επιτήδειοι, άνθρωποι των γραμμάτων, μισομαθείς και άθρησκοι, και μου ξηγώνται έτσι: «Πουλάς Ελλάδα, Μακρυγιάννη». Εγώ, στην άθλιαν κατάστασίν μου, τους λέγω: «Αδελφοί, με αδικείτε. Ελλάδα δεν πουλάω, νοικοκυραίγοι μου.
Τέτοιον αγαθόν πολυτίμητον δεν έχω εις την πραμάτειαν μου. Μα και να τό’ χα, δεν τό’ δινα κανενός. Κι’ αν πουλιέται Ελλάδα, δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τον κόσμον εσείς λογιώτατοι, να μην θέλει να αγοράσει κάτι τέτοιο». Έφυγαν αυτοί.
Κι’ έκατσα σε μίαν πέτραν μόνος και έκλαιγα.
Μισός άνθρωπος καταστάθηκα από το ντουφέκι του Τούρκου, τσακίστηκα εις τις περιστάσεις του αγώνα και κυνηγιέμαι και σήμερον.

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

ΠΕΡΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ - ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΡΕΤΗ ΠΟΥ ΝΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΡΟΣΤΩΦ ΠΕΡΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ


ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΡΟΣΤΩΦ ΠΕΡΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

«Υπομονής έχετε χρείαν, ίνα το θέλημα του Θεού ποιήσαντες κομίσησθε την επαγγελίαν» (Εβρ. 10. 36). Αυτοί που υπομένουν αγόγγυστα και με καρτερία τα πάντα, μένουν πιστοί στο θέλημα του Θεού. Κι αυτοί που μένουν πιστοί στο θέλημα του Θεού, θα πάρουν την αμοιβή που υποσχέθηκε Εκείνος: τη βασιλεία των ουρανών. Γιʼ αυτό κι εσύ «μη νικώ υπό του κακού, αλλά νίκα εν τω αγαθώ το κακόν... Μηδενί κακόν αντί κακού αποδιδόντες· προνοούμενοι καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων· μη εαυτούς εκδικούντες, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τη οργή· γέγραπται γαρ· εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος» (Ρωμ. 12. 21, 17, 19). Στον Κύριο ανήκει η κρίσις και η καταδίκη όσων σε αδικούν. Σε σένα η καλωσύνη και η μακροθυμία. Στον Κύριο ανήκει η τιμωρία και η πάταξις του κακού. Σε σένα η ανεξικακία και η υπομονή.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

"ΚΑΒΑΦΗΣ" Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΗΝ ΣΑΤΡΑΠΕΙΑ.

Η Σατραπεία

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ' επιτυχία να σε αρνείται·
να σ' εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κ' ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες, και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι' άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα Εύγε·
την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Αυτά πού θα στα δώσει ο Αρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρείς στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Υ.Γ. Μερικές φορές αναρρωτιέμαι πόσο απέχει η ΑΞΙΑ από την ΑΠΑΞΙΩΣΗ.
ΠΡΟΣΦΕΡΩ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ Σ' ΟΣΟΥΣ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΔΗΘΕΝ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΕΚΔΙΔΟΥΝ ΣΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΠΟΡΝΕΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ. Καϋμένη Ελλάδα μου .... ΛΥΠΑΜΑΙ
π. Φώτιος Βεζύνιας

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

ΑΣ ΕΤΟΙΜΑΣΘΟΥΜΕ..ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΛΙΕΥΜΑ.
“Κατάκριση είναι να πεις, ότι π.χ. ο τάδε είναι ψεύτης ή θυμώδης ή πόρνος. Στην περίπτωση αυτή κατέκρινες αυτή την ίδια τη διάθεση της ψυχής του και έτσι έβγαλες απόφαση για όλη τη συμπεριφορά του και τη ζωή του. Λέγοντας λοιπόν, ότι αυτός είναι τέτοιος, τον καταδίκασες ως τέτοιον.”1

Η κατάκριση έχει άμεση σχέση με την καταλαλιά.

Κάποιος ρώτησε τον μεγάλο γέροντα Βαρσανούφιο:

Η ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Γέρων Πανάρετος Φιλοθεΐτης – Διήγησις περὶ κατακρίσεως

Ὁ μακαρίτης πνευματικὸς ἀπὸ τὴ σκήτη τῶν Καυσοκαλυβίων, παπα-Νικόδημος, μοῦ διηγήθηκε τὴν ἀκόλουθη ἱστορία, παρμένη ἀπὸ πατερικὰ Ἁγιορείτικα χειρόγραφα.
Ἕνας πιστὸς χριστιανός, πήγαινε ἐπὶ δεκαπέντε χρόνια στὸν πνευματικό του καὶ ἐξομολογοῦνταν τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες του. Μιὰ μέρα ὅμως, ὅπως συνήθιζε, πῆγε στὸν πνευματικό του νὰ ἐξομολογηθεῖ καὶ ἀνοίγοντας τὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ του βρῆκε τὸν πνευματικὸ νὰ πορνεύει μὲ μία γυναῖκα. Ἀμέσως βγῆκε ἔξω καὶ φεύγοντας εἶπε στὸν ἑαυτό του: «ἄχ, τί ἔπαθα ἀλοίμονο σὲ μένα, ἐγὼ ἔχω τόσα χρόνια ποὺ ἐξομολογοῦμαι σ᾿ αὐτόν, καὶ τώρα τί θὰ κάνω; Θὰ κολασθῶ; διότι ὅσα ἁμαρτήματα καὶ ἂν μοῦ συγχώρησε, ἐφόσον εἶναι τόσον ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος, εἶναι, τί εἶναι; εἶναι ὅλα ἀσυγχώρητα», ἔλεγε καὶ χτυπιόταν ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὸ κακὸ ποὺ τὸν βρῆκε καὶ δὲν ἤξερε τί πρέπει νὰ κάνει.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

ΟΥΝΙΑ --> ΣΗΜΕΡΑ ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ - ΑΥΡΙΟ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Η ουνία ως πρότυπο ψευδούς ενότητος

Η ΟΥΝΙΑ ΩΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΨΕΥΔΟΥΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ
ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΚΙΛΟΜΟΡΦΙΑΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ[1]
Γρφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ένα βασικό γνώρισμα του προηγουμένου αιώνος, του εικοστού, ήταν η προσπάθεια να επανεύρει ο χριστιανικός κόσμος την ενότητά του. Μετά την απόσχιση του Παπισμού από την Εκκλησία στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας (1054) και την εν συνεχεία απόσχιση των Προτεσταντών από τον Παπισμό, τον 16ο αιώνα, Ανατολή και Δύση ήσαν βαθύτατα διηρημένες, η δε Δύση πολυδιασπασμένη καθ εαυτήν.
.......
Από της πλευράς αυτής οι χρησιμοποιούμενοι όροι «αδιαίρετη Εκκλησία» των δέκα πρώτων αιώνων και «ένωση των εκκλησιών» είναι εσφαλμένοι. Η Εκκλησία είναι πάντοτε αδιαίρετη και μετά το σχίσμα του 1054, και μετά από οποιοδήποτε σχίσμα. Δεν υπάρχουν έπειτα πολλές εκκλησίες για να ενωθούν. Υπάρχει μόνον η «Μία Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», που συνεχίζει αδιαίρετα και αδιάκοπα τη ζωή της στην Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία. Οι αποσχισμένοι με τις αιρέσεις και τα σχίσματα ετερόδοξοι Χριστιανοί σε Ανατολή και Δύση δεν είναι εκκλησίες· πρέπει να ενωθούν με την Εκκλησία, αποκηρύσσοντας τις αιρέσεις και τις πλάνες. Επομένως η ενότητα επιτυγχάνεται όχι με την «ένωση των εκκλησιών», αλλά με την «ένωση με την Εκκλησία».

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΨΗ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ π. ΙΕΡΟΘΕΟΥ

"Για να είμαστε ορθόδοξοι και να έχουμε την βεβαιότητα της σωτηρίας μας δεν μας χρειάζεται καμμιά νεοπατερικ​ή, μεταπατερι​κή και συναφειακή θεολογία." Μας χρειάζονται δύο πράγματα: Το πρώτο, ναμείνουμε σταθεροί, όπως έχουμε καθήκον, στην ορολογία των Πατέρων τωνΟικουμενικών Συνόδων, γιατί αυτή η ορολογία αποτελεί σημαντικό μέρος τηςΟρθοδόξου Παραδόσεως, το αληθινό και αυθεντικό consensus patrum, αλλά να μείνουμεεδραίοι και στην αποκεκαλυμμένη αλήθεια που δόθηκε στους Πατέρες. Και τοδεύτερο, να αναζητήσουμε «ζωντανούς οργανισμούς», οι οποίοι ζουν μέσα στο«πνεύμα» του Ευαγγελίου και των Οικουμενικών Συνόδων,
δηλαδή βιώνουν τιςορθόδοξες προϋποθέσεις των δογμάτων για να μας καθοδηγήσουν σωστά στην βίωσητου δόγματος.
Δυστυχώς, μερικοί που ομιλούν γιανεοπατερική, μεταπατερική και συναφειακή θεολογία έχουν πρόβλημα και με τις δύοαυτές προϋποθέσεις, δηλαδή και με τους όρους των Οικουμενικών Συνόδων και μετους «ζωντανούς οργανισμούς» της εκκλησιαστικής ζωής.

Νά γιατί χαλάει η Μαγιονέζα......

Καιρός τοῦ ποιῆσαι τῶ Κυρίω» (Γαλάτεια Γρηγοριάδου - Σουρέλη)

Δέν ἦταν ἡ πρώτη φορά πού μου τύχαινε. Κι ὅμως δέν κατάφερα νά τό συνηθίσω. Ἔτσι καί τώρα. Ἐκνευρίστηκα λοιπόν. Καί νά ἡ ἱστορία. Εἶχε ἔρθει ἕνα ἀπό τά παιδιά μου νά μέ συμβουλευτεῖ γιά κάτι σημαντικό. Βέβαια ἡ πείρα μου ἔπρεπε νά μέ εἶχε προειδοποιήσει: «Τό παιδί ἔρχεται νά σέ συμβουλευτεῖ ἔχοντας πάρει κιόλας τή δικιά του ἀπόφαση. Ἁπλά ζητά... συνενόχους, ζητάει νά ἀκούσει ἀκόμα ἕνα ναί σέ αὐτό πού ἤδη ἔχει διαλέξει». Αὐτή τή φωνή τῆς πείρας τήν ἀκούω πάντα ἡ χαμηλόφωνα ἡ... κατόπιν ἑορτῆς. Ποτέ στήν ὥρα της. Τί κρίμα!
Παρασύρθηκα λοιπόν. Πολύ συγκινημένη γιατί μέ συμβουλεύεται, πολύ συγκινημένη καί εὐτυχισμένη γιατί ἡ αὐθεντία μου -ἐπιτέλους- ἀναγνωρίζεται, ἐνθουσιασμένη γιατί ἡ γνώμη μου ἔχει βαρύτητα κι εἶναι πολύτιμη, μίλησα. Μέ ἱερό ἐνθουσιασμό ἀνέπτυξα τήν ἄποψή μου πού δέν ἦταν μία ἄποψη ἀλλά ἡ μόνη ἄποψη. Κι ἐκεῖ τήν «πάτησα», ἀπό συμβουλάτορας σεβάσμιος, ἔγινα κατηγορούμενη.
«Πάντα εἶσαι ἀπόλυτη... ἡ στενοκεφαλιά τῆς γενιᾶς σας... ἡ μονολιθική σου τοποθέτηση... δέν καταλαβαίνεις...».
Ἐκνευρίστηκα λοιπόν. Θύμωσα. Ἐδῶ δέν ἀμφισβητοῦνταν μόνο οἱ ἀπόψεις τῆς γενιᾶς μου ἀλλά ΕΓΩ σάν ἄτομο κινδύνευα νά καταποντιστῶ! ΕΓΩ θιγόμουνα, οὔτε λίγο οὔτε πολύ ΕΓΩ δέν ἤξερα τί ἔλεγα!
Αὐτόματα ἡ ἀτμόσφαιρα ἄλλαξε, ἔγινε ἐχθρική, ὁ φιλικός ἀγώνας ἔγινε ἐχθρικό μάτς. Μάτς μέ θανάσιμα τραυματισμένη τήν ἀξιοπρέπειά μου καί σκοτωμένη τήν... αὐθεντία μου.
Ἔγινε ὅτι καί μέ τή μαγιονέζα!
Δέν ξέρω ἄν σου ἔχει τύχει. Τά ὑλικά ἄριστα, ἡ συνταγή σπουδαία, ἡ μαγείρισσα ἐξαιρετική. Κι ὅμως κάτι ἔφταιξε καί ἡ μαγιονέζα κάποια στιγμή «ἔκοψε». Τό παιδί μου θυμωμένο ἔφυγε. Τότε γιόμισα ἄγχη. Τώρα τί γίνεται; Κινδυνεύει τό παιδί μου, σκέφτηκα τρομαγμένη. Τί μπορῶ νά κάνω ΕΓΩ γιά νά τό σώσω;
Χωρίς νά τό καταλάβω εἶχα κάνει ἀντιποίηση ἀρχῆς. Εἶχα καταλάβει τή θέση τοῦ Μεσσία. Τή μοναδική θέση πού τήν κατέχει ἀπό καταβολῆς κόσμου κάποιος Ἄλλος.
Δέν ἔφαγα, δέν κοιμήθηκα. Ἔψαχνα νά βρῶ τρόπους, ἔψαχνα νά βρῶ δρόμους. Ἀπελπισμένη, ἐξουθενωμένη, ἔτσι ἐνίωθα. Ἀπό μένα κρεμόταν ἡ τύχη τοῦ παιδιοῦ μου, τοῦ σπιτικοῦ μου. Ἀπό ΕΜΕΝΑ. Δηλαδή ἄν τό καλοσκεφτεῖς, εἶναι νά ἀπορεῖς πώς κινιόταν ὁ κόσμος πρίν γεννηθῶ ΕΓΩ. Καί ἄν τό τραβήξεις λίγο περισσότερο, καταλαβαίνεις γιατί δέν πῆγε καί τόσο καλά αὐτός ὁ κόσμος αἰῶνες τώρα: γιατί ἁπλούστατα δέν ὑπῆρχα ΕΓΩ νά τόν σώζω!
Ἐ! λοιπόν ὄχι! Σέ τέτοιες ὧρες, ὅταν δηλαδή ἡ μαγιονέζα ἔκοβε, οἱ παλιές νοικοκυρές μέ ψυχραιμία ἄρχιζαν ἄπ΄ τήν ἀρχή. Λοιπόν ἄς κάνω κι ἐγώ τό ἴδιο.
Ἦταν ἄσχημο ποῦ ἦρθε τό παιδί μου νά μέ συμβουλευτεῖ; Ἦταν θαυμάσιο. Ἦταν τότε οἱ ἀπόψεις μου ἄσχημες; Ὄχι, σίγουρα δέν ἦταν. Νά ξέρεις, φταίει πού δέν τίς σερβίρησα καλά. Κι ὅλοι ξέρουμε τί ρόλο παίζει ἕνα καλό σερβίρισμα ἀκόμα καί σέ ἕνα μέτριο φαγητό. Φταίει λοιπόν πώς τίς ἀπό ψεῖς μου τίς σερβίρησα μέ μεγάλη ποσότητα ἐγωισμοῦ.
Τό πιασα. Ἐπίασα τή στιγμή πού χάλασε ἡ μαγιονέζα καί γιατί χάλασε. Κατάλαβα. Πολλά ΕΓΩ ἦταν στή μέση.
Διαβάζω: «Στήν ἀρχή τῆς Βυζαντινῆς Θείας Λειτουργίας, ὅταν ἔχουν τελειώσει τά προκαταρκτικά κι ὅλα εἶναι πιά ἕτοιμα γιά νά ἀρχίσει ἡ Θεία Εὐχαριστία, ὁ διάκονος πλησιάζει τόν ἱερέα καί λέει: "Καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίω", καιρός γιά νά δράσει ὁ Κύριος. Αὐτή ἀκριβῶς εἶναι ἡ στάση τοῦ πιστοῦ, ὄχι μόνο στήν Εὐχαριστιακή Λειτουργία, ἀλλά καί σέ κάθε προσευχή δημόσια ἡ ἰδιωτική» (Κάλλιστος Ware, «Ἡ δύναμη τοῦ ὀνόματος»). Ἐγώ ὅμως δέν ἄφησα περιθώρια γιά νά κάνει καί κάτι ὁ Θεός στήν ψυχή τοῦ παιδιοῦ μου. Δέν Τοῦ ἔδωσα τή δυνατότητα νά βρεῖ Ἐκεῖνος λύσεις. Ποῦ «καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίω»! Ἐ! λοιπόν, γιατί νά ἀπορῶ πού τόσο συχνά «κόβει» ἡ μαγιονέζα στή ζωή μου!

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Το κείμενο μου τόστειλε
ένας πολύ καλός φίλος.
Τον ευχαριστώ, κι αν σε κάποιους
είναι γνωστό, δεν πειράζει ας το
ξαναδιαβάσουμε..... Ίσως έτσι
αλλάξουμε λίγο... Για να αλλάξουν
όλα γύρω μας. Γιατί η αλλαγή τελικά
θα έλθει, αν έλθει, μόνο από μέσα μας....
 
Χαίρετε εν Κυρίω
π. Φώτιος Βεζύνιας
 

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

ΑΪΝΤΕ... ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΛΟΣ

ΝΑ Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ...
Ευχαριστώ την φίλη του blog που μου έστειλε το απόκομμα.

Αντίγραφο απο την εφημερίδα
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ΤΟΥ 1995
Καλή Λευτεριά αδέλφια
π. Φώτιος Βεζύνιας

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

Εἰς τὴν Παρουσίαν τοῦ Κυρίου,
καὶ περὶ συντελείας,
καὶ εἰς τὴν παρουσίαν τοῦ Ἀντιχρίστου.
Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου

Πῶς ἐγὼ ὁ ἐλάχιστος καὶ ἁμαρτωλὸς Ἐφραίμ, καὶ πλήρης πλημμελημάτων, θέλω δυνηθῇ νὰ διηγηθῶ τὰ ὑπὲρ τὴν δύναμίν μου! Ἀλλ' ἐπειδὴ ὁ Σωτὴρ διὰ τῆς εὐσπλαγχνίας του, τοὺς ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξε, καὶ δι' αὐτῶν τοὺς πανταχοῦ πιστοὺς κατεφώτισε, θέλει ἐνδυναμώσει καὶ ἡμῶν τὴν γλῶσσαν πρὸς ὠφέλειαν καὶ οἰκοδομήν, καὶ ἐμοῦ τοῦ λέγοντος καὶ πάντων τῶν ἀκροατῶν. Θὰ λαλήσω δὲ μὲ ὀδύνας, καὶ θὰ εἴπω μὲ στεναγμούς, περὶ τῆς συντελείας τοῦ κόσμου τούτου, καὶ περὶ τοῦ ἀναιδέστατου καὶ φοβεροῦ Δράκοντος, ὅστις μέλλει νὰ ταράξη πᾶσαν τὴν ὑπὸ τὸν οὐρανόν κτίσιν, καὶ νὰ ἐμβάλῃ δειλίαν, καὶ ὁλιγωρίαν, καὶ δεινήν ἀπιστίαν εἰς τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων, καὶ νὰ ποίηση τέρατα καὶ σημεῖα καὶ φόβητρα, ὥστε, ἐὰν δυνηθῇ, νὰ πλανήσῃ καὶ τοὺς ἐκλεκτούς, καὶ νὰ ἀπατήσῃ πάντας διὰ ψευδῶν σημείων, καὶ διὰ φαντασμῶν τεράτων, ὑπὸ αὐτοῦ γενομένων. Διότι κατὰ συγχώρησιν τοῦ ἁγίου Θεοῦ λαμβάνει ἐξουσίαν ν' ἀπατήσῃ τὸν κόσμον· διότι ἐπληθύνθη ἡ ἀσέβεια τοῦ κόσμου, καὶ πανταχοῦ διάφορα κακά πράττονται. Καὶ ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι ἠθέλησαν νὰ ἀπομακρυνθῶσιν ἀπό τοῦ Θεοῦ, καὶ ν' ἀγαπήσωσι τὸν Πονηρόν, διὰ τοῦτο ὁ ἄχραντος Δεσπότης συνεχώρησε.

Μέγας εἶναι ὁ ἀγών, ἀδελφοὶ, μάλιστα δὲ εἰς τοὺς πιστοὺς, κατὰ τοὺς καιροὺς ἐκείνους, ὅταν γίνωνται σημεῖα καὶ τέρατα ὑπ' αὐτοῦ τοῦ Δράκοντος ἐν πολλῇ ἐξουσία· ὅταν πάλιν δεικνύῃ ἑαυτόν ὡς Θεόν διὰ φοβερῶν φαντασμάτων, καὶ ἵπταται εἰς τὸν ἀέρα, καὶ πάντες οἱ δαίμονες σηκώνονται εἰς τὸν ἀέρα, ὡς ἄγγελοι, ἔμπροσθεν τοῦ τυράννου· διότι φωνάζει μετὰ δυνάμεως, ἀλλάσσων μορφάς· καὶ ἐκφοβίζων καθ' ὑπερβολήν ἅπαντας τοὺς ἀνθρώπους· τότε, ἀδελφοί, τίς θέλει εὑρεθῇ τετειχισμένος, καὶ μένων ἀσάλευτος, ἐὰν δὲν ἔχῃ τὸ σημεῖον ἐν τῇ ψυχῇ του, δηλαδὴ τὴν ἁγίαν παρουσίαν τοῦ μονογενοὺς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν; ὅταν ἴδῃ τὴν ἀπερίγραπτον ἐκείνην θλίψιν, ἥτις γίνεται πανταχοῦ εἰς πᾶσαν ψυχήν, ἡ ὁποία δὲν ἔχει τελείως παραμυθίαν, οὔτε πάλιν ἄνεσιν ἐν γῇ καὶ θαλλάσσῃ· ὅταν ἴδῃ ὅτι συνταράσσεται ὁ σύμπας κόσμος, καὶ φεύγει ἕκαστος διὰ νὰ κρυβῇ εἰς τὰ ὄρη, καὶ ἄλλος μὲν ἀποθνήσκει τῆς πείνης· ἄλλος δὲ ἀναλύεται ὡς κηρὸς ἐν δεινῇ θλίψει, καὶ οὐδεὶς ὑπάρχει ὁ ἐλεῶν· ὅταν ἴδῃ ἅπαντα τὰ πρόσωπα δακρύοντα, καὶ μετὰ πόθου ἐρωτῶντας τοὺς ἀνθρώπους, μήπως ἀκούεται λόγος Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς; καὶ ἀκούει οὐδαμοῦ. Τὶς θέλει ὑποφέρει τὰς ἡμέρας ἐκείνας; Τὶς δὲ θὰ ὑπομείνῃ τὴν θλίψιν τὴν ἀφόρητον; ὅταν ἴδῃ σύγχυσιν τῶν λαῶν,  οἱ ὁποῖοι ἔρχονται ἀπὸ τῶν περάτων τῆς γῆς εἰς τὴν θέαν τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἰδῆ ὅτι πολλοὶ προσκυνοῦσιν ἔμπροσθεν τοῦ τυράννου, καὶ κράζουσι μετὰ τρόμου, ὅτι σὺ εἶσαι ὁ Σωτὴρ ἡμῶν· ὅταν ἰδῇ ὅτι ἡ θάλασσα ταράσσεται, καὶ ἡ γῆ ξηραίνεται, οἱ οὐρανοί δὲν βρέχουσι, τὰ φυτὰ μαραίνονται· ἅπαντες δὲ οἱ ὄντες πρὸς ἀνατολάς, φεύγουσι πρὸς δυσμάς, ἐκ τῆς πολλῆς δειλίας καὶ πάλιν δὲ οἱ ὄντες πρὸς δυσμάς, φεύγουσι πρὸς ἀνατολάς μετὰ τρόμου, ὁ δὲ ἀναιδὴς εἰς πάντα τὰ πέρατα, ὥστε νὰ κηρύξῃ παρρησία, ὅτι βασιλεύς μέγας ἐφάνη μετὰ δόξης, ἔλθετε καὶ ἴδητε αὐτόν. Τὶς εἶναι ὁ ἔχων οὕτω ἀδαμαντίνην ψυχήν, ὥστε νὰ ὑποφέρῃ γενναίως ἅπαντα τὰ σκάνδαλα; Τὶς ἄρα ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὡς προεῖπον, ὥστε νὰ μακαρίσουσιν αὐτὸν πάντες οἱ ἄγγελοι;
Ἐγὼ φιλόχριστοι καὶ τέλειοι ἀδελφοί, ἐφοβήθην ἐξ αὐτῆς τῆς ἐνθυμίσεως τοῦ Δράκοντος, μελετῶν καθ' ἑαυτόν τὴν θλίψιν, ἥτις μέλλει νὰ γίνῃ εἰς τοὺς ἀνθρώπους κατὰ τοὺς καιροὺς ἐκείνους· διότι αὐτὸς ὁ Δράκων εἶναι μιαρός, καὶ φοβερὸς εἰς τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, καὶ μάλιστα γίνεται πικρότερος εἰς τοὺς δυναμένους νὰ νικῶσι τὰ φαντάσματα αὐτοῦ. Διότι τότε θὰ εὑρεθῶσι πολλοί εὐάρεστοι εἰς τὸν Θεόν, δυνάμενοι νὰ σωθῶσιν εἰς τὰ ὄρη, καὶ εἰς τὰ βουνά, καὶ εἰς τοὺς ἐρήμους τόπους μετὰ πολλῶν δεήσεων καὶ ὑπερβολικῶν κλαυθμῶν. Διότι ὁ ἅγιος Θεός, θεωρῶν αὐτοὺς εἰς τοιοῦτον ἀπερίγραπτον κλαυθμόν, καὶ εἰλικρινὴ πίστιν, εὐσπλαγχνίζεται αὐτοὺς· ὡς φιλόστοργος πατήρ, καὶ διατηρεῖ αὐτοὺς ὅπου ἐκρύβησαν· διότι ὁ παμμίαρος δὲν παύει τοῦ νὰ ζητῇ τοὺς ἁγίους κατὰ γῆν καὶ θάλασσαν, νομίζων, ὅτι θέλει βασιλεύσει τοῦ λοιποῦ ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ πάντας ὑποτάσσει. Καὶ νομίζει ὁ ἄθλιος ὅτι θὰ ἀντισταθῇ κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην τὴν φοβεράν, ὅταν ἔλθῃ ὁ Κύριος ἐκ τῶν οὐρανῶν, μὴ γινώσκων ὁ ἄθλιος τὴν ἀσθένειαν καὶ ὑπερηφάνειαν αὐτοῦ, διὰ τὴν ὁποίαν καὶ ἐξέπεσεν.
Ὅμως ταράσσει τὴν γῆν ἐκφοβίζει τὰ σύμπαντα διὰ ψευδῶν μαγικῶν σημείων. Κατὰ τὸν καιρόν δὲ ἐκεῖνον, ὅταν ἔλθῃ ὁ Δράκων, δὲ ὑπάρχει ἄνεσις ἐπὶ τῆς γῆς· ἀλλὰ θλίψις μεγάλη, ταραχή, καὶ σύγχυσις, θάνατοι, καὶ πεῖνα εἰς πάντα τὰ πέρατα· διότι αὐτὸς ὁ Κύριος ἡμῶν διὰ τοῦ θείου αὑτοῦ στόματος εἶπεν· ὅτι τοιαύτα δὲν ἔγειναν ἀπ' ἀρχῆς τῆς κτίσεως. · Ἡμεῖς δὲ οἱ ἁμαρτωλοί, πῶς θὰ παρομοιάσωμεν τὸ ὑπέρμετρον καὶ άνέκφραστον αὐτῆς, άφού τοιουτοτρόπως τὴν ώνόμασεν ὁ Θεός;
Ἄς συλλογισθεί δὲ ἕκαστος ἀκριβῶς τὰς ἁγίας λέξεις τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος πῶς διὰ τὴν ἀνάγκην καὶ τὴν θλίψιν τὴν μεγάλην, κολοβώνει τὰς ἡμέρας τῆς θλίψεως, καθ' ὁ εὐσπλάγχνος, συμβουλεύων ἡμᾶς καὶ λέγων: «Προσεύχεσθε διὰ νὰ μὴ γείνῃ ἡ φυγή ἡμῶν ἐν καιρῷ χειμώνος, μήτε ἐν ἡμέρᾳ Σαββάτου.»(Ματθ. 24,20) , (Μαρκ. 13,18) Καὶ πάλιν. «Ἀγρυπνεῖτε πάντοτε δεόμενοι συνεχῶς διὰ νὰ καταξιωθῆτε νὰ ἐκφύγητε τὴν θλίψιν καὶ νὰ σταθῆτε ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ, διότι ὁ καιρὸς εἶναι ἐγγύς» (Λουκ. 21,36). Ἄς δεηθῶμεν συνεχῶς μὲ δάκρυα καὶ προσευχάς νύκτα καὶ ἡμέραν· προκόπτοντες ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ διὰ νὰ σωθῶσιν οἱ ἁμαρτωλοί. Έάν τις ἔχῃ δάκρυα καὶ κατάνυξιν, ἄς δεηθῇ εἰς τὸν Κύριον, διὰ νὰ ρυσθῶμεν ἀπό τὴν θλίψιν, ἡ ὁποία μέλλει νὰ ἔλθῃ εἰς τὴν γήν διότι θὰ γείνωσι κατὰ τόπους λιμοί, σεισμοί, καὶ θάνατοι διάφοροι ἐπὶ τῆς γῆς. Γενναία θὰ ἦναι ἡ ψυχή, ἥτις θὰ δυνηθῇ νὰ κράτησῃ ἑαυτήν ἀπηλλαγμένην ἀπό τὰ σκάνδαλα ταῦτα. Διότι ἐὰν εὑρεθεῖ ἄνθρωπος νὰ άδιαφορῇ, εὔκολα πολιορκεῖται καὶ γίνεται αἰχμάλωτος τοῦ Δράκοντος τοῦ πονηροῦ καὶ δολίου, καὶ ὁ τοιοῦτος εὑρίσκεται ἀσυγχώρητος εἰς τὴν κρίσιν, διότι ἐπίστευσεν εἰς τὸν Τύραννον ἐκουσίως. Πολλῶν προσευχῶν καὶ δακρύων ἔχομεν ἀνάγκην ἀγαπητοί, διὰ νὰ εὑρεθῶμεν ἀκλόνητοι εἰς τοὺς πειρασμούς. Διότι πολλά εἶναι τὰ φαντάσματα, τὰ ὁποία γίνονται ἀπό τὸ θηρίον. Διότι ἐπειδὴ εἶναι Θεόμαχον θέλει ὅλοι ν' ἀπολεσθῶσι διότι τοιοῦτον τρόπον μεταχειρίζετα ὁ Τύραννος, ὥστε ὅλοι νὰ βαστάζωσι τὴν σφραγίδα τοῦ Θηρίου ὅταν θὰ ἔλθῃ ν' ἀπατήσῃ τὰ σύμπαντα.
Προσέχετε, ἀδελφοί μου, τὴν ὑπερβολήν τοῦ θηρίου διότι μεταχειρίζεται διάφορα τεχνάσματα πονηρίας. Ἄρχεται ἀπό τὴν γαστέρα ἵνα ὅταν τις στενοχωρηθῇ μὴ ἔχων φαγητά, ἀναγκασθῆ νὰ λάβῃ τὴν σφραγίδα ἐκείνου, ὄχι ὡς ἔτυχεν, εἰς πᾶν μέρος τοῦ σώματος, ἀλλ' εἰς τὴν δεξιάν χείρα καὶ εἰς τὸ μέτωπον, διὰ νὰ μὴ ἔχῃ ἐξουσίαν ὁ ἄνθρωπος νὰ κάμῃ μὲ αὐτήν τὸ σημεῖον τοῦ σταυροῦ, μήτε πάλιν εἰς τὸ μέτωπον νὰ σημειώσῃ τὸ ἅγιον ὄνομα τοῦ Κυρίου. Διότι γνωρίζει ὁ ἄθλιος, ὅτι ὅταν ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου σφραγισθῇ ἐπὶ τοῦ ἀνθρώπου λύει πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ Ἐχθροῦ καὶ διὰ τοῦτο σφραγίζει τὴν δεξιάν τοῦ ἀνθρώπου.
Λοιπόν, ἀδελφοί μου, φρικτὸς εἶναι ὁ ἀγὼν εἰς ὅλους τοὺς φιλοχρίστους ἀνθρώπους, ἵνα μέχρις ὥρας τοῦ θανάτου μὴ δειλιάσωσι, μηδὲ ἀμελήσωσιν, ὅταν χαράσσῃ ὁ Δράκων τὴν σφραγῖδά του, ἀντὶ τοῦ σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος. Διότι πάντα τρόπον μεταχειρίζεται, ἵνα οὐδόλως ὀνομάζηται τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ Σωτῆρος εἰς τὸν καιρόν τοῦτον. Τοῦτον δὲ κάμνει φοβούμενος καὶ τρέμων τὴν ἁγίαν δύναμιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν. Διότι ἐὰν τις δέν σφραγίζηται μὲ τὴν σφραγῖδα ἐκείνου, δὲν γίνεται αἰχμάλωτος εἰς τὰ φαντάσματα ἐκείνου, οὔτε ὁ Κύριος ἀπομακρύνετα ἀπ' αὐτοῦ, ἀλλὰ τὸν φοβίζει καὶ τὸν σύρει, πρὸς ἑαυτόν. Πρέπει νὰ ἐννοήσωμεν, ἀδελφοί, μετὰ πάσης ἀκριβείας, ὅτι τὰ φαντάσματα τοῦ ἐχθροῦ εἶναι ἀποτρόπαια. Ὁ δὲ Κύριος ἡμῶν ἔρχεται μὲ γαλήνην διὰ ν' ἀποκρούση δι' ἡμᾶς τὰ τεχνάσματα τοῦ Θηρίου. Τὴν στερεὰν πίστιν τοῦ Χριστοῦ εἰλικρινώς βαστάζοντες, θὰ κάμωμεν τὴν δύναμιν τοῦ τυράννου εὐκλόνιστον. Ἄς ἀποκτήσωμεν λογισμόν ἀμετάθετον καὶ σταθερότητα, καὶ τότε ἀπομακρύνεται ἀφ' ἡμῶν ὁ ἀσθενής ἐχθρός, μὴ ἔχων τὶ νὰ κάμῃ. Ἐγὼ ὁ ἐλάχιστος παρακαλῶ ὑμᾶς, ἀδελφοί φιλόχριστοι, ἄς μὴ γινώμεθα μαλθακοί, ἀλλὰ μᾶλλον δυνατοὶ μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ, διότι ἀπαραίτητος ἀγὼν εἶναι ἐπὶ θύρας· ἄς ἀναλάβωμεν λοιπόν τὸν θυρεόν τῆς πίστεως. Ἕτοιμοι λοιπόν γίνεσθε καθώς πιστοὶ οἰκέται, μὴ δεχόμενοι ἄλλον· ἐπειδὴ ὁ κλέπτης, καὶ ἀλάστωρ, καὶ ἄσπλαγχνος μέλλει νὰ ἔλθῃ πρῶτος εἰς ὡρισμένους καιρούς, θέλων νὰ κλέψῃ, νὰ θύσῃ, καὶ νὰ ἀπολέσῃ τὴν ἐκλεκτὴν ποίμνην τοῦ ἀληθινοῦ ποιμένος Χριστοῦ, καὶ ἐπὶ τούτω ἀναλαμβάνει σχῆμα τοῦ ἀληθινοῦ ποιμένος.
Ἄς μάθωμεν, ὦ φίλοι, μὲ ποῖον σχῆμα ἔρχεται εἰς τὴν γῆν ὁ ἀναίσχυντος ὄφις. Ἐπειδὴ ὁ Σωτήρ, θέλων νὰ σώσῃ τὸ ἀνθρώπινον γένος, ἐτέχθη ἐκ Παρθένου, καὶ ἐν σχήματι ἀνθρώπου ἐπάτησε τὸν ἐχθρόν μὲ τὴν ἁγίαν δύναμιν τῆς Θεότητος Αὐτοῦ, ἠθέλησε καὶ οὗτος ν' ἀναλάβῃ τὸ σχῆμα τῆς αὐτοῦ παρουσίας διὰ νὰ μᾶς ἀπατήσῃ. Ὁ δὲ Κύριος ἡμῶν θὰ ἔλθῃ εἰς τὴν γῆν ἐν νεφέλαις φωτειναῖς ὡς ἀστραπὴ φοβερά, ὁ δὲ ἐχθρὸς δὲν θὰ ἔλθῃ τοιουτοτρόπως, διότι εἶναι ἀποστάτης. Γεννᾶται μὲν ἀκριβῶς ἐκ κόρης μιαρᾶς, ἀλλὰ δὲν σαρκοῦται τοιουτοτρόπως. Θά ἔλθῃ δὲ ὁ παμμίαρος ἐν σχήματι τοιούτω, ὡς κλέπτης, διὰ νὰ ἀπατήσῃ τὰ σύμπαντα. Θά ᾖναι ταπεινός, ἥσυχος, θὰ μισῇ τὴν ἀδικίαν, θὰ ἀποστρέφηται τὰ εἴδωλα, θὰ προτιμᾷ τὴν εὐσέβειαν, ἀγαθός, φιλόπτωχος, εὐηδὴς καθ' ὑπερβολήν, εὐκατάστατος, ἱλαρὸς εἰς ὅλους, θὰ τιμᾷ πολὺ τὸ γένος τῶν Ἰουδαίων, διότι αὐτοὶ προσμένουσι τὴν ἔλευσιν ἐκείνου.
Μεταξὺ δὲ πάντων τούτων, θὰ ἐκτελῇ σημεῖα καὶ τέρατα, φόβητρα μὲ πολλὴν ἐξουσίαν, θὰ προσπαθῇ δολίως νὰ ἀρέσῃ εἰς ὅλους, διὰ νὰ ἀγαπηθῇ ταχέως ἀπὸ πολλούς, δὲν θὰ λάβῃ δῶρα, δὲν θὰ λαλήσῃ μεθ' ἡμῶν, θὰ φαίνηται κατηφής, θὰ ἐξαπατᾷ τὸν κόσμον ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς εὐταξίας, ἕως οὗ βασιλεύσῃ. Ὅταν λοιπὸν ἴδωσι λαοὶ πολλοὶ καὶ δῆμοι τοιαύτας ἀρετὰς καὶ δυνάμεις, ἑννοῦνται ὅλοι συγχρόνως μὲ μίαν γνώμην, καὶ μὲ χαρὰν μεγάλην κηρύσσουσι αὐτὸν βασιλέαν, λέγοντες μεταξύ των. Μήπως ἆρα εὑρίσκεται ἄνθρωπος ἄλλος τόσον ἀγαθὸς καὶ δίκαιος; Ἀνορθοῦται δὲ εὐθέως ἡ βασιλεία ἐκείνου, καὶ θὰ παρατάξῃ μεθ' ἡμῶν τρεῖς βασιλεῖς μεγάλους. Ἔπειτα ὑψοῦται ἡ καρδία του καὶ θὰ ἐμέσῃ ὁ Δράκων τὴν πικρότητά του. Ταράσσων δὲ τὴν οἰκουμένην κινεῖ τὰ πέρατα, θλίβει τὰ σύμπαντα, καὶ μιαίνει τὰς ψυχάς. Ὄχι πλέον ὡς εὐλαβής, ἀλλὰ πολὺ αὐστηρὸς εἰς ὅλα· Ἀπότομος, ὀργίλος, θυμώδης, ἀκατάστατος, φοβερός, ἀηδής, καὶ προσπαθῶν νὰ έμβάλῃ εἰς τὸν βόθρον τῆς ἀσεβείας ὅλον τὸ ἀνθρώπινον γένος. Πληνθύνει σημεῖα ψευδῶς, καὶ ὄχι ἀληθῶς· καὶ ἐνῷ παρίσταται, πολὺς λαὸς καὶ εὐφημεῖ αὐτόν, βάλλει φωνήν ἰσχυράν, ὥστε νὰ σαλευθῇ ὁ τόπος, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἴστανται οἱ ὄχλοι, λέγων. Γνωρίσατε ὅλοι οἱ λαοὶ τὴν δύναμίν μου καὶ τὴν ἐξουσίαν· μεταθέτει ὄρη, καὶ ἀνάγει νήσους ἀπό τὴν θάλασσαν μὲ πλάνην καὶ φαντασίαν καὶ ἐνῷ πλανᾷ τὸν κόσμον καὶ φαντάζει τὰ σύμπαντα, πολλοὶ θὰ δοξάζωσι καὶ θὰ πιστεύωσιν αὐτὸν θεὸν ἱσχυρόν.
Τότε θὰ θρηνῇ δεινῶς καὶ θὰ στενάζῃ πᾶσα ψυχή· τότε ὅλοι θὰ ὑποφέρωσι θλῆψιν ἀπαραμύθητον, ἡ ὁποία θὰ κατέχῃ αὐτοὺς νύκτα καὶ ἡμέραν, καὶ δὲν θὰ εὑρίσκωσιν οὐδαμοῦ παρηγορίαν. Τότε θὰ ἀποθνήσκωσι τὰ νήπια εἰς τοὺς κόλπους τῶν μητέρων, καὶ πάλιν ἡ μήτηρ θὰ ἀποθνήσκῃ ἐπάνω εἰς τὸ παιδίον· καὶ ὁ πατὴρ μετὰ τῆς γυναικὸς καὶ τῶν τέκνων τοῦ θ' ἀποθνήσκῃ εἰς τὰ αγοράς, καὶ δὲν θὰ ὑπάρχῃ τις νὰ θάψῃ αὐτοὺς καὶ νὰ τοὺς βάλῃ εἰς μνῆμα. Ἀπό τὰ πολλὰ δὲ θνησιμαῖα, τὰ ὁποῖα θὰ ρίπτονται εἰς τὰς πλατείας, θὰ ὑπάρχῃ παντοῦ δυσωδία, ἡ ὁποία θὰ στενοχωρῇ πολὺ τοὺς ζῶντας. Τὸ πρωῒ ὅλοι θὰ λέγωσι μετ' ὀδύνης καὶ στεναγμῶν πότε θὰ γίνῃ ἑσπέρα νὰ ἀναπαυθῶμεν ὀλίγον; ὅταν δὲ θὰ ἔλθῃ πάλιν ἡ ἑσπέρα θὰ λέγωμεν μὲ πικρότατα δάκρυα, πότε ἆρα θὰ φώτισῃ διὰ ν' ἀποφύγωμεν τὴ θλίψιν, ἡ ὁποία μᾶς κυριεύει; Καὶ δὲν θὰ ὑπάρχῃ τόπος νὰ φύγῃ τις καὶ νὰ κρυβῇ, διότι τὰ πάντα θὰ ταραχθῶσι καὶ ἡ θάλασσα καὶ ἡ ξηρά.
Διὰ τοῦτο εἶπεν εἰς ἡμᾶς ὁ Κύριος: Γρηγορεῖτε δεόμενοι ἀδιαλείπτως νὰ διαφύγητε τὴν θλῖψιν· θὰ ἦναι δυσωδίᾳ ἐν θαλάσσῃ, δυσωδίᾳ ἐπὶ τῆς γῆς, λιμοί, σεισμοί, ἐν θαλάσσῃ σύγχυσις, ἐπὶ τῆς γῆς σύγχυσις, ἐν θαλάσσης φόβητρα, φόβητρα ἐπὶ τῆς γῆς. Χρυσὸς πολύς καὶ ἄργυρος, καὶ μεταξωτά ἱμάτια, ἀλλὰ δέν θέλουσιν ὠφελήσει εἰς τὴν θλίψιν ἐκείνην, καὶ πάντες οἱ ἄνθρωποι μακαρίζουσι τοὺς ὅσοι ἀπέθανον πρίν ἔλθῃ ἡ μεγάλη θλῖψις ἐπὶ γῆς. Διότι ρίπτεται καὶ ὁ χρυσὸς καὶ ὁ ἄργυρος εἰς τὰς πλατείας, καὶ οὐδείς ἐγγίζει αὐτά· ἐπειδὴ ὅλα εἶναι βδελυκτά. Πάντες σπουδάζουσι νὰ διαφύγωσι καὶ νὰ κρυβῶσιν, ἀλλ' οὐδαμοῦ εὑρίσκουσι τόπον διὰ νὰ κρυβῶσιν ἐκ τῆς θλίψεως. Πρὸς δὲ τούτοις μετὰ τοῦ λιμοῦ καὶ τῆς θλίψεως, καὶ τοῦ φόβου, εὑρίσκονται θηρία καὶ ἑρπετά δάκνοντα, ἔσωθεν φόβος καὶ ἔξωθεν τρόμος· καὶ ἐν νυκτὶ καὶ ἐν ἡμέρα θνησιμαῖα κεῖνται εἰς τὰς πλατείας. Εἰς πλατείας δυσωδία, εἰς τὰς οἰκίας δυσωδία, εἰς τὰς πλατείας πεῖνα καὶ δίψα, εἰς τὰς οἰκίας πεῖνα καὶ δίψα· εἰς τὰς πλατείας φωνὴ κλαυθμοῦ, εἰς τὰς πλατείας θόρυβος, εἰς τὰς οἰκίας θόρυβος· εἰς ἕκαστος μετὰ κλαυθμοῦ συναντᾷ τὸν ἕτερον· πατὴρ τὸ τέκνον καὶ υἱὸς τὸν πατέρα, μήτηρ τὴν θυγατέρα, φίλοι μετὰ φίλων ἐναγκαλισθέντες ἐκλείπουσι καὶ ἀδελφοί μετὰ ἀδελφῶν ἐναγκαλισθέντες ἀποθνήσκωσιν. Ἐμαράνθησαν καὶ τὰ κάλλη τοῦ προσώπου πάσης σαρκός. Γίνονται δὲ αἱ μορφαὶ τῶν ἀνθρώπων ὡς νεκροῦ. Γίνεται βδελυκτὸν καὶ μισητὸν τὸ κάλλος τῶν γυναικῶν. Θέλει μαρανθῇ πᾶσα σάρξ, καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ἀνθρώπων. Ὅλοι δὲ ὅσοι ἐπείσθησαν εἰς τὸ φοβερόν θηρίον, καὶ ἔλαβον τὴν σφραγῖδα ἐκείνου, τὸν δυσεβῆ χαρακτῆρα τοῦ μιαροῦ, προστρέχοντες πρὸς αὐτὸν θὰ λέγωσι μετ' ὀδύνης. Δὸς εἰς ἡμᾶς νὰ φάγωμεν καὶ νὰ πίωμεν, διότι πάντες ἀποθνήσκομεν τῆς πείνης, καὶ ἀποδίωξον ἀφ' ἡμῶν πάντα τὰ ἰοβόλα θηρία. Καὶ μὴ ἔχων ὁ ἄθλιος ἀποκρίνεται πολὺ ἀποτόμως λέγων "πόθεν ἐγὼ θὰ δώσω εἰς ὑμᾶς νὰ φάγητε καὶ νὰ πίητε, ὦ ἄνθρωποι, ὁ οὐρανὸς δέν θέλει νὰ δώσῃ βροχήν εἰς τὴν γῆν· ἡ γῆ πάλιν δέν ἔδωκε διόλου θέρος ἤ γεννήματα. Ἀκούοντες δὲ ταῦτα οἱ λαοί, πενθοῦσι καὶ κλαίουσι, μὴ ἔχοντες παντελῶς παραμυθίαν θλίψεως, ἀλλὰ θὰ γίνῃ εἰς τὴν θλίψιν αὐτῶν θλίψις ἀπερίγραπτος, διότι τόσον προθύμως ἐπίσπευσαν εἰς τὸν Τύραννον. Διότι ἐκεῖνος ὁ ἄθλιος δὲν δύναται οὐδὲ ἑαυτὸν νὰ βοηθήσῃ, καί πῶς θὰ ἐλεήσῃ αὐτούς;
Εἰς ἐκείνας τὰς ἡμέρας θὰ γίνῃ μεγάλη ἀνάγκη ἐκ τῆς πολλῆς στενοχώριας τοῦ Δράκοντος καὶ τοῦ φόβου, καὶ τοῦ σεισμοῦ, καὶ τοῦ ἤχου τῆς θαλάσσης, καὶ τοῦ λιμοῦ, καὶ τῆς δίψης, καὶ τῶν δηγμάτων τῶν θηρίων. Πάντες δὲ οἱ λαβόντες τὴν σφραγῖδα τοῦ Ἀντίχριστου, καὶ προσκύνησαντες αὐτόν, ὡς τὸν ἀγαθὸν Θεόν, δέν θέλουσιν ἔχει μερίδα εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ μετὰ τοῦ Δράκοντος θὰ βληθῶσιν εἰς τὴν γέενναν. Μακάριος ὁ εὑρεθείς πανάγιος καὶ πάμπιστος, καὶ ἔχων δεδομένην τὴν καρδίαν αὐτοῦ πρὸς τὸν Θεὸν ἀδιστάκτως· διότι ἀφόβως θὰ ἀποκρούσῃ τὰς ἐρωτήσεις τοῦ πονηροῦ, καταφρονῶν καὶ τὰς βασάνους, καὶ τὰς φαντασίας αὐτοῦ. Πρὶν δὲ ταῦτα γίνωσι, θ' ἀποστείλῃ ὁ Κύριος, Ἠλίαν τὸν Θεσβίτην καὶ τὸν Ἐνώχ, ὡς εὔσπλαχνος, διὰ νὰ παρακινήσωσιν εἰς τὴν εὐσέβειαν τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, κηρύξωσι παρρησίᾳ τὴν θεογνωσίαν εἰς πάντας τοὺς ἀνθρώπους, διὰ νὰ μὴ πιστεύσωσιν εἰς τὸν Τύραννον ἕνεκα φόβου, καὶ θέλουσι κράζει καὶ λέγει "Πλάνος εἶναι, ὦ ἄνθρωποι, ἄς μὴ πιστεύσῃ κανεὶς εἰς αὐτὸν παντελῶς, μηδὲ νὰ ὑπακούσῃ εἰς τὸν θεόμαχον" ἄς μὴ φοβηθῇ κανείς ἐξ ὑμῶν, διότι ταχέως θὰ ἀφανισθῇ· Ἰδοὺ ἔρχεται ἐξ οὐρανοῦ ὁ Κύριος διὰ νὰ κρίνῃ πάντας, ὅσοι ἐπίσθησαν εἰς τὰ σημεῖα αὐτοῦ, ἀλλ' ὀλίγοι εἶναι τότε οἱ θέλοντες νὰ ὑπακούσωσι, καὶ νὰ πιστεύσωσιν εἰς τὸ κήρυγμα τῶν προφητῶν. Ταῦτα δὲ ποιεῖ ὁ Σωτήρ, ἵνα δείξῃ τὴν ἄφατον αὐτοῦ φιλανθρωπίαν· ὅτι οὐδὲ κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον δέν ἀφίνει τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ἄνευ κηρύγματος, διὰ νὰ ὦσι πάντες ἀναπολόγητοι εἰς τὴν κρίσιν.
Πολλοὶ δὲ τῶν ἁγίων, ὅσοι τότε θὰ εὑρεθῶσιν εἰς τὴν ἔλευσιν τοῦ μιαροῦ, χύνουσιν ποταμηδὸν τὰ δάκρυα μετὰ στεναγμῶν πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ἅγιον, διὰ νὰ λυτρωθῶσιν ἀπό τὸν Δράκοντα, καὶ φεύγουσι μετὰ μεγάλης σπουδῆς εἰς τὰς ἐρὴμους, καὶ κρύπνονται εἰς τὰ ὄρη, καὶ τὰ σπήλαια μετὰ φόβου· καὶ πασπαλίζουσι χῶμα καὶ στάχτην εἰς τὰς κεφαλάς, παρακαλοῦντες νύκτα καὶ ἡμέραν μετὰ πολλῆς ταπεινώσεως. Καὶ ὁ ἅγιος Θεὸς θέλει χαρίσει τοῦτο εἰς αὐτοὺς· δηλαδὴ ὁδηγεῖ αὐτοὺς ἡ χάρις εἰς ὡρισμένους τόπους, καὶ σώζονται κρυπτόμενοι εἰς τὰς ὀπὰς καὶ τὰ σπήλαια, μὴ βλέποντες τὰ σημεῖα καὶ τὰ φόβητρα τοῦ ἀντίχριστου.
Διότι ἡ ἔλευσις τούτου γίνεται γνωστὴ εἰς τοὺς ἔχοντας τὸν νοῦν προσηλωμένον εἰς τὰ ἄνω, εἰς δὲ τοὺς ἔχοντας τὸν νοῦν εἰς βιωτικά πράγματα καὶ ποθοῦντας τὰ γήινα, δὲν θὰ γίνῃ φανερὸν τοῦτο. Διότι ὅστις εἶναι δεδεμένος πάντοτε εἰς βιωτικὰ πράγματα, καὶ ἄν ἀκούσῃ, ἀπιστεῖ, καὶ βδελύσεται τὸν λέγοντα. Οἱ δὲ ἅγιοι θέλουσιν ἐνδυναμωθῆ, διότι πάντοτε ἀπέρριψαν τὴν μέριμναν τοῦ βίου τούτου. Τότε πενθεῖ πᾶσα ἡ γῆ καὶ ἡ θάλασσα, καὶ ὁ ἀὴρ πενθεῖ, συγχρόνως δὲ καὶ τὰ ἄγρια ζῶα, μετὰ τῶν πτεινῶν τοῦ οὐρανοῦ, πενθοῦσιν ὄρη, καὶ βουνά, καὶ τὰ δένδρα τῶν πεδιάδων, πενθοῦσι δὲ καὶ οἱ φωστῆρες τοῦ οὐρανοῦ διὰ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, ὅτι πάντες ἐξέκλιναν ἀπό τοῦ ἁγίου Θεοῦ καὶ ἐπίστευαν εἰς τὸν πλάνον, δεχθέντες τὸ σημεῖον τοῦ μιαροῦ καὶ θεομάχου, ἀντὶ τοῦ ζωοποιοῦ σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος.
Πενθεῖ ἡ γῆ καὶ ἡ θάλασσα, διότι αἰφνιδίως κατέπαυσεν ἡ φωνὴ τῆς ψαλμωδίας καὶ τῆς προσευχῆς ἐκ στόματος ἀνθρώπου. Πενθοῦσι πᾶσαι αἱ ἐκκλησίαι τοῦ Χριστοῦ πένθος μέγα, διότι δὲν λειτουργεῖται ὁ ἁγιασμὸς καὶ ἡ προσφορά.
Ὅταν λοιπὸν συμπληρωθῶσιν οἱ τρεῖς καιροὶ καὶ ἥμισυς τῆς ἐξουσίας καὶ πράξεως τοῦ μιαροῦ, καὶ ὅταν ἐκληρωθῶσι πάντα τὰ σκάνδαλα πάσης τῆς γῆς, θὰ ἔλθῃ ἐπὶ τέλους ὁ Κύριος, ὡς ἀστραπὴ ἀστράπτων ἐξ οὐρανοῦ, ὁ ἅγιος, καὶ ἄχραντος καὶ φοβερός, καὶ ἔνδοξος Θεὸς ἡμῶν μετὰ δόξης ἀκατανόητου, προτρεχόντων ἐνώπιον τῆς δόξης αὐτοῦ τῶν ταγμάτων τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, οἱ ὁποῖοι εἶναι πάντες φλόγες πυρός, καὶ ποταμὸς πλήρης πυρὸς μετὰ φοβέρας ἀνεμοζάλης. Τὰ χερουβείμ ἔχοντα τὸ ὄμμα κάτω, καὶ τὰ Σεραφείμ ἱπτάμενα καὶ κρύπτοντα τὰ πρόσωπα καὶ τοὺς πόδας εἰς τὰς πυρίνας πτέρυγας, θέλουσι κράξει μετὰ φρίκης. Ἐγείρεσθε, οἱ κοιμώμενοι· Ἰδού, ἦλθεν ὁ Νυμφίος. Ἀνοίγονται δὲ τὰ μνήματα, καὶ ὡς ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ ἐγείρονται πᾶσαι αἱ φυλαί, καὶ βλέπουσιν εἰς τὸ κάλλος τὸ ἅγιον τοῦ Νυμφίου, καὶ μύριαι μυριάδες, καὶ χίλιαι χιλιάδες ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, καὶ ἀναρίθμητοι στρατιαί, χαίρουσι χαρὰν μεγάλην, ἅγιοι δὲ καὶ δίκαιοι, καὶ πάντες οἱ μὴ λαβόντες τὴν σφραγῖδα τοῦ Δράκοντος καὶ ἀσεβοῦς ἀγάλλονται. Καὶ ἄγεται ὁ Τύραννος δεδεμένος ὑπὸ ἀγγέλων μετὰ πάντων τῶν δαιμόνων ἐνώπιον τοῦ βήματος, καὶ οἱ λαβόντες τὴν σφραγίδα αὑτοῦ, καὶ πάντες οἱ ἀσεβεῖς καὶ ἁμαρτωλοὶ δεδεμένοι· καὶ δίδει ὁ βασιλεὺς τὴν κατ' αὐτῶν ἀπόφασιν τῆς καταδίκης εἰς τὸ πὺρ τὸ ἄσβεστον. Ἀμήν.
Λοιπόν ἀδελφοί μου πρέπει νὰ εἴμεθα ἕτοιμοι διότι δὲν γνωρίζομεν τὴν ὥραν τοῦ θανάτου μας ἐπειδὴ ἔρχεται ξαφνικά καὶ μᾶς πέρνει.  Πρέπει νὰ ξεμολογόμαστε νὰ δίνωμαι ἐλεημοσύνη καὶ νὰ μεταλαμβάνωμαι.
ΤΕΛΟΣ
Ὑπό Εὐσεβίου Μοναχοῦ
Χαίρετε εν Κυρίω
ο γαρ καιρός εγγύς
π. Φώτιος Βεζύνιας

Ο ΒΑΤΡΑΧΟΣ

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟ ΨΑΡΕΨΑ ΚΑΙ ΣΑΣ ΤΟ ΠΡΟΣΦΕΡΩ... ΩΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΥΞΙΔΑ ΣΤΗΝ ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.

Ὑπάρχει μία διαφορά μεταξύ τοῦ «εἶναι» καί τοῦ «φαίνεσθαι». Τό «φαίνεσθαι» εἶναι τό ἐξωτερικό, αὐτό πού θέλουμε νά ξέρουν οἱ ἄλλοι γιά μᾶς, αὐτό πού ἐμεῖς ἀφήνουμε νά ἀντιληφθοῦν οἱ ἄλλοι. Μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι εἶναι τό προσωπεῖο καί ἡ μάσκα τήν ὁποία χρησιμοποιοῦμε γιά νά ἐπικοινωνοῦμε ἐξωτερικά καί νά γινόμαστε δεκτοί ἀπό ὅλες τίς κατηγορίες τῶν ἀνθρώπων. Πολλές φορές χρησιμοποιοῦμε καί τό προσωπεῖο τῆς θρησκευτικότητος. Αὐτό εἶναι τό «φαίνεσθαι».
Ὑπάρχει ὅμως καί τό «εἶναι», αὐτό πού εἴμαστε στήν πραγματικότητα, στό βάθος, καί τό ὁποῖο τίς περισσότερες φορές ἐπιδιώκουμε νά κρύπτουμε ἐπιμελῶς.
Ἡ Ὀρθοδοξία ἐπιδιώκει νά φανερώση αὐτό τό βάθος. Συνήθως, ἡ φαρισαϊκή δικαιοσύνη ἐνδιαφέρεται γιά τό ἐξωτερικό, γιά μία ἐπιδερμική ἠθική, ἐνῶ ἡ Ὀρθοδοξία ἐνδιαφέρεται γιά τόν πυρήνα τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου. Ὅλα τά πατερικά κείμενα ἀναφέρονται στό πώς θά ἐλευθερωθῆ ὁ νοῦς ἀπό τήν δουλεία του στά πάθη, στήν λογική καί στίς συνθῆκες τοῦ περιβάλλοντος.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, χρησιμοποιώντας ἕνα χαριτωμένο περιστατικό πού ἀναλύει πολύ παραστατικά αὐτήν τήν πλευρά τῆς ζωῆς μας, γράφει:
«Μερικές φορές, καθώς ἀντλούσαμε νερό ἀπό τίς πηγές, ἀντλήσαμε μαζί μέ αὐτό, χωρίς νά τό καταλάβωμε, καί ἕναν βάτραχο. Παρόμοια πολλές φορές, καθώς καλ
λιεργοῦμε τίς ἀρετές, ὑπηρετοῦμε καί τίς κακίες πού χωρίς νά φαίνωνται εἶναι συμπεπλεγμένες μαζί τους. Ἐπί παραδείγματι: Μέ τήν φιλοξενία συμπλέκεται ἡ γαστριμαργία, μέ τήν ἀγάπη ἡ πορνεία, μέ τήν διάκρισι ἡ δεινότης, μέ τήν φρόνησι ἡ πονηρία, μέ τήν πραότητα ἡ ὑπουλότης καί ἡ νωθρότης καί ἡ ὀκνηρία καί ἡ ἀντιλογία καί ἡ ἰδιορρυθμία καί ἡ ἀνυπακοή. Μέ τήν σιωπή ἡ διδασκαλική ὑπεροψία, μέ τήν χαρά ἡ οἴησις, μέ τήν ἐλπίδα ἡ ὀκνηρία, μέ τήν ἀγάπη πάλι ἡ κατάκρισις, μέ τήν ἡσυχία ἡ ἀκηδία καί ἡ ὀκνηρία, μέ τήν ἁγνότητα ἡ πικρή συμπεριφορά, μέ τήν ταπεινοφροσύνη ἡ παρρησία. Σέ ὅλα δέ αὐτά ἀκολουθεῖ ὡσάν κοινό κολλύριο ἤ μᾶλλον δηλητήριο, ἡ κενοδοξία».
Αὐτό τό κείμενο παρά τήν ἁπλότητά του εἶναι συνταρακτικό. Φανερώνει ὅλη τήν ἀδυναμία μας, ἀλλά καί τήν ὑποκριτική κατάσταση στήν ὁποία ζοῦμε καθημερινά. Ἄλλοι εἴμαστε ἐξωτερικά καί ἄλλοι εἴμαστε ἐσωτερικά. Νά σημειώσω μερικές περιπτώσεις.
Μέ τήν φιλοξενία συμπλέκεται ἡ γαστριμαργία. Ἐν ὀνόματι, δηλαδή, τῆς φιλοξενίας, χάριν τοῦ ἄλλου, ἱκανοποιοῦμε τό πάθος τῆς γαστριμαργίας.
Μέ τήν ἀγάπη συνδέεται ἡ πορνεία. Ὅλοι σήμερα μιλοῦν γιά τήν ἀγάπη. Ἀλλά κάτω ἀπό τήν ἀρετή τῆς ἀγάπης κρύπτεται ἡ πορνεία, ἡ ἐπιθυμία ἱκανοποιήσεως τῆς φιληδονίας. Γι' αὐτό καί οἱ περισσότεροι σήμερα εἶναι ἀπελπισμένοι ἀπό τήν προσφερόμενη ἀγάπη. Ὅλα τά τραγούδια μιλοῦν γιά τήν ἀγάπη, ἀλλά μέσα σ αὐτήν τήν κατάσταση ἀγάπης κρύβεται ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ ἄλλου σάν ἀντικειμένου ἡδονῆς.
Ὁ ἄνθρωπος καί σ' αὐτήν τήν περίπτωση ἔχει μεταβληθῆ σέ νούμερο, ἀριθμό. Ἄλλωστε, ἡ ἀγάπη, κατά τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, εἶναι καρπός καί ἀποτέλεσμα ἀπάθειας.
Μέ τήν πραότητα συμπλέκεται ἡ ὑπουλότης. Κάνουμε τόν πράο, τόν γλυκομίλητο καί ὅμως μέσα μας κρύβουμε δηλητήριο.
Μέ τήν ἁγνότητα συμπλέκεται ἡ πικρή συμπεριφορά. Ὑπάρχουν μερικοί πού καλλιεργοῦν τήν ἐγκράτεια καί τήν ἁγνότητα καί ὅμως διακρίνονται γιά ὑπεροψία, ἀφοῦ κατακρίνουν τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἐκεῖνος πού εἶναι ἁγνός πραγματικά πρέπει νά διακρίνεται ἀπό τήν πνευματική καί ψυχική ἁγνότητα, πού συνδέεται μέ τήν ἀγάπη πρός τούς ἄλλους.
Ἔτσι διαρκῶς εἴμαστε θεατρίνοι καί παίζουμε θέατρο. Παίζουμε θέατρο, ὅταν μέ τόν τρόπο τῆς προσευχῆς ἐπιδιώκουμε νά προσελκύσουμε τήν προσοχή τῶν ἄλλων καί τό χειρότερο ἐπιδιώκουμε νά καλύψουμε τήν ἀσθένεια τῆς ψυχῆς. Ὅταν μέ τό σεμνό σχῆμα καί τό παραπέτασμά της κατηφείας κρύπτουμε «τήν ἐνυπάρχουσαν θρασύτητα» καί τά αἴσχη τῆς ψυχῆς, ὄπως λέγει ὁ ὅσιος Νεῖλος. Παίζουμε θέατρο, ὅταν κοπτόμαστε γιά τήν δικαιοσύνη καί τήν ἰσότητα, ἐνῶ στήν πραγματικότητα εἴμαστε οἱ πιό ἄδικοι καί οἱ μεγαλύτεροι τύραννοι στούς γύρω μας. Παίζουμε θέατρο, ὅταν παρουσιαζόμαστε ὅτι ἐνδιαφερόμαστε γιά τούς ἄλλους καί ὅτι θυσιαζόμαστε γι' αὐτούς, ἐνῶ ἐπιδιώκουμε τήν ἐκμετάλλευση κάθε καταστάσεως. Παίζουμε θέατρο, ὅταν κάνουμε τόν δυστυχισμένο, τόν λυπημένο, τόν περιφρονημένο, γιά νά δημιουργήσουμε ἀνάλογες ἐντυπώσεις καί νά ἀποσπάσουμε τό ἐνδιαφέρον τῶν ἄλλων. Χρησιμοποιοῦμε συνεχῶς μία μάσκα στίς διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Γι' αὐτό πρέπει νά προσέξουμε τόν βάτραχο, ὅταν ἀντλοῦμε νερό, δηλαδή νά προσέχουμε μήπως ἐξασκώντας τίς ἀρετές ταυτόχρονα καλλιεργοῦμε τά πάθη.
«Τό πολίτευμα τοῦ Σταυροῦ» Ἀρχιμ. Ἰεροθέου Σ. Βλάχου
Χαίρετε εν Κυρίω
π. Φώτιος Βεζύνιας

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΝΗΡΟΙ....

ΕΠΕΙΔΗ Ο ΔΑΙΜΩΝ ΒΡΥΧΑΤΑΙ ΩΣ ΛΕΩΝ...

  Αγαπημένα εν Κυρίω Ιησού παιδιά μου.
 Η "ΚΡΙΣΗ" αποκαλύπτει το πραγματικό της πρόσωπο. Και τί τελικά είναι, αποδεικνύεται, από το ποιοί αναλαμβάνουν να την αντιμετωπίσουν. Ούτε η παρουσία του κ. Παπαδήμου στην Ελλάδα μας, ούτε του κ. Μόντι στην Ιταλία είναι τυχαία. ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΑΔΕΛΦΙΑ. ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΘΥΕΛΛΑ ΠΟΥ ΕΠΕΡΧΕΤΑΙ......
Και κάτι ακόμα δείτε το σήμα της Τριμερούς επιτροπής:
Δείτε και αυτήν την επεξήγησή του:

Διαβάστε το παρακάτω άρθρο και εύχομαι ο Θεός να μας φωτίσει όλους. Διαβάστε εδώ

Χαίρετε εν Κυρίω
π. Φώτιος Βεζύνιας

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

ΕΤΣΙ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ... ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΘΟΥΜΕ

Το Άγιον Όρος, την τύχη την αγαθή είχα να το πρωταντικρίσω εγώ πετώντας μ' ένα «Μιράζ 2000» πάνω απ' τον Άθω πέρυσι τέ­τοιες μέρες. Ήταν το δώρο των φρου­ρών του Αιγαίου, όπως έκτοτε απο­καλώ τους πιλότους της πολεμικής μας αεροπορίας, για τη γιορτή των αρχαγγέλων, τη δική τους, προς μία δημοσιογράφο που επιμένει να με­τράει τις αναχαιτίσεις των απέναντι κι όχι τις παραβιάσεις τους...

Λέγω «τύχη αγαθή» κι ας με πουν μελοδραματική, όσοι δεν ένιωσαν το προνόμιο να αεροζυγιάζονται με τα σύννεφα. Να περιδιάβαιναν τις κατοι­κίες των αγγέλων. Να βλέπουν μ' ό­λα τα κύτταρα του φθαρτού σώματος τους, την προσευχή ως αύρα χαρμο­λύπης να εγκολπώνεται σκήτες και μοναστήρια, τις κατοικίες των ερα­στών μιας ταπεινότητας, που αντέχει χίλια χρόνια τώρα να υπερασπίζεται με πίστη κι αγάπη τους πολλούς και άπιστους.
Όταν διάβασα στις εφημερίδες πως δύο κοινοτικές κυρίες αξιωμα­τούχοι βγήκαν να μας επιτιμήσουν που επιμένουμε στο Άβατον του «Πε­ριβολιού της Παναγιάς» μας, ανάμε­σα σε κάτι φληναφήματα περί ισότη­τας των δύο φύλων, διακρίσεις κι άλ­λα τέτοια εκ του πονηρού, όταν τα έργα απάδουν των μεγαλοστομιών, στην αρχή γέλασα. Ύστερα δημοσιο­γραφικών πονηρεύτηκα, ανησύχησα, για να οργιστώ εντέλει από το ενδε­χόμενο να πρέπει να είμαι συνεχώς σε ...αγιορείτικη επιφυλακή.

Ήθελα να τις έχω μπροστά μου με ελληνικό κρασί και ψωμοτύρι, σε ά­γιες νύχτες ανοιξιάτικες, να μυρίζει αγιόκλημα και θυμάρι, να σκάνε μέσα στα ρούχα του ορθολογισμού τους και να τους μιλάω ώρες για τον έρωτα της ελευθερίας. Να προσπαθώ να τους πω πως για μας εδώ, τους ενα­πομείναντες και τις εναπομείνασες, ρωμιούς και ρωμιές, ο έρωτας είναι που έφερε το Άβατον του Ορους. Και πως στην κλίμακα των δικών μας α­ξιών, όπου θα βρεις κομουνιστή να κάνει το σταυρό του και παπά με το ντουφέκι να υπερασπίζεται τα ντουβάρια του και ελεύθερους πολιορκη­μένους και γυναίκες να χορεύουν κα­τά γκρεμού και μιαν Ανάσταση ακατα­νόητη, αφού πεθαίνεις με την πίστη πως ο θάνατος με θάνατο νικιέται.

Πώς να τους πω όμως, πως εμείς μαθημένοι να πληρώνουμε περατατζίδικα στο Χάρο, με τραγούδια σαν το «έβαλε ο θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά κι ο πατέρας του στον Ά­δη άκουσε μια ντουφέκια», έχουμε μια Παναγιά που δεν είναι σαν τη Μαντό­να τους και κηδεύει το παιδί της με «Ω γλυκύ μου έαρ γλυκύτατον μου τέκνον πού έδυ σου το κάλλος...». Τι να τους πω; Πως το Άβατον το σεβά­στηκαν επί τετρακόσια χρόνια οι μου­σουλμάνοι κατακτητές μας; Πως, ό­ποτε κατατρεγμένος, διωγμένος λα­ός, γυναικόπαιδα, έτρεξαν να κρυ­φτούν στο Άγιον Όρος. Το Άβατον ήρθη, όπως με την Αγάπη και για την Αγάπη αίρεται ως και η ελευθέρια;

Θα με κοίταζαν ωσάν κάτοικο άλ­λου πλανήτη αν τους έλεγα πως, ό­ποιος προσπαθήσει να παραβιάσει το Άβατον θα βρει σ' αυτό το τρίτο πόδι της Χαλκιδικής ως άπαρτο ανάχωμα, πρώτες και καλύτερες τις γυναίκες αυτού του τόπου που δεν μετράνε την «ελευθερία» και τα «δικαιώματα τους» με το μέτρο που κονταίνει την πίστη των ανδρών τους. Πως δεν συλ­λογίζονται με το μέτρο των δήθεν δη­μοκρατών που καμώνονται τους υπε­ρασπιστές των ανθρωπίνων δικαιω­μάτων και αποδέχονται την αποικιο­κρατική πολιτική, τα στρατηγικά συμ­φέροντα με χώρες βαφτισμένες «χώ­ρες του τρίτου κόσμου» και το εμπάρ­γκο στα παιδάκια του Ιράκ, ως το α­παραίτητο μέτρο συνετισμού της η­γεσίας τους.

Ποιος θα τολμήσει και κυρίως ποια γυναίκα πολιτικός να αντιπαρατεθεί σε μια στάση ζωής ελληνίδας γυναί­κας που ακόμη κι όταν πονάει και δεν καταλαβαίνει γιατί ο γιος της αφιε­ρώνεται στο Χριστό και χάνεται στο «Περιβόλι της Παναγιάς» το μόνο που δε σκέφτεται είναι να αντιπαρατεθεί στη βούληση του Άλλου, πατώντας εκεί όπου η ίδια δοξάζεται ως γυναί­κα όσο πουθενά αλλού. Είναι παρά­λογο, λοιπόν, το Άβατον; Πόσο; Ίσως. όχι τόσο για μας όσο το... πολιτισμέ­νο γεγονός να υπάρχουν κέντρα δια­σκέδασης στη Δύση όπου οι πορτιέ­ρηδες αποφασίζουν ποιος μπαίνει μέ­σα και ποιος όχι, με μόνο κριτήριο την όψη, τα ρούχα και τον...αέρα κοσμικό­τητας που αποπνέουν. Πώς να το κα­ταλάβει το Αβατον αυτή η Δύση; Που ό,τι δεν κατανοεί, όπου αδυνατεί να αισθανθεί τον όποιο Άλλο με συγκα­τάβαση, οταν δεν μπορεί να ηθικολο­γήσει κατά τα καλά και συμφέροντα της, επεμβαίνει, κατακτά, καταπιέζει, βιαίως «εκπολιτίζει», πλούσια σε προσχήματα και λογικοφανή τεχνά­σματα, χρήματα και όπλα, βέτο σε διε­θνείς οργανισμούς κι άλλα πολλά πα­ρόμοια.

Όσο η Κύπρος θα χωρίζεται από μια γραμμή αίματος βαφτισμένη πρά­σινη για τις δυτικές συμμαχικές α­νάγκες. Όσο οι πλούσιοι δυτικοευρω­παίοι θα αναζητούν σεξουαλικό του­ρισμό ανήλικων στη Άπω Ανατολή ως ...διάλειμμα στις μπίζνες. Όσο ένα κε­φάλι κυανοκράνου θα βαραίνει όσο μια χιλιάδα ανώνυμοι νεκροί σε μαύρη, ά­σπρη, κίτρινη, χώρα επιρροής τους. αυτοί οι υπερασπιστές δήθεν, των αν­θρωπίνων δικαιωμάτων και της ισό­τητας δήθεν των φύλων, ούτε να μι­λούν επιτρέπεται για το Αβατον του Άθω. Νισάφι πια! Εκτός κι αν αληθεύ­ουν οι πληροφορίες πως τάχαμου η Ουνέσκο για να πατήσει πόδι εκεί όπου της λένε πως υπάρχουν θησαυ­ροί, με σταυροψυχάρεια τερτίπια και κατάλληλη διπλωματική εκμετάλλευ­ση της βαλκανικής πολυεθνικότητας των μονών, μηχανεύεται να θέσει υ­πό την προστασία της το Άγιον Όρος. Στον τόπο μας κάποιος πρέπει να τους πει όλων αυτών των προστατών πως την προστασία αυτήν εμείς, άν­δρες και γυναίκες, τη λέμε νταβατζι­λίκι, την απεχθανόμαστε και την πα­τρίδα ακόμη και με Εφιάλτες δικούς μας, δεν την βγάζουμε στο κλαρί. Τη δε πίστη μας που δεν ξέπεσε ποτέ στην κοσμικότητα των συγχωροχαρτιών, την υπερασπιζόμαστε με αίμα.

Άλλωστε, πως να κατανοήσουν ό­λοι αυτοί οι προστάτες και οι προ­στάτιδες δυνάμεις πως εμείς την Πα­νάγια την έχουμε Αρχιστράτηγο, Υπέρμαχο και τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια και την έργω αγάπη μας καταθέτουμε πανηγυρικώς, ψάλλο­ντας Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε.

Σ' αυτήν την Ορθόδοξη «πόρτα» του Ουρανού, οι δικοί μας άντρες μάς αφήνουν εμάς τις αγαπημένες τους κέρβερους. Και βρυχώμεθα κάθε που κάποιος ή κάποια βαφτίζει «πολιτι­κή», το ανίερο δικαίωμα να παρεμβαί­νει στην ιερότητα της προσευχής που δεν καταλαβαίνει. Αν δε, προσπαθή­σει να την ...εφαρμόσει κιόλας, δα­γκώνουμε.

Σάββατο, 12 Νοέμβριος 2011
agioritikesmnimes.blogspot.com

Υ.Γ. Νάσαι καλά Λιάνα.
π. Φώτιος Βεζύνιας

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

ΑΔΕΛΦΙΑ.. ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΟΣΕΞΤΕ.


Ο κ. Παπαδήμος είναι μέλος της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral Commission. Κλικ εδώ)


Ο κ. Παπαδήμος  είναι μέλος της Τριμερούς επιτροπής μαζί με τον Alexis Papahelas που ανησυχεί για την πατρίδα. Η εικόνα από την επίσημη λίστα του ευαγούς ιδρύματος. Δείτε την εδώ!!!
Ξέρετε ποιος ίδρυσε τούτη την συνωμοτική στρούγγα και προεδρεύει;
Ο DAVID ROCKEFELLER !!!

Ο κ. Σταύρου λέγει την αλήθεια και... "Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΚΡΗ"

Ο ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΟΥ HOWARD ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ



Μία άποψη

EΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ

Πριν 10 χρόνια η Ελλάδα είχε το εθνικό της νόμισμα. Οι συναλλαγές γίνονταν ομαλά και ο κόσμος εισέπραττε τις συντάξεις και τους μισθούς του, η δε αποδοτικότητα στην πληρωμή φόρων είχε ξεπεράσει το 92% των βεβαιωμένων φόρων.
Ξαφνικά μέσα σε λίγες μέρες η κοινωνία μας είδε τη μικρή φιάλη εμφιαλωμένου νερού από 50 δραχμές να πηγαίνει στα 50 λεπτά. Αυτό μεταφράζεται σε υπερπληθωρισμό 340% σε σχέση με την αρχική ισοτιμία μετατροπής μέσα σε μια ημέρα, ή με άλλα λόγια η πραγματική ισοτιμία μετατροπής για το λαϊκό εισόδημα ήταν στην πραγματικότητα περίπου 1 ευρώ προς 1.000 δρχ. αντί για 1 ευρώ προς 340,75 δρχ.
Για παράδειγμα ένας μέσος μισθός των 200.000 δρχ του 1997 με 25 ημέρες εργασίας ή με 8.000 δρχ ημερομίσθιο, αγόραζε 10 λίτρα βενζίνη με 160 δρχ το λίτρο δηλαδή 1.600 δρχ., ένα πακέτο τσιγάρα 350 δρχ και μια μερίδα φαγητό σε εστιατόριο προς 1.000 δρχ. Σύνολο 2.950 δρχ. Περίσσευαν 5.050 δρχ για αποταμίευση, επένδυση, διασκέδαση κλπ.
Σήμερα ένας εργαζόμενος με 750 ευρώ που θεωρείται και καλός παίρνει 30 ευρώ ημερησίως. Από αυτά δίνει για 10 λιτρα βενζίνη από 1.6 ευρώ το λίτρο16 ευρώ, για ένα πακέτο τσιγάρα 4.20 ευρώ και για μια μερίδα φαγητό 8 ευρώ. Σύνολο 28.20 ευρώ τα οποία αντιστοιχούν στα 2.950 δρχ του 1997. Τι περισσεύει; Μόλις 1.80 ευρώ. Δηλαδή η μείωση στο ποσόν αποταμίευσης ή και για κατανάλωση σε άλλα είδη με βάση την αρχική ισοτιμία ένταξης στο ευρώ είναι τερατώδης, 823%.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν πόσο έντεχνα μας έβαλαν στο ευρώ και πόση μείωση υπέστησαν οι πραγματικοί μισθοί; Η μείωση αυτή στην αγοραστική αξία του εισοδήματός μας, όπως λέγεται, είναι τρομακτική. Μετά από 10 χρόνια και ονομαστική αύξηση στο μισθό του παραδείγματος, αυτός υπέστη πραγματική μείωση 326%, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας το έχασε από την πρώτη στιγμή ένταξης στο ευρώ.
Και τι θα πάθουμε αν έλθουμε και πάλι στη δραχμή;
Χαρούπια και αγκωνάρια τρώγαμε πριν μπούμε στο ευρώ (δηλαδή μέχρι το 2002); Τη δεκαετία του 70, του 80 και του 90; Ακόμα και πιο πίσω, το 50 και το 60, πέτρες τρώγανε οι Έλληνες; Γιατί δεν ρωτάμε τους πατεράδες και τους παππούδες μας όσοι δεν γνωρίζουμε τι γινόταν τις περιόδους που αναφέραμε; Όσοι πάλι τα ζήσαμε, γιατί δεν λέμε την αλήθεια στο λαό αλλά τον τρομοκρατούμε;
Μπορεί το κόστος δανεισμού να γίνει δυσβάσταχτο αλλά μήπως δεν είναι σήμερα; H δεν θα είναι για τα επόμενα τουλάχιστον 20 χρόνια με το Ευρώ;
Αντί λοιπόν κάποιοι να καταστροφολογούν, θα έπρεπε να βγουν τίμια και να εξηγήσουν πως με το ευρώ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ, απλά παράταση της χρεωκοπίας! Αντίθετα με τη δραχμή, θα υπάρξει περίοδος προσαρμογής – ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΠΕΙΝΑΣ, ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ – και θα γίνει πραγματική επανεκκίνηση της Οικονομίας!
Θα ξαναθυμηθούμε επιτέλους να παράγουμε μόνοι μας ό,τι μας χρειάζεται, τουλάχιστον για τη διαβίωσή μας! Ναι, Μπορεί να στερηθούμε στην αρχή κάποια προϊόντα αλλά τουλάχιστον θα έχουμε να φάμε, δεν θα ψάχνουμε τους ντενεκέδες και τους κάδους, όπως στην κατοχή που μας ξαναεπιβάλουν.
Φυσικά, απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει ομαλή επιστροφή στη δραχμή είναι ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, που θα προστατέψει τον λαό από τους κερδοσκόπους και τους μαυραγορίτες!
Αυτή είναι η αλήθεια και δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότερος κόσμος, παρά τον ανελέητο ειδησεογραφικό και τηλεοπτικό βομβαρδισμό, καταλαβαίνει και ζητά επιστροφή στη δραχμή!
Καλύτερα λοιπόν ελεύθεροι και σχετικά φτωχοί για ένα μικρό διάστημα, παρά μόνιμα φτωχοί και αιωνίως σκλάβοι.
Γιάννης Κανατσέλης
http://www.pireasnews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=93174:2011-11-08-23-13-24&catid=97:2011-01-08-11-02-45&Itemid=177
Με εκτίμηση,
http://www.pireasnews.gr

_____
Για την αντιγραφή
π. Φώτιος Βεζύνιας

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Η ΑΠΟΨΗ ΕΝΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Απ που προέρχεται η σημερινή κρίση; - Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς


Μὲ ρωτᾶς, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ ποὺ προέρχεται ἡ σημερινὴ κρίση, καὶ τί σημαίνει αὐτή.

Ποιὸς εἶμαι ἐγὼ γιὰ νὰ μὲ ρωτᾶς γιὰ ἕνα τόσο μεγάλο μυστικό; «Μίλα, ὅταν ἔχεις κάτι καλύτερο ἀπὸ τὴ σιωπή», λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ὅμως παρόλο ποὺ θεωρῶ, ὅτι ἡ σιωπὴ εἶναι τώρα καλύτερη ἀπὸ κάθε ὁμιλία, καὶ ὅμως λόγω ἀγάπης πρὸς ἐσένα, θὰ σοῦ ἐκθέσω ἐκεῖνα ποὺ σκέπτομαι περὶ αὐτοῦ ποὺ ρώτησες.


Ἡ κρίση εἶναι ἑλληνικὴ λέξη, καὶ σημαίνει δίκη. Στὴν Ἁγία Γραφὴ αὐτὴ ἡ λέξη χρησιμοποιεῖται πολλὲς φορές. Ἔτσι ὁ ψαλμωδὸς λέει: «διὰ τοῦτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει» (Ψάλμ. 1, 5). Σὲ ἄλλο μέρος πάλι λέει: «ἔλεος καὶ κρίσιν ἄσομαι σοί, Κύριε» (Ψάλμ. 100, 1). Ὁ σοφὸς Σολομώντας γράφει, ὅτι «παρὰ δὲ Κυρίου πάντα τὰ δίκαια». (Πάρ. Σόλ. 16, 33). Ὁ ἴδιος ὁ Σωτήρας εἶπε, «ἀλλὰ τὴν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ υἱῷ» (Ἰωάν. 5, 22), ἐνῶ λίγο πιὸ κάτω λέγει πάλι «νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰωάν. 12, 31). Ὁ ἀπόστολος Πέτρος γράφει «ὅτι ὁ καιρὸς τοῦ ἄρξασθαι τὸ κρίμα ἀπὸ τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ» (Ἀ' Πετρ. 4, 17).

Ἀντικατάστησε τὴ λέξη «κρίση» μὲ τὴ λέξη «δίκη» καὶ διάβασε: «Διὰ τοῦτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν δίκῃ» ἢ «ἀλλὰ τὴν δίκην πάσαν δέδωκε τῷ υἱῷ» ἢ «νῦν δίκη ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου» ἢ ὅτι «ἀποδώσουσι λόγον τῷ ἐτοίμως ἔχοντι δικᾶσαι ζώντας καὶ νεκρούς».

Ἕως τώρα οἱ εὐρωπαϊκοὶ λαοὶ χρησιμοποιοῦσαν τὴν λέξη «δίκη», ἀντὶ γιὰ τὴ λέξη «κρίση», ὅποτε καὶ νὰ τοὺς ἔβρισκε κάποια συμφορά. Τώρα ἡ καινούργια λέξη ἀντικατέστησε τὴν παλιά, καὶ τὸ κατανοητὸ ἔγινε ἀκατανόητο. Ὅταν γινόταν ξηρασία, πλημμύρα, πόλεμος ἢ ἔπεφτε ἐπιδημία, ὅταν ἔρριχνε χαλάζι, γίνονταν σεισμοί, πνιγμοὶ καὶ ἄλλες συμφορές, λέγανε «Θεία δίκη!».

Καὶ αὐτὸ σημαίνει: κρίση μέσα ἀπὸ ξηρασίες, κρίση μέσα ἀπὸ πλημμύρες, μέσα ἀπὸ πολέμους, μέσα ἀπὸ ἐπιδημίες κ.λπ. Καὶ τὴ σημερινὴ χρηματικό-οἰκονομικὴ δυσκολία ὁ λαὸς τὴν θεωρεῖ ὡς Θεία δίκη, ὅμως δὲν λέει ἡ δίκη ἀλλὰ ἡ κρίση. Ἔτσι ὥστε ἡ δυσκολία νὰ πολλαπλασιάζεται μὲ τὸ νὰ γίνεται ἀκατανόητη! Ἐφόσον ὅσο ὀνομαζόταν μὲ τὴν κατανοητὴ λέξη «δίκη», ἦταν γνωστὴ καὶ ἡ αἰτία, λόγω τῆς ὁποίας ἦρθε ἡ δυσκολία, ἦταν γνωστὸς καὶ ὁ Δικαστής, ὁ Ὁποῖος ἐπέτρεψε τὴν δυσκολία, ἦταν γνωστὸς καὶ ὁ σκοπὸς τῆς ἐπιτρεπόμενης δυσκολίας. Μόλις ὅμως χρησιμοποιήθηκε ἡ λέξη «κρίση», λέξη ἀκαταλαβίστικη σὲ ὅλους, κανεὶς δὲν ξέρει πιὰ νὰ ἐξηγήσει οὔτε γιὰ ποιὸ λόγο, οὔτε ἀπὸ Ποιόν, οὔτε ὡς πρὸς τί. Μόνο σ' αὐτὸ διαφέρει ἡ τωρινὴ κρίση ἀπὸ τὶς κρίσεις ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν ξηρασία ἢ τὴν πλημμύρα ἢ τὸν πόλεμο ἢ τὴν ἐπιδημία ἢ τοὺς πνιγμοὺς ἢ κάποιους ἄλλους πειρασμούς.

Μὲ ρωτᾶς γιὰ τὴν αἰτία τῆς τωρινῆς κρίσης, ἢ τῆς τωρινῆς Θείας δίκης! Ἡ αἰτία εἶναι πάντα ἡ ἴδια. Ἡ αἰτία γιὰ τὶς ξηρασίες, τὶς πλημμύρες, τὶς ἐπιδημίες καὶ ἄλλα μαστιγώματα τῆς γενιᾶς τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ αἰτία καὶ γιὰ τὴν τωρινὴ κρίση. Ἡ ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Θεό. Μὲ τὴν ἁμαρτία τῆς Θεό-ἀποστασίας οἱ ἄνθρωποι προκάλεσαν αὐτὴ τὴν κρίση, καὶ ὁ Θεὸς τὴν ἐπέτρεψε, ὥστε νὰ ξυπνήσει τοὺς ἀνθρώπους, νὰ τοὺς κάνει ἐνσυνείδητους, πνευματικοὺς καὶ νὰ τοὺς γυρίσει πρὸς Ἐκεῖνον. Στὶς μοντέρνες ἁμαρτίες—μοντέρνα καὶ ἡ κρίση. Καὶ ὄντως ὁ Θεὸς χρησιμοποίησε μοντέρνα μέσα ὥστε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουν οἱ μοντέρνοι ἄνθρωποι: χτύπησε τὶς τράπεζες, τὰ χρηματιστήρια, τὶς οἰκονομίες, τὸ συνάλλαγμα τῶν χρημάτων. Ἀνακάτωσε τὰ τραπέζια στὶς συναλλαγὲς σ' ὅλο τὸν κόσμο, ὅπως κάποτε στὸ ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων. Προξένησε πρωτόγνωρο πανικὸ μεταξὺ ἐμπόρων καὶ αὐτῶν ποὺ ἀνταλλάσσουν τὸ χρῆμα. Προκάλεσε σύγχυση καὶ φόβο. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἔκανε γιὰ νὰ ξυπνήσουν τὰ ὑπερήφανα κεφαλάκια τῶν σοφῶν της Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς, γιὰ νὰ ἔλθουν εἰς ἑαυτοὺς καὶ νὰ πνευματικοποιηθοῦν. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄνεση καὶ τὸ ἀγκυροβόλημα στὰ λιμάνια τῆς ὑλικῆς σιγουριᾶς νὰ θυμηθοῦμε τὶς ψυχές μας, νὰ ἀναγνωρίσουμε τὶς ἀνομίες μας καὶ νὰ προσκυνήσουμε τὸν ὕψιστο Θεό, τὸν ζωντανὸ Θεό.

Μέχρι πότε θὰ διαρκέσει ἡ κρίση; Ὅσο τὸ πνεῦμα τῶν ἀνθρώπων παραμείνει δίχως ἀλλαγή. Ὥσπου οἱ ὑπερήφανοι ὑπαίτιοι αὐτῆς τῆς κρίσης νὰ παραιτηθοῦν μπροστὰ στὸν Παντοδύναμο. Ὥσπου οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ λαοὶ νὰ θυμηθοῦν, τὴν ἀκαταλαβίστικη λέξη «κρίση», νὰ τὴ μεταφράσουν στὴ γλώσσα τους, ὥστε μὲ ἀναστεναγμὸ καὶ μετάνοια νὰ φωνάξουν: «ἡ Θεία δίκη»!

Πὲς καὶ ἐσύ, τίμιε πατέρα, ἡ Θεία δίκη, ἀντὶ ἡ κρίση, καὶ ὅλα θὰ σοῦ γίνουν ξεκάθαρα.

Χαιρετισμοὺς καὶ εἰρήνη

(Τὸ κείμενο προέρχεται ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται...», Ἱεραποστολικὲς ἐπιστολὲς Ἀ
Χαίρετε εν Κυρίω
π. Φώτιος Βεζύνιας

ΜΠΡΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΞΙΟ-ΑΠΙΣΤΟΥΣ...ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟΥ

..Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΟΔΗΓΟΣ..

Ο Γ. Παΐσιος για την κρίση…


Μιλάει για τη σημερινή καθολική κρίση. Κι όμως έχει φύγει από τη ζωή εδώ και αρκετά χρόνια.
Κι αυτό δεν είναι καθόλου παράδοξο για ανθρώπους άγιους και σοφούς, όπως ο Γέροντας Παΐσιος.
Οι οποίοι βλέπουν τα παρελθόντα και τα μέλλοντα, ωσάν να είναι παρόντα.
Γι’ αυτό και το «σήμερα» του Γέροντα Παΐσίου, πριν από μια 20ετία, περίπου, είναι ιδιαίτερα επίκαιρο.
Να, λοιπόν, τι λέει ο Γέροντας για το διαχρονικό «σήμερα» της ελληνικής κακοδαιμονίας και αθλιότητας. Και ιδιαίτερα για την ένοχη σιωπή, η οποία επικρατεί από μια μερίδα του λαού και μάλιστα των θρησκευόμενων και δη των κληρικών:
«Όταν όλα καίγονται γύρω σου, ο πόνος δεν σ’ αφήνει να σωπάσεις.

Λένε κάποιοι: Κάνε προσευχή! Τους απαντώ: Η προσευχή, προσευχή και ο λόγος, λόγος.
Η σιωπή, μερικές φορές, φέρει μεγάλη ευθύνη.
Αν δεν φωνάξουμε, θα σηκωθούν οι πατεράδες μας από τους τάφους και θα μας δείρουν και θα μας καταραστούν.
Εκείνοι υπέμειναν τόσα για την πατρίδα και την ορθοδοξία ! Κι εμείς τι κάνουμε γι’ αυτήν;
Είναι φοβερό και μεγάλο κρίμα, που η Ελλάδα και η Ορθοδοξία πολεμιέται απ’ τους ίδιους τους Έλληνες!
Σήμερα, αφού η πολιτεία τα βάζει με το νόμο του Θεού, όποιος δεν μιλάει, πρέπει να κλείνεται στη φυλακή.
Ο, τι και να ψηφιστεί, δεν μπορεί να καταργήσει το νόμο του Θεού και να ησυχάσει τη συνείδηση…
Πίσω από την ΕΟΚ κρύβεται η δικτατορία των Σατανιστών.
Τέτοια δικτατορία, που σκέπτονται να κάνουν, μόνο ο διάβολος θα μπορούσε να την είχε σκεφθεί. Όμως…
Ο λαός μας έχει κρυμμένη δύναμη για ώρες ανάγκης.
Αλλά και ο Θεός αγαπά την Ελλάδα. Κι αφού δεν χαθήκαμε σε τόσες περασμένες μπόρες, δεν θα χαθούμε και στην τωρινή θύελλα.
Γι’ αυτό, ας μην κοιμόμαστε κι ας είμαστε έτοιμοι…».
Αυτά έλεγε ο άγιος και σοφός Γέροντας Παΐσιος. Και δεν ξέρουμε τι θα έλεγε σήμερα, ύστερα από είκοσι, περίπου, χρόνια. Όταν στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή έχει συντελεστεί ριζική μεταξίωση, όπως θα έλεγε και ο Νίτσε και απαξίωση των αξιών. Όταν:
Από την περίφημη ελληνική φιλοτιμία καταντήσαμε στην απροκάλυπτη και αναίσχυντη αφιλοτιμία. Κι όταν από τον παγκοσμίως αναγνωρισμένο πατριωτισμό των ελλήνων καταντήσαμε στην προδοσία και εφιαλτοκρατία, με την οποία δολοφονούνται οι Έλληνες και η Ελλάδα….
Είναι όμως αξιοπρόσεκτα αυτά που, τώρα δα λέει, ο Σ/τος Μητροπολίτης Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέας σχετικά με το κατάντημα των πολιτικών μας:
«Ύστερα απ’ όλα αυτά, που συμβαίνουν, λέει ο Σ/τος Κονίτσης, οι πολιτικοί μας παραπονιούνται ότι τουs υποδέχεται ο κόσμος με γιαούρτια, αυγά, ντομάτες, και άλλα παρόμοια ευγενή προϊόντα. Και παρότι δεν συμμερίζομαι αυτή την πρακτική – όχι δεν τη συμμερίζομαι-όμως έτσι μού ’ρχεται να φωνάξω: Ζήτω τα γιαούρτια, ζήτω οι ντομάτες, ζήτω τα αυγά. Ν’ αγιάσουν τα χέρια όλων εκείνων που έχουν επιλέξει να τιμωρούν με αυτόν τον τρόπο την φαυλοκρατία και την αναξιοκρατία…».
Και πιστεύω ότι τα λόγια του αυτά του Σ/του Κονίτσης τα χειροκροτεί η συντριπτική πλειονότητα των σήμερα δεινοπαθούντων Ελλήνων. Και όχι μόνο. Αλλά και οι αναρίθμητες στρατιές των αγίων και των ηρώων, που πάλεψαν, διαχρονικά και έδωσαν τη ζωή τους και το αίμα τους. για την ελευθερία και αξιοπρέπεια της Ελλάδας.
Σε αντίθεση με το μέρος των βολεμένων, σήμερα, εθελόδουλων, που χειροκροτούν και υποστηρίζουν τα κόμματα της διαθοράς και της προδοσίας. Μεταξύ των οποίων είναι και πολλοί απ’ αυτούς, που καυχώνται ότι είναι, τάχα, και… χριστιανοί. Και μάλιστα και κληρικοί. Που με τη σιωπή τους συνευδοκούν στο σαφάρι δολοφονίας και κακουργίας σε βάρος της Ελλάδας και των Ελλήνων.
Και εμπνέουν το θράσος στα κόμματα της προδοσίας να καυχώνται για το μέγεθός τους. Και να ρωτούν με περισσή αναίδεια για το ποιος άλλος, εκτός από αυτούς, θα σώσει την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Όταν η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων γνωρίζει ότι σίγουρα δεν θα μας σώσουν οι περισσότερο απ’ οποιονδήποτε άλλον επικίνδυνοι εφιάλτες της Σκύλλας και της Χάρυβδης του δικομματισμού και των συνοδοιπόρων τους….
Μέχρι εδώ αντιγραφή από http://papailiasyfantis.wordpress.com/
 
Αδέλφια ζούμε την πραγμάτωση του παραλόγου. Όλα όσα γνωρίζαμε μέχρι τώρα κάνουν ούμπες" , ανατρέπονται, απαξιώνονται, εξαφανίζονται.
Μιλούν για Δημοκρατία και εννοούν δικτατορία.
Μιλούν για ισότητα και εννοούν  ανισότητα.
Μιλούν για αλήθεια και εννοούν ψέμα.
Μιλούν για ελευθερία και εννοούν υποταγή.
Μιλούν για απαλλαγή από το χρέος και εννοούν μεγαλύτερο βούλιαγμα.
Μην τους πιστεύεται πλέον.
ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΞΙΟ-ΑΠΙΣΤΟΙ.
Πρέπει να τους αποβάλλουμε από το σώμα και της Πατρίδας και της Εκκλησίας. Αλλιώς θα είμαστε υπόλογοι, ενώπιον Θεού και ανθρώπων γιατί δεν αντιδράσαμε.
Καλή Λευτεριά αδέλφια
Ο Θεός μαζί μας.
π. Φώτιος Βεζύνιας